Konsekwencje namiętności - ebook

Po­dob­no coś tak drob­ne­go jak trze­pot skrzy­deł mo­ty­la
jest w sta­nie wy­wo­łać taj­fun na dru­giej pół­ku­li.

Teo­ria cha­osu

Prolog

Sier­pień 2011

Opo­ny che­vro­le­ta equ­inox pod­ska­ki­wa­ły na wy­bo­istym as­fal­cie Bri­stol Road. Zer­ka­jąc przez szy­bę na umie­ra­ją­ce mia­sto, Rich Bo­sley za­sta­na­wiał się, czy tak to wła­śnie wy­glą­da­ło na Za­cho­dzie, kie­dy go­rącz­ka zło­ta do­bie­gła koń­ca. Po obu stro­nach uli­cy cią­gnę­ły się ogrom­ne po­ła­cie ogro­dzo­ne­go be­to­nu. W cza­sach świet­no­ści mia­sta Flint w sta­nie Mi­chi­gan te par­kin­gi przez całą dobę były peł­ne sa­mo­cho­dów. W fa­bry­kach pra­co­wa­no na trzy zmia­ny – dziś za­kła­dy sta­no­wi­ły do­sko­na­ły przy­kład „miej­skie­go upad­ku”.

W roku ty­siąc dzie­więć­set ósmym Ge­ne­ral Mo­tors wy­bu­do­wał we Flint swo­ją głów­ną sie­dzi­bę. Przez wio­dą­ce do fa­bryk drzwi prze­cho­dzi­ły całe po­ko­le­nia ro­bot­ni­ków; każ­de wie­rzy­ło, że spi­sze się le­piej niż po­przed­nie. Wszyst­ko zmie­ni­ło się wraz z kry­zy­sem na ryn­ku ropy naf­to­wej w la­tach sie­dem­dzie­sią­tych i ogól­no­kra­jo­wym za­my­ka­niem fa­bryk w la­tach osiem­dzie­sią­tych.

Jed­nak na prze­ło­mie wie­ków do Flint po­wró­cił opty­mizm. GM za­in­we­sto­wał w swo­ją fa­bry­kę sześć­dzie­siąt mi­lio­nów do­la­rów. W mi­ja­nym te­raz bu­dyn­ku dwóm ty­siąc­om pra­cow­ni­ków pła­co­no za go­dzi­nę, a ko­lej­nych stu osiem­dzie­się­ciu mia­ło sta­łą pen­sję. Uczci­wa pra­ca za uczci­we pie­nią­dze. Fa­bry­ka po raz ko­lej­ny tęt­ni­ła ży­ciem.

Pod ko­niec pierw­szej de­ka­dy prze­mysł sa­mo­cho­do­wy do­znał za­pa­ści. Nie­któ­re za­kła­dy, któ­rym gro­zi­ło za­mknię­cie, zo­sta­ły ura­to­wa­ne przez pry­wat­nych in­we­sto­rów. Ci biz­nes­me­ni przy­wra­ca­li na­dzie­ję tam, gdzie ją utra­co­no; po­trze­bo­wa­li jed­nak po­mo­cy. Pra­cow­ni­cy zgo­dzi­li się na ob­ni­że­nie wy­na­gro­dzeń, a ma­rze­nie o lep­szym prze­kształ­ci­ło się w po­trze­bę cze­go­kol­wiek. Wła­dzom sta­nu Mi­chi­gan tak bar­dzo za­le­ża­ło na utrzy­ma­niu fa­bryk i za­pew­nie­niu lu­dziom pra­cy, że za­de­cy­do­wa­no o okre­so­wym zwol­nie­niu od pła­ce­nia po­dat­ków.

Kie­dy po­dat­ko­wy okres ochron­ny mi­nął, pra­cow­ni­ków po­pro­szo­no o przy­sta­nie na jesz­cze niż­sze pen­sje. To jed­nak nie na wie­le się zda­ło; go­spo­dar­ka nie była w sta­nie wspie­rać pro­duk­tu. Li­czył się tyl­ko osta­tecz­ny bi­lans. Nie ma­jąc mo­ty­wa­cji do tego, aby po­zo­sta­wić otwar­te drzwi, męż­czyź­ni i ko­bie­ty w ga­bi­ne­tach ka­dry kie­row­ni­czej, da­le­ko, da­le­ko stąd, po­dej­mo­wa­li do­nio­słe de­cy­zje. Ich sku­tek oglą­dał te­raz Rich: pu­sty bu­dy­nek za pu­stym bu­dyn­kiem, roz­pa­da­ją­ce się szkie­le­ty tego, co się tu kie­dyś znaj­do­wa­ło.

Roz­my­ślał o zło­żo­nej mu przez ojca pro­po­zy­cji. Per­spek­ty­wa po­wro­tu do Iowa mo­gła wy­glą­dać jak po­raż­ka. No bo czy sek­tor ban­ko­wy miał się w Iowa le­piej niż w Mi­chi­gan? Go­spo­dar­ka sta­no­wi­ła pro­blem ca­łe­go kra­ju. Rich i jego żona Sa­rah wie­rzy­li w to mia­sto. Nie bali się cięż­kiej pra­cy, byle ich sy­no­wi i przy­szłym dzie­ciom żyło się le­piej.

Rich zer­k­nął w pra­wo i uśmiech­nął się do uro­czej żony, po­chło­nię­tej prze­glą­da­niem ko­lo­ro­we­go ma­ga­zy­nu.

– Jak mo­żesz czy­tać na tych wszyst­kich wy­bo­jach?

Za­zwy­czaj mia­ła sta­ran­ną fry­zu­rę, dziś jed­nak jej wło­sy za­kry­wa­ła czap­ka z dasz­kiem, a służ­bo­wy strój za­stą­pi­ły dżin­sy i T-shirt. To był pierw­szy rok gry w ba­se­ball ich syna w li­dze no­wi­cju­szy. Bar­dziej w tym wszyst­kim cho­dzi­ło o na­ucze­nie się pra­cy w ze­spo­le niż za­sad ba­se­bal­lu. Gdy­by jed­nak za­py­tać o to gra­czy, naj­waż­niej­sze były słod­kie prze­ką­ski na ko­niec me­czu. Sa­rah na­szy­ko­wa­ła pierw­szo­rzęd­ne ba­becz­ki z kre­mem.

– To ten ar­ty­kuł tak mnie wcią­gnął.

– Co czy­tasz?

– „Va­ni­ty Fair”. Nu­mer sprzed kil­ku mie­się­cy. Za­po­mnia­łam, że go tu zo­sta­wi­łam.

Rich kiw­nął gło­wą; mało go to in­te­re­so­wa­ło.

– Ar­ty­kuł o An­tho­nym Raw­ling­sie i jego żo­nie – kon­ty­nu­owa­ła. – Czy twój oj­ciec nie otrzy­mał przy­pad­kiem za­pro­sze­nia na ich ślub?

– Chy­ba tak. To jed­na z ko­rzy­ści by­cia Ri­char­dem Bo­sley­em, su­per­waż­nym gu­ber­na­to­rem sta­nu Iowa. Spo­ufa­lasz się ze zna­czą­cy­mi dar­czyń­ca­mi.

– Pa­mię­tam, jak o tym wspo­mi­nał. Brzmi to nie­sa­mo­wi­cie – pa­pla­ła Sa­rah. – Ślub od­był się w ich re­zy­den­cji, ro­zu­miem więc, że twój tato tam po­je­chał?

– No ra­czej. Na­praw­dę nie robi to na mnie wra­że­nia.

– A to cze­mu? Z tego, co tu jest na­pi­sa­ne, wy­ni­ka, że obo­je an­ga­żu­ją się w dzia­łal­ność cha­ry­ta­tyw­ną. Wie­dzia­łeś, że jego żona była bar­man­ką, kie­dy się po­zna­li?

– Ten czło­wiek za­ra­bia na krzyw­dzie in­nych lu­dzi.

– Tu­taj jest to przed­sta­wio­ne jako nie­sa­mo­wi­ta hi­sto­ria mi­ło­sna. Wy­obra­żasz so­bie, że je­steś bez­ro­bot­ną me­te­oro­loż­ką, pra­cu­jesz za ba­rem i za­ko­chu­jesz się w mi­liar­de­rze?

– Chwi­lecz­kę, a skąd po­cho­dzą te mi­liar­dy?

– Pi­szą tu coś o In­ter­ne­cie.

– Tak. Z tego, co wiem od ojca, tak to się wła­śnie za­czę­ło. An­tho­ny’emu Raw­ling­so­wi uda­ło się za­ło­żyć fir­mę i roz­wi­jać ją dzię­ki nie­ko­rzyst­ne­mu po­ło­że­niu in­nych lu­dzi. Oso­bi­ście zwol­nił wy­star­cza­ją­cą licz­bę osób, aby za­peł­nić te fa­bry­ki.

– Z dru­giej stro­ny taką samą licz­bę pra­cow­ni­ków za­trud­nia. – Sa­rah zer­k­nę­ła na roz­cią­ga­ją­cy się wo­kół nich przy­gnę­bia­ją­cy wi­dok. – Uwa­żam, że lu­dzie są po pro­stu za­zdro­śni. Któ­ra ko­bie­ta nie chcia­ła­by na­gle wieść ży­cia Cla­ire Raw­lings?

Ich uwa­gę zwró­cił głos syna. Za­miast roz­my­ślać o miej­skiej za­gła­dzie i sta­nie kra­jo­wej go­spo­dar­ki, Rich zer­k­nął na ja­sne wło­sy sie­dzą­ce­go z tyłu chłop­ca.

– Tato, mu­szę siku – rzu­cił ma­lec bła­gal­nie, pa­trząc w wi­docz­ne w lu­ster­ku wstecz­nym oczy ojca.

– Ryan, za parę mi­nut do­je­dzie­my do domu. Wy­trzy­masz.

– Nie, tato, nie wy­trzy­mam. Mu­szę już te­raz!

Rich i Sa­rah wy­mie­ni­li spoj­rze­nia. Jej mina mó­wi­ła to, co i tak wie­dział: to nie była oko­li­ca od­po­wied­nia na po­stój. Gdy­by po­je­cha­li ka­wa­łek da­lej, by­ło­by znacz­nie bez­piecz­niej; Ryan jed­nak ję­czał, wy­ma­chu­jąc krót­ki­mi no­ga­mi.

– Wi­dzę sta­cję ben­zy­no­wą. Za­trzy­maj się, pro-ooo-szę! – Ostat­nie sło­wo two­rzy­ły trzy prze­cią­głe sy­la­by.

Wbrew roz­sąd­ko­wi Ri­chard Bo­sley II wje­chał na par­king przed sta­cją Spe­edway i zwró­cił się do żony:

– Pój­dę z nim. Poza tym jest śro­dek dnia i nie ma du­że­go ru­chu.

Sa­rah uśmiech­nę­ła się i od­pię­ła pasy.

– Do­brze, chło­pa­ki, za­ła­tw­cie, co trze­ba, i w dro­gę. Mamy do obej­rze­nia mecz ba­se­bal­lo­wy. Wszyst­ko na­gra­łam. Ryan, po­cze­kaj tyl­ko, aż zo­ba­czysz, jak przyj­mu­jesz pił­kę!

Cięż­kie, szkla­ne drzwi po­kry­te były smu­ga­mi i od­ci­ska­mi pal­ców. Rich ro­zej­rzał się w po­szu­ki­wa­niu ta­blicz­ki in­for­mu­ją­cej, gdzie znaj­du­ją się to­a­le­ty. We wnę­trzu uno­sił się za­pach hot do­gów opie­ka­nych tak dłu­go, aż mia­ły kon­sy­sten­cję gumy. Sto­ją­ce po­środ­ku re­ga­ły na to­war były czę­ścio­wo pu­ste, a po­pę­ka­ne li­no­leum brud­ne i tam, gdzie cho­dzi­li klien­ci, wy­tar­te. Rich zer­k­nął w stro­nę kasy umiesz­czo­nej w nie­du­żym bok­sie. Chciał po­pro­sić pra­cow­ni­ka o po­moc, ale zo­ba­czył tyl­ko pu­ste krze­sła; a po­tem do­strzegł wy­cią­gnię­tą szu­flad­kę kasy.

– Tato, wi­dzę na­pis. – W pa­nu­ją­cej w po­miesz­cze­niu peł­nej na­pię­cia ci­szy roz­legł się głos Ry­ana.

Na­gle na ko­ry­ta­rzu, gdzie mie­ści­ły się to­a­le­ty, zro­bi­ło się ja­kieś za­mie­sza­nie. Kil­ka chwil za­wie­si­ło się w cza­sie, jak­by elek­tro­ny zwol­ni­ły, pro­to­ny prze­sta­ły się przy­cią­gać, a ato­my nie wpa­so­wy­wa­ły się już w ma­te­rię; tak jak się dzie­je w chwi­li, kie­dy z gar­dła no­wo­rod­ka wy­do­by­wa się pierw­szy krzyk. Nie­któ­re mo­men­ty po­ja­wia­ją się w mgnie­niu oka; ni­czym bły­ska­wi­ce, któ­re tak trud­no uchwy­cić na zdję­ciu. Inne cią­gną się i cią­gną.

W ich stro­nę ru­szył ja­kiś krę­py męż­czy­zna. Jego twarz była scho­wa­na pod ko­mi­niar­ką. Pierw­szą myśl Ri­cha – „Jest li­piec, po co ko­muś ko­mi­niar­ka?” – nie­mal na­tych­miast za­stą­pi­ła świa­do­mość tego, co się wła­śnie dzie­je.

– Szyb­ko! Do sa­mo­cho­du! – za­wo­łał.

Choć Sa­rah była za­ję­ta szu­ka­niem port­fe­la, ton gło­su męża spra­wił, że bez chwi­li zwło­ki chwy­ci­ła syna za rękę i od­wró­ci­ła się ku po­ma­za­nym szkla­nym drzwiom. Huk strza­łów roz­legł się tak na­gle, że nie dane jej było zo­ba­czyć, jak jej mąż upa­da. Ry­ano­wi tak­że. Ostat­nim, co uj­rze­li, była czer­wo­na mgieł­ka ich krwi, roz­bry­zgu­ją­cej się na pod­ło­dze i szy­bach.

Przed kil­ko­ma mie­sią­ca­mi wie­le ki­lo­me­trów stąd pe­wien dy­rek­tor zde­cy­do­wał się za­mknąć nie­przy­no­szą­cą do­cho­dów fa­bry­kę kru­szy­wa. Na sku­tek tej jed­nej de­cy­zji ty­sią­ce osób wy­lą­do­wa­ło na bru­ku. Jed­nym z nich oka­zał się oj­ciec sa­mot­nie wy­cho­wu­ją­cy cho­re dziec­ko. W chwi­li de­spe­ra­cji ten bez­ro­bot­ny męż­czy­zna uznał, że je­dy­nym spo­so­bem na zdo­by­cie pie­nię­dzy po­trzeb­nych na opła­ce­nie za­le­głych ra­chun­ków za le­cze­nie i ura­to­wa­nie syna jest wkro­cze­nie na dro­gę prze­stęp­stwa. Kil­ka roz­bo­jów póź­niej, kie­dy pie­nią­dze oka­za­ły się zbyt ku­szą­ce i zbyt pro­ste do zdo­by­cia, męż­czy­zna miał już nowy za­wód…Nie ist­nie­ją gra­ni­ce tego,
co czło­wiek może zro­bić albo do­kąd do­trzeć,
pod wa­run­kiem że nie dba o to, komu zo­sta­ną przy­pi­sa­ne za­słu­gi.

Char­les Edward Mon­ta­gue

Rozdział 1

Ri­chard Bo­sley ro­zej­rzał się po pre­sti­żo­wym ga­bi­ne­cie, du­ma­jąc o swo­im miej­scu w hi­sto­rii. Wzdłuż ścian sta­ły im­po­nu­ją­ce re­ga­ły z książ­ka­mi, a ma­ho­nio­we biur­ko moż­na było opi­sać sło­wem „kró­lew­skie”. Za skó­rza­nym fo­te­lem wy­eks­po­no­wa­no fla­gi Sta­nów Zjed­no­czo­nych i sta­nu Iowa. Za­le­d­wie pięt­na­ście mie­się­cy mi­nę­ło od ob­ję­cia przez nie­go dru­giej ka­den­cji na sta­no­wi­sku gu­ber­na­to­ra. Miał tyle pla­nów. Po tra­gicz­nej śmier­ci je­dy­ne­go syna i jego ro­dzi­ny mógł li­czyć na wy­bor­ców. Ob­da­rzy­li go za­ufa­niem, po­par­li jego po­my­sły i gło­szo­ne przez nie­go war­to­ści. Pa­trząc na ro­dzin­ną fo­to­gra­fię przed­sta­wia­ją­cą go w to­wa­rzy­stwie syna, sy­no­wej i wnu­ka, po­da­wał te ostat­nie w wąt­pli­wość. Być może oka­za­ły się zbyt wznio­słe. Może gdy­by trzy­mał się z dala od sta­no­wisk pu­blicz­nych, wszyst­ko po­to­czy­ło­by się ina­czej.

Za oknem hu­lał zim­ny mar­co­wy wiatr. Przy­glą­da­jąc się swe­mu od­bi­ciu na tle ciem­ne­go, wie­czor­ne­go nie­ba, Ri­chard Bo­sley znał praw­dę: te wszyst­kie „co by było, gdy­by” w ogó­le nie mia­ły zna­cze­nia! Nie miał już ro­dzi­ny, a ju­tro roz­pocz­nie trze­cią se­rię che­mio­te­ra­pii. Dru­ga za­bra­ła mu wło­sy i ener­gię, a ta trze­cia rów­nie do­brze może ode­brać ży­cie. W prze­ciw­nym ra­zie z pew­no­ścią zro­bi to no­wo­twór. Z wy­chu­dzo­nej twa­rzy prze­niósł wzrok na bla­dą skó­rę dło­ni. Ży­cie nie było spra­wie­dli­we; mo­dlił się jed­nak, aby śmierć oka­za­ła się bar­dziej ła­ska­wa.

Ju­tro w po­łu­dnie mia­ła się od­być kon­fe­ren­cja pra­so­wa, pod­czas któ­rej Ri­chard Bo­sley ofi­cjal­nie zło­ży re­zy­gna­cję ze sta­no­wi­ska gu­ber­na­to­ra sta­nu Iowa. Na po­zo­sta­łą część ka­den­cji od razu zo­sta­nie za­przy­się­żo­ny Shel­don Pre­ston, obec­nie wi­ce­gu­ber­na­tor. Dzi­siej­szy wie­czór, spę­dzo­ny w sa­mot­no­ści w ga­bi­ne­cie, gu­ber­na­tor Bo­sley po­sta­no­wił po­świę­cić na po­dej­mo­wa­nie waż­nych de­cy­zji. Nie miał nic do stra­ce­nia. Do dia­bła z ko­mi­te­tem wy­ko­naw­czym, dzi­siaj li­czy­ło się tyl­ko jego zda­nie.

Moż­na w ogó­le stwier­dzić, czy do­bry uczy­nek speł­nio­ny z nie­wła­ści­wych po­bu­dek jest na­dal do­bry? W tej aku­rat chwi­li su­mie­nie ka­za­ło mu się za­sta­no­wić jesz­cze raz. Nie od­cho­dzić z tego sta­no­wi­ska bez świa­do­mo­ści, że zro­bi­ło się wszyst­ko, co moż­li­we. Usiadł na skó­rza­nym fo­te­lu i po­sta­no­wił, że tak wła­śnie uczy­ni. Hi­sto­ria sama się na­pi­sze.

Sto­sik wnio­sków o uła­ska­wie­nie zo­stał omó­wio­ny i do­głęb­nie prze­ana­li­zo­wa­ny. Wie­ści o jego ry­chłej re­zy­gna­cji spra­wi­ły, że po­ja­wi­ło się ich cał­kiem spo­ro. Ko­mi­tet wy­ko­naw­czy za­jął się tymi wnio­ska­mi i dzie­sięć zo­sta­ło roz­pa­trzo­nych po­zy­tyw­nie. Dzie­się­cio­ro wnio­sko­daw­ców, od­sia­du­ją­cych wy­ro­ki w za­kła­dach kar­nych sta­nu Iowa, wkrót­ce wyj­dzie na wol­ność. Ju­tro tych dzie­sięć osób do­wie się, że ich wy­ro­ki zo­sta­ły uchy­lo­ne, a czas od­siad­ki do­biegł koń­ca.

Gu­ber­na­tor Bo­sley po­pa­trzył na ster­tę do­ku­men­tów le­żą­cych po le­wej stro­nie biur­ka. Te aku­rat do­ty­czy­ły je­de­na­ścior­ga in­nych osób. Zgod­nie z de­cy­zją ko­mi­te­tu ci osa­dze­ni po­zo­sta­ną w wię­zie­niu. Od­sie­dzą wy­ro­ki orze­czo­ne przez moż­nych i waż­nych sę­dziów tego wspa­nia­łe­go sta­nu. Trzę­są­cy­mi się dłoń­mi – co było skut­kiem ra­czej krą­żą­cej w jego ży­łach che­mii niż emo­cji – prze­rzu­cał wnio­ski tych więź­niów, któ­rym nie dane bę­dzie uła­ska­wie­nie.

Gwał­ci­cie­le, wła­my­wa­cze, pro­sty­tut­ki i inni prze­stęp­cy. Ri­char­do­wi przy­po­mnia­ło się w koń­cu, cze­go szu­ka. Jesz­cze raz przej­rzał do­ku­men­ty i zna­lazł po­szu­ki­wa­ne na­zwi­sko. Tak, była wcze­śniej żoną An­tho­ny’ego Raw­ling­sa. A niech to, go­ścił prze­cież na ich we­se­lu. Na­gle na twa­rzy Ri­char­da Bo­sleya po­ja­wił się uśmiech. Ostat­ni­mi cza­sy nie­wie­le miał po­wo­dów do ra­do­ści. Mię­śnie twa­rzy za­raz się zmę­czą, ale na ra­zie cie­szył go ten mo­ment eu­fo­rii.

Po­now­nie prze­czy­tał wnio­sek. Cla­ire Ni­chols: wy­rok bez orze­ka­nia o wi­nie w spra­wie o usi­ło­wa­nie za­bój­stwa, do­bre spra­wo­wa­nie w za­kła­dzie kar­nym, żad­ne­go nie­po­słu­szeń­stwa, wcze­śniej nie­ka­ra­na, ska­za­na na sie­dem lat, od­sie­dzia­ła czter­na­ście mie­się­cy. Zwa­żyw­szy na mno­gość grze­chów bę­dą­cych na su­mie­niu więź­niów, któ­rzy ju­tro zo­sta­ną uła­ska­wie­ni, gu­ber­na­tor Bo­sley mógł się za­sta­na­wiać, dla­cze­go ko­mi­tet wy­ko­naw­czy po­zwo­lił, aby ta aku­rat ko­bie­ta po­zo­sta­ła za krat­ka­mi – w su­mie znał jed­nak po­wód. W skład ko­mi­te­tu wcho­dzi­ło pięć wpły­wo­wych po­li­tycz­nie osób – czy też osób z po­ten­cjal­ny­mi wpły­wa­mi – któ­rych ka­den­cja trwa­ła czte­ry lata. Wszy­scy wie­dzie­li, że w sta­nie Iowa nie od­nie­sie się suk­ce­su, wcho­dząc w dro­gę An­tho­ny’emu Raw­ling­so­wi.

Dla Ri­char­da Bo­sleya to była nie­ocze­ki­wa­na szan­sa na po­msz­cze­nie śmier­ci syna. Ob­co­wa­nie z po­li­ty­ka­mi i ludź­mi po­kro­ju An­tho­ny’ego Raw­ling­sa wie­le go na­uczy­ło. Za­mknąw­szy oczy, zo­ba­czył tego cie­szą­ce­go się ogól­nym sza­cun­kiem biz­nes­me­na, uśmie­cha­ją­ce­go się, wy­mie­nia­ją­ce­go uści­ski dło­ni i czy­nią­ce­go obiet­ni­ce. Wie­dział jed­nak, jak brze­mien­na w skut­ki oka­za­ła się jego de­cy­zja o za­mknię­ciu tam­tej fa­bry­ki kru­szy­wa we Flint. Ze­msta była nie­god­na chrze­ści­ja­ni­na, ale kie­dy pa­trzył na le­żą­ce przed sobą do­ku­men­ty, nie mógł się oprzeć wra­że­niu, że to nie kto inny, tyl­ko Bóg po­da­ro­wał mu tę szan­sę.

Nie na­my­śla­jąc się dłu­żej, gu­ber­na­tor Ri­chard Bo­sley zło­żył pod­pis na dole wnio­sku. Na­stęp­nie przy­sta­wił urzę­do­wą pie­częć, czy­niąc do­ku­ment pra­wo­moc­nym. Dzie­sięć na­zwisk uła­ska­wio­nych więź­niów zo­sta­ło już prze­ka­za­nych pra­sie. Nic nie szko­dzi; dzien­ni­ka­rze nie od razu zwie­trzą świet­ny te­mat: „Urzęd­nik pań­stwo­wy pro­stu­je spra­wy i uła­ska­wia byłą żonę mi­liar­de­ra”. Ri­chard Bo­sley był prze­ko­na­ny, że świat po­zna tego na­stęp­stwa i że ja­kimś cu­dem rzecz­nicz­ka pra­so­wa pana Raw­ling­sa ob­ró­ci wszyst­ko na jego ko­rzyść. Ist­nia­ła jed­nak szan­sa, choć­by nie­wiel­ka, że nie zna­la­zł­szy się na pierw­szej li­ście osób uła­ska­wio­nych, pani Ni­chols bę­dzie mia­ła oka­zję przed­sta­wić swo­ją wer­sję.

Na­za­jutrz, w obec­no­ści przed­sta­wi­cie­li pra­sy lo­kal­nej i ogól­no­kra­jo­wej, gu­ber­na­tor Bo­sley pod­pi­sał dzie­sięć wnio­sków. Na mocy kon­sty­tu­cji sta­nu Iowa w przy­pad­ku oso­by uła­ska­wio­nej nisz­czo­no całą do­ku­men­ta­cję zwią­za­ną z jej wcze­śniej­szym ska­za­niem. Uła­ska­wie­nie przy­wra­ca­ło wszyst­kie pra­wa oby­wa­tel­skie utra­co­ne na mocy wy­ro­ku są­do­we­go i ofi­cjal­nie unie­waż­nia­ło wy­rok oraz inne praw­ne kon­se­kwen­cje po­peł­nio­ne­go prze­stęp­stwa. Oso­ba ta bę­dzie uzna­wa­na za nie­win­ną i od­zy­ska sta­tus, jaki mia­ła­by, gdy­by w ogó­le nie po­peł­ni­ła prze­stęp­stwa, za któ­re zo­sta­ła ska­za­na.

Co waż­niej­sze, ta­kie uła­ska­wie­nie było osta­tecz­ne i nie­odwo­łal­ne. Gu­ber­na­tor Bo­sley wło­żył dzie­sięć do­ku­men­tów do tecz­ki, w któ­rej znaj­do­wał się już je­den. Uśmie­cha­jąc się bla­do do ka­mer, wstał i za­jął miej­sce za pul­pi­tem.

– Pa­nie i pa­no­wie, by­li­ście świad­kiem mo­jej ostat­niej czyn­no­ści jako gu­ber­na­to­ra tego wspa­nia­łe­go sta­nu. Z cięż­kim ser­cem skła­dam dzi­siaj re­zy­gna­cję z tego pre­sti­żo­we­go sta­no­wi­ska…

Se­kre­tar­ka gu­ber­na­to­ra wzię­ła tecz­kę i umie­ści­ła każ­dy do­ku­ment w osob­nej ko­per­cie. Po­wia­do­mie­ni zo­sta­ną obroń­cy wszyst­kich ska­za­nych, a po uzy­ska­niu ak­cep­ta­cji każ­de­go więź­nia uła­ska­wie­nie nie bę­dzie już mo­gło zo­stać cof­nię­te. Na ko­niec in­for­ma­cja o tym zo­sta­nie prze­ka­za­na do są­dów. W ogól­nym za­mie­sza­niu se­kre­tar­ka w ogó­le nie zwró­ci­ła uwa­gi na fakt, że uła­ska­wień było je­de­na­ście, a nie dzie­sięć.

W jed­nym z biu­row­ców na tej sa­mej uli­cy, przy któ­rej mie­ścił się bu­dy­nek par­la­men­tu sta­no­we­go, praw­nicz­ka Jane Al­ly­son cho­dzi­ła ner­wo­wo po swo­im nie­wiel­kim ga­bi­ne­cie, za­kli­na­jąc te­le­fon, aby za­dzwo­nił. To był jej pierw­szy wnio­sek o uła­ska­wie­nie. Za­wsze z nie­po­ko­jem cze­ka­ła na sę­dziow­skie wy­ro­ki, któ­re de­ter­mi­no­wa­ły wol­ność i przy­szłość jej klien­tów. Obec­na sy­tu­acja była zu­peł­nie inna – sur­re­ali­stycz­na. Jej klient­ka stra­ci­ła już wol­ność i przy­szłość, do­bro­wol­nie wnio­sku­jąc o wy­rok bez orze­ka­nia o wi­nie w spra­wie o usi­ło­wa­nie za­bój­stwa.

Jane pa­mię­ta­ła, jak sta­ła obok pani Ni­chols owład­nię­ta po­czu­ciem kom­plet­nej bez­rad­no­ści i ra­zem słu­cha­ły, jak sę­dzia przed­sta­wia kon­se­kwen­cje wnio­sku Cla­ire. Kie­dy Jane była jesz­cze na stu­diach, uczy­ła się tego, jak nie an­ga­żo­wać się emo­cjo­nal­nie w spra­wy klien­tów. Na ogół jej się to uda­wa­ło. To była kwe­stia prze­trwa­nia. Nie by­ła­by w sta­nie po­móc ko­lej­ne­mu klien­to­wi, gdy­by my­śla­mi po­zo­sta­wa­ła przy tym, któ­re­go za­wio­dła; jed­nak tam­te­go dnia, przed ro­kiem, mia­ła ocho­tę sie­dzieć i pła­kać ra­zem z Cla­ire Ni­chols. To było ta­kie nie­spra­wie­dli­we.

Czas pły­nął i zmie­nia­ły się pory roku. Nowi klien­ci przy­cho­dzi­li i od­cho­dzi­li. Po­ja­wi­ły się nowe moż­li­wo­ści. Jane Al­ly­son pra­co­wa­ła obec­nie w kan­ce­la­rii w cen­trum sto­li­cy sta­nu Iowa. Spo­ro mia­ła na gło­wie. I ja­koś so­bie ra­dzi­ła, aż trzy dni temu ku­rier do­star­czył ko­per­tę za­adre­so­wa­ną: „Sza­now­na Pani Jane Al­ly­son, do rąk wła­snych”. W środ­ku zna­la­zła wy­peł­nio­ny wnio­sek o uła­ska­wie­nie Cla­ire Ni­chols. Jane nie mu­sia­ła ro­bić nic oprócz zło­że­nia pod­pi­su jako re­pre­zen­tu­ją­cy ją obroń­ca. Do wnio­sku do­łą­czo­no krót­ki, wy­dru­ko­wa­ny list:

Sza­now­na Pani!

Moż­li­we, że pa­mię­ta Pani klient­kę sprzed mniej wię­cej roku, Cla­ire Ni­chols. W za­łą­cze­niu: wnio­sek o jej uła­ska­wie­nie, prze­zna­czo­ny dla gu­ber­na­to­ra Bo­sleya. Jak Pani za­pew­ne wia­do­mo, jego czas na tym sta­no­wi­sku do­bie­ga koń­ca. Ten wnio­sek MUSI dzi­siaj zo­stać do­star­czo­ny do jego biu­ra. Od Pani wy­ma­ga­ny jest je­dy­nie pod­pis. W za­łą­cze­niu czek, któ­ry po­kry­je kosz­ty Pani pra­cy.

Dzię­ku­ję.

Być może była to kwe­stia cze­ku opie­wa­ją­ce­go na sto ty­się­cy do­la­rów, a może nie­pod­pi­sa­ne­go li­stu, ale przy­ję­cie tego zle­ce­nia wy­da­wa­ło się czymś nie­wła­ści­wym. Jaki zdro­wy na umy­śle praw­nik przy­jął­by zle­ce­nie i ho­no­ra­rium z nie­zna­ne­go źró­dła? Od tej de­cy­zji mo­gła za­le­żeć za­rów­no jej przy­szłość, jak i li­cen­cja praw­ni­ka. Jane wie­dzia­ła, że po­win­na się skon­sul­to­wać z part­ne­ra­mi w kan­ce­la­rii. I taki wła­śnie mia­ła za­miar, kie­dy jej uwa­gę zwró­ci­ły znaj­du­ją­ce się w dol­nym rogu mo­ni­to­ra cy­fer­ki po­ka­zu­ją­ce go­dzi­nę: szes­na­sta trzy­dzie­ści dwie. Od sie­dzi­by gu­ber­na­to­ra dzie­lił ją dzie­się­cio­mi­nu­to­wy spa­cer.

Jane do­star­czy­ła pod­pi­sa­ny wnio­sek.

Te­raz ner­wo­wo ocze­ki­wa­ła tego, co przy­nie­sie przy­szłość. Gu­ber­na­tor pod­jął de­cy­zję. Obej­rza­ła w ne­cie kon­fe­ren­cję pra­so­wą. Cho­dząc po ga­bi­ne­cie, po raz ko­lej­ny kwe­stio­no­wa­ła ety­kę i le­gal­ność swo­jej de­cy­zji. Je­śli jej te­le­fon nie za­dzwo­ni, a wnio­sek o uła­ska­wie­nie nie zo­sta­nie roz­pa­trzo­ny po­zy­tyw­nie, nikt się nie do­wie, że w ogó­le go zło­ży­ła. Czek po­zo­sta­nie w tecz­ce z do­ku­men­ta­mi. Bez wzglę­du na de­cy­zję pod­ję­tą przez gu­ber­na­to­ra, jego spie­nię­że­nie wy­da­wa­ło się nie­mo­ral­ne i nie­etycz­ne.

Na ścia­nie, opra­wio­ny w im­po­nu­ją­cą dę­bo­wą ramę, wi­siał jej dy­plom Wy­dzia­łu Pra­wa Uni­wer­sy­te­tu Iowa. W ofi­cjal­nej pie­czę­ci świa­tło od­bi­ja­ło się na­wet przez szyb­kę. Czy de­cy­zja o udzie­le­niu po­mo­cy tej ko­bie­cie i przy­ję­ciu zle­ce­nia prze­kre­śli wszyst­kie lata na­uki?

Nie prze­sta­wa­ła ma­sze­ro­wać po wy­ło­żo­nej wy­kła­dzi­ną pod­ło­dze. Mo­gła się te­raz zaj­mo­wać wie­lo­ma in­ny­mi spra­wa­mi, ale od cza­su, kie­dy go­dzi­nę temu kon­fe­ren­cja pra­so­wa do­bie­gła koń­ca, nie była w sta­nie się sku­pić na ni­czym z wy­jąt­kiem za­kli­na­nia te­le­fo­nu. Je­śli wkrót­ce nie za­dzwo­ni, spra­wę bę­dzie moż­na uznać za za­mknię­tą.

Jane roz­my­śla­ła o Cla­ire Ni­chols. Jej aku­rat nie przy­szło do gło­wy zło­że­nie wnio­sku o uła­ska­wie­nie, ale po­mysł był rze­czy­wi­ście do­bry. Tym, co ją prze­ra­ża­ło – i z całą pew­no­ścią oso­bę, któ­ra prze­sła­ła wnio­sek – był An­tho­ny Raw­lings, czło­wiek nie­zwy­kle wpły­wo­wy, więc je­śli wnio­sek zo­stał roz­pa­trzo­ny po­zy­tyw­nie, na pew­no trze­ba się bę­dzie zmie­rzyć z kon­se­kwen­cja­mi. Jane od­su­nę­ła od sie­bie te my­śli. Te­raz je­dy­ne, co mo­gła zro­bić, to cze­kać.

Tak była po­grą­żo­na w my­ślach, że kie­dy te­le­fon za­dzwo­nił, aż się wzdry­gnę­ła. Ser­ce wa­li­ło jej jak mło­tem. Przez chwi­lę wpa­try­wa­ła się w apa­rat. Czy to jej wy­obraź­nia? Czy ten nie­du­ży, pla­sti­ko­wy apa­rat rze­czy­wi­ście wy­da­wał z sie­bie dźwięk? Drżą­cą ręką pod­nio­sła słu­chaw­kę, wzię­ła się w garść i ode­zwa­ła to­nem, ja­kie­go uży­wa­ła na sali roz­praw:

– Halo, tak, z tej stro­ny Jane Al­ly­son…

Jane tak moc­no za­ci­ska­ła dło­nie na kie­row­ni­cy, że aż jej po­bie­la­ły knyk­cie. Jaz­da z Des Mo­ines do Mit­chel­lvil­le nie po­win­na za­jąć wię­cej niż trzy­dzie­ści mi­nut, a kwa­drans po czter­na­stej nie było mowy o kor­kach. Praw­nicz­ka nie po­tra­fi­ła prze­stać my­śleć o tym, że nikt na świe­cie nie wie, co ona w tej chwi­li robi.

Przed nią roz­cią­ga­ło się mar­co­we nie­bo, sza­rość nad sza­ro­ścią. Od­cie­nie róż­ni­ły się mię­dzy sobą, a jed­nak wy­da­wa­ły się ta­kie same. Po pro­stu chmu­ry, a na nich ko­lej­ne chmu­ry. Skrę­ca­jąc na wschód na au­to­stra­dę I-80, Jane my­śla­ła o ko­bie­cie w wię­zie­niu, od­gro­dzo­nej od wła­sne­go ży­cia i naj­bliż­szych, od któ­rej dzie­li­ło ją za­le­d­wie kil­ka ki­lo­me­trów. W le­żą­cej na są­sied­nim fo­te­lu ak­tów­ce znaj­do­wał się jed­no­stro­ni­co­wy do­ku­ment, któ­ry na za­wsze od­mie­ni ży­cie Cla­ire Ni­chols.

Trzy dni temu ten do­ku­ment w ogó­le nie ist­niał. Jane Al­ly­son roz­my­śla­ła na te­mat wnio­sku i cze­ku. Pod­ję­ła de­cy­zję – nie­waż­ne, czy do­brą, czy złą – że za­cho­wa to zle­ce­nie w ta­jem­ni­cy. W świe­cie pie­nię­dzy i wpły­wów każ­de­go mo­gło­by ku­sić, aby po­in­for­mo­wać An­tho­ny’ego Raw­ling­sa o zło­żo­nym wnio­sku.

Ni­ko­go o nic nie oskar­ża­ła, o nie. Cho­dzi­ło je­dy­nie o to, że Cla­ire bo­ha­ter­sko zło­ży­ła wy­ja­śnie­nia. Jej ze­zna­nia wy­pa­ro­wa­ły ni­czym mgła nad je­zio­rem w chłod­ny wie­czór. Po­nad rok póź­niej nikt, na­wet wścib­scy dzien­ni­ka­rze, nie miał po­ję­cia o dru­giej twa­rzy zło­te­go chłop­ca sta­nu Iowa. Ci­chy głos w du­szy Jane ostrzegł ją przed in­for­mo­wa­niem ko­go­kol­wiek o tym, co te­raz robi. Kie­dy za­ła­twi tę spra­wę do koń­ca, po­pro­si part­ne­rów w kan­ce­la­rii o roz­mo­wę. O ile szczę­ście do­pi­sze, zro­zu­mie­ją. W tej aku­rat chwi­li wo­la­ła się przej­mo­wać Cla­ire niż po­ten­cjal­ny­mi kon­se­kwen­cja­mi.

Czymś nie­wia­ry­god­nym było, że li­sta uła­ska­wio­nych osób, któ­rą po kon­fe­ren­cji pra­so­wej otrzy­ma­ły me­dia, nie za­wie­ra­ła na­zwi­ska Cla­ire Ni­chols, a mimo to Jane była w po­sia­da­niu sto­sow­ne­go do­ku­men­tu. Wjeż­dża­jąc na par­king dla od­wie­dza­ją­cych, aż się trzę­sła z pod­eks­cy­to­wa­nia. Czter­na­ście mie­się­cy temu nie po­tra­fi­ła po­móc swo­jej klient­ce; dziś było ina­czej.

Roz­ra­do­wa­nie znik­nę­ło jed­nak w chwi­li, gdy w jej gło­wie po­ja­wi­ła się pew­na myśl. Jane sta­nę­ła jak wry­ta, z ręką unie­sio­ną ku drzwiom, i za­czę­ła się za­sta­na­wiać nad tym, kto ma zbęd­ne sto ty­się­cy do­la­rów na to, aby uwol­nić Cla­ire z wię­zie­nia. Do tej pory ży­wi­ła prze­ko­na­nie, że to ktoś, kto się boi An­tho­ny’ego Raw­ling­sa. A je­śli to był on? Czy to moż­li­we? Ale dla­cze­go?

Czy skła­da­jąc wnio­sek, Jane oka­za­ła się je­dy­nie pion­kiem? A je­śli wol­ność, któ­rą za chwi­lę mia­ła ofia­ro­wać Cla­ire, była ni­czym in­nym jak zwa­bie­niem w sieć? Zła­pa­ła za klam­kę i po­czu­ła ści­ska­nie w żo­łąd­ku. Nie mo­gła po­zwo­lić, aby te my­śli ją po­wstrzy­ma­ły. Cla­ire Ni­chols za­słu­gi­wa­ła na wol­ność. A ona mu­sia­ła do­pil­no­wać tego, aby jej klient­ka tą wol­no­ścią cie­szy­ła się poza gra­ni­ca­mi sta­nu Iowa.

W nie­du­żym, ob­skur­nym po­ko­ju od­wie­dzin świa­tło było upior­nie flu­ore­scen­cyj­ne. Me­ta­lo­wy stół i krze­sła wy­da­wa­ły się przez to jesz­cze zim­niej­sze. Jane co rusz zer­ka­ła na ze­ga­rek. Jak dłu­go może trwać przy­pro­wa­dze­nie tu­taj więź­nia?

Oka­za­ło się, że trzy­na­ście mi­nut. Pra­wie trzy­na­ście mi­nut po tym, jak Jane zna­la­zła się w tym ma­łym, bez­barw­nym po­miesz­cze­niu, drzwi w koń­cu się otwo­rzy­ły. Eskor­to­wa­na przez straż­ni­ka Cla­ire Ni­chols we­szła i usia­dła na sto­ją­cym na­prze­ciw­ko krze­śle. Wy­glą­da­ła do­kład­nie tak, jak Jane ją za­pa­mię­ta­ła, a brą­zo­we wło­sy spię­ła w koń­ski ogon. Cerę mia­ła bla­dą i bez odro­bi­ny ma­ki­ja­żu, ale jej oczy wciąż były in­ten­syw­nie zie­lo­ne. Choć obie ko­bie­ty mia­ły po­dob­ną fi­gu­rę, ubra­na w kom­bi­ne­zon wię­zien­ny Cla­ire spra­wia­ła wra­że­nie drob­niej­szej.

– Jane, je­stem za­sko­czo­na tym, że cię wi­dzę. Co cię spro­wa­dza? – Głos Cla­ire brzmiał zdu­mie­wa­ją­co sil­nie.

– Sły­sza­łaś o czymś ta­kim jak uła­ska­wie­nie?

– Tak, to coś, co robi pre­zy­dent przed odej­ściem z urzę­du. A dla­cze­go?

– Dla­te­go że to tak­że coś, co robi gu­ber­na­tor przed odej­ściem z urzę­du.

Cla­ire zmru­ży­ła zie­lo­ne oczy.

– Nie ro­zu­miem.

– Gu­ber­na­tor Bo­sley ma raka. Dzi­siaj ustą­pił ze sta­no­wi­ska.

– Przy­kro mi to sły­szeć. Z tego, co pa­mię­tam, był go­ściem na moim ślu­bie. – Za­wa­ha­ła się, prze­tra­wia­jąc usły­sza­ną in­for­ma­cję. – Co ta­kie­go po­wie­dzia­łaś o uła­ska­wie­niu?

– Cla­ire, przed zło­że­niem re­zy­gna­cji pod­pi­sał kil­ka wnio­sków o uła­ska­wie­nie. Przy­je­cha­łam tu po­roz­ma­wiać o two­im.

Cla­ire sły­sza­ła, co mówi praw­nicz­ka. Bar­dzo moc­no się sta­ra­ła zro­zu­mieć, o co cho­dzi, ale to wszyst­ko nie mia­ło sen­su. W jej oczach po­ja­wi­ły się łzy.

Jane ob­ser­wo­wa­ła, jak jej klient­ka pró­bu­je przy­swo­ić so­bie to, co się wła­śnie dzie­je.

– Naj­pierw mu­sisz for­mal­nie przy­jąć uła­ska­wie­nie. – Praw­nicz­ka wy­ję­ła z ak­tów­ki do­ku­ment i po­ło­ży­ła go na sto­le. – Kie­dy to zro­bisz, bę­dziesz wol­na.

Osa­dzo­na wpa­try­wa­ła się w le­żą­cy przed nią pa­pier. Prze­czy­ta­ła swo­je imię, na­zwi­sko i za­rzu­ty. Na sa­mym dole wid­niał pod­pis gu­ber­na­to­ra Bo­sleya oraz ofi­cjal­na pie­częć sta­nu Iowa. Jed­no miej­sce po­zo­sta­ło pu­ste: tam, gdzie to ona po­win­na się pod­pi­sać. Kie­dy prze­nio­sła wzrok z wnio­sku na ko­bie­tę, któ­ra czter­na­ście mie­się­cy temu była jej obroń­cą, po­licz­ki mia­ła mo­kre od łez.

Mu­sia­ła się upew­nić. Zbyt wie­le razy ją oszu­ka­no.

– Dla­cze­go mnie uła­ska­wio­no… i je­stem wol­na… co to zna­czy? Rze­czy­wi­ście wol­na czy wol­na, ale mu­szę być pod nad­zo­rem… – Jej głos drżał z emo­cji.

Jane się­gnę­ła po­nad bla­tem i uję­ła trzę­są­ce się dło­nie Cla­ire.

– Je­śli zło­żysz pod­pis na wnio­sku, bę­dziesz wol­na. Uła­ska­wie­nie ozna­cza, że wszyst­kie oskar­że­nia zni­ka­ją. Zo­sta­ją usu­nię­te z two­ich akt. Wszyst­ko zo­sta­je ci wy­ba­czo­ne i jesz­cze dziś mo­żesz opu­ścić to wię­zie­nie, nie oglą­da­jąc się za sie­bie. – Usły­szaw­szy wy­ja­śnie­nia Jane, Cla­ire przy­gar­bi­ła się i spu­ści­ła gło­wę. Bez­gło­śnie szlo­cha­ła. Praw­nicz­ka uści­snę­ła jej dło­nie. – Mo­żesz się udać, do­kąd tyl­ko chcesz i kie­dy tyl­ko chcesz. Cla­ire, do­kąd chcesz je­chać?

Gdy unio­sła gło­wę, jej zie­lo­ne oczy błysz­cza­ły.

– Do­kąd ja chcę je­chać? – za­py­ta­ła. Krę­ci­ło jej się w gło­wie; tak wie­le mi­nę­ło cza­su, od­kąd to ona kon­tro­lo­wa­ła swo­ją przy­szłość. W koń­cu od­par­ła: – Nie wiem.

– Chy­ba pierw­sze py­ta­nie, na któ­re mu­sisz udzie­lić od­po­wie­dzi, brzmi: „Przyj­mu­jesz uła­ska­wie­nie?”. – Jane pa­trzy­ła, jak klat­ka pier­sio­wa Cla­ire uno­si się i opa­da. Nie mo­gąc wy­do­być z sie­bie gło­su, ko­bie­ta w po­ma­rań­czo­wym kom­bi­ne­zo­nie kiw­nę­ła gło­wą. – Wo­bec tego mu­sisz zło­żyć pod­pis na wnio­sku.

Cla­ire po­now­nie ski­nę­ła gło­wą.

Kie­dy Jane w koń­cu uda­ło się uspo­ko­ić swo­ją klient­kę, ta pod­pi­sa­ła się na dole do­ku­men­tu. Choć ist­nia­ły w ta­kich przy­pad­kach sto­sow­ne pro­ce­du­ry, wia­do­mo było, że jesz­cze dziś bę­dzie mo­gła opu­ścić za­kład kar­ny.

– Kie­dy mnie wy­pusz­czą? – W jej gło­sie sły­chać było nie­pew­ność.

– Nie wy­ja­dę stąd bez cie­bie.

Cla­ire spoj­rza­ła na nią z po­dzi­wem.

– Co mu­szę zro­bić?

– Masz w celi coś, co chcia­ła­byś za­brać?

Tak, mia­ła zdję­cia, li­sty, no­tat­ki i kil­ka pa­mią­tek. Ski­nę­ła gło­wą.

– W ta­kim ra­zie wróć ze straż­ni­kiem do celi. Za­nio­sę uła­ska­wie­nie na­czel­ni­ko­wi wię­zie­nia. A nie­dłu­go po­tem ktoś cię do mnie przy­pro­wa­dzi. – Cla­ire ki­wa­ła po­ta­ku­ją­co gło­wą. – Otrzy­masz z po­wro­tem wszyst­ko, co mia­łaś przy so­bie w dniu aresz­to­wa­nia, tak­że ubra­nia. Przy­wio­złam ja­kieś inne, gdy­by się oka­za­ło, że tam­te już na cie­bie nie pa­su­ją.

– Dzię­ku­ję ci. – Cla­ire opu­ści­ła wzrok na stół. – Nie mam żad­nych pie­nię­dzy, aby za­pła­cić za two­ją pra­cę.

Jane po­my­śla­ła o cze­ku.

– Naj­pierw cię stąd wy­cią­gnij­my, a po­tem po­roz­ma­wia­my o wy­na­gro­dze­niu. – Jej uśmiech oka­zał się za­raź­li­wy. Cla­ire tak­że się uśmiech­nę­ła i uści­snę­ła dło­nie Jane. – Za­nim wró­cisz do celi, po­wiedz, do kogo mogę za­dzwo­nić? Jest ktoś, kto mógł­by cię do­kądś za­brać? Czy też chcesz po­zo­stać w Iowa? – Jane mo­dli­ła się w du­chu, aby jej klient­ka chcia­ła wy­je­chać i aby było miej­sce, do któ­re­go mo­gła­by się udać.

– Do­kąd mogę je­chać?

– Gdzie tyl­ko masz ocho­tę. Do kogo mogę za­dzwo­nić?

Cla­ire za­sta­na­wia­ła się nad od­po­wie­dzią. Tak szyb­ko, jak tyl­ko by się dało, pra­gnę­ła wy­je­chać z Iowa i zo­sta­wić za sobą wszyst­kie zwią­za­ne z tym sta­nem wspo­mnie­nia. Ale kto mógł­by jej po­móc? Nie mia­ła pie­nię­dzy. Jej sio­stra mo­gła­by po nią przy­je­chać, lecz tro­chę by to po­trwa­ło. Poza tym Emi­ly tak­że bra­ko­wa­ło oszczęd­no­ści. Wte­dy przy­szła jej do gło­wy pew­na oso­ba.

Wie­le mie­się­cy temu, po tym, jak otrzy­ma­ła pu­deł­ko z se­kre­ta­mi An­tho­ny’ego, po­sta­no­wi­ła się skon­tak­to­wać z Am­ber McCoy, na­rze­czo­ną Si­mo­na John­so­na. Czu­ła, że łą­czy je swo­ista więź: dwie ko­bie­ty skrzyw­dzo­ne przez czy­ny An­tho­ny’ego Raw­ling­sa. Dzi­siaj była prze­ko­na­na, że Am­ber jej po­mo­że.

– Am­ber McCoy, pre­zes SiJo Ga­ming z Palo Alto w Ka­li­for­nii. Nie znam jej nu­me­ru.

Jane za­pi­sa­ła so­bie dane, po czym od­par­ła:

– Nic się nie martw, skon­tak­tu­ję się z nią, za­nim zdą­żą cię do mnie przy­pro­wa­dzić.

– Dzię­ku­ję. – Cla­ire wsta­ła i po­de­szła do drzwi. – Na­praw­dę, Jane, dzię­ku­ję ci – po­wtó­rzy­ła. – W ogó­le się tego nie spo­dzie­wa­łam… w ogó­le.

– Po­roz­ma­wia­my wię­cej w sa­mo­cho­dzie. A te­raz za­bie­raj swo­je rze­czy, bo cze­ka na cie­bie wiel­ki, wspa­nia­ły świat.

Jane pa­trzy­ła, jak Cla­ire uno­si gło­wę i się pro­stu­je, po czym puka do drzwi, a straż­nik za­bie­ra ją do celi. Jesz­cze przez kil­ka mi­nut bę­dzie trak­to­wa­na jak więź­niar­ka. Straż­nik nie wie­dział, że jest już wol­ną ko­bie­tą. W prze­ci­wień­stwie do ostat­nie­go razu, kie­dy praw­nicz­ka ob­ser­wo­wa­ła eskor­to­wa­ną Cla­ire, tym ra­zem po­cie­chę sta­no­wił fakt, że to już dłu­go nie po­trwa.

Jane za­sta­na­wia­ła się, dla­cze­go wszyst­ko dzia­ło się tak bez­pro­ble­mo­wo. Za­bra­nie więź­nia z za­kła­du kar­ne­go o śred­nim ry­go­rze po­win­no być trud­niej­sze, a tu pro­szę – dzię­ki jed­ne­mu pod­pi­so­wi gu­ber­na­to­ra Cla­ire Ni­chols sie­dzia­ła te­raz na fo­te­lu pa­sa­że­ra w toy­ocie co­rol­li, ubra­na w dżin­sy i tra­per­ki sprzed czter­na­stu mie­się­cy.

Zde­cy­do­wa­ła się wło­żyć bluz­kę, któ­rą przy­wio­zła jej Jane. Była ciut przy­du­ża, ale Cla­ire zda­wa­ła się tym nie przej­mo­wać. Bar­dziej za­ję­ta była po­dzi­wia­niem wi­do­ków za szy­bą, wzdy­cha­niem i wy­cie­ra­niem oczu. Jane pró­bo­wa­ła so­bie wy­obra­zić, w ja­kim sta­nie znaj­du­je się te­raz jej klient­ka. To oczy­wi­ste, że była roz­dy­go­ta­na. Do­pie­ro co jej całe ży­cie ule­gło gwał­tow­nej zmia­nie – po raz ko­lej­ny. Coś ta­kie­go by­ło­by trud­ne dla każ­de­go.

Co chwi­la Jane zer­ka­ła w lu­ster­ko wstecz­ne. Nic nie wska­zy­wa­ło na to, że są śle­dzo­ne; je­śli jed­nak nadaw­ca cze­ku na sto ty­się­cy do­la­rów wie­dział o zwol­nie­niu Cla­ire, Jane mar­twi­ła się, że ta oso­ba może cze­kać na opusz­cze­nie przez nich wię­zie­nia.

– Nie roz­ma­wia­łam z pa­nią McCoy – rze­kła, prze­ry­wa­jąc mil­cze­nie – ale jej asy­stent­ka ka­za­ła ci prze­ka­zać, że na sta­no­wi­sku Ame­ri­can Air­li­nes bę­dzie na cie­bie cze­kał bi­let.

– Nie mam żad­ne­go do­wo­du toż­sa­mo­ści. – Gdy Cla­ire to so­bie uświa­do­mi­ła, po­czu­ła prze­ra­że­nie. Czy przez to prze­ocze­nie na nowo tra­fi do wię­zie­nia?

– Ależ masz. Stan Iowa wy­sta­wił taki do­ku­ment, po­twier­dza­jąc prze­ka­za­nie ci two­ich rze­czy. Masz wszyst­ko, praw­da?

Cla­ire przy­ci­snę­ła do sie­bie swój do­by­tek. Wszyst­ko, co po­sia­da­ła na tym świe­cie, znaj­do­wa­ło się w ma­łej ny­lo­no­wej tor­bie. Oprócz przed­mio­tów z celi tor­ba skry­wa­ła kasz­mi­ro­wy nie­bie­ski swe­ter i bi­żu­te­rię, jaką mia­ła na so­bie w mo­men­cie aresz­to­wa­nia. Nie­wie­le, jak na dwu­dzie­sto­dzie­wię­cio­let­nią ko­bie­tę.

– Tak. Nie są­dzi­łam, że ten do­ku­ment bę­dzie waż­ny poza mu­ra­mi wię­zie­nia.

Skrę­ciw­szy na po­łu­dnie na dro­gę nu­mer dwie­ście trzy­dzie­ści pięć, Jane wzię­ła głę­bo­ki od­dech i po­ru­szy­ła nie­wy­god­ny dla niej te­mat.

– Mu­szę ci coś po­wie­dzieć. Wnio­sek o uła­ska­wie­nie wca­le nie był moim po­my­słem.

My­śli Cla­ire Ni­chols, do tej pory uwię­zio­ne w swo­istym tran­sie, w koń­cu zo­sta­ły uwol­nio­ne. Sku­pi­ła się na sło­wach wy­ba­wi­ciel­ki – oso­by, któ­ra uwol­ni­ła ją od ży­cia w od­osob­nie­niu – jed­nak po tak dłu­gim cza­sie spę­dzo­nym w sa­mot­no­ści pro­wa­dze­nie roz­mo­wy nie było czymś pro­stym. Go­rącz­ko­wo pró­bo­wa­ła so­bie przy­po­mnieć, jak to się robi. Je­śli jed­na oso­ba koń­czy mó­wić, to sy­gnał, że głos może za­brać dru­ga. Ja­koś so­bie po­ra­dzi.

– Co chcesz przez to po­wie­dzieć?

Jane opo­wie­dzia­ła jej o ano­ni­mo­wej prze­sył­ce, wy­peł­nio­nym wnio­sku o uła­ska­wie­nie i cze­ku. Nie wspo­mnia­ła o tym, cze­go się bała tuż przed prze­kro­cze­niem pro­gu wię­zie­nia.

– Kto miał­by wy­dać sto ty­się­cy do­la­rów, abym mo­gła wyjść na wol­ność? – za­py­ta­ła Cla­ire.

– Nie wiem.

Cla­ire sku­pi­ła swo­ją uwa­gę na wy­ra­zie twa­rzy, ję­zy­ku cia­ła i to­nie gło­su sie­dzą­cej obok niej ko­bie­ty. Uzna­ła, że mówi praw­dę. Jej praw­nicz­ka nie wie­dzia­ła, komu za­wdzię­cza wol­ność.

– Po­cząt­ko­wo są­dzi­łam – kon­ty­nu­owa­ła Jane – że oso­ba, któ­ra to zro­bi­ła, nie chce, aby łą­czo­no jej na­zwi­sko z two­im uła­ska­wie­niem. Uzna­łam tak­że, że chro­ni w ten spo­sób sie­bie przed two­im by­łym mę­żem.

Cla­ire prze­tra­wia­ła jej sło­wa; to mia­ło sens. Gdy­by Tony się do­wie­dział, że ktoś jej po­mógł w od­zy­ska­niu wol­no­ści, kto wie, co mógł­by zro­bić. Wte­dy do­tarł do niej peł­ny sens wy­po­wie­dzi Jane.

– Po­cząt­ko­wo? Co masz na my­śli, mó­wiąc „po­cząt­ko­wo”?

To­yo­ta mknę­ła w kie­run­ku mię­dzy­na­ro­do­we­go lot­ni­ska w Des Mo­ines.

– Mu­szę przy­znać, że przy­szło mi do gło­wy coś jesz­cze. – Cla­ire się nie od­zy­wa­ła. Słu­cha­ła i pa­trzy­ła. Jane mó­wi­ła da­lej: – A je­śli wnio­sek, list i pie­nią­dze po­cho­dzą z mało praw­do­po­dob­ne­go źró­dła, od oso­by, dla któ­rej sto ty­się­cy do­la­rów to pi­kuś?

Cla­ire sze­ro­ko otwo­rzy­ła szma­rag­do­we oczy. Ra­do­sne unie­sie­nie, któ­re do tej pory prze­peł­nia­ło jej płu­ca, wy­pa­ro­wa­ło.

– My­ślisz, że to był T-Tony? – wy­ją­ka­ła. Ogar­nę­ły ją mdło­ści. – Cze­mu miał­by się tak za­cho­wać?

– Na­praw­dę nie wiem. Uwa­żam je­dy­nie, że naj­lep­sze, co mo­żesz zro­bić, to wy­je­chać z Iowa, naj­le­piej za­nim za­cznie się go­rącz­ka me­dial­na.

Cla­ire przy­ci­snę­ła tor­bę do pier­si. Przy­po­mnia­ła so­bie bez­li­to­snych dzien­ni­ka­rzy i przede wszyst­kim swo­je­go by­łe­go męża. Daw­ne lęki spra­wi­ły, że ser­ce wa­li­ło jej jak mło­tem. Spoj­rzaw­szy po­now­nie na Jane, do­strze­gła, że praw­nicz­ka co ja­kiś czas zer­ka w lu­ster­ko wstecz­ne. A je­śli Tony albo ktoś inny je śle­dził?

– Tak wła­śnie zrób­my – rze­kła.

Pra­cow­ni­ca Ame­ri­can Air­li­nes nie za­kwe­stio­no­wa­ła do­wo­du toż­sa­mo­ści wy­da­ne­go przez stan Iowa. Wrę­czy­ła Cla­ire kar­tę po­kła­do­wą: pierw­sza kla­sa do San Fran­ci­sco, wy­lot za dzie­więć­dzie­siąt mi­nut.

Każ­dy krok Cla­ire w stro­nę hali był co­raz bar­dziej sprę­ży­sty. Choć żywo mia­ła w pa­mię­ci nie­po­kój i strach, ja­kie były jej udzia­łem za cza­sów ży­cia z To­nym, de­spe­rac­ko sta­ra­ła się od­su­nąć je od sie­bie. Po­mo­gły jej w tym za­in­te­re­so­wa­nie i życz­li­wość praw­nicz­ki. Cla­ire tak na­praw­dę nie mia­ła jesz­cze cza­su na to, aby zro­zu­mieć, że od­zy­ska­ła wol­ność. Od­wra­ca­jąc się ku Jane, za­py­ta­ła:

– Po­wiedz mi raz jesz­cze o tym uła­ska­wie­niu. Mu­szę się ko­muś mel­do­wać?

– Wszyst­ko, co mia­ło zwią­zek z oskar­że­niem o usi­ło­wa­nie za­bój­stwa, zo­sta­ło unie­waż­nio­ne. Aresz­to­wa­nie, twój wnio­sek, wy­rok, wszyst­ko usu­nię­to z two­ich akt. Jest tak, jak­by to w ogó­le nie mia­ło miej­sca. – Po czym do­da­ła z em­fa­zą: – Cla­ire, czter­na­ście ostat­nich mie­się­cy w ogó­le się nie wy­da­rzy­ło.

– Trzy­dzie­ści sześć – po­pra­wi­ła Cla­ire.

Jane po­pa­trzy­ła na swo­ją klient­kę. Zo­ba­czy­ła oczy ofia­ry sprzed po­nad roku – nie było to spoj­rze­nie po­ten­cjal­nej za­bój­czy­ni. Smu­tek w po­łą­cze­niu z kon­ster­na­cją po­wie­dział jej, że od­zy­ska­nie wol­no­ści nie oka­że się ta­kie pro­ste. Wy­do­sta­nie Cla­ire zza krat Żeń­skie­go Za­kła­du Kar­ne­go Sta­nu Iowa było ła­twiej­sze niż usu­nię­cie z jej pa­mię­ci mi­nio­nych trzech lat. Żad­ne sło­wa ani dzia­ła­nia nie mo­gły uspo­ko­ić prze­peł­nio­nych stra­chem my­śli jej klient­ki. Je­dy­nym ce­lem Jane było bez­piecz­ne wy­pra­wie­nie Cla­ire poza gra­ni­ce Iowa.

– Uwa­żaj na sie­bie, pro­szę – rze­kła, wyj­mu­jąc jed­no­cze­śnie z to­reb­ki ko­per­tę i wi­zy­tów­kę. – Tu­taj masz nu­mer do pra­cy, nu­mer mo­jej ko­mór­ki i ad­res ma­ilo­wy. Gdy­bym w ja­ki­kol­wiek spo­sób mo­gła ci po­móc, śmia­ło dzwoń albo pisz. W tej ko­per­cie jest coś, co uwa­żam, że po­win­no na­le­żeć do cie­bie.

Cla­ire po­wo­li otwo­rzy­ła ko­per­tę. W środ­ku znaj­do­wa­ło się pięć­dzie­siąt do­la­rów w bank­no­tach dzie­się­cio­do­la­ro­wych i czek na sto ty­się­cy do­la­rów.

– Nie, Jane. Nie mogę tego przy­jąć. To dla cie­bie. To two­je ho­no­ra­rium za to, że mi po­mo­głaś.

– Go­tów­kę masz na nie­prze­wi­dzia­ne wy­dat­ki, ja­kie mogą ci się tra­fić, za­nim się spo­tkasz z przy­ja­ciół­ką. A je­śli cho­dzi o czek, to ab­sur­dal­na kwo­ta za kil­ka go­dzin pra­cy. Te pie­nią­dze przy­da­dzą ci się na nowy start. Kie­dy bę­dziesz mo­gła, prze­ślesz mi od­po­wied­nie wy­na­gro­dze­nie za moje usłu­gi.

– Ale nie wie­my, od kogo są te pie­nią­dze.

– To praw­da. Je­śli jed­nak od czło­wie­ka, któ­re­go po­dej­rze­wa­my, nie ucie­szył­by się na wieść, że tra­fi­ły do cie­bie?

Cla­ire uśmiech­nę­ła się po­wo­li i po­krę­ci­ła gło­wą.

– Nie. Nie ucie­szył­by się. – Prze­cze­sa­ła tłum w po­szu­ki­wa­niu zna­jo­mej twa­rzy, a kie­dy jej nie zna­la­zła, ode­tchnę­ła z ulgą. – I z tego po­wo­du przyj­mu­ję ten czek – do­da­ła. Ko­bie­ty się uści­ska­ły. – Dzię­ku­ję ci, Jane, za wszyst­ko.

Cla­ire wy­pro­sto­wa­ła się i od­wró­ci­ła w stro­nę wyj­ścia. Do­syć daw­no nie le­cia­ła li­nia­mi ko­mer­cyj­ny­mi, ale wie­dzia­ła, że bez kar­ty po­kła­do­wej jej to­wa­rzysz­ce nie wol­no przejść da­lej. Na szczę­ście in­nym tak­że.

Jane pa­trzy­ła, jak Cla­ire prze­cho­dzi przez od­pra­wę, po czym zni­ka w tłu­mie pa­sa­że­rów. Z gło­śnym wes­tchnie­niem po­dzię­ko­wa­ła Bogu, że nikt nie roz­po­znał jej klient­ki i że dzien­ni­ka­rze jesz­cze o ni­czym nie wie­dzą. Nie mia­ła po­ję­cia, jak dłu­go uda się utrzy­mać w ta­jem­ni­cy uła­ska­wie­nie i wy­lot Cla­ire. Mia­ła na­dzie­ję, że czas ten oka­że się wy­star­cza­ją­co dłu­gi.

Cla­ire Ni­chols sie­dzia­ła w rzę­dzie po­łą­czo­nych ze sobą czar­nych krze­seł, trzy­ma­jąc na ko­la­nach cały swój do­by­tek. Ob­ser­wo­wa­ła, co się wo­kół niej dzie­je. Lu­dzie roz­ma­wia­li, czy­ta­li, a nie­któ­rzy na­wet spa­li. Co ja­kiś czas z gło­śni­ków roz­le­ga­ły się dud­nią­ce ko­mu­ni­ka­ty. In­for­mo­wa­no o naj­bliż­szych lo­tach i opóź­nie­niach. Nikt nie zwra­cał na nią uwa­gi. Ni­ko­go nie ob­cho­dzi­ło to, że za­le­d­wie przed czte­re­ma go­dzi­na­mi była więź­niem sta­nu Iowa. Jej puls po­wo­li się uspo­ko­ił. Jesz­cze trzy­dzie­ści pięć mi­nut i znaj­dzie się na po­kła­dzie sa­mo­lo­tu. Mia­ła na­dzie­ję, że jej lot nie bę­dzie opóź­nio­ny. Może i nie pa­mię­ta­ła swo­je­go przy­jaz­du do Iowa, ale roz­ko­szo­wa­ła się tym, że w koń­cu opusz­cza ten stan. I jej pla­ny nie uwzględ­nia­ły po­wro­tu.

– Pani Ni­chols? – po­wie­dział ci­cho do ucha Cla­ire po­tęż­ny pra­cow­nik ochro­ny.

Za­sko­czo­na bli­sko­ścią i sło­wa­mi męż­czy­zny wy­du­ka­ła:

– Tak? Je­stem Cla­ire Ni­chols.

– Pro­szę pójść ze mną.

„O Boże, nie! Bła­gam, po­zwól mi wsiąść do tego sa­mo­lo­tu”. W oczach Cla­ire po­ja­wi­ły się łzy, a w jej gło­wie roz­legł się prze­ni­kli­wy dzwo­nek alar­mo­wy. Choć ogar­nię­ta pa­ni­ką, sta­ra­ła się mó­wić spo­koj­nie:

– Przy­kro mi, ale nie mogę tego zro­bić. Nie mogę się spóź­nić na swój lot.

– Pani Ni­chols, pro­szę się udać ze mną, wszyst­ko wy­ja­śnię pani w swo­im biu­rze.

Za­ci­snę­ła dło­nie na tor­bie, za­sta­na­wia­jąc się nad dal­szym dzia­ła­niem. Nie po­win­na była zo­sta­wiać Jane, nie tak od razu. Mia­ła wi­zy­tów­kę praw­nicz­ki, mo­gła do niej za­dzwo­nić. Kie­dy się ode­zwa­ła, w jej gło­sie dało się sły­szeć nie­po­kój.

– Na­praw­dę nie chcę pójść z pa­nem.

Lu­dzie za­czę­li im się przy­glą­dać.

Męż­czy­zna rzekł do niej szep­tem:

– Pani Ni­chols, pani bi­let zo­stał anu­lo­wa­ny. – Po­krę­ci­ła gło­wą. – Nic się nie dzie­je. – Zbli­żył usta do jej ucha, aby nikt nie mógł go pod­słu­chać, i szep­nął: – Pro­szę się uspo­ko­ić, pani bi­let anu­lo­wa­no, po­nie­waż przy­le­ci po pa­nią pry­wat­ny sa­mo­lot.

Głos pra­cow­ni­ka ochro­ny do­cie­rał do niej przez dłu­gi, ciem­ny tu­nel, któ­ry się za­mknął. Zo­sta­ła tyl­ko ciem­ność…