Kłopoty redaktora - ebook

– A na­pa­li­szżeż choć raz w tym dja­bel­skim pie­cu do stu pio­ru­nów! – woła względ­nie dość po­waż­ny męż­czy­zna, w fu­trze z psów, na­śla­du­ją­cych niedź­wie­dzie. – Cze­go tu ster­czysz, ga­piu?

– Cze­kam na ko­rek­tę.

– Czer­nie ci będę ro­bił ko­rek­tę, ośle ja­kiś, kie­dy mi pal­ce ze­sztyw­nia­ły? Na­pal w pie­cu, to zro­bię.

– Kie­dy piec dymi, pro­szę pana.

– Bo­da­je­ście się wy za­dy­mi­li, nie­do­łę­gi! – klnie w dal­szym cią­gu męż­czy­zna, trze­piąc się zzięb­nię­te­mi rę­ka­mi po bo­kach, na fur­mań­ski spo­sób. – Od­grzej­że mi przy­najm­niej atra­ment, bo za­marzł!

Chło­piec ze zmar­z­łym atra­men­tem wy­jeż­dża do cie­plej­szych oko­lic, męż­czy­zna w fu­trze, ogrzaw­szy ręce, zko­lei na­cie­ra so­bie uszy moc­no kle­ry­kal­nej bar­wy, a tym­cza­sem we drzwiach świą­ty­ni do­bre­go hu­mo­ru po­ja­wia się dys­po­zy­tor.

– Pro­szę pana re­dak­to­ra – mówi przy­by­ły – wstęp­ne­mu ry­sun­ko­wi nos się za­tarł.

– A więc cóż ja na to po­ra­dzę? prze­cież swe­go nosa mu nie od­dam. Idź­cie do ry­sow­ni­ka.

– Ry­sow­nik tak­że nie odda, bo sam nie ma; wresz­cie już za póź­no.

– Uwa­żam, żeś pan co­dzień dow­cip­niej­szy, pa­nie ten…

– My tu tak wszy­scy po­tro­chu, pa­nie re­dak­to­rze. Za­miast ry­sun­ku, trze­ba dać druk.