Mały Goie - ebook

Bab­cia, ma­mu­nia i cio­cia Mica obie­ca­ły ma­łe­mu Goie, że za­bio­rą go w dniu świę­ta na­ro­do­we­go 10 maja do Bu­ka­resz­tu, ale pod wa­run­kiem, że w tym roku przej­dzie wresz­cie do na­stęp­nej kla­sy.

Nie bę­dzie­my się w tej chwi­li za­sta­na­wia­li, czy owe pa­nie, za­mie­rza­jąc opu­ścić dom i po­je­chać do sto­li­cy, mia­ły na wzglę­dzie li tyl­ko swe­go wnucz­ka, syn­ka i sio­strzeń­ca. Dość, że na­za­jutrz wcze­snym ran­kiem zna­la­zły się z mło­do­cia­nym Goie na pe­ro­nie sta­cji X cze­ka­jąc na po­ciąg po­śpiesz­ny, któ­ry miał je za­wieźć do Bu­ka­resz­tu.

Je­że­li ktoś miesz­ka na pro­win­cji, a chce wzdąć udział w tak waż­nej uro­czy­sto­ści, jak świę­to na­ro­do­we, to oczy­wi­ście musi wstać bar­dzo wcze­śnie. Po­ciąg bo­wiem przy­by­wa na Dwo­rzec Pół­noc­ny w Bu­ka­resz­cie o go­dzi­nie siód­mej pięć­dzie­siąt. Mały Goie jest wy­raź­nie znie­cier­pli­wio­ny i marsz­cząc brwi mówi to­nem roz­ka­zu­ją­cym:

– Bab­ciu, dla­cze­go on nie przy­jeż­dża? Ja chcę, żeby w tej chwi­li przy­je­chał!

– Przy­je­dzie, za­raz przy­je­dzie, ko­tecz­ku! – od­po­wia­da star­sza pani, czu­le ca­łu­jąc wnu­ka i po­pra­wia­jąc mu ka­pe­lu­sik.

Mały Goie ma na so­bie pięk­ne ma­ry­nar­skie ubran­ko, a na gło­wie słom­ko­wy ka­pe­lu­sik z na­pi­sem Le For­mi­da­ble na wstąż­ce. Ciot­ka Mica we­tknę­ła za tę wstąż­kę bi­let ko­le­jo­wy Go­ie­go twier­dząc, że wła­śnie „tak cho­wa­ją bi­le­ty pa­no­wie”.

– Zo­bacz, jak mu do twa­rzy w tym ma­ry­nel­skim ubran­ku – po­wia­da bab­cia.