Mężczyzna w białych butach - ebook

Polowanie

Zaczął wcześnie rano.

Było ciemno, zimno i śnieżnie.

Dworzec Zachodni opuścił około siódmej. Tramwajem numer pięć pojechał na rondo Rataje. Tam wysiadł i przeszedł kilkadziesiąt metrów w stronę osiedla Piastowskiego. Przystanął przy placu zabaw i rozejrzał się dokładnie.

Idealne miejsce. Ogromne, anonimowe blokowisko.

Zerknął na zegarek. Dochodziła ósma. Zrobiło się już zupełnie jasno.

Odetchnął mroźnym powietrzem i całkowicie skupił się na obserwacji.

Po chwili wypatrzył jedenastoletniego chłopca maszerującego przed siebie z tornistrem na plecach. Zamruczał cicho z zadowolenia, zaszedł mu drogę i zapytał:

– Rodzice są w domu?

Chłopiec spojrzał zdziwiony na obcego, wąsatego mężczyznę.

– Nie ma – odpowiedział. – Są w pracy.

– Słuchaj no, wy macie w domu kwitek od telewizora. Muszę go odebrać, to bardzo ważne. Chodź, pokażę ci.

Podeszli do ławki, na której postawił swoją brązową dyplomatkę.

– Zobacz. – Wyciągnął kartkę z naklejonymi kuponami. – Tu brakuje jednego. Widzisz?

– Widzę.

– O niego właśnie mi chodzi. To pilne. Zaprowadzisz mnie do waszego mieszkania i razem go poszukamy.

Chłopiec zmieszał się. Chciał odejść, ale nie bardzo wiedział jak.

– Nie mogę... – Zawahał się. – Spóźnię się do szkoły.

Odmowa była zbyt nieśmiała, żeby z miejsca ukrócić rozmowę.

– Zdążysz – nalegał nieznajomy.

Chłopiec nie odpowiedział, zagryzł wargi i wbił w wzrok w swoje brązowe kozaki.

– Szybko to załatwimy, w pięć minut. Chodź!

W głosie mężczyzny zabrzmiał groźny ton.

– Nie! – krzyknął chłopiec, odwrócił się i pobiegł w kierunku szkoły.

– Czekaj! – zawołał za nim nieznajomy. – Czekaj!

***

Jakiś czas krążył czujnie po osiedlowych chodnikach, aż zimno stało się zbyt dotkliwe.

O 8.45 wszedł do jednego z ratajskich bloków, wbiegł na drugie piętro, wdychając powietrze śmierdzące środkami czystości, i zapukał do drzwi. Po chwili w progu zobaczył młodziutkiego chłopca, który szykował się do wyjścia.

Podniecił się i zarazem zirytował.

– Są rodzice? – zagadnął szorstko, omiatając wzrokiem zdziwione dziecko.

– Nie.

Mężczyzna wyciągnął z kieszeni kartkę ze stemplami i podpisami.

– To jest kwit od telewizora – powiedział, próbując uspokoić oddech. – Taki sam muszę wziąć z waszego mieszkania.

– Ale nikogo nie ma w domu, proszę pana.

Mężczyzna poczuł nagły przypływ gorąca. Mimowiednie zwinął rękę w pięść.

„Wpuść mnie, bachorze!” – pomyślał ze złością, ale zaraz się opanował.

Uśmiechnął się z wyraźnym trudem.

– Musisz mnie wpuścić, razem poszukamy – starał się brzmieć łagodnie. – To tylko pięć minut. Nie więcej.

– Nie!

Ta stanowcza odpowiedź zabolała go.

– Wpuść mnie... Nic ci przecież nie zrobię. – Wbił wzrok w nastolatka. – O co ci chodzi?

Chłopak wzruszył ramionami i zaczął zamykać drzwi.

Nieznajomy stracił cierpliwość. Znienacka pchnął drzwi, ale ku swojemu zaskoczeniu poczuł opór. Naparł jeszcze raz, ale chłopiec był całkiem silny, przytrzymał drzwi, zamknął je i szybko zakluczył.

Napastnik rozejrzał się po pustym korytarzu.

Usłyszał trzask drzwi wejściowych klatki schodowej, a potem czyjeś kroki. Ktoś chyba przywoływał psa.

Westchnął, zdjął czarną degolówkę, poprawił zmierzwione włosy, nałożył czapkę z powrotem i ruszył w stronę wyjścia.

Schodząc po schodach, powoli odzyskiwał równowagę.

„Znowu nieudana zaczepka” – westchnął w myślach.

Czuł się upokorzony.

Po raz kolejny.

***

Stał przy grzejniku na klatce schodowej i przez okno obserwował podwórze.

O 10.00 dostrzegł samotnego chłopca. Wybiegł z bloku i szybko go dogonił.

– Jest tata w domu? – zapytał, lekko dysząc.

– Nie ma – padła odpowiedź.

„Świetnie, może teraz?!” – pomyślał.

– Ale jest mama.

To nieoczekiwane dopowiedzenie zgasiło entuzjazm łowcy.

Był coraz bardziej rozdrażniony.

***

Znowu kluczył wśród bloków. Bez powodzenia.

Doszedł do ulicy Zamenhofa, okalającej ratajskie osiedle. Nie znał jej nazwy i nie interesowała go ona. Szeroka arteria zdała mu się pasem granicznym. Po drugiej stronie dostrzegł kolejne blokowisko. Postanowił się tam przeprawić.

Dochodziła godzina 11.00, kiedy wkroczył na osiedle Jagiellońskie.

Przystanął.

„Może tutaj?” – pomyślał, obejmując wzrokiem grupę czteropiętrowych bloków. Taki widok zawsze wprawiał go w dobry nastrój. Mógłby spędzić całe życie, spacerując wśród tych wszystkich „desek” i okradając uwite w nich rodzinne gniazdka. Miła, bezpieczna robota. Chociaż czasami frustrująca.

– Gdybyż te dzieciaki były bardziej posłuszne! – szepnął do siebie i oblizał usta.

Zawiał zimny wiatr, więc wyciągnął z torby rękawiczki i czym prędzej je założył.

Po kilku minutach obserwacji zauważył, że wzdłuż bloku maszeruje chłopiec z tornistrem. Niewysoki, z kolorową czapką. Idąc, kopał worek na buty. Właśnie odłączył się od kolegów, z którymi stoczył bitwę na śnieżki.

Łowca wziął go na celownik.

Odczekał chwilę i ruszył w jego kierunku.

– Są rodzice w domu?– zapytał, dotykając ramienia zdyszanego ucznia.

Chłopiec drgnął i spojrzał niezbyt przyjemnie na obcego mężczyznę o śniadej cerze.

– Nie – powiedział chłodnym tonem, nie przestając iść.

Nie miał ochoty na żadne pogawędki z nieznajomymi. Chciał jak najszybciej wrócić do domu, gdzie czekał na niego komputer. Atari 800XL! Urodzinowy prezent od taty. W myślach siadał właśnie w fotelu, chwytał za joystick i zaczynał ryzykowny lot samolotem nad niebezpieczną rzeką. River Raid – to była jego ulubiona gra.

Mężczyzna nie dał się zbyć. Szedł obok chłopca i patrzył na niego kątem oka. Zastanawiał się, co powiedzieć, która wersja przekona tego dzieciaka.

„Miałem taką swoją historyjkę” – powie w trakcie jednej z wizji lokalnych.

Usłyszał, jak dudni mu serce.

Teraz!

– Słuchaj, muszę sprawdzić dokumenty, które macie w domu – wypowiedział niemal automatycznie. – To ważna sprawa.

– Spieszę się! – chłopiec przyspieszył kroku.

– Gdzie się spieszysz?

– Do szkoły. – Chłopiec skłamał, ale czuł, że tylko w ten sposób pozbędzie się natręta.

„Idź sobie!” – odpędzał go w myślach. „Nie chcę z tobą gadać!”

– Załatwimy to w dziesięć minut! Pootwierasz szafki, a ja znajdę sobie te dokumenty. Tylko dziesięć minut, może nawet pięć.

Chłopiec patrzył przed siebie, jakby obawiał się wzroku mężczyzny. Już niemal biegł.

– Muszę iść do szkoły – powiedział, odwracając głowę w drugą stronę. – Nie rozumie pan? Rodzice będą na mnie krzyczeć, jeśli się spóźnię.

– Ale ja po znalezieniu dokumentów, pójdę z tobą do szkoły i usprawiedliwię ci spóźnienie. Naprawdę! – W głosie obcego zabrzmiała błagalna nuta.

Chłopiec był już porządnie wystraszony, zatrzymał się raptownie, szukając w pobliżu jakichś znajomych twarzy. Dostrzegł kolegę, który spacerował z psem. Dokładnie wtedy mężczyzna chwycił go za kurtkę.

– Nie i już! – krzyknął przerażony chłopiec i zaczął biec z całych sił.

Na przesłuchaniu powie, że ten namolny osobnik przypominał mu z twarzy buldoga. I doda: „Gdy mu się wyrwałem, rozdarła mi się kurtka przy kołnierzu”.

***

Przezornie przeszedł na drugą stronę ruchliwej ulicy. Stanął pod drzewem. Musiał odpocząć. Ta bieganina za nieusłuchanymi bachorami dała mu się porządnie we znaki. Spocił się i dostał zadyszki. Na dodatek odezwał się ból w kolanie i cały czas narastał. Miał tego dosyć. Chciał już wejść do jakiegoś mieszkania, odsapnąć, zabrać jakieś cenne rzeczy, może nawet pieniądze i wrócić do domu.

Oparł się o drzewo, odłożył na ziemię dyplomatkę, wziął głęboki oddech, po czym bardzo wolno wypuścił powietrze.

Po raz kolejny rozejrzał się po okolicy.

„Jeszcze nie jest za późno” – pomyślał, dostrzegając jednocześnie chłopczyka ze zbyt dużym tornistrem na plecach. Dziecko dziarsko maszerowało przed siebie. Jakieś pięćdziesiąt metrów dalej.

Wyprostował się.

Przygryzł wargi.

Sięgnął po teczkę i zrobił krok do przodu. Ale w momencie, w którym miał energicznie wystartować, zobaczył nagle dwóch mężczyzn, którzy zatrzymali się przed dzieckiem i o coś je zagadnęli. Jeden z nich był wysoki, szczupły, długowłosy, drugi zaś niski, krępy, krótko ostrzyżony.

Zamarł.

Właśnie ktoś mu sprząta ofiarę sprzed nosa.

Zagotowało się w nim.

„Co to za chuje?!” – warknął w myślach.

Przywarł z powrotem do drzewa, tym razem poczuł jego chłód.

Cały czas śledził rozwój sytuacji.

Chłopiec pokiwał głową, jakby coś potwierdzał, potem odwrócił się w stronę zabójcy i wskazał palcem w jego kierunku. Mężczyźni obrócili się jak na komendę.

Poczuł, że jego serce zaczyna szybciej bić. Nerwowo odwrócił się, przykucnął i zaczął udawać, że wiąże sznurówki. Kątem oka obserwował poczynania intruzów.

Uciekać czy nie?

Nieznajomi pożegnali się z chłopcem i ruszyli w jego stronę.

„Nie zdążę” – pomyślał przestraszony. „Nie z tą głupią nogą. Złapią mnie”.

Podniósł się, chwycił dyplomatkę i wolnym krokiem zaczął iść przed siebie, czekając na najgorsze.

Zagwizdał jakąś melodyjkę, żeby podtrzymać się na duchu i nie spanikować. W tym momencie usłyszał, że mężczyźni przyspieszają kroku, wymijają go, a po paru sekundach skręcają w prawo.

– Jest! – usłyszał.

– Gdzie?

– Tam! Obok tego czerwonego poloneza. Widzisz go?

– Tak.

– Let’s go!

Zatrzymał się i spojrzał na oddalających się pospiesznie mężczyzn. Gdy zasłonił ich parkujący samochód, odetchnął z ulgą.

„Koniec na dzisiaj” – pomyślał i wzrokiem poszukał drogi na rondo, z którego chciał wrócić na dworzec PKP.

***

Rozczarowany powoli opuszczał osiedle Oświecenia. Idąc, próbował przypomnieć sobie, o której godzinie ma najbliższy powrotny pociąg do Zielonej Góry.

Rozejrzał się odruchowo.

Po drugiej stronie osiedlowej alejki maszerował chłopiec.

– Chodź tu! – zawołał.

Dwunastoletni Arek mijał właśnie warzywniak w suterenie bloku, gdy usłyszał wołanie. Spojrzał na mężczyznę w ciemnej czapce z daszkiem, który kiwał na niego palcem. Gdy się upewnił, że to o niego chodzi, podszedł posłusznie do nieznajomego, który trzymał w ręku jakąś torbę.

– Są rodzice w domu?

– Nie ma.

Nie spodziewał się takiej odpowiedzi.

Chciał się uśmiechnąć, ale nie zdołał.

Świadkowie będą potem mówić o jego kamiennej twarzy.

Poczuł jakąś dziwną słodycz. Chłopiec przypomniał mu Dudusia z Podróży za jeden uśmiech. W głowie usłyszał charakterystyczny, rytmiczny temat muzyczny.

„Jaki on ładny” – roztkliwił się naraz. „Chciałbym go przytulić”.

Być może ten filmowy flashback wpłynął na dalszy przebieg wypadków.

– Trudno. Słuchaj, chłopaczku – odezwał się, po raz kolejny powtarzając swoją legendę. – Jestem tu, bo szukam kwitu od telewizora. Pracuję w ZURICIE.

Była 12.30.

– Jak masz na imię?

– Arek.

– Zobacz, Arek – wyciągnął z teczki kartkę z napisem „Unitra” – trzeba to znaleźć.

– Ale ja się spieszę.

– Gdzie? – W tym pytaniu wybrzmiało tyleż zdziwienie, co niepokój. – Gdzie? – powtórzył jękliwie.

– Na zajęcia wyrównawcze. – Chłopiec wzruszył ramionami, jakby żadna inna odpowiedzieć nie mogła mieć sensu.

– To tylko pięć minut. Zaprowadź mnie do mieszkania. Ja szybko znajdę, co trzeba, a ty za chwilę pójdziesz na te swoje zajęcia.

Arek spojrzał raz jeszcze na mężczyznę, który bardzo intensywnie żuł gumę.

– To ważne, pomóż mi. Bez tego kwitu, nie dostanę pensji. – Chwila wahania. – Proszę – dodał, bo już naprawdę nie miał siły na inne argumenty. Tyle godzin łażenia na marne.

– No dobrze, chodźmy – zgodził się chłopiec, który swoim cherubinkowym wyglądem wprawił nieznajomego w niemal histeryczny stan.

Ulga.

Nareszcie ulga.

„Grzeczny aniołek” – myśli. „Tym razem się uda”.

Chłopiec wskazuje kierunek. To kilkadziesiąt metrów stąd. Przed klatką bloku mijają sąsiada, który naprawia czerwonego malucha. Docierają na drugie piętro, Arek ściąga z szyi klucz i otwiera drzwi do mieszkania.

Wchodzą do dużego pokoju, który jest tradycyjnie umeblowany: typowy segment z przeszklonymi półkami, licznymi szufladami i barkiem.

– Zadzwonię do mamy – mówi Arek, po czym sięga po słuchawkę telefonu i zaczyna wykręcać numer.

Policjanci później powiedzą, że to bystry chłopiec. Dlaczego więc wpuścił nieznajomego?

– Obejdzie się bez tego. – Zabójca błyskawicznie odwraca się w jego stronę, podbiega i gwałtownym ruchem przerywa połączenie.Cztery dni później

Wyszedł z łazienki i ruszył w stronę Krzysia, chowając za plecami mokry ręcznik skręcony w gruby sznur.

Znowu to poczuł – dziwne napięcie, które musiał natychmiast rozładować.

Chłopiec spojrzał niespokojnie na niego i zrobił krok do tyłu.

„Dlaczego ja go wpuściłem?” – przemknęło mu przez głowę.

Chciał krzyknąć, ale nie dał rady. Zrobiło mu się niedobrze od wódki, której wypił kilka łyków na rozkaz tego dziwacznego mężczyzny.

Nagle znalazł się w potrzasku twardych ramion.

W czasie krótkiej szamotaniny został odwrócony o sto osiemdziesiąt stopni. Usłyszał mamrotanie i poczuł bolesny ucisk na szyi. W przypływie paniki natężył wszystkie swoje mięśnie i spróbował raz jeszcze wyrwać się napastnikowi.

Upadli na tapczan.

Minął jakiś czas, zanim zabójca zapanował nad chłopcem i zaciągnął pętlę.

„Nie chcę umierać” – pomyślał Krzyś, wyobrażając sobie, że za chwilę otworzą się drzwi, do mieszkania wbiegną rodzice i uratują go przez tym bandziorem.

Napastnik zacisnął jeszcze mocniej pętlę i przytrzymał ją przez kilkanaście sekund. Gdy chłopiec znieruchomiał, puścił go.

„Nareszcie” – pomyślał z ulgą. Nie spodziewał się tak stanowczego oporu.

Przez chwilę łapał oddech.

Gdy doszedł do siebie, wstał i spojrzał na zwłoki Krzysia.

Okrył je pościelą.

Wytarł pot z mocno zaczerwienionej twarzy i opuścił pokój. Chciał teraz szybko przeszukać mieszkanie, zapakować do dyplomatki co ciekawsze rzeczy i wrócić na dworzec.Zabójstwo

– Gdzie on jest? – zagadnął nadkomisarz Jerzy Jakubowski, trzydziestosześcioletni wąsacz średniego wzrostu, z niewielką nadwagą.

Wyjrzał przez okno, z którego miał widok na sąsiedni blok. Na jednym z balkonów grupka młodych ludzi paliła papierosy i żywo przy tym gestykulowała.

„Pewnie studenci” – pomyślał.

Zaczynało się ściemniać.

Policjant był trochę zniecierpliwiony.

– Sam mam robić ten remont? – Odwrócił się w stronę matki, która właśnie postawiła szklankę z gorącą herbatą na stole. Zapachniało jaśminem.

W odpowiedzi usłyszeli pukanie do drzwi.

– To chyba on – powiedziała pani Maria i poszła do przedpokoju.

Nadkomisarz upił kilka łyków, zanim usłyszał głos swojego szwagra.

– Co to za spóźnienie? – zapytał wesoło, po czym przywitał się energicznie z gościem.

– Słuchajcie – powiedział zaaferowany szwagier. – Coś się poważnego wydarzyło na osiedlu!

– Dlaczego?

– Widziałem policję z psem.

Jakubowski spoważniał i momentalnie wszedł w rolę policjanta na służbie.

– Gdzie?

– Przy klatce 108. Niezłe zbiegowisko się tam zrobiło.

Nadkomisarz spojrzał na zegarek.

Była 18.03.

– Przepraszam, ale nie pomogę wam dzisiaj... – Pospiesznie ubrał buty i założył na siebie kurtkę. – Muszę iść – rzucił na odchodne. – Jutro zadzwonię. Cześć.

***

Wyszedł z klatki, zrobił parę kroków i zatrzymał się na chwilę na osiedlowej alejce. Poszukał wzrokiem odpowiedniego bloku. Tłumek gapiów pomógł szybko zlokalizować odpowiedni adres. Było dość chłodno, kilka stopni powyżej zera, więc zapiął się pod szyją i ruszył pewnym krokiem przed siebie.

„Wszedłem między ludzi” – napisze później. „I zacząłem słuchać, o czym mówili”.

Wieści roznosiły się z ust do ust. Niezdrowe podniecenie łączyło się z lękiem. Nazajutrz lokalni dziennikarze podsycą tę złowrogą atmosferę.

– Ojciec zabił syna, tej – powiedział ktoś ściszonym głosem, nachylając się do sąsiada.

– Nie może być!

– No, panie, takie rzeczy się teraz dzieją. Komuna padła i masz pan.

– A idź pan w chuj!

– Co pan gadasz za bzdury?! – to był kobiecy głos. – Jaki ojciec? Żaden ojciec. Henryk to normalny facet! Znam człowieka.

– No, tak powiedział tamten gość.

– Pierdolił, nie solił! Nie rozsiewaj pan plotek.

Jakubowski zaczął zbliżać się do klatki schodowej. Zobaczył kilku kolegów z Komendy Wojewódzkiej. Mignął mu jego bezpośredni przełożony, pułkownik Stanisław Mróz, naczelnik Wydziału Dochodzeniowo-Śledczego oraz inspektor Kazimierz Knoff, zastępca komendanta wojewódzkiego. Zrozumiał, że rzeczywiście wydarzyło się coś bardzo poważnego. Wyciągnął legitymację i wszedł do bloku. Charakterystyczny gwar pracujących policjantów dobiegał z pierwszego piętra.

***

– Matka po powrocie z pracy znalazła zamordowanego syna, dwunastoletniego Krzysia – zameldował Jakubowskiemu sierżant Ostrowski. – Ktoś go udusił ręcznikiem.

Nadkomisarz kiwnął głową i rozejrzał się po mieszkaniu wypełnionym ludźmi.

– Czas zgonu?

– Marian mówi o godzinach rannych.

Jakubowski poszukał wzrokiem doktora Mariana Stochaja, medyka sądowego. Coś komuś tłumaczył zawzięcie.

– Dobra. O której było zgłoszenie?

– Około szesnastej.

Nadkomisarz zasępił się.

– Był pies? – dopytał sierżanta.

– Tak.

– I co?

– Po dwustu pięćdziesięciu metrach zgubił trop. Niedaleko przedszkola.

– OK. Kojarzę. Coś zginęło z mieszkania?

– Trochę ciuchów, jakieś pieniądze i biżuteria.

– Ciuchy?

– Tak.

– Po co mu używane ciuchy?

Nagle rozległ się nieprzyjemny dźwięk. Wszyscy spojrzeli w jednym kierunku. Ktoś strącił telefon.

„Ale burdel” – pomyślał Jakubowski. „Trzeba to jakoś ogarnąć”.

– Dzięki – zwrócił się do sierżanta. – Wracaj do roboty.

Wszedł do małego pokoiku, w którym leżał zamordowany chłopiec. Wokół niego krążyło kilku mężczyzn, próbujących przeprowadzić oględziny. Brakowało przestrzeni do rzetelnej pracy. Wszyscy potykali się o siebie.

Skrzywił się.

Widok zrozpaczonych rodziców, którzy z wielkim trudem składali zeznania, bardzo go przygnębił. Poczuł nawet zimne ukłucie. Przed oczami stanął mu dwunastoletni synek, Marcin. Szybko zapanował nad emocjami. Najważniejszy był czas. W takich sprawach decyduje szybkość działania.

Wyszedł z mieszkania i zapukał do sąsiednich drzwi.

– Dobry wieczór. Nazywam się Jerzy Jakubowski, jestem zastępcą naczelnika Wydziału Dochodzeniowo-Śledczego z Komendy Wojewódzkiej – starał się, żeby jego słowa zabrzmiały przyjaźnie, ale jednocześnie wywołały posłuch. – Doszło do zabójstwa. Bardzo proszę o udostępnienie nam jednego pokoju na tymczasowy sztab.

***

„Na początku zawsze jest chaos” – pomyślał nadkomisarz. „Ale on mija. Teraz też minie”.

Jakubowski spojrzał na policjantów, którzy zebrali się wraz z nim w użyczonym pokoiku.

Wtorek 26 lutego 1991 roku dopiero się zaczynał. Późnym wieczorem.

– Panowie, krótka piłka – powiedział. – Ścigamy się z czasem, weźcie to pod uwagę. Zajmiecie się rozpoznaniem. Odwiedzicie każdy blok na tym osiedlu, pogadacie z mieszkańcami. Liczy się każdy szczegół. – Nadkomisarz spojrzał na zegarek. – Wszystko ma być udokumentowane na tip-top... Jest teraz 18.30. O 22.00 odbędzie się narada w Komendzie. Przedstawicie mi wtedy rezultaty swojej pracy. Powodzenia.

Ciąg dalszy w wersji pełnej