Lalka dobrze wychowana oraz latarnia magiczna dla grzecznych dzieci - ebook

LA­TAR­NIA MA­GICZ­NA DLA GRZECZ­NYCH DZIE­CI

dzieł­ko z fran­cu­skie­go prze­ło­żo­ne przez

T. No­wo­siel­skie­go.

Dwu­na­sto­ma ob­raz­ka­mi ozdo­bio­ne.

War­sza­wa.

Na­kła­dem Gu­sta­wa Le­ona Glücks­ber­ga.

przy uli­cy Mio­do­wej Nr. 497.

1850.

Wol­no dru­ko­wać, z wa­run­kiem zło­że­nia w Ko­mi­te­cie Cen­zu­ry, po wy­dru­ko­wa­niu, pra­wem prze­pi­sa­nej licz­by eg­zem­pla­rzy. W War­sza­wie, d. 27 Paź­dzier­ni­ka (8 Li­sto­pa­da) 1849 r.

Cen­zor, P. Du­brow­ski.

W Dru­kar­ni J. Unger.GWIAZD­KA.

Dwie grzecz­ne dziew­czyn­ki, Ole­nia i Au­rel­ka, uda­ły się z Mamą za Że­la­zną bra­mę (1). Kup­cy za­ba­wek i ca­cek ze wszyst­kich stron za­pra­sza­li mło­de pa­nien­ki, żeby za­ku­po­wa­ły ich to­war. One za­trzy­my­wa­ły się przy każ­dej bu­dzie: tu ba­wił ich po­li­szy­nel, tam znów przy­cią­ga­ła ślicz­na ka­ret­ka, któ­ra za po­ru­sze­niem – (1) Naj­więk­szy plac zna­ny w War­sza­wie, gdzie zwy­kle od­by­wa­ją się tar­gi.

sprę­ży­ny sama się po­ru­sza­ła. Gdy na­sze dziew­czyn­ki wszyst­ko obej­rza­ły i wszyst­kie­go za­pra­gnę­ły, zbli­ży­ły się wresz­cie do pięk­nej Lal­ki ubra­nej w suk­nię z atła­su ró­żo­we­go, spię­tą srebr­nym pa­skiem, z ka­pe­lu­si­kiem na gło­wie, naj­wy­kwint­niej­sze­go gu­stu. Zgrab­na fi­gur­ka Lal­ki, świe­żość to­a­le­ty za­chwy­ci­ła obie­dwie sio­stry. Za­raz też wzro­kiem bła­gal­nym wska­za­ły ją Ma­mie. Pani Za­cniew­ska rze­kła do swych có­re­czek: "Wi­dzi­cie tyl­ko jed­ną Lal­kę, a jest was dwie." Dzie­ci wes­tchnę­ły so­bie. Mama za­ku­pi­ła im kil­ka drob­no­stek, i po­wró­ci­ła z dzieć­mi do domu.OTÓŻ I LAL­KA.

Na­za­jutrz, Ole­nia i Au­rel­cia otrzy­ma­ły po­zwo­le­nie śnia­da­nia w ogro­dzie. Tam za­czę­ły szu­kać wiel­kie­go drze­wa, aby mo­gły usiąść pod jego cie­niem; na­gle obie pod­sko­czy­ły z ra­do­ści, zna­la­zł­szy u stóp jed­ne­go drze­wa ową pięk­ną Lal­kę któ­rej so­bie tak go­rą­co ży­czy­ły. Tym ra­zem mia­ła ona bia­łą suk­nię a jej ran­ne ubra­nie było prze­ślicz­ne. Obok niej sta­ło pu­dło, za­wie­ra­ją­ce całą jej gar­de­ro­bę.

Mat­ka ukry­ta za krza­kiem, cie­szy­ła się ra­do­ścią swych dzie­ci: chcia­ła ona od­da­lić się po­ci­chu; lecz dziew­czyn­ki spo­strze­gł­szy Mamę, po­bie­gły za nią, rzu­ci­ły się w jej ob­ję­cia, i za­czę­ły dzię­ko­wać za nie­spo­dzie­wa­ną przy­jem­ność.

"Moje dzie­ci, rze­kła do­bra Mat­ka, ta Lal­ka do was na­le­ży, pod wa­run­kiem żeby nie sta­ła się po­wo­dem mię­dzy wami do po­róż­nień. Je­śli­by­ście się mia­ły o nią sprze­czać, by­ła­bym zmu­szo­ną ode­brać ją. Zaj­mij­cie się obie­dwie jej wy­cho­wa­niem, iżby każ­dy kto ją zo­ba­czy mógł po­wie­dzieć: "Otóż to Lal­ka do­brze wy­cho­wa­na!"

– O! tak, niech Mama bę­dzie spo­koj­ną, od­rze­kła Au­rel­ka; moja sio­stra star­sza ode­mnie, bę­dzie na­tu­ral­nie jej Mat­ką; a po­nie­waż Lal­ka nie może mó­wić, ja więc będę za nią od­po­wia­dać. O! musi ona do­brze się spra­wo­wać, in­a­czej nie do­sta­nie cu­kier­ków, i nie pój­dzie z nami na spa­cer.

– Bar­dzo do­brze; ale trze­ba przedew­szyst­kiem, żeby mała Mama da­wa­ła jej z sie­bie do­bry przy­kład. Jeź­li Ole­nia nie bę­dzie od­ma­wiać pa­cior­ka z uwa­gą, je­że­li z pil­no­ścią nie bę­dzie przy­go­to­wy­wać się na lek­cye, jeź­li nie zro­bi tego co bę­dzie mia­ła za­da­ne, to i Lal­ka tak samo po­stę­po­wać bę­dzie.

– To praw­da, moja Mamo, wte­dy nie mo­gła­bym jej ani po­ła­jać, ani też uka­rać. Moja Ole­nia! ja­kież jej damy imię?

– Ta­kie, ja­kie sama bę­dziesz chcia­ła, ko­cha­na Au­rel­ko. Po­nie­waż chcesz że­bym jej za­stę­po­wa­ła Mat­kę, a za­tem trze­ba abyś ty znów była jej chrzest­ną Mat­ką.

– Do­sko­na­le, moje dzie­ci! rze­kła Mat­ka, tak się za­wsze z sobą zga­dzaj­cie, a ko­chać was będę z ca­łe­go ser­ca.

– Je­że­li chcesz Ole­niu, na­zwij­my ją Lo­cią.

– Jak ci się po­do­ba; a zresz­tą to imię jest bar­dzo ład­ne.

– Pani Za­cniew­ska od­cho­dząc dzie­ci, za­le­ci­ła im, aby po­wró­ci­ły do domu naj­da­lej za kwan­drans, a po­tem za­ję­ły się na­uką.

Obie­dwie dziew­czyn­ki po­zo­staw­szy same, z ca­łe­go ser­ca za­czę­ły ob­sy­py­wać piesz­czo­ta­mi swo­ję pięk­ną Lal­kę. Na­stęp­nie zre­wi­do­wa­ły pu­dło; zna­la­zły w niem, sześć pięk­nych su­kien, spód­nicz­ki ha­fto­wa­ne lub ob­szy­wa­ne fal­ban­ka­mi, ko­szul­ki per­ka­lo­we, poń­czosz­ki ni­cia­ne i ba­weł­nian­ne, i trzy pary ład­nych trze­wicz­ków; prócz tego: ka­pe­lu­sik, ran­ne cze­pecz­ki, kwia­ty i wstąż­ki.