Kolory zmierzchu - ebook

1

Muszę się jej pozbyć, Birch. – Nestor Kettering sięgnął po butelkę brandy i nalał sobie kolejny kieliszek. – Nie mogę patrzeć na swoją żonę. Nie masz pojęcia, co to znaczy żyć z nią pod jednym dachem.

Dolan Birch usiadł wygodniej w fotelu i wyciągnął nogi w stronę kominka.

– Nie jesteś pierwszym mężczyzną, który ożenił się dla pieniędzy, a potem doszedł do wniosku, że nie było warto. Ale wielu mężów w tej sytuacji potrafi znaleźć sposób, żeby jakoś sobie radzić. Niejedno małżeństwo z towarzystwa żyje osobno.

Nestor zapatrzył się w ogień. Dolan zaprosił go na brandy po kolejnym wypełnionym grą w karty wieczorze w ich klubie i właśnie dlatego siedzieli teraz obaj w małej, ale eleganckiej bibliotece rezydencji Bircha. Wszystko, pomyślał, jest lepsze niż powrót pod numer piąty na Lark Street.

Zastanawiali się wcześniej, czy nie wstąpić do burdelu, ale Nestor nie miał zbytniej ochoty. Prawdę mówiąc, nie przepadał za burdelami. Obawiał się złapać coś od dziwek. A poza tym wiadomo było, że często kradną klientom zegarki, szpilki od krawata i pieniądze.

Wolał kobiety godne szacunku, niewinne, czyste i bez bliskich krewnych. Ostatnią rzeczą, jakiej sobie życzył, było starcie z rozjuszonym ojcem czy bratem. Wybierał sobie na kochanki niezamężne londyńskie dziewczęta – niewinne, dobrze ułożone i wdzięczne za okazywane im względy.

Dzięki Dolanowi Birchowi przez ostatni rok nie brakowało mu młodych, atrakcyjnych guwernantek odpowiadających w pełni tym kryteriom. Wprawdzie miał ich dość, gdy tylko dokonał podboju, ale to żaden problem. Łatwo było je odprawić, nikt nie dbał, co się z nimi potem działo.

Rezydencja Dolana nie była tak okazała, jak jego własna, ale o wiele wygodniejsza, bo Dolan nie miał już na karku żony. Odziedziczył dom po jej śmierci. Była zamożną wdową, a zmarła we śnie niedługo po ślubie – i wkrótce po tym, jak zapisała w testamencie dom i niezgorszą fortunkę nowemu małżonkowi.

Niektórzy to mają szczęście, pomyślał Nestor.

– Nie wiem, jak długo jeszcze zdołam znieść obecność Anny – powiedział. Upił nieco brandy i odstawił kieliszek. – Doprawdy, snuje się po domu niczym widmo. Wiesz, że ona wierzy w duchy? Przynajmniej raz na tydzień bierze udział w seansie spirytystycznym. Regularnie, jak w zegarku. Prawie co miesiąc wyszukuje sobie nowe medium.

– Z kim chce się porozumieć w zaświatach?

– Z ojcem. – Nestor skrzywił się. – Z tym przeklętym łajdakiem, który zastawił na mnie pułapkę w testamencie.

– Dlaczego chce z nim nawiązać kontakt?

– Nie mam pojęcia i nic mnie to nie obchodzi. – Nestor odstawił gwałtownie kieliszek. – A z początku myślałem: jakie to łatwe! Piękna żona i w dodatku bogata.

Dolan nie odrywał wzroku od ognia.

– Zawsze jest jakiś haczyk.

– Przekonałem się o tym.

– Twoja żona jest pięknością. Wielu mężczyzn uznałoby się za szczęściarzy, mając taką kobietę w łóżku.

– A jakże! Anna w łóżku całkiem przypomina trupa. Zimna jak lód. Nie spałem z nią, odkąd się skończył nasz miesiąc miodowy.

– Niewiniątka bywają nieraz zimne. Trzeba je uwodzić.

– Nie była wcale dziewicą! – parsknął Nestor. – Pewnie dlatego ojciec tak się spieszył z wydaniem jej za mąż.

Dolan odstawił kieliszek, wsparł łokcie na poręczach fotela i zetknął dłonie końcami palców.

– Od dawna powiadają: jak się żenisz dla pieniędzy, ani grosza nie oszczędzisz.

– Nie mogę się od niej uwolnić. Jeśli umrze, forsę dostaną jej dalecy krewni w Kanadzie, a wierz mi, że czyhają na spadek.

– Ktoś w twojej sytuacji wsadziłby ją do szpitala dla obłąkanych – odparł po namyśle Dolan. – Gdyby ją uznano za wariatkę, straciłaby kontrolę nad swoją fortuną.

– Tylko że na nieszczęście – stęknął Nestor – jej ojciec to przewidział. Gdybym tak zrobił, rezultat byłby identyczny – pieniądze dostałyby się Kanadyjczykom.

– Nie wynająłbyś domu gdzieś na prowincji, żeby ją tam odesłać?

– Oczywiście – odparł Nestor – tylko że nie zgodziłaby się na to, a nie ma sposobu, żeby ją zmusić. Mówi, że nie chce żyć na wsi, i już.

– Ale przecież wcale się nie udziela w towarzystwie.

– Owszem, tylko że w Londynie jest najwięcej mediów.

– Solidne lanie mogłoby ją zmusić do zmiany zdania.

– Wątpię! – prychnął Nestor, zaciskając dłoń w pięść. – Już ci mówiłem, ona ma całkowitą władzę nad spadkiem. Jeśli mnie porzuci, zabierze pieniądze ze sobą. Do diabła, musi się znaleźć jakieś wyjście!

Dolan milczał przez dłuższą chwilę.

– Może by się i znalazło – mruknął w końcu.

Nestor zamarł.

– Wymyśliłbyś coś?

– Ale za pewną cenę.

– Pieniądze to nie problem.

Dolan upił łyk brandy i odstawił kieliszek.

– Tak się składa, że w zamian za moje usługi chciałbym czegoś innego.

Nestor wzdrygnął się nieznacznie.

– A czego?

– Jestem, jak wiesz, biznesmenem. Chciałbym rozkręcić jedno z moich przedsięwzięć, mógłbyś mi służyć pomocą.

– Nie wiem, w jaki sposób – odparł Nestor. – Nie mam głowy do interesów.

– Na szczęście ja ją mam, więc twojej mi nie potrzeba. Chciałbym spożytkować inny twój talent.

– Jaki talent?

– Uwodzicielski urok. Masz pod tym względem niezwykłe uzdolnienia.

Nestor przestał się wahać. To była prawda. Potrafił uwodzić z wielkim talentem.

– Czego byś chciał ode mnie?

Dolan wyjaśnił.

Nestor odprężył się z uśmiechem:

– To nic trudnego. I tylko tego żądasz w zamian za usunięcie Anny z mojego życia?

– Tak. Jeśli ci się powiedzie, uznam, że jesteśmy kwita.

– Załatwione – uznał Nestor.

Po raz pierwszy od nocy poślubnej zaświtał mu promyk nadziei.2

Znalazła się w jego mocy.

Był zamknięty w ciasnej klatce wielkości trumny. W jego krwi pulsowało coś na kształt potężnego, oszałamiającego narkotyku.

Gdy nadejdzie czas, oczyści się krwią tej kobiety. Ale nie dzisiejszej nocy. Rytuału trzeba dopełnić w należyty sposób. Ona musi pojąć i uznać wielkie zło, jakiego się dopuściła. A nie ma lepszego nauczyciela nad strach.

Przyczaił się w ukrytej windzie, nadsłuchując wszelkich ruchów w sypialni po drugiej stronie. Coś trzasnęło za boazerią. Przeszedł go dreszcz podniecenia, gdy dostrzegł przez szparę kobietę. Siedziała przy toaletce i wpinała szpilki w ciemnobrązowe włosy. Całkiem jakby wiedziała, że on na nią patrzy, i świadomie go drażniła.

Wyglądała nie najgorzej, ale widział ją już na ulicy i nie zrobiła na nim większego wrażenia. Była wysoka jak na kobietę i miała silny charakter, wręcz wypisany na twarzy. Niebezpieczna. Mówiło o tym jej denerwujące spojrzenie.

Nic dziwnego, że został wysłany, by ją oczyścić. Wybawi ją od niej samej – i zbawi w ten sposób siebie.

Nie była pierwszą taką kobietą. Może tym razem zdoła się wreszcie oczyścić.

Windę zainstalowano pomiędzy grubymi ścianami starego domostwa, by wiekowa, niedołężna kobieta mogła się przedostawać z jednego piętra na drugie. Ale umarła kilka lat temu, zostawiając wielki dom wnuczce i wnukowi. Dowiedział się, że żadne z nich nie używa windy. Siedząc w niej od tak dawna, że wydawało się to wiecznością, zrozumiał dlaczego. Było mu duszno, ciasno i ciemno jak w grobie. Prawie jak w grobie.

Mógł wejść do windy w każdej chwili. Poruszało nią urządzenie złożone z lin i bloków. Można je było uruchomić z wewnątrz i zewnątrz. Wiedział, jak ona funkcjonuje, bo na całe szczęście wdał się w pogawędkę z jednym z licznych dostawców, którzy wchodzili do domu i wychodzili z niego, kiedy ta kobieta urządzała zuchwałe spotkania zapoznawcze, nazywane przez nią salonami. Ale jedyną różnicą między nimi a burdelem był pozór przyzwoitości, którego przestrzegała, wydając te swoje przyjęcia.

Dostawca wyjaśnił mu, że winda jest niesłychanie przydatna, jeśli chce się przewieźć ciężkie przedmioty z piętra na piętro. Wspomniał też, że ta kobieta nigdy sama z windy nie korzysta. Najwidoczniej bała się przebywania w ciasnej klatce.

Wstała teraz od toaletki i znikła mu z pola widzenia. Chwilę później usłyszał stłumione stuknięcie. Otwarto i zamknięto drzwi od sypialni.

A potem zapadła cisza.

Uchylił drzwi windy, odsuwając taflę boazerii. Mógł teraz widzieć łóżko, toaletkę i szafę na ubrania.

Wysunął się z windy. Uradowało go to niesłychanie, jak zawsze w takich chwilach. Z każdym punktem rytuału był coraz bliższy oczyszczenia.

Przez kilka bezcennych sekund zastanawiał się, gdzie pozostawić to, co ze sobą przyniósł. Na łóżku czy toaletce?

Postanowił w końcu, że na łóżku. Dużo intymniejsze miejsce.

Przeszedł przez pokój, nie martwiąc się, że słychać jego kroki. Goście zaczęli już napływać i na długim podjeździe wiodącym pod frontowe schody Cranleigh Hall panował ożywiony ruch. Turkot powozów i stuk kopyt wzniecały sporo hałasu.

Gdy dotarł do łóżka, wyciągnął aksamitny woreczek i kopertę o czarnym obramowaniu z kieszeni płaszcza. Wyjął z woreczka gagatowy pierścień z kryształowym oczkiem. Elegancki drobiazg. Żałobna biżuteria zdobiona pozłacanym wizerunkiem trupiej czaszki. Złote inicjały kobiety widniały na czarnym, emaliowanym tle: „C.L”. Gdy przyjdzie czas, mały kosmyk jej włosów znajdzie się w zamkniętym na zameczek wgłębieniu pod czaszką. Dodałby go chętnie do swojej kolekcji.

Przyglądał się przez chwilę z podziwem pierścieniowi, nim wsunął go znów do woreczka. Potem położył upiorny drobiazg na poduszce. Nie mogła go nie zauważyć.

Przez chwilę stał bez ruchu, delektując się własną satysfakcją. Znajdował się w jej najbardziej osobistym pokoju, tam, gdzie sypiała i, jak sądziła, była zupełnie sama; w pomieszczeniu, gdzie bez wątpienia czuła się bezpieczna.

To poczucie bezpieczeństwa wkrótce pryśnie. Należała do niego, choć jeszcze o tym nie wiedziała.

Już miał wrócić do windy, gdy dostrzegł oprawioną w ramki fotografię. Widniała tam ona, tylko o kilka lat młodsza. Liczyła sobie wtedy ze szesnaście czy siedemnaście lat, była na samym progu kobiecości, wciąż niewinna i nieświadoma, ale w oczach miała już coś niepokojącego.

Na fotografii był także jej brat, może dziesięcioletni. Dwoje dorosłych to bez wątpienia rodzice. Chłopiec przypominał nieco ojca.

Zdjął fotografię z gwoździa i skrył się pospiesznie w windzie. Zasunął panel boazerii, a potem zamknął drzwiczki windy. Ogarnął go mrok tak czarny jak tamten pierścień. Nie odważył się zapalić świeczki.

Pociągnął za liny i odetchnął z ulgą, gdy einda zaczęła się poruszać. Zjechał na parter.

Gdy wyszedł z windy, znalazł się w małym korytarzyku za kuchennymi schodami. Nie było tam nikogo. Stara gospodyni i jej wiekowy mąż, kamerdyner, krzątali się przy gościach w bibliotece.

Dawniej, gdy mieszkała tu liczna rodzina z mnóstwem służby, nie sposób byłoby przejść tędy niepostrzeżenie, ale teraz nie miał z tym żadnej trudności.

Wydostał się na zewnątrz wejściem dla dostawców i prześlizgnął się niezauważony do ogrodu. Furtka była nadal otwarta, tak jak ją zostawił.

Chwilę później brnął już przez mgłę, ściskając oprawioną fotografię w osłoniętej rękawiczką dłoni. Ciężar noża w pochwie dodawał mu pewności.

Rytuału dopełnił niemal w sposób kompletny.

Kobieta o denerwującym spojrzeniu wkrótce zrozumie, że należy do niego. Było jej przeznaczone, że właśnie ona go oczyści. Miał co do tego pewność. Byli połączeni więzią i mogła ich rozdzielić tylko śmierć.3

Chyba nie mówisz serio? – spytał chłodno Nestor Kettering z arogancją mężczyzny nawykłego dostawać to, czego zapragnie. – Wiem, że w głębi serca wciąż mnie jeszcze kochasz. Nie mogłaś zapomnieć o naszej wzajemnej namiętności. Tak silne uczucie nie umiera.

Calista przyglądała mu się spoza barykady swego mahoniowego biurka z gniewem i niedowierzaniem.

– Mylisz się. Kiedy zerwałeś naszą znajomość ponad rok temu, unicestwiłeś je.

– Musiałem tak zrobić, gdy odkryłem, że mnie oszukujesz.

– Nigdy cię nie okłamałam, Nestorze. Uważałeś mnie za bogatą dziedziczkę, a kiedy wyprowadziłam cię z błędu, zniknąłeś natychmiast.

– Sądziłem, że jesteś dobrze sytuowana. – Nestor zatoczył ręką krąg, wskazując na dom z ogrodem. – A ty oszukałaś nie tylko mnie, ale też nadal oszukujesz całe towarzystwo i swoich klientów. Sprzedajesz się, Calisto. Nie możesz zaprzeczyć.

– Skądże. Podobnie jak ty nie możesz zaprzeczyć, że jesteś już żonaty. Znalazłeś swoją dziedziczkę, więc idźże do niej. Nie mam najmniejszego zamiaru zostać twoją kochanką.

Zrobiła błąd, zgadzając się na rozmowę z Nestorem w cztery oczy. Trzy tygodnie temu przysłał jej bukiet i liścik z prośbą o spotkanie. Zaskoczyło ją to, bo nie słyszała o nim od blisko roku. Natychmiast kazała pani Sykes wyrzucić kwiaty. Ani przez chwilę nie zamierzała ich przyjąć.

Drugi bukiet Nestor przysłał jej kilka dni później, a ona znowu poleciła gospodyni wyrzucić go do śmieci.

Nie spodziewała się jego odwiedzin, wcale go do nich nie zachęcała. Był teraz zamożnym człowiekiem. A jeśli chciał kochanki, znalazłby ich mnóstwo w Londynie.

Kiedy przybył tu niedawno niezapowiedziany, Sykes pomylił się, biorąc go za klienta. Calista uznała, że kamerdyner nie zawinił. Nestor miał wielki talent do przekonywania ludzi, by wierzyli w to, w co on sam chciał uwierzyć.

Był niesłychanie przystojnym mężczyzną o eleganckim profilu, jasnych włosach i oczach tak błękitnych jak niebo w letni dzień. Jego uśmiechowi nikt nie mógł się oprzeć. Ale to nie miła powierzchowność czyniła go tak niebezpiecznym, tylko złudny urok osobisty.

Calista uważała go za prawdziwego czarodzieja, łamiącego ludziom serca i niweczącego ich marzenia.

Gdy jednak zrozumiała, na czym polegają jego magiczne sztuczki, cały ich urok prysł. Widząc go ponownie po blisko roku, mogła sobie tylko pogratulować, że ich uniknęła. Pomyśleć, że była gotowa wyjść za niego!

Teraz musiała się go jakoś pozbyć. Miała dobrą wymówkę: klienci zaczną przychodzić za kilka minut. Nie chciała, by Trent Hastings usłyszał kłótnię w jej gabinecie. Dobrze wiedziała, że pisarz był odludkiem i łatwo mogła go zniechęcić podobna scena.

Nestor, świadomy, że nie może jej oskarżyć o zerwanie, zmienił z miejsca taktykę.

– Było mi wyjątkowo ciężko cię zostawić, Calisto. – Przejechał dłonią po włosach i zaczął krążyć po małym gabinecie niczym kot. – Zrozum moją sytuację. Musiałem ożenić się bogato ze względu na moją rodzinę. Wiesz chyba, że nie miałem wyboru.

Jakiś czas temu Calista brała jego dramatyczną gestykulację i żywą mimikę za dowody romantycznego usposobienia. Miała go za człowieka namiętnego, zdolnego do prawdziwego uczucia. Dziś jednak pojmowała jasno, że to, co uważała za głębię uczuć, było tylko melodramatyczną pozą, grą godną teatralnej sceny.

Cóż ona w nim widziała? Nabrała się na powłóczyste spojrzenia i przystojną powierzchowność.

– Rozumiałam twoją sytuację – powiedziała, ale spojrzała też na zegar. Spotkanie zaczynało się za niecałe pięć minut. Był już najwyższy czas, żeby się pozbyć Nestora. – Rozumiałam również, dlaczego chciałeś mnie poślubić. Sądziłeś, że babka zostawiła wszystko mnie i mojemu bratu. Ale kiedy odkryłeś, że odziedziczę tylko ten monstrualny dom, ty nie odszedłeś ode mnie – ty uciekłeś.

Nestor zatrzymał się przy oknie, założył ręce za plecy i pochylił głowę.

– Przyznasz chyba, że ten wielki dom daje wrażenie bogactwa.

– To wrażenie bardzo pomocne w moim interesie – odparła ostrym tonem.

– Nie wmówisz mi – Nestor pokręcił głową – że nie myślałaś o mnie przez rok. A ja marzyłem o tobie każdej nocy.

– Nie wspominałam cię zbyt często, ale kiedy to już robię, dziękuję Bogu, że zerwałeś ze mną. Wzdrygam się na myśl, jak wyglądałoby moje życie, gdybyśmy się pobrali.

Nestor spojrzał na nią błagalnie.

– Może cię zadowala twoje staropanieństwo, ale ja poślubiłem nędzną sukę bez serca, którą bawi uwodzenie moich przyjaciół.

– No, bo pewnie uważa, że ty uwodzisz jej przyjaciółki.

Nestor westchnął donośnie.

– Nie zaprzeczę, że szukałem od czasu do czasu pociechy tam, gdzie mogłem ją znaleźć. Calisto, jestem samotny! Pamiętam, jak rozmawialiśmy pogodnie o książkach, sztuce i poezji. A tymczasem moja żona interesuje się tylko zakupami i spirytyzmem.

– Skoro ma najwyraźniej pieniądze na jedno i drugie, nie widzę problemu.

– Przecierpiałem blisko rok w tym upiornym małżeństwie – wycedził Nestor przez zęby. – Mogłabyś mi przynajmniej oszczędzić sarkazmu.

Calista wstała.

– Czas kończyć nasze spotkanie. Trwasz, jak widzę, w błędnym przekonaniu, że chętnie podejmę znów naszą znajomość, ale tak nie jest. Blisko rok temu poznałam twoją prawdziwą naturę i nie jestem dłużej zainteresowana znajomością z tobą. Pod żadnym względem.

– Nie wierzę. – Nestor zatrzymał się przed biurkiem i wsparł dłonie na gładkim blacie. – Boisz się ponownie uwierzyć własnemu sercu. Pojmuję. Ale dobrze pamiętam, jak żywe były twoje uczucia.

– Ulotniły się już dawno, Nestorze.

– Podobna namiętność nie może się ulotnić. Ani ja, ani ty nie byliśmy tacy jak inni. Łączyło nas coś dogłębnego, metafizycznego. Rozumieliśmy wzajemnie nasze dusze. Nie trzeba nam prawnych pułapek. Będziemy do siebie należeć, póki śmierć nas nie rozłączy.

– Wolałabym, żebyś o tym nie wspominał. Tracisz czas, Nestorze.

– Musisz dać mi szansę. Jesteś mi to winna.

– Nie jestem ci nic winna – odparła. – I nalegam, żebyś sobie poszedł. Mam się z kimś spotkać za kilka minut.

– Nie mów mi, że już nic do mnie nie czujesz. Nie mogę uwierzyć. Łączyła nas prawdziwa, pełna porywów namiętności miłość. Obiecaj mi, że poczujesz ją ponownie.

– Przykro mi, ale to niemożliwe.

Już od jakiegoś czasu Calista zajmowała się poznawaniem ze sobą różnych ludzi i zrozumiała, że tylko przyjaźń, a nie żadna namiętność jest solidną podstawą trwałych powiązań. Obiecywała swoim klientom tylko tyle, że zyskają sposobność poznania kogoś podobnego do siebie i być może zawiąże się między nimi przyjaźń. Jeśli doprowadzi ona do małżeństwa – tym lepiej. Ale jej agencja go nie gwarantowała. A klienci Calisty, niezamężne panny i mężczyźni w pewnym już wieku, którzy czuli się samotni, patrzyli na to w podobny sposób.

Choć nie była gotowa powiedzieć tego Nestorowi, czuła się teraz bezpiecznie w swoim staropanieństwie, tak wcześniej ją przerażającym, i zaczęła mniej cenić walory małżeństwa – przynajmniej w odniesieniu do kobiet. Mężczyźni mieli tu o wiele więcej do wygrania, w każdym razie jej zdaniem.

Kilka lat wcześniej prawo zapewniło kobietom pewne możliwości. Mogły teraz osobiście rozporządzać majątkiem już po zawarciu małżeństwa. Zważywszy jednak, jak trudno im było w godziwy sposób zarabiać na życie i nabywać coś na własność, w istocie większość z nich zyskała niewiele, zwłaszcza te, które tkwiły już w nieudanym związku. Rozwód wciąż trudno było otrzymać, kosztował dużo i często po jego uzyskaniu kobieta mogła jedynie iść na ulicę.

Nie miała więc żadnych romantycznych złudzeń co do instytucji małżeństwa. I to właśnie przez Nestora, czego mu nie mogła wybaczyć.

Stukot kopyt i turkot powozu zmusiły ją do wyjrzenia na ulicę. Podjazdem zbliżała się dwukółka, a siedział w niej bez wątpienia przyszły gość. Stanowczo musiała pozbyć się Nestora.

Dwukółka zahamowała przed frontowym wejściem do Cranleigh Hall i wysiadł z niej mężczyzna w długim szarym płaszczu z wysoko postawionym kołnierzem, częściowo zakrywającym jego profil. Kapelusz, nasunięty nisko na oczy, jeszcze bardziej zakrywał mu rysy. Mężczyzna trzymał w okrytej rękawiczką dłoni elegancką spacerową laskę z zakrzywionym uchwytem, ale nie podpierał się nią, wstępując po schodach. Szedł długimi, energicznymi krokami. Uznała, że jest stanowczy.

A więc to był Trent Hastings. Przeczucie mówiło jej o tym wyraźnie.

Nie wiedziała wprawdzie, czego się po nim może spodziewać, ale lekka aura podniecenia nie była niczym istotnym. „Przyjechał tu w jakimś interesie”, przypomniała sobie.

Chciała mu się przyjrzeć dokładniej, ale stanął już na najwyższym stopniu i zniknął jej z oczu.

– Czy mnie słuchasz, Calisto? – spytał Nestor gniewnym, pełnym irytacji tonem.

– Hm… w gruncie rzeczy nie. Muszę cię już pożegnać. Jestem dzisiaj bardzo zajęta.

– Do licha! – Nestor był wyraźnie rozzłoszczony. – Nie przyszedłem tu jako jeden z twoich klientów, tylko dlatego, że żyć bez ciebie nie mogę.

– Najwyraźniej nieźle sobie poradziłeś beze mnie. A ja ani myślę zostać twoją kochanką.

– Mam już pieniądze. Zająłbym się tobą. Moglibyśmy zostać kochankami.

– Przykro mi, ale zajmuję się teraz czymś innym. Nie kochasz mnie i nigdy nie kochałeś. Sądzę, że potrafisz kochać tylko siebie. Przyznaj, przyszedłeś tu dlatego, że znudziłeś się swoim małżeństwem.

– Masz cholerną rację. Znudziłem się nim.

– Ale to twój problem, nie mój. Zechciej się pożegnać, Nestorze.

– Do diaska, jesteś na tyle dorosła, żeby nie odgrywać naiwnej dziewicy – syknął. – Ile masz lat? Dwadzieścia siedem? Z pewnością wybrałaś już sobie licznych kochanków spośród twoich tak zwanych klientów!

Po raz pierwszy Calista przestała nad sobą panować.

– Jak śmiesz?!

– Powiedziałem tylko coś oczywistego – odparł, zadowolony, że ją wyprowadził z równowagi. – Nie trzeba twojemu „interesowi” dorabiać przyzwoitej fasady. Agencja zapoznawcza, też coś! – prychnął. – Muszę zresztą powiedzieć, że podziwiam twoją pomysłowość i przedsiębiorczość. Ale powiedzmy sobie szczerze: jesteś jedynie bajzelmamą w burdelu wysokiej klasy!

Calistę ogarnęła wściekłość, ale z domieszką paniki. Prowadziła swoją agencję z rozwagą, polegając wyłącznie na wiadomościach przekazywanych ustnie. Upewniała się potem, że jej brat, Andrew, zasięgnie informacji o przyszłych klientach, nim ona ich zaakceptuje. Salony zapoznawcze i herbatki, jakie prowadziła, były eleganckie i całkowicie godne szacunku.

Miała jednak pełną świadomość, czym grozi złośliwa obmowa. Nestor nie był pierwszym mężczyzną, który uznał, że jej agencja służy czemuś innemu niż całkiem przyzwoite zawieranie znajomości.

– Nie dbam o twoje zniewagi. – Calista sięgnęła po sznur do dzwonka. – Wychodź stąd albo wezwę kamerdynera, żeby cię wyprowadził.

– Czy to ten zgrzybiały staruszek, którego spotkałem przy wejściu? Toż on ledwie potrafi podać gościowi kapelusz i rękawiczki. Chybaby zemdlał, gdybyś zażądała, żeby mnie wyrzucił siłą!

Calista zebrała suknię i obeszła naokoło biurko, a potem otwarła na oścież drzwi.

– Wychodź stąd, bo zacznę krzyczeć!

– Zwariowałaś?

– Możliwe. Nerwy dają mi się ostatnio we znaki.

Mówiła prawdę. Zeszłej nocy znalazła na poduszce kolejny upiorny prezent. I to po upewnieniu się przez brata oraz Sykesa, że wszystkie pokoje na każdym piętrze ogromnego domu mają zamki w porządku. Nie spała tego dnia zbyt wiele.

– Calisto, musisz mnie wysłuchać! – parsknął Nestor.

– Nie. Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebuję, jest łowca posagów, który usiłuje mi wmówić miłość – po tym, jak porzucił mnie i ożenił się z inną kobietą. Moja gospodyni i kamerdyner mają być może swoje lata, ale zapewniam cię, że jeśli trzeba, potrafią zagwizdać na konstabla. O tak, Nestorze, będę krzyczeć z całej siły, skoro tylko w ten sposób mogę cię zmusić do odejścia!

Po jego zaskoczonej minie poznała, że nie są już w pokoju sami.

– Czy mógłbym w czymś pomóc?

Niski, męski głos dał się słyszeć tuż za nią. Można by sądzić, że ktoś wygłosił zwyczajową, uprzejmą formułkę, gdyby nie jego zdecydowany ton.

Obróciła się wokół własnej osi i ujrzała, że pani Sykes stoi w holu z wytrzeszczonymi oczami, a przy niej mężczyzna, który dopiero co wysiadł z dwukołówki.

Serce w niej zamarło. Nie był to dobry początek rozmowy, z jaką wiązała niemałe nadzieje.

Z miejsca uznała, że mimo eleganckiego stroju gość wyglądał raczej na indywiduum, którego nie chciałoby się spotkać w bezksiężycową noc na ciemnej ulicy.

Nie tylko gęsta sieć blizn po lewej stronie jego twarzy nadawała mu niebezpieczny wygląd. Coś wyraźnie groźnego widniało też w stanowczych oczach o dziwnym, złotozielonym kolorze.

W każdym razie Nestor na jego widok zamilkł.

Dopiero pani Sykes, bez wątpienia po latach profesjonalnego nawyku, przypadło w udziale przerwanie milczenia.

– Przyszedł pani gość umówiony na dziesiątą, panno Langley, pan Hastings… – Tylko że już chwilę później zepsuła cały efekt, dodając głosem zniżonym do konspiracyjnego szeptu: – Pisarz, proszę pani!

– Ach tak, oczywiście. – Calista zdołała się jakoś opanować i powitała Trenta uprzejmym uśmiechem.

– Pan musi być chyba bratem Eudory Hastings? Miło mi pana poznać.

– Przepraszam za przerwanie państwu rozmowy – powiedział Trent, nadal patrząc na Nestora z na wpół obojętnym zaciekawieniem, lepiej wyrażającym groźbę niż wszelkie słowa. – Mam nadzieję, że moja wizyta nie jest dla pani kłopotliwa?

– Skądże znowu. – Calista cofnęła się o krok i zaprosiła go ruchem dłoni do środka. – Proszę, niechże pan wejdzie. Pan Kettering właśnie wychodzi.

Nestor spiorunował ją wzrokiem, ale dla wszystkich było jasne, że znalazł się w kropce. Miał jednak ostatnie słowo.

– Pan jest Trentem Hastingsem, autorem serii powieści o detektywie Clivie Stonie? – spytał, siląc się na ton od niechcenia.

– Zgadza się – odparł Trent.

– Współczuję panu z powodu tych blizn. Nic dziwnego, że odwołuje się pan do usług agencji zapoznawczej. Komuś z taką twarzą musi być trudno poznać godną szacunku damę.

– Nestorze! – wydusiła z siebie zgorszona Calista.

Pani Sykes spojrzała na Ketteringa ze zgrozą.

Nestor z zadowoleniem uśmiechnął się do Calisty kątem ust.

– Wybacz, Calisto, ale jestem zajętym człowiekiem.

Przeszedł szybko koło niej, lecz jeszcze w korytarzu zatrzymał się przez moment i powiedział, patrząc na Trenta:

– Czytałem ostatni rozdział pańskiej nowej książki w „Latającym Zwiadowcy”. Niezbyt się panu udała. Intryga jest bardzo wątła, można się już w połowie domyślić, kto będzie mordercą. Pewnie Wilhelmina Preston? Nie podoba mi się wcale ta postać.

Nestor, najwyraźniej nie czekając na odpowiedź, odszedł energicznym krokiem, który odbijał się echem od twardych desek podłogi.

– Odprowadzę pana Ketteringa! – oznajmiła gospodyni i pospieszyła za nim.

Trent bardzo powoli ściągnął rękawiczki, odsłaniając kolejne blizny, tym razem na grzbiecie lewej dłoni.

– Strasznie pana przepraszam – wyjąkała Calista.

– Nie trzeba – odparł Trent. – Jestem od ładnych paru lat pisarzem, więc już dawno przekonałem się, że każdy chce być krytykiem.

Koniec wersji demonstracyjnej.