Ze Starego Miasta. Ser. 1, Typy z zaułków - ebook

SZEWC ONU­FER.

I.

Szewc Onu­fer, tęgi maj­ster

Z ojca, dzia­da i pra­dzia­da.

Od ma­łe­go pa­cho­lę­cia

Ta­jem­ni­ce kunsz­tu bada.

We­dle igły… we­dle dra­twy.

Jak nie­wie­lu jest on świa­dom.

Zaś ma warsz­tat w ka­mie­ni­cy.

Co współ­cze­sna jego dzia­dom.

Przy ko­ście­le Au­gu­sty­anów

Stoi cha­ta Onu­fro­wa, –

W niej po szewc­ku i Bo­że­mu

Kon­so­la­cyę licz­ną cho­wa.

Do­bry są­siad z Onu­fre­go

Dla ple­ba­nii i świą­ty­ni –

Nie opusz­cza na­bo­żeń­stwa

I fun­da­cye hoj­ne czy­ni…

II.

Ma Onu­fer Onu­ftro­wą.

Uro­dze­niem so­bie rów­ną.

Bo po­wia­dał jego ro­dzic:

"Niech się żeni szewc z szew­ców­ną!… "

Jej­mość pani Onu­fro­wa,

Córa maj­stra Jana Szczy­gła.

Pa­ren­te­lą i po­sa­giem

Ród mę­żow­ski w górę dźwi­gła.

Jak przy­sta­ło na maj­stro­wę

W kor­pu­len­cyą… jest za­sob­na,

Głos jej gru­by, gest wspa­nia­ły.

Pulch­na rącz­ka nie­zbyt drob­na.

Z roku na rok jest przy­by­tek

W sta­rych miesz­czan cnej ro­dzi­nie,

Więc ra­du­je się Onu­fer,

Że ród szew­ców nie za­gi­nie…

IIl.

W czte­rech izbach Onu­fro­stwa

Nie ubo­go i chę­do­go –

Wszak miesz­cza­nie z pra­pra­dzia­da

Iść w pa­ra­gon z szlach­tą mogą!

Gar­ni­tu­ry jutą kry­te,

Wiel­kie sza­fy, zy­dle drob­ne.

Sim­m­le­row­skiej snać ro­bo­ty.

Bo ma­syw­ne i ozdob­ne.

Zaś na ścia­nach kon­ter­fek­ty:

Gały za­cny świat miesz­czań­ski.

A "ser­want­ka" w rogu sal­ki.

A kan­to­rek w dru­gim gdań­ski.

Nie od dzi­siaj ród Onu­fra

Słyn­ne w świe­cie szy­je buty.

Nie od dzi­siaj zbi­ja gro­sze

W skrzy­ni krzep­kiej i oku­lej…

IV.

Gdy ko­le­gów maj­ster zbie­rze

Od ku­fel­ka i od dra­twy.

Spę­dza z nimi bło­gie chwi­le.

Wśród krew­nia­ków i wśród dzia­twy.

Prze­wod­ni­czy sta­ry Szczy­gieł

Z gę­stym wą­sem, z gło­wą siwą.

Pły­nie ciur­kiem any­żów­ka

I mar­co­we szu­mi piwo.

Rad­by maj­ster żyć przez wie­ki

Z to­wa­rzy­stwem swem ce­cho­wem.

Rad ich za­lać spi­ry­tu­sem,

Ską­pać w pi­wie du­bel­to­wem.

Więc wę­grzy­na na stół sta­wia

Przy kom­pa­nii hucz­nych śpie­wach -

"Nie­chaj żyje cech sze­wiec­ki!

Znaj­cie pana po cho­le­wach!"…

V.

Choć ma gro­sze szewc Onu­fer

W skrzy­ni krzep­kiej i oku­tej,

Chce by jego Onu­frzę­ta

Tak… jak oj­ciec szy­ły buty.

Na­uczy­ła ich maj­stro­wa

Ko­chać igłę ce­nić dra­twę,

Zaś sza­cu­nek dla po­cię­gla,

Sam pan maj­ster wpa­ja w dzia­twę.

Nie­raz pra­wi naj­star­sze­mu

Z głę­bi ser­ca mo­rał snu­ły:

"Grunt są, chłop­cze, do­bre nogi!

Grunt na no­gach do­bre buty!

Ty z tra­dy­cyi je­steś szew­cem,