Wieża miłości - ebook

1

2 maja 1824
Miejska rezydencja hrabiego Gilchrista

Kiedy tylko się dało, Gowan Stoughton z Craigievar, książę Kinross, wódz klanu MacAulay, unikał pomieszczeń, gdzie tłoczyli się sami Anglicy. Plotkowali zawzięcie, mając więcej wosku w uszach niż rozumu, jak zwykł był mawiać jego ojciec.

Niezwykłe, że to właśnie wśród nich objawił się Szekspir.

A jednak, zamiast – wbrew naturalnym skłonnościom – zarzucać wędkę w strumieniu na szkockich wyżynach, wkraczał właśnie na salę balową w sercu Londynu. Musiał się zmierzyć z nieprzyjemnym, ale nieubłaganym faktem życia – w każdym razie jego życia – złowienie narzeczonej okazało się ważniejsze od złowienia łososia.

Kiedy go zaanonsowano, stadko młodych panien obróciło się ku drzwiom, błyskając zębami w uśmiechach. To był, jego zdaniem, objaw dolegliwości żołądkowych, choć może uśmiechnęły się odruchowo na dźwięk tytułu. Ostatecznie, był nieżonatym arystokratą, któremu nie brakowało żadnego z członków. Ani włosów; miał ich nawet więcej niż przeciętny Anglik. Nie wspominając o zamku.

Gospodarze, hrabia Gilchrist i lady Gilchrist, czekali na dole schodów, więc młode damy nie mogły rzucić się na niego od razu. Gowan lubił Gilchrista – był surowy, ale uczciwy i miał melancholijne, niemal szkockie, spojrzenie. Obaj interesowali się finansami – obcą materią dla większości dżentelmenów, a hrabia był sprytnym inwestorem. Ponieważ Gowan piastował stanowisko zarządcy Banku Szkocji, a Gilchrist sprawował analogiczną funkcję w Banku Anglii, od paru lat ze sobą korespondowali, choć spotykali się rzadko.

– Wasza Wysokość, pozwól, że przedstawię hrabinę – odezwał się Gilchrist, wysuwając damę naprzód. Ku zaskoczeniu Gowana dama wydawała się znacząco młodsza od męża, musiała być przed trzydziestką. Ponadto miała zmysłowe, pełne wargi, a jej bujne piersi opinał różowy jedwab. Widocznie należała do tych arystokratek, które ubierały się i zachowywały jak tancerki operowe.

Gilchrist z kolei przywodził na myśl surowego kleryka. To nie mógł być harmonijny związek. Mąż i żona powinni pasować do siebie wiekiem i zainteresowaniami.

Hrabina opowiadała mu o swojej pasierbicy, Edith, więc Gowan skłonił się, wyrażając gorącą chęć poznania młodej damy.

Edith. Co za okropne imię.

Pasowało do babska o długim języku. Do staroświeckiej, wścibskiej… Angielki.

Lady Gilchrist nieoczekiwanie wsunęła mu rękę pod ramię, obligując, żeby udał się z nią w drugi koniec sali; z trudem zapanował nad twarzą, żeby się nie skrzywić. Ponieważ miał niezwykle mało czasu dla siebie, wolał utrzymywać barierę między sobą a światem. Nie doskwierał mu brak prywatności, uważał po prostu, że byłoby stratą czasu na przykład ubierać się, nie słuchając jednocześnie sprawozdania sekretarza. Jeśli czegoś nienawidził, to marnowania czasu.

Jego zdaniem czas umykał. Zbyt szybko, ni stąd, ni z owąd, człowiek padał i umierał, i życie mijało bezpowrotnie.

Głupotą jest sądzić, że przyjemne chwile w życiu mogą ciągnąć się w nieskończoność – a tak właśnie zachowywali się ludzie, kąpiąc się godzinami albo leniuchując przy czytaniu poezji. Wolał – i przywykł – robić kilka rzeczy jednocześnie.

W istocie bal spełniał jego oczekiwania pod tym względem: przed spotkaniem następnego dnia z grupą bankierów w Brighton chciał zasięgnąć opinii Gilchrista na temat trudnej kwestii emisji banknotu jednofuntowego. Gilchrist wydawał bal, na którym można się było spodziewać młodych dam. A Gowan bardzo chciał – nie rozpaczliwie, ale bardzo – znaleźć sobie żonę.

A zatem mógł jednym strzałem położyć dwie kuropatwy. Czasami i to nie było możliwe.

Tylko że salę wypełniały angielskie damy, a Gowan uważał, że poślubienie jednej z nich to marny pomysł. Co prawda, szkocki arystokrata zawsze miał dobry powód, żeby związać się z jednym z potężnych domów Anglii.

Ale prawda również, że angielska panna jest, siłą rzeczy, Angielką.

Powszechnie wiadomo, jaka z nich gnuśna rasa. Ich szlachetnie urodzone damy spędzały czas na niczym, pochłaniając jedynie niezliczone ilości filiżanek herbaty i czytając powieści, podczas gdy szlachetne Szkotki z łatwością radziły sobie z prowadzeniem majątków z tysiącami owiec, wychowując jednocześnie czwórkę dzieci.

Jego babka pracowała od świtu do zmierzchu bez słowa skargi. Jeśli już trzeba czytać, powiadała, to po to, żeby doskonalić umysł. Biblia, Szekspir i eseje Montaigne’a dla rozrywki. Jego zmarła narzeczona została ulepiona z tej samej gliny, zresztą to właśnie babka zaaranżowała to małżeństwo. Panna Rosaline Partridge zmarła, zaraziwszy się gorączką podczas odwiedzin biednych… cnota, która, w jej wypadku, nie przyniosła nagrody.

Gowan skłaniał się do tego, żeby pracowitość uznać za podstawowy wymóg wobec przyszłej żony (poza oczywistościami – żeby była piękna, dziewicza, szlachetnie urodzona). Przyszła księżna Kinross nie powinna gnuśnieć w nieróbstwie.

Lady Gilchrist przeprowadziła go przez salę balową. Krótkie rozpoznanie terenu przekonało go, że żaden z nieżonatych mężczyzn na balu nie dorównuje mu bogactwem ani tytułem. W każdym razie w całym Londynie mogło być najwyżej trzech godnych siebie rywali.

A zatem, kiedy już dokona wyboru, nie musi tracić czasu na żadne zaloty.

Małżeństwo to rynek jak każdy inny; kiedy znajdzie odpowiednią pannę, po prostu przebije rywali.

Hrabina zatrzymała go przed młodą kobietą, którą przedstawiła jako swoją pasierbicę.

To była jedna z tych chwil, które wymazują przeszłość i na zawsze zmieniają przyszłość.

Lady Edith nie pasowała do dusznej angielskiej sali balowej. Było w niej coś nie z tego świata, jakby oddawała się marzeniom pod czarodziejskim wzgórzem. Jej oczy jak zielona woda, ciemne i głębokie, przypominały szkockie jeziora.

Miała rozkosznie zaokrągloną figurę, a jej włosy lśniły jak złote jabłka w słońcu. Pragnął tylko porozplatać te starannie ułożone loki i pukle i kochać się z nią na łożu z wrzosów.

Ale to jej oczy najbardziej go urzekły: patrzyły na niego z uprzejmym brakiem zainteresowania, z sennym spokojem, bez gorączkowego entuzjazmu, jaki widział zwykle w oczach młodych panien na wydaniu.

Gowan nie uważał się za mężczyznę skłonnego do zatracania się w rozkoszach cielesnych. Książę, w jego mniemaniu, nie miał prawa ulegać żądzy.

Obserwował ze zdumieniem, jak mężczyźni w jego otoczeniu padali do stóp kobiet o dwuznacznych uśmiechach i okrągłych kształtach. Czuł wówczas litość, jak wobec hrabiego z jego zmysłową żoną.

Ale teraz, kiedy patrzył na lady Edith, miłość i poezja nabrały sensu. Przyszedł mu do głowy wers, jakby napisany na ten wieczór: Kochałżem dotąd? O! zaprzecz, mój wzroku! Boś jeszcze nie znał równego uroku^(). Może jednak Szekspir czasem się przydawał.

Różane usteczka lady Edith wygięły się w uśmiechu. Dygnęła głęboko, skłaniając głowę.

– Wasza Wysokość, miło cię poznać.

Gowan miał wrażenie, że hrabina zniknęła, podobnie jak sala pełna ludzi.

– Cała przyjemność po mojej stronie – odparł z całkowitą szczerością. – Czy zaszczycisz mnie tym tańcem? – Wyciągnął rękę.

Jego gest spotkał się ze spokojem, który wydał mu się równie pociągający, jak zapalczywa gorliwość byłaby dla niego odpychająca. Nie pragnął niczego więcej poza tym, żeby te piękne, spokojne oczy zapalały się dla niego, żeby widzieć w nich podziw, a nawet uwielbienie.

Ponownie skłoniła głowę, ujmując jego rękę. Jej dotyk palił przez rękawiczkę, jakby wyzwalając ciepło w jego wnętrzu, w miejscu, które dotąd było zimne. Zamiast zadrżeć, odruchowo pociągnął ją w swoją stronę.

Na parkiecie, w jego ramionach, Edith tańczyła z wdziękiem wodnej nimfy. I milczała.

Taniec wciąż ich rozdzielał i na powrót łączył; tańczyli już długo, kiedy Gowana olśniło, że dotąd nie wymienili ani słowa. Nie przypominał sobie tak milczącej osoby w swoim otoczeniu; wydawała się nie odczuwać potrzeby – czy chęci – żeby z nim rozmawiać. A jednak było to najmniej krępujące milczenie w jego życiu.

Był głęboko zdumiony.

Odwrócili się i zaczęli iść w drugą stronę. Myślał, co by tu powiedzieć, ale nic mu nie przychodziło do głowy. Opanował sztukę uprzejmej konwersacji; paroma dobrze dobranymi słowami potrafił rozluźnić atmosferę w salonie pełnym ludzi onieśmielonych jego książęcą obecnością.

Ale z jego doświadczenia wynikało, że młodych dam nie trzeba zachęcać do mówienia. Zwykle uśmiechały się gorączkowo, patrząc mu wymownie w oczy i sypiąc głupstwami z ust.

Gowan nie był głupcem. Rozumiał, że życie postawiło go właśnie przed faktem dokonanym.

Wszystko w Edith było cudowne; jej swobodne milczenie, spokój, zachwycająca twarz, to, że tańczyła, jakby jej stopy prawie nie dotykały ziemi.

Będzie doskonałą księżną Kinross. Już wyobrażał sobie portrety, jakie zamówi: samej księżnej, a potem całej ich czwórki albo piątki – o liczbie dzieci pozwoli jej zadecydować – do powieszenia nad kominkiem w wielkim salonie.

Taniec się skończył; rozbrzmiały pierwsze dźwięki walca.

Lady Edith skłoniła się przed nim.

– Czy zatańczysz ze mną i tym razem? – Jego głos nie brzmiał tak spokojnie jak zwykle.

Podniosła głowę i odezwała się po raz pierwszy, odkąd zaczęli tańczyć.

– Obawiam się, że ten taniec obiecałam lordowi Beckwith…

– Nie – stwierdził. Nigdy w życiu nie powiedział czegoś równie nieuprzejmego.

– Nie? – Jej oczy rozwarły się nieco szerzej.

– Zatańcz ze mną walca.

Wyciągnął rękę. Wahała się krótko, po czym ponownie włożyła dłoń w jego rękę. Ostrożnie, jakby oswajał ptaka, położył drugą rękę na jej plecach.

Kto by pomyślał, że ta cała romantyczna gadanina o palącym dotyku kochanki to czysta prawda?

Kiedy tańczyli, Gowan półświadomie zdawał sobie sprawę, że przyglądają im się wszyscy goście. Książę Kinross tańczył dwa razy z rzędu z córką Gilchrista. Do rana nowina obiegnie cały Londyn.

Nie dbał o to. Jego serce łomotało, kiedy przyglądał jej się uważnie, studiując każdy rys jej twarzy. Była rozkoszna. Jej usta wyginały się naturalnie, jakby miała w zapasie pocałunek albo uśmiech, którego nikomu jeszcze nie podarowała.

Ich stopy poruszały się w doskonałej harmonii z muzyką. Gowan nigdy w życiu nie tańczył lepiej. Sunęli w walcu jak iskry z ogniska, nie mówiąc ani słowa.

Przyszło mu do głowy, że słowa nie są potrzebne. Rozmawiali ze sobą poprzez taniec.

Pojawiła się jeszcze inna myśl: nigdy dotąd nie zdawał sobie sprawy, że jest samotny. Dopiero teraz.

Kiedy przebrzmiały ostatnie dźwięki walca, skłonił się partnerce i wyprostował – obok stał lord Beckwith.

– Książę – odezwał się z wyraźnym chłodem w głosie. – Sądzę, że pomyliłeś mój taniec ze swoim.

Wysunął łokieć w stronę lady Edith z miną człowieka, którego oszukano.

Odwróciła się do Gowana, uśmiechając uprzejmie na pożegnanie, i wsunęła rękę pod ramię Beckwitha.

Gowan gotował się z niecierpliwości. Był Szkotem i nie bawił się w tego rodzaju uprzejmości, nie między mężczyzną a kobietą. Chciał jej pokazać, co czuje, zaciągnąć za filar, zgnieść w ramionach i pocałować. Brutalnie. Nie, czule.

Ale nie była jego żoną… jeszcze. Póki nią nie zostanie, musi się stosować do konwenansów. Patrzył, jak jego przyszła żona rusza do kolejnego tańca z wicehrabią pod ramię.

Gowan był bogatszy od Beckwitha. I przystojniejszy.

Chyba że Edith wolała szczuplejszych, patykowatych mężczyzn. Nie mógł uczciwie stwierdzić, że patrzyła na niego z pożądaniem.

Ale, oczywiście, nikt nie chciałby otwarcie pożądliwej żony. Jego dziadek spotkał babcię na formalnym przyjęciu i od razu wiedział, że to będzie jego przyszła księżna, mimo że miała wtedy piętnaście lat i była nieśmiała jak na swój wiek. Na pewno nikt by nie chciał, żeby jego przyszła – a co dopiero obecna – żona pożądała obcych mężczyzn.

Gowan zdecydował, że wróci rano z wizytą. To należało do angielskich rytuałów przedślubnych: złóż wizytę w domu panny trzy czy cztery razy, zabierz na przejażdżkę, a potem poproś ojca o rękę córki.

Powziąwszy to postanowienie, odszukał hrabiego i podjął rozmowę o banknotach jednofuntowych. Gowan nie tańczył tego wieczoru z żadną inną kobietą. Nie miał ochoty, a już z pewnością nie chciał patrzeć z boku, jak Edith tańczy z innymi mężczyznami. Na samą myśl zaciskał szczęki.

Zazdrość niosła klęskę jego ziomkom. To była ciemna strona ich największej cnoty – lojalności. Szkot jest lojalny do śmierci; inaczej niż kapryśni angielscy mężowie, nigdy nie odwróci się od wybranej kobiety, żeby szukać rozkoszy w łożu z inną.

Gowan zdawał sobie sprawę, że jest zaborczym draniem, który stawia lojalność ponad wszystko. Nie zniósłby widoku Edith przechodzącej od jednego mężczyzny do drugiego, póki obrączka na jej palcu nie oznajmi światu, że należy do niego.

Choć wolałby się także zapisać w jej sercu.

Traciłby czas, stercząc tam i warcząc na zalotników Edith, a Gowan nie lubił tracić czasu. Zamiast tego poszedł do domu i napisał list do swojego londyńskiego radcy prawnego, Jelvesa. Oznajmił w nim, że zamierza się ożenić w najbliższej przyszłości nakazał Jelvesowi sporządzić ewentualną intercyzę i przynieść mu ją wcześnie rano. Na to zadanie prawnik poświęci zapewne całą noc. Gowan zanotował sobie w umyśle, żeby go za to dodatkowo wynagrodzić.

Wstał o świcie i parę godzin pracował. Nocny odpoczynek nie zmienił jego postanowienia co do lady Edith – nie pamiętał, żeby kiedykolwiek zmienił zdanie w ważnej sprawie, gdy już podjął decyzję. Kiedy zjawił się wymęczony Jelves, przez godzinę omawiał z nim kwestie małżeńskiego kontraktu.

Skończyli późno, niech to diabli. Powinien znaleźć się w powozie na drodze z Londynu w ciągu najpóźniej dwóch godzin, ponieważ w Brighton czekała na niego cała gromada bankierów. Polecając świcie, żeby towarzyszyła mu w drugim powozie, kazał woźnicy zawieźć się do domu Gilchrista na Curzon Street.

Kamerdyner Gilchrista wziął od niego pelerynę, poinformował, że lady Edith z hrabiną wkrótce zejdą do gości, a następnie otworzył drzwi do przestronnego, eleganckiego salonu, który w tej chwili niczego nie przypominał bardziej niż klubu dla dżentelmenów.

Mężczyźni, z bukietami kwiatów, stali wszędzie, rozmawiając i śmiejąc się między sobą. Zdumiewające, ale w jednym kącie dyskretnie grano w pikietę. Rozpoznał około połowy obecnych. Beckwith był wśród nich, wystrojony w pomarańczowy surdut z jaskrawymi guzikami. Lord Pimrose-Finsbury też tam był. Pimrose-Finsbury miał jedynie dożywotni tytuł, ale należał do niego kawał Marylebone. Trzymał bukiecik delikatnych fioletowych kwiatków.

Gowan posmutniał; nie przyszło mu do głowy, żeby posłać kogoś do Covent Garden po róże czy inne kwiaty.

– Zechciej przyłączyć się do gości, Wasza Wysokość – powiedział kamerdyner. – Za chwilę podam napoje i przekąski.

Gowan jednak obrócił się na pięcie i ruszył z powrotem do wejścia.

– Czy Wasza Wysokość woli zostawić kartę? – zapytał kamerdyner, odprowadzając go.

– Wolałbym pomówić z lordem Gilchristem. Kiedy lady Edith debiutowała?

Brwi kamerdynera drgnęły, ale opanował się.

– Zeszłego wieczoru – odparł. – Zeszłego wieczoru po raz pierwszy wystąpiła publicznie.

Gowan nie był jedynym mężczyzną, któremu wystarczyło raz spojrzeć na lady Edith, żeby wyobrazić ją sobie u swojego boku.

Teraz jednak wiedział dokładnie, dlaczego Gilchrist zaprosił go na bal: zaproszenie obejmowało dar w postaci ręki jego córki. Nie będzie żadnej konkurencji, jeśli przystanie na cichą propozycję hrabiego.

– Chciałbym porozmawiać z jego lordowską mością. – Gowan nie prosił. Nigdy nie prosił; oznajmiał. To nie sprawiało różnicy, bo i tak zawsze dostawał to, czego chciał. A w proszeniu było coś niegodnego.

Książęta w jego opinii nie prosili. Oznajmiali.

Miał wrażenie, że o rękę lady Edith też nie będzie musiał prosić.2

Gorączka sprawiła, że lady Edith Gilchrist okazała się największą sensacją sezonu, zdobywając rękę i, zapewne, również serce księcia Kinross. Gdyby Edie nie czuła się paskudnie na własnym balu debiutanckim, być może nie zawróciłaby tylu mężczyznom w głowie. Ale ponieważ miała wrażenie, że jej głowa jest pusta jak tykwa, sunęła wdzięcznie przez salę balową, uśmiechając się. Uśmiechając się nieustannie.

Okazało się, że to przepis na niebywały sukces.

Zanim upłynęła połowa wieczoru, zatańczyła z każdym liczącym się kawalerem, w tym dwakroć z księciem Kinross, lordem Beckwithem i lordem Mendelsonem. Jej macocha, Layla, chwyciła ją w pewnym momencie pod ramię, przekazując słowa lady Jersey, która uznała ją za najbardziej czarującą debiutantkę sezonu. Najwidoczniej królowa matron Almacku zechciała przejść do porządku nad faktem, że w wieku lat dziewiętnastu Edie jest niemodnie stara.

Edie uśmiechnęła się tylko. Usiłowała zachować równowagę.

Kiedy następnego dnia, późnym przedpołudniem, pojawiła się w bibliotece ojca, z policzkami białymi jak jej suknia, negocjacje dotyczące jej przyszłości małżeńskiej dobiegły już końca.

Nie podnosiła wzroku (chcąc ukryć, że jej oczy nabiegły krwią) i uśmiechała się, kiedy się do niej zwracano. Jedyne, co powiedziała, to:

– Oczywiście, ojcze.

Oraz:

– Będę zaszczycona, wychodząc za ciebie, Wasza Wysokość.

– Prawdą jest, Edie – oświadczyła Layla pięć minut po wyjściu księcia, gdy zabrała Edith z powrotem do sypialni – że twoją chorobę zesłała dobra wróżka, o której twój ojciec przypadkiem nie wspomniał. Kto by pomyślał, że upolujesz księcia?

Ten akurat książę był Szkotem – fakt, który przemawiał przeciwko niemu – ale, jak twierdziła Layla, to, że posiadał największe włości w Szkocji, czynił z niego honorowego Anglika i najbardziej pożądanego kawalera na rynku matrymonialnym.

Edie tylko jęknęła i padła na łóżko twarzą w dół. W głowie czuła ćmiący ból, robiło jej się słabo i, prawdę mówiąc, nie była nawet pewna, jak jej narzeczony wygląda. Miał miły głos, ale był zbyt wysoki. Wielki. Ale przynajmniej nie miał rudych włosów. Nie lubiła rudych mężczyzn.

– To nie brzmi przyjemnie – powiedziała do poduszki.

– Wiesz, co mam na myśli. Byłaś taka śliczna i blada. Mary wspaniale wplotła ci perły we włosy. I tylko się uśmiechałaś, zamiast mówić. To bardzo pociągające. W każdym razie dla mężczyzn.

– Nie sądzisz, że jest trochę impulsywny? – wymamrotała Edith.

Layla rozsunęła zasłony i otworzyła okno. Edie uwielbiała swoją sypialnię – dużą, przewiewną, z oknem wychodzącym na tylne ogrody. Ale nienawidziła tego, że Layla siadywała na parapecie, paląc cygara.

– Nie możesz tu palić tego paskudztwa – zaprotestowała natychmiast. – Nienawidzę tego smrodu i źle się czuję!

Nawet leżąc twarzą w dół na łóżku, Edie zdawała sobie doskonale sprawę, że Layla nie zwraca na nią uwagi. Słyszała, jak sadowi się na swojej ulubionej ławeczce i zapala cygaro od świeczki, żeby móc wydmuchiwać dym na zewnątrz. Myślała, że dzięki temu nie czuć go w pokoju, ale myliła się.

– Mogę zwymiotować – ostrzegła Edie, przytulając policzek do chłodniejszego miejsca na poduszce.

– Nie, nie zwymiotujesz. Jesteś przeziębiona, a nie cierpisz na rozstrój żołądka.

Edie poddała się.

– Mój przyszły mąż jest albo impulsywny, albo głupi. Poznałam go dopiero zeszłego wieczoru i nawet nie pamiętam, jak wygląda.

– Nie impulsywny – sprzeciwiła się Layla – tylko męski. Zdecydowany.

– Kretynowaty.

– Jesteś piękna, Edie. Wiesz o tym. Na Boga, cały Londyn o tym wie. Prawdopodobnie słyszał o tobie na długo wcześniej, przed wczorajszą nocą. Wszyscy mówili o olśniewającej Edith, która w końcu postanowiła pokazać się światu.

– Nie zapominaj o moim olśniewającym posagu – burknęła nadąsana Edith. – Jest ważniejszy od kształtu mojego nosa.

– On nie potrzebuje twojego posagu. Najwyraźniej nie masz pojęcia, ile młodych dam próbowało usidlić księcia. Był kiedyś zaręczony z dziewczyną ze szkockiej arystokracji – z rodziny Kapłonów? Przepiórek? Coś z ptactwa, w każdym razie. Zmarła rok temu i od tamtego czasu żadna nie wpadła mu w oko. Oczywiście, przez parę miesięcy nosił żałobę.

– Jakie to smutne. Może nosi w piersi złamane serce.

– Z tego, co słyszałam, zaręczono ich w kołysce i nikt jej dobrze nie znał, włącznie z księciem.

– I tak myślę, że to smutne.

– Nie bądź taka ckliwa, Edith. Książę najwidoczniej doszedł już do siebie, skoro wszedł na salę balową, zatańczył z tobą walca i z punktu się zakochał. – Layla przerwała prawie na pewno po to, żeby wydmuchnąć krąg dymu za okno. – To raczej romantyczne, nie sądzisz?

– Czy książę powiedział, że się zakochał? Bo mnie nie wydawał się cierpieć z miłości, choć miałam zmącony wzrok i mogłam się pomylić.

– Jego twarz wiele mówiła.

– To dobrze, bo w tańcu milczeliśmy jak zaklęci. – Edie odsunęła się odrobinę, żeby przyłożyć płonący policzek do chłodniejszego miejsca na poduszce. – Nie machaj tym cygarem! Dym wpada do pokoju.

– Wybacz.

Nastąpiła chwila ciszy, podczas której Edie zastanawiała się, czy gorzej byłoby umrzeć na influencę czy wyjść za człowieka, którego twarzy nie widziała wyraźnie.

– Jak on wygląda? – zapytała. – I zadzwoń, proszę, po Mary. W głowie mi huczy.

– Zrobię ci zimny okład.

– Nie, nie możesz odejść od okna, póki nie skończysz z tym okropieństwem.

– No to jak mam zadzwonić po Mary?

Nawet leżąc twarzą do dołu, Edie wiedziała, że Layla nie ruszyła się z miejsca.

– Nie masz właściwego instynktu macierzyńskiego – poskarżyła się.

– To prawda – stwierdziła Layla sucho. – Lepiej, wziąwszy pod uwagę okoliczności.

Po śmierci matki Edie lord Gilchrist latami pozostawał w stanie bezżennym – póki nie stracił głowy w wieku lat trzydziestu sześciu i nie zakochał się w Layli. Edie początkowo nie lubiła macochy – była zbyt uwodzicielska, żeby przypaść do gustu trzynastoletniej dziewczynce. W istocie Edie była raczej oburzona, że ojciec poślubił ledwie dwudziestolatkę i to taką, której szkarłatne usta i zgrabna figura promieniały zmysłowością.

Ale parę lat później znalazła Laylę zapłakaną i dowiedziała się, jaką straszną jest rzeczą nie móc dać mężowi dziedzica. Mocno się zaprzyjaźniły w ciągu następnych lat. Niestety, żadne dziecko nie pojawiło się na świecie. Ostatnimi czasy Layla nabrała obyczaju palenia cygar i stała się nieco trzpiotowata.

– Nie powinnam była tego mówić – odezwała się Edie. – Przepraszam.

– W porządku. Pewnie i tak byłabym okropną matką.

– Nieprawda. Jesteś zabawna i słodka i jeśli wyrzucisz to cygaro i zrobisz mi okład, będę cię kochać aż do śmierci.

Layla westchnęła.

– Zgasiłaś?

– Tak. – Chwilę później jej palce dotknęły ramienia Edie. – Musisz się odwrócić, żebym mogła położyć ci kompres.

– Czy Kinross podał jakieś wyjaśnienie, dlaczego tak szybko postanowił się oświadczyć? – Edie odwróciła się, zerkając z ukosa na macochę.

– Dlatego że się w tobie zakochał – powiedziała Layla. – Rzucił jedno spojrzenie na twoje cudowne złote loki, nie mówiąc już o całej zachwycającej reszcie, i postanowił rozpędzić konkurencję. – Ale coś w jej głosie…

– Mów prawdę, Laylo.

Layla powędrowała z powrotem na swoje siedzenie.

– Myślę, że miał coś niezmiernie ważnego do załatwienia. Wyjechał do Brighton natychmiast po rozmowie z twoim ojcem.

– Coś ważnego – powtórzyła Edie. – Co takiego?

– Problemy z banknotem jednofuntowym. Nie myśl o tym za dużo – poradziła Layla.

Edie usłyszała, jak otwiera małe cynowe pudełko, w którym trzymała cygara.

– Co, dokładnie, powiedział?

– Och, proszę, pomówmy o czymś bardziej interesującym! Kinross ma jeden z największych majątków w Szkocji. Wyobraź to sobie, Edie. Przyjechał dwoma powozami, z ośmioma stajennymi w liberii; widziałam to przez okno. Spodziewam się, że będziesz żyła jak królowa. Twój ojciec twierdzi, że on mieszka w zamku.

– W zamku? – Edie usiłowała przetrawić tę informację. – Ale nie zawracał sobie głowy zabraniem mnie na przejażdżkę, zanim uczyni mnie kasztelanką tego zamku? Można by pomyśleć, że powinien poczekać, póki nie zjemy razem posiłku – a co, jeśli siorbię, jedząc zupę, albo wysysam głośno kości kurczaka? Myślisz, że ma jakieś dzieci z nieprawego łoża, które na niego czekają w domu?

– Wątpię. Co ważniejsze, ponieważ oboje jego rodzice nie żyją, nie będziesz miała na głowie srogiej szkockiej teściowej.

– Sądzisz, że Kinross raczy wrócić do Londynu, zanim się pobierzemy?

– Z Brighton pojedzie na ślub hrabiego Chatteris’s, więc tam go spotkamy.

Edie jęknęła.

– To jedna z dziewcząt Smythe-Smith, prawda?

– Honoria. Jest całkiem ładna. Wiem, że twoim zdaniem nie ma talentów muzycznych…

– Moje zdanie nie ma tu nic do rzeczy. Po prostu jest okropna.

– Możliwe, ale poza tym jest niezwykle miła.

– Nie lubię domowych przyjęć. Nigdy nie mam czasu, żeby poćwiczyć.

– Twój ojciec mówi, że spodziewa się, że będziesz się zachowywać jak prawdziwa dama, teraz, kiedy debiutowałaś publicznie, Edie. A to oznacza bardzo mało ćwiczenia, kiedy jesteś poza domem.

Edie burknęła coś pod nosem. Poprzedniego dnia nie mogła ćwiczyć, bo chorowała, nie mówiąc już o przygotowaniach do balu. Rzadko ćwiczyła mniej niż pięć godzin dziennie i nie zamierzała zmieniać swoich przyzwyczajeń.

– A jeśli moje małżeństwo potoczy się tak jak twoje? Jak Kinross wygląda? To jest z bliska?

– Jest bardzo męski. Piękny w męski sposób. Ramiona szerokie jak u konia pociągowego, umięśnione uda. Chciałabym go zobaczyć w kilcie. Myślisz, że go włoży na wasz ślub?

– Sądzisz, że ma poczucie humoru? – Edie wstrzymała oddech, bo w jej mniemaniu to była najważniejsza cecha u człowieka. Całe życie słyszała, że jest piękna i wiedziała, jak bardzo ta cecha może być pozbawiona znaczenia.

Cisza.

– Och, nie – jęknęła.

– To była bardzo formalna sytuacja – powiedziała Layla. – Trudno, żebym mu opowiedziała dowcip o Walijczyku i poczekała, jak zareaguje.

– Niech to diabli, mam poślubić Szkota wielkiego jak drzewo, bez poczucia humoru i w dodatku zapalczywego.

Layla wzruszyła ramionami.

– Kochanie, będziesz musiała przestać przeklinać, przynajmniej w jego obecności.

– Dlaczego?

– Wydawał się trochę sztywny.

Edie jęknęła.

– Do diabła, poślubiam własnego tatusia.

– To jesteśmy dwie.3

W drodze do hotelu New Steine
Brighton

W tej samej chwili, kiedy narzeczona uznała go za zapalczywego, Gowan robił sobie wyrzuty z tego samego powodu. Nigdy nie postąpił w sposób tak brawurowy. Nigdy.

W gruncie rzeczy nie pamiętał, żeby kiedykolwiek zachował się impulsywnie, a co dopiero dokonał najważniejszej transakcji w życiu, nie przeprowadziwszy przedtem starannego rozpoznania.

Prawdą jest, że nigdy nie kupował niczego osobiście. Miał od tego odpowiednich ludzi. Nie zawracał sobie głowy sklepami. Jedyne, co kupował bezpośrednio, to konie.

Ale – i była to myśl dodająca otuchy – większość koni kupował bez zbędnych ceregieli. Jeśli zobaczył odpowiednią klacz, wiedział od razu, jakie przyznać jej miejsce w planach mnożenia stadniny.

Oczywiście, nie był to pochlebny sposób myślenia o przyszłej żonie, ale taka była prawda. Wystarczyło jedno spojrzenie na lady Edith i już wiedział, że jej chce. I jej dzieci.

Myśl o pójściu z nią do łóżka sprawiała mu przyjemność. Przy całej skromności w jej spojrzeniu i zachowaniu miała przyjemnie zaokrąglone ciało. Inne młode damy wyglądały jak szkielety zawinięte w jardy materiału. Całe hordy szkieletów z lokami odbijającymi się od kościstych ramion.

Niezbyt miła myśl, upomniał się w duchu. Usiłował poskromić swoją wyobraźnię. Mógł sobie po cichu pozwolić na złośliwość, ale zdawał sobie sprawę, że zwykle jest bardzo krytyczny. Zawsze jest krytyczny, upierało się jego sumienie.

Nie zdołał jednak znaleźć żadnej wady w lady Edith, poza tym, że nie lubiła swojego imienia. Co z tego? Była aniołem, a nie Edith.

Gilchrist proponował pięciomiesięczny okres narzeczeństwa, co wydawało się w porządku. Aż tak mu się nie spieszyło. Spodziewał się, że młoda żona wniesie w jego życie sporo zamieszania, a on tego bardzo nie lubił.

Ale potem pomyślał o kremowej skórze lady Edith. „Kremowy” nie było dobrym określeniem. Nigdy nie widział skóry tak białej – jak najświetniejszy pergamin. Uznał, że jej oczy są jaśniejsze od szkockich jezior, barwą przypominają zieleń jałowca.

Te myśli wzbudziły w nim zaborczość. Wkrótce będzie jego: rozmarzone oczy, biała skóra, różane usta…

– Czy ojciec pytał, jak się czuję? – zapytała Edie tego ranka, kiedy poczuła się na tyle dobrze, żeby zjeść z macochą śniadanie w jej sypialni.

Layla miała na sobie suknię, która opadała kaskadą koronek. Wyglądała słodko, jak brzoskwiniowy tort.

– Nie – odparła Layla, wybierając kolejne winogrono z powagą kogoś, kto zastanawia się nad kupnem pierścionka z brylantem. Widocznie rozpoczęła kolejną dietę odchudzającą.

Edie usiadła naprzeciwko, wzięła trzy kawałki sera i włożyła do ust.

– Drań – powiedziała bez specjalnej goryczy. – Jego jedyne dziecko mogło umrzeć na influencę, a on by nawet nie zauważył.

– Zauważyłby – sprzeciwiła się Layla, ponownie studiując winogrona. – Pewnie by nie zwrócił uwagi, gdybym ja się przeniosła na tamten świat, ale gdyby nie miał z kim grać na wiolonczeli – to by zrobiło na nim wrażenie.

– Po prostu zjedz parę! – Edie chwyciła garść winogron i rzuciła je Layli na kolana. Nic nie mogła zrobić, żeby naprawić małżeństwo macochy, ale myślała o tym, kiedy wróciła do swojego pokoju i weszła do wanny.

Zaręczyła się z księciem, którego nie rozpoznałaby w tłumie. To akurat za bardzo jej nie martwiło.

Od piątego roku życia wbijano jej do głowy, że posag w wysokości trzydziestu tysięcy funtów i błękitna krew predestynują ją do małżeństwa ze względów dynastycznych – żeby rodzić dzieci i skupiać bogactwo w jednym ręku. Nigdy nie rozumiała małżeństwa inaczej jak spotkania (przy odrobinie szczęścia) dwóch podobnych umysłowości.

Jednak zdecydowanie nie chciała przeżywać dramatu, jaki stał się udziałem Layli i jej męża. Miała nadzieję, że mężczyzna z uroczym szkockim akcentem okaże się równie rozsądny jak ona.

W gruncie rzeczy, choć zirytowało ją jego zniknięcie zaraz po oświadczynach, szybka decyzja świadczyła na jego korzyść, dowodząc, że nic związanego z jej osobą nie miało na nią wpływu. Postanowił zapewne ożenić się z nią już przed balem i tańczył z nią tylko po to, żeby się upewnić, że nie ma garbu albo drewnianej nogi.

Edie zanurzyła się głębiej w wannie, aż po brodę. Uznała takie wyjaśnienie za pocieszające. Nie odpowiadałby jej raptus, podejmujący nieprzemyślane decyzje. Wolała, żeby Kinross okazał się człowiekiem rozważnym.

Nigdy nie miałaby ochoty znaleźć się w środku uczuciowej burzy, jaka otaczała jej ojca i Laylę. Nigdy.

Kiedy w końcu, zaróżowiona i rozgrzana, podniosła się z wanny, znowu czuła przypływ optymizmu – po raz pierwszy, odkąd zachorowała. Da sobie radę z człowiekiem podobnym do ojca. Trzeba po prostu ustanowić odpowiednie reguły.

Właściwie, po co czekać, aż się znowu spotkają? Może lepiej wyłożyć swoje pomysły w liście?

Im więcej o tym myślała, tym bardziej podobała jej się perspektywa wymiany listów. Napisze do narzeczonego, wyłuszczając bez ogródek, co uważa za fundament udanego małżeństwa. Przebywał w Brighton – świetnie, wyśle tam służącego. Dyliżansem pocztowym podróż zajmie zaledwie jeden dzień. Księcia, podróżującego dwoma powozami, w towarzystwie ośmiu lokajów, nietrudno będzie znaleźć.

Włożyła szlafrok i poczekała, aż pokojówka wyjdzie, zanim zasiadła przy biurku. Swoje oczekiwania musi wyłożyć taktownie. Liczył się wzajemny szacunek. I dużo czasu na osobności: nie chciała męża, który by jej się plątał pod nogami i przeszkadzał ćwiczyć.

Najdelikatniejszą kwestią była sprawa kochanki. W jej przekonaniu dżentelmen zwykle posiadał kochankę. Zasadniczo nie miała nic przeciwko temu; trudno uważać przysięgę zawartą między dwojgiem obcych ludzi, motywowanych przez władzę i pieniądze, za świętą i nienaruszalną. Z drugiej strony, nie życzyłaby sobie, żeby mąż traktował ją z kawalerską nonszalancją i lekceważeniem, jaką przejawiał jej ojciec wobec Layli, znikając na całą noc itd.

A także zdecydowanie nie chciała zarazić się jakąś chorobą od kobiety pozostającej na utrzymaniu jej męża, jeśli taki układ można opisać w ten sposób. Edie wyjęła kartkę papieru i zawahała się. Czy powinna wyraźnie zaznaczyć, że taka choroba byłaby podstawą, żeby zerwać zaręczyny?

Z pewnością ojciec o to zapytał.

Zanotowała w pamięci, żeby to sprawdzić, i zabrała się do pisania. W ciągu godziny zapisała dwie strony. Przeczytała je ponownie i uznała za satysfakcjonujące.

List został napisany z szacunkiem, ale szczerze.

W jej mniemaniu najważniejsza w stosunkach między mężem a żoną była uczciwość. Gdyby tak jej ojciec powiedział Layli, że ją rozpaczliwie kocha, i okazywał, że rani go jej kokieteria wobec innych mężczyzn, a Layla powiedziała mężowi, że łaknie czułości i jest zrozpaczona, że nie może mu dać dziecka…

Cóż, wtedy mieliby małżeństwo zamiast niekończącej się serii bitew spojonych ślubną obrączką.

Zadzwoniła, wzywając Willikinsa, kamerdynera; wręczyła mu list, pouczając, że ma być niezwłocznie dostarczony do Brighton.

Następnego ranka przy śniadaniu miało się wrażenie, że małżeństwo ojca uległo kolejnej zmianie na gorsze.

– Czy zeszłej nocy też nie wrócił do domu? – Edie widziała, że Layla ma zaczerwienione od płaczu oczy.

Layla starła łzę, który spłynęła po policzku.

– Ożenił się ze mną tylko dlatego, że byłam młoda i, jak można było sądzić, płodna. A teraz, kiedy okazało się, że nie jestem, nie widzi powodu, żeby ze mną być.

– To nie ma sensu. Nigdy nie wydawał się dbać przesadnie o posiadanie męskiego dziedzica; lubi mojego kuzyna Magnusa. – Edie podała macosze chusteczkę.

– Mylisz się. Nienawidzi mnie, bo nie urodziłam dzieci.

– Nie nienawidzi cię, Laylo. Naprawdę nie.

– Mówi, że powinnam wyjechać na wieś i zawiadomić kochanka, żeby jechał za mną, tyle że ja nie mam kochanka! – Rozszlochała się na koniec tego zdania.

– To absurd i muszę mu to powiedzieć.

– Zastałam go w holu zeszłej nocy, a on – on powiedział, że żałuje, że ożenił się z taką gęsią jak ja. Myślę, że znalazł sobie kogoś – powiedziała Layla łamiącym się głosem. – Jestem tego pewna, bo potem wyszedł i w ogóle nie wrócił na noc.

Po jakimś czasie, kiedy Layla prawie się wypłakała, Edie powiedziała:

– Poczekaj, najdroższa. Zaraz wrócę.

Wybiegła z pokoju i pognała korytarzem. Wiolonczela czekała ustawiona pionowo w stojaku, w wolnej sypialni, gdzie Edie zwykła ćwiczyć; wzięła ją i nieco wolniej wróciła do pokoju Layli.

Layla leżała zwinięta w kłębek w kącie kanapy; od czasu do czasu wstrząsał nią szloch.

Edie usiadła na krześle z prostym oparciem i podciągnęła spódnice tak, żeby móc postawić wiolonczelę między nogami. Taka pozycja była zdecydowanie najlepsza dla ręki ze smyczkiem, ale, rzecz jasna, mogła ją przybierać tylko na osobności. Albo przy Layli, co na jedno wychodziło.

Upewniła się, że końcówka wiolonczeli jest ustawiona pewnie na podłodze, a potem przesunęła smyczkiem po strunach. Po czterech dniach przerwy w ćwiczeniach odebrała ten dźwięk jak błogosławieństwo.

Nastroiła instrument i zagrała; w powietrzu zawisły dwie ósemki i półnuta.

– Moja ulubiona? – zapytała Layla stłumionym głosem.

– Tak. Dona Nobis Pacem. – Obdarz nas pokojem popłynęło ze strun niczym uzdrawiający balsam z Gilead, zawsze dostojne, spokojne, z rozważnie dawkowaną radością.

Kiedy zbliżała się do końca utworu, podniosła głowę – ojciec stał w drzwiach.

– Czy mogę zostać chwilę z żoną na osobności? – zapytał głosem równie bezbarwnym jak wyraz jego twarzy.

Edie przesunęła wiolonczelę naprzód i wstała; spódnica spłynęła do podłogi. Wsadziła smyczek pod ramię, chwyciła wiolonczelę i zwróciła się do macochy:

– Laylo, kochana, będę gotowa, kiedy tylko zdecydujesz się wyjechać na wieś i rozpocząć życie pełne rozpasanej rozpusty.

Ojciec zmrużył oczy; przeszła obok niego na korytarz.

Koniec wersji demonstracyjnej.