Łabędzia woda - ebook

ŁA­BĘ­DZIA WODA

KRA­KÓW. – DRUK W. L AN­CZY­CA I SPÓŁ­KI.

ADOLF DY­GA­SIŃ­SKI

ŁA­BĘ­DZIA WODA

WAR­SZA­WA

NA­KŁA­DEM KSIĘ­GAR­NI S. MIE­CZYŃ­SKIE­GO 16 MA­ZO­WIEC­KA 16

Lato. Na nie­bie wy­so­kiem – czy­sto, ani jed­nej chmur­ki. Do­kąd okiem się­gnąć w górę – mo­dro, a w tem mo­rzu mo­dro­ści pły­wa oko słoń­ca, ja­sne, wspa­nia­łe, rzecz naj­więk­sza na świe­cie, god­na czci ży­ją­cych.

Kró­lu – słoń­ce, któ­ry wle­wasz ży­cie w zie­mię, czy­nisz zmar­twych­wsta­nie, po­kry­wasz zno­jem czo­ło czło­wie­ka i pa­lisz ogniem znisz­cze­nia rze­czy stwo­rzo­ne!

Żar ka­pie z nie­go na pa­do­ły. Mię­dzy nie­bem a zie­mią prze­stwo­rze drga i miga jak­by pło­my­ka­mi tego żaru – rzekł­byś: roje mu­szek stwo­rzo­nych ze świa­tła. Ptak za­wisł u pod­nie­bia, ist­na gwiazd­ka czar­na: za­pew­ne ja­strząb uciekł przed spie­ko­tą ziem­ską i tam uży­wa chło­du. Rze­sza ja­skó­łek buja tak­że bar­dzo gór­no. Kto ma skrzy­dła śmia­łe, do­bi­ja się do nie­ba. Skow­ron­ki ści­chły, dy­szą w cie­niu traw albo drze­mią roz­ma­rzo­ne skwa­rem.

Pod na­mio­tem z błę­ki­tów i ja­sno­ści ście­lą się łąki zie­lo­ne, z wierz­ba­mi tu i owdzie, z kęp­ka­mi krze­wów ol­szy­ny, wi­kli­ny. A wśród łąk rzecz­ka po­my­ka dniem i nocą – wstąż­ka mo­dra, błysz­czą­ca od świa­tła, la­mo­wa­na po brze­gach kwie­ciem, zie­lem, wierz­ba­mi. Roz­pły­wa się ku wscho­do­wi w staw ogrom­ny, któ­ry ob­le­wa wy­spę wy­so­ko wznie­sio­ną nad po­ziom, wy­glą­da­ją­cą jak gaj świę­ty ku czci bóstw wod­nych. Na sta­wie wi­dać zwier­cia­dła gład­kie, peł­ne bla­sku z od­bi­cia nie­ba. Część znacz­ną po­wierzch­ni po­kry­ły ta­la­ry ciem­no­zie­lo­ne li­ści grzy­bie­nia i wy­sta­ją­ce po­nad nimi ró­życz­ki kwia­tów bia­łych albo żół­tych.

Ko­żu­chy, gę­ste rzę­sy pły­wa­ją przy brze­gach, sta­no­wią jak gdy­by pie­częć na ta­jem­ni­cach dna sta­wu. Sity, trzci­ny, ta­ta­ra­ki za­gar­nę­ły pod swe pa­no­wa­nie resz­tę prze­strze­ni wod­nej, ro­sną tu­taj dzie­wi­czo, two­rzą za­ro­śla trud­ne do prze­by­cia, przy­byt­ki za­cisz­ne mi­ło­ści mał­żeń­skiej i ro­dzi­ciel­skiej ptac­twa wod­ne­go. O, jak do­brze jest ukryć szczę­ście i tro­ski przed oczy­ma świa­ta, któ­ry chce ich do­ty­kać i wy­ty­kać pal­cem!

Przy upu­stach sta­wu stoi młyn, któ­re­go ter­kot ha­ła­śli­wy zle­wa się z szu­mem wody spa­da­ją­cej, i po­wsta­je zgiełk, za­kłó­ca­ją­cy dniem i nocą ci­szę oko­li­cy. Jest to osa­da mły­nar­ska, po­sia­dłość Ni­ko­de­ma Świę­ci­ka, a zna­na świa­tu pod na­zwą "Mły­na na Wo­dzie Ła­bę­dziej". Wał wzgó­rzy już to ską­po po­ro­słych tra­wą, już uma­jo­nych ja­łow­cem, gło­giem, tar­ni­ną, za­my­ka do­li­nę od po­łu­dnia. Są to pa­stwi­ska wsi Bar­wień­czyc, któ­ra wy­da­ła owcza­rza, słyn­ne­go w kra­ju z uzdra­wia­nia lu­dzi.