Kancelaria - ebook

Było to je­sie­nią. Od kil­ku go­dzin włó­czy­łem się ze strzel­bą po po­lach i praw­do­po­dob­nie przed wie­czo­rem nie wró­cił­bym do za­jaz­du przy kur­skim go­ściń­cu, gdzie cze­ka­ła na mnie moja trój­ka, gdy­by nad­zwy­czaj drob­ny i zim­ny deszcz, któ­ry od sa­me­go rana, ni­czym sta­ra pan­na, nie­zmor­do­wa­nie i bez­li­to­śnie mnie prze­śla­do­wał, nie zmu­sił mnie w koń­cu do po­szu­ka­nia so­bie gdzieś w po­bli­żu chwi­lo­we­go choć­by schro­nie­nia. Kie­dy jesz­cze się na­my­śla­łem, w któ­rą pójść stro­nę, spo­strze­głem rap­tem ni­ski sza­łas koło pola za­sia­ne­go gro­chem. Pod­sze­dłem do sza­ła­su, zaj­rza­łem pod sło­mia­ny da­szek i zo­ba­czy­łem star­ca tak zgrzy­bia­łe­go, że od razu przy­po­mniał mi się ów do­go­ry­wa­ją­cy ko­zioł, któ­re­go Ro­bin­son zna­lazł w jed­nej z ja­skiń swo­jej wy­spy. Sta­rzec sie­dział w kuc­ki, mru­żył małe, ośle­płe oczki i z po­śpie­chem, lecz ostroż­nie, jak za­jąc (bie­dak nie miał ani jed­ne­go zęba), żuł su­che i twar­de ziarn­ko gro­chu, nie­ustan­nie prze­wra­ca­jąc je to na tę, to na tam­tą stro­nę. Za­ję­cie to tak go po­chła­nia­ło, że nie za­uwa­żył mego przy­by­cia.

– Dziad­ku! słu­chaj­cie no, dziad­ku! – za­gad­ną­łem go.

Prze­stał żuć, wy­so­ko pod­niósł brwi i z wy­sił­kiem otwo­rzył oczy.

– Cze­go? – wy­mam­lał ochry­płym gło­sem.

– Czy jest tu bli­sko jaka wieś? – za­py­ta­łem. Sta­rzec znów za­czął żuć. Nie do­sły­szał mnie. Po­wtó­rzy­łem py­ta­nie, tym ra­zem gło­śniej.

– Wieś?… a cze­go chcesz?

– Chcia­łem się scho­wać przed desz­czem.

– Cze­go?

– Przed desz­czem się scho­wać.

– Tak! (Po­dra­pał się po opa­lo­nym kar­ku.) – No to, tego, idź – za­czął na­gle bez­ład­nie wy­ma­chu­jąc rę­ka­mi – o, tu – jak przej­dziesz pod la­skiem – o, tędy pój­dziesz – bę­dzie za­raz dro­ga; tam­tę­dy nie idź, tyl­ko wciąż na pra­wo, na pra­wo… na pra­wo… Tam bę­dzie Ana­nie­wo. Albo doj­dziesz i do Si­tow­ki.

Z tru­dem ro­zu­mia­łem, co mówi sta­ry. Wąsy mu prze­szka­dza­ły, a i ję­zyk od­ma­wiał po­słu­szeń­stwa.

– A skąd ty je­steś? – za­py­ta­łem go.

– Niby co?

– Skąd je­steś?

– Z Ana­nie­wa.

– Co tu ro­bisz?

– Stró­żu­ję.

– I cze­go pil­nu­jesz?

– A gro­chu.

Nie mo­głem się po­wstrzy­mać od śmie­chu.

– Zli­tuj się, ileż ty masz lat?

– Bóg ra­czy wie­dzieć.

– Pew­no nie­do­wi­dzisz?

– Niby co?