Kompleks Boga - ebook

I wcale ten nie grzeszy, kto grzeszy w sekrecie.

Molier

Jedynym sposobem na oderwanie się od ponurej rzeczywistości jest wkroczenie w świat fikcji, tej wykreowanej przez kogoś lub stworzonej przez siebie.

Piotr Rozmus

Ukochanej żonie Aleksandrze — srogiemu,

ale nieocenionemu krytykowi…

Kompleks Boga — stan umysłu, w którym dana osoba uważa, że posiada nadprzyrodzone uprawnienia lub podobne do Boga nieograniczone możliwości. Osoba taka zazwyczaj uważa się za stojącą powyżej zasad społeczeństwa oraz że należy jej się z tego tytułu szczególna uwaga.

Ernest Jones, Essays in Applied Psycho-AnalysisProlog

Nie wiedział, jak długo stał w strugach zacinającego deszczu, pozwalając, aby ciężkie krople rozbijały się na jego twarzy. Nie przeszkadzało mu to. Od czasu do czasu przecierał ją wierzchem dłoni, nie odrywając wzroku od przydrożnego białego krzyża, wystającego z traw niczym chuda, rozcapierzona ręka nieboszczyka.

Zawsze był wrażliwy na otaczającą go naturę, ale nie dzisiaj. Dzisiaj nie interesowała go aura chylącego się ku końcowi jesiennego dnia. Nie obchodził go las szumiący wokół, wiatr poruszający koronami drzew, docierający do jego nozdrzy intensywny zapach przegniłych liści i ziemi ani deszcz tłukący w jego czarny, lśniący prochowiec. Nie liczyło się nic poza metalowymi ramionami krzyża i rozciągniętym na nich srebrnym ciałem Chrystusa.

Przychodził w to miejsce od prawie trzydziestu lat, dokładnie o tej samej porze, niezmiennie w drugą niedzielę sierpnia, i zawsze na widok krzyża słyszał muzykę i słowa piosenki, tak wyraźnie, jakby ktoś nieopodal włączył radio. Wsłuchiwał się wtedy w głos Krzysztofa Klenczona, wydobywający się gdzieś z zakamarków jego umysłu: „Tylko w polu biały krzyż. Nie pamięta już, kto pod nim śpi…”. Pod małym krzyżem nie spoczywał nikt, ale on wiedział, na pamiątkę jakich wydarzeń został tu postawiony. Pamiętał i był przekonany, że wielu już zdążyło zapomnieć, i ten fakt ranił go do głębi.

Kiedy wreszcie ostatnie akordy ucichły w jego myślach, wyrwał się z odrętwienia i niepewnym krokiem ruszył w kierunku krzyża. Ukląkł i położył pod nim bukiet zmokniętych polnych kwiatów. Potem zwrócił się w duchu do Boga, wznosząc modły za zmarłych; nie pominął żadnego z trzydziestu czterech imion. „Wieczny odpoczynek racz dać Anusi, Panie, a światłość wiekuista niechaj jej świeci…”, „Wieczny odpoczynek racz dać Piotrusiowi, Panie, a światłość wiekuista niechaj mu świeci…”.

Gdy skończył, ze zdziwieniem zauważył, że przestało padać, zupełnie jakby ulewa wyznaczała czas jego wizyty. Jednak on nie zamierzał jeszcze wracać. Za krzyżem zaczynało się gwałtowne obniżenie terenu, skarpa tak stroma, że jego oczy znalazły się w równej linii z koronami wyrastających z niej drzew.

W ostatnią rocznicę przekroczył linię oddzielającą urwisko od drogi. Wtedy był to chłodny, dżdżysty dzień i mgła osiadła w dolinie, ale mimo to był pewien tego, co zobaczył. Widział małe sylwetki wyłaniające się z mgły. Słyszał ich krzyki, odgłos pękającego szkła, miażdżonej blachy, a co najgorsze — widział… Zamknął oczy. Zapłakał cicho. Stróżki spływających łez natychmiast osuszył chłodny wiatr.

Dziś nie zejdzie w dół skarpy, nawet na nią nie spojrzy. Zamiast tego pójdzie w miejsce, w które im niedane było dotrzeć. Rzuci okiem, zaplanuje, zrobi wszystko tak jak należy. Szedł dobre kilkanaście minut, nim dotarł do pordzewiałego, niegdyś zielonego szlabanu. Obszedł go i po chwili przystanął przed kolejną skarpą. „Nie było mnie tu od tak dawna” — pomyślał, spoglądając w dół. W dolinie wielkie stare drzewa, do tej pory otaczające go z każdej strony, rozstąpiły się, ukazując zarośniętą polanę i chaty, wyrastające z traw jak stare nagrobki. Jesienny wiatr wygwizdywał swoją posępną melodię, a on poczuł przejmujący niepokój, mimo iż wiedział, że jest we właściwym miejscu.

Schodząc po stromym zboczu, asekuracyjnie rozłożył ręce na boki. Ostrożnie stawiając każdy krok, czuł, jak kalosze grzęzną w gęstym błocku. Kiedy wreszcie dotarł na dół, serce wciąż waliło mu w piersi jak oszalałe i sam nie był pewien, czy bardziej z powodu podjętego wysiłku, czy może z podekscytowania. Fakt, nie był już młodzieniaszkiem, tak jak wtedy. Jego ponadsześćdziesięciopięcioletnie ciało nie nadawało się do takich wycieczek, domagało się specjalnego traktowania.

Przez chwilę przyglądał się starym, zniszczonym zębem czasu drewnianym domkom rozsianym wokół. Zaraz potem ruszył przed siebie, a jego kalosze chrzęściły, zagłębiając się w dywan martwych liści. Wiedział, że cel jego wędrówki znajduje się w najgłębiej wysuniętej części polany.

Chata nie była duża. Czas już dawno odcisnął na niej swoje piętno. Zapadnięty nierówny dach, który jakimś cudem przetrwał nawałnice niezliczonych zim, teraz przykryty był kocem listowia i igliwia. Od przodu podpierały go dwie grube, niknące w podłodze ganku belki. Drewniane kolumny niczym wartownicy strzegły uchylonych drzwi. Jeżeli nawet kiedyś chata miała komin, teraz nie było po nim śladu. Wyposażona jedynie w dwa okna, przynajmniej od strony frontowej, jednak w żadnym nie było szyb. Z jego perspektywy wyglądały jak wielkie ciemne oczy spoglądające wprost na niego. Patrzyły badawczo, jakby oceniały.

— Wróciłem — rzekł cicho.

Po chwili był już na ganku. Na samym jego środku zapadała się podłoga. Obszedł przegniłe deski, pchnął drzwi, które zaskrzypiały niemiłosiernie, wisząc jedynie na dolnym zawiasie, i wszedł do środka. Wnętrze chaty, do którego przez dziury w suficie spływała deszczówka, stanowiło jedno pomieszczenie, śmierdzące zgnilizną i wilgocią. Po dawnych ściankach działowych nie było śladu.

Minęła chwila, zanim zdecydował się zrobić niepewny krok naprzód. Przed frontową ścianą stało palenisko, zwieńczone kamiennym kominem, z zewnątrz niewidocznym, nad którym wisiało wciąż to samo, lśniące poroże jelenia, jak diabelska korona. Długo przechadzał się po wnętrzu chaty. Szyszki i gałęzie chrzęściły mu pod butami. Liście, które zapewne przyniósł wiatr, walały się po podłodze.

Nagle usłyszał głośne skrzypnięcie. Zatrzymał się, skonsternowany. Podeszwą kalosza wymiótł zaściełające podłogę liście. Jego oczom ukazał się prostokątny właz. Dostępu do piwnicy strzegła przełożona przez zardzewiały rygiel masywna kłódka. Kopnął w nią raz, kopnął drugi — bez efektu. W końcu zdecydował się opuścić chatę i poszukać jakiegoś ciężkiego kamienia, którym mógłby roztrzaskać zabezpieczenie. Po paru minutach wrócił, dzierżąc taki w rękach. Jedno mocne uderzenie wystarczyło. Podniósł właz i odrzucił na bok. Liście zatańczyły w powietrzu, zmieszane z tumanami kurzu. Ukląkł i spróbował zajrzeć do środka. Zobaczył proste drewniane schody, u samego dołu niknące w ciemnościach. Poczuł, jak serce wali mu w piersi coraz szybciej. Nie chciał tam schodzić, ale jednocześnie pragnął tego. Pomacał kieszenie w poszukiwaniu zapalniczki. Miał nadzieję, że jej nie zgubił. Na szczęście wciąż była na swoim miejscu. Ostrożnie, bardzo powoli, lekko pochylony zaczął schodzić w dół. Stopień po stopniu ciemności stawały się coraz bardziej nieprzeniknione. Słaby płomień zapalniczki, która teraz parzyła mu dłoń, nie był w stanie ich rozproszyć. Zdołał dotrzeć jednak do ostatniego schodka bardziej po omacku niż świadomy tego, co przed nim. Zapalniczka zgasła, spróbował zapalić ją ponownie, raz, drugi, zaskoczyła za trzecim razem. „Bogu niech będą dzięki” — pomyślał.

Rozglądał się po wnętrzu, obracając się wokół własnej osi. I nagle usłyszał jakiś szelest. Przerażony, odwrócił się w stronę miejsca, z którego dobiegł hałas. Zrobił krok do przodu z wyciągniętą przed siebie ręką. Mizerny płomień zapalniczki ukazał dwa świecące ślepia, gapiące się na niego spod ściany. Stworzenie zasyczało. „Co to, u diabła?!”. Choć odegnał tę myśl, najchętniej uciekłby z powrotem na górę. Został jednak i podszedł bliżej. Stworzenie syczało i charczało coraz głośniej.

— Wynoś się stąd! — wrzasnął. — Ale już! — Tupnął ciężkim kaloszem w ziemię.

Zwierzak czmychnął w drugi kąt pomieszczenia i zniknął pod ścianą, gdzie najprawdopodobniej wykopał sobie tunel, którym przekradał się do schronienia. Będzie musiał później go zasypać.

Po chwili znów usłyszał jakiś dźwięk, jakby cichy pisk, dochodzący z miejsca, w którym przed chwilą znajdował się futrzak. Podszedł bliżej. Jeszcze bliżej, tak aby płomień zapalniczki umożliwił mu ujrzenie tego, co czaiło się w ciemności. W gnieździe z liści i gałęzi poruszały się jakieś małe, niepokryte jeszcze futrem kształty. „Młode? To dlatego zwierzak syczał tak zaciekle”. Zmiażdżył obcasem pierwsze z brzegu. Usłyszał ciche plaśnięcie. Potem raz jeszcze, i kolejne. But opadał raz za razem. Ile ich było? Siedem, osiem? Zgasił zapalniczkę i usiadł pod ścianą. Pozwolił, aby opatulił go mrok. Nikłe światło przedzierało się przez szpary w deskach podłogi nad jego głową. Czekało go wiele pracy, ale zamierzał poprosić o pomoc przyjaciela. Najważniejszy był fakt, że miejsce nadawało się idealnie. Bóg miał wobec niego plan, a on miał dług wobec Boga, który zamierzał spłacić. Odkupienie win — tylko to było dla niego ważne. Zamknął oczy i ponownie powrócił do wydarzeń sprzed trzydziestu lat. Łzy spłynęły po pomarszczonych policzkach. „Zadośćuczynienie win” — pomyślał. Miał upłynąć dokładnie rok, zanim chata przyjmie pierwszego z tych, którzy mieli mu je umożliwić…

1.

Krystian Głowacki ocknął się, a powracająca przytomność przyniosła ze sobą przenikliwy ból. Złapał się za głowę. Później bolało już całe ciało. Kilka razy mrugnął powiekami, aby odzyskać ostrość widzenia. I kiedy wreszcie to się stało, w jego głowie z hukiem rozbrzmiało pytanie, niczym echo w pustej świątyni: „Gdzie ja jestem, do kurwy nędzy?!”. Przetarł oczy raz jeszcze i spróbował wstać. W plecach poczuł ból, jakby ktoś raził go prądem. Zaniechał kolejnej próby. Przeturlał się na bok i powoli usiadł. Pochłaniał zachłannie obraz, który pokazywały mu jego oczy, i im więcej widział, tym trudniej było mu uwierzyć. Znajdował się w klatce. To nie była cela, w której kraty zazwyczaj znajdują się tylko od frontu, tu stalowe pręty miał również po lewej i prawej stronie. Biegły od betonowej posadzki aż do drewnianego sufitu.

Obejrzał się za siebie. Ściana z grubych belek. „Co jest? Gdzie ja jestem?!”. Wstał, przytrzymując się krat, choć ból był ogromny. W lewej kostce palił go żywym ogniem, więc przeniósł ciężar ciała na prawą nogę. Oburącz chwycił się metalowych prętów i przysunął się bliżej. Przycisnął do nich twarz. Był w pomieszczeniu, które nie mogło mieć więcej niż czterdzieści metrów kwadratowych. Ze zbrojonych przysufitowych lamp sączyło się mętne światło, ale wystarczyło, aby dokonać oględzin miejsca, w którym się znalazł. Po drugiej stronie pomieszczenia, w półcieniu, stały dwie takie same klatki. Raz jeszcze przyjrzał się swojej. Była dość wysoka i mógłby podnieść ręce, a i tak nie zdołałby dotknąć drewnianych belek sufitu, ale jej podłoga stanowiąca podstawę miała maksymalnie około dwóch metrów kwadratowych. Kolejna, czwarta klatka stała tuż obok jego, po lewej.

Krystian czuł, jak serce zaczyna walić mu w piersi, jak w gardle zbiera się krzyk, który z jakichś niezrozumiałych powodów nie może wyrwać się na zewnątrz. „Co to za miejsce? Co to za miejsce?!” — powtarzał bezustannie głos w jego głowie. Czuł się jak schwytany przez hycla pies, który właśnie trafił do schroniska. „Czy w tych klatkach obok też kogoś przetrzymywano? A może dopiero kogoś tam zamkną?”.

Przerażone oczy wciąż plądrowały nietypową celę. Pomieszczenie nie posiadało okien. W ogóle było ubogo wyposażone. Początkowo Krystian sądził nawet, że poza klatkami niczego tam nie było, lecz gdy przyjrzał się dokładniej, stwierdził, że pod ścianą po lewej stał stół. Ale nie taki zwykły, drewniany. Raczej taki, jaki często spotyka się w gabinecie weterynarza. Jego blat lśnił w mętnym świetle, musiał być pokryty jakąś nierdzewną blachą. Krystianowi wydawało się, że leżą na nim jakieś narzędzia, ale nie mógł być tego pewien. Gdy przycisnął twarz do krat po prawej, ujrzał rzecz, która ani przez chwilę nie pozostawiała wątpliwości, co do tego, czym jest. Z sufitu zwisał wielki, zakrzywiony hak. Przypominał rzeźnicki, taki, na którym wiesza się świńskie truchła, najczęściej łbami do dołu, aby krew mogła spokojnie ściekać do odpływu.

Odwrócił głowę, ciężko dysząc, wsłuchując się w swoje łomoczące serce i czekając, aż panika niechybnie odbierze mu umiejętność racjonalnego myślenia. Wtedy jego wzrok przykuł krzyż znajdujący się we wnętrzu klatki. Wisiał na drewnianej ścianie, do której ją przymocowano. Wpatrywał się w ciemny krucyfiks, wizerunek cierpiącego Chrystusa, i… zrobił krok do tyłu, chwycił się za potargane włosy, a potem wreszcie zaczął się wydzierać. Darł się wniebogłosy przez dobre kilka minut, aż w końcu zrezygnowany i wykończony, łapczywie wdychając każdy haust powietrza, padł na kolana. Chciało mu się wyć. Dopiero teraz zauważył, że w rogu klatki leży jakiś przedmiot. Po chwili skonstatował, że musi to być książka. Nie widział jej wcześniej, bo ciemna obwoluta niknęła w cieniu. Przyglądał się jej przez dłuższą chwilę, aby wreszcie podnieść. Patrzył w pochyłe, pozłacane litery układające się w napis — „Pismo Święte”. Otworzył je pospiesznie w przypadkowym miejscu, gdzie spomiędzy pożółkłych kartek wystawała cienka czerwona tasiemka. Ktoś zaznaczył krótki fragment tekstu jaskrawym mazakiem. Zaczął czytać:

— Kiedy bowiem byliście niewolnikami grzechu, byliście wolni od służby sprawiedliwości. Jakiż jednak pożytek mieliście wówczas z tych czynów, których się teraz wstydzicie? Przecież końcem ich jest śmierć. Teraz zaś, po wyzwoleniu z grzechu i oddaniu się na służbę Bogu, jako owoc zbieracie uświęcenie. A końcem tego — życie wieczne. Albowiem zapłatą za grzech jest śmierć, a łaska przez Boga dana to życie wieczne w Chrystusie Jezusie, Panu naszym.

Pokręcił głową w akcie protestu.

— Nie — wymamrotał. — Nie! To nie dzieje się naprawdę. To tylko pieprzony sen…!

„Weź się w garść, mięczaku — podpowiadał mu głos w jego głowie. Gdy tylko go usłyszał, uspokoił się natychmiast. — Ty mały nic niewart mazgaju! Maminsynku!”. Kto mówił do niego w ten sposób? Przez chwilę myślał, że to jego własny głos, nakazujący mu się opanować, ale to nie była prawda. To był głos jego ojca.

Krystian podniósł się, podskakując na jednej nodze, wciąż obejmując pręty krat. Musiał się uspokoić. Ocenić sytuację. Mógłby przysiąc, że po lewej, za kolejną klatką, znajdowały się schody. Nie był tego całkowicie pewny, ale chyba było tak w istocie. „Jestem w jakiejś piwnicy” — pomyślał.

Znów przycisnął twarz do krat. Czuł ich przejmujący chłód na swojej gorącej skórze.

— Hej! — zawołał. — Jest tu kto?!

Cisza.

— Hej! Wypuść mnie stąd! Jestem ranny!

Cisza.

— Jest tam kto?!!! — Zaczął szarpać za kraty, jak opętany, jakby łudził się, że ma wystarczająco dużo siły, aby je wyrwać. — Wypuśćcie mnie stąd, bo jak mi Bóg świadkiem…!

Nie dokończył. Znów opadł na kolana i wreszcie pozwolił łzom popłynąć. Łkał jak dziecko.

„Tylko to potrafisz! — Ponownie ten głos rozbrzmiewający w głowie. — Całe życie tak było. Usiądź i rycz, ty imitacjo mężczyzny!”.

— Zamknij się!!! — wrzasnął Krystian i przycisnął dłonie do uszu. — Zamknij się! Nie pozwalam ci tak do mnie mówić, słyszysz?! Ty nie żyjesz! Wynoś się z mojej głowy.

Znów płakał, tak długo, aż wypłakał wszystkie łzy. Wykończony, padł na posadzkę i podciągnął kolana pod brodę. Nie wiedział, jak długo leżał tak, w pozycji embrionalnej, z zamkniętymi oczami, gdy ni stąd, ni zowąd uderzyła go myśl, że przecież położył się na brudnej piwnicznej podłodze w nowiutkiej marynarce od Cafardiniego, koszuli od Laurena i butach od Stefana Bemera. Jednak najbardziej przejmował się wyglądem własnych paznokci, których pielęgnacji poświęcił mnóstwo czasu. Był przekonany, że są już brudne i połamane. W takich miejscach jak to nie zamykano takich ludzi jak on. Jak tu trafił? Niewiele pamiętał. Głowa wciąż bolała. I nagle przypomniał sobie, że wczoraj był wyjątkowo dobry dzień. Wspomnienia raz po raz zaczęły układać się w jedną całość.

* * *

Kiedy sportowe porsche carrera zatrzymało się w strugach rzęsistego deszczu przed wjazdem do podziemnego parkingu, wielkie drzwi garażowe otworzyły się niemal natychmiast. Krystian Głowacki wystawił dłoń przez szybę i pomachał w stronę kamery. Od czterech lat mieszkał na luksusowym szczecińskim osiedlu, w jeszcze bardziej luksusowym apartamencie, i robił tak zawsze. Tak niewiele wysiłku kosztował go ten życzliwy gest wobec siedzącego przed monitorem komputera strażnika, pilnującego jego samochodów przez dwanaście godzin na dobę. Krystian sam nie wiedział dlaczego, ale lubił pana Cześka, byłego gliniarza dorabiającego do swej żałosnej emerytury pilnowaniem luksusowych aut. Pewnie większość z nich mógł wcześniej oglądać jedynie w magazynach motoryzacyjnych.

Zaparkował porsche na swoim stanowisku, numer dwadzieścia. Kolejne dwa także należały do niego, a zajmowały je jego białe audi R8 i szare terenowe infiniti. Jednak największy sentyment miał do porsche i o ile sprzedaż dwóch pozostałych aut była jedynie kwestią czasu, o tyle pozbycie się carrery w ogóle nie wchodziło w rachubę.

Wysiadł z auta, obszedł je i z siedzenia pasażera zabrał skórzaną aktówkę oraz płaszcz, który przerzucił sobie przez ramię. Przystanął przy drzwiach windy. Nie musiał jej przywoływać. Miał szczęście, ktoś właśnie zjeżdżał na dół. Cyfry na jej wyświetlaczu malały z zatrważającą prędkością. Kiedy drzwi rozsunęły się, przywitał go uśmiech jego sąsiadki.

— O, cześć, Krystian! — krzyknęła zaskoczona, jakby spotkała dawno niewidzianego znajomego, a nie sąsiada, na którego wpadała kilka razy w tygodniu.

— Cześć, Dominika — odpowiedział, lustrując ją od stóp do głów. — Wyglądasz jak milion dolarów! Nie wiem, kim jest facet, z którym się dzisiaj spotykasz, ale powiem ci jedno, mała, to prawdziwy szczęściarz.

Dominika naprawdę wyglądała olśniewająco. Piękne kruczoczarne włosy opadały na smukłe nagie ramiona. Równie czarna sukienka opinała biust i resztę ponętnego ciała, które musiało wodzić na pokuszenie każdego, kto zatrzymał na nim wzrok chociaż na chwilę. Czarny był również kolor jej oczu, nieprzenikniony jak toń nocnego oceanu. Można było w nich utonąć. Krwistoczerwony uśmiech kontrastował ze śniadą cerą i ukazywał idealnie równe białe zęby.

Krystian zazwyczaj sypiał z kobietą jedynie raz, najwyżej dwa, jeśli naprawdę była tego warta. Dominika była, dlatego i dla niej zrobił wyjątek. Jednak o trzecim razie nie mogło być mowy, podobnie jak o sprzedaży carrery. Takie po prostu były zasady. Zbyt dużo kobiet było na świecie, aby jednej poświęcać zbyt wiele uwagi.

— Głuptasie…

Dominika wyszła z windy, złapała Krystiana za krawat i przyciągnęła go do siebie, mocno i zdecydowanie. Ich usta prawie się stykały. Czuł ciepło jej oddechu i zapach perfum. Kiedy wydawało się, że kobieta go pocałuje, nagle odchyliła głowę, oparła swoje długie palce na jego karku w taki sposób, że przeszedł go dreszcz, i szepnęła mu do ucha:

— Przecież wiesz, że wystarczy jedno twoje słowo, a znowu możemy… — Nie dokończyła, zamiast tego raz jeszcze uśmiechnęła się prowokująco. Drzwi windy zaczęły się zamykać, ale zatrzymała je stopą. — …no, wiesz. Musisz przyznać, że było nam wyjątkowo dobrze.

Tym razem Krystian się uśmiechnął, ale jednocześnie zrobił delikatny krok w tył. Dominika to zauważyła i zabrała dłoń z jego szyi, puściła krawat, po chwili go wygładzając.

— No tak. Pan „Dwa Razy i Na Razie Maleńka”, zgadza się? — Znów się uśmiechnęła, ale jedynie na chwilę. — Szkoda… dużo tracisz.

— Nie zasługuję na ciebie. — Krystian ujął jej białą jak pergamin drobną dłoń i zbliżył do swoich ust. Ucałował delikatnie, niemal z namaszczeniem. — Jesteś zbyt piękna, zbyt idealna…

Dominika prawie natychmiast zabrała rękę.

— Przestań ściemniać! — Zdzieliła go w ramię, co równie mocno go zdziwiło, jak i wystraszyło. — Dobrze wiem, co tam chcesz przemycić między wierszami.

Krystian nie odpowiedział, wpatrywał się jedynie w jej oczy, kiedy przemykała obok niego. Wykorzystał okazję i sam wszedł do windy.

— Ale to nic — szepnęła kokieteryjnie. — Może to poniżające, ale nie dbam o to. Jeżeli jeszcze kiedyś będziesz miał ochotę… No, wiesz… — Puściła do niego perskie oko. — …zawsze możesz wpaść.

Uśmiechnął się i na chwilę opuścił wzrok, jakby był onieśmielony, ale on tak naprawdę nie znał takiego uczucia. Teraz raczej był zniesmaczony i zastanawiał się, czy ta dziewczyna ma choć odrobinę godności.

— Nie omieszkam — skłamał i wpatrywał się w nią tak długo, aż drzwi wreszcie się zamknęły.

Ona zdążyła mu jeszcze pomachać, kiedy kładł kciuk na przycisku piętra. Gdy wreszcie ruszył, poczuł wyraźną ulgę. Następnym razem, gdy natknie się na zjeżdżającą windę, na wszelki wypadek wybierze schody.

Odwrócił się i spojrzał w lustro. Był wysokim, dobrze zbudowanym mężczyzną. Wygląd zewnętrzny był dla niego bardzo istotny. Dbał o swoje ciało równie gorliwie jak o porsche. Wiedział, że kobiety za nim szaleją. Sama tego świadomość sprawiała, że czuł się jak w ekstazie. Czasami samo utwierdzenie się w przekonaniu, że może tę konkretną kobietę zaciągnąć do łóżka, było wystarczające.

Przejechał dłonią po czarnych, lśniących, zaczesanych do góry włosach. Pogładził się po odrobinę za długiej brodzie. Musi przyciąć zarost, zanim wyjdzie na podbój miasta. W taki wieczór jak dzisiejszy wszystko musi być idealne. Przytnie brodę, weźmie długą kąpiel i… Telefon zabrzęczał w kieszeni marynarki prawie w tym samym momencie, gdy dźwięk windy zasygnalizował, iż dotarł na dwunaste piętro.

— Słucham? — Skręcił w lewo i ruszył wzdłuż korytarza.

— Dzwonię, żeby ci pogratulować — powiedział głos po drugiej stronie, należący do Zamojskiego, jego szefa, a raczej wspólnika, odkąd Krystian stał się akcjonariuszem potężnej spółki Budmax. — Ubiłeś dziś naprawdę dobry interes, cwaniaku. Gratuluję!

Krystian zatrzymał się przy drzwiach swojego apartamentu i obmacał marynarkę w poszukiwaniu karty magnetycznej.

— Dzięki — powiedział bez emocji. — To była jedynie kwestia czasu. Pracowałem nad nim od dawna.

— Może i tak, ale Węgrzyn to kawał nieustępliwego drania. W najśmielszych oczekiwaniach nie przewidziałbym, że uda ci się wynegocjować tak dobre warunki.

Będąc już wewnątrz apartamentu, klapnął na potężną skórzaną kanapę, odrzucając płaszcz. Faktycznie, Węgrzyn był kawałem twardego drania i wymuszenie na nim sprzedania ziemi było nie lada wyczynem. Ale Krystiana dziwił aż taki entuzjazm Zamojskiego. Znali się przecież nie od dziś, powinien wiedzieć, na co go stać.

— Każdemu człowiekowi można przedstawić ofertę nie do odrzucenia, Janusz.

Minęła chwila, zanim Zamojski odpowiedział:

— Wolę nie wnikać w sens tych słów.

— I nie musisz. Pragnę cię tylko uspokoić, że wszystko jest w najlepszym porządku. Widziałeś już umowę kupna-sprzedaży?

— Właśnie na nią patrzę i ściskam w ręku, jak najdroższy skarb. Aż mnie korci, aby zapytać, jak udało ci się wszystko załatwić tak szybko i za takie pieniądze…

— Janusz… — przerwał mu.

— Tak?

— Dziś jest piątkowy wieczór. Mamy za sobą wyjątkowo pracowity tydzień, uwieńczony podpisaną umową z Węgrzynem. Odpocznij trochę, uczcij nasz sukces…

— Głównie twój sukces.

— Nasz sukces, Janusz, nasz. Przecież jesteśmy wspólnikami, prawda?

— Prawda.

— No właśnie. Dlatego nie żałuj dziś szampana. Spotkamy się w poniedziałek i obgadamy szczegóły. Pasuje?

— Jak najbardziej, tylko z detalami. Pamiętaj, że na wtorek mam już zarezerwowany samolot. Mam nadzieję, że przywiozę z Tokio równie dobre wieści.

Krystian uśmiechnął się pod nosem. Wykraczali swoimi inwestycjami poza Polskę, co tam Polskę, poza Europę! Liczył równie mocno, że Zamojskiemu za dobre pieniądze uda się kupić teren od żółtków, ale w głębi duszy wiedział, że on poradziłby sobie z tym lepiej. Zawsze przychodzi czas, kiedy uczeń przerasta mistrza. Nie wypowiedział jednak myśli na głos.

— Okręcisz sobie Japońców wokół palca. Znam cię!

Usłyszał w słuchawce śmiech Zamojskiego. Stary pryk lubił komplementy jak mało kto. Krystian już chciał zakończyć połączenie, kiedy Zamojski zapytał:

— Planujesz na wieczór coś wyjątkowego?

Znów uśmiech, którego Zamojski nie miał prawa zobaczyć.

— Coś bardzo wyjątkowego. Tyle mogę ci zdradzić.

— Blondynka? Ruda? Brunetka? A może wszystkie naraz?

Tym razem Krystian zaśmiał się w głos.

— Ty ciekawski skurczybyku! Wiesz, co jest najlepsze?

— Zamieniam się w słuch.

— To, że jeszcze sam nie wiem.

— Czasami ci zazdroszczę.

— Musisz po prostu kiedyś wybrać się ze mną. Wprowadzę cię w świat, którego nie znasz.

— Brzmi kusząco, ale jestem sześćdziesięcioletnim dziadkiem, Krystian. Przez te wszystkie lata byłem wierny swojej żonie. Chciałbym, aby tak zostało.

Krystian westchnął.

— I tego nigdy nie zrozumiem. Szanuję to, ale nie rozumiem. Mężczyzna nie jest stworzony do monogamii.

— Lepiej już zakończmy tę dyskusję. Baw się dobrze i… bezpiecznie.

— Jak zawsze.

— Do poniedziałku.

Odrzucił telefon na leżący obok płaszcz i oparł głowę na zagłówku. Poczuł jak jego ciało się odpręża. To był naprawdę dobry dzień. Nachodził Węgrzyna od tygodni, a ten skurwysyn za każdym razem mówił: „Nie”. Ale przecież każdemu można przedstawić ofertę nie do odrzucenia, prawda?

* * *

Na tym polegała polityka Budmaxu — wyszukać odpowiednią okazję i zainwestować zasoby finansowe i… ludzkie. To ostatnie to był właśnie konik Krystiana. Zamojski zaczynał dość skromnie, zajmując się wykończeniówką. Wszystko zmieniło się, gdy wygrał kilka pierwszych przetargów na budowę hoteli i przebudowę szpitali. Potem wraz z przypływem gotówki złapał wiatr w żagle i sam zaczął kupować działki (najlepiej po okazyjnych cenach), i stawiać osiedla domków jednorodzinnych. I to właśnie okazja była współczynnikiem interesu doskonałego. Kiedy jej brakowało, należało ją stworzyć. I mistrzem w tego typu robocie, niemal od samego początku swej egzystencji w firmie, był Głowacki. Czasami Zamojski miał wrażenie, że facet spadł mu z nieba.

Węgrzyn był znanym szczecińskim inwestorem. Posiadał niezliczoną liczbę nieruchomości. Kupował działki, zanim jeszcze zostały wystawione do przetargu. I właśnie to najbardziej wkurzało Zamojskiego. Od dawna czaił się na zakup wypatrzonego terenu blisko centrum. Marzył, aby wybudować tam kolejny hotel, ale miasto nie zamierzało sprzedawać działki. Aż tu przed rokiem, ni stąd, ni zowąd, nowym właścicielem ponad dziesięciu tysięcy metrów kwadratowych stał się Wojciech Węgrzyn. Zamojskiego zalewała krew. Ale od czego ma się takiego wspólnika jak Krystian?

Dzisiejszego popołudnia pewnie wkroczył do biura Węgrzyna, ani na moment nie zatrzymując się przy biurku sekretarki. Wystraszona dziewczyna wbiegła za nim do gabinetu prezesa. Węgrzyn patrzył z niedowierzaniem na nich oboje.

— Co tu się wyrabia?! — zapytał.

— Panie prezesie, pan Głowacki wtargnął… Nawet się nie zapytał… Nie mogłam…

— Już dobrze, Aniu. Rozumiem — odparł Węgrzyn, a sekretarka poczuła wyraźną ulgę. Prezes obszedł biurko i stanął naprzeciwko Krystiana, patrząc mu prosto w oczy. — Wygląda na to, że pan Głowacki nie rozumie znaczenia słowa „nie”. Nie dociera ono do niego wyrażone ani w sposób subtelny, ani stanowczy. Po prostu wezwij ochronę, Aniu, dobrze?

Dziewczyna jedynie pokiwała głową i zniknęła za drzwiami.

— Ma pan ostatnią szansę, żeby opuścić moje biuro, zachowując odrobinę godności — zwrócił się do Krystiana. — Jeżeli ją pan jeszcze ma. Bo że pana szef jest jej pozbawiony, to chyba już wszyscy wiedzą, prawda? Ten teren nie jest na sprzedaż. Ubiłem świetny interes z miastem i nie zamierzam sprzedawać tej ziemi.

Krystian ominął Węgrzyna i usiadł za jego biurkiem.

— On nie jest moim szefem, a wspólnikiem.

Węgrzyn patrzył z niedowierzaniem.

— Akurat to działa tylko na pana niekorzyść, bo ukazuje, jak nisko pan upadł. A teraz proszę wynosić się do wszystkich diabłów! Jest pan bezczelny!

Krystian uśmiechnął się. Położył na biurku teczkę i wyjął z niej plik dokumentów.

— Umowa kupna-sprzedaży. Potwierdzona notarialnie. Po prostu ją podpisz i po sprawie.

Węgrzyn aż się zagotował.

— Co?! Wynocha! Ale już! Nie wiem, jakim cudem notariusz…

— Przejdę do rzeczy, bo nie mamy dużo czasu, zanim twoja sekretarka przyprowadzi tu ochroniarzy. — Krystian wstał. Wyciągnął z teczki białą kopertę i wręczył zaskoczonemu Węgrzynowi. — Sekretarka i kochanka w jednej osobie, prawda?

Węgrzyn zbladł. Przetarł wierzchem dłoni zroszone potem czoło. Przez chwilę wpatrywał się w kopertę.

— Co to jest, do cholery? — zapytał, choć domyślał się, jaka może być jej zawartość.

— Otwórz.

Posłuchał. W środku było kilkanaście zdjęć. Rozłożył je w wachlarz i lustrował swoimi małymi świńskimi oczkami.

— Co to ma być?!

— A na co ci to wygląda? Te zdjęcia raczej nie wymagają opisu. — Krystian znów wrócił za biurko Węgrzyna, tym razem pozwalając sobie zarzucić nogi na blat.

Na zdjęciach Węgrzyn kochał się ze swoją sekretarką, młodszą o tyle, że spokojnie mogłaby być jego córką. Uprawiali seks w jego biurze, w hotelu, w…

— Skąd masz te zdjęcia?!

Głowacki ostentacyjnie zaczął bujać się w fotelu prezesa.

— Czy to ważne?

Węgrzyn nie mógł oderwać wzroku od fotografii. Gdy wreszcie się na to zdobył, spojrzał na Głowackiego, potem na drzwi biura, wyczekując nadchodzących ochroniarzy, a potem znów na zdjęcia. Wachlarz fotografii z każdą chwilą drżał mu w pulchnej dłoni coraz bardziej. W końcu rzucił go na blat biurka, tuż obok butów Głowackiego.

— To niczego nie dowodzi. To może być po prostu fotomontaż! — warknął. — Wyprę się wszystkiego. Każdy żałosny adwokacina obali taki mizerny dowód!

Głowacki obnażył zęby w ironicznym uśmiechu.

— Powiedz to swojej żonie.

— Niczego nie wskórasz! — Węgrzyn oparł zaciśnięte pięści o blat biurka. W kącikach ust zebrała mu się ślina. — Nie sprzedam tego terenu. Pozwę ciebie i tego skurwysyna Zamojskiego o zniesławienie!

Krystian wstał i ponownie otworzył swoją teczkę.

— Wspominałeś coś o godności. Chciałem, abyś zachował choć namiastkę swojej. Nie robią na tobie wrażenia te zdjęcia? No cóż… — Głowacki wyjął kolejną kopertę. — W zasadzie oznaczają jedynie zdradę małżeńską, prawda? No, może naruszą odrobinę twój nieskazitelny wizerunek biznesmena. Media na pewno szybko to pochwycą. Ale może sprawa w końcu przycichnie? Przecież w dzisiejszym, zdemoralizowanym świecie zdrada to nic wielkiego. To, że tłuste żałosne staruchy, takie jak ty, posuwają dwa razy młodsze sekretarki to nic aż tak zdrożnego, no nie? — Krystian stanął przed Węgrzynem, który rzucił tęskne spojrzenie w stronę drzwi. Ochrona wciąż nie nadchodziła. — W najgorszym wypadku żona wystąpi o rozwód i będziesz musiał jej oddać połowę swojego pokaźnego majątku. Chyba że po prostu podpiszesz dokumenty…

— Pierdol się!

Krystian opuścił na chwilę głowę. Uśmiechnął się i ponownie spojrzał w twarz Węgrzyna.

— Tak mniej więcej wyglądają konsekwencje twojej zdrady, panie prezesie. Niby nic takiego. Po prostu przekreślą małżeństwo, uszczuplą konto, nadszarpną wizerunek firmy. Za to te… — Krystian podał Węgrzynowi drugą kopertę. — …te fotki sprawią, że trafisz za kratki na bardzo długi czas.

Prezes dyszał ciężko jak po przebiegnięciu maratonu. Gapił się na kopertę, którą Głowacki trzymał w wyciągniętej ręce.

— Dalej! — zachęcał Krystian. — Rzuć okiem. Na pewno będziesz pod wrażeniem.

Węgrzyn chwycił kopertę i wyjął jej zawartość. Spojrzał na kolejne zdjęcia i zaraz potem klapnął zrezygnowany na fotel, w którym zazwyczaj siadali jego goście. W tym momencie drzwi biura otworzyły się i do środka weszło dwóch barczystych ochroniarzy. Krystian przywitał ich uśmiechem.

— Fajnie, że jesteście, chłopaki. Trochę długo wam zeszło. Nie bierzcie tego do siebie, ale gdybyście pracowali dla mnie, już dawno wyrzuciłbym was na zbity pysk.

Ochroniarze patrzyli skonsternowani na zrezygnowanego prezesa. W końcu jeden z nich wydukał:

— Panie prezesie, czy…?

— Wyjdźcie — szepnął Węgrzyn.

— Ale, panie prezesie, czy na pewno wszystko…?

— Wynoście się, powiedziałem! Fałszywy alarm! — Odwrócił się i spojrzał na nich z pogardą.

Ochroniarze wycofali się, zamykając za sobą drzwi. Węgrzyn raz jeszcze utkwił wzrok w trzymanych zdjęciach. Nie mieściło mu się w głowie, jakim cudem Głowacki wszedł w ich posiadanie. W końcu rzucił je z impetem przed siebie. Część z nich wylądowała na biurku, obok poprzednich, ale zdecydowana większość leżała teraz na podłodze.

— Dziewczyny, z którymi uprawiasz seks na tych zdjęciach, nie miały osiemnastu lat.

Krystian oparł się o blat biurka. Założył ręce na klatce piersiowej i wpatrywał się w Węgrzyna, który najwyraźniej powoli godził się ze swoją porażką. Głowacki rozkoszował się swoim zwycięstwem i tak na dobrą sprawę mógł na tym zakończyć, jednak chciał zadać jeszcze kilka ciosów leżącemu.

— Gwoli ścisłości, panie prezesie, nie mają nawet szesnastu. Obie są prostytutkami. Jedna z nich jest Tajką, druga Wietnamką. Nabrałeś ochoty na żółtą cerę i skośne oczęta?

Krystian parsknął śmiechem. Po chwili, nie odrywając wzroku od swojej ofiary, sięgnął po leżące na biurku dokumenty i rzucił Węgrzynowi na kolana.

— Po prostu podpisz.

Prezes przejrzał akt notarialny. Nie wiedział, skąd Głowacki miał zdjęcia, ale nie to było jego największym zmartwieniem. Najbardziej martwiła go cena, za jaką Janusz Zamojski i Krystian Głowacki mieli „zakupić” od niego działkę, na której planował wybudować jedno z największych centrów handlowych w Polsce. Kwota nie stanowiła nawet jednej trzeciej tego, co zapłacił miastu. Podpisując, prezes Robert Węgrzyn nie mógł zapanować nad drżącymi dłońmi.

W taki oto sposób Krystian Głowacki ubił jeden z najlepszych interesów w tym kończącym się powoli roku. Zresztą większość interesów ubijał w podobny sposób, jeśli druga strona nie była zadowolona z warunków przedstawionej oferty. No ale cóż? Takie było życie… okrutne i nieprzewidywalne. Musiałeś być gotowy na wszystko, aby przetrwać w tej biznesowej dżungli. Wybór był prosty. Albo byłeś ofiarą, albo decydowałeś się być drapieżnikiem, bezwzględnym i gotowym na wszystko. Krystian już dawno wybrał opcję numer dwa. Nauczył się, że cel uświęca środki, nawet te najbardziej drastyczne.

* * *

Głowacki zamknął oczy i zaczął zastanawiać się, czy zbliżający się wieczór może być równie udany jak dzisiejszy dzień. Co tam dzień? Tydzień! Gdyby tak było, oznaczałoby to wspaniałe ukoronowanie jego wszystkich działań. Ale to nie zawsze zależało od niego. W chwili, kiedy zaczął myśleć, ile jeszcze czasu pozostało do wieczornego wyjścia i czy to aby na pewno dojdzie do skutku, drugi z jego telefonów komórkowych zapiszczał cicho. „Nareszcie” — pomyślał. Pomacał kieszeń w jego poszukiwaniu. Rozmawiał przez tę komórkę może ze dwa razy w życiu. Tak naprawdę smartfon służył mu do odbierania poczty i odczytywania esemesów. I to właśnie esemes przyszedł do niego przed chwilą. Pospiesznie odczytał wiadomość. Nadawca zastrzeżony, choć przecież doskonale wiedział, kim był. Wiadomość była bardzo podobna do tych, które dostawał za każdym razem. Krótka i zwięzła. Układała się jedynie w kilka słów: RUDA, OKOŁO DWUDZIESTU LAT — PIĘKNA, WYJĄTKOWA.

Ostatnie słowa zawsze były takie same: „Piękna, wyjątkowa”. Cóż to miało znaczyć, do diabła? „Piękna”, okej, choć piękno również może być względne, natomiast „wyjątkowa” to już pojęcie o niezwykle szerokim znaczeniu. Kiedy przed kilkoma miesiącami dostał pierwszą tego typu wiadomość, bardzo go to pojęcie irytowało. Zdążył się już jednak do niego przyzwyczaić. Pierwsza część wiadomości zawsze stanowiła pewne novum, choć z oczywistych względów z czasem mogła się powtórzyć, bowiem kolejna dziewczyna mogła być znowu blondynką, brunetką, szatynką albo rudą. Mogła mieć dwadzieścia, trzydzieści (to raczej mało możliwe) lub naście lat.

Teraz, kiedy wreszcie dostał esemesa, poczuł, jak z każdą chwilą staje się coraz bardziej podekscytowany. Do wieczora zostało jeszcze wiele czasu, powinien się odrobinę zdrzemnąć, ale wiedział, że nic z tego. Godziny, które zostały, zamierzał wykorzystać na dobre przygotowanie, planowanie i wyobrażanie sobie, jak wyjątkowa powinna być tym razem rudowłosa piękność. Wiadomość nie precyzowała, czy ma być to naturalny kolor włosów, czy mają być długie, czy może krótkie… Jednak w mniemaniu Krystiana, jeśli dziewczyna miała być wyjątkowa, powinna mieć długie włosy. Te z krótkimi rzadko robiły na nim wrażenie.

Podszedł do wielkiej wieży stereo i włączył ostatnio odtwarzany utwór. Były to „Cztery pory roku” Vivaldiego. Uwielbiał go, kochał muzykę klasyczną. Zawsze przygotowywał się przy jej akompaniamencie. Muzyka sączyła się z głośników, a on zasłonił rolety w oknach, które sięgały od samego sufitu do podłogi. Zapalił lampę, stojącą na stoliku obok kanapy. Rozebrał się do naga, nucąc przy tym. Każdą część garderoby skrupulatnie przewiesił przez wieszak i schował w szafie. W koszu na pranie wylądowały jedynie bielizna i koszula. Pod prysznicem spędził czterdzieści minut. W jego olbrzymiej łazience nie było wanny. Brzydził się wannami. Uważał, że człowiek powinien zmywać z siebie brud pod bieżącym, gorącym strumieniem wody, który oczyszczał nie tylko ciało, ale i duszę. Znikając w brodzikowym odpływie, zabierał nieczystości, ale zarazem znoje i trudy minionego dnia.

Kiedy wyszedł spod prysznica, z głośników wydobywała się „La fida ninfa”. Delikatnie uchylił drzwi łazienki. Przetarł lustro. Z każdym zamaszystym ruchem dłoni odkrywał odbicie swego idealnego ciała. Muskularna, szeroka klatka piersiowa. Bicepsy pokryte siateczką żył. Brzuch wyglądający, jakby znany artysta wyrzeźbił go z kamienia. Uśmiechnął się na swój widok. Miał prawie czterdzieści lat i aparycję młodego boga. Kolejne czterdzieści minut zajęło mu przycinanie zarostu, dwadzieścia suszenie i modelowanie włosów. Kiedy skończył, przepasał się ręcznikiem i wszedł do pokoju. Raz jeszcze zapragnął usłyszeć „Cztery pory roku”, tym razem wybrał „Wiosnę”. Ustawił odpowiedni numer utworu na wyświetlaczu wieży i zasiadł przy biurku. Włączył lampkę i zaczął oddawać się czynności, która od zawsze zajmowała mu najwięcej czasu i która zarazem sprawiała mu najwięcej radości — pielęgnacji swoich dłoni. Piłował pilniczkiem paznokcie, usuwał skórki i na koniec nakładał bezbarwny lakier. Według niego ręce stanowiły wizytówkę idealnego mężczyzny, więc same w sobie musiały być nieskazitelne. Nigdy nie udało mu się uporać z nimi wcześniej niż po godzinie. Tak było i tym razem.

Później nadszedł czas wyboru odpowiedniej garderoby. Otworzył wielką, trzydrzwiową szafę. W tym samym momencie automatycznie zapaliło się światło, ujawniając rzędy wiszących garniturów. Wyglądały jak stojący gęsiego żołnierze. „Wybierz mnie” — zdawały się mówić. Ale Krystian wiedział, że w takich miejscach, do których się dziś wybierał, nie nosi się garniturów. Tam nie było miejsca na ekstrawagancję, a najwyżej na przemyślaną elegancję. Wybrał białą koszulę od Ralpha Laurena. Przyglądał się przez dobre pięć minut jej nieistniejącym zagnieceniom. Będzie musiał ją przeprasować. Przez chwilę zastanawiał się nad sztruksowymi spodniami, ale ostatecznie wybrał ciemnogranatowe dżinsy od Calvina Kleina. Powinny pasować idealnie. Tak. Do tego brązowa marynarka od Cafardiniego. A buty? Czarne? Nie, raczej nie. Niech będą brązowe półbuty od Stefana Bemera. Tak, doskonałe.

Po wybraniu skarpet pomaszerował do komody i otworzył pierwszą z szuflad. Tam poukładane w równych rzędach leżały dziesiątki zegarków. Krystian uważał, że zegarki to idealna męska biżuteria i jedyna zarazem, jaką mężczyzna powinien nosić. Najgłębiej znajdowały się zegarki typu casual. W sumie mógł wybrać któryś z nich, prawie każdy pasowałby do stroju, na jaki się dziś zdecydował. Niżej pod najrozmaitszymi zegarkami sportowymi leżały jednak te, które cenił sobie najbardziej. Poukładane alfabetycznie, markami, zegarki klasyczne. Bez chwili wahania wybrał omegę na ciemnym pasku, o okrągłej kopercie i złotym cyferblacie. Założył ją na przegub ręki i spojrzał na wskazówki. Zbliżała się dwudziesta. To wciąż za wcześnie, aby wybrać się na podbój nocnego Szczecina. Przed wyjściem powinien coś zjeść, potem nie będzie już na to czasu.

Zadzwonił do recepcjonisty i poprosił, aby zamówił grillowanego tuńczyka, ryż i szpinak. Po niespełna trzydziestu minutach ktoś z personelu dzwonił już do jego drzwi. Ochrona budynku nie pozwalała, aby ktokolwiek z zewnątrz wchodził na wyższe poziomy. Wszelkie zamówienia były przejmowane w recepcji i dostarczane mieszkańcom przez pracowników.

Po kolacji rozsiadł się wygodnie na kanapie. Wsunął delikatnie dłoń pod jedną z zamszowych poduszek. Wyłuskał czerwone koronkowe stringi i przyłożył sobie do nosa, robiąc głęboki wdech. Pogasił światła. Nacisnął guzik pilota i wszystkie rolety okien podjechały do góry, odsłaniając miasto gotowe na nadejście nocy. „Jesteś gdzieś tam — pomyślał. — Ruda, piękna, wyjątkowa…”. Wsunął bieliznę z powrotem pod poduszkę.

Pół godziny później zjeżdżał już windą. Modlił się w duchu, aby nie spotkać Dominiki. Nie podejrzewał jednak, że może mieć takiego pecha aż dwa razy tego samego dnia. Mijając recepcję, jedynie skinął głową w kierunku stojącego za kontuarem chłopaka. Chyba było mu na imię Mariusz, nie miało to jednak znaczenia. Krystian go nie lubił i podejrzewał, że może być gejem. Nienawidził pedałów. Jedynym homoseksualistą, którego tolerował, był Freddie Mercury. Szanował gościa za jego muzykę, ale jego nie było już wśród żywych. Dlatego też cała reszta tego ścierwa powinna wyginąć. Już miał wychodzić, gdy nagle recepcjonista zawołał:

— Przepraszam, panie Krystianie…

Głowacki zatrzymał się. Nie cierpiał tego piskliwego pedalskiego głosiku. Odwrócił się w stronę recepcjonisty i spojrzał w chudą twarz pokrytą trądzikiem. Jak oni mogli zatrudnić kogoś takiego?

— Słucham.

Recepcjonista wyjął spod blatu białą kopertę. Podobna była do tych, które jeszcze nie tak dawno Krystian podawał Węgrzynowi, tych po brzegi wypełnionych zdjęciami, na których obleśny biznesmen uprawia seks z prostytutkami.

— Ktoś zostawił dla pana wiadomość.

Głowacki spojrzał nieufnie na wyciągniętą ku niemu dłoń recepcjonisty i po chwili niechętnie chwycił kopertę.

— Kto to był?

— Szczerze powiedziawszy, to nie wiem… — odpowiedział zmieszany chłopak i kiedy Głowacki spojrzał na niego bez cienia sympatii, pospiesznie dodał: — Nie przedstawił się. Mężczyzna, raczej starszy…

Głowacki nie odrywał wzroku od dzieciaka, który zaczął się czerwienić. Nie czekał na dalszy ciąg żenującej wypowiedzi. Odwrócił się na pięcie i bez słowa wyszedł z budynku przez obrotowe drzwi. Przystanął jednak zaraz za nimi.

— Niech to szlag — szepnął.

Znów lało jak z cebra. Po chwili podjechała kremowa taksówka, którą zamówił przed zejściem.

— Do Hollywood Hills — rzucił oschle, nawet nie spojrzawszy na kierowcę.

— Się robi, szefie — odparł łysiejący taksówkarz po pięćdziesiątce.

Krystian z każdej strony oglądał trzymaną w ręku kopertę. Na odwrocie ktoś napisał maszynową czcionką:

Pan Krystian Głowacki

— Nie ma to jak w piątkowy wieczór wybrać się do klubu, no nie? — Kierowca próbował zagadnąć, obserwując w lusterku wstecznym swojego pasażera, który najwyraźniej się czemuś przyglądał. — Aż roi się tam od ponętnych studentek. — Zaśmiał się głośno. — Ach, gdyby człowiek znów mógł mieć dwadzieścia lat.

Kiedy stwierdził, że jego pasażer nie ma najmniejszej ochoty podjąć rozmowy, odpuścił, odrobinę pogłośnił radio i skupił się na prowadzeniu. Tymczasem Krystian obracał kopertę w ręku jeszcze przez chwilę i w końcu postanowił ją otworzyć, choć przez myśl przeszło mu, żeby po prostu wyrzucić ją przez okno. Po tej całej sytuacji z Węgrzynem miał złe przeczucia. Z drugiej jednak strony, czym ten stary piernik mógł go zaskoczyć? Podpisał dokumenty i zdecydowanie miał za dużo do stracenia, aby próbować jeszcze jakichkolwiek sztuczek.

W kopercie znalazł małą karteczkę, a na niej dwa zdania, zapisane taką samą czcionką:

Albowiem zapłatą za grzech jest śmierć, a łaska przez Boga dana to życie wieczne w Chrystusie Jezusie, Panu naszym.

Rz 6, 23

Głowacki zmarszczył brwi. „Co to ma być, do cholery? Jakiś kiepski żart?”. Przyglądał się sentencji jeszcze przez chwilę, a potem porwał kartkę i kopertę na drobne kawałki i wyrzucił przez okno samochodu. Wiatr natychmiast poderwał je ku górze, gdzie tańczyły długo wśród strug padającego deszczu.