Gaśnienie - ebook

ŚMIERĆ.

Or po­se­rai per sem­pre

Stan­co mio cor.

Le­opar­di.

Z po­śród brzóz ro­ze­łka­nych w wiecz­nej me­lan­chol­ji,

Z ja­snej zie­le­ni wio­sny pierw­sze­go po­dmu­chu

Pły­niesz ku mnie ty bla­dy, prze­źro­czy­sty du­chu,

Plą­czesz, jak zmar­łe echo uwię­dłych to­po­li…

Idziesz, smut­na po­sta­ci w grynsz­pa­no­wej kol­ji –

Idziesz… a ja za­ga­słem w cze­ka­nia od­ru­chu

I cały się sto­pi­łem w je­den okrzyk słu­chu!

Sły­szę… sły­szę stą­pa­nie za­świa­to­wej Woli…

Na wil­got­ne, zszar­pa­ne, tru­pie moje skro­nie

Swo­je dłu­gie, wy­chu­dłe po­ło­ży­łaś dło­nie,

I sta­łem się jak cie­nie w snów cmen­tar­nych głu­szy.

A po­tem w pył skłę­bi­łaś raj­skich ga­jów wo­nie

I uj­rza­łem Chry­stu­sa w cier­nio­wej ko­ro­nie

A krwa­we łzy upa­dły w pust­kę mo­jej du­szy…BÓL.

Wchło­nąw­szy wzro­kiem pust­ko­wie bez­den­ne

Uśpio­nych bło­ni i roz­sia­nych dźwię­ków

Drżą­ce na­mięt­nie me­lo­dye je­sien­ne –

Duch mój roz­rzu­cił pa­ję­czy­nę ję­ków.

Si­dła­mi memi spo­wi­łem, jak pęty,

Roz­lew­ne chi­ni­ny sza­rych, smęt­nych pól,

I cały świat wwi­kła­łem w je­den świę­ty

Mej du­szy ból…

Pła­ka­ły ci­cho w bez­na­dziej­nym żalu

Po­roz­pra­sza­ne chó­ry żab w si­to­wiu,

Jak tre­mo­lan­do ry­ce­rza Gra­alu

Dzwo­ni­ły tę­sk­nie w wie­czor­nem pust­ko­wiu

I nie­uchwyt­ny, cud­ny, nie­po­ję­ty

Roz­brzmiał ton je­den nad wszyst­ki­mi król,

I ci­cho wtó­rzył mu przed­wiecz­ny, świę­ty

Mej du­szy ból…

Ro­ze­łza­wio­ne gwiaz­dy nie­bios stro­py

Ma­to­wym bla­skiem uśpi­ły jak w ba­śni,

Po­krzy­żo­wa­ne, umgła­wio­ne sno­py

Próż­no szep­ta­ły księ­ży­co­wi – zga­śnij!

I duch mój gwiezd­nem łka­niem spo­wi­nię­ty,

Na­próż­no bła­gał: nocy, tul mnie, tul!

By­łem sam je­den – gdy pa­no­wał świę­ty

Mej du­szy ból…

Wie­rzę, że z bolu po­wstał świat

I w bolu kie­dyś zgi­nie,

Że znik­nie tej ludz­ko­ści ślad