Hazardzistka - ebook

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Brighton, marzec 1837

Nie istnieje widok bardziej podniecający niż mężczyzna, który wie, do czego służy kij bilardowy. Mercedes Lockhart z dreszczem podniecenia jeszcze raz przyłożyła oko do niewidocznej szpary w ścianie. Pogłoski nie kłamały: ten dżentelmen rzeczywiście miał znakomite uderzenie.

W sali bilardowej to uderzenie zapewne zabrzmiało głośno jak wystrzał z armaty, ale żaden dźwięk nie dochodził do pomieszczenia przeznaczonego do obserwacji graczy. Mercedes mogła tylko patrzeć i zastanawiać się, co oznacza obecność tego człowieka w klubie ojca.

„Jest ktoś, kogo chciałbym ci przedstawić”. Gdy ojcowie mówili coś takiego córkom, zwykle mieli na myśli kandydata na męża. Ale ojciec Mercedes, legendarny bilardzista Allen Lockhart, prędzej przyniósłby do domu kij wysadzany brylantami, niż przyprowadził konkurenta do jej ręki. Zapewne dlatego tak ją zdziwiła jego prośba: „Przyjdź do klubu. Chcę, żebyś na kogoś popatrzyła”. Już od dawna nie prosił jej o opinię, toteż nie odważyła się odmówić. Przyszła i usiadła w pokoiku do obserwacji, z okiem przy szparze, patrząc na gracza przy stole numer trzy.

Zwróciłaby na niego uwagę nawet bez podpowiedzi ojca. Większość kobiet zauważyłaby go natychmiast. Był dobrze zbudowany, szeroki w ramionach i wąski w biodrach, co nietrudno było dostrzec, grał bowiem w samej koszuli. W tej chwili, pochylony nad stołem, przymierzał się do kolejnego uderzenia i Mercedes miała doskonały widok na jego wypięte pośladki oraz mocne mięśnie ud pod brązowymi bryczesami. Powiodła wzrokiem wyżej: spod podwiniętych rękawów koszuli wyłaniały się mocne, opalone ramiona. Smukłe palce tworzyły mostek, pod którym przesuwał się kij.

Uderzył wprawnie, wyprostował się i stanął przodem do niej, przyjmując gratulacje. Odrzucił z twarzy jasne włosy i Mercedes zauważyła szafirowe oczy. W jego postawie widać było pewność siebie, acz bez nadmiernej zuchwałości. Nie miała wątpliwości, że swobodnie posługiwał się kijem, a jego strategia w grze była prosta i rozsądna, zgodna z kierunkiem, w którym bilard zaczynał podążać. W jego stylu brakowało jednak finezji. To zrozumiałe, pomyślała; był dobrym graczem, toteż zapewne nie widział potrzeby wzbogacania swej gry o subtelności. Temu jednak dałoby się zaradzić. Ale dlaczego? – pomyślała naraz. Dlaczego miałaby udoskonalać jego grę? Czy po to właśnie ojciec potrzebował jej opinii? Z jakiego powodu Allen Lockhart, legenda bilardu, zainteresował się młodym graczem? Znów poczuła niepokój. Czy miał to być kandydat do jej ręki, czy protegowany ojca? Żadna z tych możliwości nie wzbudzała jej zachwytu. Nie wybierała się za mąż, choć wiedziała, że ojciec pragnąłby dla niej mariażu z dziedzicem tytułu. Małżeństwo córki z jednym z parów królestwa byłoby zwieńczeniem jego kariery. Mercedes jednak miała inne cele i nie potrzebowała ani narzeczonego, ani protegowanego.

Odsunęła się od szpary i napisała krótką wiadomość dla ojca, który siedział w głównej sali. Frustrowało ją to, że ojciec nie może przyjść do ciasnego pomieszczenia, z którego obserwowała grę. Nie zawsze tak było, nie zawsze musiała wyglądać przez szparę. Kiedyś mogła się swobodnie poruszać po całym klubie, ale teraz była już dorosła i nie wydawało się właściwe, by pokazywała się w salach Klubu Bilardowego Lockharta, choć było to eleganckie miejsce, pełne wprawnych graczy. Najkrócej mówiąc, chodziło o to, że mężczyźni nie lubili przegrywać z kobietami i dlatego Mercedes przestała grywać publicznie.

Z tego powodu myśl o protegowanym ojca wzbudziła w niej dezaprobatę. Skoro ojciec potrzebował pomocnika, to miejsce powinno należeć do niej. Była jego uczennicą. Gdy okazało się, że ma talent do bilardu, nauczył ją grać jak profesjonalistkę. Poznała jego sekrety i wypracowała sobie własne, aż zaczęła dorównywać najlepszym. Potem, niestety, skończyła siedemnaście lat i jej wolność została znacznie ograniczona, po części przez zasady społeczne, a po części przez jej własny rozsądek.

Przekleństwo sytuacji polegało na tym, że jedyna rzecz, w której była dobra – nie tylko dobra, lecz doskonała – był to talent, którego nie wolno jej było prezentować publicznie. Teraz ćwiczyła tylko dla siebie, w domowym zaciszu, i wciąż czekała w gotowości, aż pojawi się okazja, by mogła pokazać, ile jest warta.

Złożyła kartkę i kazała ją zanieść ojcu, a potem jeszcze raz przytknęła oko do szpary. Mężczyzna mierzył w ostatnią bilę. Naraz coś jej przyszło do głowy. Może to właśnie była jej szansa? Poczuła przypływ podniecenia. Czekała na taką okazję pięć lat i przez cały ten czas ani razu nie przyszło jej do głowy, że jej szansa może przybrać postać przystojnego Anglika. Znała takich na pęczki, ale skoro ojciec mógł go wykorzystać, może i ona mogłaby to zrobić? Powoli, pomyślała. Dobry hazardzista zawsze najpierw ocenia ryzyko, a w tej sytuacji ryzyko było spore. Skoro ojciec chciał uczynić z tego mężczyzny swojego protegowanego i oczekiwał jej pomocy, może udałoby jej się przy okazji zupełnie usamodzielnić, musiała jednak działać ostrożnie. Z drugiej strony była to okazja, by pokazać ojcu, co potrafi, w sytuacji, w której nie byłby w stanie zignorować jej talentu.

Mogła wyjść z tego z tarczą lub na tarczy, ale w każdym calu była córką swojego ojca i miała serce hazardzistki. Wiedziała, że każda decyzja niesie ze sobą ryzyko. Znała zasady i mimo wszystko zdecydowała się przystąpić do gry.

Wszyscy hazardziści, którym się powiodło, zgadzali się, że tajemnica szczęścia w grze polega na znajomości trzech rzeczy: zasad, stawek oraz momentu, gdy należy się wycofać. Nikt nie wiedział o tym lepiej niż legenda angielskiego bilardu Allen Lockhart. Nie pamiętał już czasów, kiedy stawki bywały niskie. Stawka zawsze należała do najwyższych, gdy na szali trzeba było postawić własną reputację. A co się tyczyło wycofania, ta chwila jeszcze dla niego nie nadeszła. Właśnie dlatego rytualna szklaneczka brandy w towarzystwie wieloletniego przyjaciela i partnera Kendalla Carlisle’a w to ponure, marcowe popołudnie nie przyniosła mu zadowolenia. Zwykle była to jego ulubiona pora dnia, czas, kiedy mógł usiąść wygodnie w jednym z klubowych foteli i cieszyć się swoim terytorium – bo to było jego terytorium. Carlisle zarządzał klubem, ale powstał on za pieniądze Lockharta.

Siedzący naprzeciwko niego Carlisle, nieświadomy rozmyślań przyjaciela, napił się brandy i westchnął z zadowoleniem.

– To jest życie, Allen. Całkiem nieźle jak na dwóch chłopców kabinowych.

Allen uśmiechnął się w odpowiedzi. Lubił to wspomnienie. Obydwaj daleko zaszli od czasów, gdy za parę szylingów musieli się kłaniać bogatym dżentelmenom w kabinach na plaży w Bath. Przyglądali się, uczyli i w końcu założyli swoje małe imperium. Teraz to oni byli bogatymi dżentelmenami. Prowadzili prywatny klub, nie w Bath, ale w bardziej dochodowym Brighton, i zarabiali znacznie więcej. Czterdziestosiedmioletni Allen Lockhart był bardzo dumny z tego, że wykorzystał swój talent do gry, by zostawić skromne początki daleko za sobą.

Siedząc przy ogniu, słyszał turkot kul z kości słoniowej toczących się po zielonym suknie. Za jego plecami prowadzono leniwe popołudniowe rozgrywki. Wieczorem klub miał się zapełnić oficerami, urzędnikami i dżentelmenami. Zaczną się zakłady, przy stołach zapanuje gwar i podniecenie. Na myśl o tym ręce świerzbiały go z wyczekiwania. Rzadko teraz grywał publicznie; nie chciał zniszczyć swojej reputacji, narażając się na porażkę. Legenda nie mogła sobie pozwolić na częste przegrane, by nie zniszczyć iluzji, że jest niepokonana. Ale bilard miał we krwi i pragnienie gry wciąż pozostawało w nim żywe. W końcu był legendarnym Allenem Lockhartem i powodzenie tego klubu opierało się na jego sławie. Ludzie przychodzili tu, by grać, ale również po to, by go zobaczyć. Nie wystarczyło być tylko dobrym graczem, trzeba było również być dobrym gospodarzem. Lockhart wiedział, jaką moc ma drobny gest albo słowo wypowiedziane w odpowiedniej chwili do odpowiedniej osoby. Trochę uderzała mu do głowy świadomość, że mieszkańcy Londynu potrafili miesiącami rozprawiać o czymś, co powiedział. „Lockhart mówi, że trzeba uderzać bilę z boku” albo „Lockhart poleca kule z afrykańskiej kości słoniowej”. Ostatnio jednak zaczął czuć, że ześlizguje się w rutynę, i coraz częściej ogarniał go niepokój.

Naraz w sali rozległ się głośny odgłos mocnego rozbicia. Allen rzucił szybkie spojrzenie w stronę stołu, przy którym grał młody oficer, a potem znów zatrzymał wzrok na Kendallu.

– Mam nadzieję, że przyjdziesz jutro na kolację.

– Naturalnie. Nie mogę się już doczekać, kiedy zobaczę ten nowy stół. – Carlisle podniósł szklaneczkę w toaście. – Podobno Thurston przeszedł samego siebie.

Lockhart uśmiechnął się szeroko jak ojciec, któremu właśnie urodziło się pierworodne dziecko.

– Gumowe bandy mają przyszłość, Kendall. Te stoły są bardzo szybkie. – Znów przerwał mu głośny trzask od strony stołu numer trzy. Tym razem Lockhart dłużej zatrzymał na nim wzrok. – Boże drogi, ten chłopak ma krzepę w rękach! – Zerknął w stronę ukrytego pokoiku, zastanawiając się, co powie Mercedes. Kendall miał zupełną rację, gdy zalecał mu zwrócenie uwagi na młodego wojskowego.

Ich fotele były ustawione pod takim kątem, że widzieli większą część klubu. Obaj zamilkli i skupili się na grze. Sala była dobrze oświetlona dziennym światłem, które wpadało do środka przez wysokie okna. Subtelna ciemnozielona tapeta i długie kotary w tym samym kolorze nadawały jej wygląd wyrafinowanej bawialni. Nie był to typowy przybytek hazardu, lecz miejsce, które miało przyciągnąć dobrze urodzonych dżentelmenów. Przy stole numer trzy stała spora grupa widzów. Rozgrywający, jasnowłosy oficer o szerokich ramionach, nie był już chłopcem, lecz młodym, pewnym siebie mężczyzną. Właśnie wbił do łuzy trzecią bilę. Był sympatyczny i przyjazny w obyciu, ale bez fałszywej pokory.

– Przypomina mi ciebie z lat młodości – mruknął Carlisle, gdy oficer oddał szczególnie trudne uderzenie z rogu stołu.

– Jak sądzisz, ile on może mieć lat? – Kendall z pewnością wiedział. Miał talent do gromadzenia tego rodzaju informacji, które Lockhart następnie wykorzystywał. Połączenie ich zdolności okazało się bezcenne dla nich obydwu.

– Około dwudziestu pięciu. Był tu już kilka razy. Nazywa się Barrington, kapitan Barrington.

Lockhart pomyślał ze smutkiem, że w tym wieku on i Kendall nie mieli żadnego stałego miejsca zamieszkania. Wciąż byli w drodze i grali o pieniądze, gdzie się tylko dało, we wszystkich klubach między Manchesterem a Londynem.

– Wykupił członkostwo – dodał Kendall.

– Za połowę pensji? – zdziwił się Lockhart. Oficer, który miał czas grać w bilard, z pewnością był na połowie żołdu, a zatem członkostwo w klubie było dla niego luksusem, chyba że miał jakieś inne źródła dochodu.

Kendall wzruszył ramionami.

– Dałem mu zniżkę. Przyniesie nam dochód. Ludzie lubią z nim grać.

– Przez jakiś czas – mruknął Lockhart. Należało przypilnować tego Barringtona. Jeśli okaże się zbyt dobry, inni klienci nie będą mieli ochoty ciągle z nim przegrywać i szybko się zniechęcą, a to nie byłoby dobre dla interesów.

– W lipcu odbędą się mistrzostwa Anglii. Pomyślałem, że ten kapitan może przyciągnąć dodatkowe zainteresowanie – wyjaśniał Carlisle, ale umysł Lockharta wybiegał już naprzód. Może udałoby się nauczyć tego kapitana kilku rzeczy, w tym jak i kiedy przegrywać? Carlisle miał rację, ten młody człowiek mógł się bardzo przydać przed mistrzostwami. Lockhart poczuł przypływ energii.

– Chcesz go wziąć na protegowanego? – zażartował Kendall.

– Może. – W rzeczywistości myślał o czymś więcej: o podróży, chociaż sam nie był pewien, dlaczego mu to przyszło do głowy. Może chodziło tylko o to, by powrócić na ścieżki pamięci, ulżyć nostalgii za dawnymi czasami, a może o coś więcej? Intuicja jednak podpowiadała mu, że nie chodzi tylko o nostalgię. Musiał sobie odpowiedzieć na kilka ważnych pytań. Czy w wieku czterdziestu siedmiu lat dalej miał to coś? Czy powrót legendy był możliwy? A może ta nowa gra przerastała już jego możliwości?

– Myślisz o czymś więcej? – Czuł na sobie baczne spojrzenie Kendalla. On sam nie odrywał wzroku od stołu. Jeśli coś z tego miało być, nie należało zdradzać przyjacielowi zbyt wiele.

Lokaj podał mu złożoną kartkę papieru. Ach, Mercedes wydała werdykt. Przelotnie rzucił wzrokiem na kartkę i podniósł się z fotela, starając się niczego po sobie nie pokazać. Kendall znał go zbyt dobrze.

– Są pewne sprawy, którymi muszę się zająć… – Urwał, jakby nagle coś mu przyszło do głowy. – Zaproś tego młodego człowieka na jutro. Chciałbym, żeby zobaczył ten nowy stół i poznał Mercedes.

Wiedział, że jeśli ten szalony plan ma się powieść, będzie potrzebował jej pomocy. Właściwie już się zgodziła pomóc, przychodząc tu dzisiaj. Mimo wszystko nie będzie ją łatwo przekonać – bywała potwornie uparta, gdy miała po temu jakiś powód. Ale może przekonywanie nie będzie konieczne? Może wystarczy wygląd tego młodego człowieka, jego talent do gry i odrobina magicznego blasku księżyca? Znał swoją córkę. Jeśli istniało coś, czemu Mercedes nie potrafiła się oprzeć, było to wyzwanie.ROZDZIAŁ DRUGI

Kapitan Greer Barrington z Jedenastego Pułku Piechoty Północnego Devonshire w ciągu dziesięciu lat służby widział wystarczająco wiele świata, by wyczuć, kiedy zanosi się na dobrą rozgrywkę. Tego wieczoru zdecydowanie zanosiło się na dobrą rozgrywkę, a wiedział o tym od pierwszej chwili, gdy Kendall Carlisle zaprosił go na kolację u Lockhartów.

Na pozór nie było żadnej logiki w tym, by ktoś o pozycji Lockharta zapraszał na kolację anonimowego oficera. Gdy kapitan stawił się na miejscu, Lockhart powitał go i pociągnął w stronę grupki mężczyzn stojących przy wysokim i eleganckim kominku z rzeźbionym orzechowym gzymsem. Podejrzenia Greera potwierdziły się. Po pierwsze, niewielka liczba gości oznaczała, że są to tylko najbliżsi przyjaciele i współpracownicy, po drugie – Allen Lockhart nieźle sobie żył w jednej z czterdziestu dwóch kamienic, z których składało się Brunswick Terrace. Greer nie popełnił błędu, ubierając się bardzo starannie. Wypolerowane guziki jego munduru lśniły w świetle kunsztownych kandelabrów z mosiądzu i złota.

– Oczywiście, poznał pan już Kendalla Carlisle’a w klubie – Allen Lockhart dokonywał prezentacji z wprawą obytego gospodarza. – A to jest John Thurston, który wykonał nasz nowy stół. – Greer skinął głową. To nazwisko nie było mu obce. Thurston był właścicielem warsztatów produkujących sprzęt bilardowy oraz sali gry w pobliżu St. James’s.

– John – zwrócił się do niego Lockhart familiarnie – oto kapitan Greer Barrington. – Ojcowskim gestem położył mu rękę na ramieniu. Greer zauważył, że Lockhart albo zna się na szarżach wojskowych, albo też przygotował się do tego spotkania. – Kapitan ma zdumiewająco silną rękę. Jego rozbicie przypomina huk wystrzału. Wczoraj grał z Eliasem Pole’em.

Ach, pomyślał Greer, a zatem nie mylił się: Lockhart obserwował tę rozgrywkę. Dokoła rozległ się szmer aprobaty.

Rozmowa skupiona była wokół bilardu, ale głosy ucichły, gdy u boku Lockharta pojawiła się młoda kobieta.

– Ojcze, kolacja zaraz zostanie podana.

Ta piękna istota była córką Lockharta? Greer pomyślał, że bez względu na to, na jaką rozgrywkę się zanosi, z przyjemnością do niej przystąpi, o ile ta młoda dama również ma brać w niej udział. Jej uroda była uderzająca, śmiała i bezpośrednia, podobnie jak uśmiech, który dziewczyna mu rzuciła.

– Kapitanie, nie poznał pan jeszcze mojej córki Mercedes – zwrócił się do niego Lockhart. – Może uda mi się pana przekonać, by towarzyszył pan jej przy kolacji? Wydaje mi się, że macie miejsca obok siebie.

– Z wielką przyjemnością, panno Lockhart. – Coraz lepiej, pomyślał Barrington. Mercedes Lockhart miała ciemne włosy i duże szare oczy ocienione długimi rzęsami, ale od tej doskonałości biło chłodem. Piękna i zimna, pomyślał Greer, przekonany, że uda mu się to zmienić. Rzucił jej czarujący uśmiech. Zwykle kobiety na widok tego uśmiechu zaczynały się czuć tak, jakby znały go od lat, ale na Mercedes nie zrobił większego wrażenia. Jej własny uśmiech przez cały czas pozostawał zdawkowo uprzejmy, szare oczy patrzyły na niego taksująco. Greer dyskretnie odsunął się od grupy i pociągnął ją na bok.

– Przeszedłem? – zapytał, nie owijając w bawełnę.

– Co takiego?

– Inspekcję. Tak to się nazywa w wojsku.

Poczuł satysfakcję, gdy lekko się zarumieniła. Z rumieńcem wydawała się bardziej przystępna, a także – o ile to było możliwe – jeszcze ładniejsza. Jej twarz ociepliła się i złagodniała.

– Muszę przyznać, że mężczyzna, któremu udało się pokonać Eliasa Pole’a, wzbudza moje zaciekawienie. Wczoraj przy kolacji ojciec o niczym innym nie mówił.

W jej tonie wyraźnie brzmiała gorycz. Greer zastanawiał się, czym było to spowodowane. Zazdrością? Porażką człowieka, którego uważała za mistrza? Elias Pole był mężczyzną w średnim wieku i jak na swoje lata nie wydawał się nieatrakcyjny, ale z pewnością nie należał do mężczyzn, którzy mogliby przyciągnąć uwagę młodej kobiety.

Swobodnie wzruszył ramionami.

– Pochlebia mi pani uwaga, ale to była tylko gra.

Uniosła brwi i w jej głosie pojawiło się niedowierzanie.

– Tylko gra? Nie dla kogoś takiego jak on. Niebezpiecznie jest myśleć inaczej, kapitanie.

Ach, pomyślał Greer z satysfakcją. Teraz wreszcie zaczynał rozumieć, dlaczego się tu znalazł. Chodziło o bilard.

Zapowiedziano kolację i kapitan poprowadził uroczą Mercedes do imponującej jadalni. Długi lśniący stół zastawiony był porcelaną i kryształami, a dokoła, na bocznych stolikach, znajdowały się inne atrybuty wysokiej stopy życiowej właściciela – srebrna zastawa i karafki z weneckiego szkła. Greer natychmiast zrozumiał, co oznaczają te świadectwa zamożności: Allen Lockhart pragnął zostać dżentelmenem. Oczywiście, nie był nim; był tylko bilardzistą – co prawda słynnym, ale istniały granice pozycji, jaką można osiągnąć dzięki samej sławie. Na tym polegała różnica między ostentacyjną zamożnością Lockharta a spatynowaną elegancją rodowej posiadłości Greera. Ojciec Greera nie był bogaty według wyśrubowanych standardów dobrego towarzystwa, ale był dżentelmenem, podobnie jak jego synowie, i żadne pieniądze nie mogły tego zmienić. Mimo wszystko Greer wiedział, że jego matka i siostry zzieleniałyby z zazdrości, gdyby zobaczyły go przy kolacji w tej pięknej jadalni. Pomyślał, że musi im opisać ten wieczór w liście, pomijając jednak niektóre szczegóły. Choć nie był pierworodnym synem, dziedzicem posiadłości i tytułu, ojciec wpadłby we wściekłość na wiadomość, że siedział przy kolacji z hazardzistą.

Odsunął jednak od siebie myśli o domu i rodzinie; mogły tylko go zirytować, a nie zamierzał psuć sobie wieczoru wyrzutami sumienia. Na talerzu miał doskonałe jedzenie, w kieliszku świetne wino, przed sobą perspektywę interesującej rozmowy oraz towarzystwo pięknej kobiety i zamierzał w pełni z tego wszystkiego skorzystać. Życie w wojsku nauczyło go, że chwile przyjemności są rzadkie i przelotne, toteż należy się nimi cieszyć, gdy nadarzy się okazja. Ostatnie dziesięć lat nie było lekkie i Greer z radością przyjął przeniesienie z powrotem do Anglii.

– Gdzie pan stacjonował, kapitanie? – zapytał mężczyzna siedzący po jego prawej stronie przy pierwszym daniu.

– Na Korfu, choć co jakiś czas przenoszono nas z miejsca na miejsce po całym półwyspie.

Ta nazwa wzbudziła zainteresowanie Johna Thurstona.

– W takim razie może grał pan na stole, który zrobiliśmy dla tamtejszej kantyny?

Greer zaśmiał się, zdziwiony tym zbiegiem okoliczności.

– W rzeczy samej, grałem. To był stół zrobiony dla Czterdziestego Drugiego Regimentu Królewskich Huzarów. Nie należałem do niego, ale miałem szczęście kilkakrotnie odwiedzić tę kantynę. Dzięki gumowym bandom był to najszybszy stół w całej Grecji.

John Thurston rozpromienił się i podniósł do góry kieliszek.

– Żyjemy w niezwykłym, nowoczesnym świecie. Pomyśleć tylko, że siedzę przy kolacji z człowiekiem, który grał na jednym z moich stołów o kilka tysięcy mil stąd! To wspaniałe, na co pozwala nam technika. Panowie, wypijmy za coraz mniejszy świat.

– Czyta pan w moich myślach. – Greer wychylił toast i zajął się rybą, pozwalając, by rozmowa toczyła się nad jego głową. W ten sposób można się było dowiedzieć wielu ciekawych rzeczy. Mercedes Lockhart zapewne była tego samego zdania. Prawie przez cały czas przypatrywała mu się uważnie. Pochwycił jej wzrok w nadziei, że znów sprowokuje ją do rumieńca, ale tym razem była na to przygotowana i odpowiedziała mu równym spojrzeniem. Wyraźnie czekała, by zwrócił na nią uwagę.

– Zastanawiają się, czy mogą pana dopuścić do towarzystwa – wyjaśniła cicho bez żadnych wstępów. – Po kolacji będą grać.

Czy tylko o to chodziło? Po prostu chcieli zagrać z człowiekiem, który pokonał Eliasa Pole’a? Greer nonszalancko wzruszył ramionami.

– Elias Pole nie jest wybitnym graczem.

– Nie, ale jest bardzo równy i nigdy nie popełnia błędów.

Greer uniósł brwi. Była to bardzo wnikliwa uwaga; nie spodziewał się usłyszeć czegoś takiego od kobiety. Znane mu angielskie damy nie miały pojęcia o niuansach bilardu. Mercedes jednak miała rację. Znał podobnych graczy: byli jak wyciosani z bryły lodu, nigdy nie okazywali emocji i potrafili zamęczyć przeciwnika, a potem doprowadzić do tego, że sam podstawiał sobie nogę. Ostatniego wieczoru jednak ta strategia nie wystarczyła, by zapewnić Pole’owi zwycięstwo.

– Teraz już wiedzą, co o panu myśleć. Pole stał się miarą, według której oceniają pana – ciągnęła Mercedes cicho.

– A pani? Czy pani wie, co o mnie myśleć? – Uśmiechnął się, dając do zrozumienia, że przejrzał jej grę. – Czy na tym polega pani zadanie tego wieczoru? Ma pani przeprowadzić ocenę i złożyć ojcu raport?

Rzuciła mu ostre spojrzenie znad brzegu kieliszka.

– Proszę sobie nie pochlebiać. Wielki Allen Lockhart nie potrzebuje pośredników do sprawdzenia, czy oficerowie na połowie żołdu nadają się do gry o pieniądze.

Nie było sensu się obrażać. Mercedes miała rację. Ogranie oficera nikomu nie mogło przynieść wielkich zysków. Greer nie miał majątku, który mógłby przepuścić przy bilardzie. Nawet członkostwo w klubie wykupił dzięki umiejętnościom gry oraz zniżce, którą uprzejmie zaproponował mu Kendall Carlisle. Lockhart na pewno wiedział, że siedzący przy tym stole goście mogą od niego wygrać najwyżej drobne kieszonkowe.

– W takim razie może ma pani w tym własny interes? – zapytał śmiało.

– Powtórzę: proszę sobie nie pochlebiać. – Mercedes znów sięgnęła po kieliszek. Czyżby próbowała ukryć zainteresowanie nim? Nie była tak obojętna, jak chciała się wydawać. Greer dostrzegał subtelne sygnały. Ostry ton miał mu pokazać, gdzie jego miejsce, ale na jej szyi pulsowała żyłka i gdy zatrzymał spojrzenie na tym miejscu, tętno dziewczyny przyspieszyło jeszcze bardziej.

Wystrój jadalni stanowił dla niej doskonałą oprawę. Greer zastanawiał się, czy to wszystko było przemyślane. W bawialni wydawała się po prostu uroczą kobietą, tutaj jednak siedziała w taki sposób, jakby pozowała do portretu. Jej błękitna suknia była odrobinę ciemniejsza niż tapety na ścianach. Szarfa koloru kości słoniowej, którą wykończony był gorset, harmonizowała ze sztukaterią i zdobieniami przy suficie i stanowiła doskonałe tło dla włosów, kunsztownie zwiniętych w opadające na szyję pierścionki. Dłoń Greera drżała z chęci, by pociągnąć za te loki, zdjąć spinkę i pozwolić, by rozsypały się po plecach. Dostrzegał jednak cel tej fryzury: przyciągała uwagę do delikatnego podbródka, zmysłowych obojczyków i ramion wynurzających się z dekoltu sukni. Opuścił wzrok i dostrzegł dobrze wyeksponowane, wysoko osadzone jędrne piersi.

Mercedes Lockhart była absolutnie doskonała pod każdym względem. Byłaby piękna nawet bez żadnych starań, Greer jednak nie potrafił pozbyć się uczucia, że cały jej wygląd, włącznie z kolorem sukni, został wyreżyserowany w jakimś celu, którego na razie nie potrafił przeniknąć. Rozumiał, do czego zmierza ten wieczór. Chodziło o interesy i oczywiście o pieniądze. Lockhart, Carlisle i Thurston – każdy z nich miał jakiś swój cel. Thurston chciał sprzedawać stoły; zapewne obiecał Lockhartowi i Carlisle’owi prowizję za reklamę. Pozostali goście byli właścicielami klubów bilardowych w Brighton i w innych pobliskich miastach i rozumieli, że Lockhart wyświadcza im przysługę, pozwalając złożyć zamówienie w pierwszej kolejności. Była to pełna symbioza, tylko on sam do niczego tu nie pasował. Nikomu chyba nie mogło przyjść do głowy, że po kolacji kupi stół do bilardu!

Mercedes usiadła w kącie dużej sali bilardowej na piętrze i wbiła igłę w skomplikowany haft. Wiedziała, że nie rzuca się w oczy, i właśnie o to chodziło. Bilard był królestwem mężczyzn. Dżentelmenom, którzy w tej chwili stali wokół nowego stołu Thurstona, nigdy nie przyszłoby do głowy, że mogłaby do nich dołączyć. Akceptowali jej obecność, dopóki sprawiała kobiece wrażenie i skupiała się na hafcie. Uważali ją za rozpieszczoną jedynaczkę Allena Lockharta, córkę kochaną tak bardzo, że ojciec nie mógł znieść myśli, że miałaby błąkać się sama po domu, gdy on przyjmował znajomych w interesach. W tych okolicznościach nie przeszkadzało im, że dołączyła do nich i siedziała cicho w kącie.

Wbiła igłę w płótno i uważnie obrzuciła wzrokiem całe towarzystwo. Skończyli już rozmawiać o interesach, omówili gumowe bandy, podgrzewane panele i wszystkie najnowsze wynalazki, które miały przyspieszyć grę. Czas był przystąpić do działania i sprawdzić, co można osiągnąć na takim stole. Przez cały wieczór czekali na ten moment z utęsknieniem.

Ojciec zaprosił do gry. Zaszczyt rozpoczęcia rozgrywek przypadł dwóm właścicielom klubów bilardowych z Brighton, ale uwaga Mercedes przez cały czas była skupiona na młodym kapitanie, Greerze Barringtonie. Z bliska nie rozczarował jej. Był dokładnie taki, jaki wydawał się poprzedniego dnia, gdy obserwowała go przez szparę – wysoki, jasnowłosy, o szerokich ramionach, obdarzony swobodnym wdziękiem. Spojrzenie jego błękitnych oczu było hipnotyzujące, flirt nieco zbyt śmiały, ale to również stanowiło część jego uroku. Już na pierwszy rzut oka widać było, że jest dżentelmenem.

Patrzyła na niego, gdy zaśmiał się z czegoś, co powiedział Thurston. Wyczuwała w nim szczerość, była jednak pewna, że nie należy mylić jej z naiwnością. To mogła być jego najlepsza cecha, o ile udałoby się nad nią zapanować. Greer z pewnością nie należał do niewiniątek. Służył w wojsku, widział ludzi, którzy ginęli, zapewne sam również zabijał. Znał życie od twardej strony, choć potrafił również czuć się swobodnie wśród luksusów. Wystawność domu jej ojca nie zrobiła na nim większego wrażenia. Pod tym względem ojciec się pomylił. Zobaczył w Greerze młodego mężczyznę bez celu w życiu, oficera na połowie żołdu, który poza wojskiem nie ma przed sobą żadnych widoków na przyszłość. Mercedes nie zgadzała się z nim. Greer Barrington był synem dżentelmena. Gotowa była założyć się o wszystko, że tak jest. Nie wyglądał jak prosty wieśniak ani nie mówił jak człowiek bez wykształcenia. W tym mogło się kryć niebezpieczeństwo. Synowie dżentelmenów nie zadawali się z zawodowymi bilardzistami przede wszystkim dlatego, że mieli w życiu lepsze perspektywy – rodową posiadłość, do której zamierzali wrócić, albo jakieś stanowisko w Kościele. Ojciec nie wziął tego pod uwagę.

Kapitan Barrington podszedł do stołu. Poprzednia rozgrywka już dobiegła końca i Allen Lockhart zaproponował mu grę z mężczyzną z pobliskiego Hove. Gdy obydwaj smarowali kije kredą, odezwał się Carlisle:

– Jesteś dobrym graczem, Howe, ale gotów jestem postawić pięćdziesiąt funtów, że nasz kapitan wygra z tobą trzy z pięciu partii.

Igła znieruchomiała i Mercedes usiadła prosto. Pięćdziesiąt funtów to według tutejszych standardów nie był duży zakład – zaledwie wystarczająco duży, by stanowić dodatkową atrakcję przy rozgrywce, ale komuś takiemu jak Barrington te pieniądze mogły wystarczyć na półroczne utrzymanie. W pokoju rozległ się szmer zainteresowania. Dla przyjaciół jej ojca jedyną rzeczą lepszą od gry w bilard było zarabianie pieniędzy przy bilardzie.

Howe zaśmiał się z wielką pewnością siebie. Wyciągnął portfel i rzucił na stół kilka banknotów.

– Przyjmuję zakład.

– Kapitanie, czy zechce pan postawić na siebie? – zapytał Lockhart, zgarniając pieniądze.

Barrington bez zażenowania potrząsnął głową.

– Nie gram, jeśli nie mogę sobie pozwolić na przegraną. Zwykle grywam o znacznie mniejsze stawki.

Ojciec zaśmiał się i poklepał go po plecach.

– Mam na to sposób, kapitanie. Po prostu niech pan nie przegrywa.

Kapitan Barrington przegrał dwie pierwsze partie, a potem wygrał trzecią i czwartą. Wówczas Carlisle podniósł stawkę.

– Podwajamy?

– Oczywiście – odrzekł Howe z jeszcze większą pewnością siebie. – A jakżeby inaczej?

Mercedes zastanawiała się, czy to wszystko było ukartowane przez Carlisle’a i jej ojca. Czyżby do tego stopnia byli pewni umiejętności Barringtona i arogancji Howe’a? Jeśli tak, przeprowadzili rzecz po mistrzowsku. Howe nie był najlepszym graczem w tej sali, ale za takiego się uważał. I o to właśnie chodziło. Gdyby Barringtonowi udało się go pokonać, inni również mieliby ochotę sprawdzić swoje umiejętności.

Barrington rozpoczął następną partię. Poznał już stół na tyle, by odpowiednio oszacować jego szybkość i sprężystość gumowych band. Wygrał rozbicie i szybko wypracował sobie przewagę, wbijając trzy bile z rzędu. Howe jednak nie poddawał się tak łatwo. On również wbił do łuz trzy, ale potem chybił.

Mercedes pochyliła się w krześle. Ostatnie dwa uderzenia Barringtona zapowiadały się na trudne. Wyciągnął się nad stołem, dzięki czemu miała niczym niezakłócony widok na linię jego pleców, pośladków i ud, i wprawnie przesunął kij pod mostkiem z palców. Strzał był lekki. Biała bila powoli potoczyła się w stronę kolorowej i trąciła ją lekko. Kolorowa bila wpadła z głośnym dudnieniem do narożnej łuzy, biała zaś bez żadnego ryzyka toczyła się dalej po zielonym suknie. Mercedes dopiero teraz uświadomiła sobie, że wstrzymywała oddech.

– Niemożliwe! – wykrzyknął Carlisle z zachwytem. – To był strzał jeden na milion!

– Sądzi pan, że uda się to panu powtórzyć? – odezwał się Howe, który nie potrafił przegrywać.

Ojciec popatrzył na Mercedes nad głowami gości. Zrozumiała, że to sygnał do działania, i podeszła do stołu.

– Odpowiedź na to pytanie musi zaczekać, panowie. – Przesunęła się pomiędzy mężczyznami i wsunęła dłoń pod ramię kapitana Barringtona. – Muszę wam na chwilę ukraść kapitana. Obiecałam przy kolacji, że pokażę mu nasze ogrody w wieczornym świetle. – Ojciec miał jakieś powody, by na razie nie stawiać Barringtonowi kolejnych wyzwań, i Mercedes okazała się przydatna.