Krótka piłka - ebook

O książce

Druga powieść z Myronem Bolitarem w roli głównej!

Mecz US Open zostaje przerwany przez odgłos strzału. Ofiarą okazuje się zabita przed stadionem dwudziestoczteroletnia tenisistka, Valerie Simpson. Sześć lat wcześniej zapowiadała się na gwiazdę, jednak nieoczekiwane załamanie nerwowe położyło kres jej karierze. Valerie zamierzała jednak wrócić do sportu, a jako swojego agenta zaangażować właśnie Myrona Bolitara. W przerwanym meczu brał udział klient Myrona, Duane Richwood, świetnie rokujący młody, ciemnoskóry debiutant. Chociaż kiedy padał strzał, cały stadion widział go walczącego na korcie, to właśnie Duane stał się podejrzanym numer 1. Myron nie ma wyjścia – aby ocalić karierę i dobre imię swojego klienta, musi działać szybko. Razem ze zblazowanym przyjacielem, Winem, będzie musiał połączyć kawałki układanki, które pokierują ich do ekskluzywnego klubu, w którym pewnej letniej nocy popełnione zostało morderstwo…HARLAN COBEN

Współczesny amerykański pisarz, który uznanie w kręgu miłośników literatury sensacyjnej zdobył swoją trzecią książką Bez skrupułów, opublikowaną w 1995 r. Jako pierwszy współczesny autor otrzymał trzy prestiżowe nagrody literackie przyznawane w kategorii powieści kryminalnej, w tym najważniejszą – Edgar Poe Award. Światowa popularność Cobena zaczęła się w 2001 r. od thrillera Nie mów nikomu, zekranizowanego w 2006 r. Kolejne powieści, za które otrzymał wielomilionowe zaliczki, m.in. Na gorącym uczynku, Wszyscy mamy tajemnice, Zostań przy mnie, Schronienie, Kilka sekund od śmierci, Sześć lat później i Tęsknię za tobą uczyniły go megagwiazdą gatunku i jednym z najchętniej czytanych autorów, także w Polsce. Twórczość pisarza wciąż budzi zainteresowanie filmowców: na podstawie Sześć lat później powstaje film z Hugh Jackmanem w roli głównej, a prawa do ekranizacji Tęsknię za tobą zostały kupione przez Warner Bros.

www.harlancoben.comTego autora

NIE MÓW NIKOMU
BEZ POŻEGNANIA
JEDYNA SZANSA
TYLKO JEDNO SPOJRZENIE
NIEWINNY
W GŁĘBI LASU
ZACHOWAJ SPOKÓJ
MISTYFIKACJA
NA GORĄCYM UCZYNKU
KLINIKA ŚMIERCI
ZOSTAŃ PRZY MNIE
SZEŚĆ LAT PÓŹNIEJ
TĘSKNIĘ ZA TOBĄ
Myron Bolitar
BEZ SKRUPUŁÓW
KRÓTKA PIŁKA
BEZ ŚLADU
BŁĘKITNA KREW
JEDEN FAŁSZYWY RUCH
OSTATNI SZCZEGÓŁ
NAJCZARNIEJSZY STRACH
OBIECAJ MI
ZAGINIONA
WSZYSCY MAMY TAJEMNICE
Mickey Bolitar
SCHRONIENIE
KILKA SEKUND OD ŚMIERCI
ODNALEZIONY
Jako współautor
AŻ ŚMIERĆ NAS ROZŁĄCZY
NAJLEPSZE AMERYKAŃSKIE OPOWIADANIA KRYMINALNE 20111

— Cesar Romero — powiedział Myron.

— Chyba żartujesz. — Win spojrzał na przyjaciela.

— Zaczynam od najłatwiejszego.

Na korcie zawodnicy właśnie zmieniali boiska. Klient Myrona, Duane Richwood, roznosił na strzępy uważanego za piętnastą rakietę na świecie Iwana Cośtam-owa, prowadząc 5:0 w trzecim secie, po wygraniu dwóch pierwszych 6:0 i 6:2. Wspaniały debiut w turnieju US Open dla początkującego, dwudziestojednoletniego zawodnika, który (dosłownie) wystartował z nowojorskiej ulicy.

— Cesar Romero — powtórzył Myron. — Chyba że nie wiesz.

Win westchnął.

— Dżoker.

— Frank Gorshin.

— Człowiek Zagadka.

Dziewięćdziesięciosekundowa przerwa na reklamy. Myron i Win byli zajęci pasjonującą grą w sto pytań, której tematem byli przestępcy występujący w Batmanie. W tym prawdziwym, telewizyjnym Batmanie. Tym, w którym występował Adam West, Burt Ward oraz cała reszta.

— Kto grał drugiego? — zapytał Myron.

— Drugiego Człowieka Zagadkę?

Myron kiwnął głową.

Z drugiej strony kortu Duane Richwood posłał im łobuzerski uśmiech. Miał na nosie modne okulary przeciwsłoneczne w jaskrawozielonych oprawkach. Najnowszy model firmy Ray-Ban. Duane nigdy się z nimi nie rozstawał. Stały się nie tylko jego znakiem rozpoznawczym, ale i stylem bycia. Firma Ray-Ban była zadowolona.

Myron i Win siedzieli w jednej z lóż zarezerwowanych dla znakomitości i członków świt zawodników. Podczas większości meczów wszystkie miejsca w lożach były zajęte. Kiedy poprzedniego wieczoru grał Agassi, loża pękała w szwach od jego krewnych, przyjaciół, pieczeniarzy, panienek, gwiazdek filmowych o politycznie poprawnym pochodzeniu i ekstrawaganckich fryzurach — jak na imprezie po koncercie zespołu Aerosmith. Grę Duane’a obserwowały z loży tylko trzy osoby: Myron, który był jego agentem, Win będący doradcą finansowym oraz trener, Henry Hobman. Wanda, miłość życia Duane’a, za bardzo się denerwowała i wolała zostać w domu.

— John Astin — odparł Win.

Myron kiwnął głową.

— A Shelley Winters?

— Ma Parker.

— Milton Berle.

— Louie Bez.

— Liberace?

— Wielki Chandell.

— I?

Win zrobił zdumioną minę.

— I co?

— Jakiego jeszcze przestępcę grał Liberace?

— O czym ty mówisz? Liberace pojawił się tylko w tym jednym odcinku.

Myron oparł się wygodnie i rzekł z uśmiechem:

— Jesteś pewien?

Siedząc na krześle obok sędziego, Duane z zadowoloną miną ściskał butelkę wody Evian. Trzymał ją tak, żeby kamery telewizyjne zarejestrowały nazwę sponsora. Sprytny dzieciak. Wiedział, jak sprawić przyjemność sponsorom. Dzięki Myronowi Duane niedawno zawarł umowę z potentatem na rynku wód mineralnych: podczas turnieju US Open będzie pił wodę z firmowych butelek Evian. W zamian firma zapłaci mu dziesięć kawałków. Tyle za wodę. Myron jeszcze negocjował kontrakt na napoje odświeżające z Pepsi i na elektrolity z Gatorade.

Ach, tenis to cudowny sport.

— Liberace pojawił się tylko w tym jednym odcinku — oznajmił Win.

— Czy to twoja ostateczna odpowiedź?

— Tak. Liberace pojawił się tylko w tym jednym odcinku.

Henry Hobman nadal patrzył na kort, wodząc wzrokiem tam i z powrotem w głębokim skupieniu. Szkoda, że nikt akurat nie grał.

— Henry, a ty jak uważasz?

Trener ich zignorował. Nic nowego.

— Liberace pojawił się tylko w tym jednym odcinku — powtórzył Win, zadzierając nosa.

Myron wydał dźwięk imitujący elektroniczny brzęczyk.

— Przykro mi, ale to nieprawidłowa odpowiedź. Co mamy dla naszego zawodnika, Don? No cóż, Myronie, Windsor otrzymuje planszową wersję naszego teleturnieju oraz roczny zapas pasty Turtle Wax. Dziękujemy za udział w naszej grze!

Win nie poddawał się.

— Liberace pojawił się tylko w tym jednym odcinku.

— Czy to twoja nowa mantra?

— Jeśli nie udowodnisz, że się mylę.

Win, czyli Windsor Horne Lockwood Trzeci, splótł palce ze starannie wymanikiurowanymi paznokciami. Często to robił. Splatanie palców do niego pasowało. Wygląd również pasował do jego nazwiska. Wzorcowy WASP. Wprost emanował arogancją, elitaryzmem, wzmiankami w rubrykach towarzyskich, debiutantkami w sweterkach z monogramami, naszyjnikami z pereł oraz takimi imionami jak Babs, wytrawnymi martini w klubach oraz stertami forsy, z tymi swoimi blond włosami, chłopięcą buzią patrycjusza, białą jak lilia cerą i snobistycznym akcentem z Exeter. Tylko że w przypadku Wina jakiś defekt chromosomów przetrwał wiele starannie dobranych genetycznie pokoleń. Pod pewnymi względami Win był dokładnie tym, na kogo wyglądał. Jednak pod wieloma innymi — i czasem przerażającymi — był kimś zupełnie innym.

— Czekam — przypomniał.

— Pamiętasz, że Liberace grał Wielkiego Chandella? — zapytał Myron.

— Oczywiście.

— Jednak zapomniałeś, że Liberace grał także jego złego brata bliźniaka, Harry’ego. W tym samym odcinku.

Win skrzywił się.

— Chyba żartujesz.

— Co takiego?

— To się nie liczy. Źli bliźniacy.

— A gdzie masz przepis, który o tym mówi?

Win z uporem wysunął szczękę.

Wilgotność powietrza była tak duża, że wydawało się lepić do ciała, szczególnie na osłoniętym od wiatru stadionie w dzielnicy Flushing Meadows. Stadion, nazwany nie wiedzieć czemu imieniem Louisa Armstronga, był właściwie jedną wielką tablicą reklamową, pośrodku której przypadkiem znalazł się kort tenisowy. Znak IBM wisiał nad prędkościomierzem mierzącym serw każdego zawodnika. Zegary Citizena podawały czas rzeczywisty oraz względny czas trwania meczu. Na obu końcach boiska reklamowała się Visa. Znaki firmowe Reeboka, Infiniti, Fuji Film i Clairol naklejono na każdym skrawku wolnej przestrzeni. Tak samo jak logo Heinekena.

Piwo Heineken — jedyne sprzedawane podczas US Open.

Tłumnie zgromadzeni widzowie tworzyli barwną mieszaninę. Na samym dole — na najlepszych miejscach — siedzieli ci, którzy mieli pieniądze. Jednak nawet ich ubiór cechowała całkowita swoboda. Jedni nosili garnitury i krawaty (jak Win), inni nieco swobodniejsze stroje rozpowszechnione w republikach bananowych, jeszcze inni dżinsy lub szorty. Myronowi najbardziej podobali się ci, którzy przyszli w strojach do tenisa: koszulkach, szortach, podkolanówkach, tenisówkach, blezerkach, opaskach na głowach i z rakietami do tenisa. Z rakietami! Jakby mieli zamiar zagrać. Jakby Sampras, Steffi lub ktoś inny miał nagle wskazać palcem na trybuny i powiedzieć: „Hej ty, z rakietą! Potrzebuję partnera do debla”.

Teraz była kolej Wina.

— Roddy McDowall — zaczął.

— Mól Książkowy.

— Vincent Price.

— Jajogłowy.

— Joan Collins.

Myron zawahał się.

— Joan Collins? Ta z Dynastii?

— Nie zamierzam ci podpowiadać.

Myron przebiegł w myślach kolejne odcinki serialu. Na korcie sędzia oznajmił:

— Czas minął.

Dziewięćdziesięciosekundowa przerwa dobiegła końca. Zawodnicy wstali. Myron nie mógłby przysiąc, ale miał wrażenie, że Henry do niego mrugnął.

— Poddajesz się? — zapytał Win.

— Cii. Zaraz zaczną grać.

— I ty nazywasz siebie fanem Batmana.

Zawodnicy zajęli miejsca. Oni też byli tablicami reklamowymi, tylko w miniaturze. Duane nosił buty i ubranie firmy Nike. Grał rakietą tenisową marki Head. Rękawy miał ozdobione znakami firmowymi McDonalda i Sony. Jego przeciwnik nosił reeboki, a na ubraniu znaki Sharp i Bic. Hm, Bic. Producent długopisów i jednorazowych ostrzy do golenia. Jakby ktoś z oglądających ten mecz miał zamiar kupić długopis.

Myron nachylił się do Wina.

— Dobra, poddaję się — szepnął. — Kogo w tym serialu grała Joan Collins?

Win wzruszył ramionami.

— Nie pamiętam.

— Co?

— Wiem, że wystąpiła w jednym odcinku, ale nie pamiętam, jak nazywała się ta postać.

— Tak nie można.

Win uśmiechnął się, pokazując idealnie białe zęby.

— A gdzie jest tak napisane?

— Musisz znać odpowiedź!

— Dlaczego? — skontrował Win. — Czy Pat Sajak musi znać rozwiązanie każdej zagadki w Kole Fortuny? Czy Alex Trebeck musi znać odpowiedź ma każde pytanie Ryzykownej gry?

Po chwili milczenia Myron rzekł:

— Ładne porównanie, Win. Naprawdę.

— Dziękuję.

Nagle usłyszeli czyjś głos mówiący:

— Syrenę.

Myron i Win rozejrzeli się wokół. Te dźwięki najwidoczniej wydobyły się z ust Henry’ego.

— Mówiłeś coś?

— Syrenę — powtórzył Henry, niemal nie poruszając wargami i wciąż wpatrując się w kort. — Joan Collins grała Syrenę w Batmanie.

Myron i Win popatrzyli po sobie.

— Nikt nie lubi przemądrzalców.

Niewykluczone, że wargi Henry’ego poruszyły się nieznacznie. Może nawet się uśmiechnął.

Na korcie Duane rozpoczął grę bombowym serwem, który o mało nie wybił dziury w chłopcu od podawania piłek. Prędkościomierz IBM pokazał dwieście cztery kilometry na godzinę. Myron z niedowierzaniem pokręcił głową. To samo zrobił Iwan Jak-mu-tam. Duane szykował się do zdobycia następnego punktu, kiedy zadzwonił telefon komórkowy i Myron pośpiesznie chwycił aparat. Nie byłby jedynym widzem na trybunach, rozmawiającym przez telefon komórkowy, ale nie robił tego nikt z siedzących w pierwszym rzędzie. Myron już miał wyłączyć komórkę, kiedy uświadomił sobie, że to może dzwonić Jessica. Na samą myśl o Jessice serce zabiło mu szybciej.

— Halo.

— To nie Jessica — powiedziała Esperanza, jego współpracownica.

— Wcale tak nie myślałem.

— Pewnie — przytaknęła. — Zawsze się tak łasisz, kiedy odbierasz telefon.

Myron kurczowo ścisnął słuchawkę. Mecz trwał dalej, lecz widzowie zaczęli gniewnie rozglądać się wokół, szukając właściciela komórki.

— Czego chcesz? — szepnął. — Jestem na stadionie.

— Wiem. Założę się, że wyglądasz na pretensjonalnego dupka, rozmawiając przez komórkę podczas meczu.

Skoro o tym mowa…

Skrzywione twarze przeszywały go gniewnymi spojrzeniami. W ich oczach Myron popełnił niewybaczalny grzech. Jakby molestował nieletniego. Albo użył sałatkowego widelca do głównego dania.

— Czego chcesz?

— Właśnie pokazują cię w telewizji. O Jezu, to prawda.

— Co?

— To, że telewizja pogrubia.

— Czego chcesz?

— Nic szczególnego. Pomyślałam, że chciałbyś wiedzieć o tym, że umówiłam cię na spotkanie z Eddiem Crane’em.

— Żartujesz.

Eddie Crane, jeden z najbardziej obiecujących juniorów w kraju. Rozmawiał tylko z największymi agencjami. Z ICM, TruPro, Advantage International, ProServ.

— Nie żartuję. Spotkasz się z nim i jego rodzicami przed kortem, o szesnastej, po meczu Duane’a.

— Kocham cię, wiesz?

— To daj mi podwyżkę.

Duane precyzyjnym forhendem zdobył kolejny punkt. Ogrywał przeciwnika do zera.

— Jeszcze coś? — zapytał Myron.

— Nic ważnego. Valerie Simpson dzwoniła trzy razy.

— W jakiej sprawie?

— Nie chciała mi powiedzieć. Jednak Królowa Lodu sprawiała wrażenie wzburzonej.

— Nie nazywaj jej tak.

— Skoro tak sobie życzysz…

Myron rozłączył się.

— Jakiś problem? — spytał Win.

Valerie Simpson. Dziwna i przykra sprawa. Ta była wschodząca gwiazda tenisa odwiedziła dwa dni wcześniej biuro Myrona, szukając kogoś — kogokolwiek — kto by ją reprezentował.

— Nie sądzę.

Duane był bliski wygrania trzeciego seta. I meczu.

Bud Collins, dziennikarz sportowy i znawca tenisa, już czekał w przejściu między trybunami na wywiad ze zwycięzcą. Spodnie Buda, zawsze stanowiące zagrożenie dla oczu, tego dnia miały szczególnie obrzydliwy kolor.

Duane wziął dwie piłki od chłopca i podszedł do końcowej linii boiska. Był rzadkim zjawiskiem w tenisie. Czarnoskóry, nie z Indii, Afryki czy choćby z Francji. Duane pochodził z Nowego Jorku. I w przeciwieństwie do niemal wszystkich innych uczestników tego turnieju, nie przygotowywał się do tego wydarzenia przez całe swoje życie. Nie popychali go do tego ambitni, nadziani rodzice. Nie ćwiczył z najlepszymi trenerami na świecie na kortach Florydy czy Kalifornii, od kiedy był dostatecznie duży, żeby unieść rakietę. Duane był przeciwieństwem tego rodzaju zawodników. W wieku piętnastu lat uciekł z domu i jakoś zdołał przetrwać na ulicy. Gry w tenisa uczył się na publicznych kortach, na których kręcił się po całych dniach, wyzywając każdego, kto mógł utrzymać w ręku rakietę.

Był bardzo bliski swego pierwszego zwycięstwa w Wielkim Szlemie, kiedy padł strzał.

Stłumiony dźwięk dobiegł gdzieś spoza stadionu. Większość ludzi nie przejęła się tym, zakładając, że to huk petardy lub zatykającego się gaźnika. Jednak Myron i Win zbyt często słyszeli takie dźwięki. Wstali i opuścili trybunę, zanim usłyszeli krzyki. Zgromadzony na stadionie tłum zaczął mruczeć. Znów rozległy się okrzyki. Głośne i histeryczne. Sędzia turnieju w swej nieskończonej mądrości ze zniecierpliwieniem zawołał do mikrofonu: „Proszę o ciszę!”.

Myron i Win pędzili po metalowych schodach. Przeskoczyli przez białe krzesło, ustawione przez porządkowych, żeby nikt nie mógł wejść ani wyjść, zanim zostanie ogłoszona przerwa. Wybiegli na zewnątrz. Mały tłumek zaczynał się gromadzić przed tym, co na wyrost nazwano „restauracją”. Przy sporym nakładzie pracy i cierpliwości ten przybytek mógł pewnego dnia osiągnąć gastronomiczny poziom kafejki w supermarkecie.

Przecisnęli się przez tłum. Kilka osób rzeczywiście wpadło w histerię, ale inni nie okazali zbytniego zainteresowania. W końcu to Nowy Jork. Kolejki po napoje były długie. Nikt nie chciał stracić swojego miejsca.

Dziewczyna leżała twarzą do ziemi przed stoiskiem sprzedającym szampana Moët po siedem i pół dolara za kieliszek. Myron natychmiast ją poznał, zanim jeszcze pochylił się i odwrócił ją na wznak. Kiedy jednak ujrzał jej twarz i te zimne jak lód oczy zasnute mgiełką śmierci, poczuł nagłe ściskanie w dołku. Popatrzył na Wina. Ten, jak zawsze, miał nieprzeniknioną minę.

— To tyle — zauważył — jeśli chodzi o jej powrót.2

— Może powinieneś po prostu zostawić to w spokoju — rzekł Win.

Zjechał jaguarem na autostradę, kierując się na południe. Radio było nastawione na rozgłośnię WMXV, nadającą w pasmie 105.1 FM. Puszczali coś, co nazywali „miękkim rockiem”. Śpiewał Michael Bolton. Własną aranżację klasycznego przeboju Four Tops. Okropne. Jak Bea Arthur jako Marilyn Monroe.

Może miękki rock to eufemistyczny synonim paskudnego rocka.

— Masz coś przeciwko temu, że puszczę kasetę? — zapytał Myron.

— Proszę.

Win gwałtownie zmienił pas ruchu. Jego sposób prowadzenia samochodu najłagodniej można by nazwać twórczym. Myron starał się nie patrzeć przed siebie. Wepchnął do odtwarzacza kasetę z oryginalną ścieżką dźwiękową Jak bez trudu odnieść sukces w interesach. Tak samo jak Myron, Win miał bogatą kolekcję starych musicali z Broadwayu. Robert Morse śpiewał o dziewczynie imieniem Rosemary. Jednak Myron wciąż rozmyślał o niejakiej Valerie Simpson.

Valerie nie żyła. Ktoś wpakował jej kulę w pierś. Zastrzelono ją przed knajpką na stadionie United States Tennis Association, podczas inauguracyjnej rundy jedynego turnieju Wielkiego Szlema, jaki odbywa się w Ameryce. I nikt niczego nie widział. A przynajmniej nikt nie przyznawał się, że coś zauważył.

— Znowu masz tę minę — rzekł Win.

— Jaką minę?

— Tę pod tytułem „chcę pomóc światu” — odparł Win. — Ona nie była twoją klientką.

— Chciała nią być.

— To wielka różnica. Jej los nic cię nie obchodzi.

— Dziś dzwoniła do mnie trzy razy — podkreślił Myron. — Kiedy nie zdołała się ze mną skontaktować, przyszła na stadion. I wtedy została zastrzelona.

— To smutna historia — mruknął Win. — Jednak to nie twoja sprawa.

Strzałka prędkościomierza zastygła przy stu dwudziestu ośmiu kilometrach na godzinę.

— Wiesz co, Win?

— No?

— Lewa strona drogi. Jest przeznaczona dla jadących z przeciwka.

Win zakręcił kierownicą, przeciął dwa pasy i zjechał z drogi szybkiego ruchu. Kilka minut później jaguar zaparkował przy Pięćdziesiątej Drugiej Ulicy. Oddali klucze Mariowi, strażnikowi parkingu. Manhattan był rozgrzany. Wielkomiejski skwar. Chodnik parzył w stopy przez podeszwy butów. Spaliny wisiały gęstą warstwą w wilgotnym powietrzu, niczym owoc na drzewie. Trudno było oddychać. Łatwo było się spocić. Sztuka polegała na tym, żeby chodząc, pocić się jak najmniej i mieć nadzieję, że klimatyzacja wysuszy ci ubranie, nie powodując zapalenia płuc.

Myron i Win poszli Park Avenue na południe, w kierunku wieżowca Lock-Horne Investments & Securities. Budynek należał do rodziny Wina. Winda zatrzymała się na jedenastym piętrze. Myron wysiadł. Win został w kabinie. Jego biuro znajdowało się dwa piętra wyżej.

Zanim drzwi windy zdążyły się zamknąć, Win się odezwał:

— Znałem ją.

— Kogo?

— Valerie Simpson. To ja ją do ciebie przysłałem.

— Dlaczego nic mi nie powiedziałeś?

— Nie było powodu.

— Dobrze ją znałeś?

— To zależy od punktu widzenia. Pochodziła ze starej filadelfijskiej rodziny. Równie szacownej jak moja. Należeliśmy do tych samych klubów, stowarzyszeń charytatywnych i tym podobnych instytucji. Kiedy byliśmy mali, nasze rodziny czasem wspólnie spędzały wakacje. Jednak przez całe lata nie miałem z nią kontaktu.

— I pojawiła się nagle, jak grom z jasnego nieba?

— Można tak powiedzieć.

— A jak ty byś powiedział?

— Czy to przesłuchanie?

— Nie. Czy masz jakieś podejrzenia co do tego, kto mógł ją zabić?

Win stał zupełnie nieruchomo.

— Pogadamy później — odparł. — Mam kilka pilnych spraw, którymi najpierw muszę się zająć.

Drzwi windy zasunęły się. Myron zaczekał chwilę, jakby się spodziewał, że znów się otworzą. Potem przeszedł korytarzem i nacisnął klamkę drzwi z napisem MB SportsReps Inc.

Esperanza zerknęła na niego znad biurka.

— Jezu, koszmarnie wyglądasz.

— Słyszałaś o Valerie?

Skinęła głową. Jeśli miała jakieś wyrzuty sumienia z powodu tego, że na moment przed morderstwem nazwała ją Królową Lodu, to niczego nie było po niej widać.

— Masz krew na marynarce.

— Wiem.

— Ned Tunwell z firmy Nike jest w sali konferencyjnej.

— Chyba pójdę z nim porozmawiać — rzekł Myron. — Nie ma sensu chować głowy w piasek.

Esperanza popatrzyła na niego beznamiętnie.

— Nie złość się — dodał. — Nic mi nie jest.

— Ja tylko udaję wstrząśniętą — odrzekła.

Uosobienie współczucia.

Kiedy Myron otworzył drzwi sali konferencyjnej, Ned Tunwell rzucił się na niego jak rozradowany psiak. Uśmiechnął się promiennie, uścisnął mu dłoń i klepnął w plecy. Myron miał wrażenie, że facet zaraz wskoczy mu na kolana i poliże po twarzy.

Ned Tunwell wyglądał na trzydziestokilkulatka, mniej więcej w wieku Myrona. Był zawsze podekscytowany, jak naćpany wyznawca Hare Kriszna albo gorzej — jak uczestnik turnieju Rodzinna waśń. Miał na sobie niebieski blezer, białą koszulę, spodnie koloru khaki, krzykliwy krawat i — oczywiście — sportowe buty Nike. Nowa linia reklamowana przez Duane’a Richwooda. Miał włosy koloru słomy i wąsy barwy pożółkłych plam od mleka.

W końcu uspokoił się na tyle, aby pokazać wideokasetę.

— Zaczekaj, aż to zobaczysz! — entuzjazmował się. — Myronie, to ci się spodoba. Jest fantastyczne.

— Zatem obejrzyjmy.

— Mówię ci, Myronie, to fantastyczne. Po prostu fantastyczne. Niewiarygodne. Wyszło lepiej, niż się spodziewałem. Zakasowało to, co robiliśmy z Courierem i Agassim. Spodoba ci się. Mówię ci.

Najwidoczniej dziś kluczowym słowem było „fantastyczne”.

Tunwell włączył telewizor i włożył kasetę do magnetowidu. Myron usiadł i próbował odepchnąć od siebie natrętnie stojący mu przed oczami obraz zwłok Valerie Simpson. Powinien się skupić. Reklama telewizyjna, w której występował Duane, miała być pierwszą o zasięgu ogólnokrajowym, tak więc była bardzo ważna. Takie reklamy tworzą wizerunek sportowca w większym stopniu niż jakiekolwiek inne czynniki, włącznie z jego umiejętnościami i obrazem przekazywanym przez media. Widzowie identyfikują zawodnika przez reklamy. Wszyscy znają Michaela Jordana jako Air Jordana. Większość fanów nie ma pojęcia, że Larry Johnson grał w Charlotte Hornets, ale doskonale znają reklamę z jego babcią. Właściwa kampania reklamowa czyni cuda. Chybiona może zniszczyć sportowca.

— Kiedy to puszczą? — zapytał Myron.

— Podczas ćwierćfinałów. Podbijemy wszystkie stacje telewizyjne.

Taśma skończyła się przewijać. Duane był bliski tego, aby zostać jednym z najlepiej zarabiających tenisistów na świecie. Nie w wyniku zwycięstw w turniejach, chociaż i tych mu nie brakowało. Dzięki tantiemom. Sławni zawodnicy większości dyscyplin dostają więcej pieniędzy od sponsorów niż od swoich klubów. W przypadku tenisa o wiele więcej. A nawet cholernie dużo. Wpływy z wygranych zawodników należących do pierwszej dziesiątki to najwyżej piętnaście procent. Reszta to subwencje, tantiemy i honoraria — płacone, na przykład, za sam udział sławnego zawodnika w turnieju, niezależnie od zajętego miejsca.

Tenis potrzebował świeżej krwi, a Duane Richwood był najbardziej ożywczą transfuzją, jaką ten sport otrzymał od wielu lat. Courier i Sampras byli mniej więcej tak ekscytujący jak sucha karma dla psów. Szwedzkich tenisistów zawsze uważano za sztywniaków. Maniery Agassiego już się opatrzyły. McEnroe i Connors przeszli już do historii.

Nadszedł czas Duane’a Richwooda. Barwnej i zabawnej postaci, nieco kontrowersyjnej, ale jeszcze nie znienawidzonej. Wprawdzie był czarny i wychował się na ulicy, ale uważano go za „porządnego” ulicznika i Murzyna, z rodzaju tych, których popierają nawet rasiści, aby udowodnić, że nie są rasistami.

— Po prostu popatrz na to, Myronie. Ten spot, o którym mówię, jest… jest po prostu…

Tunwell zmarszczył brwi, jakby szukał odpowiedniego słowa.

— Fantastyczny? — zaryzykował Myron.

Ned pstryknął palcami i kiwnął głową.

— Poczekaj, aż to zobaczysz. Oglądając tę reklamę, dostałem erekcji. Cholera, staje mi na samą myśl o niej. Przysięgam na Boga, że jest taka dobra.

Nacisnął klawisz z napisem „play”.

Dwa dni wcześniej Valerie Simpson siedziała w tym samym pokoju, gdzie przyszedł zaraz po spotkaniu z Duane’em Richwoodem. Kontrast między nimi był zdumiewający. Oboje byli dwudziestokilkulatkami, lecz podczas gdy on znajdował się u szczytu kariery, ona najlepsze dni dawno miała za sobą. Dwudziestoczteroletnią Valerie dawno uznano za „niedoszłą” i „byłą”. Jej zachowanie cechował chłód i arogancja (stąd epitet Esperanzy „Królowa Lodu”), być może wywołane po prostu obojętnością i apatią. Trudno orzec. Owszem, Valerie była młoda, ale nie dałoby się o niej powiedzieć — aczkolwiek zabrzmi to trochę ponuro — że jest pełna życia. Teraz ta uwaga wydawała się trochę niesmaczna, lecz jej oczy chyba miały w sobie więcej życia po śmierci, zastygłe i szkliste, niż kiedy siedziała naprzeciw niego właśnie w tym pokoju.

Myron zastanawiał się, dlaczego ktoś postanowił zabić Valerie Simpson. Z jakiego powodu tak rozpaczliwie usiłowała się z nim skontaktować? Po co przyszła na korty? Popatrzeć na turniej? A może go szukała?

— Spójrz, Myronie — powtórzył Tunwell. — To jest takie fantastyczne, że dostałem orgazmu. Naprawdę, jak Boga kocham. Miałem mokro w gaciach.

— Szkoda, że tego nie widziałem — mruknął Myron.

Ned ślinił się z radości.

W końcu zaczęła się reklama i na ekranie pojawił się Duane w okularach przeciwsłonecznych, biegający tam i z powrotem po korcie. Mnóstwo krótkich ujęć, szczególnie pokazujących jego buty. Mnóstwo jasnych kolorów. Bicie serca, zmiksowane z odgłosem odbijanej piłki tenisowej. W stylu MTV. Równie dobrze mógłby to być wideoklip. Nagle z kadru popłynął głos Duane’a: „Chodź do mnie…”. Jeszcze kilka mocnych uderzeń i szybkich cięć. Potem wszystko nagle zastygło. Duane znikł. Obraz stał się czarno-biały. Cisza. Zmiana scenerii. Posępny sędzia w todze gniewnie spoglądał ze swej ławy. Z kadru znów rozległ się głos Duane’a: „A od niego trzymaj się z daleka”. Znów zaczęła grać kapela rockowa. Kolory powróciły. Na ekranie pojawił się odbijający piłkę Duane, spocony, lecz uśmiechnięty. Słońce odbijało się od jego okularów. Potem zastąpił go znak firmowy Nike, a pod nim napis „Chodź do Duane’a”.

Ekran zgasł.

Ned Tunwell jęknął — dosłownie jęknął — z zadowolenia.

— Chcesz papierosa? — zapytał Myron.

Tunwell rozpromienił się jeszcze bardziej.

— A co ci mówiłem, Myronie? Co? Fantastyczne, no nie?

Myron kiwnął głową. Reklama była dobra. Bardzo dobra. Celna, dobrze zrobiona, z pozytywnym wydźwiękiem, ale bez zadęcia.

— Podoba mi się — powiedział.

— Mówiłem ci. Bo mówiłem ci, prawda? Znowu mi staje. Jak Bozię kocham, tak mi się podoba. Może znów dostanę orgazmu. Tu i teraz. Kiedy z tobą rozmawiam.

— Dobrze wiedzieć.

Tunwell ryknął gromkim śmiechem. Klepnął Myrona w ramię.

— Ned?

Śmiech Tunwella powoli ucichł, niczym odtwarzana płyta. Otarł łzy z oczu.

— Wykończysz mnie, Myronie. Już nie mogę się śmiać. Naprawdę mnie wykończysz.

— Tak, jestem niemożliwy. Czy słyszałeś o zamordowaniu Valerie Simpson?

— Jasne. Podali wiadomość przez radio. Jak wiesz, była moją klientką.

Wciąż się uśmiechał. Oczy miał szeroko otwarte i bystre.

— Reklamowała Nike’a? — spytał Myron.

— Taa. I pozwól, że ci powiem, iż sporo nas kosztowała. Wydawała się pewniakiem. Kiedy podpisaliśmy z nią kontrakt, miała dopiero szesnaście lat, a już wtedy doszła do finału French Open. Ponadto była ładną dziewczyną, typową Amerykanką i tak dalej. I już była rozwinięta, jeśli rozumiesz, o czym mówię. Nie była cudownym dzieckiem, które nagle może podrosnąć i zamienić się w potwora. Tak jak Capriatti. Valerie była słodka.

— No to co się stało?

Ned Tunwell wzruszył ramionami.

— Przeszła załamanie nerwowe. Cholera, to wszystko było w gazetach.

— Z jakiego powodu?

— Niech mnie diabli, jeśli wiem. Krążyło mnóstwo plotek.

— Na przykład?

Otworzył usta, ale zaraz je zamknął.

— Nie pamiętam.

— Nie pamiętasz?

— Posłuchaj, Myronie, większość ludzi uważała, że było tego za dużo, rozumiesz? Za dużo presji. Valerie nie mogła tego znieść. Większość tych dzieciaków nie daje rady. No wiesz, są na szczycie, a potem nagle wszystko diabli biorą. Nie możesz sobie wyobrazić, jak to jest, stracić w ten sposób wszystko jak… hm… — Ned zacukał się. Pochylił głowę. — Do cholery.

Myron nie odzywał się.

— Sam nie wierzę, że to powiedziałem, Myronie. I to akurat tobie.

— Nie ma sprawy.

— Jest. Nie mogę udawać, że nie palnąłem jak łysy o…

Myron zbył to machnięciem ręki.

— Kontuzja kolana to nie załamanie nerwowe, Ned.

— Tak, wiem, a mimo to… — Znowu zamilkł, a potem dodał: — Kiedy zwerbowali cię Celtics, miałeś kontrakt z firmą Nike?

— Nie. Z Converse.

— Zerwali kontrakt? Wycofali się zaraz potem?

— Nie skarżę się.

Esperanza bez pukania otworzyła drzwi. Nic nowego. Nigdy nie pukała. Na usta Neda Tunwella natychmiast powrócił uśmiech. Ten facet był niezmordowany. Popatrzył na Esperanzę z uznaniem. Jak większość mężczyzn.

— Mogę z tobą zamienić kilka słów, Myronie?

Ned pomachał do niej ręką.

— Cześć, Esperanza.

Odwróciła się i udała, że go nie dostrzega. Jeden z jej licznych talentów.

Myron przeprosił gościa i wyszedł za nią z salki. Na biurku Esperanzy stały tylko dwie fotografie. Jedna przedstawiała jej psa, śliczną kudłatą suczkę imieniem Chloe, zajmującą pierwsze miejsce na jakimś psim konkursie. Esperanza była zagorzałą miłośniczką takich wystaw i choć to hobby jest niezbyt rozpowszechnione u mieszkających w śródmieściu Latynosów, radziła sobie całkiem nieźle. Na drugim zdjęciu Esperanza walczyła z jakąś kobietą. Pojedynek zapaśniczy w stylu wolnym. Śliczna i gibka Esperanza występowała kiedyś zawodowo pod pseudonimem Mała Pocahontas — Indiańska Księżniczka. Przez trzy lata Mała Pocahontas była uwielbianą przez tłumy kibiców przedstawicielką organizacji Piękno i Uroda Zapaśnictwa, powszechnie znanej jako PIUZ (ktoś zaproponował kiedyś, żeby zmienić tę nazwę na Piękno i Chwała Zapaśnictwa, ale mediom nie podobał się skrót). Mała Pocahontas w wydaniu Esperanzy była skąpo odzianą (najczęściej w zamszowe bikini) boginią seksu, oklaskiwaną i pożądaną przez fanów, gdy co tydzień walczyła ze złem, niezmiennie je zwyciężając. Nieco zmodyfikowany wariant klasycznego pojedynku Dobra ze Złem. Zdaniem Myrona te cotygodniowe pojedynki bardziej przypominały walki kobiet w tych filmach, których akcja toczy się w więzieniu. Esperanza w roli pięknej i niewinnej więźniarki, osadzonej na oddziale dla szczególnie groźnych przestępczyń. Jej przeciwniczką była Olga, sadystyczna strażniczka więzienna.

— Dzwoni Duane — powiedziała Esperanza.

Myron odebrał telefon przy jej biurku.

— Cześć, Duane. Co się stało?

Tamten rzucił pośpiesznie:

— Przyjedź tu, człowieku. Jak najszybciej.

— O co chodzi?

— Gliny siedzą mi na karku. Zadają mi mnóstwo gównianych pytań.

— O co pytają?

— O tę dziewczynę, którą dziś ktoś zastrzelił. Myślą, że miałem z tym coś wspólnego.3

— Daj mi któregoś z nich do telefonu — powiedział Myron Duane’owi.

Po chwili w słuchawce odezwał się inny głos.

— Tu detektyw Roland Dimonte z wydziału zabójstw. — Mówił zniecierpliwionym tonem jak typowy gliniarz. — Z kim mówię, do diabła?

— Mówi Myron Bolitar. Adwokat pana Richwooda.

— Adwokat, tak? Myślałem, że jest pan jego agentem.

— Jestem jednym i drugim — rzekł Myron.

— Naprawdę?

— Tak.

— Ma pan dyplom prawnika?

— Wisi na ścianie mojego gabinetu. Mogę go przynieść, jeśli pan chce.

Dimonte wydał z siebie dziwny dźwięk. Mogło to być prychnięcie.

— Były zawodnik. Były federalny. A teraz mówi mi pan, że jest również cholernym prawnikiem?

— Można mnie nazwać człowiekiem renesansu — zapewnił Myron.

— Ach tak? Powiedz mi pan, Bolitar, która uczelnia przyjęła kogoś takiego jak pan?

— Harvard — odparł Myron.

— O, to robi wrażenie.

— Sam pan zapytał.

— Cóż, masz pół godziny, żeby tu dotrzeć. Potem zawlokę twojego chłopaka na komisariat. Kapujesz?

— Naprawdę miło się z tobą gawędziło, Rolly.

— Zostało ci dwadzieścia dziewięć minut. I nie nazywaj mnie Rolly.

— Nie próbujcie przesłuchiwać mojego klienta pod moją nieobecność. Zrozumiano?

Roland Dimonte nie odpowiedział.

— Zrozumiano? — powtórzył Myron.

Po chwili usłyszał:

— Chyba są jakieś zakłócenia na linii, panie Bolitar.

Dimonte rozłączył się.

Miły facet.

Myron oddał słuchawkę Esperanzy.

— Mogłabyś mnie wyręczyć i spławić Neda?

— Jasne.

Myron zjechał windą na parter i pobiegł w kierunku parkingu. Ktoś krzyknął za nim: „Zmykaj, O.J.!”. W Nowym Jorku roi się od dowcipnisiów. Mario rzucił Myronowi kluczyki, nie odrywając oczu od gazety.

Samochód stał niedaleko wyjazdu z piętrowego parkingu. W przeciwieństwie do Wina, Myron nie był kimś, kogo można by nazwać fanem motoryzacji. Samochód był dla niego środkiem transportu, niczym więcej. Jeździł fordem taurusem. Szarym fordem taurusem. Kiedy wyruszał do miasta, panienki nie zbiegały się chmarami.

Przejechał prawie dwadzieścia przecznic, zanim zauważył szaroniebieskiego cadillaca z kanarkowo żółtym dachem. Widząc ten samochód, Myron poczuł lekki niepokój, być może wywołany przedziwnym zestawieniem kolorów. Szaroniebieski z żółtym dachem? Na Manhattanie? Pasowałby do Boca Raton, dzielnicy emerytów, gdzie mógłby nim jeździć dziadek imieniem Sid, który zawsze zostawia włączony lewy migacz. Tam można zobaczyć taki wóz, ale nie na Manhattanie. Co więcej, Myron przypomniał sobie, że przebiegł obok takiego samego samochodu, kiedy pędził do garażu.

Czyżby był śledzony?

To możliwe, chociaż mało prawdopodobne. Myron znajdował się w centrum Manhattanu i jechał w kierunku Siódmej Alei. Mniej więcej milion innych pojazdów robiło to samo. To mógł być przypadek. Zapewne był. Myron zanotował ten fakt w pamięci i pojechał dalej.

Duane niedawno wynajął mieszkanie na rogu Dwunastej Ulicy i Szóstej Alei. W John Adams Building, na obrzeżu Greenwich Village. Myron nieprzepisowo zaparkował na Szóstej Alei, przed chińską restauracją, minął odźwiernego i pojechał windą do apartamentu 7 G.

Drzwi otworzył mu mężczyzna, który zapewne był detektywem Rolandem Dimonte’em. Nosił dżinsy, zieloną wełnianą koszulę i czarną skórzaną kamizelkę. Miał również parę najpaskudniejszych butów z wężowej skóry, jakie Myron widział w swoim życiu: śnieżnobiałe w czerwone cętki. I tłuste włosy. Kilka kosmyków przylgnęło mu do czoła, niczym paski lepu na muchy. Z ust sterczała mu wykałaczka — wykałaczka! W nalanej twarzy tkwiła para głęboko osadzonych oczu, wyglądających jak dwa wepchnięte w ostatniej chwili, brązowe kamyki.

Myron uśmiechnął się.

— Cześć, Rolly.

— Wyjaśnijmy coś sobie, Bolitar. Wiem o tobie wszystko. Wiem o twoich dniach chwały w agencji. Wiem, że wciąż lubisz udawać gliniarza. Tylko że mnie gówno to obchodzi. I gówno mnie obchodzi, że twój klient jest znaną postacią. Mam robotę do wykonania. Słyszysz, co mówię?

Myron przyłożył dłoń do ucha.

— Chyba są jakieś zakłócenia na linii.

Roland Dimonte skrzyżował ramiona na piersi i obrzucił go swoim najgroźniejszym spojrzeniem. Buty z wężowej skóry miały podwyższone obcasy, które dodawały mu kilka centymetrów, tak że miał prawie metr osiemdziesiąt, a mimo to Myron był od niego wyższy. Minęła minuta. Roland wciąż mierzył przybyłego gniewnym wzrokiem. Upłynęła kolejna. Detektyw żuł wykałaczkę, nawet nie mrugnąwszy okiem.

— W środku — wyznał Myron — cały trzęsę się ze strachu.

— Pieprz się, Bolitar.

— Żucie wykałaczki to niezły chwyt. Może trochę oklepany, ale do ciebie pasuje.

— Uważaj, spryciarzu.

— Pozwolisz, że wejdę — rzekł Myron — zanim posikam się ze strachu?

Dimonte odsunął się na bok. Powoli. Mordercze spojrzenie nadal miał włączone na automatyczne sterowanie.

Myron zastał Duane’a siedzącego na kanapie. Chłopak wciąż miał na nosie przeciwsłoneczne okulary, w czym nie było niczego niezwykłego. Lewą ręką gładził krótko przystrzyżoną bródkę. Wanda, jego dziewczyna, stała przy drzwiach do kuchni. Była wysoka, ponad metr siedemdziesiąt. Miała ciało z rodzaju tych, które częściej nazywa się jędrnym niż muskularnym, i olśniewającą urodę. Rzucała wokół niespokojne spojrzenia, jak przestraszone ptaki przeskakujące z gałęzi na gałąź.

Apartament był nieduży i umeblowany jak typowe nowojorskie mieszkanie do wynajęcia. Duane i Wanda wprowadzili się tu zaledwie kilka tygodni wcześniej. Byli lokatorami, a nie właścicielami. Nie zamierzali zmieniać wystroju. Teraz, kiedy Duane zaczął zarabiać duże pieniądze, niebawem będą mogli kupić sobie własny dom, gdzie tylko zechcą.

— Powiedziałeś im coś? — zapytał Myron.

Duane pokręcił głową.

— Jeszcze nie.

— Powiesz mi, co się dzieje?

Duane znów potrząsnął głową.

— Nie mam pojęcia.

W pokoju był jeszcze jeden policjant. Młodszy. Znacznie młodszy. Wyglądał na jakieś dwanaście lat. Zapewne dopiero co dostał odznakę detektywa. Trzymał w pogotowiu notes i długopis.

Myron odwrócił się do Rolanda Dimonte’a. Ten stał, podparłszy się pod boki, każdym porem swojej skóry emanując poczucie własnego znaczenia.

— O co wam chodzi? — zapytał Myron.

— Chcemy tylko zadać pańskiemu klientowi kilka pytań.

— Na jaki temat?

— Morderstwa Valerie Simpson.

Myron spojrzał na Duane’a.

— Nic o tym nie wiem — rzekł Duane.

Dimonte usiadł, robiąc z tego wielki spektakl. Niczym król Lear.

— Zatem chętnie odpowie pan na kilka naszych pytań?

— Owszem — odparł Duane, ale nie zabrzmiało to przekonująco.

— Gdzie pan był, kiedy padł strzał?

Duane zerknął na Myrona. Ten skinął głową.

— Byłem na korcie.

— Co pan tam robił?

— Grałem w tenisa.

— Kim był pański przeciwnik?

Myron pokiwał głową.

— Niezły jesteś, Rolly.

— Zamknij się, do cholery, Bolitar.

— Iwan Restowicz — powiedział Duane.

— Czy po tym, jak padł strzał, mecz trwał dalej?

— Tak. Chociaż właśnie się kończył.

— Słyszał pan strzał?

— Taak.

— I co pan zrobił?

— Zrobił?

— Kiedy usłyszał pan strzał?

Duane wzruszył ramionami.

— Nic. Po prostu stałem i czekałem, aż sędzia każe nam grać dalej.

— Nie opuścił pan kortu?

— Nie.

Młody policjant zawzięcie pisał coś w notesie, nie podnosząc głowy.

— A co pan zrobił potem? — zapytał Dimonte.

— Po czym?

— Po meczu.

— Udzieliłem wywiadu.

— Komu?

— Budowi Collinsowi i Timowi Mayotte’owi.

Młody policjant na moment oderwał wzrok od notatnika, wyraźnie zmieszany.

— Mayotte — powiedział Myron. — M-A-Y-O-T-T-E.

Tamten skinął głową i znów zaczął pisać.

— O czym rozmawialiście? — spytał Roland.

— Hm?

— Podczas wywiadu. O co pana pytali?

Dimonte wyzywająco spojrzał na Myrona. Ten odpowiedział życzliwym skinieniem głowy i entuzjastycznie podniósł kciuk.

— Nie będę ci powtarzał, Bolitar. Skończ z tymi wygłupami.

— Ja tylko podziwiam twoją technikę.

— Zaraz będziesz ją podziwiał z wnętrza celi.

— O rany!

Roland Dimonte przeszył go kolejnym morderczym spojrzeniem, po czym znów zajął się Duane’em.

— Zna pan Valerie Simpson?

— Osobiście?

— Tak.

Duane przecząco pokręcił głową.

— Nie.

— Ale spotkaliście się?

— Nie.

— Wcale jej pan nie zna?

— Właśnie.

— I nigdy się pan z nią nie kontaktował?

— Nigdy.

Roland Dimonte założył nogę na nogę, opierając but o kolano. Palcami pogładził — naprawdę pogładził — biało-czerwoną skórę węża. Jak ukochanego pieska.

— A pani?

Wanda wyglądała na zaskoczoną.

— Słucham?

— Czy znała pani Valerie Simpson?

— Nie — odparła prawie bezgłośnie.

Dimonte znowu zwrócił się do Duane’a.

— Czy przed dzisiejszym dniem słyszał pan kiedyś o Valerie Simpson?

Myron wzniósł oczy ku niebu. Jednak tym razem siedział cicho. Nie chciał posuwać się za daleko. Dimonte nie był takim durniem, na jakiego wyglądał. Nikt nie jest aż tak głupi. Próbował uśpić czujność Duane’a, zanim zada mu decydujący cios. Myron starał się wyprowadzić go z równowagi kilkoma celnymi uwagami. Jednak niezbyt częstymi.

Myron Bolitar, mistrz balansowania na linie.

— Owszem, słyszałem o niej — rzekł Duane, wzruszając ramionami.

— Na przykład co?

— Kiedyś należała do czołówki. Zdaje się, że kilka lat temu.

— Czołówki tenisistów?

— Nie, striptizerek — przerwał mu Myron. — Tańczyła dla Anthony’ego Newleya w Vegas.

To tyle, jeśli mowa o powściągliwości. Dimonte znów posłał mu gniewne spojrzenie.

— Bolitar, zaczynasz naprawdę mnie wkurzać.

— Przejdziesz w końcu do rzeczy?

— Nie śpieszę się podczas przesłuchań. Nie lubię pośpiechu.

— Dobra zasada — przytaknął Myron. — Powinieneś pamiętać o niej, kupując obuwie.

Dimonte poczerwieniał. Wciąż przeszywając go wzrokiem, zapytał:

— Panie Richwood, od jak dawna pan zalicza się do czołówki?

— Od sześciu miesięcy.

— I w ciągu tych sześciu miesięcy nigdy nie widział pan Valerie Simpson?

— Zgadza się.

— Świetnie. Sprawdźmy, czy dobrze pana zrozumiałem. Kiedy padł strzał, pan grał na korcie. Wygrał pan. Uścisnął dłoń przeciwnikowi. Zakładam, że ściska pan dłonie przeciwników?

Duane skinął głową.

— Potem udzielił pan wywiadu.

— Właśnie.

— Wziął pan przedtem prysznic?

Myron podniósł rękę.

— Dobrze, wystarczy tego.

— Masz jakiś problem, Bolitar?

— Tak. Te pytania to szczyt idiotyzmu. Radzę mojemu klientowi, żeby przestał na nie odpowiadać.

— Dlaczego? Czyżby twój klient miał coś do ukrycia?

— Taak, Rolly, jesteś dla nas za sprytny. To Duane ją zabił. Kilka milionów ludzi widziało go w telewizji, kiedy padł strzał. Kilka tysięcy innych oglądało go osobiście. Jednak to nie on grał. W rzeczywistości to był jego brat bliźniak, zaginiony zaraz po narodzinach. Jesteś dla nas zbyt sprytny, Rolly. Przyznajemy się.

— Nie wykluczyłem takiej możliwości — skontrował Dimonte.

— Jakiej?

— Tego „my”. Może miałeś z tym coś wspólnego. Ty i ten psychotyczny yuppie, twój kumpel.

Miał na myśli Wina. Wielu gliniarzy znało Wina. Żaden go nie lubił. Ta niechęć była w pełni odwzajemniona.

— W chwili gdy padł strzał, obaj znajdowaliśmy się na trybunach — rzekł Myron. — Tuzin świadków może to potwierdzić. A gdybyś naprawdę znał Wina, wiedziałbyś, że nie strzelałby z tak bliskiej odległości.

To dało Dimonte’owi do myślenia. Kiwnął głową. Chociaż tym razem nie próbował się spierać.

— Skończyliście przesłuchiwać pana Richwooda? — zapytał Myron.

Dimonte nagle uśmiechnął się. Wesołym, pełnym wyczekiwania uśmiechem uczniaka, siedzącego w zimowy dzień przy radiu. Myronowi nie spodobał się ten uśmiech.

— Jeśli będziecie tak mili i wytrzymacie jeszcze chwilkę — powiedział z fałszywą słodyczą. Wstał i podszedł do swojego partnera, Notesika. Ten wciąż coś gryzmolił. — Twój klient twierdzi, że nie znał Valerie Simpson?

— I co?

Notesik w końcu oderwał wzrok od kartki. Obrzucił ich obojętnym spojrzeniem sądowego stenografa. Dimonte wyciągnął rękę. Notesik podał mu mały notatnik w skórzanej okładce i plastikowym etui.

— To kalendarzyk Valerie — oznajmił Dimonte. — Ostatnią notatkę zapisała w nim wczoraj.

Uśmiechnął się jeszcze szerzej. Dumnie uniósł głowę. Nadął się jak kogut, który zaraz wskoczy na kurę.

— W porządku, pokerowe oblicze — rzekł Myron. — I co głosi ta notatka?

Dimonte podał mu kserokopię. Notatka była krótka. Przez całą szerokość kartki biegł napis:

D.R. 555-8705. Zadzwonić!

555-8705. Numer telefonu. D.R. Duane Richwood.

Dimonte uśmiechał się z satysfakcją.

— Chcę porozmawiać z moim klientem — powiedział Myron. — W cztery oczy.

— Nie.

— Słucham?

— Przyparłem cię do muru i nie pozwolę ci się wymknąć.

— Jestem jego adwokatem i…

— Guzik mnie to obchodzi, nawet gdybyś był przewodniczącym Sądu Najwyższego. Jeśli spróbujesz go stąd zabrać, to zawiozę go skutego na posterunek.

— Niczego nie macie — przypomniał Myron. — Jego numer telefonu jest w jej notesie. To nic nie znaczy.

Dimonte kiwnął głową.

— Owszem, ale jak by to wyglądało? Na przykład w oczach dziennikarzy. Albo wielbicieli. Duane Richwood, nowa gwiazda tenisa, w kajdankach zawieziony na komisariat. Założę się, że trudno byłoby wytłumaczyć to sponsorom.

— Czyżbyś nam groził?

Dimonte przyłożył dłoń do piersi.

— Wielkie nieba, skądże! Czy ja mógłbym zrobić coś takiego, Krinsky?

Notesik nie podniósł głowy.

— Nigdy.

— Sami słyszycie.

— Zaskarżę cię o bezpodstawne aresztowanie — powiedział Myron.

— I może nawet wygrasz, Bolitar. Za kilka lat, kiedy sprawa znajdzie się na wokandzie. Dużo wam z tego przyjdzie.

Dimonte nie wyglądał już teraz na takiego głupka.

Duane wstał i przeszedł przez pokój. Zerwał z nosa okulary, ale zaraz rozmyślił się i założył je z powrotem.

— Słuchaj, człowieku, nie mam pojęcia, dlaczego mój numer jest w jej kalendarzyku. Nie znam jej. Nigdy nie rozmawiałem z nią przez telefon.

— Numeru pańskiego telefonu nie ma w książce telefonicznej. Zgadza się, panie Richwood?

— Taak.

— Niedawno się pan tu wprowadził. Telefon podłączono… kiedy, dwa tygodnie temu?

— Trzy — powiedziała Wanda. Teraz obejmowała się ramionami, jakby było jej zimno.

— Trzy — powtórzył Roland Dimonte. — Więc skąd Valerie miała pański numer, Duane? Jak to się stało, że nieznana panu kobieta miała w swoim kalendarzyku pański nowiutki, zastrzeżony numer telefonu?

— Nie mam pojęcia.

Roland zmienił minę ze sceptycznej na pełną niedowierzania. Przez następną godzinę przyciskał Duane’a, lecz ten trzymał się swojej wersji. Twierdził, że nigdy jej nie spotkał. Wcale jej nie znał. Nigdy z nią nie rozmawiał. Nie miał pojęcia, w jaki sposób zdobyła numer jego telefonu. Myron obserwował go w milczeniu. Okulary nie pozwalały nic wyczytać z oczu Duane’a, lecz zdradzała go mowa ciała. Wandę również.

W końcu Roland Dimonte wstał z gniewnym westchnieniem.

— Krinsky?

Notesik podniósł głowę.

— Zabieramy się stąd w cholerę.

Notesik zamknął notatnik i dołączył do partnera.

— Jeszcze tu wrócę — warknął Dimonte. Potem rzucił w przestrzeń: — Słyszysz mnie, Bolitar?

— Jeszcze tu wrócisz — powiedział Myron.

— Możesz być tego pewien, dupku.

— Nie zamierzasz nas ostrzec, żebyśmy nie opuszczali miasta? Uwielbiam, kiedy gliniarze to robią.

Dimonte wycelował w niego wskazujący palec. Nacisnął wyimaginowany spust. Potem razem z Notesikiem zniknęli za drzwiami.

Przez kilka minut nikt się nie odzywał. Myron miał już przerwać milczenie, gdy Duane zaczął się śmiać.

— Naprawdę mu pokazałeś, Myron. Zrobiłeś z niego kompletnego dupka.

— Duane, musimy…

— Jestem zmęczony, Myron. — Udał, że ziewa. — Naprawdę muszę się trochę przespać.

— Musimy o tym porozmawiać.

— O czym?

Myron tylko na niego spojrzał.

— Przedziwny zbieg okoliczności, no nie? — zauważył Duane.

Myron spojrzał na Wandę. Odwróciła wzrok, wciąż obejmując się ramionami.

— Duane, jeśli masz jakieś kłopoty…

— Hej, opowiedz mi o reklamie — przerwał mu chłopak. — Jak wyszła?

— Dobrze.

Duane uśmiechnął się.

— Jak wyglądałem?

— Zbyt przystojny. Będę musiał odganiać producentów filmowych.

Duane roześmiał się. O wiele za głośno. Wanda się nie śmiała. Myron też nie. Duane znowu udał, że ziewa, przeciągnął się i wstał.

— Naprawdę muszę się przespać — powiedział. — Jutro mam ważny mecz. Nie mogę się dekoncentrować.

Odprowadził Myrona do drzwi. Wanda nie ruszyła się ze swojego miejsca przy wejściu do kuchni. W końcu napotkała spojrzenie Myrona.

— Do widzenia — powiedziała.

Myron zjechał windą na dół i podszedł do swojego samochodu. Mandat tkwił między szybą a wycieraczką. Wyjął go i ruszył.

Trzy przecznice dalej zauważył tego samego szaroniebieskiego cadillaca z kanarkowo żółtym dachem.