Wołanie z oddali - ebook

DŁUGO SIEDZIAŁA Z MAMĄ. Przysnęła na moment na tylnym siedzeniu, ale potem znów usiadła. W samochodzie było zimno. Mama uruchomiła silnik, a po chwili go zgasiła. Nie odpowiedziała na jej pytanie. Powtórzyła je, ale jej głos brzmiał szorstko, więc zamilkła.

– Czemu jeszcze go nie ma? – powiedziała mama, ale nie do niej, tylko gdzieś przed siebie. – Gdzież on się, na Boga, podziewa?!

Ktoś miał przyjść, żeby ją stąd zabrać i zawieźć do domu, ale się nie pojawił. Chciała zostać z mamą, ale chciała też położyć się do łóżka. Ściemniało się i padał deszcz. Nie mogła wyjrzeć na zewnątrz, bo szyby były zaparowane. Przysunęła się do drzwi i wytarła szybę rękawem swetra. Obok przejeżdżały samochody, a ich światła wpadały do środka.

– Czemu nie możemy już jechać? – zapytała.

Mama nie odpowiedziała, zapytała więc jeszcze raz.

– Cicho – odparła mama.

Nie odzywała się więcej. Bała się, bo głos dobiegający z przedniego siedzenia był bardzo szorstki. Mama powiedziała kilka brzydkich słów. Słyszała je już wiele razy, nie zrobiły więc na niej wrażenia. Sama już używała takich słów i nigdy nie spotkało ją za to nic strasznego. Wiedziała jednak, że z jakiegoś powodu nie powinno się tak mówić.

Deszcz bębnił o dach. Pam-pararam-pam-pam. Dość długo odtwarzała ten dźwięk w myślach, zaczęła go wybijać palcami na siedzeniu obok siebie: pam-pararam-pam-pam.

– Na Boga – powiedziała mama i powtórzyła to jeszcze wiele razy. – Zostań tu – dodała i otworzyła przednie drzwi. – Musisz tu zostać, a ja pójdę zadzwonić – rzuciła, a ona tylko pokiwała głową z ciemnego kąta na tylnym siedzeniu.

– Ledwo cię widzę – powiedziała mama. – Musisz mi odpowiedzieć.

– Dokąd idziesz?

– Pójdę tylko zadzwonić z budki telefonicznej za rogiem. To potrwa chwilę.

– Gdzie to jest? Nie mogę iść z tobą?

– Masz tu zostać! – odparła mama tym niemiłym głosem, więc odpowiedziała, że dobrze, a mama zatrzasnęła drzwi, tak że krople deszczu ochlapały ją na tylnym siedzeniu.

Siedziała nieruchomo i nasłuchiwała odgłosu kroków. Wydawało jej się, że słyszy, jak buty mamy uderzają o nawierzchnię: klike-tik-klike-tik-klike-tik-klak. To mógł być ktoś inny, ale nic nie widziała. Była mgła.

Aż podskoczyła, kiedy mama wróciła.

– Nikt nie odbiera! – powiedziała, czy raczej krzyknęła. – Dobry Boże, już wyjechali. – Włączyła silnik i ruszyły.

– Jedziemy już do domu?

– Już niedługo – odparła mama. – Ale najpierw musimy zrobić jeszcze jedną rzecz.

– Ja chcę do domu.

– Pojedziemy do domu, tylko najpierw musimy coś zrobić – odpowiedziała mama i zatrzymała samochód. Przesiadła się na tylne siedzenie, usiadła obok niej. Miała mokrą twarz.

– Mamo, jesteś smutna?

– Nie, to krople deszczu. Posłuchaj. Musimy najpierw pojechać do jednego domu i zabrać stamtąd kilku wujków. Słyszysz, co mówię?

– Mamy zabrać kilku wujków.

– Tak. Kiedy przyjedziemy, wujkowie zaczną biec i to będzie gra, w którą musimy z nimi zagrać. Nie zatrzymamy samochodu tak do końca i kiedy dobiegną, będą musieli wskoczyć do środka. Rozumiesz?

– Będą musieli wskoczyć do środka?

– Będziemy jechać powoli, oni wskoczą, a potem odjedziemy.

– Czy potem już pojedziemy do domu?

– Chwilę potem.

– Ja już chcę do domu.

– Pojedziemy do domu, ale najpierw musimy zagrać w tę grę.

– Nie możemy zagrać w nią jutro, kiedy będzie jaśniej? Jestem zmęczona. To głupia gra.

– Musimy to zrobić teraz. A najważniejsze jest to, że musisz się wtedy położyć na podłodze. Masz się położyć na podłodze, kiedy ci powiem. Rozumiesz?

– Dlaczego?

Mama patrzyła na nią, co chwila zerkała na zegarek. Było ciemno, ale i tak go widziała.

– Dlatego że wujkowie będą biegli tak szybko, że inni, którzy się z nami nie bawią, może też będą chcieli wskoczyć do samochodu. Mogą ci zrobić krzywdę. Dlatego masz się położyć na podłodze za moim siedzeniem.

Pokiwała głową.

– Chcę, żebyś teraz spróbowała.

– Ale mówiłaś, że…

– Kładź się!

Mama objęła ją bardzo, bardzo mocno, aż zabolała ją szyja. Położyła się na podłodze. Śmierdziało, było zimno i mokro. Trudno jej było oddychać. Leżała przytulona do zimnej podłogi i kaszlała. Bolało ją ramię.

Mama wróciła na swoje miejsce i uruchomiła silnik, a ona z powrotem usiadła. Jechały przez jakiś czas, a potem mama znów kazała jej położyć się na podłodze.

– Zaczyna się gra?

– Tak. Jesteś już na dole?

– Tak. Już się schowałam.

– Nie wolno ci się podnosić. To może być bardzo niebezpieczne – powiedziała mama, a później jeszcze przez chwilę mówiła o tym, co niebezpiecznego może się stać. – Musisz też być cicho.

To głupio, że gra jest niebezpieczna, pomyślała, ale nie miała odwagi tego powiedzieć.

– Cicho! – powiedziała mama niemiłym głosem, chociaż ona nic nie mówiła.

Leżała bez ruchu i wsłuchiwała się w dźwięk dobiegający z dołu. Miała wrażenie, jakby leżała na drodze: skaketi-skaketi-skak, bulteli-bulteli-bul. Kiedy samochód zwolnił, znów zaczęła powtarzać w myślach ten rytmiczny wierszyk. Skaketi-skaketi-skak… i nagle usłyszała krzyk, potem następny. Mama głośno do kogoś wołała. Ktoś otworzył drzwi nad jej głową. Poczuła, że przygniata ją coś ciężkiego, chciała krzyczeć, ale nie mogła. Słyszała, jak drzwi się otwierają i zamykają, a potem znowu otwierają i znowu zamykają. Kiedy drzwi z przodu trzasnęły po raz kolejny, rozległ się huk. Brzmiało to jak fajerwerki, jakby nagle deszcz zaczął uderzać w samochód o wiele, wiele mocniej. Zobaczyła, że szyba w drzwiach tuż nad nią popękała, ale się nie rozpadła. Szkło nie posypało się ani na nią, ani na tylne siedzenie.

Wszyscy krzyczeli, nie mogła jednak zrozumieć, co mówią. Na próżno nasłuchiwała głosu mamy. Chciała wstać, ale nie mogła. Samochód się zakołysał i skręcił gwałtownie, a potem ruszyli. Spod spodu dobiegał dziwny odgłos, jakby krzyk. Leżała nisko, więc go słyszała. Słyszała też wujka, który siedział na tylnym siedzeniu. Miała wrażenie, że płacze. Dziwnie było słyszeć płaczącego wujka. Pomyślała, że ta gra w ogóle jej się nie podoba. Bała się, ale nie chciała się ruszać. Próbowała się skupić na swoim wierszyku: skaketi-skaketi-skak…1

ERIK WINTER OBUDZIŁ SIĘ PÓŹNO. Był owinięty prześcieradłem, więc zaczął się wiercić. W końcu udało mu się wyplątać z pościeli. Przez drzwi balkonowe widać było wiszące na niebie słońce. Mieszkanie już się ogrzało.

Usiadł na rogu łóżka i przejechał dłonią po zarośniętej twarzy. Głowę miał ciężką od niespokojnego, przerywanego snu. Siedział z zamkniętymi oczami i nie myślał o niczym. W nocy budził się co godzinę, ocierał pot z czoła, poprawiał poduszkę i prześcieradło. Dwa razy wstawał, żeby wypić dużą szklankę wody. Wsłuchiwał się w dźwięki nocy. Tego lata słychać je było bez przerwy.

Podniósł się wreszcie i przeszedł po drewnianej podłodze do łazienki. Stanął pod prysznicem i czekał, aż woda stanie się trochę cieplejsza. Tchórz ze mnie, pomyślał. Kiedy byłem młodszy, wchodziłem pod pierwsze lodowate strumienie, jak na faceta przystało.

Namydlił ciało. Lewą ręką chwycił się za krocze i poczuł, jak jądra i penis twardnieją mu w dłoni.

Przedwczoraj Angela wróciła do domu po podwójnym dyżurze w szpitalu. Nad ranem się kochali. Znów poczuł się młody i silny, a płomienny orgazm przeszywał całe jego ciało tak długo, że aż krzyczał. Słyszał, jak krzyk odbija się między nimi echem. Na twarzy czuł jej pot, a jego smak przypominał mu sól, którą czuł na języku, gdy latem skakał z klifu i nurkował w morzu.

Później leżeli obok siebie bez ruchu. Kiedy się podniósł, miał wrażenie, że rusza się niemrawo jak starzec. Angela leżała na boku i patrzyła na niego, a on po raz kolejny podziwiał miękki zarys jej bioder, przypominający górę wznoszącą się nad krajobrazem. Twarz częściowo przesłaniały jej włosy, mokre, a przez to delikatnie ciemniejsze u nasady.

– Wydaje ci się, że to ty mnie wykorzystujesz, ale jest na odwrót – powiedziała i zaczęła powoli kręcić palcem w gęstych włosach na jego torsie.

– Przecież tu nikt nikogo nie wykorzystuje – odpowiedział.

– W naszych krótkich, pełnych pasji spotkaniach chodzi przede wszystkim o zaspokajanie moich potrzeb.

– Dobrze, że mi to pani wyjaśniła, pani doktor.

– Doszłam jednak do wniosku, że potrzebujemy czegoś więcej niż seksu.

– Co to za bzdura?

– To, że potrzebujemy czegoś więcej niż seksu?

– Nie, to, że potrzebujemy tylko seksu, że nie robimy nic poza tym.

– A co takiego robimy? – zapytała i zdjęła rękę z jego torsu.

– Cóż to za pytanie? Przecież robimy wiele różnych rzeczy.

– Takich jak…

– Na przykład teraz rozmawiamy. Rozmawiamy o naszym związku.

– To chyba pierwszy raz – powiedziała i usiadła. – Jedna rozmowa na dziesięć stosunków.

– Teraz chyba żartujesz.

– Może, ale jeśli nawet, to tylko trochę. Ja chcę czegoś więcej.

– Czego?

– Wiesz, o czym mówię, Eriku. Rozmawialiśmy już o tym.

– O mojej dojrzałości.

– Właśnie.

– O tym, że wreszcie powinienem dojrzeć jako mężczyzna i wziąć odpowiedzialność za rodzinę, której jeszcze nie mam.

– Masz przecież mnie – powiedziała, znów na niego spoglądając.

– Przepraszam, wiesz, o co…

– Nie, właściwie to nie do końca wiem, o co ci chodzi. Taki układ już mi nie wystarcza.

– Nawet jeśli możesz mnie wykorzystywać?

– Nawet.

– Nawet jeśli to przede wszystkim twoje potrzeby będą zaspokajane?

– Wygłupiałam się tylko, mówiąc to. Niepotrzebnie. Teraz będziesz miał kolejny temat do żartów.

– Angela, daj spokój. Dobrze, już jestem poważny.

– Nie zawsze będziesz młody, Eriku, już zacząłeś się starzeć. Pomyśl o tym.

– Już o tym myślałem.

– Pomyśl o tym. I o nas.

Miał trzydzieści siedem lat i był komisarzem jednostki śledczej komendy rejonowej. Został nim w wieku trzydziestu pięciu lat, co było rekordem w Göteborgu i w Szwecji, ale dla niego awans oznaczał jedynie to, że nie musiał już wykonywać czyichś rozkazów tak często jak kiedyś.

Wcześniej w pracy czuł się młody i silny, teraz zaczęły go dopadać wątpliwości. Wydawało mu się, że w krótkim czasie postarzał się o pięć, dziesięć lat. Sprawa, nad którą pracował ostatniej wiosny, wyczerpała go tak bardzo, że kiedy ją rozwiązał, latem, zastanawiał się, czy da radę nadal być policjantem i swego rodzaju aktywną przeciwwagą dla panoszącego się zła.

Na początku lata wziął tydzień urlopu i spędził go, wędrując w promieniach północnego słońca po bezkresach Laponii. Wrócił do pracy, ale chyba nie był już taki jak kiedyś. Próbował się zanurzyć w atmosferze lata i wolnego czasu. Nie golił się. Włosy zakrywały mu już uszy i rosły dalej, zbliżając się do ramion. Jego wygląd wciąż się zmieniał. Może teraz bardziej pasuje do mojego skomplikowanego wnętrza, pomyślał pewnego dnia, stojąc przed lustrem, i zaciskając wargi, wykrzywił twarz. Może dzięki temu będę wyglądał jak porządny glina.

Siedział sam przy kuchennym stole nad dwoma tostami i filiżanką herbaty. Angela się pożegnała i wróciła do siebie. Pot znów wystąpił mu na czoło, kiedy panujący na zewnątrz upał zaczął się sączyć do środka przez żaluzje. Była jedenasta. Kiedy przed chwilą spojrzał na umieszczony w zacienionym kącie balkonu termometr, wskazywał dwadzieścia dziewięć stopni. Z drugiej puli urlopu zostały mu jeszcze cztery dni. Postanowił dalej korzystać z wypoczynku.

W przedpokoju zadzwonił telefon. Wstał, wyszedł z kuchni i podniósł słuchawkę.

– Tu Steve, jeśli mnie jeszcze pamiętasz – powiedział ktoś ze szkockim akcentem.

– Jak mógłbym zapomnieć rycerza z Croydon?

Steve Macdonald był komisarzem policji, pracował w południowym Londynie. Wiosną prowadzili wspólnie tę ostatnią trudną sprawę. Zaprzyjaźnili się, tak przynajmniej wydawało się Winterowi. Pracowali razem w Londynie i w Göteborgu. Ostatnio rozmawiali w wiosenny wieczór w mieszkaniu Wintera, kiedy po zakończeniu sprawy wszyscy próbowali się nawzajem pocieszać.

– To raczej ty jesteś rycerzem – powiedział Macdonald. – Masz błyszczącą zbroję i całą resztę.

– To już chyba przeszłość – odparł Winter.

– Co?

– Jestem nieogolony, a włosów nie obcinałem od miesięcy.

– Czy miałem na ciebie aż taki wpływ? Ja byłem na Jermyn Street i szukałem garniturów Baldessariniego. Pomyślałem, że powinienem dodać sobie powagi. Gdybyś został u nas w komendzie dłużej, zaczęliby słuchać twoich rozkazów.

– I jak poszło?

– Z czym?

– Znalazłeś garnitur?

– Nie. Zwykłych ludzi nie stać na ciuchy, które ty nosisz. À propos, muszę cię o to spytać jeszcze raz: czy to prawda, że nie musisz czekać z zakupami do pierwszego?

– Skąd ci to przyszło do głowy?

– Sam tak mówiłeś wiosną.

– Naprawdę? Musiałem być tak skupiony na tym, co robiliśmy, że sam siebie nie słuchałem wystarczająco uważnie.

– Czyli potrzebujesz pensji?

– A jak myślisz? Mam trochę odłożone w banku, ale nie aż tyle.

– Dobrze to słyszeć.

– To ma jakieś znaczenie?

– Nie wiem. Może. Po prostu chciałem wiedzieć.

– To dlatego zadzwoniłeś?

– Właściwie to chciałem się dowiedzieć, jak się masz. Wtedy, wiosną, nie było łatwo.

– Nie było.

– Więc?

– Co?

– Jak leci?

– Jest gorąco. Mamy rekordowe temperatury, chociaż lato powinno się już skończyć. A ja nadal jestem na urlopie.

– Dzięki za pocztówkę z Alp.

– To z Gór Skandynawskich w Laponii, w Szwecji.

– Bez różnicy. I tak dzięki.

Zapadła cisza. Winter słyszał równomierny szum unoszący się nad rozgrzaną wodą. Macdonald odchrząknął głośno.

– Odezwij się kiedyś.

– Może wpadnę na Boże Narodzenie zrobić zakupy – odparł Winter.

– Co będziesz kupował? Cygara? Koszule?

– Myślałem o dżinsach.

– Uważaj, bo staniesz się taki jak ja.

– Mógłbym powiedzieć to samo.

Pożegnali się i Winter odłożył słuchawkę. Nagle zakręciło mu się w głowie, chwycił się mocno krawędzi blatu. Po chwili zawroty ustały. Wrócił do kuchni i wypił łyk zimnej już herbaty. Zastanowił się, czy zaparzyć nową, ale zrezygnował i wstał, żeby odstawić naczynia do zlewu.

Ubrał się w szorty i bawełniany T-shirt, na nogi włożył sandały. Do kieszeni T-shirta wcisnął portfel i sprawdził, czy w drugiej kieszeni ma pęk kluczy, który włożył do niej wczoraj. Komórkę celowo zostawił na nocnej szafce.

Kiedy chwytał klamkę, usłyszał listonosza. Wsunięte przez otwór w drzwiach listy spadły mu na stopy. Schylił się i przejrzał pocztę: „Gazeta Policyjna”, dwa listy z banku, magazyn zapakowany w szarą kopertę oraz zawiadomienie o nadejściu przesyłki o wadze przekraczającej kilogram, do odbioru w urzędzie pocztowym przy Avenyn. Z całej tej sterty białego papieru wyróżniała się kolorowa pocztówka. Podniósł ją i obrócił. To Macdonald przesyłał mu pozdrowienia z wizyty w swoich rodzinnych stronach, na północy Szkocji. „My też mamy Alpy”, pisał. Winter znów obrócił kartkę i przyjrzał się ośnieżonemu szczytowi wznoszącemu się nad domkami. Wyglądały staroświecko, jakby z innej epoki.

Na twarzy czuł gorące powietrze. Vasaplatsen połyskiwał, jakby ktoś rozciągnął na nim szklane nici. Kilka osób stało w cieniu na przystanku tramwajowym po drugiej stronie parku. Widać było tylko ich czarne sylwetki.

Wyciągnął rower z piwnicy i pojechał wzdłuż Vasagatan, a potem w prawo. Minął Skanstorget. Zanim dojechał do Linnéplatsen, koszulkę miał mokrą od potu, ale było to miłe uczucie. Plecak obijał mu się o łopatki. Zamiast w kierunku Långedrag postanowił pojechać na południe. Jechał w pełnym słońcu w stronę plaży w Askim. Na plaży zrobił sobie przerwę, napił się czegoś zimnego i ruszył dalej. Minął pole golfowe w Hovås i dojechał do Järkholmen. Zostawił rower wśród innych, stojących wzdłuż ścieżki. Zszedł na dół, na niewielką plażę, i tak szybko, jak tylko się dało, zanurzył się w wodzie.

Leżał w słońcu i czytał, a kiedy było mu za gorąco, wchodził do wody. Miał urlop i właśnie tak chciał spędzać wolny czas tego lata. Lubił to uczucie suchości na stopach, kiedy otrzepywał je z piachu i wkładał sandały, gdy po południu zbierał się do domu, a słońce świeciło nisko, z lewej strony. Sprawiało mu to przyjemność i chciał, żeby to trwało jeszcze trochę, bo było dla niego symbolem wszystkiego, co na świecie dobre.2

ANECIE DJANALI ZŁAMANO KOŚĆ ŻUCHWY chwilę po północy. Spacerowała wzdłuż Östra Hamngatan, wokół było pełno ludzi. Nie była na służbie, ale nawet gdyby była, nie miałoby to większego znaczenia, ponieważ Aneta, jako inspektor wydziału śledczego, w godzinach pracy nie nosiła munduru.

Była z przyjaciółką. We dwie zauważyły bijatykę w ciemnej, odchodzącej w bok Kyrkogatan. Zobaczyły, że trzech mężczyzn bije i kopie kogoś leżącego na ziemi. Aneta krzyknęła i zrobiła kilka kroków w ich kierunku. Mężczyźni podnieśli wzrok, po czym podeszli do Anety i jej przyjaciółki. Dziesięć sekund później jeden z nich, mijając Anetę, uderzył ją w twarz. Uderzył tylko raz i najpierw Aneta nic nie czuła, ale po chwili ból przeszył całą głowę i klatkę piersiową. Ten, który wymierzył jej cios, krzyknął coś o jej kolorze skóry, a kiedy upadła na ziemię, poszli dalej. Aneta Djanali była czarna, ale po raz pierwszy z tego powodu padła ofiarą przemocy.

Cały czas była przytomna. Próbowała coś powiedzieć przyjaciółce, ale nie mogła. Lis jest biała jak mało kto, pomyślała. Może dla niej to jeszcze większy szok niż dla mnie.

Wokół nieprzerwanie trwały festiwalowe imprezy. Tłumy kręciły się między scenami i namiotami z piwem. Noc była ciepła. Nad miastem unosił się zapach grilla i ludzi – na ulicach czuć było alkohol i pot. Podniesione głosy mieszały się ze sobą i gdzieś w tej kakofonii zginął krzyk przyjaciółki Anety. Spacerując po opanowanym przez festiwal mieście, mijały to miejsce już trzeci raz tego wieczoru. Do trzech razy sztuka, pomyślała Aneta Djanali, czując pod policzkiem nierówną powierzchnię asfaltu. Ból w głowie nie był już tak silny. Widziała tylko nogi, mnóstwo nóg w sandałach i w mokasynach, a potem ktoś ją podniósł i zaniósł do samochodu. Domyśliła się, że to karetka. Czuła, jak ktoś jej delikatnie dotyka, a potem straciła przytomność.

Fredrik Halders dowiedział się o tym następnego dnia rano, kiedy o wpół do dziewiątej przyszedł do komendy. Był ostrzyżonym na jeża gliną, który, ilekroć nadarzyła się ku temu okazja, dogryzał innym, a najchętniej Anecie Djanali, i to z powodu jej koloru skóry i pochodzenia. Czasami wychodził na rasistę i seksistę, ale niewiele go to obchodziło. Był sam, odkąd rozwiódł się trzy lata wcześniej. Bez przerwy wkurzony i agresywny czterdziestoczteroletni facet o cholernie pogmatwanym wnętrzu, który powinien wreszcie zrozumieć, że musi z kimś porozmawiać. Ale: Fredrik Halders u psychoterapeuty? Wolałby już publicznie zwalić sobie konia. Wiedział jednak, że ta negatywna energia, która się w nim nagromadziła, może go zaprowadzić na skraj przepaści. Poczuł to też teraz, kiedy usłyszał, co się przydarzyło Anecie Djanali. Chciał… chciał… chciał, do kurwy nędzy, rozerwać na strzępy tych pieprzonych skurwysynów. Chodził wokół sali konferencyjnej, a Lars Bergenhem, kiedy już wszystko mu opowiedział, zamilkł.

– Są jacyś świadkowie?! – krzyknął Halders.

– Tak… – zaczął Bergenhem.

– Gdzie?

– Przyjaciół…

– Dawaj ją tu! – wrzasnął Halders. – Zresztą pieprzyć to – rzucił i podszedł do drzwi.

– Dokąd idziesz?

– A jak, kurwa, myślisz?

– Jest pod narkozą, albo przynajmniej była przez jakiś czas, kiedy nastawiali jej szczękę.

– Skąd wiesz?

– Przed chwilą gadałem ze szpitalem.

– Czemu nie zadzwonili do mnie? – zapytał Halders. – Takie coś może być niebezpieczne. Może dojść do zakażenia albo innego syfu. Powinni ją dać na intensywną opiekę.

Taa, ty oczywiście znasz się na tym lepiej niż lekarze, pomyślał Bergenhem.

– Przecież to ja najczęściej z nią współpracuję – powiedział Halders. – Ty prawie nigdy nie pracowałeś z Anetą w terenie!

– Skąd mogli o tym wiedzieć – odparł cicho Bergenhem.

– Co?

– Nic.

– To co ze świadkami? – zapytał Halders.

– Próbuję ci właśnie powiedzieć, że przyjaciółka Anety będzie tu za… – Bergenhem spojrzał na zegarek – za kwadrans.

– Była tam?

– Tak.

– Ktoś jeszcze?

– Wiesz, że trwa festiwal. Były tam tłumy, a w takich sytuacjach nikt nigdy nic nie widzi.

– Cholera – powiedział Halders. – Chyba się wyprowadzę z tego pieprzonego miasta.

Bergenhem nie odpowiedział.

– Lubisz to miasto? – spytał Halders. Na chwilę usiadł, potem wstał i znów usiadł.

Bergenhem zastanawiał się, co odpowiedzieć. Fredrik był zdenerwowany i nie było to nic nowego, ale tym razem było inaczej, jakby jego gniew miał w sobie coś ze świętości. To było coś więcej niż współczucie dla koleżanki z pracy. Za chwilę pewnie pojedzie do szpitala i niech Bóg ma w swojej opiece wszystkich kierowców, którzy będą go spowalniać na światłach.

– Nastały nowe czasy – powiedział Bergenhem. – To nowoczesne, wieloaspektowe miasto.

– Wielo co? Co to, kurwa, znaczy?

– Że znajdziesz tu i dobro, i zło – odparł Bergenhem, uświadamiając sobie, jak banalne zdanie właśnie wypowiada. – Nie można po prostu posłać całego miasta do diabła.

– Niedługo trzeba będzie to zrobić – powiedział Halders. – Człowiek spaceruje sobie po ulicy, a jakiś drań podchodzi i rozwala mu głowę. Jakie tu masz aspekty? I gdzie niby to twoje wieloaspektowe miasto?

Bergenhem nie odpowiedział.

– Nie no, wiem, że są porządni i szczęśliwi ludzie, i niektóre miejsca są w porządku, i w ogóle, ale chodzi o to, że… chodzi o to… – dodał Halders dziwnie niskim głosem i odwrócił się od Bergenhema, wciskając głowę w ramiona.

Bergenhem zobaczył, jak Halders podnosi prawą rękę i przeciera twarz. Płacze, pomyślał. Albo zaraz zacznie. Czyli jest jeszcze nadzieja dla Fredrika. Ale właściwie to on ma rację, a już na pewno jeśli chodzi o to lato. Ile prowokacji mieliśmy w ostatnim miesiącu? Piętnaście? To niemal jak przygotowania do wojny, partyzanckiej wojny między plemionami Göteborga. Wczoraj ucierpiała…

– Kto będzie gadał z tą babką? – Głos Haldersa dobiegł jakby z oddali. – Z jej przyjaciółką?

– Ja i ty, jeśli chcesz – odpowiedział Bergenhem.

– Ty się tym zajmij – odparł Halders. – Ja spadam do szpitala. A co z tym drugim biedakiem? Tym, którego też pobili?

– Żyje – powiedział Bergenhem.

Był zniecierpliwiony i nie zauważył nawet, że powietrze wpadające przez nawiew jest cieplejsze od tego w samochodzie. Pot spływał mu po karku, ale nie zwracał na to uwagi.

Kiedy wszedł do sali, Aneta siedziała na łóżku, czy raczej leżała, opierając się na poduszkach. Oczy miała czerwone, popękały jej naczynka. Chyba lepiej iść się uchlać, pomyślał Halders. Twarz ma owiniętą bandażami. Dopiero co się obudziła, nie powinno mnie tu być.

Obok niej stał plastikowy kubek ze zgiętą wpół słomką. Przed jednoosobową salą, w której leżała, na szpitalnym stoliku stało dziesięć róż. Pielęgniarka powiedziała, że nie chcieli ich wnosić do środka ze względu na zagrożenie infekcją. Główki kwiatów pochylały się w kierunku blatu. Nie nalali wody do wazonu czy co, pomyślał Halders. To mogły być kwiaty ode mnie.

Wziął stołek i usiadł przy łóżku.

– Dorwiemy ich – powiedział.

Leżała nieruchomo. Potem zamknęła oczy i Halders nie był pewien, czy nie zasnęła.

– Zanim wyzdrowiejesz, te dranie będą siedzieć. Przecież czarni obywatele też mają prawo chodzić po ulicach po zapadnięciu zmroku.

Nie zareagowała. Halders wpatrywał się w stertę poduszek za jej plecami. Chyba nie było jej wygodnie.

– W takiej chwili można pomyśleć, że lepiej by było, gdybyś została w domu, w Wagadugu – powiedział Halders, powtarzając stary, dobrze znany im obojgu żart. Aneta Djanali urodziła się przecież w Göteborgu. – W Wagadugu – powiedział jeszcze raz, jakby to słowo miało ukoić jego nerwy albo sprawić, że Aneta poczuje się lepiej.

– Właściwie taka chwila już się nie powtórzy – odezwał się po kilku minutach milczenia. – Mogę powiedzieć coś ważnego, a ty mi nie przerwiesz i nie będziesz się wymądrzać. Mam pole do popisu, mogę powiedzieć, co myślę. Mogę ci wyjaśnić, o co w tym wszystkim chodzi.

Aneta otworzyła oczy i rzuciła mu spojrzenie, które dobrze znał. Oberwała, ale uszkodzili jej tylko dolną część czaszki, pomyślał. To jest ta jedyna chwila, kiedy mogę dojść do słowa.

– Chodzi o utrzymanie kontroli – powiedział. – Kiedy złapiemy tych skurwysynów, będziemy się kontrolować tak długo, jak się da, a potem popełnimy jeden czy dwa błędy, pokazując, że my też jesteśmy ludźmi. Że gliny są ludźmi.

Jak, do licha, udaje jej się pić z tego kubka, pomyślał. Przecież w bandażu nie ma żadnego otworu na słomkę. Czy te przedmioty stoją tu tylko po to, żeby dobrze wyglądać? Czy nie dostaje wszystkiego, czego potrzebuje, w kroplówce? I jak długo będzie tu leżeć?

– Mówią, że Winterowi odbiło po tej ostatniej sprawie – powiedział. – Cały urlop przechodził w obciętych dżinsach i w T-shircie z napisem „London Calling”. Podobno był w komendzie, żeby zabrać papiery. Miał zarost i zapuścił włosy.

Aneta znów zamknęła oczy.

– Nie mogę się doczekać poniedziałku – dodał. – Zbierzemy się wtedy wszyscy, to znaczy wszyscy z wyjątkiem ciebie, ale mogę położyć coś na twoim krześle, jakbyś z nami była. – Pochylił się do przodu. – Na razie się kuruj. – Wciągnął powietrze, wdychając ciężki zapach unoszący się w sali. – Brakuje mi ciebie – powiedział.

Wstał i nieporadnie zabrał ze sobą stołek. Minął łóżko i wyszedł z pokoju. Na korytarzu zajrzał do wazonu z różami – był napełniony wodą. Dlaczego w takim razie kwiaty więdną?, pomyślał.

Winter nie czekał do poniedziałku. Kiedy zadzwonił do niego Ringmar i od razu powiedział, o co chodzi, natychmiast postanowił zakończyć urlop. Wcale nie z poczucia obowiązku. Przeciwnie, było to egoistyczne posunięcie, może nawet element swego rodzaju terapii.

– Nie jesteś tu jeszcze potrzebny – powiedział Ringmar.

– Mam dość leżenia na plaży i otrzepywania nóg z piachu – odparł Winter.

Po południu wszedł do swojego biura i podciągnął żaluzje. W pokoju unosił się zapach pracy i kurzu. Blat biurka był pusty. Stan idealny, pomyślał. Może mogę być jak szef i na blacie nie trzymać nic, a raporty upychać do szuflad.

Sture Birgersson, szef wydziału śledczego, był na tyle mądry, by całą odpowiedzialność zrzucić na swojego zastępcę. Oznaczało to, że to Winter dowodził trzydziestką policjantów walczących z przestępczością. Oficjalnie dawny Wydział Śledczy został zastąpiony Jednostką Śledczą Komendy Rejonowej, ale w praktyce nic się nie zmieniło. I tak nadal zajmowali się tym samym: przemocą i kradzieżami. Ci, którzy wcześniej byli sierżantami, zostali mianowani aspirantami. Wreszcie człowiek do czegoś doszedł, stwierdził Halders, kiedy w 1995 roku wszyscy zostali awansowani. Chociaż wyższy stopień nie oznaczał wyższej pensji. A jednak teraz wychodzi się na nędzne ulice Göteborga z większymi ambicjami, uważał.

– Zamknij drzwi – powiedział Winter, kiedy Ringmar stanął w progu. – I jak? – zapytał, zanim Ringmar zdążył usiąść na krześle po drugiej stronie biurka.

– Sprawdzamy już najgorsze szumowiny, ale mogli być spoza miasta – odpowiedział Ringmar.

– Tak sądzisz?

– Tak mówią. Poza tym panuje jakiś bałagan. Nie wiem, ile wiesz, ale przecież oglądasz telewizję albo przynajmniej słuchasz wiadomości. Mówią, że może to wszystko przez upały, a może przez coś innego.

– Te demonstracje?

– Tak, ale nie tylko. W mieście aż kipi, w pewnym sensie. W ostatnim tygodniu mieliśmy ze dwanaście przypadków gangsterskich porachunków. To wojna gangów albo jej początek. No i bójki. Nie wiem, ile narodowości, włączając Szwedów, brało w nich udział. Paskudnie to wygląda. Coś jest na rzeczy… nie wiem co… jakaś zawiść, agresja… coś, co sprawia, że ludzie atakują innych albo nienawidzą ich bardziej niż kiedykolwiek. Mimo to próbujemy robić, co w naszej mocy. Może stoją za tym jakieś skurwysyny, które dolewają oliwy do ognia, kierują tym, przynajmniej po części.

Bertil Ringmar dowodził grupą zwiadowczą, którą tworzyło dziesięcioro policjantów mających wtyczki w świecie przestępczym i której celem było kontrolowanie zarówno zwykłych szumowin, jak i przestępczości zorganizowanej. Mieli „stać w pierwszym szeregu, prowadząc innych w stronę postępu”, jak to określił Sture Birgersson, kiedy przeorganizowywano ich jednostkę.

– Przecież Anetę znają trochę w mieście – powiedział Ringmar. – Myślę, że gdyby nie chodziło o samoobronę, nie posunęliby się do zaatakowania kogoś z naszych.

– Może właśnie w tym rzecz – stwierdził Winter.

– W czym?

– Wydaje nam się, że oni wiedzą, że my wiemy, że oni wiedzą, że myślimy, że nigdy by czegoś takiego nie zrobili, i może właśnie dlatego to zrobili.

Ringmar nie odpowiedział.

– Nie sądzisz?

– Tak, to klasyczny problem – odparł Ringmar. – O ile dobrze cię zrozumiałem.

– Tak czy inaczej, wracacie do punktu wyjścia?

– Na to wygląda.

Winter wpatrywał się w blat biurka. Było wypolerowane na wysoki połysk, jakby sprzątaczka gorączkowo je czyściła, kiedy tylko się okazało, że komisarz wraca wcześniej. Widział odbicie swojej twarzy. Włosy wyglądały jak kolczasta otoczka przyczepiona do głowy. Z paczki schowanej w kieszeni koszuli wyciągnął krótkie cygaro i zapalił je. Upuścił zapałkę. Oparzyła go w udo, poczuł szybkie ukłucie. Ringmar zauważył, że Winter ma na sobie szorty, ale nie skomentował tego. Sam był ubrany w długie spodnie khaki. Wyglądają, jakby je kupił w sklepie z wyposażeniem brytyjskiej armii kolonialnej, pomyślał Winter.

– Jeśli są stąd, znajdziemy ich – ciągnął Ringmar.

– Wierzysz w siły dobra? W naszych informatorów?

– Wierzę, że siły dobra ukryte w szeregach sił zła zaprowadzą nas właśnie do tych złych – odparł Ringmar.

– Tych gorszych – dodał Winter. – Tych najgorszych.

– Przyjaciółce Anety wydaje się, że może rozpoznać któregoś z nich – powiedział Ringmar.

– Mieli na sobie jakieś symbole nazistowskie albo faszystowskie?

– Nie. Z wyglądu zupełne niewiniątka.

Winter strzepnął popiół na dłoń. Ktoś pewnie zwinął mu z biura popielniczkę, kiedy go nie było.

– Inni świadkowie?

– Z tysiąc, ale tylko kilka osób odezwało się do nas po komunikacie. I nie są pewni, jak ci kolesie wyglądali.

– Niewiniątka, mówisz?

– Tak.

– Nie upłynęła jeszcze doba.

– Nie.

Rozległ się dzwonek stojącego z prawej strony biurka telefonu.

– I jeszcze ktoś dzwoni – powiedział Winter i podniósł słuchawkę. Wymamrotał swoje nazwisko.

Ringmar patrzył, jak Winter, zgarbiony i ze zmarszczonym czołem, wsłuchuje się w głos dyżurnego policjanta. Rzucił kilka słów i się rozłączył.

– Idzie tu jakiś koleś. Śledził ich – powiedział.

– O kurwa. Czemu wcześniej się nie odezwał? – spytał Ringmar.

– Chyba dziecko mu ciężko zachorowało w nocy.

– Gdzie jest?

– Zaraz tu będzie – powiedział Winter. – À propos, byłem w szpitalu zobaczyć Anetę. Spotkałem Fredrika. Wychodził akurat z jej sali i miał zaczerwienione oczy.

– Aha – odparł Ringmar.3

WINTER WSTAŁ I PODSZEDŁ DO OKNA. Na plecach miał mokry ślad od oparcia krzesła. Zatrząsł się, stając pod nawiewem klimatyzacji. Ten dreszcz zimna, który przeszedł go od środka, sprawił, że lato tam, na zewnątrz, też wyglądało na chłodne. Przez okno, którego nie można było otworzyć, wydawało się szare. Niebo było niewyraźne, a upalne powietrze bezgłośnie wisiało nad miastem. Było przedpołudnie, a mało kto chodził po ulicach. Na murawie starego stadionu Ullevi ustawiono zraszacze.

Pomyślał o Anecie Djanali i zacisnął prawą dłoń. Kiedy uświadomił sobie, co jej się przydarzyło, poczuł… agresję. To nagłe uczucie stało się jego częścią. Może to prymitywna chęć zemsty, a może coś więcej. Powrócił do swojego pełnego agresji świata.

Odwrócił się. Ringmar wciąż siedział w biurze i patrzył na niego bez słowa. Jest ode mnie starszy o piętnaście lat i już zaczął wyczekiwać lepszych czasów, pomyślał Winter. Może kiedy już przepracuje ostatni dzień, popłynie łodzią do swojego domku letniskowego na Vrångö i nigdy tu nie wróci.

– Co oznacza ten napis na koszulce? „London Calling”? – spytał Ringmar.

– To tytuł rockowej płyty. Macdonald mi ją przysłał.

– Rockowej? Przecież ty nie masz pojęcia o rocku.

– Słyszałem jeden zespół. The Clash. Przysłał mi ich płytę razem z T-shirtem.

– The Clash?

– Po angielsku znaczy starcie.

– Chodziło mi o zespół. Co to za jedni? Potrafisz odróżnić hard rock od popu?

– Nie. Ale ich muzyka mi się podoba.

– Nie wierzę. Przecież ty lubisz Coltrane’a.

– Podoba mi się – powtórzył Winter. – Grali, kiedy miałem z dziewiętnaście lat, ale i tak są bardzo współcześni.

– Czyli hard rock – stwierdził Ringmar.

Do pokoju wszedł świadek, na którego czekali.

Zaczął opowiadać. Na jego twarzy widać było napięcie i zmęczenie po nieprzespanej nocy. Przeżycia ostatnich godzin zostawiły w jego oczach wyraźny ślad niepokoju. W nocy jego dziecko doznało wstrząsu alergicznego. Ledwo uniknęli tragedii. Winter coś do niego powiedział.

– Przepraszam, nie usłyszałem. Zakręciło mi się w głowie.

– Powiedział pan, że pan za nimi poszedł.

– Tak.

– Ilu ich było?

– Z tego, co widziałem, trzech.

– Jest pan pewien, że byli razem?

– Dwóch z nich czekało, podczas gdy ten trzeci… ten, który ją uderzył… czekali na niego – świadek przetarł oczy. – Przypominam sobie, że ten, który uderzył, był mniejszy od pozostałych.

– Był niższy?

– Tak to wyglądało.

– I poszedł pan za nimi?

– Szedłem tak długo, jak się dało. Wszystko potoczyło się bardzo szybko. Człowieka paraliżuje, nie wiadomo, co zrobić. Potem pomyślałem, że to straszne, co zrobili, i poszedłem za nimi, żeby zobaczyć, dokąd idą, ale na Kungstorget były tłumy ludzi, a później zadzwoniła żona. Krzyczała, że Astrid się dusi. Astrid to nasza córka.

– Tak – powiedział Winter i spojrzał na Ringmara. Bertil miał dziecko. Winter nie, ale miał dziewczynę, która stwierdziła, że nie ma zamiaru dłużej czekać, aż on dojrzeje do tego, żeby wziąć odpowiedzialność za dziecko. Oświadczyła mu to wczoraj, zanim wyjechała do mamy, żeby tam wyregulować swój zegar biologiczny. Kiedy wróci, będę mógł usłyszeć, jak się przesuwają wskazówki, pomyślał.

– Ale już w porządku – powiedział mężczyzna, chyba sam do siebie. – Już w porządku z Astrid.

Winter i Ringmar czekali. Powietrze w pokoju krążyło powoli. Mężczyzna był ubrany w te same spodenki i koszulkę polo, które miał na sobie poprzedniego wieczoru. Na brodzie widniał cień zarostu, a jego oczy jakby zapadły się w głąb czaszki.

– Jesteśmy wdzięczni, że przyszedł pan do nas od razu po tym… przykrym incydencie… – powiedział Winter. – Że przyszedł pan prosto ze szpitala.

Siedzący naprzeciwko niego świadek wzruszył ramionami.

– Wiele osób w ogóle nie reaguje – odparł. – Ktoś łazi po ulicach i bije innych. No przecież, do cholery, krew może człowieka zalać, jak się na to patrzy.

Winter czekał na dalszy ciąg.

– To jak z tą durną gadką o imigrantach, którą się słyszy w pracy. Jakby poprawność polityczna pozwalała mówić, że w kraju jest za dużo imigrantów, uchodźców i czarnych.

– Gdzie dokładnie zgubił pan tę bandę? – zapytał Ringmar.

– Przy Saluhallen, niedaleko Kungsportsplatsen. To znaczy tuż przed wejściem na plac.

– Słyszał pan, czy coś mówili?

– Ani słowa.

– Domyśla się pan, skąd mogli być?

– Jak dla mnie mogli być i z piekła rodem.

– Czyli nie wie pan.

– Nie, ale to byli Szwedzi, prawdziwi Szwedzi, jak to się mówi.

Zapytali go, jak wyglądali, więc ich opisał. Kiedy wyszedł, Winter zapalił kolejne cygaro i znów upuścił zapałkę na gołe udo.

– Zauważyłeś, że uważa Anetę za uchodźcę? – rzucił.

– Co masz na myśli? – zapytał Ringmar.

– Zawsze będziemy dzielić ludzi na kategorie, pokolenie za pokoleniem. Bez względu na to, gdzie się urodzili.

– Tak.

– Wieczni tułacze.

– Co?

– Jest takie określenie. Tak nazywają tych, którzy w poszukiwaniu raju krążą od jednego państwa do drugiego, ale nigdzie ich nie wpuszczają.

– Ładne określenie – stwierdził Ringmar. – Takie romantyczne. Ale nie dotyczy naszej Anety.

– Nie, ale kiedy wreszcie wpuszczą ich do jakiegoś raju, co się dzieje? – powiedział Winter i dogasił cygaro w popielniczce, którą znalazł za zasłoną.

Na zewnątrz, na placu Ernsta Fontella, powietrze było ciężkie od gorąca. Słońce stało w zenicie. Pot zaschnięty na ciele Wintera znów zaczął spływać po plecach. Czuł, jak swędzą go pachwiny. Założył okulary słoneczne, podszedł do samochodu i otworzył drzwi. Źle wyliczył kąt padania cienia od drzew. Przednie siedzenie było nagrzane nie do wytrzymania. Oddychając powoli, usadowił się i uruchomił silnik. Włączył klimatyzację.

Ruszył na wschód. Minął nowy stadion Ullevi i skręcił na podwórze dużej willi w Lund. Pies z sąsiedniej posesji ujadał jak wściekły. Winter słyszał szczęk jego kolczatki.

Wejście do domu było ocienione. Nacisnął dzwonek i czekał. Nacisnął jeszcze raz, ale nikt nie otwierał. Zszedł ze schodów i skręcił w lewo, w asfaltową ścieżkę. Czuł zapach rosnących obok krzewów czarnych porzeczek, ale też jakiś inny, którego nie mógł rozpoznać.

Za domem słońce odbijało się w tafli basenu. W powietrzu czuć było chlor i olejek do opalania. Przy północnej krawędzi basenu stał leżak, na którym leżał nagi mężczyzna. Ciężkie ciało całe miał opalone na intensywny kolor, odcinający się na tle ręcznika, który miał chronić materiał leżaka przed potem i olejkiem. Ręcznik był biało-niebieski i pod stopami mężczyzny widniał na nim napis „Swedcom”. Winter zakaszlał cicho i mężczyzna otworzył oczy.

– Wydawało mi się właśnie, że coś słyszałem.

– To dlaczego nie otworzyłeś?

– I tak wszedłeś.

– To mógł być ktoś inny.

– Ale niestety to ty – powiedział mężczyzna, nadal leżąc w tej samej pozycji. Jego obwisły penis spoczywał na umięśnionym udzie.

– Ubierz się i zaproponuj mi coś do picia, Benny.

– Muszę to zrobić w takiej kolejności? Nabawiłeś się homofobii?

– To kwestia estetyki. – Winter rozejrzał się za krzesłem.

Benny Vennerhag, bo tak nazywał się mężczyzna, wstał i chwycił leżący na niskim stołku biały ręcznik, po czym wskazał na basen.

– Tymczasem możesz się wykąpać.

Poszedł w kierunku domu, a kiedy był na werandzie, odwrócił się i powiedział:

– Przyniosę parę piw. Kąpielówki znajdziesz w schowku pod stołkiem. Fajny T-shirt, ale komu by się chciało jechać do Londynu?

Winter ściągnął spodenki i T-shirt i zanurzył się w wodzie. Poczuł na skórze orzeźwiający chłód. Zanurkował i przepłynął na drugi koniec basenu. Z impetem przebił powierzchnię wody i położył się na plecach. Przez chwilę miał wrażenie, że słońce nie jest już tak blisko. Znów zanurkował i obrócił się. Patrzył na niebo przez taflę wody. Wyglądała jak szklany dach. Słyszał trzask wydobywający się z wykafelkowanych ścian basenu, a może trzeszczało mu w uszach? Długo nie wypływał, a kiedy wreszcie to zrobił, zobaczył nad sobą twarz.

– Próbowałeś pobić rekord? – spytał Vennerhag i schylił się nad krawędzią basenu, żeby mu podać piwo.

Winter odgarnął włosy z czoła. Wziął od Vennerhaga butelkę i poczuł jej chłód w dłoni.

– Dobrze ci się wiedzie – powiedział, popijając piwo.

– Zasługuję na to.

– O tak, jak nikt inny.

– Po co ta ironia, komisarzu.

Winter podciągnął się i usiadł na krawędzi basenu.

– Kąpałeś się w majtkach? Gdzie się podziała twoja klasa i styl?

Winter nie odpowiedział. Wychylił piwo do dna i odstawił butelkę na jedną z płyt, którymi obłożono brzeg basenu. Potem zdjął mokre bokserki i włożył szorty.

– Dostaniesz ode mnie foliową torebkę na te mokre gatki – powiedział Vennerhag z uśmiechem. Znów rozwalił się na leżaku. Miał na sobie krótkie spodnie khaki, opinały mu się na biodrach.

– Kto tak urządził moją Anetę? – zapytał Winter, odwracając się do Vennerhaga.

– O czym ty mówisz? – odparł Vennerhag i wyprostował się.

– Dziewczynę z mojego team… z mojego wydziału pobito wczoraj w nocy i jeśli wiesz, kto to zrobił, też chcę się dowiedzieć – powiedział Winter. – Teraz albo w najbliższym czasie.

– Takie zachowanie też nie jest w twoim stylu.

– Zmieniłem się.

– Aha, to może…

– To poważna sprawa, Benny. – Winter się podniósł. Podszedł do leżaka i przykucnął. Jego twarz znalazła się tuż przy twarzy Benny’ego. Czuł zapach alkoholu i olejku kokosowego.

– Będę cię tolerował dopóty, dopóki będziesz wobec mnie uczciwy. Jeśli przestaniesz być wobec mnie uczciwy, przestanę cię tolerować.

– O rany, a cóż by to miało oznaczać?

– Koniec z tym wszystkim – powiedział Winter z kamienną twarzą.

Vennerhag rozejrzał się po swojej posiadłości.

– Co to za pogróżki? I skąd mam niby wiedzieć, co się przytrafiło twojej współpracownicy?

– Znasz osobiście więcej szumowin ode mnie – odparł Winter. – To nie pierwszy atak na czarnoskórą osobę, choć tym razem chodzi o czarnoskórą policjantkę.

– Zrozumiałem.

– Jesteś przestępcą i rasistą. Jeśli o czymś usłyszysz, chcę, żeby to trafiło do mnie. Powinieneś się orientować.

– Jestem też twoim byłym szwagrem – powiedział Vennerhag z uśmiechem. – I nie chcę, żebyś tu przyłaził i kozaczył.

Winter złapał go nagle za szczękę i ścisnął mocno.

– Złamali jej tę część twarzy – powiedział, pochylając się bliżej i ściskając jeszcze mocniej. – Czujesz, Benny? Czujesz ten ucisk?

Vennerhag gwałtownie odchylił głowę na bok i Winter go puścił.

– Odpierdoliło ci, kurwa – stwierdził Vennerhag, rozmasowując sobie brodę i policzki. – Czemu to zrobiłeś? Powinieneś się leczyć, naprawdę.

Winterowi zakręciło się w głowie. Przymknął oczy i w głowie usłyszał zgrzyt, podczas gdy Vennerhag znów złapał się za brodę.

– Cholera – powiedział Vennerhag. – Nie powinni cię wypuszczać na ulicę, ty pieprzony outsiderze.

Winter otworzył oczy i spojrzał na swoje dłonie. Czy są jego? Przyjemnie było zacisnąć palce na szczęce Vennerhaga.

– Chyba trzeba pogadać z Lottą – stwierdził Vennerhag.

– Nie zbliżaj się do niej – odpowiedział Winter.

– Ona zresztą jest nie mniej walnięta od braciszka.

Winter się podniósł.

– Zadzwonię do ciebie za parę dni – powiedział. – A ty tymczasem zbieraj informacje.

– Miło cię było gościć, kurwa – odparł Vennerhag.

Winter wcisnął mokre bokserki do kieszeni i włożył koszulkę. Wrócił tą samą ścieżką, wsiadł do samochodu i pojechał z powrotem do miasta. Minął komendę i pojechał do szpitala. Z samochodu miasto wyglądało tak, jakby panował w nim chłód.

Zarząd zieleni miejskiej obsadził wejście do szpitala trzema palmami, ale przez przyciemnione szyby mercedesa Wintera drzewa zdawały się zamarzać w donicach.

Wszedł do sali i zobaczył Anetę. Zastygła, próbując sięgnąć po coś leżącego na stoliku. W jej oczach dostrzegł zdziwienie. Szybko podszedł do łóżka i z uśmiechem podał jej gazetę.

– Posiedzę tylko chwilę – powiedział. – Zaczekam, aż najgorszy upał zelżeje.4

MAMY JUŻ TAM NIE BYŁO. Wołała ją, ale wujek powiedział, że mama niedługo przyjdzie, więc czekała, nic nie mówiąc. Było ciemno, a nikt nie zapalił lampy. Czemu jej nie zapalą, skoro jest ciemno?, pomyślała. Siedziała na krześle przy oknie i chciało jej się siku, ale wstydziła się do tego przyznać, więc musiała wstrzymywać. Przez to było jej jeszcze zimniej.

Przez szparę w zasłonie widziała, że tuż za oknem rośnie las. Wiatr poruszał gałęziami. W środku nieładnie pachniało. Swędziała ją skóra pod bluzką. Mama powinna szybko przyjść.

Jeden wujek powiedział coś do drugiego, tego, który właśnie wszedł do domu. Przysunęła się do ściany. Była głodna, ale bardziej dokuczał jej strach. Czemu, kiedy już stamtąd odjechali i kiedy te wszystkie straszne rzeczy już się skończyły, nie wrócili do domu? To jeden z wujków prowadził. Jeździł w tę i z powrotem pomiędzy domami, a potem inny wujek wyskoczył z samochodu i wyniósł ją. Wsiedli do drugiego samochodu i szybko odjechali. Kiedy odważyła się podnieść wzrok, rozejrzała się, ale mamy już nie było.

Mamo!, zawołała, ale wujek powiedział, że mama zaraz przyjdzie. Zawołała jeszcze raz, ale wujek bardzo się zdenerwował i ścisnął ją mocno za ramię. Był dla niej niemiły.

Płakała i trzymała się za ramię, siedząc z wujkiem na tylnym siedzeniu. Potem zasnęła i prawie się obudziła, kiedy się zatrzymali, a wujek wniósł ją do tego domu albo tego czegoś, co wyglądało jak dom.

To nie są prawdziwi wujkowie, pomyślała teraz. To panowie, którzy krzyczą i brzydko pachną. Słyszała ich i rozumiała, co mówią, kiedy nie mówili zbyt głośno.

– Co robimy z małą? – powiedział jeden z nich, ale nie słyszała, co odpowiedział ten drugi. Mówił niewyraźnie, jakby nie chciał, żeby go usłyszała.

– Musimy zdecydować jeszcze dzisiaj w nocy – powiedział ten, który mówił głośniej.

– Nie krzycz, kurwa, tak głośno – odpowiedział drugi.

Pomyślała, że to dziwne, że tak powiedział. Albo się krzyczy i wtedy zawsze jest się głośno, albo się mówi normalnie.

– Idziemy do kuchni.

– A mała?

– Co?

– Co z małą?

– O co ci chodzi? Dokąd niby miałaby uciec?

Nadal siedziała przy oknie. Poszli sobie. Usłyszała pohukującą w lesie sowę. Podciągnęła trochę zasłonę, żeby lepiej widzieć, i pod oknem zobaczyła krzak. Zobaczyła też samochód. Niebo nad drzewami było już jaśniejsze. Spojrzała w stronę pokoju, nie wypuszczając zasłony z ręki. Wyglądało to tak, jakby przez okno wpadł do pokoju promień światła. Jakby ktoś trzymał latarkę, która trochę słabo świeci, pomyślała.

Strumień światła padł na podłogę – coś leżało na środku pokoju. Kiedy puściła zasłonę, światło zniknęło i nie widziała już tego czegoś. Znów chwyciła zasłonę i strumień znów padł na podłogę. Zobaczyła coś, co wyglądało jak kawałek papieru.

Puściła zasłonę i wstała z krzesła. Powoli ruszyła w tamtą stronę. Teraz widziała więcej niż przedtem.

Panowie rozmawiali gdzieś za ścianą. Miała wrażenie, że są daleko. Uklękła i zaczęła po omacku szukać tego czegoś. Znalazła i wzięła do ręki – kawałek papieru. Schowała go w sekretnej kieszonce spodni. Tego dnia chciała włożyć właśnie te spodnie: pod zwykłą kieszenią miały wszytą drugą, tajną.

Podeszła z powrotem do krzesła przy ścianie i znów się na nie wdrapała.

W kieszeni mam sekret. Sekrety są zabawne i ciekawe, ale nie teraz. I tak się boję. A jeśli pan, który upuścił ten kawałek papieru, zacznie go szukać i zorientuje się, że to ja go zabrałam? Powinnam go odłożyć, pomyślała, ale w tym momencie panowie wrócili do pokoju i zaczęli się jej przyglądać. Widziała to, bo podeszli bliżej i jeden z nich ją podniósł, a drugi wyjrzał przez okno.

Pojechali. Starała się nie zasnąć, ale powieki same jej się kleiły. Kiedy się obudziła, było już jasno. Zastanowiło ją to i spytała, gdzie jest mama.

– Znajdziemy twoją mamę – powiedział pan, który siedział z przodu i prowadził samochód.

Zaczęła płakać, ale pan siedzący obok niej nie zwracał na nią uwagi. Nie miała żadnej przytulanki, bo swoją lalkę zgubiła, kiedy się przesiadali do innego samochodu. Gdzie jest moja lalka?, pomyślała.