Z powrotem w siodle - ebook

WYRAZY UZNANIA I SZCZERE PODZIĘKOWANIA

Żadna książka nie jest dziełem jednej osoby, a ta nie stanowi wyjątku. Dziękuję mojemu synowi, Luke’owi Blodgettowi pracującemu dla Angelo Gordon w Nowym Jorku za jego fachową wiedzę na temat życia, pracy i stanowiska Colta na Dolnym Manhattanie. Maklerzy funduszy hedgingowych niechętnie mówią o swojej pracy, a ja dzięki niemu miałam możliwość zyskać wgląd w świat wielkiej finansjery. Luke, doceniam twój czas, twoją pomoc i kawę! Kocham cię, dzieciaku!

Dziękuję Shannon Marchese z WaterBrook & Multnomah za jej bezpośredniość, poczucie humoru i szansę daną moim kowbojom – i mnie! Ta wspaniała seria nie wyszłaby drukiem bez jej wkładu pracy i pieczęci aprobaty.

Dziękuję również Washington Cattlemen’s Association w Ellensburgu w stanie Waszyngton za znakomitą stronę internetową i odnośniki, które pomogły przeprowadzić wstępne rozeznanie, a także szczególne podziękowania dla Mary i Ivana Connealych za informacje dotyczące prowadzenia hodowli bydła. Dziękuję za to, że zawsze odpowiadaliście na wszystkie moje pytania. Uwielbiam przyjeżdżać do waszych krów!

Dziękuję Cle Elum za to, że jest właśnie takim miasteczkiem, jakie chciałam, by było Gray’s Glen: zżyte i gościnne dla przyjezdnych oraz by stanowiło część pewnej całości. Uwielbialiśmy odwiedzać różne sklepiki, a pączki klonowe z waszej piekarni skradły moje serce!

Ogromne podziękowania dla Natashy Kern za jej szczere uwagi na temat środkowej części stanu Waszyngton: klimatu, flory, fauny... wszystkich tych szczegółów, o których wiedzą tylko mieszkańcy.

Podziękowania także dla Lissy Halls Johnson, której szczere rady pomogły tak pięknie dopracować efekt końcowy.

I w końcu zasłużony i szczery żółwik z Panem Bogiem, Zawsze Obecnym, Najwyższym, który podarował mi talent... i czas... abym mogła tego wszystkiego doświadczyć. Dobry Boże, świetnie to rozegrałeś!1

Ostre metaliczne kliknięcie oznaczało jedno.

Ktoś mierzył z broni prosto w Colta Stafforda.

Mężczyzna wciągnął powietrze, po czym zdał sobie sprawę z dwóch rzeczy. Po pierwsze, to mogły być jego ostatnie dwie myśli, jakie przyszły mu do głowy – co byłoby niepowetowaną stratą, prawda?

A po drugie...

Zbyt długo nie było go w Double S, skoro nie był w stanie rozpoznać rodzaju broni po dźwięku mechanizmu. Ithaca deerslayer jego ojca czy stary remington z krótką lufą?

Uniósł ręce do góry, uważając, że i tak nie mógłby liczyć na lepsze powitanie po prawie dziewięciu latach nieobecności.

– Jestem nieuzbrojony, a to jest mój dom. Tak jakby. Kto, w imię wszystkiego, co jest dobre i święte na Zachodzie , trzyma mnie na muszce?

Nagły potok słów po hiszpańsku sprawił, że do głowy przyszły mu kolejne dwie myśli. Osoba wypowiadająca te słowa nie była jego chorym ojcem – tylko kimś najętym do pomocy w domu. I była to kobieta, na dodatek niezbyt dużego wzrostu, sądząc po wysokości, z jakiej dochodziło łajanie.

Powoli odwrócił głowę.

W łunie światła padającego z holu trudno było dostrzec rysy.

Zarys sylwetki wskazywał jednak, że z całą pewnością była ona drobna i kobieca.

Broń jednakże taka nie była.

– Jestem Colt Stafford, syn Sama. Mówiłem ojcu, że przyjeżdżam do domu. Kimkolwiek jesteś, pozwól mi się odwrócić, a zobaczysz, kim jestem.

Zamilkła, po czym wydała polecenie:

– Darse la vuelta.

Co chętnie by zrobił, gdyby tylko w szkole średniej wybrał hiszpański, dzięki czemu mógłby teraz zrozumieć jej żądanie. Ale nie wybrał. Postawił na łacinę, bo wydawało mu się, że już samo mówienie o tym było fajne. A to zaledwie jedno z wielu głupich posunięć, na jakie się zdecydował w życiu.

– Nie mam pojęcia, co to znaczy.

Czy przez to wyznanie zarobi zaraz kulkę? I gdzie podziewał się jego ojciec? Dlaczego Sam Stafford nie pieklił się, schodząc po masywnych frontowych schodach, i po tych wszystkich latach nie witał swojego marnotrawnego syna smaczną grillowaną wołowiną? Czy nikt tutaj już nie czytał Biblii?

Stary, w tej rodzinie do kościoła chodziła twoja matka.

A Ojciec? Nie bardzo. Cały ten wielki powrót syna marnotrawnego może być przez niego niezauważony.

– Odwróć się.

To zrozumiał. Twardy akcent zniknął zaraz po gładkim przejściu na język angielski, pozostawiając tylko nieznaczny ślad mowy Latynosów. Odwrócił się powoli, licząc się z rozmiarem broni i zuchwałością kobiety, która ją trzymała.

– Pstryknij włącznik światła za tobą. Proszę.

„Proszę”? Czy właśnie dodała „proszę” do swojego bezpośredniego rozkazu, zupełnie jakby mu uwierzyła? Starał się dostrzec komizm całej tej sytuacji, ponieważ niezależnie od tego, czy był to remington, czy ithaca, z takiej odległości szybko by się z nim rozprawiono, a jego droga garderoba byłaby jedyną namacalną rzeczą, jaką pozostawiłby po latach ciężkiej pracy i wspinaczce po szczeblach kariery. Poza tym kule rzadko trafiają w szwy, a załatanie dziury na środku klapy marynarki byłoby niewykonalne, nawet dla najlepszych krawców z Manhattanu.

Pstryknął włącznik i skupił się na kobiecie. Kiedy miękkie światło zalało pomieszczenie, jego serce zatrzymało się na chwilę.

Niekonwencjonalna piękność.

Nie był pewien, czego się spodziewał. Może jakiejś sędziwej abueli pracującej na farmie, aby zarobić pieniądze dla swojej rodziny. Do pracy w sadach owocowych rozciągających się po całym stanie Waszyngton napływały fale imigrantów z Ameryki Środkowej. Niektórzy zostawali na dłużej i słali pieniądze do swoich rodzin. W dzieciństwie Colt pracował z kilkoma robotnikami, stąd znał trochę ich język.

Stojąca przed nim kobieta nie była jednak niczyją babcią. Ostre rysy nadawały jej wspaniałej twarzy cechy rdzennych Amerykanów, co podkreślały doskonale zarysowane brwi. Wpatrzone w niego oczy miały kolor gęstego i ciemnego dymu.

A to spojrzenie? Czy rozpoznała w nim tego brakującego domownika?

Zatem co nowego jeszcze?

Mówiąc językiem Staffordów, przygiąłeś kark i teraz możesz zacząć nowe życie na ranczu. Sam Stafford był bezkompromisowym gościem, tymczasem Colt złamał jego zasady. Nadszedł teraz czas na to, aby się pokajać, uderzyć w pierś, i wszystkie inne zabiegi, po które obecnie sięgają marnotrawni synowie, jako że utuczone cielę nie chciało się zjawić.

– Jestem Colt. Ten po prawej to ja, stoję obok Nicka, za Treyem. – Mężczyzna wskazał na zdjęcie wiszące na ścianie w oddali.

– Nie jestem ślepa. – Kobieta wpatrując się w niego, powoli opuściła broń. – Odszedłeś wiele lat temu i nie jesteś już potrzebny swojemu ojcu. To wiem.

– Dobrze. – Po plecach przeszły mu dreszcze. – To pozwoli nam ominąć zwyczajową wymianę uprzejmości. Kim jesteś?

– Angelina Morales – wymówiła z niezwykłą ostrością. – Jestem gospodynią i kucharką twojego ojca. – Jej ton złagodniał, ale spojrzenie pozostało harde. – Pomagam mu, aby wszystko funkcjonowało sprawnie i bezproblemowo. – Ja... – westchnęła, a jej postawa wskazywała, że z niechęcią przyznaje się do tego, co za chwilę miała powiedzieć. – Przepraszam, że mierzyłam do ciebie. Jest późno, usłyszałam hałas, który mnie zaniepokoił...

– Dzwoniłem, ale nikt nie odpowiadał.

Kobieta zarumieniła się.

– Wieczorem byłam poza domem. Pracownicy mieli wolne, a twój ojciec jest w szpitalu na badaniach. Zajrzałam do niego, a potem załatwiałam sprawy w mieście.

– W szpitalu? Źle z nim? – Colt podszedł bliżej i zabrał jej broń. Rozładował ithakę z zagiętą lufą, ulubioną broń jego ojca, po czym powiesił ją nad staromodnym kominkiem. – Wspominał, że traci siły, ale przecież ojciec nie jest jakimś tam starcem. – Colt przyglądał się twarzy Angeliny. – Wyjdzie z tego?

– Właściwie nie jest z nim dobrze. Wiesz, że jest skryty, więc o wszystkim będzie chciał powiedzieć ci sam. – Z poważną miną skierowała się w stronę schodów w zachodnim stylu. – W twoim pokoju nie odkurzałam od dwóch tygodni i od dłuższego czasu nie prałam też koców. Przepraszam, rano się tym zajmę, a na razie to musi ci wystarczyć.

– Spędziłem wiele lat na zaganianiu bydła. Na to łóżko nie jeden raz padałem skonany i brudny. Odrobina kurzu i niewyprane koce to głupstwo.

W jej oczach dojrzał zwątpienie i awersję, kiedy taksowała jego dizajnerski garnitur.

– Zmęczenie pracą pozostało niezmiennie czymś dobrym. Spanie na brudasa w czystym łóżku już nie.

Apodyktyczna. Antagonistyczna. Cóż, nie zamierzał pozostać w domu na tyle długo, by jej postawa twardzielki miała mu przeszkadzać. A jeśli po całym długim dniu zaganiania bydła lub jego znakowaniu będzie miał ochotę pójść spać brudnym, to tak właśnie zrobi.

Ruszając po schodach, zdał sobie sprawę, że zachowuje się bardziej jak pięciolatek niż trzydziestopięciolatek, i wtedy się odwrócił.

– Angelino, dziękuję. Za to, że mnie nie zastrzeliłaś i za opiekę nad moim ojcem.

Jego kulawe próby pokazania, że jest mężczyzną, skwitowała powątpiewającą miną. Po tym jednym spojrzeniu wiedział, że niełatwo było zaimponować Angelinie Morales i prawdopodobnie właśnie dlatego była w stanie wytrzymać z jego ojcem.

Że niby to ty jesteś tym spokojnym członkiem rodziny? Tak. Akurat, kowboju. Rzeczywistość zapukała do drzwi, kiedy wchodził po schodach z małą torbą podręczną. Jutro przywróci równowagę swojego uszczuplonego dobytku. Na dzisiejszy wieczór, to wystarczy.

Wrócił na Zachód zmęczony, rozczarowany i przepełniony wątpliwościami, ale przynajmniej miał dokąd wrócić. Po ostatniej korekcie na rynku i fiasku w stylu piramidy finansowej Ponziego wielu z jego kolegów z Wall Street wylądowało na ulicy. Powinien dziękować za to, że miał jakiś wybór, nawet jeśli większość gości z Nowego Jorku nie zrozumiałaby tego. I szansę na to, by rosnąć w siłę i zmężnieć.

Boskie wyczucie czasu jest nieskończone i doskonałe.

Jego matka z pewnością by tak powiedziała. Nie miałaby racji, lecz i tak by to mówiła. A on by jej wierzył, ponieważ Christine Stafford była uczciwa, życzliwa i emanowała ciepłem niczym złote promienie słonecznego światła pod koniec sierpnia.

Stracił ją trzydzieści lat temu. Miał wówczas cztery lata i właśnie zaczął chodzić do przedszkola.

Pamiętał, że był przerażony – i to jak – w ten pierwszy dzień przedszkola, którego budynek był duży i brązowy. Mnóstwo okien. Wszędzie ludzie. Dzieciaki biegały, bawiły się i śmiały. Zastanawiał się, w jaki sposób mógłby się stamtąd wydostać, ale jego matka wzięła go za rękę, zaprowadziła do cichego kąta i przykucnęła.

– Colt, robienie nowych rzeczy jest dla nas dobre. Sprawia, że stajemy się silniejsi – jak jedzenie szpinaku, choć wolelibyśmy cukierki.

– Nie lubię szpinaku.

– Ale spróbowałeś go i byłam z ciebie taka dumna. – Pochyliła się i pocałowała go w policzek. – A teraz nadszedł czas, aby spróbować tego.

Westchnął i rozejrzał się dookoła, a ona czekała, aż podejmie decyzję. Jego los oddawała w jego własne ręce. To była kolejna rzecz, jakiej mu brakowało po jej śmierci. Ojciec nie był typem wyznającym zasadę: „podejmuj decyzje samodzielnie”. Mottem Sama Stafforda było: „po mojemu albo wcale”, wypowiadane z żarem i odwagą, które zbudowały wielomilionową firmę handlującą bydłem, podczas gdy inni plajtowali.

Spojrzał na matkę i szepnął:

– Spróbuję, mamo. Obiecuję.

Pocałowała go w policzek, poczochrała mu włosy i odeszła.

Nigdy więcej jej nie widział. Na dwupasmowej drodze kierowca ciężarówki z niesymetrycznym obciążeniem stracił panowanie nad pojazdem. Doszło do zderzenia, w wyniku którego zginęły trzy osoby – w tym Christine Stafford.

Dotrzymał obietnicy. Poszedł do przedszkola i poradził sobie. Przez lata próbował wielu rzeczy i dobrze mu szło, a przynajmniej do kilku tygodni wstecz, kiedy rynek gwałtownie się załamał, a on poniósł sromotną klęskę. Dałby sobie jednak radę, gdyby tylko o to chodziło. Zarządzane przez niego fundusze hedgingowe zaprojektowano tak, by wytrzymały presje rynkowe, jednak spadające ceny akcji ujawniły tak zwany schemat Ponziego, którym posługiwała się wiodąca firma inwestycyjna na Wall Street, a której Colt powierzył olbrzymią ilość pieniędzy. Zainwestowane w ten sposób środki stracił nie tylko on, ale także wielu innych – dobrych, zwykłych ludzi, którzy zaufali jego specjalistycznej wiedzy. Zawiódł ich. Zawiódł samego siebie.

A teraz wrócił na Zachód upokorzony, zmuszony przez okoliczności, a nie z własnego wyboru. Prokurator Okręgowy Manhattanu zajął niektóre z jego aktywów, inne znajdowały się w funduszach rynkowych z poważnymi problemami, a pozostałe przepadły w dobrze zakamuflowanej piramidzie Tomkinsa.

Boskie wyczucie czasu jest nieskończone i doskonałe?

Wolne żarty.

Ale przecież obiecał matce, że jeśli zajdzie taka potrzeba, to będzie dalej próbował. Mógł się teraz czymś zająć, a jego ojciec potrzebował rąk do pracy. Colt był gościem od liczb, więc dostrzegał matematyczne aspekty swojej sytuacji. W końcu wszystko sprowadzało się do prostego rachunku. Jeden plus jeden równa się dwa.

Chyba że wszystko popsuł czynnik ludzki. Także w Gray’s Glen?

Całkiem możliwe.

Wymuskany miejski chłoptaś wraca do domu. Nigdzie nie było takiego zabawnego napisu, jaki pojawił się w głowie Angeliny, kiedy zmierzała do swojej części mieszkalnej na parterze, tuż za nowoczesną kuchnią i pralnią. Długi korytarz był wystarczająco duży, żeby zapewnić jej przestrzeń oraz prywatność, nawet w takim miejscu jak ranczo Staffordów.

Weszła do swojego pokoju i zamknęła drzwi, starając się oddzielić wspomnienia od obecnych spraw.

Mierzyłaś z broni do Colta Stafforda.

Trzymanie syna Sama na muszce szybko straciło na znaczeniu w gąszczu bieżących problemów. Co też ona sobie myślała?

Serce waliło jej jak młot, kiedy spacerowała po pokoju. Odsłuchała wiadomości na automatycznej sekretarce. Była też wiadomość od niego.

– Mówi Colt. Jestem w drodze z lotniska. Zmienili godziny mojego lotu, więc będę wieczorem, a nie rano.

Ta wiadomość byłaby przydatna pół godziny temu.

Jak mogła być aż tak głupia?

Wcale nie głupia – argumentowało jej sumienie. – Odbyte szkolenia się przydały, bo zadziałałaś szybko i skutecznie. Ale łajanie go po hiszpańsku? To był jakiś podmuch z przeszłości, chica.

Zdolność do wzmacniania lub łagodzenia swojego akcentu działała na jej korzyść w przypadku pracy w policji w Seattle, ale teraz była bezużyteczna. Mogła odgrywać rolę detektyw Mary Angeli Castiglione na zawołanie, ale tutaj, w Double S, Angelina Morales powinna być sobą – prostą gospodynią domową, która lubiła gotować, sprzątać i szyć ubrania dla pogrążonych w smutku rodziców.

A co, jeśli ojciec Colta zdenerwuje się za to, co zrobiła? A co, jeśli ją wyrzuci?

Sam cię kocha. Traktuje jak córkę i wie, jaka jest prawda. Zna ciebie i twoją przeszłość. Rozumie. Nigdy nie dałby ci odejść.

W myślach te zapewnienia brzmiały przekonująco, ale nigdy dotąd nie mierzyła z broni do żadnego z synów Sama.

Zawsze jest ten pierwszy raz. Staffordowie, tacy uparci i męscy, prawdopodobnie po części się tego spodziewają.

Prawdziwość tych słów sprawiła, że prawie się uśmiechnęła. Jednak zimne, twarde spojrzenie Colta Stafforda wyeliminowało pokusę takiego myślenia.

Miała już do czynienia z taką uprzejmością. Zimny, wyrachowany mężczyzna w modnych garniturach, z głową do finansów i sercem do hazardu. Żądza pieniędzy i władzy zbyt wiele jej zabrała.

Nigdy więcej.

Sprowadzając tutaj matkę i syna, osiągnęła dwa ważne dla siebie cele: bezpieczeństwo i zapomnienie. Matka była co prawda niezadowolona, ale bezpieczna, a ukochany synek miał zapewnione schronienie. W Gray’s Glen, w tym małym miasteczku na Zachodzie, pośród rozległych, pofałdowanych pól, może nie do końca odnalazła błogi spokój. Jakież stanowiło to jednak wytchnienie w porównaniu z przestępczością czającą się na ulicach miasta.

Zarządzanie domem na ranczu było idealnym sposobem na rozwiązanie niezliczonych problemów, ale chwyciwszy za broń, mogła to wszystko zniszczyć.

Każdy, kto obraża się na kobietę próbującą się bronić, nie jest wart uwagi - grzmiało jej sumienie. – W końcu broń wisi nad kominkiem z jakiegoś powodu. To nie 101 pomysłów na urządzenie domu w wiejskim stylu. To przecież stary Dziki Zachód, nieistniejący od jakichś stu lat, ale wciąż dobrze było posiadać tutaj broń i mądrze było umieć z niej korzystać.

Wiedziała, jak posługiwać się bronią na długo przed tym, zanim się tu przeniosła. Każdy dzieciak wychowywany przez Isabo i Martína Castiglione znał podstawy samoobrony. Rodzice dorastający w ubogiej wiosce w Ekwadorze przyjechali do Ameryki i uzyskali obywatelstwo jeszcze przed jej narodzinami. Podarowali jej tym samym prawo do bycia Amerykanką, a przykładna służba ojca policjanta wysoko ustawiła poprzeczkę. Jaki był z niej dumny, kiedy ukończyła akademię policyjną. Przytulał ją ze łzami w oczach, serdecznie dziękując Bogu za drugie pokolenie policjantów w rodzinie Castiglione.

A potem jej ojciec został zabity, ponieważ wkurzyła zbyt wielu gangsterów, pakując ich za kratki. Jej wybór, by podążać śladami ojca, stał się całunem jego męki. Miała przed sobą całe życie, aby się z tym uporać.

Zamknąwszy oczy, westchnęła.

Ojcze Wszechmogący, Stwórco Błogosławiony, wysłuchaj prośby swojej córki. Wybacz mi upór i dumę. Prowadź mnie ścieżkami sprawiedliwości i pokory.

Dręczyło ją poczucie winy.

Próbowała je powstrzymać, ale bezskutecznie. Gdyby była prawym człowiekiem, nie zostałaby matką.

Gdyby Ethan był uczciwy, byłaby nie tylko matką, ale także żoną.

Angelina potrząsnęła głową. Nie chciała szukać wymówek. Owszem, w dzisiejszych czasach niezamężna kobieta z dzieckiem spotykała się z większym zrozumieniem, ale obiecała sobie, że będzie postępować, jak należy. A potem złamała dane słowo, zaufawszy wysokiemu, przystojnemu inwestorowi finansowemu z Ivy League. Przez chwilę myślała nawet, że ten bogacz o błękitnej krwi ją poślubi. Kopciuszek na maksa.

Źle. Ethan Harding nie zamierzał uczynić nic podobnego, przez co w pewnym sensie z inteligentnej dziewczyny zrobił idiotkę. Jego samolubna postawa w ich związku nigdy nie zapowiadała puenty w stylu: „i żyli długo i szczęśliwie”. Poza tym nie obchodziło go również to, że w tej powołanej do życia małej istocie płynęła jego krew.

Angelina nie dbała o to i odrzuciła propozycję finansową Ethana. Nie potrzebowała nikogo, aby wychować dziecko zgodnie z Bożą wolą. A kiedy urodził się jej syn, Noe Martín Castiglione, mały złapał ją za palec i już nie chciał puścić. I od tamtej pory tak właśnie było. Chłopiec, wraz z upływem lat, stawał się coraz mądrzejszy, starając się postępować według jej wskazówek.

Mogła tyle stracić, jeśli coś poszłoby nie tak, dlatego była gotowa zrobić wszystko, aby chronić tych, których kochała. Życie w ukryciu stało się imperatywem po tym, jak pochowała ukochanego ojca. Z tego powodu nie tylko się modliła, ale i żywiła nadzieję, że nie straci swojej pracy pośród pofałdowanych wzgórz.

Mocny zapach grillowanego steku i smażonych jajek obudził Colta bladym świtem.

Jego brzuch wyburczał coś na powitanie. Jelita skręcały się w oczekiwaniu. Już na samą myśl o śniadaniu pociekła mu ślina, gdy szarpał się z niebieskimi dżinsami i modnym swetrem – niezbyt codzienny strój jak na robotnika na ranczu...

Czy puszczenie się pędem do kuchni byłoby uznane za zbyt desperackie?

Tak.

Słychać było, jak ktoś z brzękiem układa na stole talerze i sztućce. Colt szedł spokojnie, mimo że chciał zerwać się z tej niewidzialnej lonży i pobiec. Przez dwa ostatnie dni zaledwie skubnął prawdziwego jedzenia. Będąc bardziej niż głodny, zmierzał tam, dokąd kierował go wilczy apetyt. Za schodami skręcił do kuchni i stanął twarzą w twarz z wieloletnim kowbojem w Double S, Irwinem Hobbsem.

– Colt! Jak dobrze cię widzieć! Witaj w domu! – Hobbs chwycił go mocno za ramię.

Żelazny uścisk starego druha wskazywał, że mimo upływu czasu pozostał w formie. Colt utwierdził się w ten sposób, że jemu samemu zdecydowanie brakuje krzepy.

– Dobrze, że wróciłeś. W ciągu najbliższych kilku tygodni będziemy mieli ponad tysiąc cieląt, więc jesteś tu bardzo potrzebny. – Hobbs machnął na przywitanie ręką do dwóch nieznanych Coltowi mężczyzn, którzy siedzieli przy długim stole, pili kawę i oczekiwali na śniadanie. – Colt Stafford, a to Dylan McGee i Brock Stiles, para lokalnych łotrów, zatrudnionych w zeszłym roku. W dzisiejszych czasach nie bierzemy nikogo prócz miejscowych – dodał Hobbs. – Zbyt wielu ludzi korzysta z tego i owego, a potem miesza im się w głowach. Twój ojciec nie jest zachwycony tym, w jaki sposób narkotyki docierają na Północny Zachód.

Brock wyciągnął opaloną rękę.

– Miło cię poznać, Colt.

– Nawzajem. – Uścisnął rękę Brocka, po czym pochylił się nad stołem i powtórzył gest.

– Dylan.

– Naprawdę pracowałeś na Wall Street? – Młody kowboj wydawał się zdumiony i zaaferowany, jakby stał przed nim jakiś celebryta.

Hobbs próbował się nie śmiać.

Colt ścisnął dłoń młodzieńca, energicznie nią potrząsając.

– Przez dziewięć lat.

– Nosiłeś garnitur? – Młody wypowiedział to zdanie, jakby chodzenie w garniturach stanowiło albo najsurowszą karę, albo największą chlubę.

– Codziennie.

– Oglądając poranne wiadomości, czasami widzę tych nowojorczyków – mówił Hobbs – siedzących przy oknach, za którymi chodzą ludzie i zmienia się pogoda. – Hobbs pokręcił głową. – Siedzieć tam w środku, kiedy życie toczy się obok. Nie mieści mi się to we łbie. W życiu!

– Wolałbyś raczej, żeby złapała cię śnieżyca, co, stary? – Brock wpatrywał się w Hobbsa, jakby ten starszy gość był niespełna rozumu.

– Cóż, śnieżyca nie do końca, ale jakaś zawieja...? – Wzruszył obojętnie ramionami. – Nie są takie złe. Pogoda jak każda inna. Chociaż podobno globalne ocieplenie oznacza, że zanim dziewczynki Nicka dorosną, najprawdopodobniej będziemy mieli tutaj tropiki. Zamiast wypasać bydło, będziemy hodować kwiatki, a potem robić z nich girlandy, jakie rozdaje się turystom na Hawajach.

– Stary, może do tego czasu będziesz już wąchać kwiatki od spodu, więc to i tak nie ma znaczenia.

Uśmiech Hobbsa odsłonił szczelinę w jego dolnych zębach.

– Dobry Pan wezwie mnie do siebie, kiedy nadejdzie mój czas i ani minutę wcześniej.

– Siadaj – rozkazała Angelina, wyciągając z piekarnika blachę z kruchymi ciasteczkami.

– Czy nie powinienem najpierw pójść do ojca? I gdzie jest Nick?

– Tutaj – powiedział jego młodszy brat, wchodząc przez tylne drzwi.

W każdym calu przypominał krzepkiego hodowcę bydła, którym zawsze chciał zostać. Przynajmniej spełniły się czyjeś marzenia w tym całym reality show trójki braci i ich pięciu rodziców.

– Gotów do działania?

– Macie dla mnie jakieś ubrania robocze?

– Będą za duże. – Nick z rozbawieniem rzucił okiem na pozostałych dwóch mężczyzn. – Nie jesteś już tak umięśniony jak kiedyś.

– Pracowałem mózgiem, a nie mięśniami – odparł Colt. Jakaś jego część miała ochotę na pięć minut stanąć z Nickiem do walki, aby tylko wydostać się z tych układzików. Nie tłukł się z nikim od czasu swojej ostatniej wizyty, która w dodatku źle się zakończyła, ale kuszący zapach chudego steku z grilla i świeżych jaj miał pierwszeństwo. Na razie.

– Mózgowcu, a nie mięśniaku. – Nick trącił Colta w prawe ramię. – I dokąd cię to zaprowadziło?

Colt zawahał się. Zaczął liczyć do dziesięciu. Doszedł do pięciu, zanim rzucił się na brata, kierując pięść w jego roześmianą twarz.

Dzięki szybkiemu blokowi Nicka, pięść ledwie musnęła mu policzek, ale Colt podciągnął jego ramię, uniemożliwiając mu wykonanie kolejnego ruchu.

Zaledwie kilka centymetrów od nich ktoś zaczął walić o blat kuchenny wałkiem do ciasta.

Odwrócili się i Colt zobaczył te same ciemne oczy, jakie napotkał poprzedniego wieczoru. Wyglądało na to, że Angelina była mistrzynią w znajdowaniu broni w każdym pomieszczeniu tego domu, przez co wydała mu się jedną z najbardziej wszechstronnych kobiet, które ostatnio miał okazję spotkać.

– Niech tylko jedna kropla krwi Staffordów skapnie w mojej czystej kuchni, a obu złoję skórę.

Nick wyprostował się, ale nie sprawiał wrażenia, jakby chciał się wycofać – co w pewnym sensie pokazywało, jakie były ich relacje, i to od samego początku.

– Przepraszam, Angelino. Ja...

– Ty! – Machnęła wałkiem w stronę Nicka, na co ten cofnął się, podnosząc ręce. – Martwi cię teraz wiele spraw związanych z tym miejscem, a także z twoim domem i córkami, ale czy to ma być przykład, jaki daje kochający ojciec? – Ostatnie słowa wymówiła, przeciągając sylaby i wskazując na Colta. – Wszczynanie bójek z bratem? A może wolałbyś, aby twoje piękne córki widziały mężczyznę, który przez wzgląd na rodzinę potrafi być ponad? Stanowisz teraz dla nich jedyny przykład tego, jak należy postępować. – Odłożyła wałek, a Colt był niemal pewien, że usłyszał zbiorowe westchnienie, kiedy trzem mężczyznom wyrównał się oddech. – Uważam, że powinieneś zadbać, by był on dobry. Bijąc się z bratem, pokazujesz tylko swoim dziewczynom więcej podziałów w rodzinie. A widziały już chyba wystarczająco dużo, prawda?

Nick poddał się bez argumentacji, co było czymś niespotykanym u Staffordów.

– Masz rację, Ange. Jak zwykle.

– A ty... – Przenosząc swoją uwagę na Colta, wskazała ręką na talerz leżący na stole obok niego. – Wolisz się bić czy jeść?

Colt odsunął od stołu krzesło i usiadł.

– Tak też myślałam. – Nachyliła się i napełniła Coltowi kubek świeżą gorącą kawą, jakiej bezskutecznie szukał w całym Nowym Jorku. Nikt nie palił i nie parzył kawy tak, jak robiono to na Wybrzeżu Północno-Zachodnim.

– Dziękuję.

Zawahała się, ale nic nie powiedziała, po czym wróciła do zajęć.

Mężczyźni wymienili szybkie spojrzenia. Pomimo ich rozmiarów i liczby, było jasne, kto rządził w Double S – a przynajmniej w tej kuchni. Nie spodziewał się tego, ale w gruncie rzeczy przez wiele lat trzymał się z daleka od rodzinnego rancza, więc nie miał pojęcia, ile się tu zmieniło. Każdy dobry kowboj wie, że jeśli kucharz jest szczęśliwy, to wszyscy będą szczęśliwi.

Kiedy zajęli się niewyobrażalnie sytym posiłkiem, zapanowała cisza. Colt pochłonął porcję steku, smażone ziemniaki z cebulą, trzy jajka i kawałek grzanki w stylu teksańskim. Wiedział, że trudy przy odbieraniu porodów krów sprawią, że do kolacji spali te wszystkie kalorie. Na ranczach chłopcy wychodzili do pracy z zapakowanym lunchem w dłoniach, bo ciepły posiłek czekał na nich dopiero wieczorem po powrocie do domu. Miał przed sobą długi dzień, twarde siodło i dużo mocowania się z linami.

Kawa postawiona przed nim przez Angelinę przebijała wszystko, co Nowy Jork miał do zaoferowania, może więc ta zmiana wyjdzie mu na dobre.

Zjadłszy mniej więcej dwie trzecie swojego śniadania, zwrócił się do Nicka:

– Jeszcze ponad tysiąc cieląt? Czy nie jesteśmy trochę spóźnieni w tym roku?

Nick wzruszył ramionami.

– W zeszłym roku wiosna namieszała nam w terminach. Od wczoraj tegoroczne plony są gotowe do zebrania. Krowy się cielą. Cielakami przeznaczonymi do rozmnażania zajmiemy się później. Tymczasem będzie jak podczas prażenia popcornu – kilka pierwszych cielaków tu i tam, a potem eksplozja i dziesiątki każdego dnia, a następnie znowu tylko gdzieniegdzie.

Colt zbyt dobrze wiedział, co znaczy złe wyczucie czasu. Napotkał wzrok Nicka.

– A co do tych ubrań...

– Mam dla ciebie torbę pełną ciuchów.

Angelina stanęła obok niego, aby napełnić jego kubek. Odstawiła pusty talerz na blat, a na stole położyła torbę z ubraniami, po czym nachyliła się i wlała kawę. Jej bliskość wywoływała u niego natychmiastową eksplozję zmysłów. Długie, ciemne włosy, spięte klamrą na karku, opadały jej na ramiona. Poczuł od niej zapach cukru i przypraw, połączenie cynamonu i wanilii – zapach stuprocentowej kobiety, o niebo piękniejszy niż te kosztowne perfumy popularne na Dolnym Manhattanie. Wyciągnął rękę po świeżo napełniony kubek.

– Dziękuję.

Zawahała się, po czym lekko odwróciła. Nie odezwała się, ale skinienie głową potwierdzało, że przyjmuje jego podziękowanie.

– W szafie są dodatkowe koce i buty – powiedział Nick. – Rękawice, czapki, cokolwiek potrzebujesz. W ostatnim tygodniu zagoniliśmy na swoje miejsce całe stado, ale jeśli dopadnie nas ta nadciągająca burza, możemy mieć kłopoty. Mówimy o zabezpieczeniu rozległych pastwisk. Liczyłem na to, że spiknę cię z Newsie.

Yesterday’s News, jego koń, wciąż tutaj jest, pracuje i czeka. Czy ten wielki kasztanowy wałach jeszcze go pamięta? Prawdopodobnie nie, ale było coś szalenie słusznego w sparowaniu go z jego dawnym przyjacielem.

– Mniejsza ilość bydła ułatwiłaby życie twojemu ojcu – zauważył Hobbs.

– Czy ktoś zamierza mnie oświecić, co się stało z ojcem, czy będziemy się bawić w sto pytań do?

– Jest chory – powiedział Hobbs dokładnie w ten sposób, który Colt pamiętał, jakby ostatni raz słyszał go wczoraj. – Zeszłego roku miał jeden z tych stanów zapalnych, co zepsuło mu wątrobę. Był słaby, ale w niektóre dni czuł się dobrze. A potem kopnęła go nadopiekuńcza krowa, w której nie wzbudziła zachwytu troska twojego ojca o jej cielątko. Błąd żółtodzioba, więc od początku wiedzieliśmy, że coś było nie tak. – Z powagą spojrzał na dwóch młodszych kowbojów po drugiej stronie stołu. – Chłopcy, pamiętajcie, nigdy nie stawajcie tyłem do rozzłoszczonej kobiety. Taka życiowa porada.

– Według mnie, „jak chcecie, żeby ludzie wam czynili, podobnie wy im czyńcie!” – skomentowała Angelina, spoglądając z ukosa na Hobbsa, ale z czułością i szerokim uśmiechem.

– Potrzebuje nowej wątroby? – Colt przeskakiwał wzrokiem z Angeliny na Nicka i na Hobbsa.

– Nie wiadomo – odparł Nick, wolno obracając po stole kubkiem po kawie. – Tego jeszcze nie wiemy.

– Tak więc nikt cię nie wykluczył. Pozostajesz tak samo niedoinformowany jak my wszyscy – powiedział Hobbs.

– Dopóki nie przekonają się, czy wątroba taty samodzielnie się regeneruje, będą grać na zwłokę. – Najwidoczniej napięcie wyostrzyło spostrzeżenia Nicka.

– Nienawidzę czekać – burknął Hobbs.

Wokół stołu zabrzmiał chór potakiwań.

Angelina wydała z siebie niski dźwięk, po czym Colt zauważył, że wszyscy mężczyźni usiedli prosto, ramiona odchylili do tyłu, a podbródki zadarli w górę.

– Popatrzcie na siebie. Wszyscy syci, zaokrągleni i zdrowi, lamentujecie, bo trzeba poczekać na odpowiedź, podczas gdy setki krów, które w swoich brzuchach nosiły cielaki przez dziewięć miesięcy, będą musiały się cielić na śniegu i wietrze. Banda mięczaków. Wasze matki powinny wam złoić rózgą dupska.

– Co racja, to racja. – Hobbs wstał z krzesła. – Podjadę terenówką od tyłu i tam się spotkamy, chłopcy. – Po czym zwrócił się do Colta: – A ty, synu, zamierzasz trzymać tę torbę z ubraniami przez cały dzień, czy może je włożysz? Czas leci.

Colt wziął na górę torbę, wyrzucił jej zawartość na łóżko, po czym szybko się ubrał. Nick był odrobinę szerszy w ramionach i ze dwa centymetry wyższy, ale różnica nie była na tyle duża, by miało to jakieś znaczenie. Gdy składał ubrania, jego wzrok padł na garnitur od Armaniego leżący na fotelu po przeciwnej stronie pokoju. Cóż za ironia losu.

Kiedy lata temu wyjeżdżał z Double S, postanowił sobie, że nigdy tu nie wróci, a przynajmniej nie do pracy. I przez długi czas udało mu się dotrzymać tej obietnicy.

Teraz ściągał dżinsy i ciemnozielony golf, a wkładał kurtkę z Carhartta, którą wyjął z szafy na parterze. Ubrał się i spojrzał w lustro.

Zaskoczyło go to, co zobaczył.

Patrzył na niego Colt Stafford – ten prawdziwy Colt – facet, który grał uczciwie, nie podkręcał piłek i nigdy nikogo nie zawiódł, niezależnie od tego, jak bardzo źle bywało. Długo wpatrywał się w swoje odbicie, po czym wziął z łóżka kapelusz i rękawiczki. Facet w lustrze miał robotę do wykonania i jakoś trzeba było się za nią zabrać. Wychodząc z pokoju, spojrzał ponownie w lustro.

Nie odbijało się tam już nic poza bałaganem w sypialni. Nieład i porozrzucane rzeczy. On jednak wiedział, co widział. Zobaczył mężczyznę, jakim był, zanim dopadł go Manhattan. I wówczas zdał sobie sprawę, że minęło zbyt wiele czasu, aby ten dawny Colt mógł się gdzieś jeszcze objawić.