Kilka kart z krwawego rocznika. - ebook

I. ANIOŁ.

Dziw­ny sen ja­kiś i zna­czą­cy mia­łem,

Pod cu­dzym pro­giem na ro­go­ży spa­łem,

I ktoś mię zbu­dził – pa­trzę w koło sen­ny

Gdzieś się zna­la­złem w pu­sty­ni bez­den­nej

Po zie­mi sza­ro, nie­bo ja­kieś sza­re,

Zglisz­cze wy­ga­słe i ru­de­ra sta­re.

I so­wim wzro­kiem śle­dzę mary czar­ne,

I wszyst­ko ja­koż wy­da­je się mar­ne.

Jak przy ha­osie lub skoń­cze­niu świa­ta

Po ta­nach zbrod­ni i po uczcie kata.

Py­tam, czym żywy, i czu­ję że żyję,

Szu­kam gdzieś ser­ca – zna­la­złem i bije.

Z ócz mo­ich świa­tło wy­cho­dzi­ło so­wie,

Lęk mnie ogar­nął – złych du­chów nie­zdro­wie

Wstą­pi­ło we mnie – na Chry­stu­sa rany

Jam od tych du­chów może opę­ta­ny

To i pot krwa­wy wy­bił mi na czo­ło.

Chcę się ra­to­wać, rzu­cam się w oko­ło.

Boże, ra­tun­ku, po­cie­chy! po­cie­chy!

A chór sza­lo­nych pod­niósł grzesz­ne śmie­chy,

I bu­rzą pie­kła za­wy­ły w pu­sty­ni.

Więc co jest, py­tam, i py­tam kto czy­ni?

Lecz nie od­py­tać nic w pu­sty­ni głu­chej,

Do koła gło­wy kra­czą czar­ne du­chy

W kształ­cie po­two­rów, i ćmą nie­to­pe­rzy

I szy­dzą pie­kłem: "on wie­rzy! on wie­rzy!"

I tem szy­der­stwem sta­ną­łem znów w mie­rze,

I wo­łam du­chem "wie­rzę! – wie­rzę! – wie­rzę!"

I so­wie świa­tło ustą­pi­ło z du­szy,

Czu­łem, że wia­ry mo­jej nic nie wzru­szy.

Pa­trzę i chmu­ry czar­nych du­chów rzed­ną

W pu­sty­ni świa­ta, i nie­bio­sa bled­ną.