Elegia VII – O sobie samym do potomności - ebook

Oj­ciec mój bo­wiem tak mnie umi­ło­wał,
Że nie chciał, aby po­śród cięż­kiej pra­cy
Twar­dy pług ra­nił moje wą­tłe dło­nie,
A upał spa­lał lica. Gdym po­cząt­ki
(Nic wię­cej to­bie, Żni­nie, nie za­wdzię­czam!)
Otrzy­mał nauk od mi­strzów nie­wpraw­nych,
Wte­dy po­sze­dłem do gim­na­zjum, któ­re
Nad nur­tem War­ty za­ło­żył Lu­brań­ski.
Tam zaś spo­tka­łem ko­goś, co wspa­nia­le
Wy­kła­dał wie­dzę La­ty­nów i Gre­ków.
On, za­trosz­czyw­szy się o mło­dą gle­bę,
Za­czął upra­wiać ją su­mien­nie. Wresz­cie
Za­brzmia­ło dla mnie imię Ma­ro­no­we
I two­je imię, Nazo uko­cha­ny!
Czy­ta­jąc, wiel­bić za­czą­łem. O, nie­mal
Bo­ga­mi sta­li się dla mnie po­eci.
Do ich pa­tro­na, Apol­li­na, ileż
Ob­la­nych łza­mi za­no­si­łem bła­gań,
Aby mnie przy­jął do swo­je­go chó­ru
I do or­sza­ku, cho­ciaż­by na ciu­rę.
Ski­nął, pod­bie­głem, on wy­cią­gnął rękę
I po­dał lut­nię. Jak­że ją tu­li­łem,
Ćwi­czy­łem pal­ce z upo­rem, z ra­do­ścią,
Dzień mi nie mi­jał ani noc bez lut­ni –
Prze­cież pa­mię­tam. Nie po­ża­ło­wa­łem
Tru­du, by ro­snąć z la­ta­mi w na­uce.

Gdym po raz pierw­szy czy­tał wiersz przed salą,
Mia­łem szes­na­ście lat bez trzech mie­się­cy.