Janek: opera w dwóch obrazach - ebook

Ope­ra w dwóch ob­ra­zach

Lu­do­mi­ła Ger­ma­na.

Mu­zy­ka Wła­dy­sła­wa Że­leń­skie­go.

Lwów 1900.

K. S. Ja­ku­bow­ski.

Z du­kar­ni Pil­le­ra i Spół­ki we Lwo­wie.

OSO­BY:

JA­NEK, herszt zbój­ców.
STACH, gó­ral.
MA­REK, sta­ry gó­ral.
BRON­KA.
MA­RYN­KA.
GÓ­RA­LE, GÓ­RAL­KI.

Rzecz dzie­je się w Ta­trach.

Sce­na przed­sta­wia halę w Ta­trach. W głę­bi na­gie tur­nie, – na hali roz­rzu­co­ne po­tęż­ne gła­zy. Na pierw­szym pla­nie na lewo cha­ta gó­ral­ska, pod oknem ław­ka. Po pra­wej stro­nie za­czy­na się las. Pod­czas uwer­tu­ry pod­no­si się kur­ty­na.OB­RAZ. I.

Po­ra­nek – słoń­ce oświe­ca ja­sno halę i tur­nie.

SCE­NA I.

CHÓR (za sce­ną).

Pie­śni pły­ną w dal
Po­śród skał i hal, –
A w nich smu­tek, żal!

Zda­la ludz­kich chat
Więd­nie cud­ny kwiat, –
Tu ka­mien­ny świat.

BRON­KA (we­szła z głę­bi, pod­czas kie­dy chór śpie­wał za sce­ną; wi­dać ją, na­przód zda­le­ka, póź­niej idzie mię­dzy gła­za­mi, któ­re ją cza­sem za­kry­wa­ją, za­trzy­mu­je się i oglą­da się na góry, na­resz­cie zbli­ża się do cha­ty).

Ci­cho na hali, tyl­ko z da­le­ka
Dzwo­necz­ki sły­chać, słon­ko przy­grze­wa –
Czy też się zbu­dził? – A może cze­ka,
Ry­chło mu piosn­kę Bron­ka za­spie­wa.

(za­glą­da przez okno do cha­ty)

Nie! Spi spo­koj­nie pięk­ny mój Ja­nek,
Zdrów już, ru­mia­ny, wra­ca­ją siły –
Spi smacz­nie, cho­ciaż mi­nął już ra­nek

(od­da­la się od cha­ty)

Nie­chże spo­czy­wa Ja­nek mój miły!

(sia­da na ka­mie­niu opo­dal cha­ty)

Tam orzeł nad tur­nia­mi szy­bu­je,
A słon­ko nad la­sa­mi wę­dru­je,
By­deł­ko dzwo­necz­ka­mi przy­gry­wa –
A Ja­nek w mo­jej cha­cie spo­czy­wa.

(wsta­je)

Sło­necz­ko skal­ne wir­chy ozła­ca,
Mój Ja­nek już do zdro­wia po­wra­ca,
Sło­necz­ko pój­dzie da­lej – do lu­dzi –
Kie­dyż się miły Ja­nek obu­dzi?

Sło­necz­ko nad tur­nia­mi wę­dru­je,
Ja­nek nad gó­ra­la­mi pa­nu­je, –
Sło­necz­ko zno­wu ju­tro noc skró­ci –
Lecz Ja­nek może nig­dy nie wró­ci!SCE­NA 2.

Ja­nek (wy­cho­dzi z cha­ty, ubra­ny po gó­ral­sku,

ale z bo­ga­te­mi ozdo­ba­mi i kosz­tow­ną bro­nią za

pa­sem, z sie­kier­ką w ręku) Bron­ka.

JA­NEK.

A chcia­ła­byś mnie ry­chło mieć z po­wro­tem?

BRON­KA (bie­gnie ku nie­mu).
Jan­ku, ty wsta­łeś? Zdrów? A two­je rany?

JA­NEK (we­so­ło z prze­chwał­ką) .
Rany zgo­jo­ne! War­toż mó­wić o tem?
Jam gó­ral szcze­ry, w gó­rach wy­cho­wa­ny,
Twar­dy jak tur­ni ska­li­sta opo­ka!

BRON­KA.
Jed­nak cier­pia­łeś dłu­go i bo­le­śnie.

JA­NEK (z uśmie­chem) .
Żar­tu­jesz Bron­ka!

BRON­KA.