Klejnoty - ebook

Gdy pan Lan­tin spo­tkał tę mło­dą pa­nien­kę na wie­czor­ku u sze­fa swe­go wy­dzia­łu, mi­łość od razu po­chwy­ci­ła go w swo­je si­dła. Była cór­ką pro­win­cjo­nal­ne­go na­uczy­cie­la, zmar­łe­go przed kil­ku laty. Przy­je­cha­ła po­tem do Pa­ry­ża z mat­ką, któ­ra by­wa­ła w kil­ku miesz­czań­skich do­mach swej dziel­ni­cy w na­dziei wy­da­nia cór­ki za mąż. Były to ko­bie­ty bied­ne, bar­dzo przy­zwo­ite, ci­che i spo­koj­ne. Pan­na była do­sko­na­łym ty­pem uczci­wej ko­bie­ty, o ja­kiej ma­rzy każ­dy sta­tecz­ny mło­dzie­niec, by jej po­wie­rzyć swe ży­cie. Ta skrom­na pięk­ność mia­ła wdzięk aniel­skiej wsty­dli­wo­ści, a le­ciut­ki uśmie­szek, nie scho­dzą­cy z jej warg, zda­wał się być od­bi­ciem jej ser­ca.

Wszy­scy do­ko­ła wy­sła­wia­li ją pod nie­bio­sa; wszy­scy, któ­rzy ją zna­li, po­wta­rza­li bez ustan­ku: „Szczę­śli­wy, kto ją poj­mie za żonę. By­ło­by trud­no zna­leźć isto­tę do­sko­nal­szą"

Pan Lan­tin, wów­czas urzęd­nik mi­ni­ster­stwa Spraw We­wnętrz­nych, ma­ją­cy rocz­nej pen­sji trzy i pół ty­sią­ca fran­ków, po­pro­sił o jej rękę i oże­nił się z nią.

Był z nią nie­praw­do­po­dob­nie szczę­śli­wy. Rzą­dzi­ła do­mem tak oszczęd­nie, że żyli bar­dzo do­stat­nio. Wzglę­dem męża była za­wsze przy­mil­na, peł­na wzglę­dów i de­li­kat­no­ści, a po­tra­fi­ła go tak uj­mo­wać swym wdzię­kiem, że po sze­ściu la­tach po­ży­cia ko­chał ją jesz­cze moc­niej niż za pierw­szych dni.

Miał jej tyl­ko do za­rzu­ce­nia dwie sła­bost­ki – te­atr i fał­szy­wą bi­żu­te­rię.

Jej przy­ja­ciół­ki (zna­ła kil­ka żon skrom­nych urzęd­ni­ków) za­rzu­ca­ły ją bi­le­ta­mi do loży na naj­bar­dziej ka­so­we sztu­ki, na­wet na pre­mie­ry. Cią­gnę­ła męża, chciał czy nie chciał, na te roz­ryw­ki, któ­re po ca­ło­dzien­nej pra­cy nie­zmier­nie go mę­czy­ły. Ubła­gał ją wte­dy, żeby cho­dzi­ła do te­atru z któ­rąś ze zna­jo­mych pań, któ­ra by ją po­tem od­pro­wa­dza­ła do domu. Przez dłu­gi czas nie chcia­ła się na to zgo­dzić uwa­ża­jąc, że to nie wy­pa­da, Wresz­cie przez grzecz­ność zgo­dzi­ła się, za co był jej nie­sły­cha­nie wdzięcz­ny.