Królewna Gęsiarka i inne bajki - ebook

KRÓ­LEW­NA GĘ­SIAR­KA.

Była so­bie pew­na sta­ra kró­lo­wa, któ­rej mąż daw­no zmarł i mia­ła pięk­ną có­recz­kę. Gdy do­ro­sła, za­rę­czo­no ją z kró­le­wi­czem są­sied­nie­go pań­stwa. Nad­szedł czas ślu­bu i kró­lew­na mia­ła ru­szyć za gra­ni­cę. Wów­czas mat­ka spa­ko­wa­ła jej wia­no, skła­da­ją­ce się z wspa­nia­łych rze­czy, ozdób i klej­no­tów. Wy­pra­wa była na­der bo­ga­ta, bo mat­ka ko­cha­ła swo­ją cór­kę. Do­da­ła jej za to­wa­rzysz­kę słu­żeb­ną i po­le­ci­ła, by do­wio­zła szczę­śli­wie swą mło­dą pa­nią do na­rze­czo­ne­go. Każ­da do­sta­ła ko­nia, koń zaś kró­lew­ny zwał się Fa­la­da i umiał mó­wić. W chwi­li roz­sta­nia, mat­ka uda­ła się do sy­pial­ni, wzię­ła nóż, za­cię­ła się w pa­lec i otar­ła krew chust­ką, tak że po­wsta­ły na niej trzy plam­ki czer­wo­ne. Po­tem wrę­czy­ła chust­kę cór­ce i po­wie­dzia­ła:

– Dro­gie dziec­ko, za­cho­waj to do­brze, bo w dro­dze przy­da ci się.

Po­że­gna­ły się czu­le, kró­lew­na scho­wa­ła w za­na­drze chust­kę mat­ki i siadł­szy na koń, po­je­cha­ła do na­rze­czo­ne­go. Je­cha­ły wraz ze słu­żeb­ną przez go­dzi­nę, a kró­lew­nie za­chcia­ło się pić.

– Zejdź z ko­nia, – po­wie­dzia­ła słu­żeb­nej – i na­bierz wody w ku­bek z tam­te­go oto stru­mie­nia.

– Je­śli ci się chce pić, kró­lew­no, – od­par­ła zła słu­żeb­ni­ca, – to idź sama, uklęk­nij nad wodą, i pij. Ja ci słu­żyć nie będę!

Drę­czo­na wiel­kiem pra­gnie­niem, ze­szła kró­lew­na z ko­nia i na­pi­ła się wody. Po­tem zaś wes­tchnę­ła;

– O Boże!

A trzy kro­ple krwi od­po­wie­dzia­ły:

– Ser­ce twej mat­ki pę­kło­by, gdy­by o tem wie­dzia­ła.

Kró­lew­na była po­kor­na i ci­cha, to­też nie gnie­wa­ła się, ale spo­koj­nie do­sia­dła swe­go ko­nia i po­je­cha­ły da­lej.

Dzień był upal­ny, słoń­ce do­grze­wa­ło. Zna­la­zły się nie­ba­wem nad rze­ką, a kró­lew­na po­wtó­rzy­ła:

– Zejdź z ko­nia i po­daj mi wody w zło­tym kub­ku.

Tak mó­wi­ła ła­god­nie, bo daw­no od­wy­kła od ostrych słów. Ale słu­żeb­na od­par­ła jesz­cze but­niej:

– Je­że­li cię pra­gnie­nie pali, kró­lew­no, to pij sama! Ja ci słu­żyć nie my­ślę!

Zno­wu zsia­dła kró­lew­na, uklę­kła nad wodą i na­pi­ła się. Po­tem znów wes­tchnę­ła; – O Boże!

A trzy kro­ple krwi od­po­wie­dzia­ły:

– Ser­ce twej mat­ki pę­kło­by, gdy­by o tem wie­dzia­ła.

Kró­lew­na, pi­jąc z rze­ki, po­chy­li­ła się ni­sko, a chust­ka wy­pa­dła jej z za­na­drza i po­pły­nę­ła z prą­dem, cze­go nie spo­strze­gła wca­le.

Słu­żeb­na jed­nak zo­ba­czy­ła, co się sta­ło i roz­ra­do­wa­ła się bar­dzo. Mia­ła ona te­raz wła­dzę nad kró­lew­ną, któ­ra, zgu­biw­szy trzy kro­ple krwi mat­czy­nej, sta­ła się bez­sil­ną i sła­bą.

Kró­lew­na chcia­ła z po­wro­tem do­siąść swe­go ko­nia, ale słu­żeb­na krzyk­nę­ła ostro:

– Nie to­bie jeź­dzić na Fa­la­dzie! Ja jej do­się­dę, ty zaś wsiąść mu­sisz na moją szka­pę!

Kró­lew­na mu­sia­ła się z tem zgo­dzić.

Po­tem słu­żeb­na ka­za­ła jej zdjąć kró­lew­skie sza­ty, wzię­ła je, zaś kró­lew­nie dała swą odzież. Po­nad­to ka­za­ła kró­lew­nie przy­siąc, że nie po­wie o tem, co za­szło, ni­ko­mu na kró­lew­skim dwo­rze. Za­gro­zi­ła też, że ją za­bi­je, gdy­by nie do­trzy­ma­ła przy­się­gi. Fa­la­da jed­nak wi­dzia­ła i sły­sza­ła wszyst­ko.

Słu­żeb­na do­sia­dła Fa­la­dy, zaś kró­lew­na li­che­go ko­nia i tak do­je­cha­ły do kró­lew­skie­go zam­ku. Za­pa­no­wa­ła tam wiel­ka ra­dość z po­wo­du przy­by­cia na – rze­czo­nej, kró­le­wicz wy­biegł i zdjął z ko­nia słu­żeb­ne, są­dząc, że to jego uko­cha­na, po­tem zaś za­pro­wa­dzo­no ją do pa­ła­cu po wspa­nia­łych scho­dach. Praw­dzi­wa zaś kró­lew­na zo­sta­ła sama na dole. Do­strzegł ją sto­ją­cą w po­dwó­rzu przez okno sta­ry król i za­uwa­żył, że jest pięk­na, de­li­kat­na i zgrab­na. Spy­tał też na­rze­czo­nej syna, co to za dziew­czy­na, któ­ra stoi na dole.

– Wzię­łam ją so­bie po dro­dze do to­wa­rzy­stwa, – od­par­ła. – Daj­cie jej jaką ro­bo­tę, by nie próż­no­wa­ła.

Sta­ry król nie miał żad­nej ro­bo­ty dla dziew­czy­ny, ale po na­my­śle rzekł:

– Mam jed­ne­go ma­łe­go chłop­ca, któ­ry pa­sie gęsi. Nie­chże mu po­ma­ga.

Chło­pa­ko­wi na imię było Jaś i jemu to mu­sia­ła od­tąd po­ma­gać kró­lew­na.

Nie­dłu­go po­tem po­wie­dzia­ła fał­szy­wa na­rze­czo­na.

– Dro­gi na­rze­czo­ny mój! Uczyń mi przy­słu­gę!

Od­parł, że wszyst­ko chęt­nie zro­bi.

– Za­wo­łaj opraw­cę i każ uciąć gło­wę ko­nio­wi, na któ­rym przy­je­cha­łam, gdyż ze­zło­ścił mnie bar­dzo w cią­gu dro­gi.

Bała się, że Fa­la­da po­wie, co uczy­ni­ła z kró­lew­ną.

Gdy tak się mia­ło stać, do­szło do uszu kró­lew­ny, że bied­na Fa­la­da ska­za­na jest na śmierć. Dała ona tedy po­ta­jem­nie opraw­cy pie­niądz wza­mian za pew­ną przy­słu­gę. W mie­ście była ciem­na bra­ma, przez któ­rą mu­sia­ła co­dzien­nie prze­cho­dzić z gę­sia­mi. Po­pro­si­ła więc opraw­cę, by w tej bra­mie przy­bił gło­wę nie­szczę­snej Fa­la­dy. Chcia­ła wi­dy­wać w ten spo­sób ulu­bio­ne­go ko­nia jesz­cze przez czas ja­kiś. Opraw­ca uczy­nił we­dle jej woli.