Listy heter - ebook

I FRY­NE DO PRAK­SY­TE­LE­SA

(…) nie oba­wiaj się. Stwo­rzy­łeś bo­wiem ze wszech miar pięk­ne dzie­ło, ja­kie­go rę­ko­ma ludz­ki­mi uczy­nio­ne­go nikt nig­dy nie wi­dział. Po­sąg swej uko­cha­nej usta­wi­łeś w gaju świą­ty­ni – bo tam sto­ję mię­dzy Afro­dy­tą a Ero­sem, któ­rzy też są dzie­łem twych rąk. Nie ża­łuj mi tego za­szczy­tu. Bo ci, któ­rzy nas wi­dzie­li, chwa­lą Prak­sy­te­le­sa, a po­nie­waż po­sąg mój ty wy­ko­na­łeś, Te­spij­czy­cy nie mają mi za złe, że znaj­du­ję się mię­dzy bo­ga­mi. Po­da­run­ko­wi brak jesz­cze jed­ne­go, byś przy­szedł do nas i aby­śmy uło­ży­li się w gaju, bo nie znie­wa­ży­my bo­gów, któ­rych sami stwo­rzy­li­śmy.

Że­gnaj!II GLY­KE­RA DO BAK­CHIS

Nasz Me­nan­der po­sta­no­wił udać się do Ko­ryn­tu na igrzy­ska ist­mij­skie. Mnie to wca­le nie po my­śli. Wiem bo­wiem, co to jest być po­zba­wio­ną ta­kie­go ko­chan­ka na­wet na krót­ki prze­ciąg cza­su. Nie wy­pa­da­ło go jed­nak od tego od­wo­dzić, jako że nie zwykł czę­sto wy­jeż­dżać. Ale kie­dy ma już ten za­miar, nie wiem, czy go po­le­cić to­bie, czy nie. Chcę, byś go miło przy­ję­ła, i są­dzę, że mi to przy­no­si za­szczyt. Zda­ję so­bie bo­wiem spra­wę z rze­czy­wi­stej na­szej wza­jem­nej przy­jaź­ni, boję się jed­nak – naj­mil­sza – nie tyle cie­bie, po­rząd­niej­szy twój cha­rak­ter niż tryb ży­cia – ile wła­śnie jego. Jest bo­wiem sza­le­nie ko­chli­wy, a któż spo­śród naj­bar­dziej na­wet po­nu­rych lu­dzi mógł­by się oprzeć Bak­chi­dzie? Nie­zu­peł­nie je­stem prze­ko­na­na, że on pod­jął tę po­dróż dla igrzysk ist­mij­skich, a nie dla spo­tka­nia się z tobą. Może ob­wi­nisz mnie o po­dejrz­li­wość? Wy­bacz, o naj­mil­sza, za­zdrość za­wo­do­wą. Ja wca­le bym so­bie nie lek­ce­wa­ży­ła utra­ty Me­nan­dra jako ko­chan­ka, tak­że i dla – tego, że gdy­by do­szło do ja­kiejś kłót­ni czy nie­po­ro­zu­mień mię­dzy nami, na pew­no zo­sta­ła­bym nie­mi­ło­sier­nie wy­drwio­na na sce­nie przez ja­kie­goś Chre­me­sa lub Fej­dy­lo­sa. Na­to­miast je­śli wró­ci do mnie taki, jaki od­je­chał, będę ci bar­dzo wdzięcz­na.

By­waj zdro­wa!III BAK­CHIS DO HY­PE­REJ­DE­SA

My, he­te­ry, wszyst­kie je­ste­śmy ci wdzięcz­ne, i to każ­da z nas nie mniej niż sama Fry­ne. Pro­ces bo­wiem, któ­ry wy­to­czył ten ar­cy­łaj­dak Eu­tias, do­ty­czył wpraw­dzie tyl­ko Fry­ne, ale nie­bez­pie­czeń­stwo wi­sia­ło nad nami wszyst­ki­mi. Je­śli bo­wiem żą­da­jąc od ko­chan­ków pie­nię­dzy nie otrzy­ma­my ich albo sprzy­ja­jąc da­ją­cym je bę­dzie­my oskar­ża­ne o bez­boż­ność, to le­piej dla nas za­prze­stać tego try­bu ży­cia i ani nie mieć kło­po­tów, ani nie obar­czać nimi przy­ja­ciół. A te­raz nie bę­dzie­my już wię­cej uża­lać się na nasz za­wód, po­nie­waż pod­ły Eu­tias oka­zał się łaj­dac­kim ko­chan­kiem, ale bę­dzie­my go sła­wić, po­nie­waż Hy­pe­rej­des oka­zał się czło­wie­kiem wy­twor­nym. Dużo szczę­ścia ci ży­czy­my za two­ją życz­li­wość.

Bo i dla sie­bie ura­to­wa­łeś wspa­nia­łą ko­chan­kę, i nas so­bie zo­bo­wią­za­łeś za nią. A je­śli­byś jesz­cze na­pi­sał prze­mó­wie­nie swo­je w obro­nie Fry­ne, wte­dy my, he­te­ry, wy­sta­wi­ły­by­śmy ci szcze­ro­zło­ty po­sąg, gdzie­kol­wiek byś ze­chciał w Hel­la­dzie.IV BAK­CHIS DO FRY­NE

Nie tyle współ­czu­łam z 'tobą w nie­bez­pie­czeń­stwie, naj­mil­sza, ile cie­szę się wraz z tobą, że po­zby­łaś się uciąż­li­we­go ko­chan­ka, a zna­la­złaś po­rząd­ne­go Hy­pe­rej­de­sa. Uwa­żam bo­wiem, że oskar­że­nie sta­ło się dla cie­bie na­wet szczę­ściem. Bo spra­wa są­do­wa wsła­wi­ła cię nie tyl­ko w Ate­nach, ale w ca­łej Hel­la­dzie. Eu­tias więc po­nie­sie do­sta­tecz­ną karę, jako że po­zba­wio­ny jest ob­co­wa­nia z tobą. Zda­je mi się, że pod wpły­wem gnie­wu, przez wro­dzo­ne cham­stwo prze­kro­czył mia­rę za­zdro­ści ko­chan­ka. Wiedz, że on i te­raz wię­cej ko­cha ani­że­li Hy­pe­rej­des. Ja­sne bo­wiem, że Hy­pe­rej­des w za­mian za mowę obroń­czą chce być ko­cha­ny i żąda tkli­wo­ści, gdy tym­cza­sem tam­ten do­pie­ro jest pod­nie­co­ny na sku­tek prze­gra­nia pro­ce­su. Przy­go­tuj się na po­now­ne z jego stro­ny proś­by, bła­ga­nia i wie­le pie­nię­dzy. Nie roz­strzy­gaj na na­szą, he­ter, nie­ko­rzyść, naj­mil­sza, i nie spraw, by Hy­pe­rej­des po­my­ślał so­bie, że źle po­stą­pił. I nie daj się prze­ko­nać mó­wią­cym ci, że gdy­byś zdarł­szy suk­nię nie po­ka­za­ła sę­dziom swych pier­si, mów­ca nic by nie był po­mógł. Bo to wła­śnie, że zro­bi­łaś to w od­po­wied­niej chwi­li, spra­wi­ła jego mowa obroń­cza.