Jesteś za daleko - ebook

Prolog

Mówi się, że dzie­ci mają naj­czyst­sze ser­ca... że dzie­ci nie po­tra­fią na­praw­dę nie­na­wi­dzić, po­nie­waż nie ro­zu­mie­ją w peł­ni tego uczu­cia. Ła­two wy­ba­cza­ją i za­po­mi­na­ją.

Lu­dzie po­wta­rza­ją mnó­stwo ta­kich bzdur, bo dzię­ki temu le­piej śpią w nocy. Miło po­wie­sić so­bie na ścia­nie ta­kie bu­du­ją­ce po­wie­dzon­ka i uśmie­chać się po­tem na ich wi­dok.

Ja wiem swo­je. Dzie­ci po­tra­fią to jak nikt. Zdol­ne są do naj­gwał­tow­niej­szych uczuć. Se­rio. Wiem, bo sam tego do­świad­czy­łem. W wie­ku dzie­się­ciu lat zna­łem i nie­na­wiść, i mi­łość. Oba te uczu­cia po­tra­fią czło­wie­ka po­chło­nąć bez resz­ty. Oba zmie­nia­ją ży­cie. I oba mogą cał­ko­wi­cie za­śle­pić.

Pa­trząc wstecz, ża­łu­ję, że nie było ni­ko­go, kto by zo­ba­czył, jak mat­ka za­sia­ła we mnie ziar­no nie­na­wi­ści. We mnie i w mo­jej sio­strze. Gdy­by był przy nas ktoś, kto oca­lił­by nas przed kłam­stwa­mi i go­ry­czą, któ­rym po­zwo­li­ła się w nas ją­trzyć, może wte­dy spra­wy po­to­czy­ły­by się ina­czej. Dla wszyst­kich.

Wte­dy nie po­stą­pił­bym tak głu­pio. Nie był­bym wi­nien tego, że pew­na dziew­czy­na mu­sia­ła sama opie­ko­wać się cho­rą mat­ką. Nie był­bym wi­nien tego, że ta sama dziew­czy­na sta­ła nad gro­bem mat­ki, prze­ko­na­na, że stra­ci­ła ostat­nią oso­bę, któ­ra ją ko­cha­ła. Nie był­bym wi­nien tego, że pe­wien męż­czy­zna znisz­czył sa­me­go sie­bie, a jego ży­cie sta­ło się pu­stą roz­bi­tą sko­ru­pą.

Ale nikt mnie nie oca­lił.

Nikt nas nie oca­lił.

Wie­rzy­li­śmy w te kłam­stwa. Pod­sy­ca­li­śmy na­szą nie­na­wiść. Ale to ja sam zruj­no­wa­łem ży­cie nie­win­nej dziew­czy­nie.

Mówi się, że każ­dy zbie­ra żni­wo swo­ich uczyn­ków. To tak­że bzdu­ra. Bo ja po­wi­nie­nem pa­lić się w pie­kle za moje grze­chy. Nie po­wi­nie­nem móc bu­dzić się każ­de­go ran­ka, trzy­ma­jąc w ra­mio­nach tę pięk­ną ko­bie­tę, któ­ra ko­cha mnie bez­wa­run­ko­wo. Nie po­wi­nie­nem trzy­mać w ob­ję­ciach syna i za­zna­wać tej czy­stej ra­do­ści.

A prze­cież tak wła­śnie jest.

Bo osta­tecz­nie ktoś mnie jed­nak oca­lił. Nie za­słu­ży­łem na to. Cho­le­ra, to moja sio­stra po­trze­bo­wa­ła oca­le­nia bar­dziej niż kto­kol­wiek inny. Ona nie ma­ni­pu­lo­wa­ła lo­sem in­nej ro­dzi­ny, nie ba­cząc na kon­se­kwen­cje. Ale ona na­dal jest peł­na go­ry­czy, pod­czas gdy ja zo­sta­łem wy­ba­wio­ny. Przez pew­ną dziew­czy­nę…

Jed­nak to nie jest zwy­czaj­na dziew­czy­na. To anioł. Mój anioł. Pięk­ny, sil­ny, za­wzię­ty, lo­jal­ny anioł, któ­ry wtar­gnął w moje ży­cie w pi­ka­pie i pod bro­nią.Rozdział pierwszy

To nie bę­dzie ty­po­wa hi­sto­ria mi­ło­sna. Jest też zbyt po­pie­przo­na, żeby uznać ją za uro­czą. Kie­dy jed­nak jest się nie­ślub­nym sy­nem le­gen­dar­ne­go per­ku­si­sty jed­ne­go z naj­bar­dziej uwiel­bia­nych ze­spo­łów roc­ko­wych na świe­cie, moż­na się spo­dzie­wać nie­złe­go po­pie­prze­nia. Z tego obaj sły­nie­my. Je­śli do­dać do tego sa­mo­lub­ną, ze­psu­tą, ego­cen­trycz­ną mat­kę, któ­ra mnie wy­cho­wy­wa­ła, wy­nik nie oka­że się zbyt miły.

Jest wie­le miejsc, od któ­rych mógł­bym za­cząć tę opo­wieść. Moja sy­pial­nia, gdy tu­li­łem sio­strę, pła­czą­cą z bólu, jaki spra­wi­ły jej okrut­ne sło­wa na­szej mat­ki. Drzwi fron­to­we, przy któ­rych sio­stra za­le­wa­ła się łza­mi, pa­trząc, jak mój oj­ciec przy­jeż­dża za­brać mnie na week­end, pod­czas gdy ona zo­sta­wa­ła sama. Jed­no i dru­gie zda­rza­ło się czę­sto i na­zna­czy­ło mnie na za­wsze. Nie­na­wi­dzi­łem pa­trzeć, jak ona pła­cze. A prze­cież sta­no­wi­ło to część mo­je­go ży­cia.

Mie­li­śmy tę samą mat­kę, ale in­nych oj­ców. Mój był sław­nym rock­ma­nem – w co dru­gi week­end i przez mie­siąc wa­ka­cji wpro­wa­dzał mnie w swój świat pe­łen sek­su, nar­ko­ty­ków i rock and rol­la. Ni­g­dy o mnie nie za­po­mniał. Nie szu­kał wy­mó­wek. Za­wsze się zja­wiał. Mimo swo­ich nie­do­sko­na­ło­ści Dean Fin­lay za­wsze po mnie przy­jeż­dżał. Na­wet jak nie był trzeź­wy.

Oj­ciec Nan ni­g­dy jej nie od­wie­dzał. Kie­dy ja wy­jeż­dża­łem, była sama, i cho­ciaż uwiel­bia­łem prze­by­wać z oj­cem, nie mo­głem znieść świa­do­mo­ści, że ona mnie po­trze­bu­je. By­łem jej opie­ku­nem. Je­dy­ną oso­bą, na któ­rą mo­gła li­czyć. Dzię­ki temu szyb­ko do­ro­słem.

Kie­dy pro­si­łem ojca, żeby ją też za­brał, ro­bił smut­ną minę i krę­cił gło­wą: „Nie mogę, synu. Chciał­bym, ale wa­sza mama nie zgo­dzi się na to”.

Ni­g­dy nie mó­wił nic wię­cej. Wie­dzia­łem, że spra­wa była bez­na­dziej­na. Nan zo­sta­wa­ła więc sama. Chcia­łem za to ko­goś znie­na­wi­dzić, ale znie­na­wi­dze­nie mat­ki oka­za­ło się trud­ne. To była moja mama. A ja by­łem jej dziec­kiem.

Zna­la­złem za­tem inny obiekt, na któ­rym sku­pi­łem moją nie­na­wiść i roz­ża­le­nie z po­wo­du nie­spra­wie­dli­we­go losu Nan. Męż­czy­znę, któ­ry się z nią nie spo­ty­kał. Męż­czy­znę, któ­re­go krew pły­nę­ła w jej ży­łach, któ­ry jed­nak nie ko­chał jej na­wet na tyle, by wy­słać jej ży­cze­nia uro­dzi­no­we. Miał te­raz wła­sną ro­dzi­nę. Nan po­je­cha­ła kie­dyś ich zo­ba­czyć.

Zmu­si­ła mamę, żeby za­wio­zła ją do domu ojca. Chcia­ła z nim po­roz­ma­wiać. Zo­ba­czyć jego twarz. Była pew­na, że ją po­ko­cha. My­ślę, że w głę­bi du­szy ży­wi­ła prze­ko­na­nie, że mama mu o niej nie po­wie­dzia­ła. Wy­my­śli­ła so­bie taką baj­kę, że oj­ciec do­wie się o jej ist­nie­niu, a wte­dy zja­wi się na­gle i ją ura­tu­je. Da jej tę mi­łość, któ­rej tak de­spe­rac­ko szu­ka­ła.

Jego dom był mniej­szy od na­sze­go. Dużo mniej­szy. Znaj­do­wał się o sie­dem go­dzin jaz­dy od nas, w ma­łym rol­ni­czym mia­stecz­ku w Ala­ba­mie. Nan po­wie­dzia­ła, że był ide­al­ny. Mama okre­śli­ła go jako ża­ło­sny. To jed­nak nie sam dom nie da­wał po­tem Nan spo­ko­ju. Ani też nie mały płot z bia­łych szta­che­tek, któ­ry opi­sa­ła mi ze szcze­gó­ła­mi. Ani na­wet nie kół­ko do ko­szy­ków­ki w ogro­dzie czy ro­we­ry opar­te o drzwi ga­ra­żu.

Cho­dzi­ło o dziew­czyn­kę z dłu­gi­mi, pra­wie bia­ły­mi wło­sa­mi, któ­ra otwo­rzy­ła drzwi. W oczach Nan wy­glą­da­ła jak księż­nicz­ka. Tyle że na no­gach mia­ła za­bło­co­ne adi­da­sy. Nan ni­g­dy nie no­si­ła adi­da­sów ani nie by­wa­ła w po­bli­żu bło­ta. Dziew­czyn­ka uśmiech­nę­ła się do niej, a Nan przez chwi­lę była ocza­ro­wa­na. Za­raz jed­nak za ple­ca­mi dziew­czyn­ki zo­ba­czy­ła na ścia­nie zdję­cia. Zdję­cia tej dziew­czyn­ki i jesz­cze dru­giej bar­dzo po­dob­nej do niej. A tak­że męż­czy­zny, któ­ry trzy­mał je obie za ręce. Uśmie­chał się.

To był ich oj­ciec.

To była jed­na z dwóch có­rek, któ­re ko­chał. Ja­sne było, na­wet dla ma­łej Nan, że na tych zdję­ciach był szczę­śli­wy. Nie tę­sk­nił za tym dziec­kiem, któ­re po­rzu­cił. Tym, o któ­rym – jak za­pew­nia­ła ją mat­ka – do­sko­na­le wie­dział.

To wszyst­ko, co na­sza mat­ka od lat usi­ło­wa­ła jej po­wie­dzieć, a w co ona nie chcia­ła wie­rzyć, na­gle uło­ży­ło się w ca­łość. Mat­ka mó­wi­ła praw­dę. Oj­ciec Nan nie chciał jej, bo miał swo­je ży­cie. Dwie pięk­ne, aniel­skie có­recz­ki i żonę, któ­ra wy­glą­da­ła zu­peł­nie jak one.

Te zdję­cia na ścia­nie drę­czy­ły po­tem Nan przez lata. I znów chcia­łem znie­na­wi­dzić mat­kę za to, że ją tam za­bra­ła. Że ci­snę­ła jej praw­dę w twarz. Nan była szczę­śliw­sza, wie­rząc w swo­ją baj­kę, jed­nak tam­te­go dnia utra­ci­ła dzie­cię­cą na­iw­ność. A we mnie za­czę­ła na­ra­stać nie­na­wiść do jej ojca i jego ro­dzi­ny.

Ode­bra­li mo­jej sio­strzycz­ce ży­cie, na któ­re za­słu­gi­wa­ła, ojca, któ­ry mógł­by ją ko­chać. Tam­te dziew­czyn­ki nie za­słu­gi­wa­ły na nie­go bar­dziej niż Nan. Ko­bie­ta, z któ­rą się oże­nił, wy­ko­rzy­sta­ła swo­ją uro­dę i te dziew­czyn­ki, żeby nie do­pu­ścić go do Nan. Nie­na­wi­dzi­łem ich wszyst­kich.

W koń­cu da­łem wy­raz mo­jej nie­na­wi­ści. Ta opo­wieść za­czy­na się jed­nak tego wie­czo­ru, kie­dy Bla­ire Wynn we­szła do mo­je­go domu, marsz­cząc ner­wo­wo tę swo­ją pie­przo­ną twarz anio­ła. Mój naj­gor­szy kosz­mar…

***

Mó­wi­łem Nan, że nie chcę w domu żad­nych lu­dzi, ale ona i tak ich za­pro­si­ła. Moja młod­sza sio­stra ni­g­dy nie przyj­mo­wa­ła od­mo­wy. Sie­dzia­łem na ka­na­pie, opar­ty wy­god­nie, z wy­cią­gnię­ty­mi przed sie­bie no­ga­mi i po­pi­ja­łem piwo. Mu­sia­łem tu zo­stać na tyle dłu­go, żeby mieć pew­ność, że spra­wy nie wy­mkną się spod kon­tro­li. Zna­jo­mi Nan byli młod­si ode mnie. Cza­sa­mi wda­wa­li się w bój­ki. Ale zno­si­łem to, bo to ją uszczę­śli­wia­ło.

Mama ucie­kła do pie­przo­ne­go Pa­ry­ża ze swo­im no­wym mę­żem, oj­cem Nan, któ­ry mimo to na­dal na nią nie zwa­żał, co nie wpły­nę­ło zbyt do­brze na sa­mo­po­czu­cie Nan. Nie mia­łem in­ne­go po­my­słu na po­pra­wie­nie jej na­stro­ju. Ża­ło­wa­łem, że mat­ka choć raz nie może po­my­śleć o kimś in­nym, a nie tyl­ko o so­bie.

– Rush, po­znaj Bla­ire. Po­my­śla­łem, że może na­le­ży do cie­bie. Zna­la­złem ją przed do­mem. Wy­da­wa­ła się tro­chę za­gu­bio­na – głos Gran­ta wy­rwał mnie z za­my­śle­nia. Pod­nio­słem wzrok i po­pa­trzy­łem na mego przy­rod­nie­go bra­ta, a po­tem na dziew­czy­nę sto­ją­cą obok nie­go. Wi­dzia­łem już tę twarz. Była star­sza, ale roz­po­zna­łem ją.

Cho­le­ra.

To była jed­na z nich. Nie zna­łem ich imion, pa­mię­ta­łem jed­nak, że były dwie. Ta na­zy­wa­ła się… Bla­ire. Po­szu­ka­łem wzro­kiem Nan i zo­ba­czy­łem, że stoi nie­da­le­ko z po­chmur­ną miną. Nie­do­brze. Czy Grant nie zda­wał so­bie spra­wy, kim jest ta dziew­czy­na?

– Czyż­by? – spy­ta­łem, ła­miąc so­bie gło­wę, jak się jej stąd po­zbyć, i to szyb­ko. Nan mo­gła wy­buch­nąć w każ­dej chwi­li. Przyj­rza­łem się tej dziew­czy­nie, któ­ra była źró­dłem udrę­ki mo­jej sio­stry przez więk­szość jej ży­cia. Była ślicz­na. Buź­kę w kształ­cie ser­ca oży­wia­ły błę­kit­ne oczy o naj­dłuż­szych na­tu­ral­nych rzę­sach, ja­kie kie­dy­kol­wiek wi­dzia­łem. Je­dwa­bi­ste pla­ty­no­we loki mu­ska­ły parę na­praw­dę ład­nych cyc­ków, któ­re pod­kre­śla­ła opię­ta ko­szul­ka na ra­miącz­kach. Cho­le­ra. Tak, mu­sia­ła stąd znik­nąć. – Nie­zła, ale za mło­da. Nie po­wie­dział­bym, że jest moja.

Dziew­czy­na wzdry­gnę­ła się. Mógł­bym tego nie do­strzec, gdy­bym nie przy­pa­try­wał jej się tak uważ­nie. Wy­raz za­gu­bie­nia na jej twa­rzy nie trzy­mał się kupy. We­szła do tego domu, wie­dząc, że wkra­cza na nie­przy­ja­zny te­ren. Dla­cze­go więc wy­glą­da­ła tak nie­win­nie?

– Och, jak naj­bar­dziej jest two­ja. Sko­ro jej ta­tu­lek uciekł do Pa­ry­ża z two­ją ma­muś­ką na kil­ka naj­bliż­szych ty­go­dni, po­wie­dział­bym, że ona te­raz na­le­ży do cie­bie. Chęt­nie za­pro­po­nu­ję jej go­ści­nę, je­śli chcesz. To zna­czy, je­śli obie­ca, że zo­sta­wi tę swo­ją śmier­cio­no­śną broń w wo­zie – Grant uwa­żał, że to za­baw­ne. Ku­tas. Do­sko­na­le wie­dział, kim ona jest. Po­do­ba­ło mu się, że jej obec­ność de­ner­wu­je Nan. Grant go­tów był na wszyst­ko, byle tyl­ko wku­rzyć Nan.

– By­naj­mniej nie jest z tego po­wo­du moja – od­par­łem. Po­win­na zro­zu­mieć alu­zję i so­bie pójść.

Grant od­chrząk­nął.

– Żar­tu­jesz so­bie, tak?

Po­cią­gną­łem łyk piwa, po czym zmie­rzy­łem Gran­ta wzro­kiem. Nie by­łem w na­stro­ju na jego gier­ki z Nan. Po­su­wał się za da­le­ko. Na­wet jak na nie­go. Ta dziew­czy­na mu­sia­ła stąd spa­dać.

Wy­glą­da­ła zresz­tą, jak­by mia­ła ocho­tę uciec. Nie tego się spo­dzie­wa­ła. Czyż­by na­praw­dę są­dzi­ła, że jej ko­cha­ny ta­tu­lek bę­dzie tu na nią cze­kał? Co za głu­po­ta! Miesz­ka­ła z tym fa­ce­tem przez szes­na­ście lat. Ja zna­łem go od trzech lat i wie­dzia­łem, że to gno­jek.

– Mam dzi­siaj dom pe­łen go­ści i moje łóż­ko jest już za­ję­te – po­in­for­mo­wa­łem ją, po czym znów spoj­rza­łem na bra­ta. – My­ślę, że naj­le­piej bę­dzie, je­śli po­szu­ka ja­kie­goś ho­te­lu i za­trzy­ma się tam, do­pó­ki nie uda mi się skon­tak­to­wać z jej ta­tu­siem.

Bla­ire się­gnę­ła po wa­liz­kę, któ­rą trzy­mał Grant.

– On ma ra­cję. Po­win­nam so­bie pójść. To był bar­dzo zły po­mysł – po­wie­dzia­ła ła­mią­cym się gło­sem. Grant nie chciał pu­ścić jej wa­liz­ki. Mu­sia­ła mu ją wy­szarp­nąć. Wi­dzia­łem łzy w jej oczach i po­czu­łem wy­rzu­ty su­mie­nia. Czyż­bym coś prze­oczył? Czy ona na­praw­dę spo­dzie­wa­ła się, że przyj­mie­my ją tu z otwar­ty­mi rę­ko­ma?

Bla­ire ru­szy­ła po­śpiesz­nie do wyj­ścia. Zo­ba­czy­łem ra­do­sne spoj­rze­nie, któ­re roz­ja­śni­ło twarz Nan, gdy Bla­ire ją mi­ja­ła.

– Już idziesz? Tak szyb­ko? – spy­ta­ła Nan. Bla­ire nie od­po­wie­dzia­ła.

– Je­steś skur­wie­lem bez ser­ca. Wiesz o tym? – wark­nął sto­ją­cy obok mnie Grant.

Nie by­łem w na­stro­ju, żeby się z nim spie­rać. Nan po­de­szła do nas dum­nym kro­kiem, uśmie­cha­jąc się trium­fal­nie. Była za­do­wo­lo­na z ta­kie­go ob­ro­tu rze­czy. Ro­zu­mia­łem dla­cze­go. Bla­ire przy­po­mi­na­ła jej to wszyst­ko, cze­go Nan nie do­sta­ła w dzie­ciń­stwie.

– Wy­glą­da do­kład­nie tak, jak ją za­pa­mię­ta­łam. Bla­da i ni­ja­ka – mruk­nę­ła Nan, sia­da­jąc obok mnie na ka­na­pie.

Grant prych­nął.

– Je­steś rów­nie śle­pa, co wred­na. Mo­żesz jej nie­na­wi­dzić, ale jest su­per­a­pe­tycz­na.

– Nie za­czy­naj – ostrze­głem Gran­ta. Nan mo­gła wy­da­wać się szczę­śli­wa, wie­dzia­łem jed­nak, że je­śli zbyt się w to za­głę­bi, może się za­ła­mać.

– Je­śli ty za nią nie pój­dziesz, ja to zro­bię. I ulo­ku­ję u sie­bie ten jej sek­sow­ny ty­łe­czek. Ona nie jest taka, jak my­śli­cie. Roz­ma­wia­łem z nią. Nie ma po­ję­cia o ni­czym. Ten wasz dur­ny ta­tu­lek ka­zał jej tu przy­je­chać. Nikt nie po­tra­fił­by tak kła­mać – po­wie­dział Grant, pio­ru­nu­jąc Nan wzro­kiem.

– Tata ni­g­dy nie ka­zał­by jej przy­je­chać do Ru­sha. Zja­wi­ła się tu, bo jest sę­pem. Wy­czu­ła for­sę. Wi­dzie­li­ście, co ona mia­ła na so­bie? – Nan zmarsz­czy­ła nos z obrzy­dze­niem.

Grant za­chi­cho­tał.

– Kur­de, wi­dzia­łem, jak jest ubra­na. A my­śli­cie, że dla­cze­go tak chęt­nie za­brał­bym ją do sie­bie? Jest sek­sow­na jak dia­bli, Nan. Nie ob­cho­dzi mnie, co ty o tym my­ślisz. Ta dziew­czy­na jest nie­win­na, za­gu­bio­na i sek­sow­na jak dia­bli.

Grant od­wró­cił się i ru­szył w stro­nę drzwi. Szedł za nią. Nie mo­głem na to po­zwo­lić. Ła­two było go na­brać. Zga­dza­łem się, że na dziew­czy­nę miło po­pa­trzeć, ale on my­ślał ku­ta­sem.

– Cze­kaj. Ja do niej wyj­dę – po­wie­dzia­łem, wsta­jąc.

– Co? – za­py­ta­ła Nan obu­rzo­nym to­nem.

Grant prze­su­nął się i pu­ścił mnie przo­dem. Nie od­wró­ci­łem się i nie zwa­ża­łem już na sio­strę. Grant miał ra­cję. Mu­sia­łem się prze­ko­nać, czy to ja­kaś ście­ma, czy ten jej de­bi­lo­wa­ty oj­ciec na­praw­dę jej ka­zał tu przy­je­chać. Nie mó­wiąc już o tym, że chcia­łem so­bie na nią po­pa­trzeć bez świad­ków.Rozdział drugi

Kie­dy otwo­rzy­łem drzwi i wy­sze­dłem na ze­wnątrz, pod­cho­dzi­ła do sta­re­go po­obi­ja­ne­go pi­ka­pa. Przy­sta­ną­łem na chwi­lę, za­sta­na­wia­jąc się, czy to jej wóz, czy też ktoś ją tu pod­rzu­cił. Grant nie wspo­mi­nał o ni­kim poza nią. Wy­tę­ża­łem wzrok, usi­łu­jąc stwier­dzić, czy doj­rzę w ciem­no­ści ko­goś, kto sie­dział w środ­ku, ale nie uda­ło mi się z ta­kiej od­le­gło­ści.

Bla­ire otwo­rzy­ła drzwi od stro­ny kie­row­cy i sta­nę­ła, żeby wziąć głę­bo­ki od­dech. Była to dra­ma­tycz­na, nie­mal te­atral­na sce­na, a w każ­dym ra­zie by­ła­by, gdy­by Bla­ire wie­dzia­ła, że jest ob­ser­wo­wa­na. Ale ze spo­so­bu, w jaki zgar­bi­ła ra­mio­na, za­nim wsia­dła do szo­fer­ki, wy­wnio­sko­wa­łem, że nie ma po­ję­cia, że ktoś na nią pa­trzy.

Cho­ciaż z dru­giej stro­ny może wła­śnie była tego świa­do­ma. Nic nie wie­dzia­łem o tej dziew­czy­nie. Poza tym, że jej oj­ciec był pie­przo­nym sę­pem. Brał od mo­jej mat­ki i od Nan to, co mu da­wa­ły, ale sam ni­g­dy nie od­wza­jem­niał ich uczuć. Ten fa­cet był zim­ny. Wi­dzia­łem to w jego oczach. Wca­le mu nie za­le­ża­ło na Nan ani na mo­jej głu­piej mat­ce. Wy­ko­rzy­sty­wał je obie.

Ta dziew­czy­na była pięk­na. To nie ule­ga­ło wąt­pli­wo­ści. Ale też zo­sta­ła wy­cho­wa­na przez tego czło­wie­ka. Mo­gła być mi­strzy­nią ma­ni­pu­la­cji. Wy­ko­rzy­sty­wać swo­ją uro­dę, by zdo­być, co chcia­ła, nie dba­jąc wca­le, kogo przy oka­zji skrzyw­dzi.

Zsze­dłem po scho­dach i skie­ro­wa­łem się w stro­nę pi­ka­pa. Na­dal tam sie­dzia­ła, a ja chcia­łem, żeby od­je­cha­ła, za­nim Grant wyj­dzie i da się na­brać na te jej gier­ki. Za­bie­rze ją ze sobą do domu. A ona bę­dzie go wy­ko­rzy­sty­wać, aż jej się nie znu­dzi. Chro­ni­łem przed tą dziew­czy­ną nie tyl­ko sio­strę, lecz tak­że bra­ta. Grant sta­no­wił ła­twy cel.

Od­wró­ci­ła się i krzyk­nę­ła, kie­dy na­po­tka­ła mój wzrok. Jej za­czer­wie­nio­ne oczy świad­czy­ły o tym, że na­praw­dę pła­ka­ła. Nie było tu ni­ko­go, kto mógł­by ją zo­ba­czyć, więc ist­nia­ła jed­nak moż­li­wość, że te łzy nie były ele­men­tem mi­ster­ne­go sza­chraj­stwa.

Cze­ka­łem, aż zro­bi coś in­ne­go poza ga­pie­niem się na mnie jak na in­tru­za, cho­ciaż to ona wkro­czy­ła na mój te­ren. Zu­peł­nie jak­by czy­ta­ła w mo­ich my­ślach, prze­nio­sła wzrok z po­wro­tem na kie­row­ni­cę i prze­krę­ci­ła klu­czyk w sta­cyj­ce.

Nic.

Za­czę­ła się go­rącz­ko­wać, raz po raz usi­łu­jąc od­pa­lić sil­nik, ale są­dząc po pstryk­nię­ciu, któ­re usły­sza­łem, w baku nie zo­sta­ła jej ani kro­pla ben­zy­ny. Może na­praw­dę była zde­spe­ro­wa­na. Na­dal jed­nak jej nie ufa­łem.

To był za­baw­ny wi­dok, kie­dy dała upust swo­jej fru­stra­cji, ude­rza­jąc dłoń­mi o kie­row­ni­cę. Co to mo­gło dać, sko­ro zu­ży­ła, idiot­ka, całą ben­zy­nę?

Wresz­cie otwo­rzy­ła drzwi pi­ka­pa i po­pa­trzy­ła na mnie. Je­śli ta dziew­czy­na nie była tak cho­ler­nie nie­win­na, jak wy­glą­da­ła, to mu­sia­ła być pie­kiel­nie do­brą ak­tor­ką.

– Ja­kiś pro­blem? – spy­ta­łem.

Są­dząc po jej mi­nie, nie chcia­ła mi po­wie­dzieć, że nie może od­je­chać. Przy­po­mnia­łem so­bie po­now­nie, że to była cór­ka Abe’a Wyn­na. Ta, któ­rą wy­cho­wał. Ta, dla któ­rej po­rzu­cił Nan na tyle lat. Nie za­mie­rza­łem się nad nią li­to­wać.

– Skoń­czy­ła mi się ben­zy­na – po­wie­dzia­ła ci­cho.

Coś ta­kie­go. Je­śli po­zwo­lę jej wró­cić do środ­ka, będę miał do czy­nie­nia z Nan. Je­śli tego nie zro­bię, Grant się nią za­opie­ku­je. A wte­dy ona naj­pew­niej go wy­ko­rzy­sta.

– Ile masz lat? – spy­ta­łem. Po­wi­nie­nem już to wie­dzieć, ale, cho­le­ra, są­dzi­łem, że jest star­sza, niż wy­glą­da­ła. Wy­stra­szo­ne spoj­rze­nie tych wiel­kich oczu spra­wia­ło, że wy­da­wa­ła się taka mło­da. Krą­gło­ści wy­peł­nia­ją­ce jej ko­szul­kę i dżin­sy były je­dy­nym świa­dec­twem tego, że skoń­czy­ła przy­naj­mniej szes­na­ście lat.

– Dzie­więt­na­ście – od­par­ła.

– Na­praw­dę? – spy­ta­łem, nie­pew­ny, czy jej wie­rzyć.

– Tak. Na­praw­dę – ta zi­ry­to­wa­na min­ka była słod­ka. Niech to cho­le­ra. Nie chcia­łem o niej my­śleć, że jest słod­ka. Sta­no­wi­ła pie­przo­ną kom­pli­ka­cję, któ­rej wca­le nie po­trze­bo­wa­łem.

– Wy­bacz. Po pro­stu wy­da­jesz się młod­sza – stwier­dzi­łem ze zło­śli­wym uśmiesz­kiem. Po czym omio­tłem wzro­kiem jej cia­ło. Nie chcia­łem, żeby uwa­ża­ła mnie za ko­goś, komu może za­ufać. Nie mo­gła. I ni­g­dy się to nie zmie­ni. – Wy­co­fu­ję moje sło­wa. Two­je cia­ło w każ­dym szcze­gó­le wy­glą­da na dzie­więt­na­ście lat. To ta two­ja buź­ka wy­glą­da tak świe­żo i mło­do. Nie no­sisz ma­ki­ja­żu?

Nie ob­ra­zi­ła się, tyl­ko jesz­cze bar­dziej zmarsz­czy­ła brwi. Nie taki efekt za­mie­rza­łem wy­wo­łać.

– Skoń­czy­ła mi się ben­zy­na. Mam tyl­ko dwa­dzie­ścia do­la­rów. Mój „oj­ciec” uciekł i zo­sta­wił mnie, cho­ciaż za­pew­niał, że po­mo­że mi sta­nąć na nogi. Mo­żesz mi wie­rzyć, on był ostat­nią oso­bą, któ­rą chcia­łam pro­sić o po­moc. Nie, nie no­szę ma­ki­ja­żu. Mam więk­sze pro­ble­my niż ład­ny wy­gląd. To co, we­zwiesz po­li­cję czy po­moc dro­go­wą? Je­śli mam wy­bór, wo­la­ła­bym po­li­cję.

Czyż­by na­praw­dę su­ge­ro­wa­ła, że­bym we­zwał po­li­cję? I czyż­bym sły­szał w jej gło­sie po­gar­dę dla jej sta­re­go? Mia­łem nie­mal pew­ność. Może wca­le nie był ta­kim wzo­ro­wym oj­cem, jak to so­bie wy­obra­zi­ła Nan na pod­sta­wie tam­tej jed­nej krót­kiej wi­zy­ty w jego domu, któ­rą od­by­ła w dzie­ciń­stwie. Wy­glą­da­ło na to, że Abe miał prze­rą­ba­ne rów­nież u Bla­ire.

– Nie lu­bię two­je­go ojca, a z two­je­go tonu wnio­sku­ję, że ty też nie – po­wie­dzia­łem, roz­wa­ża­jąc myśl, że może ona jest jesz­cze jed­ną ofia­rą Abe’a Wyn­na. Po­rzu­cił Nan, a te­raz wy­glą­da­ło na to, że po­rzu­cił rów­nież i tę cór­kę. Za­mie­rza­łem zro­bić coś, cze­go pew­nie będę ża­ło­wać. – Mam je­den po­kój, któ­ry jest wol­ny dzi­siaj wie­czo­rem. Kie­dy mamy nie ma, nie trzy­mam jej po­ko­jów­ki w domu; Hen­riet­ta wpa­da tyl­ko po­sprzą­tać raz w ty­go­dniu. Mo­żesz za­jąć jej sy­pial­nię pod scho­da­mi. Jest mała, ale stoi w niej łóż­ko.

Wy­raz nie­do­wie­rza­nia i ulgi na jej twa­rzy pra­wie zre­kom­pen­so­wał mi ko­niecz­ność sta­wie­nia czo­ła Nan. Cho­ciaż by­łem nie­mal pe­wien, że Bla­ire i Nan mia­ły po­dob­ne pro­ble­my zwią­za­ne z po­rzu­ce­niem przez ojca, wie­dzia­łem, że Nan ni­g­dy się z tym nie po­go­dzi. Była zde­ter­mi­no­wa­na ko­goś nie­na­wi­dzić, a Bla­ire mia­ła naj­bar­dziej od­czuć jej gniew.

– Moją je­dy­ną al­ter­na­ty­wą jest pi­kap. Za­pew­niam cię, że two­ja pro­po­zy­cja jest znacz­nie lep­sza. Dzię­ku­ję – po­wie­dzia­ła zdu­szo­nym gło­sem.

Kur­wa. Czy na­praw­dę jesz­cze przed chwi­lą za­mie­rza­łem zo­sta­wić tę dziew­czy­nę w pi­ka­pie? To było nie­bez­piecz­ne.

– Gdzie two­ja wa­liz­ka? – spy­ta­łem, chcąc mieć to już za sobą i roz­mó­wić się z Nan.

Bla­ire za­trza­snę­ła drzwicz­ki szo­fer­ki i po­szła do tyłu po swo­ją wa­liz­kę. Nie wy­obra­ża­łem so­bie, jak ta drob­na dziew­czy­na unie­sie wa­liz­kę i wyj­mie ją z paki wozu. Wy­cią­gną­łem ręce i sam ją chwy­ci­łem.

Od­wró­ci­ła się, a jej zdu­mio­na mina roz­śmie­szy­ła mnie. Mru­gną­łem do niej.

– Mogę po­nieść ci ba­gaż. Nie je­stem aż ta­kim dup­kiem.

– Dzię­ku­ję jesz­cze r-raz – za­jąk­nę­ła się, wbi­ja­jąc we mnie te swo­je wiel­kie nie­win­ne oczy.

Cho­le­ra, ale mia­ła dłu­gie te rzę­sy. Nie­czę­sto wi­dy­wa­łem dziew­czy­ny bez ma­ki­ja­żu. Na­tu­ral­na uro­da Bla­ire była po­ra­ża­ją­ca. Będę mu­siał przy­po­mi­nać so­bie, że jej obec­ność ozna­cza je­dy­nie kło­po­ty. I trzy­mać ją, kur­wa, na dy­stans. Może po­wi­nie­nem jej po­zwo­lić tasz­czyć wła­sny ba­gaż. Gdy­by uwa­ża­ła mnie za dup­ka, przy­naj­mniej trzy­ma­ła­by się ode mnie z da­le­ka.

– A, do­brze, za­trzy­ma­łeś ją. Da­łem ci pięć mi­nut i wy­sze­dłem spraw­dzić, czy cał­kiem jej nie prze­pę­dzi­łeś – ode­zwał się Grant, wy­ry­wa­jąc mnie z transu, w któ­rym po­grą­ży­łem się przez tę dziew­czy­nę. Kur­wa mać, mu­sia­łem po­wstrzy­mać to na­tych­miast.

– Zaj­mie po­kój Hen­riet­ty, do­pó­ki nie skon­tak­tu­ję się z jej oj­cem i cze­goś nie wy­my­ślę – po­wie­dzia­łem i wrę­czy­łem mu ba­gaż. – Masz, za­pro­wadź ją do po­ko­ju. Ja mu­szę wra­cać do go­ści.

Nie obej­rza­łem się na nią ani nie na­wią­za­łem kon­tak­tu wzro­ko­we­go z Gran­tem. Po­trze­bo­wa­łem zła­pać dy­stans. I mu­sia­łem po­roz­ma­wiać z Nan. Nie bę­dzie za­chwy­co­na, ale nie mo­głem prze­cież po­zwo­lić, żeby ta dziew­czy­na spa­ła w pi­ka­pie. Przy­ku­wa­ła­by po­wszech­ną uwa­gę. Była ślicz­na i zu­peł­nie nie po­tra­fi­ła o sie­bie za­dbać. Ja­sna cho­le­ra! Co mi strze­li­ło do gło­wy, żeby wcią­gać Abe’a Wyn­na do na­sze­go ży­cia? To on był wszyst­kie­mu wi­nien.

Nan sta­ła w drzwiach z rę­ko­ma skrzy­żo­wa­ny­mi na pier­si i pio­ru­no­wa­ła mnie wzro­kiem. Chcia­łem, żeby była wku­rzo­na. Do­pó­ki się na mnie wście­ka, nie bę­dzie pła­kać. Sła­bo zno­si­łem jej płacz. Od dzie­ciń­stwa to ja za­wsze usi­ło­wa­łem uko­ić jej ból. Kie­dy Nan pła­ka­ła, na­tych­miast pró­bo­wa­łem wszyst­ko na­pra­wić.

– Co ona tu jesz­cze robi? – wark­nę­ła Nan, spo­glą­da­jąc nad moim ra­mie­niem, za­nim zdą­ży­łem za­mknąć drzwi i ukryć fakt, że Grant idzie w stro­nę domu ra­zem z Bla­ire.

– Mu­si­my po­roz­ma­wiać – chwy­ci­łem ją za ło­kieć i od­cią­gną­łem w stro­nę scho­dów. – Na gó­rze. Sko­ro za­mie­rzasz wrzesz­czeć, nie chcę urzą­dzać scen – za­po­wie­dzia­łem, uży­wa­jąc mo­je­go naj­su­row­sze­go tonu.

Zmarsz­czy­ła czo­ło i po­ma­sze­ro­wa­ła na górę ni­czym pię­cio­lat­ka.

Ru­szy­łem za nią w na­dziei, że za­nim drzwi się otwo­rzą, odej­dzie wy­star­cza­ją­co da­le­ko. Wstrzy­my­wa­łem od­dech, póki nie zna­la­zła się w sy­pial­ni, z któ­rej ko­rzy­sta­ła jesz­cze w cza­sach, kie­dy to był nasz let­ni dom. Za­nim sta­łem się do­ro­sły i wzią­łem, co mi się na­le­ża­ło.

– Wie­rzysz w te jej bzdu­ry, co? Grant cię prze­ka­ba­cił! Wie­dzia­łam, że po­win­nam pójść tam za nim. Co za pa­lant! Robi to tyl­ko po to, żeby mi do­ku­czyć – wy­pa­li­ła, za­nim zdą­ży­łem co­kol­wiek po­wie­dzieć.

– Za­trzy­ma się, kur­wa, w po­ko­ju pod scho­da­mi. Nie za­pra­szam jej prze­cież tu, na górę. I zo­sta­nie tyl­ko tak dłu­go, aż do­pad­nę Abe’a i wy­my­ślę, co da­lej. Nie ma pa­li­wa w baku ani for­sy na po­kój w ho­te­lu. Jak chcesz być na ko­goś wście­kła, nie ma spra­wy, wście­kaj się na pier­do­lo­ne­go Abe’a – nie za­mie­rza­łem pod­no­sić gło­su, ale im dłu­żej my­śla­łem o tym, że Abe na­wiał do Pa­ry­ża, wie­dząc, że jego cór­ka, bez gro­sza przy du­szy, je­dzie tu­taj sta­rym po­obi­ja­nym pi­ka­pem, tym bar­dziej mnie to wku­rza­ło. Wszyst­ko mo­gło jej się zda­rzyć. Była, cho­le­ra, zbyt de­li­kat­na i za­gu­bio­na.

– Uwa­żasz, że jest sexy. Wi­dzę to w two­ich oczach. Nie je­stem głu­pia. Cho­dzi tyl­ko o to – po­wie­dzia­ła Nan, po czym wy­dę­ła war­gi na­dą­sa­na. – Jej wi­dok mnie rani, Rush. Wiesz o tym. Ona mia­ła go przez szes­na­ście lat. Te­raz moja ko­lej.

Po­krę­ci­łem gło­wą z nie­do­wie­rza­niem. My­śla­ła, że to ona ma te­raz Abe’a? Se­rio? Fa­cet uży­wał ży­cia w Pa­ry­żu za pie­nią­dze na­szej mat­ki, a zda­niem Nan to zna­czy­ło, że ona wy­gra­ła?

– Ten fa­cet to łaj­za, Nan. Ona mia­ła go na kar­ku przez szes­na­ście lat. Nie wy­da­je mi się, żeby przez to coś wy­gra­ła. Po­zwo­lił jej tu przy­je­chać w prze­ko­na­niu, że może na nie­go li­czyć, i na­wet nie po­my­ślał, że to bez­bron­na mała dziew­czyn­ka o wiel­kich smut­nych oczach, któ­rą każ­dy fa­cet mógł­by wy­ko­rzy­stać… – Prze­rwa­łem, bo już i tak po­wie­dzia­łem za dużo.

Nan otwo­rzy­ła sze­ro­ko oczy.

– Ja­sna cho­le­ra! Tyl­ko się z nią nie pieprz! Sły­szysz mnie?! Nie pieprz się z nią! Wy­je­dzie stąd, jak tyl­ko bę­dziesz mógł ją wy­ko­pać. Nie chcę jej tu.

Zu­peł­nie jak­bym ga­dał do ścia­ny. Moja sio­stra była taka upar­ta. Mia­łem już dość. Mo­gła się do­ma­gać, cze­go tyl­ko chcia­ła, ale to ja by­łem wła­ści­cie­lem tego domu. I wła­ści­cie­lem jej miesz­ka­nia. Wszyst­ko, co mia­ła, na­le­ża­ło do mnie. Ja tu rzą­dzi­łem. Nie ona.

– Wra­caj na swo­ją im­pre­zę i do swo­ich zna­jo­mych. Ja idę spać. Po­zwól mi za­ła­twić to, jak na­le­ży – po­wie­dzia­łem, po czym od­wró­ci­łem się i ru­szy­łem do drzwi.

– Ale za­mie­rzasz ją prze­le­cieć, co? – Nan zwró­ci­ła się do mo­ich ple­ców.

Mia­łem ocho­tę po­wstrzy­mać ją przed mó­wie­niem ta­kich rze­czy, bo – niech to wszy­scy dia­bli – przez nią za­czy­na­łem my­śleć o tych buj­nych bia­łych wło­sach Bla­ire na mo­jej po­dusz­ce, o tych jej oczach, wpa­trzo­nych we mnie w mo­men­cie szczy­to­wa­nia. Nie od­po­wie­dzia­łem Nan. Nie za­mie­rza­łem się pie­przyć z Bla­ire Wynn. Pla­no­wa­łem trzy­mać się od niej naj­da­lej, jak się da. Ale też Nan nie bę­dzie mi roz­ka­zy­wać. Sam po­dej­mo­wa­łem de­cy­zje.Rozdział trzeci

Na dole mu­zy­ka wa­li­ła na cały re­gu­la­tor, wie­dzia­łem jed­nak, że w moim po­ko­ju nie będę jej sły­szeć. Nie by­łem w na­stro­ju na cały ten baj­zel na dole. Nie by­łem w na­stro­ju, za­nim zja­wi­ła się Bla­ire Wynn, a te­raz mia­łem na to jesz­cze mniej­szą ocho­tę.

– Tu je­steś – za­gru­chał ko­bie­cy głos, a ja obej­rza­łem się i zo­ba­czy­łem, że w moją stro­nę idzie jed­na z ko­le­ża­nek Nan. Spód­ni­cę mia­ła tak krót­ką, że ty­łek pra­wie spod niej wy­sta­wał. To był je­dy­ny po­wód, dla któ­re­go zwró­ci­łem na nią uwa­gę. Trud­no nie za­uwa­żyć tył­ka wy­sta­wio­ne­go na po­kaz. Ale nie pa­mię­ta­łem jej imie­nia.

– Za­błą­dzi­łaś? – spy­ta­łem nie­za­do­wo­lo­ny, że przy­la­zła na górę. Moją za­sa­dą było trzy­ma­nie im­pre­zy z dala od mo­jej oso­bi­stej prze­strze­ni.

Wy­pię­ła pierś i przy­gry­zła dol­ną war­gę, po czym za­trze­po­ta­ła rzę­sa­mi. Dłu­gi­mi sztucz­ny­mi rzę­sa­mi. Zu­peł­nie in­ny­mi niż rzę­sy Bla­ire. Kur­wa mać. Dla­cze­go my­śla­łem o Bla­ire?

– Je­stem do­kład­nie tu, gdzie chcę. Z tobą – oznaj­mi­ła chra­pli­wym szep­tem, po czym przy­ci­snę­ła swo­je cyc­ki do mo­jej pier­si i opu­ści­ła rękę, żeby do­tknąć mo­je­go pta­ka. – Sły­sza­łam, że po­tra­fisz do­go­dzić dziew­czy­nie. Tak, że krzy­czy z roz­ko­szy raz po raz – po­wie­dzia­ła, ugnia­ta­jąc mnie de­li­kat­nie. – Zrób mi do­brze, Rush.

Wy­cią­gną­łem rękę i chwy­ci­łem ko­smyk jej ja­snych wło­sów. Nie były aż tak ja­sne, jak… Nie! Dia­bli nada­li! Zno­wu to ro­bi­łem. Po­rów­ny­wa­łem tę dziew­czy­nę do Bla­ire. Mu­sia­łem ja­koś nad tym za­pa­no­wać i to szyb­ko.

– Bła­gaj – roz­ka­za­łem.

– Pro­szę, Rush – pod­chwy­ci­ła szyb­ko, po­cie­ra­jąc mo­je­go nie­za­in­te­re­so­wa­ne­go pta­ka tak, że tro­chę się oży­wił. – Ze­rżnij mnie, pro­szę.

Była do­bra. Wy­ję­cza­ła to pra­wie tak, jak gwiazd­ka por­no.

– To tyl­ko seks, kot­ku. Nic wię­cej. I wy­łącz­nie dziś – za­po­wie­dzia­łem jej. Za­wsze wo­la­łem się upew­nić, że dziew­czy­ny zna­ją re­gu­ły gry. Nie bę­dzie po­wtór­ki, chy­ba że oka­że się wy­jąt­ko­wo do­bra.

– Hmm, przy­po­mnę ci, że tak mó­wi­łeś – od­par­ła, mru­ga­jąc do mnie, jak­by wca­le mi nie wie­rzy­ła. Albo oka­że się na­praw­dę ku­rew­sko do­bra w te kloc­ki, albo były to tyl­ko ma­rze­nia ścię­tej gło­wy. Rzad­ko kie­dy bra­łem do­kład­ki. – Gdzie twój po­kój? – spy­ta­ła, przy­ci­ska­jąc war­gi do mo­jej pier­si.

– Nie pój­dzie­my do mo­je­go po­ko­ju – od­par­łem i po­pchną­łem ją w stro­nę sy­pial­ni dla go­ści, w któ­rej upra­wia­łem seks. Dziew­czy­ny nie mia­ły wstę­pu do mo­je­go po­ko­ju. To była moja oaza i nie chcia­łem za­śmie­cać jej wspo­mnie­nia­mi z tych szyb­kich nu­mer­ków.

– Och, pan Nie­cier­pli­wy – za­chi­cho­ta­ła, zrzu­ca­jąc spód­nicz­kę i…

.

.

.

…(fragment)…

Całość dostępna w wersji pełnejPodziękowania

Kie­dy pi­sa­łam O krok za da­le­ko, by­naj­mniej nie wy­obra­ża­łam so­bie, że to bę­dzie pierw­sza część ta­kiej po­pu­lar­nej se­rii. Cof­nię­cie się w cza­sie i po­wrót do po­cząt­ków zna­jo­mo­ści Ru­sha i Bla­ire spra­wi­ły mi wiel­ką fraj­dę. Bar­dzo się sta­ra­łam dać czy­tel­ni­kom nowe sce­ny i mo­men­ty, któ­rych za­bra­kło w O krok za da­le­ko. Uwiel­bia­łam wczu­wać się w Ru­sha w tej książ­ce. Mam na­dzie­ję, że wszyst­kie jego wiel­bi­ciel­ki są za­do­wo­lo­ne.

Mu­szę za­cząć od po­dzię­ko­wa­nia mo­jej agent­ce Jane Dys­tel, któ­ra jest po pro­stu nie­sa­mo­wi­ta. Pod­pi­sa­nie z nią umo­wy było jed­nym z mo­ich naj­mą­drzej­szych po­su­nięć. Dzię­ku­ję Ci, Jane, za to, że po­ma­gasz mi się po­ru­szać na sze­ro­kich wo­dach świa­ta wy­daw­ni­cze­go. Praw­dzi­wa z cie­bie twar­dziel­ka.

Dzię­ku­ję wspa­nia­łej Jhan­te­igh Ku­pi­hea. Nie mo­gła­bym pro­sić o lep­szą re­dak­tor­kę. Za­wsze jest bar­dzo przy­chyl­na i sta­ra się, żeby moje książ­ki były jak naj­lep­sze. Dzię­ku­ję, Jhan­te­igh, dzię­ki To­bie je­stem na­praw­dę szczę­śli­wa, że współ­pra­cu­ję z wy­daw­nic­twem Atria. Dzię­ku­ję tak­że resz­cie re­dak­cji: Ju­dith Curr za to, że dała mnie i moim książ­kom szan­sę, Arie­le Fred­man i Va­le­rie Ven­nix za to, że za­wsze mają naj­lep­sze po­my­sły do­ty­czą­ce pro­mo­cji i są po pro­stu su­per­bab­ka­mi.

Dzię­ku­ję moim przy­ja­ciół­kom, któ­ry słu­cha­ją mnie i ro­zu­mie­ją le­piej niż kto­kol­wiek. Col­le­en Ho­over, Ja­mie McGu­ire i Tam­ma­ro Web­ber – to Wy wspie­ra­ły­ście mnie naj­bar­dziej na świe­cie. Dzię­ki za wszyst­ko.

Za­le­ża­ło mi na tym, żeby Rush wy­padł w tej książ­ce au­ten­tycz­nie. Bar­dzo po­mógł mi fakt, że mia­łam dwie ko­rek­tor­ki, któ­re ko­cha­ją Ru­sha i – jak są­dzę – do­brze go „zna­ją”: Au­tumn Hull spę­dzi­ła wie­le go­dzin, po­ma­ga­jąc mi zna­leźć od­po­wied­ni wi­ze­ru­nek Ru­sha na okład­kę, i ki­bi­co­wa­ła mi w two­rze­niu tej opo­wie­ści; Na­ta­sha To­mic wy­my­śli­ła ha­sło „Rush Crush” i od­nie­sie­nie do „Sce­ny z ma­słem orze­cho­wym”. Mia­łam więc po­czu­cie, że zna go rów­nie do­brze, jak ja. Dziew­czy­ny, dzię­ku­ję Wam za wspar­cie. Za­wsze!

I wresz­cie dzię­ku­ję mo­jej ro­dzi­nie. Bez jej wspar­cia nie by­ło­by mnie tu. Mój mąż Ke­ith dba o to, że­bym mia­ła kawę i żeby dzie­ciom ni­cze­go nie bra­ko­wa­ło, gdy ja mu­szę się za­mknąć w po­ko­ju i pi­sać, żeby do­trzy­mać ter­mi­nu. Trój­ka mo­ich dzie­ci jest sza­le­nie wy­ro­zu­mia­ła, cho­ciaż gdy już się wy­ło­nię z pi­sar­skiej ja­ski­ni, ocze­ku­ją, że po­świę­cę im peł­ną uwa­gę – i tak wła­śnie ro­bię. Moi ro­dzi­ce wspie­ra­ją mnie przez cały czas. Nie prze­sta­li na­wet wte­dy, kie­dy po­sta­no­wi­łam pi­sać pi­kant­niej­sze ka­wał­ki. Dzię­ku­ję tak­że moim przy­ja­cio­łom, któ­rzy nie mają mi za złe, że ty­go­dnia­mi nie spo­ty­kam się z nimi, po­nie­waż pi­sa­nie po­chła­nia cały mój czas. Sta­no­wią moją naj­waż­niej­szą gru­pę wspar­cia i ko­cham ich z ca­łe­go ser­ca.

I oczy­wi­ście dzię­ku­ję moim czy­tel­ni­kom. Ni­g­dy się nie spo­dzie­wa­łam, że będę Was mia­ła aż tylu. Dzię­ku­ję za to, że czy­ta­cie moje książ­ki. Za to, że się Wam po­do­ba­ją i mó­wi­cie o nich in­nym. Bez Was nie by­ło­by mnie tu­taj. Pro­sta spra­wa.