Lirenka. Tom 1 - ebook

WY­RO­KI.

Czy to tak woda szem­rze w stru­mie­niu?

Czy pta­stwo śpie­wa ukry­te w cie­niu?

Ani to chłod­ne stru­mie­nie gra­ją,

Ani w ga­iku pta­cy śpie­wa­ją;

Lecz świę­ci Pań­scy w raj­skiej ustro­ni,

Gwa­rzą ze sobą w cie­niu ja­bło­ni.

Świę­ty Mi­ko­łaj sta­ru­szek siwy,

O ludz­ką nę­dzę wiel­ce tro­skli­wy,

Co ma w opie­ce na­sze by­dlę­ta.

O każ­dej wiej­skiej krów­ce pa­mię­ta,

Wra­ca do trzo­dy, zbłą­ka­ną w boru

Chro­ni od wil­ka i od po­mo­ru,

Wspar­ty na krzy­wym kiju pa­stu­cha,

Pod ga­łę­zia­mi sie­dzi i słu­cha.

Ła­god­ny wie­trzyk raj­skiej dą­bro­wy,

Roz­wiał mu bro­dę na dwie po­ło­wy,

A won­ne zio­ła per­ło­wą rosę

Strzę­sły dziad­ko­wi na nogi bose.

Przy nim Piotr świę­ty przy­rzą­dza sie­ci,

W któ­rą gdy zło­tych ry­bek na­le­ci,

Za­nie­sie Panu przez ja­sne pole,

I zło­ży w nie­bie na srebr­nym sto­le.

Oba­dwaj siwi, – go­łąb­ki pra­we,

Obu­dwu ser­ca wiel­ce ła­ska­we,

Gor­li­wi stró­że oko­ło lu­dzi;

Lecz się i świę­ty na świe­cie stru­dzi.

Trzy dni po­wra­ca Piotr bez po­ło­wu,

Co sieć wy­cią­gnie, to spusz­cza zno­wu:

Nie­ma i nie­ma, sieć pu­sta pra­wie,

Po­snę­ły ryb­ki w tym świa­ta sta­wie;

Więc się okrut­nie sta­ru­szek smu­ci:

Co po­wie Panu, jak próż­no wró­ci?

Może mu Je­zus sie­ci od­bie­rze,

I sam za­ło­ży wiel­kie wię­cie­rze,

A jak nie znaj­dzie nic w męt­nej fali,

To spu­ści ogień i wody spa­li!

I dru­gi świę­ty ma swo­je tro­ski.

Do nie­ba skar­gi przy­cho­dzą z wio­ski,

Ze wil­cy krów­ki z przed cha­ty bio­rą,

Że wczo­ra zde­chło ja­gniąt kil­ko­ro,

Że spie­kłej zie­mi desz­czyk nie rosi,

Ze świę­ty pa­sterz Boga nie pro­si:

Niby to praw­da… lecz na tej zie­mi

Trud­noć się spie­rać z ludź­mi grzesz­ny­mi.

Gdy tak bia­da­ją schy­liw­szy czo­ła.

Sły­szą z da­le­ka skrzyp­ki anio­ła.

Oj, to nie była aniel­ska skrzyp­ka,

Jeno wieść do­bra, co leci szyb­ka,

Że tam na zie­mi, na chmur­nym świe­cie,

Po­wi­ła mat­ka ubo­gie dzie­cię.

"A dzię­kiż To­bie, ła­ska­wy Boże!

Toż mi za­kła­dać nie­wód po­mo­że. "

A dru­gi rze­cze: "Chwa­ła na nie­bie.

Ja go do trzo­dy we­zmę dla sie­bie. "

Na świę­te gło­sy Mat­ka kró­lo­wa.

Gdy usły­sza­ła da­le­kie sło­wa,

Z bry­lan­to­we­go zam­ku wy­cho­dzi.

I mi­ło­ści­wem spoj­rze­niem go­dzi,

I rze­cze do nich: "Dla tej sie­ro­ty,

Nie miecz skrwa­wio­ny, ni laur zło­ty.

Nie kij pa­stu­szy, nie sieć ry­bac­ka,

Jeno ubo­ga skrzyp­ka tu­łac­ka.

W od­wiecz­nej księ­dze ona wy­ry­ta,

Cie­niem ża­łob­nym cała po­kry­ta,

A na niej bę­dzie pod nie­bem brzmia­ła

Wier­ne­go ludu ci­cha po­chwa­ła.

Sa­mot­ny pój­dzie smęt­ną do­li­na,

Dni jego łza­mi, pie­śnia­mi spły­ną… "

Nie­chże więc idzie, rze­kli mi­ło­śnie,

Nie­chaj mu ser­ce w bo­le­ściach ro­śnie,

Niech mu na oczy w ci­chem uśpie­niu

Przy­cho­dzą męże w stal­nem odzie­niu,

Nie­wia­sty świę­te w śnież­nej bie­liź­nie,

Wszyst­ko co wiel­kie w jego oj­czyź­nie.

I niech mu cza­sem w noc la­zu­ro­wa,

Two­je ob­li­cze bły­śnie kró­lo­wo!… "

I wy­cią­gnę­li swe dło­nie drzą­ce.

Trzy świę­te du­chy, po­trój­ne słoń­ce…

A w bied­nej chat­ce wte­dy schy­lo­na

Pie­ści­ła mat­ka dzie­cię u łona.

Peł­na mi­ło­ści, ser­cem bo­ga­ta,

Pa­trza­ła w dzie­cię, w swe skar­by świa­ta.