Król Kruków - ebook

Prolog

Blue Sargent nie potrafiłaby powiedzieć, ile razy słyszała, że zabije miłość swojego życia.

Jej rodzina sprzedawała przepowiednie. Na ogół były one dość niejasne. Na przykład: „Dzisiaj spotka cię coś okropnego. To może mieć związek z liczbą sześć”. Albo: „Spodziewaj się pieniędzy. Wyciągnij po nie rękę”. Czy też: „Musisz podjąć ważną decyzję. Sprawa sama się nie rozwiąże”.

Ludziom, którzy przychodzili do jaskrawoniebieskiego domku przy Fox Way 300, nie przeszkadzała ogólnikowość tych wróżb. Rozpoznanie chwili, w której przepowiednia się spełnia, było rodzajem gry, swoistym wyzwaniem. Jeśli dwie godziny po wizycie u wróżki samochód klienta zderzył się z vanem wiozącym sześć osób, to ów pechowiec wiedział przynajmniej, że nieszczęście ma już za sobą. Kiedy jakiejś klientce sąsiad zaproponował, że odkupi od niej starą kosiarkę do trawy, wówczas mogła sobie przypomnieć obietnicę przypływu gotówki i sprzedać maszynę z poczuciem, że transakcja została przepowiedziana. A gdy jeszcze inny klient usłyszał, jak jego żona mówi: „Pora podjąć decyzję”, wracały do niego te same słowa wypowiedziane przez Maurę Sargent nad rozłożonymi kartami tarota, po czym bez zwłoki przystępował do działania.

A jednak nieprecyzyjna natura tych wróżb ujmowała im nieco magicznej mocy. Spełnienie przepowiedni można było uznać za zbieg okoliczności lub wynik zwykłego przeczucia. Stąd tłumiony śmiech na parkingu przed Walmartem, kiedy zgodnie z zapowiedzią wpadało się na starego przyjaciela. Dreszcz na widok liczby siedemnaście na rachunku za prąd. Odkrycie, że chociaż poznało się przyszłość, ta wiedza właściwie wcale nie zmieniła teraźniejszości. Czyli wróżby mówiły prawdę, lecz nie całą.

– Muszę zaznaczyć – informowała zawsze nowych klientów Maura – że choć moje przepowiednie są trafne, nie zawierają szczegółów.

Tak było łatwiej.

Tylko Blue słyszała coś innego. Wróżki wciąż od nowa szeroko rozstawiały jej palce, przyglądały się dłoni. Z talii o aksamitnych brzegach wyciągały karty i rozkładały je na puszystym dywanie w salonie przyjaciółki Maury. Przyciskały kciuki do mistycznego, niewidzialnego trzeciego oka, które podobno znajduje się między brwiami każdego człowieka. Odczytywały runy i interpretowały sny, przypatrywały się fusom i przeprowadzały seanse.

Wszystkie kobiety dochodziły do tego samego wniosku, przedstawiając go otwarcie i z niewytłumaczalną precyzją. Choć każda z nich wyrażała to na swój własny jasnowidzący sposób, zasadniczo zgadzały się w jednej kwestii: jeśli Blue pocałuje mężczyznę, którego naprawdę kocha, on umrze.

Ta przepowiednia bardzo długo niepokoiła Blue. Ostrzeżenie było z pewnością konkretne, ale miało w sobie również coś baśniowego. Nie precyzowało, w jaki sposób jej ukochany ma umrzeć. Nie wyjaśniało, jak długo pozostanie przy życiu po owym pocałunku. Czy chodziło o pocałunek w usta? Czy nawet niewinne cmoknięcie w rękę mogło się okazać śmiercionośne?

Mniej więcej do jedenastego roku życia Blue była przekonana, że niepostrzeżenie zarazi mężczyznę swojego życia jakimś niebezpiecznym wirusem. Jeden dotyk ust, a jej druga połówka polegnie wraz z Blue w wyczerpującej walce z jakąś chorobą nieuleczalną dla współczesnej medycyny. W wieku trzynastu lat dziewczyna doszła do wniosku, że jej wybranka zabije raczej zazdrość – w chwili pocałunku pojawi się były chłopak z bronią w ręku i sercem przepełnionym poczuciem krzywdy.

Kiedy Blue skończyła piętnaście lat, uznała, że tarot matki to tylko talia zwykłych kart, zaś jej sny na jawie, podobnie jak wizje pozostałych jasnowidzących kobiet, powstają nie tyle pod wpływem sił nadprzyrodzonych, ile wypijanych przez wróżki drinków, tak więc przepowiednia nie ma żadnego znaczenia.

Ale w głębi duszy Blue wiedziała. Przepowiednie wygłaszane na Fox Way 300 były wprawdzie ogólnikowe, ale z całą pewnością się sprawdzały. Matce Blue przyśniło się przecież, że pierwszego dnia w szkole jej córka złamie nadgarstek. Ciotka Jimi przepowiedziała kwotę zwrotu podatku Maury z dokładnością do dziesięciu dolarów. Kuzynka Orla zawsze zaczynała nucić ulubioną piosenkę na kilka minut przed nadaniem jej przez radio.

Nikt w domu nie wątpił, że przeznaczeniem Blue jest zabić pocałunkiem chłopaka, którego pokocha. Ta groźba wisiała nad nią od tak dawna, że budziła już coraz mniejszy strach. Kiedy Blue miała sześć lat, perspektywa, że kiedyś się zakocha, była tak odległa, że trudno było w nią uwierzyć. Z kolei zanim skończyła szesnaście, postanowiła, że w ogóle się nie zakocha, więc nie ma sensu zawracać sobie głowy jakimś miłosnym fatum.

Ale pogląd Blue na tę sprawę zmienił się, kiedy do ich miasteczka – Henrietty – przybyła Neeve, przyrodnia siostra matki. Neeve zdobyła sławę, robiąc publicznie mniej więcej to samo, czym matka Blue zajmowała się w domowym zaciszu. Maura przepowiadała przyszłość w swoim salonie; jej klientami byli głównie mieszkańcy Henrietty i przybysze z innych części doliny, w której leżało miasto. Neeve zaś miała swój program w telewizji, emitowany o piątej nad ranem. Prowadziła również stronę internetową. Umieszczone na niej stare, rozmyte fotografie przedstawiały wróżbitkę wpatrującą się przenikliwym wzrokiem w obiektyw. Jej nazwisko widniało na okładkach czterech książek poświęconych siłom nadprzyrodzonym.

Blue nigdy wcześniej nie spotkała Neeve. Znała przyrodnią ciotkę z informacji zamieszczonych na jej stronie internetowej, ale nie osobiście. Nie wiedziała, czemu zawdzięczają wizytę Neeve, ale nie uszły jej uwadze niezliczone rozmowy, które Maura i jej dwie najlepsze przyjaciółki, Persefona i Calla, prowadziły szeptem przed przybyciem krewnej. Rozmowy te cichły, kiedy do pokoju wchodziła Blue – wróżki w skupieniu sączyły kawę lub stukały długopisami o stół. Ale Blue nie była szczególnie przejęta przyjazdem Neeve. Co mogła zmienić obecność jeszcze jednej kobiety w domu, który i tak był ich pełny?

Neeve pojawiła się wreszcie pewnego wiosennego wieczoru, kiedy długie cienie gór na zachodzie sięgały dalej niż zazwyczaj. Gdy Blue otworzyła jej drzwi, w pierwszej chwili wzięła ją za jakąś nieznajomą staruszkę, lecz gdy oczy dziewczyny przywykły do smug szkarłatnego światła, przedostających się przez korony drzew, zdała sobie sprawę, że Neeve jest niewiele starsza od jej matki, a więc trudno ją nazwać osobą w podeszłym wieku.

Z oddali dobiegało ujadanie psów. Ich głosy były znajome – jesienią członkowie Klubu Łowieckiego Aglionby urządzali konne polowania prawie w każdy weekend.

Gorączkowy skowyt oznaczał, że charty rozpoczęły pościg za zwierzyną.

– Ty jesteś córką Maury – odezwała się Neeve. – W tym roku się zakochasz – dodała, zanim Blue zdążyła odpowiedzieć.1

Na przykościelnym cmentarzu panował przeraźliwy chłód, choć umarli jeszcze się nie pojawili.

Blue i jej matka Maura przyjeżdżały tutaj co roku i za każdym razem było bardzo zimno. Ale dziś, bez Maury, wydawało się chłodniej niż zwykle.

Był dwudziesty czwarty kwietnia, wigilia świętego Marka. Dla większości osób dzień świętego Marka przychodzi i mija niepostrzeżenie. Nie jest wolny od zajęć szkolnych. Nie daje się z tej okazji prezentów. Nikt w tym dniu się nie przebiera ani nie organizuje festynów. Nie ma wyprzedaży, kartek z życzeniami ani specjalnych tematycznych programów telewizyjnych. Nikt nie zaznacza dwudziestego piątego kwietnia w kalendarzu. Właściwie większość ludzi nie wie, że święty Marek w ogóle ma swój dzień.

Ale umarli zawsze pamiętali.

Siedząc na kamiennym murku, Blue pomyślała, że w tym roku przynajmniej nie pada.

Chociaż tyle.

W każdą wigilię świętego Marka Maura i Blue przyjeżdżały do kościoła na uboczu, tak starego, że nikt nie pamiętał nawet jego nazwy. Ruiny świątyni były ukryte wśród lesistych wzgórz otaczających Henriettę; od gór dzieliło je jeszcze kilka kilometrów. Z budynku pozostały tylko zewnętrzne ściany. Dach i podłogi zapadły się już dawno temu. To, co nie zdążyło zgnić, ustępowało pod naporem drapieżnych pnączy i młodych drzewek, wydzielających zjełczały zapach. Kościelny plac z ruinami budynku otaczał kamienny mur. Jedynym otworem w ogrodzeniu była osłonięta daszkiem furtka cmentarna, o rozmiarach wystarczających, aby pomieścić żałobników niosących trumnę. Od bramy do drzwi kościoła prowadziła ścieżka, która uparcie nie poddawała się chwastom.

– Ach – syknęła Neeve, siadając na murku obok Blue.

Była odrobinę przy kości, ale niebywale elegancka. Dziewczynę po raz kolejny uderzyło, podobnie jak podczas ich pierwszego spotkania, jak piękne ręce ma ciotka: jej pulchne nadgarstki przechodziły w dziecinne dłonie o szczupłych palcach i owalnych paznokciach.

– Ach – wymruczała znowu Neeve. – Co za noc.

Blue, słysząc to, poczuła dreszcz. Od dziesięciu lat spędzała wigilię świętego Marka, czuwając z matką, ale dziś wszystko wydawało jej się zupełnie inne niż zwykle.

Co za noc.

W tym roku po raz pierwszy i z powodów, których Blue nie rozumiała, Maura wysłała ją do kościoła z Neeve. Zapytała córkę, czy wybierze się tam jak zwykle, chociaż było to oczywiste. Blue zawsze jeździła. Tym razem też zamierzała to zrobić. Ale matka musiała ją o to zapytać. Jeszcze przed urodzeniem córki Maura uznała, że rozkazywanie dzieciom to barbarzyństwo, dlatego Blue dorastała w otoczeniu rozkazujących pytań.

Teraz na przemian otwierała i zaciskała wilgotne dłonie w wystrzępionych rękawiczkach bez palców. Zrobiła je na drutach sama; były trochę koślawe, ale miały swój szmirowaty szyk. Gdyby Blue była mniej próżna, mogłaby włożyć nudne, lecz funkcjonalne rękawiczki, które dostała na gwiazdkę. Ale próżność leżała w jej charakterze, więc mimo że nikt oprócz Neeve i umarłych nie mógł ich zobaczyć, wolała nosić wystrzępione rękawiczki bez palców, o niebo bardziej stylowe, choć marzły jej ręce.

Kwietniowe dni w Henrietcie bywały piękne i ciepłe. Śpiące drzewa zaczynały wypuszczać pąki, a oszalałe z miłości biedronki uderzały prosto w okienne szyby. Ale dziś było inaczej. W powietrzu czuło się zimę.

Blue zerknęła na zegarek. Nie było jeszcze jedenastej. Stare legendy zalecały czuwanie w kościele o północy, ale umarli byli na bakier z punktualnością, szczególnie w bezksiężycowe noce.

W przeciwieństwie do Blue, która zaczynała się już niecierpliwić, Neeve siedziała na starym murku nieruchoma jak królewski posąg: ręce splecione na piersiach, nogi skrzyżowane w kostkach pod długą, wełnianą spódnicą. Blue, skulona, niższa od niej i szczuplejsza, przypominała raczej niespokojnego, ślepego gargulca. To nie była noc dla zwykłego śmiertelnika. To była noc dla jasnowidzów, mediów i wiedźm.

Innymi słowy: dla pozostałych członków rodziny.

– Słyszysz coś? – rozległ się w ciszy głos Neeve; jej oczy błyszczały w ciemności.

– Nie – odparła Blue zgodnie z prawdą.

A potem zaczęła się zastanawiać, czy ciotka zadała to pytanie, dlatego że sama coś usłyszała.

Neeve patrzyła na dziewczynę w taki sam sposób, w jaki spoglądała ze wszystkich zdjęć zamieszczonych w internecie. Przeszywała ludzi świadomie niepokojącym, nieobecnym spojrzeniem, trwającym o kilka sekund za długo, żeby można było je uznać za przyjemne. Neeve już kilka dni po swoim przyjeździe doprowadziła nim Blue do takiej rozpaczy, że dziewczyna poskarżyła się matce. Tłoczyły się we dwie w ciasnej, jednoosobowej łazience, gdzie jedna szykowała się do szkoły, a druga – do pracy.

– Czy ona musi tak się gapić? – zapytała Blue, usiłując zebrać wszystkie kosmyki swoich ciemnych włosów w coś, co przypominało koński ogon.

Jej matka, która brała prysznic, przerwała bazgranie na zaparowanych drzwiach kabiny i roześmiała się. Przez narysowane na szkle długie, krzyżujące się linie prześwitywały fragmenty jej skóry.

– Och, jest z tego znana – powiedziała.

Blue pomyślała, że są lepsze rzeczy, które mogą być czyimś znakiem rozpoznawczym.

– Wiele tu można usłyszeć – powiedziała enigmatycznie Neeve na przykościelnym cmentarzu.

Sęk w tym, że Blue nie słyszała niczego. W lecie podnóża wzgórz ożywały brzęczeniem owadów, śpiewem przedrzeźniaczy, krakaniem kruków, które skrzeczały na widok samochodów. Ale dzisiaj było jeszcze za zimno, żeby przyroda zaczęła się budzić.

– Nie słyszę tego rodzaju odgłosów – powiedziała Blue, trochę zdziwiona, że Neeve jeszcze o tym nie wie.

Blue była odmieńcem w rodzinie jasnowidzów. Jako jedyna nie brała udziału w ożywionych rozmowach, które jej matka, ciotki i kuzynki prowadziły ze światem leżącym poza granicami postrzegania większości ludzi. Zdolności paranormalne dziewczyny objawiały się w sposób, którego ona sama nie mogła doświadczyć.

– Jestem jak aparat telefoniczny. Dzięki mnie osoby jasnowidzące słyszą wyraźniej, ale sama do nich nie należę.

Neeve wciąż nie odwracała wzroku.

– Więc to dlatego Maurze tak bardzo zależało, żebyś tu ze mną przyjechała. Czy ona zawsze prosi cię o pomoc, gdy przepowiada komuś przyszłość?

Blue zadrżała na samą myśl o tym. Wśród klientów przekraczających próg domu przy Fox Way 300 była ogromna liczba nieszczęśliwych kobiet, które pragnęły usłyszeć, że ich przeznaczeniem jest miłość oraz pieniądze. Pomysł, że mogłaby tkwić cały dzień w domu, wysłuchując ich problemów, przerażał Blue, chociaż zdawała sobie sprawę, że możliwość wzmocnienia własnych zdolności musiała być dla Maury ogromną pokusą. Kiedy Blue była młodsza, nie doceniała tego, że matka tak rzadko tej pokusie ulegała.

– Tylko wtedy, gdy chodzi o coś naprawdę ważnego.

Spojrzenie Neeve było tak krępujące, że niemal przyprawiało o gęsią skórkę.

– To nie byle co. Wiesz o tym. Umiejętność wzmacniania zdolności parapsychologicznych innych osób to rzadki i cenny dar.

– Phi! – prychnęła Blue.

Miało to zabrzmieć zabawnie, nie ironicznie. Przez szesnaście lat zdążyła przywyknąć do życia w świecie pozbawionym magii. Nie chciała, żeby Neeve myślała, że doświadcza z tego powodu kryzysu tożsamości. Wyciągnęła nitkę z rękawiczki.

– I masz jeszcze mnóstwo czasu, żeby rozwinąć własne intuicyjne talenty – dodała Neeve, a jej spojrzenie stało się wręcz drapieżne.

Blue nie odpowiedziała. Nie interesowało jej przepowiadanie ludziom przyszłości. Wolała wyruszyć na poszukiwanie własnej.

Wreszcie ciotka spuściła wzrok.

– Wjeżdżając do waszego miasteczka, minęłam jakąś szkołę. Aglionby Academy. Czy to twoje liceum? – zapytała, wodząc palcem po kamieniach pokrytych kurzem.

Blue z rozbawienia szeroko otworzyła oczy. Jasne, Neeve nie była miejscowa, skąd miała wiedzieć. Chociaż z drugiej strony nietrudno się domyślić, że ten potężny pałac z kamienia, z parkingiem pełnym niemieckich samochodów, nie jest szkołą, na którą Maura mogłaby sobie pozwolić.

– To liceum dla chłopców. Chodzą do niego sami synowie polityków, potentatów naftowych i… i… – Blue zastanawiała się, kto jeszcze mógł być dość bogaty, żeby posyłać dzieci do Aglionby – synowie kochanek, które żyją z pieniędzy za milczenie.

Neeve uniosła brew, nie podnosząc wzroku.

– No, poważnie, paskudne typy – powiedziała Blue.

Zimny kwiecień był kiepskim okresem dla chłopców z Aglionby. Dopiero z nadejściem ciepłych dni na ulice wyjeżdżały kabriolety pełne wyrostków w szortach, najczęściej tak tandetnych, że tylko ktoś bardzo bogaty odważyłby się ubrać w coś takiego. W tygodniu wszyscy nosili szkolne mundurki: spodnie koloru khaki i swetry z dekoltem w serek, z emblematem kruka na piersi. Łatwo było ich zidentyfikować. Chmary kruków.

– Wydaje im się, że są nie wiadomo kim i że dziewczyny się za nimi uganiają. W każdy weekend upijają się do nieprzytomności i zamalowują sprayem znak z napisem „Henrietta” przy wjeździe do miasta.

Aglionby Academy była inspiracją dla zasad, którymi Blue kierowała się w życiu: po pierwsze, trzymać się z dala od chłopców, bo oni oznaczają kłopoty. Po drugie, trzymać się z dala od chłopców z krukami, bo to łajdacy.

– Myślę, że jesteś rozsądną nastolatką – powiedziała ciotka Neeve.

Zdenerwowała tym Blue, która dobrze wiedziała, że jest rozsądna. Kiedy było się tak biednym jak Sargentowie, nie miało się innego wyjścia.

W delikatnym blasku księżyca zbliżającego się do pełni Blue zobaczyła, co Neeve nabazgrała na zakurzonych kamieniach.

– Co to jest? Mama też to rysowała.

– Naprawdę? – zdziwiła się Neeve.

Przyjrzały się badawczo rysunkowi. Były to trzy przecinające się krzywe, tworzące coś w rodzaju trójkąta.

– Czy powiedziała, co to jest?

– Narysowała to na drzwiach kabiny prysznicowej.

Nie spytałam dlaczego.

– Śniło mi się to – powiedziała Neeve bezbarwnym głosem, od którego włosy na karku stawały dęba. – Chciałam sprawdzić, jak to będzie wyglądało na rysunku.

Starła wzór piękną dłonią, a potem nagle ją uniosła.

– Zdaje się, że idą.

To dlatego Blue i Neeve tu przyjechały. Co roku Maura przesiadywała na murku z kolanami pod brodą i wpatrzona w pustkę, recytowała imiona. Dla Blue przykościelny cmentarz był opustoszały, ale z punktu widzenia Maury panował na nim tłok. Odwiedzały go dusze ludzi, którzy jeszcze żyli, lecz mieli umrzeć w ciągu najbliższych dwunastu miesięcy. Blue jednak nie słyszała nic oprócz słów swojej matki. Czasem Maura sama rozpoznawała pojawiające się zjawy, ale często musiała się pochylać i pytać, jak się nazywają. Pewnego razu wyjaśniła, że kiedy Blue z nią nie było, nie mogła wydobyć z nich żadnej odpowiedzi, bo ci, którzy mieli wkrótce umrzeć, nie widzieli Maury.

Jednak Blue słyszała na cmentarzu wyłącznie głos swojej matki. Lubiła czuć się potrzebna, ale czasem wolałaby, żeby słowo „potrzebna” nie kojarzyło jej się tak bardzo z wyrazem „użyteczna”.

Czuwanie na cmentarzu było niezwykle ważne dla szczególnego rodzaju usług świadczonych przez Maurę. Matka Blue gwarantowała swoim klientom zamieszkałym w okolicy, że gdyby im samym lub ich najbliższym groziła w niedalekiej przyszłości śmierć, powiadomi ich o tym z odpowiednim wyprzedzeniem. Kto nie zechciałby zapłacić za taką informację? Cóż, prawdę mówiąc, usługa nie cieszyła się szczególnym zainteresowaniem, bo większość ludzi nie wierzyła w zjawiska nadprzyrodzone.

– Widzisz coś? – zapytała Blue.

Zatarła zdrętwiałe ręce, a potem złapała notes i długopis leżące na murku.

Neeve siedziała w bezruchu.

– Coś właśnie dotknęło moich włosów.

Blue znowu poczuła, że przebiega ją dreszcz.

– Jeden z nich?

– Ci, których czeka śmierć, muszą podążać drogą umarłych, a ona prowadzi przez bramę – powiedziała Neeve zachrypniętym głosem. – To pewnie jakiś prawdziwy… duch, którego przyciągnęła tu twoja energia. Nie wiedziałam, że masz na nie aż tak silny wpływ. To jest niezwykłe.

Maura nigdy nie wspominała o prawdziwych duchach przyciąganych przez Blue. Może nie chciała jej przestraszyć albo po prostu nigdy ich nie widziała. Może na obecność duchów była równie ślepa, jak jej córka.

Jakiś ledwo wyczuwalny, nieprzyjemny podmuch musnął twarz Blue i uniósł kręcone włosy Neeve. Niewidzialne, spokojne dusze żyjących jeszcze ludzi to jedno. Duchy, które nie muszą trzymać się drogi umarłych, to coś zupełnie innego.

– Czy oni… – zaczęła Blue.

– Kim jesteś? Robert Neuhmann – przerwała jej Neeve. – Jak się nazywasz? Ruth Vert. Jak się nazywasz? Frances Powell.

Blue gryzmoliła pośpiesznie, zapisując fonetycznie nazwiska wymienione przez Neeve. Co jakiś czas podnosiła wzrok na ścieżkę, starając się cokolwiek na niej dostrzec. Ale widziała tylko to, co zawsze: wybujałe paluszniki, zarysy dębów, czarny otwór po drzwiach kościoła – bramę dla niewidzialnych zjaw.

Nic nie było słychać ani tym bardziej widać. Żadnych dowodów na czyjąś obecność oprócz nazwisk zapisanych w notesie.

Może Neeve miała rację. Może Blue przeżywała coś w rodzaju kryzysu tożsamości. Czasem wydawało jej się to rzeczywiście odrobinę nie w porządku, że cała niezwykłość i moc otaczająca jej rodzinę dla niej sprowadza się do papierkowej roboty.

„Przynajmniej w ten sposób mogę w tym uczestniczyć” – pomyślała ponuro Blue, choć czuła, że jej uczestnictwo polega na odgrywaniu roli psa przewodnika. Przysunęła notes do twarzy. Trzymając go przed samiuteńkim nosem, usiłowała odczytać swoje notatki pomimo mroku. Zawierały listę imion popularnych siedemdziesiąt i osiemdziesiąt lat temu: Dorothy, Ralph, Clarence, Esther, Herbert, Melvin. Do tego sporo powtarzających się nazwisk. Dolinę zamieszkiwało kilka starych rodzin, które może nie były szczególnie wpływowe, ale na pewno bardzo liczne.

Głos ciotki, przebijający się przez myśli Blue, przybrał bardziej empatyczny ton.

– Jak się nazywasz? – spytała Neeve. – Przepraszam. Jak się nazywasz? – Na jej twarzy malowało się skupienie, które zupełnie do niej nie pasowało.

Tymczasem Blue przywykła już do spoglądania na podwórze. Znowu skierowała wzrok w tamtą stronę.

I nagle kogoś zobaczyła.

Jej serce zaczęło łomotać w piersi jak oszalałe. Na podwórzu, tam gdzie nie powinno być nikogo, majaczyła czyjaś postać.

– Widzę go – powiedziała Blue. – Neeve, widzę!

Zawsze wyobrażała sobie, że do drzwi kościoła zmierza uporządkowany pochód cieni, ale ta zjawa wyglądała tak, jakby błąkała się zagubiona. Był to młody, rozczochrany chłopak w spodniach i w swetrze, nie całkiem przezroczysty, ale też niezupełnie realny. Jego postać wydawała się mętna jak brudna woda, a twarz – niewyraźna. Poza wiekiem niczym szczególnym się nie wyróżniał.

Był taki młody. Z tym najtrudniej było się oswoić.

Dziewczyna przyglądała się, jak on przystaje, dotyka palcami nosa i skroni. W tym geście było tyle życia, że Blue poczuła lekkie mdłości.

Nagle chłopak zatoczył się do przodu, jakby został popchnięty.

– Zdobądź jego nazwisko – syknęła Neeve. – Mnie nie chce powiedzieć, a muszę wypytać pozostałych!

– Ja? – zapytała Blue niepewnie, ale zsunęła się z murku. Serce wciąż łomotało jej w piersi. Czuła się idiotycznie. – Jak się nazywasz? – spytała.

Miała wrażenie, że on jej nie słyszy. Znowu powoli, w oszołomieniu, ruszył w stronę drzwi kościoła. Zupełnie jakby jej nie zauważył.

„Czy to w taki sposób idziemy na spotkanie śmierci? – zastanawiała się Blue. – Bledniemy z każdym chwiejnym krokiem, zamiast świadomie zbliżać się do końca?”.

Neeve znowu zaczęła głośno wypytywać zjawy o tożsamość, a Blue podeszła do błąkającego się chłopaka.

– Kim jesteś?! – zawołała z bezpiecznej odległości.

On opuścił głowę i ukrył twarz w dłoniach. Teraz Blue zauważyła, że jego postać w ogóle nie ma konturów, a twarz jest pozbawiona rysów. Właściwie nie miał w sobie nic, co nadawałoby mu ludzki kształt, a jednak Blue nie miała wątpliwości, że widzi chłopaka. Jakby dostrzegła go oczyma duszy.

Nie czuła ekscytacji, jakiej mogłaby się spodziewać po takim doświadczeniu. Jej umysł zdominowała jedna myśl: „On umrze w ciągu roku. Jak Maura to znosiła?”.

Blue ostrożnie podeszła bliżej. Teraz mogłaby go dotknąć, ale on ruszył ponownie, wciąż nie dając po sobie poznać, że ją widzi.

Kiedy znalazła się blisko niego, zaczęły przeraźliwie marznąć jej ręce. Chłód zakradł się też do jej serca. Niewidzialne duchy, pozbawione ciepła własnych ciał, wysysały jej energię. Ramiona Blue pokryły się gęsią skórką.

Młody człowiek stał na progu kościoła i Blue po prostu wiedziała, że jeśli go przestąpi, ona bezpowrotnie straci szansę poznania imienia chłopaka.

– Proszę – powiedziała łagodniej niż poprzednio.

Wyciągnęła rękę i dotknęła brzegu jego nieistniejącego swetra. Zimno zalało ją jak przerażenie. Starała się uspokoić, powtarzając sobie to, co zawsze jej mówiono: duchy czerpią energię z otoczenia. On tylko wykorzystuje obecność Blue, żeby pozostać widzialny.

Jednak to, co czuła, wciąż bardzo przypominało przerażenie.

– Powiesz mi, jak się nazywasz? – spytała.

Odwrócił się w jej stronę i Blue z przerażeniem zdała sobie sprawę, że chłopak ma na sobie sweter Aglionby.

– Gansey – powiedział cicho, ale nie szeptem.

Zupełnie jakby jego głos dobiegał z daleka i trzeba było wytężyć słuch, żeby go usłyszeć.

Dziewczyna nie mogła oderwać wzroku od jego potarganych włosów, zarysu wpatrzonych w nią oczu, kruka na jego piersi. Sweter chłopaka był przemoczony na ramionach; na całym ubraniu widniały ślady kropel deszczu, który nie zaczął jeszcze padać. Blue poczuła miętowy zapach, ale nie była pewna, czy to woń charakterystyczna dla tej zjawy, czy dla duchów w ogóle.

Był taki prawdziwy. Kiedy to się wreszcie stało, teraz, kiedy naprawdę zobaczyła ducha, nie dostrzegała w tym magii. Miała wrażenie, że zagląda do grobu, a z jego dna ktoś patrzy na nią.

– A dalej? – wyszeptała.

Gansey zamknął oczy.

– To wszystko.

Bezszelestnie, jak przystało na kogoś, kto nie posiada materialnego ciała, osunął się na kolana. Podparł się ręką, szeroko rozstawiwszy palce. Blue widziała teraz czarną bramę kościoła dużo wyraźniej niż rozmyty, zakrzywiony kształt jego ramion.

– Neeve – powiedziała. – Neeve, on… umiera.

Ciotka podeszła i stanęła za plecami Blue.

– Jeszcze nie – odparła.

Ganseya już prawie nie było; jego postać zlewała się z zarysem kościoła albo raczej bryła budynku stapiała się z zarysem jego postaci.

– Dlaczego… Dlaczego ja go widzę? – zapytała Blue.

Nie podobał jej się własny zachrypnięty głos.

Neeve obejrzała się przez ramię, może dlatego, że nadchodziły następne duchy, albo dlatego, że żaden więcej się nie pojawił – tego Blue nie wiedziała. Kiedy ponownie spojrzała w stronę Ganseya, już go nie było. Choć do jej ciała zaczynało powracać ciepło, gdzieś na dnie płuc wciąż tkwiła bryła lodu, a w duszy przyczaił się niebezpieczny, ssący smutek – żałoba albo żal.

– Kiedy osoba niebędąca medium widzi ducha w wigilię świętego Marka, może to oznaczać tylko dwie rzeczy – powiedziała Neeve. – Jest to duch kogoś, kogo kochała, albo kogoś, kogo zabiła.2

To ja – powiedział Gansey.

Odwrócił się i stanął przodem do auta. Jaskrawopomarańczowa maska chevroleta camaro była podniesiona, choć raczej w geście kapitulacji niż z jakiegoś praktycznego powodu. Adam, miłośnik samochodów, może potrafiłby stwierdzić, co tym razem nawaliło, ale Gansey z całą pewnością nie. Udało mu się zjechać na pobocze autostrady międzystanowej. Wśród nierównych kęp trawy porastającej dolinę szerokie opony samochodu wyglądały zupełnie nie na miejscu. Podmuch powietrza od przetaczającej się obok ciężarówki zakołysał camaro.

– Nie było cię na historii świata. Myślałem, że szlag cię trafił – zabrzmiał w telefonie głos Ronana Lyncha, współlokatora Ganseya.

Gansey obrócił nadgarstek, żeby spojrzeć na zegarek. Ominęło go znacznie więcej niż tylko historia świata. Była jedenasta. Teraz chłód minionej nocy wydawał się nierealny. W spoconą skórę chłopaka, tuż obok paska od zegarka, wbił się komar. Gansey pstryknął go palcem. Kiedyś, gdy był młodszy, pojechał z ojcem na biwak. Nocowali w namiotach, spali w śpiworach, a w pobliżu zaparkowali range rovera, na wypadek gdyby zabawa im się znudziła. Tamta wyprawa nie miała nic wspólnego z doświadczeniem ostatniej nocy.

– Masz dla mnie notatki? – zapytał.

– Nie – odparł Ronan. – Myślałem, że szlag cię trafił.

Gansey zdmuchnął pył z ust i poprawił telefon przyciśnięty do ucha. On miałby notatki dla Ronana.

– Świnia mi się rozkraczyła. Przyjedź po mnie.

Powoli minął go jakiś sedan pełen gapiących się pasażerów. Gansey był nawet niczego sobie, a widok camaro też nie był szczególnie przykry dla oka, jednak to nie ich uroda wzbudzała tak duże zainteresowanie. Chłopak z Aglionby przy zepsutym, jaskrawopomarańczowym samochodzie był prawdziwą atrakcją. Gansey miał świadomość, że niewiele rzeczy mogłoby bardziej ucieszyć mieszkańca Henrietty w Wirginii niż upokorzenie, które spotkało chłopaka z Aglionby. No, chyba że upokorzenie, które spotkało członka jego rodziny.

– Daj spokój, człowieku – rzucił Ronan.

– Przecież i tak nie zamierzałeś iść na następne zajęcia. Wiesz co? Zaraz będzie przerwa na lunch – powiedział Gansey. – Proszę – dodał pro forma.

Ronan milczał przez dłuższą chwilę. Był w tym dobry. Wiedział, że nic tak nie zbija ludzi z tropu. Ale Gansey, w wyniku doświadczenia, zdążył się już uodpornić na jego metody. Czekając, aż Ronan przemówi, nachylił się i zajrzał do samochodu, żeby sprawdzić, czy nie ma w schowku czegoś do jedzenia. Obok autostrzykawki z adrenaliną znalazł kawałek suszonej wołowiny, przeterminowany dwa lata temu. Niewykluczone, że leżała tam już, kiedy kupował samochód.

– Gdzie jesteś? – zapytał wreszcie Ronan.

– Obok znaku granicznego Henrietty na sześćdziesiątce czwórce. Przywieź mi hamburgera. Aha, i kanister benzyny.

W baku z pewnością było jeszcze paliwo, ale dolanie go nie mogło przecież zaszkodzić.

– Gansey – głos Ronana zabrzmiał jadowicie.

– Adama też przywieź.

Ronan się rozłączył. Gansey zdjął sweter i rzucił go na tylne siedzenie. Ciasny tył samochodu był zawalony przedmiotami codziennego użytku stanowiącymi dorobek osiemnastu miesięcy spędzonych w Henrietcie. Leżały tam: książka do chemii, zeszyt poplamiony frappuccino, zasunięte do połowy etui, z którego wyślizgiwały się na siedzenie płyty kompaktowe bez opakowań, zmięte mapy, wydruki komputerowe, dziennik, z którym Gansey się nie rozstawał, latarka, wierzbowy patyk. Kiedy chłopak wydobył z tego chaosu dyktafon, na siedzenie sfrunął rachunek za pizzę (jedna duża na grubym cieście, połowa z kiełbasą, połowa z awokado), dołączając do pięciu innych, różniących się wyłącznie datą.

Całą noc przesiedział z włączonym dyktafonem na parkingu przed paskudnym, nowoczesnym budynkiem kościoła Świętego Odkupiciela, nadstawiając uszu, czekając na cokolwiek. Atmosfera nie była szczególnie magiczna. Może nie było to odpowiednie miejsce, żeby nawiązać kontakt z duszami tych, którzy mieli wkrótce umrzeć, ale Gansey pokładał ogromne nadzieje w mocy wigilii świętego Marka. Właściwie nie spodziewał się ujrzeć zjaw. Według wszelkich źródeł ludzie czuwający tej szczególnej nocy w kościele powinni posiadać szósty zmysł, coś w rodzaju daru jasnowidzenia, a Gansey miał problemy nawet z czysto fizycznym widzeniem, dopóki nie założył soczewek kontaktowych. Po prostu miał nadzieję…

Na cokolwiek. I to właśnie dostał. Tylko że nie był jeszcze do końca pewien, co to jest.

Z dyktafonem w ręce oparł się o błotnik. Stał za samochodem, osłonięty przed pędem przejeżdżających pojazdów, i czekał. Po drugiej stronie barierki zieleniło się pole sięgające rosnących w oddali drzew, zza których wynurzał się tajemniczy, błękitny górski grzbiet.

Na pokrytym kurzem bucie Gansey narysował wygiętą w łuk linię nadprzyrodzonej energii. To właśnie nadzieja na jej odnalezienie przywiodła go do Henrietty. Górski powiew szumiał mu w uszach jak stłumiony krzyk – nie szept, ale krzyk dobiegający z ogromnej odległości.

Rzecz w tym, że w Henrietcie naprawdę trudno było się oprzeć wrażeniu, że magia jest wszechobecna. Wydawało się, że dolina nieustannie szepcze o swoich sekretach. Łatwiej było uwierzyć, że nie chce podzielić się nimi z Ganseyem, niż że zwyczajnie nie istnieją.

„Proszę, po prostu powiedz mi, gdzie jesteś”.

Pragnienie aż rozsadzało mu serce. Zagadkowość tego bólu wcale nie czyniła go łatwiejszym do zniesienia.

Za camaro zatrzymało się bmw Ronana Lyncha. Karoseria z nosem rekina, w metalicznym ciemnografitowym kolorze, teraz była pokryta zielonkawym pyłkiem kwiatowym. Gansey najpierw poczuł pod stopami dudnienie basów, a dopiero po chwili rozpoznał piosenkę. Czekał oparty o błotnik camaro, aż Ronan wysiądzie z samochodu. Razem z nim przyjechał Adam Parrish, trzeci chłopak z ich czteroosobowej paczki. Szczupłą dłonią mocno przyciskał do ucha telefon komórkowy Ronana. Znad jego swetra wystawał równo zawiązany krawat.

Adam, jeszcze w drzwiach bmw, wymienił z Ganseyem szybkie spojrzenia. Zrośnięte brwi Adama zapytały: „Znalazłeś coś?”, a szeroko otwarte oczy Ganseya odparły: „A bo ja wiem?”.

Adam zmarszczył czoło, ściszył radio i powiedział coś do telefonu.

Ronan trzasnął drzwiami – wszystkim trzaskał – i podszedł do bagażnika.

– Mój zasrany brat chce, żebyśmy się z nim spotkali dziś wieczorem u Nina. Chce się pochwalić Ashley.

– To z nim właśnie rozmawia Adam? – zapytał Gansey. – Kto to jest Ashley?

Ronan wyjął z bagażnika kanister z benzyną. Nie zawracał sobie głowy trzymaniem jego tłustych ścianek z dala od ubrania. Podobnie jak Gansey, miał na sobie mundurek Aglionby, który jak zwykle wyglądał na nim wyjątkowo niechlujnie. Krawat zawiązany był niedbale, a spod swetra wyłaziły końce koszuli. Uśmiech Ronana przecinał jego twarz cienką i drapieżną linią. Przód jego bmw nieprzypadkowo przypominał rekina. Po prostu samochód upodobnił się do właściciela.

– Nowa dziewczyna Declana. Powiedział, że mamy się dla niej odstawić.

Gansey nie cierpiał tego, że musi być miły dla brata Ronana, ucznia wyższej klasy w Aglionby, ale rozumiał, dlaczego to jest konieczne. W rodzinie Lynchów wolność była skomplikowanym zagadnieniem, a teraz to Declan trzymał do niej klucze.

Ronan wymienił kanister z paliwem na dyktafon.

– Wybrał sobie dzisiejszy wieczór, bo wie, że mam zajęcia – wyjaśnił.

Wlew paliwa camaro był ukryty pod tablicą rejestracyjną podnoszoną na zawiasach sprężynowych. Ronan w milczeniu przyglądał się, jak Gansey mocuje się z korkiem, kanistrem i tablicą.

– Ty powinieneś to zrobić – powiedział Gansey. – Tobie to obojętne, że uświnisz sobie koszulę.

Ronan drapał obojętnie stary, brązowy strupek pod pięcioma rzemykami, które nosił na ręku. W zeszłym tygodniu wozili się z Adamem na zmianę w wózku przyczepionym do bmw i obaj mieli jeszcze pamiątki po tej zabawie.

– Zapytaj mnie, czy coś znalazłem – rzucił Gansey.

Ronan westchnął i podsunął mu dyktafon.

– Znalazłeś coś?

Nie wydawał się szczególnie zainteresowany, ale należało to do jego stylu. Nigdy nie było wiadomo, na ile autentyczny jest jego brak zaangażowania.

Na drogie, bawełniane spodnie Ganseya powoli kapało paliwo. Była to już druga para, którą zniszczył w tym miesiącu. Nie dlatego, że nie dbał o swoje rzeczy – Adam powtarzał mu na okrągło: „Wszystko kosztuje, Gansey” – po prostu na ogół nie zdawał sobie sprawy z konsekwencji swoich poczynań, dopóki nie było już za późno.

– Coś. Nagrywałem przez jakieś cztery godziny i coś tu mam. Tylko że nie wiem, co to może znaczyć. – Wskazał na dyktafon. – Sam zobacz.

Ronan odwrócił się i, patrząc na drogę, wcisnął „play”. Przez chwilę słychać było tylko ciszę, przerywaną lodowatym cykaniem świerszczy. A potem rozległ się głos Ganseya:

– Gansey.

Długa cisza. Chłopak w zamyśleniu pocierał palcem rdzawe plamy na chromowanym zderzaku camaro. Wciąż czuł się dziwnie, słuchając tego nagrania. Nie pamiętał, żeby to mówił.

Potem, jakby z bardzo daleka, dobiegł stłumiony dziewczęcy głos:

– A dalej?

Ronan łypnął nieufnie na przyjaciela.

Gansey uniósł palec: „Zaczekaj”. Usłyszeli ciche szemranie. Jedynie po intonacji można było poznać, że to pytania i odpowiedzi.

Wreszcie znowu przemówił matowy głos Ganseya:

– To wszystko.

Ronan ponownie zerknął na kumpla stojącego przy samochodzie. Jego spojrzeniu towarzyszyło przeciągłe westchnienie, które Gansey nazywał „oddechem palacza”: długi wdech przez rozszerzone nozdrza, powolny wydech przez rozchylone usta.

Ronan nie palił. Wolał nałogi, które powodowały kaca.

Wyłączył dyktafon.

– Lejesz sobie paliwo na spodnie, głupku.

– Nie zapytasz, co się działo, kiedy to nagrywałem?

Ronan siedział cicho. Ale patrzył na Ganseya, co było równoznaczne z zadaniem pytania.

– Nic się nie działo. O to chodzi – oznajmił. – Gapiłem się na parking. Zleciało się pełno robali, które nie mają prawa żyć w tej temperaturze, ale poza mną nikogo tam nie było.

Gansey nie miał pewności, czy cokolwiek wtedy usłyszał. Nie wiedział nawet, czy czekał we właściwym miejscu. Kilku entuzjastów, z którymi rozmawiał, utrzymywało, że słowa wypowiedziane w miejscu położonym na linii mocy mogą być słyszalne nawet w odległości setek kilometrów i po upływie dziesiątków lat. Było to coś w rodzaju nadprzyrodzonej, nieprzewidywalnej transmisji radiowej. Prawie wszystko, co znalazło się na linii mocy, mogło posłużyć za odbiornik: dyktafon, radio, para uważnych ludzkich uszu. Ze względu na brak zdolności paranormalnych Gansey przyniósł ze sobą dyktafon. Czytał, że tego typu dźwięki często można usłyszeć dopiero przy odtworzeniu.

Jednak wcale nie te obce głosy wydały mu się najdziwniejsze. Zaskoczył go jego własny głos. Gansey był przecież pewien, że nie jest duchem.

– Nie powiedziałem ani słowa, Ronan. Przez całą noc się nie odzywałem. Więc jakim cudem dyktafon zarejestrował mój głos?

– Kiedy się zorientowałeś?

– Słuchałem nagrania w drodze powrotnej. Długo, długo nic, a potem nagle usłyszałem siebie. I wtedy Świnia się rozkraczyła.

– Zbieg okoliczności? – zapytał Ronan. – Nie sądzę.

To miało zabrzmieć sarkastycznie. Gansey tak często powtarzał: „Nie wierzę w zbiegi okoliczności”, że teraz nie musiał już tego robić.

– No i co ty na to? – zapytał.

– Nareszcie święty Graal – odparł Ronan, tym razem już zbyt sarkastycznie, żeby ta wypowiedź mogła czemuś służyć.

Ale wszyscy wiedzieli, że Gansey przez ostatnie cztery lata opierał swoje poszukiwania tylko na poszlakach i ten ledwo słyszalny głos był dla niego wystarczającą zachętą. Przez osiemnaście miesięcy spędzonych w Henrietcie, na podstawie strzępków informacji, bezskutecznie próbował ustalić przebieg linii mocy – idealnie prostej ścieżki przepływu nadprzyrodzonej energii, która łączyła miejsca o znaczeniu duchowym – i położenie nieuchwytnego grobowca, który miał nadzieję znaleźć w jednym z jej punktów. Akceptował ryzyko zawodowe poszukiwacza niewidzialnej linii energetycznej. Była ona… no cóż… niewidzialna.

I być może czysto hipotetyczna, ale Gansey uparcie odrzucał tę myśl. W ciągu siedemnastu lat życia udało mu się odnaleźć już kilkadziesiąt zabytkowych przedmiotów, o których istnieniu nikt nie miał pojęcia. Zamierzał wzbogacić tę kolekcję o mistyczną linię, grobowiec i jego królewskich mieszkańców.

Kurator pewnego muzeum w Nowym Meksyku powiedział kiedyś Ganseyowi: „Synu, masz przedziwny talent do odkrywania osobliwości”. Jakiś zaskoczony historyk specjalizujący się w dziejach Rzymu zauważył: „Zaglądasz pod kamienie, pod które nikt inny nie zajrzał. Sprytnie”. A sędziwy brytyjski profesor rzekł: „Świat opróżnia przed tobą kieszenie, chłopcze”. Gansey odkrył, że najważniejsza jest wiara w istnienie rzeczy niezwykłych. Trzeba rozumieć, że są częścią większej całości. Niektóre sekrety odsłaniają się tylko przed tymi, którzy są ich warci.

Gansey patrzył na to w ten sposób: jeśli ktoś ma wyjątkowy talent do znajdowania rzeczy, to znaczy, że jego obowiązkiem jest ich szukać.

– Hej, czy to Whelk? – zapytał Ronan.

Jakiś samochód wyraźnie zwolnił, dzięki czemu mogli dojrzeć jego wścibskiego kierowcę. Mężczyzna za kierownicą niewątpliwie przypominał ich nadętego nauczyciela łaciny, wychowanka Aglionby o niefortunnym nazwisku Barrington Whelk. Na Ganseyu, którego pełny tytuł brzmiał Richard „Dick” Campbell Gansey III, niewiele mogło zrobić wrażenie, ale nawet chłopakowi o imieniu, którego zdrobnienie brzmiało jak określenie męskiego członka, trudno było sobie wyobrazić, że można się nazywać jak gatunek ślimaka.

– Przypadkiem się nie zatrzymuj, żeby pomóc, czy coś – warknął Ronan za samochodem. – Hej, leszczu, co z tym Declanem?

Druga część wypowiedzi była skierowana do Adama, który właśnie wygramolił się z bmw z komórką w ręce. Wręczył ją Ronanowi, a on lekceważąco pokręcił głową. Nie znosił telefonów, łącznie z własnym.

– Przyjedzie o piątej – powiedział Adam.

W przeciwieństwie do Ronana, Adam nosił używany sweter Aglionby, ale kupując go, upewnił się, że jest w nienagannym stanie. Wysoki i szczupły, o popielatych, nierówno ostrzyżonych włosach wokół kształtnej, opalonej twarzy, przypominał postać na fotografii w sepii.

– Rewelacja – odpowiedział Gansey. – Będziesz?

– A jestem zaproszony?

Adam potrafił być niesłychanie taktowny. Kiedy nie był czegoś pewien, jego południowy akcent zawsze dawał o sobie znać, i tak było teraz.

Nigdy nie potrzebował zaproszenia. Musiał pokłócić się z Ronanem. Nic nowego, Lynch kłócił się ze wszystkim, co miało numer ubezpieczenia.

– Nie bądź głupi – odparł Gansey i łaskawie przyjął od Adama zatłuszczoną papierową torbę z fast foodu.

– Ronan ci to kupił – powiedział Adam.

Kiedy w grę wchodziły pieniądze, zawsze potrafił wskazać winnych. Podobnie jak dobroczyńców.

Gansey spojrzał na Ronana, który stał oparty o camaro i z nieobecnym wzrokiem żuł jeden z rzemyków na nadgarstku.

– Mam nadzieję, że w tym hamburgerze nie ma sosu – powiedział Gansey.

– Wyluzuj – parsknął drwiąco Ronan, wypuszczając rzemyk z zębów.

– Korniszonów też nie ma – powiedział Adam, kucając za samochodem.

Przywiózł ze sobą dwa różne dodatki do paliwa, a także szmatę do ochrony spodni przed skutkami spotkania z kanistrem. W jego wykonaniu uruchomienie samochodu wydawało się banalne. Adam bardzo się starał ukrywać swoje pochodzenie, ale zdradzały go najdrobniejsze gesty.

Gansey uśmiechnął się szeroko. Na myśl o nocnym odkryciu poczuł przyjemne ciepło.

– Szybki quiz, panie Parrish. Trzy rzeczy, które występują w pobliżu linii mocy?

– Czarne psy – odparł Adam z pobłażaniem w głosie. – Demony.

– Chevrolety camaro – dorzucił Ronan.

– I duchy. Ronan, bądź łaskaw uzupełnić listę dowodów. – ciągnął Gansey, nie zwracając uwagi na kumpla.

Cała trójka stała w słońcu późnego poranka. Adam zakręcał korek baku, a Ronan przewijał nagranie. Daleko stąd, nad górami, zaskrzeczał myszołów. Ronan wcisnął „play” i po raz kolejny odsłuchali, jak Gansey wypowiada w próżnię swoje imię. Adam zmarszczył czoło z nieobecnym wyrazem twarzy. Słońce zaróżowiło mu policzki.

To był dzień podobny do wielu innych w ciągu minionych osiemnastu miesięcy. Zwykle przed nastaniem wieczoru Ronan i Adam zapominali o kłótni, nauczyciele wybaczali Ganseyowi nieobecność, a potem Gansey, Adam, Ronan i Noah szli na pizzę, aby we czterech stawić czoła Declanowi.

– Spróbuj zapalić, Gansey – powiedział Adam.

Gansey usiadł za kierownicą, ale nie zamknął drzwi. W tle słychać było, jak Ronan znowu odtwarza nagranie. Słuchając go z tej odległości, Gansey czuł, jak włosy na rękach stają mu dęba. Był przekonany, że te słowa oznaczają początek czegoś zupełnie nowego, choć jeszcze nie wiedział czego.

– No, dalej, Świnio! – warknął.

Kierowca mijającego ich samochodu oparł się na klaksonie.

Gansey przekręcił kluczyk. Silnik zawył, na chwilę ucichł, a potem z ogłuszającym rykiem powrócił do życia. Camaro był gotów zmierzyć się z nadchodzącym dniem. Nawet radio działało, leciała piosenka Stevie Nicks, która dla Ganseya zawsze brzmiała jak historia o gołębiu z jednym skrzydłem. Zjadł zimną frytkę z przywiezionego przez chłopaków zestawu.

Adam zajrzał do samochodu.

– Pojedziemy za tobą. Do szkoły powinieneś jakoś dojechać, ale to na pewno nie koniec – powiedział. – Coś tu jest nie tak.

– Świetnie – odparł Gansey, przekrzykując silnik. Bmw pulsowało z tyłu stłumioną, ledwo słyszalną linią basów, a Ronan dawał się ponieść elektronicznym muzycznym loopom. – Jakieś pomysły?

Adam sięgnął do kieszeni. Wydobył z niej kartkę i wręczył ją Ganseyowi.

– Co to jest? – Chłopak studiował nierówne pismo Adama. Stawiane przez niego litery zawsze wyglądały, jakby przed czymś uciekały. – Numer telefonu do wróżki?

– I tak miałeś to zrobić, nawet gdybyś dziś w nocy niczego nie znalazł. Teraz przynajmniej masz o co zapytać.

Gansey zastanowił się. Wróżki zwykle mówiły mu, że będzie bogaty, a jego przeznaczeniem jest dokonać wielkich rzeczy. To pierwsze było prawdą i Gansey obawiał się, że druga przepowiednia też się spełni. Ale może teraz, kiedy wpadł na nowy trop, jakaś inna wróżka będzie miała mu coś więcej do powiedzenia.

– W porządku – zgodził się. – A o co właściwie mam zapytać?

Adam podał mu dyktafon. W zamyśleniu zastukał w dach camaro – raz, drugi.

– To chyba oczywiste – odparł. – Trzeba się dowiedzieć, z kim rozmawiałeś.