Łabędzie nutki - ebook

1. Sam

Wracając przez trzęsawisko w stronę kempingu, Sam zastanawiał się, czy powinien opowiedzieć ojcu o tym, co zobaczył.

— Jedno wiem na pewno — mówił do siebie. — Jutro wrócę nad ten maleńki staw. I chciałbym to zrobić sam. A jeśli opowiem ojcu, co tam dzisiaj widziałem, to postanowi pójść ze mną. Nie jestem pewien, czy to dobry pomysł.

Sam Beaver miał jedenaście lat. Był silny jak na swój wiek i za sprawą czarnych włosów i ciemnych oczu przypominał Indianina. No i poruszał się też jak Indianin, po cichu, stawiając jedną stopę tuż przed drugą. Trzęsawisko, przez które wędrował, było dzikim miejscem — pozbawionym jakiejkolwiek ścieżki, a przy tym bagnistym, przez co trudno się po nim chodziło. Co cztery, pięć minut Sam wyciągał z kieszeni kompas, żeby się upewnić, czy zmierzał na zachód. Kanada to wielki kraj, w dużej części składający się z odludzi. Każdy, kto zgubiłby się pośród tutejszych lasów i trzęsawisk, miałby poważne kłopoty.

Brnąc tak przed siebie, chłopiec nie przestawał się dziwić temu, co widział. Mało komu dane było zobaczyć gniazdo łabędzia trębacza. Sam natknął się na nie nad stawem właśnie tego wiosennego dnia — ujrzał dwa wspaniałe, białe ptaki o długich szyjach i czarnych dziobach. Były o wiele większe od ptaków, jakie dotąd widywał. Podobnie ich gniazdo — stos wzniesiony z patyków i trawy. Samica wysiadywała jaja; samiec strzegł jej, sunąc pomału po wodzie tam i z powrotem. Chłopiec nigdy nie czuł się tak poruszony jak w obecności tych olbrzymich łabędzi nad małym, dzikim stawem.

Kiedy zmęczony i głodny dotarł do domku kempingowego, ojciec właśnie smażył ryby na obiad.

— Gdzie ty się podziewałeś? — zapytał pan Beaver.

— Badałem okolicę — odparł Sam. — Dotarłem aż do stawu dwa i pół kilometra stąd. Widzieliśmy go z góry, kiedy podchodziliśmy do lądowania. Nic szczególnego — jest o wiele mniejszy od tego jeziora, nad którym się rozbiliśmy.

— Widziałeś tam coś ciekawego?

— To bagnista sadzawka, porośnięta mnóstwem trzcin i rogoży. Wątpię, czy dałoby się tam wędkować. No i trudno się tam dostać — trzeba najpierw przejść przez trzęsawisko.

— Widziałeś coś? — powtórzył pan Beaver.

— Piżmaka — odrzekł Sam — i kilka epoletników krasnoskrzydłych.

Pan Beaver spojrzał znad piecyka, na którym skwierczały ryby na patelni.

— Sam, wiem, że lubisz się włóczyć. Ale nie zapominaj, że te lasy i bagna w niczym nie przypominają naszych rodzinnych stron w Montanie. Jeżeli wybierzesz się znowu nad tamten staw, uważaj, żeby się nie zgubić. Nie podoba mi się, że chodzisz przez trzęsawiska. Są zdradliwe. Mógłbyś nastąpić na rozmiękły grunt i ugrzęznąć, a nie znajdzie się nikt, kto by cię wyciągnął.

— Będę uważał — obiecał Sam.

Doskonale wiedział, że wróci nad tamten staw z łabędziami. I ani myślał gubić się w lesie. Poczuł ulgę, że nie powiedział ojcu o tych wspaniałych ptakach, ale też i radość. Był chłopcem trochę dziwnym, gdyż czasami zachowywał to i owo dla siebie. Lubił też samotność, zwłaszcza w lesie. Kochał rodziców i przepadał za życiem na ranczu w hrabstwie Sweet Grass w stanie Montana. Przywiązany był też do Duke’a, swojego kuca. Uwielbiał objeżdżać pastwisko i przyglądać się gościom, którzy każdego lata zjeżdżali na ranczo Beaverów.

Lecz najbardziej pod słońcem kochał wspólne wypady z ojcem na kemping do Kanady. Pani Beaver nie przepadała za lasami, dlatego rzadko im towarzyszyła i zazwyczaj wyruszali we dwóch. Docierali samochodem aż do granicy z Kanadą i przejeżdżali na drugą stronę. Tam pan Beaver wynajmował pilota, a ten zabierał ich awionetką nad jezioro, gdzie spędzali kilka dni. Pan Beaver zajmował się wędkowaniem i zbijaniem bąków. Sam oddawał się poznawaniu i badaniu okolicy. A potem pilot Shorty wracał i zabierał ich z powrotem. Słysząc dźwięk silnika samolotu, wybiegali z domku i machali, a potem patrzyli, jak sadzał maszynę na jeziorze i zatrzymywał ją przy nabrzeżu. Te dni w lesie były najprzyjemniejszymi w życiu Sama — bez samochodów, dróg, ludzi, hałasu, szkoły, prac domowych i wszelkich problemów, z wyjątkiem tego, żeby się nie zgubić. I, oczywiście, kwestii do rozstrzygnięcia, kim zostanie, kiedy już dorośnie. Każdy chłopiec musi się z tym zmierzyć.

Tego wieczoru, po kolacji, Sam i jego ojciec siedzieli przez chwilę na ganku. Sam czytał książkę o ptakach.

— Tatku — zagaił — jak myślisz, czy wrócimy tu za miesiąc? Znaczy mniej więcej za trzydzieści pięć dni?

— Chyba tak — odrzekł pan Beaver. — Mam nadzieję. Ale dlaczego właśnie za trzydzieści pięć dni? Co w nich takiego wyjątkowego?

— Och… nic. Tak tylko sobie pomyślałem, że za trzydzieści pięć dni mogłoby tu być bardzo fajnie.

— Nigdy nie słyszałem czegoś równie dziwnego — stwierdził pan Beaver. — Przecież tu jest zawsze fajnie.

Sam wszedł do domku. Wiedział sporo o ptakach; między innymi o tym, że potrzeba około trzydziestu pięciu dni, aby pisklęta łabędzia się wykluły. Miał nadzieję, że będzie wtedy nad stawem.

Sam prowadził pamiętnik — dziennik swojego życia. Był to zwykły tani notatnik, który zawsze leżał przy jego łóżku. Co wieczór, przed pójściem spać, chłopiec umieszczał w nim zapiski. O tym, co robił i widział. Czasem coś narysował. Na koniec zawsze stawiał jakieś pytanie, nad którym mógł rozmyślać podczas zasypiania. Oto co zapisał tego dnia, gdy znalazł łabędzie gniazdo:

Widziałem dzisiaj nad stawem, na wschód od naszego kempingu, parę łabędzi trębaczy. Samica wysiaduje jaja w gnieździe. Dostrzegłem trzy, ale narysuję cztery — myślę, że wysiaduje jeszcze jedno. To największe odkrycie, jakiego dokonałem. Nie mówiłem nic tatkowi. Jutro tam wrócę, żeby znowu odwiedzić łabędzie. Słyszałem dzisiaj szczekanie lisa. Dlaczego lis szczeka? Czy jest zły, zmartwiony, głodny, czy może wysyła wiadomość do innego lisa? Dlaczego lis szczeka?

Sam zamknął notatnik, zwinął się na łóżku, a potem leżał z zamkniętymi oczami, zastanawiając się, dlaczego lis szczeka. Po kilku minutach już spał.