Z życia małych dzieci: dwadzieścia cztery powiastek dla dziatwy poczynającej czytać - ebook

Dwa­dzie­ścia czte­ry po­wia­stek dla dzia­twy po­czy­na­ją­cej czy­tać przez

Z. Mo­raw­ską.

Z 6 ry­ci­na­mi ko­lo­ro­wa­ne­mi.

Kra­ków i War­sza­wa.

Na­kład Ge­be­th­ne­ra i Wolf­fa,

1884.

Kra­ków. – Druk Wł. L. An­czy­ca i Spół­ki, pod za­rzą­dem Jana Ga­dow­kie­go.

Wszyst­kie dzie­ci, o któ­rych w tych po­wiast­kach na­pi­sa­no, zna­my oso­bi­ście i czę­sto je spo­ty­ka­my.

Każ­da z dwu­dzie­stu czte­rech po­wia­stek jest wzię­ta z praw­dzi­we­go zda­rze­nia, a mali czy­tel­ni­cy po­zna­ją w nich sie­bie, lub swo­ich to­wa­rzy­szów i to­wa­rzysz­ki.

Je­że­li się więc za­ba­wią i cze­go do­bre­go na­uczą, nie­chaj nam po­wie­dzą, a jesz­cze wię­cej ta­kich to­wa­rzy­szów spro­wa­dzi­my.

Z. M.

SPIS RZE­CZY .

Ta­dzio wą­sa­ty… str. 1

Pa­lusz­ki Zosi… str. 9

Grzecz­ny Mi­chaś… str. 17

Klu­czy­ki… str. 25

Go­łąb­ki… str. 35

Po­ziom­ki… str. 45

Zim­na ką­piel… str. 53

Lal­ka… str. 61

Gorz­kie le­kar­stwo… str. 73

Pod­wie­czo­rek… str. 85

Dłu­bał­kie­wicz… str. 95

Trze­wicz­ki dla lal­ki… str. 103

Atra­ment… str. 115

Kto wi­nien?… str. 123

Ła­będź… str. 131

Ró­żo­wy pier­ni­czek… str. 141

Jaś kre­so­wa­ty… str. 149

An­tol­ka i lal­ka… str. 159

Pił­ka… str. 169

Spla­mio­na su­kien­ka… str. 181

Bu­ci­ki z wy­so­kie­mi cho­le­wa­mi… str. 191

Psot­ka… str. 201

Drew­nia­ny trze­wi­czek… str. 213

Do­bra có­recz­ka… str. 2251. TA­DZIO WĄ­SA­TY.

Ta­dzio przez cały dzień był bar­dzo grzecz­ny a mama idąc wie­czo­rem do cio­ci, wzię­ła go z sobą.

Cio­cia do­syć już daw­no Ta­dzia nie wi­dzia­ła, to też zo­ba­czyw­szy chłop­czy­ka, na­cie­szyć się nim nie mo­gła. Wzię­ła go na ko­la­na, ca­ło­wa­ła i pie­ści­ła, po­tem dała mu orze­chów i cu­kier­ków a na­resz­cie po­sa­dziw­szy przy so­bie, dała do obej­rze­nia dużą książ­kę z ob­raz­ka­mi.

Ta­dzio oglą­dał ob­raz­ki, a cio­cia, głasz­cząc go po gło­wie i przy­pa­tru­jąc mu się uważ­nie, rze­kła do mamy:

– Jak też Ta­dzio do ojca po­dob­ny!

W parę dni przy­je­chał wu­ja­szek, a mama znów za­wo­ła­ła Ta­dzia, żeby się z nim przy­wi­tał.

Wu­ja­szek po­ca­ło­wał chłop­czy­ka; za­py­tał się ile ma lat.

Ta­dzio od­po­wie­dział, że ma już lat czte­ry.

Wu­ja­szek mó­wił, że Ta­dzio jest duży ka­wa­ler, a po­tem znów rzekł do mamy:

– Jak też ten Ta­dzio do ojca po­dob­ny!

Ta­dzio sły­sząc, że wszy­scy mó­wią, iż jest do ojca po­dob­ny, sta­nął przed lu­strem i za­czął się so­bie przy­pa­try­wać.

– Co też to oni mó­wią, że ja do ojca po­dob­ny! – rzekł sam do sie­bie. – Oj­ciec ma wąsy, a ja nie mam wą­sów. Aha, ale wiem, co zro­bię.

I to mó­wiąc, od­szedł od lu­stra, a wziąw­szy ka­wa­łek czar­ne­go wę­gla z ko­min­ka, sta­nął na­po­wrót przed lu­strem i uma­lo­wał so­bie ogrom­ne wąsy.

– Te­raz to na­praw­dę je­stem po­dob­ny do ojca! – rzekł bio­rąc się pod boki i przy­pa­tru­jąc za­ma­szy­stym wą­som.

Lecz na­gle usły­szał śmiech za sobą.

Wła­śnie do po­ko­ju we­szła star­sza jego sio­strzycz­ka Ka­zia ze swo­ją przy­ja­ciół­ką Ma­nią i bra­cisz­kiem jej Stef­ciem, któ­rzy przy­szli do nich w od­wie­dzi­ny.

– Ha, ha, ha! Ta­dzio wą­sa­ty! Ta­dzio wą­sa­ty! Ta­dzio wą­sa­ty – wo­ła­ły dzie­ci!

– Ale jaki śmiesz­ny – mó­wił Stef­cio!

– A jaki brzyd­ki – rze­kła Ma­nia – cały uma­za­ny!

Wtem we­szła mama, a zo­ba­czyw­szy Ta­dzia uma­za­ne­go, bar­dzo się na nie­go po­gnie­wa­ła. Wzię­ła go za rękę, wy­pro­wa­dzi­ła do dru­gie­go po­ko­ju i ka­za­ła mu się umyć.

Dłu­go jed­nak słu­żą­ca myła mu bu­zię my­dłem i gąb­ką, nim zdo­ła­ła od­myć wę­giel, któ­rym się uma­zał.

Trze­ba było na­wet zdjąć z nie­go ubra­nie, bo całe było uma­za­ne na czar­no.

Przez ten czas Ka­zia, Stef­cio i Ma­nia do­sko­na­le się ba­wi­li.

Wresz­cie dzie­ci, nie mo­gąc go się do­cze­kać, ode­szły do domu, a od­cho­dząc za­wo­ła­ły prze­ze drzwi: