Wróć, jeśli masz odwagę - ebook

Podziękowania

Jak zwykle, jestem dozgonnie wdzięczna moim czytelnikom, zwłaszcza tym spośród Was, którzy wspieracie mnie od samego początku. Dziękuję wszystkim w Black & White za to, że jesteście najniesamowitszą, najwspanialszą ekipą, z jaką pracowałam, i że wierzyliście we mnie zawsze, nawet wtedy, gdy ja sama nie byłam w stanie. Dziękuję Megan za pomoc w nadaniu Wróć, jeśli masz odwagę takiego kształtu, jakiego pragnęłam dla tej książki, Janne, bo zawsze miałam z kim omówić swoje pomysły, i Linie za zapewnianie mnie, że wszystko pójdzie jak po maśle. (Tak się stało).

Dziękuję moim najlepszym przyjaciółkom Heather, Rachael, Kirsty i Morgan za rozśmieszanie mnie i znoszenie mojego lamentowania, co było mi stale potrzebne po tygodniu wytężonego pisania. I za objadanie się ze mną nuggetsami z kurczaka.

Dziękuję wszystkim dziewczynom z forum literackiego – zbyt wiele Was, żeby wymienić, ale przecież wiecie, o kogo chodzi, a każda z Was dzień w dzień była dla mnie inspiracją. Dziękuję Wam za to, że zawsze mnie zachęcałyście, podtrzymywałyście na duchu i pisałyście ze mną do późna.

Dziękuję Donowi MacBrayne z The Summit w Windsorze za odpowiedzi na wszystkie moje pytania, a także McKenzie Gilloth i Calebowi Bangsowi z Windsor High School za spełnienie desperackich próśb o pomoc przy rozstrzyganiu moich bardziej przyziemnych wątpliwości faktograficznych, dotyczących choćby planów lekcji i wykładzin.

Na koniec dziękuję całej rodzinie za to, że umiała ze mną wytrzymać przez stresujące i niespokojne miesiące pisania tej książki. Choć nasza familia jest liczna, Wasza miłość i słowa otuchy okazały się jeszcze większe. I, co dla mnie najważniejsze, dziękuję Wam, Mamo i Tato, za to, że pozwoliliście mi spełniać marzenia i wspieraliście mnie na każdym kroku. Ogromnie Was kocham.1

Nigdy nie rozumiałam, dlaczego o poniedziałku mówi się, że jest najgorszym dniem tygodnia. Kompletnie się z tym nie zgadzam. Takie są niedziele. Jest w nich jakaś cisza i bezruch, których od zawsze nienawidziłam. Możliwe, że to dlatego, iż rankiem połowa miasteczka idzie do kościoła, a reszta z uporem dusi mięso z warzywami, po czym daje za wygraną i zamawia coś na wynos. Tak przynajmniej było z moją rodziną. Albo może dlatego, że połowa naszych znajomych ze szkoły siedzi w domu, na ostatnią chwilę pospiesznie odrabiając lekcje, a reszta spędza cały dzień w Dairy Queen, bo nie ma dokąd pójść. My należymy właśnie do tej drugiej.

– Chcesz jeszcze jedną?

Nie miałam pojęcia, że się wyłączyłam. Odrywam spojrzenie od stołu, mrugam parokrotnie w stronę Holdena i odrobinę wyprostowuję plecy, zmieniając zgarbioną w boksie pozycję. Nie zauważyłam, że wstał.

– Co?

Holden patrzy na mnie i wskazuje ruchem głowy resztki mojej mrożonej kawy. Został tylko mały łyczek.

– Chcesz jeszcze jedną? – powtarza.

– Och – odpowiadam. – Nie, dzięki. Wystarczy.

Kiedy się odwraca i zmierza do kasy, by złożyć chyba piąte tego dnia zamówienie, przeciągam dłonią po twarzy, za późno przypominając sobie, że nałożyłam na rzęsy dwie grube warstwy tuszu. Przeklinam pod nosem i podnoszę ze stolika telefon, żeby włączyć kamerkę. Spod obramowanych czernią oczu ciągną się smugi. Sięgam po serwetkę i staram się, jak mogę, pozbyć się tego, co popsułam, ale tylko pogarszam sprawę.

Will rechocze, a ja piorunuję go wzrokiem przez całą szerokość boksu. Żuje słomkę ze swojego koktajlu czekoladowego, ale i tak szybko się uchyla, gdy zgniatam serwetkę w kulkę i ciskam w niego.

– Myślałby kto, że masz kaca – mówi, siadając prosto i odrzucając grzywkę z oczu. Nie pamiętam, kiedy ostatnio się strzygł, ale zdecydowanie by mu się to przydało.

– Jestem po prostu zmęczona. – Wzdycham i kieruję uwagę na piętrzące się na naszym stoliku śmieci. Dałabym głowę, że w niedziele nic, tylko jemy, bo w tym miasteczku nie ma co robić. Na blacie jest z pół tuzina pustych kubków, w tym trzy moje, a większość papierów po żarciu należy do Holdena. Tubki po lodach są Willa.

– Zauważyłaś, kto przyszedł? – pyta Will, zniżając głos. Przekrzywia głowę nad blatem i patrzy na mnie z ukosa, nieznacznie kierując spojrzenie ponad moje ramię. – Chyba pierwszy raz widzę, żeby wyszła z domu.

Powoli przesuwam się w boksie, żeby ukradkiem zerknąć za siebie, i natychmiast rzuca mi się w oczy ona: Danielle Hunter.

Siedzi w boksie na prawo od drzwi, tuli w dłoniach kubek, a czarne włosy spadają jej na oczy. Jest z jeszcze trzema dziewczynami, pogrążonymi teraz w rozmowie, ale sama wbija niewidzący wzrok w stolik, jakby całkiem się wymiksowała z tego, co ją otacza. Kiedy tak ją obserwuję z drugiego końca restauracji, w gardle rośnie mi gula. Jestem zaskoczona jej widokiem. Rzadko wychodzi. Ostatnio Danielle Hunter widuje się tylko w szkole.

– No – mruczę, znów odwracając się do Willa. – To coś nowego. – Jeszcze raz oglądam się na Danielle, dziwnie zdenerwowana tym, że ją widzę. Nie rozmawiałyśmy od dawna. Modlę się więc, żeby mnie nie zauważyła, ale też intryguje mnie to, że wydaje się taka samotna.

Ledwie odrywam od niej oczy, do stolika wraca Holden z kolejnym hamburgerem, trzecim tego wieczoru, i wsuwa się do boksu obok mnie. Przegrali wczoraj z Pine Creek w futbol, więc jest w kiepskim nastroju, rozczarowany swoim występem, a my w Willem uzgodniliśmy, że nie będziemy mu o tym przypominać.

– Ostatni, przysięgam – oświadcza Holden, biorąc potężnego gryza, ja zaś zerkam na niego z ukosa, z odrazą.

– Jasne – potwierdza Will z nutą sarkazmu w głosie. Wydaje mi się, że lubi czasem podpuszczać Holdena, ale zwykle w nieszkodliwy dla niego sposób, a dla mnie to odrobina rozrywki. Opiera się o okno, zamyka oczy i odwraca głowę. Ja podnoszę telefon, żeby sprawdzić godzinę, Will drzemie, a Holden pałaszuje okropnego burgera. Minęła dwudziesta pierwsza trzydzieści i kierowniczka wkrótce zacznie obchód boksów, żeby powywalać wszystkich i móc zamknąć.

Szturcham Holdena.

– Wypuść mnie na chwileczkę.

Nadal kurczowo ściskając w dłoni hamburgera, niechętnie przesuwa nogi, jedynie na tyle, żebym się przecisnęła. Wzdychając, delikatnie walę go w biceps.

– I przestań się zadręczać – dodaję, zrywając pakt zawarty z Willem. Sezon futbolowy dopiero się zaczął; nie wytrzymam tyle miesięcy, jeśli po każdym przegranym meczu z Holdena będzie wyłaził taki ponurak. Co sezon ponosiły go nerwy, ale wydaje się, że w tym roku jest jeszcze gorzej. Przez cały wieczór zamienił z nami może dwa słowa. – W piątek gracie z Broomfield, tak? Ten mecz na pewno wygracie! – staram się podnieść Holdena na duchu, przeciskając się obok niego.

Wzrusza ramionami. Niechętnie posyła mi nikły uśmiech.

– Trudno stwierdzić – odpowiada.

– Zwłaszcza, gdy nadal prawie nic się nie mówi – kontruję, przewracając oczami.

Will wzdycha i otwiera jedno oko, ale nawet o centymetr się nie przesuwa.

– Broomfield to nie żadne asy, co? Może więc tym razem przechwycisz podanie. – Zamykając oko, uśmiecha się drwiąco. Holden korzysta z okazji, aby cisnąć w Willa kulką z papieru po hamburgerze i trafić go prosto w czoło.

– Przechwyć to, dupku. – Szczerzy się. Idioci.

Zostawiam ich obu z ich wygłupami i idę do toalety. Im bliżej dwudziestej drugiej, tym bardziej Dairy Queen pustoszeje, ale nadal zalega tu trochę ludzi ze szkoły. Kiedy kierowniczka nas wywali, będzie po wszystkim: nie zostanie nam nic innego niż powrót do domów. Mijając stolik Jess Lopez, posyłam jej szybki uśmiech i „hej”, ale że siedzi z dziewczynami, których za dobrze nie znam, nie zatrzymuję się na pogaduchy.

Zamiast tego kieruję się do ciasnych toalet i zamykam w jednej z trzech malutkich kabin. Stamtąd wysyłam tacie krótkiego SMS-a, powiadamiając go, że w ciągu godziny będę w domu, i godząc się z faktem, że już prawie po niedzieli. Wsuwam komórkę do kieszeni dżinsów, odciągam zasuwkę i otwieram drzwi na oścież. Na ułamek sekundy zamiera mi serce, bo widzę, że ktoś tu jest; stoi bez ruchu przed umywalkami. Nie słyszałam nikogo wchodzącego, a gdy uświadamiam sobie, że to Danielle Hunter, z miejsca nieruchomieję. Jest odwrócona do mnie plecami, ale oczy z jej odbicia w lustrze wpatrują się w moje.

Od zeszłego roku zamieniłam z Danielle nie więcej niż kilka słów. Rzadko ją widywałam, a kiedy już do tego dochodziło, nigdy nie wiedziałam, jak się zachować ani co powiedzieć. I dlatego w ogóle się nie odzywałam. Co powinno się mówić komuś, kto opłakuje śmierć rodziców? Nie wiem. Nikt nie wie.

Teraz jednak nie mogę tak po prostu wbić wzroku w podłogę i pójść dalej, jak uczyniłabym to w innej sytuacji. Uświadamiam sobie nagle, że jest tu niewiele miejsca, a ona nie odrywa ode mnie tych swoich niebieskich oczu. Tak mocno kontrastują z jej od niedawna kruczoczarnymi włosami, że aż się to gryzie. Twarz ma obojętną, wyzutą z emocji. Przełykam ślinę i przechodzę koło niej, do najdalszej z umywalek. Puszczam wodę i gdy kaskadami spływa na moją skórę, zaczynam mechanicznie myć ręce. Mam coś powiedzieć? Wiem, że powinnam, ale nie wiem ani co, ani jak. Policzki mnie palą, tak skacze mi ciśnienie wskutek roztrząsania, czy to odpowiednia chwila, by wreszcie się odezwać do Danielle Hunter. Zawsze chciałam znów zacząć z nią rozmawiać, ale jakoś nie mogłam.

Ponownie zerkając na odbicie Danielle, odkrywam, że nadal na mnie patrzy. Zdobędę się na to. Zagadnę ją i zrobię to teraz, zanim się rozmyślę. Zdobywam się na odwagę i zmuszam samą siebie, by spojrzeć na Danielle. Uśmiech, który nalepiam na twarz, miał wypaść naturalnie i szczerze, ale za bardzo się staram i ona o tym wie.

– Cześć, Dani – mówię. Wypowiedzenie jej imienia przyprawia mnie o dreszcze. – Naprawdę fajnie widzieć, że wyszłaś z domu.

Danielle mruży oczy, a ja dopuszczam do tego, by mój uśmiech z wolna gasł, bo wiem, że ona widzi to, co naprawdę się za nim kryje. Bo patrzę na nią tak, jak większość ludzi: z litością. W jej niebieskich oczach pojawia się zdziwienie, że ją zagadnęłam, nic jednak nie odpowiada. Marsowy wyraz na jej twarzy nie jest aż tak rozedrgany, jak wydawało się to w lustrze; jej palce zaciskają się na krawędzi umywalki.

Jej milczenie to najgorsza możliwa reakcja, bo nie jestem już pewna, jak pokierować tą sytuacją. Zrobiłam to, co trzeba: powiedziałam jej, że się cieszę, iż wyszła z domu. Tak należało zrobić, ona jednak chyba tego nie docenia. Jej twarz nic nie wyraża, jest tak dalece wyprana ze wszystkiego, że niczego nie sposób z niej wyczytać.

Dla Hunterów ten rok był ciężki, o tym wie cały Windsor. Ja sama byłam świadkiem tego, jak drastycznie zmieniła się Danielle, jak bardzo się załamała, jak wielkim ciosem była dla niej śmierć rodziców. Pamiętam jej włosy, trzy razy dłuższe, spływające po plecach jasnymi falami, policzki miała wówczas zawsze rumiane i słynęła z tego, że na lekcjach śmiała się najgłośniej. To już nie ta sama dziewczyna co przed rokiem, ale któż mógłby ją za to obwiniać? Wszyscy mają w pamięci tragedię Hunterów, nikt natomiast nie wie, jak traktować tych, których nie zabrała. A już na pewno nie ja.

Rzecz w tym, że od roku unikałam nie tylko Danielle. Dotyczy to również jej brata Jadena, drugiej połowy bliźniąt Hunterów, który nadal uśmiecha się na mój widok. Jadena, którego wciąż jeszcze nie odważyłabym się zagadnąć. Jadena, przy którym już na pewno bym nie wiedziała, jak się zachować. Jadena, co do którego przeraża mnie myśl, że zmienił się tak, jak jego siostra. Nie potrafię się zdobyć na to, żeby się do nich zbliżyć. Nie dałabym sobie rady z nieustającym lękiem, że powiem coś nie tak. Nie potrafię się zmierzyć ze skutkami spustoszenia, spowodowanego przez ich nieszczęście. Nie dlatego, że nie chcę. Boże, jak ja tego pragnę. Ale po prostu… nie mogę.

Ociekającymi wodą dłońmi zakręcam kran i szybko wycieram je w dżinsy. Próbuję znów spojrzeć na Danielle, ale to już nie całkiem jej oczy. Tak bardzo przypominają spojrzenie Jadena. Ona nadal milczy i biorąc pod uwagę czas dany jej na odpowiedź, dochodzę do wniosku, że muszę powiedzieć coś więcej. Choć niepokoi mnie myśl o poruszeniu tego tematu, przełykam lęk i pytam cichym szeptem:

– Jak tam Jaden?

Nie wiem, jak tam Jaden, bo jeszcze nigdy o to nie pytałam, choć wiem, że powinnam. Boję się usłyszeć coś innego niż „okej” lub „w porządku”. Właśnie dlatego czekam teraz z zapartym tchem i zmarszczonymi z zatroskania brwiami.

Danielle momentalnie przekrzywia głowę, a loki spadają jej na oczy.

– Po co pytasz? – odpowiada cicho, a mną wstrząsa wyczuwalny w jej głosie opór. – Przecież wcale cię to nie obchodzi.

Wpatruję się w nią, ogłuszona tymi słowami. Przed rokiem ja i Danielle byłyśmy przyjaciółkami. Żartowała, że gdybym wyszła za Jadena, praktycznie stałybyśmy się siostrami, a ona zawsze chciała mieć siostrę. Nigdy jej nie powiedziałam, że ja również.

– Dani…

– Bo gdyby cię naprawdę obchodził – kontynuuje powoli, odwracając się twarzą do mnie – zadałabyś to pytanie rok temu, kiedy… – Zawiesza głos, ale i tak wiem, co zamierzała powiedzieć. Chodziło jej o to, że gdyby mi naprawdę zależało, to o to, jak się czują, zapytałabym przed rokiem, po tym, jak zginęli ich rodzice.

– Dani… – Kręcę głową i zbliżam się do niej o krok. Ostatnie, czego bym się dziś spodziewała, to konfrontacja z Danielle Hunter w toalecie w Dairy Queen. – Wiesz, że mnie obchodzicie.

– Zabawnie to okazujesz, MacKenzie – stwierdza już łagodniejszym tonem. Odwraca się do lustra i odgarnia z oczu loki, a potem sięga do drzwi. Przed wyjściem jednak spogląda na mnie przez ramię. – Przekażę Jadenowi, że pytałaś – mruczy.

W tej akurat chwili, gdy odprowadzam Dani wzrokiem, a jej słowa wiszą jeszcze w powietrzu wokół mnie, czuję się najmniejszym człowieczkiem na świecie. Nie wiem, czemu mnie to tak zaskoczyło. Nie spodziewałam się, że odniesie się do mnie tak jak kiedyś, bo i ja sama traktowałam ją teraz inaczej, ale to chyba był powód, dla którego tak bardzo odwlekałam ten moment. Już wtedy, gdy odsunęłam od siebie Hunterów, wiedziałam, że wszystko między nami na zawsze ulegnie zmianie, ale nie miałam wyboru.

Nie chcę, żeby Holden i Will zastanawiali się, gdzie zniknęłam, więc biorę głęboki oddech, wychodzę z toalety i wracam do naszego boksu. Widzę, że zmyli się już prawie wszyscy poza nami i grupką Dani, choć i one chyba szykują się do wyjścia. Zaraz po podejściu do Holdena gwałtownie wpycham go w głąb boksu, żeby wsunąć się obok niego. Twarz mnie pali.

Na pewno widać po mnie, że czuję się niezręcznie, bo Will momentalnie siada prosto.

– Co z tobą? – pyta.

– Właśnie rozmawiałam z Danielle – informuję ich, przechodząc w szept. – Po raz pierwszy, od kiedy… – Nawet nie potrafię powiedzieć tego głośno. Zerkam to na jednego z nich, to na drugiego, usiłując wyczuć reakcję. Holden marszczy czoło i odsuwa się ode mnie, opiera się o okno i skupia uwagę na parkingu. Natomiast Will wygląda na zaciekawionego.

– Rozmawiałaś z nią? – pyta, upewniając się, że dobrze usłyszał.

– Musiałam. Weszła tam. – Opieram łokcie o stolik i chowam głowę w dłoniach, zamykając oczy i wydając zduszony jęk. Danielle Hunter była ostatnią osobą, z jaką spodziewałam się mieć dzisiaj do czynienia, na pewno też nie marzyło mi się, żeby scenerią naszej pierwszej od roku rozmowy była toaleta w Dairy Queen. Szkoda, że nie powiedziałam czegoś więcej lub przynajmniej czegoś innego. – Ona mnie nienawidzi, ja to czuję – mamroczę przez palce.

– Wiesz – szepcze Will. Rozciąga słowa, dobiera je tak ostrożnie, że powoli podnoszę głowę, żeby na niego spojrzeć. – Właściwie to nie mogłaś oczekiwać, że będzie inaczej… Bo przecież ona raczej nie wie, dlaczego ją odtrąciłaś.

– Nie pomagasz – wtrąca Holden, raptownie odwracając głowę od okna. – Owszem, unika ich, ale wszyscy ich w pewnym sensie omijają. Nie robi tego z okrucieństwa. – Zerka na mnie, szukając potwierdzenia. – Czasem po prostu robi się to, co musi się zrobić. Prawda, Kenzie?

Mogę jedynie kiwnąć głową. Zanim któryś z nich powie coś więcej, przed naszym boksem pojawia się znikąd kierowniczka, uprzejmie prosząc, byśmy się wynieśli, bo za dziesięć minut zamykają i chcą zacząć sprzątanie. Rozglądam się i widzę, że tylko my tu zostaliśmy.

Zbieramy nasze śmieci, a potem wychodzimy na parking, gdzie czeka na nas jaskrawoczerwony jeep renegade Willa. Był dzisiaj myty, więc połyskliwy lakier aż świeci w blasku lamp ulicznych, a Holden krzywi się, gdy się wleczemy w stronę auta. Rodzice Willa są obrzydliwie bogaci, jego zaś toną w długach. Jesienią sprzedali samochód i dlatego zmuszony jest liczyć na Willa, zresztą tak jak i ja. Mama pożycza mi czasem swoją brykę, ale to nie to samo.

Zaklepuję sobie miejsce obok kierowcy, prędko pakuję się na nie i zatrzaskuję za sobą drzwi, zanim Holden zdąży się o to wściec. Jeszcze bardziej się krzywi, więc pokazuję mu język, a Will w tym czasie wślizguje się za kierownicę. Odruchowo sięgam do klimatyzacji i podkręcam ogrzewanie. Jest już wrzesień, a z początkiem jesieni noce stają się coraz chłodniejsze. Holden gramoli się na siedzenie z tyłu, a że ma ponad metr osiemdziesiąt wzrostu, to nawet w tym dużym samochodzie zdaje się trochę kulić. Zawsze mnie śmieszy to, jak dotyka głową podsufitki.

W niedzielę o tej porze w Windsorze niewiele jest do roboty. Większość lokali pozamykano, ludzie przeważnie siedzą po domach. Noce są coraz zimniejsze i ciemniejsze. A rano szkoła. Albo trzeba iść do pracy. Mimo to robimy sobie przejażdżkę, szybkie kółko po miasteczku, wzdłuż sklepów i fast foodów na Main Street, a potem aż na pola na peryferiach i dopiero potem Will pyta, czy nie mamy nic przeciwko temu, żeby nas odstawił na chatę.

Pierwszą odwozi mnie, tuż przed dwudziestą trzecią, a ja umawiam się z nim oboma na rano, kiedy będzie nas zabierał do szkoły. Nie odjeżdżają od razu, czekają, aż otworzę drzwi wejściowe i tradycyjnie im pomacham. Dopiero potem się oddalają, a muzyka Holdena cichnie.

Jej miejsce zajmują głosy moich rodziców. Głównie taty. Spierają się dość spokojnie, delikatnie, jak wtedy, gdy są nie tyle wkurzeni, co zatroskani. Łagodna różnica zdań, aż nazbyt typowa dla tego domu.

Zrzucam balerinki i zamykam drzwi na zamek, a potem drepczę po miękkiej wykładzinie korytarza do salonu, gdzie na ściszonym telewizorze lecą migawki z dzisiejszych wydarzeń ligi NFL. Mama siedzi sztywno wyprostowana na skraju kanapy, oczy ma zapadnięte i zmęczone, a wąskie wargi zaciśnięte. Ubrana jest w dres, włosy upięła z tyłu, a makijaż zmyła, co o tej porze w niedzielę nie jest żadną sensacją. Tata stoi naprzeciw niej, po drugiej stronie pokoju. Na stoliku kawowym między nimi tkwi pusty kieliszek po winie, ze smugą szminki na krawędzi. Pamiętam, że kiedy wychodziłam, mama nalewała sobie kieliszek chardonnay ze świeżo otwartej butelki. Obiecała, że dzisiaj to będzie jej pierwszy i ostatni. To zawsze jednak tylko słowa, co potwierdza teraz pusta butelka w ręce taty.

– Och. MacKenzie – mówi tata na wydechu. Licząc na to, że nie zauważyłam butelki, chowa ją za plecami. Marszczy czoło. – Nie słyszałem, jak wchodziłaś.

Uśmiecham się oszczędnie, ale nic nie mówię, bo bardziej skupiona jestem na mamie. Po tacie odziedziczyłam wzrost, a po niej całą resztę. Mamy takie same ciemnobrązowe oczy, identyczne wysoko osadzone wystające kości policzkowe, ten sam mocny zarys szczęki.

– Idę spać, mamo – mówię cicho, klękam przy niej na podłodze i patrzę na nią z czułością. Nie jest pijana. Nie po jednej butelce, to dla niej za mało, ale ten brzydki grymas pojawia się na jej twarzy jedynie po paru kieliszkach. – Może ty też powinnaś? – sugeruję, biorąc ją za rękę.

Mama wpatruje się w podłogę, chwilowo bez ruchu, a potem podnosi ciężkie powieki i patrzy na tatę, jakby to była jego wina i to on otworzył butelkę. Potem rozluźnia się, wzdycha ciężko i kiwa głową, a nasze brązowe oczy wreszcie się spotykają.

Splatam moje palce z jej, wstaję i ciągnę ją za sobą. Dłonie ma ciepłe, a kilka paznokci połamanych. Ostatnio nie bardzo o nie dba. Tata obserwuje mnie z wyrazem wdzięczności na twarzy, ale jego oczy mówią co innego. Widzę w nich poczucie żalu, niemal winy. Macham wolną ręką i wyprowadzam mamę z salonu, a potem, korytarzem, do ich sypialni. Kiedy zapalam światło, zgrzytam zębami, widząc, że wita mnie bałagan. Na podłodze leży kupa beztrosko rzuconych rzeczy prosto z prania, łóżko od rana pozostaje niepościelone, a zasłon chyba nikt przez cały dzień nie rozsuwał. To jednak radość, gdy do tego pokoju zagląda słońce.

Mama siada na skraju łóżka, ale rozmyty uśmiech, którym chciała mnie pokrzepić, raczej nie łagodzi mojej irytacji.

– Wypiłam tylko parę kieliszków – zapewnia, przewracając oczami. – Twój tata przesadza.

Nie wydaje mi się, nie sądzę też, że skończyło się na paru kieliszkach. Ale nie mówię jej tego, jedynie zbieram ciuchy z podłogi, składam je i chowam. Na toaletce obok oprawionego w ramkę zdjęcia, zrobionego tacie i mnie lata temu, kiedy on jeszcze miał włosy, a ja nie dorobiłam się przednich zębów, stoi kolejny kieliszek po winie, pozostałość po dniu wczorajszym.

Zagryzam dolną wargę, opuszczam głowę i powoli dopycham szufladę. Mama znów jest na nogach i powłóczy nimi po podłodze tego niedużego pokoiku. Zgarniam więc ten kieliszek i odwracam się do niej, ukrywając go za plecami. Maskując dręczące mnie rozczarowanie, narzucam sobie uśmiech.

– Jestem megazmęczona, więc rano sobie pogadamy – mówię. – Will przyjedzie po mnie o siódmej trzydzieści.

Mama się nie odzywa, ale pochmurnieje, widząc, że rąbnęłam jej z toaletki kieliszek. Wargi jej drżą i mruży oczy, lecz mimo to udaje, że nie zauważyła jego zniknięcia. Zamiast tego, niespiesznie poprawia poduszki, a ja wycofuję się z pokoju i, zamykając za sobą drzwi, zostawiam ją samą.

Stojąc na korytarzu, podnoszę kieliszek, żeby mu się przyjrzeć. Tak zaciskam palce na szkle, że przez ułamek sekundy wydaje mi się, że się rozpryśnie, ale przed zwiększeniem nacisku ratuje mnie ingerencja taty. Opiera się o framugę drzwi salonu i z malującym się na twarzy poczuciem winy oznajmia:

– Ja go wezmę. – Prostuje się i podchodzi do mnie, by położyć dłoń na moim ręku i wyrwać kieliszek z uścisku. Drugi, tamten z salonu, ma już w drugiej dłoni.

Tata jest za młody na łysinę, a także na takie mnóstwo zmarszczek. Ale jest łysy i pomarszczony, a ja nienawidzę tego smutku, który pojawia się w jego oczach wraz z kolejnymi kieliszkami do umycia, bo wygląda wtedy jeszcze starzej. Wymija mnie, idąc w głąb korytarza, do ciemnej teraz kuchni, a ja stoję i czekam na odkręcenie kranu.

Gdy woda już leci, a tata ściera z kieliszka ślady maminej szminki, łapię się na tym, że patrzę na stolik w korytarzu. Stoi na nim fotografia ślubna mamy i taty, obok niej moje zdjęcie z pierwszego dnia w przedszkolu, ze straszliwie różowymi gumkami we włosach, a w środku jeszcze jedna ramka, ta jasnoróżowa, na której nigdy nie zbiera się kurz, bo mama wyciera ją przynajmniej dwa razy dziennie. W jej wnętrzu widać pięć różowych literek, pochylonych i delikatnych. To wszystko, co nam po tej osóbce pozostało, po prostu jej imię, nasze jedyne wspomnienie, bo nie dano nam dość czasu, by powstały inne.

Maleńka Grace, nie mieliśmy okazji cię poznać, ale nigdy o tobie nie zapomnimy.

Danielle Hunter może uważać, że ona i Jaden mnie nie obchodzą, ale mi na nich zależy, prawdopodobnie nawet tak, jak mało komu, prawdą jest jednak także i to, że boję się do nich zbliżyć. Lękam się tego, bo znam ból wynikający z utraty kogoś bliskiego; wiem, jak straszliwy wpływ na ludzi może mieć żałoba i jak bardzo ich zmienia.

Wiem to, bo widziałam, jak zmieniała nas.2

Ten, kto wymyślił rozpoczynanie poniedziałku lekcją fizyki, ma niewątpliwie skłonności sadystyczne. Ja nawet lubię fizykę, ale nie o ósmej rano, i choć wchodzimy dopiero w czwarty tydzień semestru, już żałuję, że postawiłam na zajęcia rozszerzone. Sformułowań typu „równowaga statyczna” nie powinno się używać o tak wczesnej porze, kiedy połowa klasy jeszcze jest zbyt zmęczona, żeby funkcjonować.

Nachylam się nad ławką, opieram głowę na pracy domowej, którą Will pospiesznie przepisywał rano na parkingu. W sumie to nie wiem, czemu tak się z nią męczył. Jest o wiele bystrzejszy, niż ja kiedykolwiek będę, i jeśli wziąć pod uwagę nas dwoje i Holdena, to tylko on planuje studia poza Kolorado. Holden i ja najprawdopodobniej wylądujemy na uniwersytecie stanowym, natomiast rodzice Willa mają dość kasy, żeby wysłać go tak daleko poza Windsor, jak sobie zażyczy. Mnie też czasem marzy się taki wyjazd.

Otwieram oczy, ale nie podnoszę głowy. Kailee Tucker z sąsiedniej ławki jedną rękę ma na kolanach, bo esemesuje, a drugą robi notatki, choć nie wydaje mi się, żeby jej pisanina nadawała się do odczytania. Tuż za nią Will żuje końcówkę długopisu i z głową przechyloną na bok uważnie słucha powtarzanych po raz kolejny wywodów pana Ackera na temat zastosowania zasad dynamiki Newtona. Kiedy patrzę, jak jego brwi delikatnie zjeżdżają się ze zdziwienia, ilekroć nauczyciel wprowadza jakieś nowe pojęcie, usta same wykrzywiają mi się w uśmieszek. Gdy w końcu zauważa moje spojrzenie, świdruję go nim, już od dobrych dziesięciu minut.

– Co u diabła? – pyta bezgłośnie, wskazując ekran z przodu sali. Wzruszam ramionami, bo od pół godziny raczej już nie słucham. Odkłada długopis, jakby też dawał za wygraną, i odrzuca grzywkę z oczu, chyba po raz setny tego ranka.

Pamiętam, że w pierwszej klasie nikt nie wierzył, że z Willem tylko się przyjaźnię, to samo zresztą dotyczyło Holdena. Ludzie się upierali, że z którymś z nich musi mnie łączyć coś więcej. Will jest uroczym, wiecznie uśmiechniętym kudłaczem o niezłym poczuciu humoru, a wysoki, atletyczny Holden ma w sobie coś ponuro, onieśmielająco seksownego. Dwa tak skrajne przeciwieństwa, że dla nikogo nie ulegało wątpliwości, iż któryś z nich musi być w moim typie. A jednak nie, uważałam ich za swoich najlepszych przyjaciół i sama myśl o osadzeniu któregoś z nich w innej roli budziła moje rozbawienie. Poza tym, w drugiej klasie Will subtelnie oznajmił któregoś dnia przy obiedzie, że niejako gra na innym polu, sprawa się więc wyjaśniła, a możliwość, żebyśmy kiedyś byli razem, została wykluczona raz na zawsze.

Nagle cały kampus przeszywa dźwięk dzwonka, który podrywa klasę do życia. Nawet sobie nie uświadamiałam, że pierwsza lekcja już prawie się kończy. Słychać zbiorowe szuranie krzeseł po wykładzinie, bo wszyscy zbierają książki i szykują szybki odwrót.

– Dałabym głowę, że pierwszą połowę przespałam – informuję Willa, jak już jesteśmy poza salą pana Ackera i kierujemy się do naszych szafek, zręcznie lawirując pośród tłumu i wymijając robiących wciąż jeszcze wielkie oczy pierwszaków.

Kiedy docieramy do mojej szafki, Holden już się o nią opiera, z pustymi rękami, mając jedynie długopis za uchem. Jest jednym z tych, co to lubią udawać, że szkoła im wisi i że obnoszenie się z podręcznikami to obciach, ale w istocie znacznie bardziej zależy mu na zaliczeniach, niż chciałby to przyznać. Z nieznanych mi powodów wręcz pragnie uchodzić za kogoś, kto w głowie ma tylko futbol.

– Jak było na fizyce? – Szczerząc się w uśmiechu, odsuwa się od szafki, żebym mogła wprowadzić szyfr. Wrzucam do środka książkę i zerkam na niego z ukosa. Holden dobrze wie, że nie trawimy fizyki na pierwszej lekcji, więc ani Will, ani ja nie zawracamy sobie głowy odpowiedzią na to pytanie.

Łapię za książkę do hiszpańskiego i znów zatrzaskuję szafkę.

– Ostatnią godzinę mam dziś wolną – powiadamiam ich – a więc po trzeciej lekcji zmywam się do domu.

– A ja mam trening – dodaje Holden, patrząc na Willa, bo przecież właśnie oboje dajemy do zrozumienia, że nie musi czekać po szkole, żeby nas odwieźć.

Will rozdziawia usta, udając zaskoczenie.

– Chwila. Chcecie powiedzieć, że mogę się dziś udać prosto do domu, bez robienia za waszego szofera? Czym sobie zasłużyłem na taki luksus?

Na krótko przystajemy przy jego szafce, żeby mógł zabrać podręcznik do biologii, a potem się rozchodzimy na kolejne lekcje. Ja, żeby ponownie się z nimi spotkać na przerwie obiadowej, muszę tylko przecierpieć półtorej godziny hiszpańskiego. Ale kiedy idę tam sama, po drodze nakładając na wargi balsam, nagle uświadamiam sobie, że myśl o wejściu do klasy napełnia mnie przerażeniem. Choć na tej lekcji nie spotkam się z Holdenem i Willem, to z kimś innym tak.

Już pod salą panny Hernandez chowam się za Calebem z drużyny futbolowej i zza jego potężnej sylwetki pospiesznie rozglądam się po wnętrzu. Z ulgą widzę, że Danielle Hunter jeszcze nie przyszła. Nasza wczorajsza wymiana zdań jeszcze na tyle mnie dręczy, że ostatecznie wybieram ławkę z tyłu, w samym kącie, i ze spuszczoną głową wgapiam się uporczywie w jakąś przypadkową stronę podręcznika.

Chwilę później rozlega się dzwonek, a ja podnoszę wzrok, zaskoczona. Wchodzi, gdy ten terkot już cichnie, przyciskając do piersi książkę do hiszpańskiego. Loki tak przesłaniają jej oczy, że zastanawiam się, czy coś przez nie widzi, ale gdy klasa naprędce się uspokaja, dziewczyna zręcznie wymija ławki, by zająć swoje miejsce w przeciwległym kącie. To, że na nią patrzę, uświadamiam sobie dopiero wtedy, gdy widzę wpatrzone w siebie jej niebieskie oczy.

Natychmiast odwracam wzrok i o mało nie zrzucam z ławki butelki z wodą, ale udaje mi się w porę ją przytrzymać. Panna Hernandez odrywa się od biurka, żeby nas po hiszpańsku powitać i zapytać, jak minął weekend, ja jednak wpatruję się w potylicę Caleba, zbyt rozkojarzona, by skupiać się na tym, co jeszcze mówi. Czując, jak coś pulsuje mi pod szczęką, usilnie staram się ignorować spojrzenie Danielle, ale to niemożliwe. I strasznie krępujące, bo jej wzrok wwierca się we mnie. Czuję go.

To okropne, jak bardzo przerażają mnie Hunterowie. Normalnie nie jestem aż takim cykorem. Przez lata tej szkoły stawiałam czoło masie ludzi, począwszy od kolesiów w pierwszej klasie, drwiących z mojego wzrostu, poprzez nauczycieli, którzy błędnie oceniali moje sprawdziany i za nic nie chcieli się do tego przyznać, po dziewczyny, z którymi przyszło mi się kłócić. Ale z Danielle i Jadenem Hunterami po prostu nie daję sobie rady. Nie potrafię się z nimi zmierzyć. Są uosobieniem mojej największej słabości, ucieleśnieniem żałoby.

Przez resztę lekcji nie mogę się skupić. Jestem dość dobra z hiszpańskiego i zwykle cieszą mnie lekcje z panną Hernandez, ale wszystko, co dzisiaj mówi, przepływa gdzieś obok, bo jestem w stanie myśleć tylko o Danielle. Najpierw zaprzątam sobie głowę rozważaniem, czy nie spróbować porozmawiać z nią po lekcji, ale że nie wydaje mi się, bym umiała powiedzieć coś, co załagodzi napięcie panujące między nami od minionego wieczoru, porzucam ten pomysł i resztę zajęć poświęcam zastanawianiu się, czy powiedziała Jadenowi o naszej rozmowie. Sama jednak jeszcze nie zdecydowałam, czy wolałabym, żeby tak było, czy jednak nie.

Kiedy ponowny dźwięk dzwonka ogłasza koniec drugiej lekcji, pierwsza wstaję, pakuję się najprędzej, jak potrafię, i ze wzrokiem wbitym w drzwi oraz łomoczącym sercem przepycham się za plecy Caleba. Po przerwie obiadowej mam literaturę angielską, a później jadę do domu, czyli powinno być już z górki.

I niemal jest, bo prawie znajduję się już w drzwiach, tak blisko, że czuję bijący z korytarza zapach potu, gdy ktoś łagodnie trąca mnie z tyłu, popychając o krok do przodu. Zatrzymuję się, żeby sprawdzić, kto robi takie numery, i sama nie wiem, czemu mnie zaskakuje, że to Dani. Przechodzi koło mnie na korytarz, po czym się nagle zatrzymuje i ogląda się przez ramię z odległości niewiele większej niż metr.

Kiedy patrzy na mnie, jej twarz nic nie wyraża, złożone ręce przyciskają do piersi podręcznik. Wargi jej drgają, jakby zamierzała coś powiedzieć. Nic takiego nie robi. Zamiast tego odwraca się i wtapia w rytm przerwy obiadowej, znikając w tłumie. Naprawdę jest na mnie wściekła. Widziałam w jej niebieskich oczach głęboko zakorzeniony, rozpalający ją gniew. Próbuję przekonać samą siebie, że ostatnio ma wiele powodów, by się wkurzać, i że nie chodzi tylko o mnie, ale to nie poprawia mi nastroju. Czuję się nawet jeszcze gorzej, uświadamiając sobie, jak bardzo została wyłączona ze wszystkiego wokół niej i jak się wścieka na świat, ale także i to, że nie było mnie przy niej, gdy powinnam być.

Rok temu układałyśmy sobie wzajemnie loki, ćwiczyłyśmy jedna na drugiej makijaże w jej pokoju, a na hiszpańskim siedziałyśmy obok siebie, a nie w przeciwległych kątach. Przyjaźniłyśmy się. Ale to przeszłość.

Po drodze do stołówki, na spotkanie z Holdenem i Willem, postanawiam, że za wszelką cenę będę unikać Danielle nie tylko przez resztę tego dnia, ale i tygodnia. Nie potrafię znieść poczucia winy, które we mnie narasta, ilekroć ona na mnie spojrzy. Tyle że Windsor High to mała szkoła w małym mieście i unikanie kogoś na jej korytarzach wymaga specjalnej strategii. Podczas obiadu siedzę ze spuszczoną głową, nie za bardzo słuchając, co mają do powiedzenia Holden i Will. Na literaturze angielskiej jestem w pełni skupiona, co przychodzi mi dość łatwo, bo to jedyne zajęcia, na których nie znam dosłownie nikogo. A gdy ogłusza mnie dzwonek anonsujący koniec trzeciej lekcji, oddycham z ulgą, że ten dzień jest już za mną.

Tuż po rozpoczęciu czwartej lekcji idę swoim zwykłym, niespiesznym krokiem w kierunku szafki. Korytarze są puste i ciche, słychać jedynie odległe echo głosów nauczycieli. Otwieram ją i upycham połowę zawartości w torbie, z niechęcią myśląc o tym, ile zadań domowych mam jeszcze do odrobienia w tym tygodniu. Na wewnętrznej stronie drzwi szafki wisi małe lusterko, przed pójściem do domu przejeżdżam więc jeszcze szybko szczotką po włosach, a gdy po raz ostatni zerkam na swoje odbicie, kątem oka widzę, że ktoś nadchodzi.

I naprawdę żałuję, że spojrzałam, bo to on.

Z rękoma w kieszeniach i torbą przerzuconą przez ramię zbliża się do mnie korytarzem. Z miejsca rozpoznaję jego jasne włosy, krótko ścięte po bokach, u góry dłuższe. Ma szerokie ramiona i solidną klatkę piersiową. W końcu to przecież obrońca naszej drużyny futbolowej. Kiedyś uwielbiałam błądzić palcami w jego gęstych włosach. Kochałam to poczucie bezpieczeństwa, gdy mnie do siebie przygarniał. Zaczynam już zapominać, jak to było.

Często mijamy się na tych korytarzach, chociaż zazwyczaj dzieje się to w tłumie, w którym wszyscy walczą o to, by przebić się do swoich klas, i podoba mi się, że dzięki temu dzieli nas większy dystans. Zawsze mogę wbić wzrok w ziemię, iść ze spuszczoną głową i poruszać się nieco szybciej, dopóki nie zniknie mi z oczu. Teraz jednak, gdy wokół nas nie ma nikogo innego i ogarnia nas tylko cisza, nic nas nie dzieli, nie ma też uczniów mogących stanowić osłonę. A gdy zmuszam się do tego, by odwrócić wzrok, w całym ciele czuję napięcie. On zwilża wargi i jeden kącik jego ust unosi się w charakterystycznym krzywym uśmiechu, zaś w jego oczach, które dzięki lusterku patrzą prosto w moje, pojawia się błysk. Są równie niebieskie jak oczy jego siostry, może jaśniejsze. Zwalnia prawie tak, jakby przez ułamek chwili zastanawiał się, czy się nie zatrzymać, żeby coś powiedzieć. Nie robi tego. Jego kroki znów przyspieszają i oddala się, już na mnie nie patrząc.

Zamykam szafkę, zaciskam powieki i przywieram czołem do chłodnego metalu. Oddech uwiązł mi w gardle. Przed oczyma wciąż mam jego uśmiech, ten, za którym szalałam poprzedniego roku. Kiedy znów otwieram oczy, serce mi wali. Odprowadzam Jadena wzrokiem i patrzę, jak znika w głębi korytarza. Idzie powoli, ale pewnym krokiem. Kark ma gładki, włosy nad nim schludnie przystrzyżone, łapię się też na tym, że mój wzrok przechodzi z jego szerokich ramion na krzywiznę kręgosłupa i nieco zbyt ciasno opinającą tors koszulkę, podkreślającą jego harmonijną muskulaturę. A potem znika za rogiem, równie nagle, jak się pojawił, i już go nie ma. Korytarz ponownie jest pusty, a z moich ramion uchodzi całe napięcie.

Kiedyś bowiem na taki krzywy uśmiech Jadena Huntera także odpowiadałam uśmiechem.