Jana Kazimierza Wazy więzienie we Francyi. Tom 2: powieść historyczna z XVII wieku Alexandra Bronikowskiego - ebook

VIII. WIĘ­ZIE­NIE JANA KA­ZI­MIE­RZA W VIN­CEN­NES.

Daw­no nie­do­zna­wa­ne uczu­cia obu­dzi­ła w Kró­le­wi­czu iego prze­pra­wa z Ci­ste­ron do Gre­no­ble. Na wy­pro­wa­dzo­ne­go z po­mro­ki wię­zie­nia, wi­dok ia­śnie­ią­cych dzien­nem świa­tłem ob­sza­rów, miast i wsi, gór i do­lin, tu­dzież ho­no­ry i usza­no­wa­nie, ia­kie­mu wszę­dzie przez ro­spo­rzą­dze­nie Pana Cham­pi­no­is oka­zy­wa­no, czy­ni­ły bez wąt­pie­nia bar­dzo przy­iem­ne na iego umy­śle wra­że­nie. Ale te mile do­stoj­ne­go więź­nia uczu­cia wnet zo­sta­ły prze­rwa­ne naj­do­tkliw­szą dla nie­go za­po­wie­dzią, że w Gre­no­ble musi się roz­stać z nay­wier­niey­szym swe­go poj­mań­stwa to­wa­rzy­szem, Hra­bią Ko­no­pac­kim, któ­re­go dwór fran­cu­ski zda­wał się po­czy­ty­wać za nie­bez­piecz­ne­go do­radz­cę Kró­le­wi­cza i dla tego za­le­cił aby ten Pra­łat nie­zwłocz­nie po­wró­cił do swey Oy­czy­zny. Był to pre­text któ­rym dwór fran­cu­ski chciał po­kryć brak swey chę­ci uiscze­nia się z na­leż­ney ie­scze z cza­sów Ligi od dy­na­styi Bur­bo­nów Ko­no­pac­kim sum­my. Nasz rzecz­nik Va­len­tin, któ­ry się znaj­do­wał w po­cze­cie prze­pra­wy, mniey iak daw­niey był we­sół i wy­la­ny. Na­próż­no on pro­bo­wał zbli­żyć się do ma­łe­go Guia, bo ten za­wsze po­tra­fił wni­wecz ob­ró­cić iego za­cie­ki. Pan Chan­te­re­ine za­le­d­wie w obec­no­ści Kró­le­wi­cza i In­ten­den­ta mógł po­ha­mo­wać swo­ię za­wzię­tość, a wy­bu­chy iego złe­go hu­mo­ru pa­da­ły na pod­wład­nych, scze­gól­nie zaś na An­spe­sa­da Bła­że­ia Ma­gu­iret.

Tak za­ie­cha­no do Gre­no­bli gdzie Ksią­że Les­di­gu­ires ple­mien­nik i spad­ko­bier­ca nie­daw­no zga­słe­go Kon­ne­ta­bla Les­di­gu­ie­res, (któ­ry swe­mi bo­ha­tyr­skie­mi dzie­ła­mi uświet­nił pa­no­wa­nie pię­ciu Kró­lo­wa mia­no­wi­cie Hen­ry­ka IV.) pia­sto­wał urząd Gu­ber­na­to­ra Del­fi­na­tu. Z ksią­żę­cą oka­za­ło­ścią przy­iął on syna Zyg­mun­ta III, i, tak iak był prze­po­wie­dział Chan­te­re­ine, ro­ska­zał na­tych­miast swo­iey stra­ży Gu­ber­na­tor­skiey obiąć służ­bę przy Kró­le­wi­czu, a żoł­nier­stwa pro­wan­sal­skie­mu ze swym Ka­pi­ta­nem sta­nąć kwa­te­rą na przed­mie­ściu, z za­bro­nie­niem po­ka­zy­wa­nia się w mie­ście. Po świet­ney uczcie wy­ie­chał na­za­iutrz. Jan Ka­zi­mierz z Gre­no­bli do Lyon, czu­le po­że­gnaw­szy Opa­ta Wą­choc­kie­go do­tąd nie­od­stęp­ne­go po­dró­ży i nie­wo­li swo­iey to­wa­rzy­sza, tu­dzież In­ten­den­ta Pro­wan­cyi któ­ry w dniach ostat­nych na­był pra­wa do iego wiel­kie­go sza­cun­ku. Gdy Ka­pi­tan Chan­te­re­ine przy od­gło­sie trąb ka­zał ob­wo­łać wy­ru­sze­nie swey roty do Aix, po­ka­za­ło się w cza­sie ode­zwu (Ap­pel, od­zew) obec­nych iż bra­kło An­spe­sa­da Bła­że­ia Ma­gui – ret. Ten na­szey po­wie­ści bo­ha­tyr, od­tąd wię­cey się w do­tych­cza­so­wym przy­bra­nym cha­rak­te­rze nie po­ka­zał a iego imie było wy­ma­za­ne z li­sty stra­ży pre­wo­tal­ney Pro­wanc­kiey.

Nie da­le­ko Lyonu In­ten­dent Del­fi­na­tu Hra­bia d' Alin­co­urt przy­iął Kró­le­wi­cza z wiel­ką oka­za­ło­ścią. Ka­te­dra i Ma­gi­strat tego sta­ro­żyt­ne­go mia­sta cze­ka­ły na nie­go u bra­my, wi­ta­iąc go we­dług ów­cze­sne­go zwy­cza­iu mową we­dług form na­pi­sa­ną na któ­rą Oy­ciec Je­rzy Ley­er (iak twier­dzi Ever­hard Was­sen­berg) lubo znu­żo­ny po­dró­żą i ochrzy­pia­ły od upa­łu i ku­rza­wy ia­kich do­zna­wa­no w tey prze­pra­wie, nie zmniey­szem kra­so­mów­stwem w imie­niu swe­go Pana od­po­wie­dział. Tym spo­so­bem, po­dob­ną do prze­iazdż­ki Mo­nar­szey w przy­ia­ciel­skim kra­iu, od­pra­wiał Jan Ka­zi­mierz po­dróż po Fran­cyi aż do swe­go celu, do no­we­go w Vin­cen­nes wię­zie­nia.