Facebook - konwersja
Czytaj fragment
Pobierz fragment

  • Empik Go W empik go

Między opętaniem a oczarowaniem - ebook

Wydawnictwo:
Data wydania:
5 sierpnia 2013
Format ebooka:
EPUB
Format EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie. Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu. Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
, MOBI
Format MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu. Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
(2w1)
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego, który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego, który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment

Między opętaniem a oczarowaniem - ebook


Autorka w sposób sugestywny przedstawia nam doświadczenia samotnej matki, prześladowanej przez bezpiekę. Mówi o trudach jej życia na emigracji w Niemczech oraz latach ciężkiej psychozy, które doprowadzają ją do śmierci. Jakim człowiekiem będzie jej córka, jak będzie sobie radziła z życiowymi wyborami?

Prędko zaczynamy odkrywać kolejne odpowiedzi, choć proces ten nie kończy się niemal do ostatniej karty książki. Główna bohaterka powieści „Między opętaniem a oczarowaniem” Dorota jest piękną kobietą uwikłaną w liczne erotyczne przygody. Marzy jednak o Szymonie – swej młodzieńczej miłości. Los rozłączył ich wiele lat temu i od tego czasu nie mieli z sobą kontaktu.

Szymon pochodzi z arystokratycznej rodziny. Jest architektem przyzwyczajonym do urzeczywistniania swych wizji i marzeń. Tkwi w nim niezachwiana wiara wyniesiona z dzieciństwa, że jeśli się o czymś marzy, to musi się to spełnić. Pomimo faktu, iż przez szereg lat żadna inna kobieta nie zajęła w jego wyobraźni miejsca Doroty, dwukrotnie decyduje się na zawarcie związku małżeńskiego. Te doświadczenia wzmacniają w nim głębokie przekonanie, że są sobie przeznaczeni.

Powieść „Między opętaniem a oczarowaniem” stanowi ożywczy powiew wyrafinowanego erotyzmu na wydawniczym rynku nasyconym dosadnymi opisami seksu. Pulsuje ona bogactwem oryginalnych, barwnych postaci i ciekawymi opisami, zarówno romantycznego uczucia jak i cielesnych uniesień. Jest ona jednocześnie czymś więcej. Pokazuje ludzką stronę życia wraz z jego determinantami. Ścisłe związki między skutkiem, a przyczyną możemy obserwować na sinusoidach ludzkich pragnień i lęków.

Czy romantycznej parze, rozłączonej przez okrutny los, uda się w końcu odnaleźć? – oto, obok innych ciekawych wątków, postaci i poważnych problemów, podstawowe pytanie towarzyszące czytelnikowi tej skomplikowanej opowieści o wielkiej miłości.
Stefania Jagielnicka- Kamieniecka jest dziennikarką, poetką i powieściopisarką, absolwentką Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach, zamieszkałą obecnie w Wiedniu. W 1983 roku uzyskała honorowe dożywotnie członkostwo Arizona Press Club w Phoenix (USA), dokąd wyemigrowała po internowaniu. Po przeniesieniu się ze Stanów do Niemiec pisała w dziennikach w Minden, w Heidelbergu i w piśmie Polskiej Misji Katolickiej. Pod koniec roku 2003 ukazał się tomik jej poezji, zatytułowany „Leichter als Atem” (Lżejsza niż oddech), po czym wspomnienia zatytułowane „Sprung über den Abgrund” (Skok nad przepaścią). W Niemczech wydano również jej książki napisane w języku polskim: dwie powieści - „Sen“ i „Wielki Manipulator“, wspomnienia „Skok nad przepaścią“ oraz dwa tomiki wierszy. Na polskim rynku wydawniczym ukazały się do tej pory jej powieści: „Z busolą w sercu“, „Samobójcy“, „Siatka w sieci“, „Poezja i miłość”, „Oko w oko ze śmiercią”, „Niebezpieczna miłość”, „Zdeptana róża”, „Więcej niż szczęście”, „Przechytrzyć Pana Boga”, ""Zbłąkane serce"". W styczniu 2012 zdobyła główną nagrodę w Konkursie Literackim Wydawnictwa Astrum za powieść „W żelaznym uścisku”.

Kategoria: Obyczajowe
Zabezpieczenie: Watermark
Watermark
Watermarkowanie polega na znakowaniu plików wewnątrz treści, dzięki czemu możliwe jest rozpoznanie unikatowej licencji transakcyjnej Użytkownika. E-książki zabezpieczone watermarkiem można odczytywać na wszystkich urządzeniach odtwarzających wybrany format (czytniki, tablety, smartfony). Nie ma również ograniczeń liczby licencji oraz istnieje możliwość swobodnego przenoszenia plików między urządzeniami. Pliki z watermarkiem są kompatybilne z popularnymi programami do odczytywania ebooków, jak np. Calibre oraz aplikacjami na urządzenia mobilne na takie platformy jak iOS oraz Android.
ISBN: 978-83-7900-081-4
Rozmiar pliku: 756 KB

FRAGMENT KSIĄŻKI

Rozdział 1

Tej nocy przyśniła się jej matka. Pojawiła się na bezchmurnym, błękitnym niebie. Była spokojna i uśmiechnięta. Dorota ucieszyła się, że nie jest już ona chora psychicznie, że jest taka jak w czasach jej dzieciństwa.

– Nie smuć się Dorotko – pocieszyła ją – Szymon za tobą tęskni. Szuka cię nieustannie. Zły los was rozłączył, ale on cię w końcu znajdzie i będziecie bardzo szczęśliwi.

Nagle zerwał się wiatr, niebo pokryły ciemne chmury, matka znikła, a na jej miejscu pojawiła się złowroga czarna postać.

– Jak możesz wierzyć w takie bzdury?! – krzyczał. – Nigdy go już nie zobaczysz. Zapomnij o nim!... Porzuć wszelką nadzieję... Porzuć wszelką nadzieję... – powtarzał w kółko.

Kobieta obudziła się, drżąc z przerażenia. „Porzućcie wszelką nadzieję!” – dudniło jej w uszach. Przypomniała sobie, że to na bramie wiodącej do piekła Dante kazał napisać: „Porzućcie wszelką nadzieję wy, którzy tu wchodzicie”. Ale ona, myśląc o swoim życiu i o tym, co czeka ją po drugiej stronie, nigdy nie brała pod uwagę możliwości znalezienia się przed taką bramą. Nie bała się wizji piekła. Nie wierzyła ani w szatana ani w piekło, które stanowiło dla niej tylko mit. Te wszystkie malowidła straszące po średniowiecznych, renesansowych czy barokowych kościołach, te płomienie piekielne, te wszystkie naiwne tortury w obrazach Boscha były w gruncie rzeczy śmieszne, mimo swego sugestywnego piękna. A mimo to sen ten wprawił ją w ponury nastrój. Długo jeszcze ukazywała się przed jej oczami straszliwa postać, wzbudzając dreszcz przerażenia.

Chociaż obudziła się w fatalnym nastroju, nie zaniedbała swego porannego rytuału. Po wyjściu z toalety weszła do pokoju dziennego, włączyła radio i słuchając klasycznej muzyki „Kanonu Dwójki” otworzyła szeroko okno. Przez chwilę patrzyła na połyskujące w słońcu delikatne listki wierzby, po czym natychmiast zaczęła się gimnastykować. Po wykonaniu wszystkich ćwiczeń weszła do łazienki, wzięła prysznic, a następnie stanęła przed dużym lustrem własnoręcznie umocowanym na drzwiach, by codziennym zwyczajem przyjrzeć się uważnie całej swej sylwetce.

Z satysfakcją stwierdziła, że jest wciąż atrakcyjna i mimo czterdziestu lat poza drobnymi szczegółami wygląda jak młoda dziewczyna. Nie była to już wprawdzie ta urocza niczym rozkwitła róża buzia z naturalnymi rumieńcami i ogromnymi zielonymi oczyma harmonizującymi z kasztanowymi włosami, wciąż jednak, i sylwetka, i twarz prezentowały się doskonale, chociaż oczy zmniejszyły się nieco, a usta też już nie były tak duże i pełne, ale piękne długie włosy farbowała na ten sam kolor, gdy pojawiły się w nich srebrne pasemka.

Matka nadała jej imię Dorota, by uczcić pamięć ukochanej babki, będącej polską Ślązaczką – patriotką, córką powstańca. Owa babka ukończyła mniejszościową polską szkołę, należała do polskiego chóru „Jedność” i Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. Swym dzieciom i wnukom, a wśród nich i matce Doroty – Poli przekazała miłość do ojczyzny. To był jej pomysł, by wnuczce nadać patriotyczne imię Apolonia.

Kobieta włożyła szlafrok i stojąc przed lustrem umieszczonym nad umywalką, wklepała w twarz nawilżający krem, po czym szybko, wprawnie zrobiła makijaż. Była wyjątkowo zdyscyplinowana, nic nie mogło zaburzyć jej porannej rutyny.

Wróciwszy do pokoju dziennego i usłyszawszy głos nielubianej prezenterki „Muzycznego Kanonu Dwójki”, ze złością wyłączyła radio. Nigdy nie przełączała na inne programy, gdyż irytował ją rodzaj nadawanej na nich muzyki.

– Te baby muszą się mizdrzyć i kokietować! – zdenerwowała się na moderatorkę prowadzącą w tym dniu program – tylko mężczyzn da się słuchać. A idźże kobieto wdzięczyć się do swego kochanka!

Włączyła komputer i wybrała ulubioną stację z muzyką barokową. Rozejrzała się po przestronnym, jasnym pokoju urządzonym przez nią z prawdziwym pietyzmem wyszukanymi meblami, obrazami i bibelotami. Poszło na to całe odszkodowanie jej matki za internowanie.

Czuła się w Krakowie jak w domu, jakby się tu urodziła. Kochała to miasto. Przypomniała sobie wszystkie te senne koszmary, w których błądziła po ponurych ulicach rodzinnego Bytomia i ogromną ulgę po przebudzeniu i stwierdzeniu, że znajduje się w Krakowie. A teraz… zmuszona chyba będzie pożegnać się z nim.

„Muszę wracać do Niemiec” – myślała ze smutkiem. „Tam przynajmniej człowiek ma spokój w wynajętym mieszkaniu, czuje się jak we własnym i nikt mu się do niczego nie wtrąca. Tylko że... jest się niepożądanym, tolerowanym jedynie cudzoziemcem, mimo niemieckiego obywatelstwa. A poza tym matka tak bardzo wzdragała się przed zięciem i wnukami, z którymi musiałaby rozmawiać po niemiecku. Tak bardzo chciała, bym wyszła za Polaka... Że też tego dziadka musieli wciągnąć do Wehrmachtu! Gdyby nie on, to nie wylądowałybyśmy z matką w Niemczech po jej wyjściu z internowania. Z pewnością wyemigrowałybyśmy do innego kraju, w którym lepiej byśmy się czuły i tak bardzo nie tęskniły za Polską. Irena mądrze zrobiła, że została w ojczyźnie. Ma męża, ciekawą pracę, troje dzieci, mieszka w Warszawie, przebywa we wspaniałym środowisku”.

„Co oni chcą ode mnie?” – zastanawiała się, jedząc w kuchni śniadanie i słuchając przez otwarte drzwi kojących dźwięków. „O co im w ogóle chodzi? Dlaczego się do mnie tak przyczepili? Co ja im złego zrobiłam?”.

Poczuła wściekłość i bezsilność. Wszystko wskazywało na to, że miała jakichś wpływowych wrogów. Nie wiedziała jednak, kim są. Nie wiedziała zatem, z kim walczyć. I to było najgorsze. Nagle zakrztusiła się kęsem bułki pod wpływem niepokojącej myśli:

„Boże jedyny, a może ubzdurałam sobie, że mnie ktoś prześladuje. Może mam to po mamie? Może dopadła mnie ta przeklęta psychoza, która ją wykończyła?”.

Przypomniała sobie, jak odwiedzała matkę w klinice psychiatrycznej i zimny pot oblał ją ze strachu na myśl, że też mogłaby wylądować w tym straszliwym miejscu.

Nagle zerwała się z krzesła i podeszła do okna.

– Już są! – krzyknęła, widząc dwie kobiety rozsiadające się przy ogrodowym stoliku i gromadkę biegających po trawniku dzieci. – Zwariować można! Ta sfora znów będzie mi tu przez cały dzień pod oknem hałasować.

Wynajęła to mieszkanie wczesną wiosną 2008 roku, nie wiedząc, że już niebawem córka i synowa właścicieli domku będą wraz z dziećmi koczować pod jej oknami. Miały swoje mieszkania w blokach, lecz co dzień z samego rana przychodziły ze swymi latoroślami do rodziców. Ich mężowie zjawiali się po pracy. Po czym cała rodzina jadła w ogrodzie wspólnie obiad i pozostawała w nim do wieczora. Gdy Dorota wychodziła, zmuszona była ucinać uprzejmą pogawędkę, odpowiadać na ich wścibskie pytania. Zatrzymywali ją nawet wówczas, gdy spieszyła się na jakieś spotkanie.

Stojąc przy oknie, z upodobaniem przyglądała się wznoszącemu się po lewej stronie pięknemu świerkowi. Spojrzała jeszcze na więdnące już z lekka róże, po czym z ciężkim westchnieniem weszła do sypialni, by ubrać się i jak najszybciej wyjść do śródmieścia. Otworzyła szafę, wyjęła z niej żółtą luźną mini sukienkę. Nie lubiła chodzić w lecie w spodniach. Na nogi włożyła wygodne pozłacane sandały na płaskim obcasie. Na ramieniu przewiesiła dużą pozłacaną torebkę.

Wyszła z domu i zamknęła drzwi na oba zamki. „Równie dobrze mogłabym zostawić je otwarte” – pomyślała – „one i tak myszkują w moim mieszkaniu podczas mej nieobecności”.

Chyłkiem przemknęła pod murem, rzucając w stronę kobiet:

– Dzień dobry. Strasznie się spieszę.

– A dokąd to, pani Doroto? – krzyknęła za nią jedna z nich.

Udała, że nie słyszy i podążyła szybko w kierunku Rudawy, by wzdłuż jej brzegu pieszo udać się do śródmieścia. Na ogół jeździła samochodem, ale piękna pogoda zachęciła ją do spaceru. Chociaż słońce promiennie świeciło na bezchmurnym niebie i ptaki śpiewały radośnie, nie opuszczał ją podły nastrój. Rozmyślała o matce, o koszmarze przeżytym wraz z nią w Niemczech. Szła zamyślona, nie rejestrując otaczającego ją piękna babiego lata. Przed jej oczami przesuwały się obrazy z tamtych lat.

Matka jej rozchorowała się psychicznie w sosnowieckim więzieniu, do którego ją internowano. Wyszło to jej o tyle na korzyść, że w związku z psychozą zwolniono ją już po miesiącu. Gdy tylko poczuła się lepiej, z ciężkim sercem wyemigrowała wraz z nią do Niemiec. Nie była w stanie znosić prześladowań bezpieki.

Zamierzała przenieść się do Francji, bo znała język tego kraju, a poza tym wzdragała się przed podszywaniem się pod niemieckie pochodzenie, co było koniecznym oszustwem, gdyż Niemcy nie przyjmowali emigrujących z powodu internowania. Pochodziła z Bytomia, który od połowy XIX wieku stanowił centrum polskiego ruchu narodowego. Wychowała się w patriotycznej tradycji, jej pradziadek brał udział w III Powstaniu Śląskim i został przez Niemców rozstrzelany.

Gdy jednak okazało się, że na wyjazd do Francji trzeba dość długo czekać, a do Niemiec mogła udać się bezzwłocznie w związku z tym, że jej wciągnięty przymusowo do Wehrmachtu ojciec ( co spotkało wszystkich polskich Ślązaków) uznawany był w Niemczech Zachodnich za Niemca, zdecydowała się jak najszybciej uciec z Polski przed bezpieką wraz ze swą dziesięcioletnią córeczką Dorotką. Jej starsza córka Irena studiowała w Warszawie polonistykę i nie chciała słyszeć o opuszczeniu ojczyzny. Niestety w Niemczech, mimo doskonałych warunków materialnych, Pola czuła się fatalnie. Już w pierwszych dniach pobytu wpadła w rozpacz, gdy w Urzędzie dla Przesiedleńców zażądano od niej pokwitowania z poczty, że wysłała do polskiej ambasady zrzeczenie się polskiego obywatelstwa. To było dla niej nie do pomyślenia. W końcu przyszedł jej do głowy pomysł, żeby wysłać do ambasady pustą kopertę i w ten prosty sposób uratowała swą tożsamość.

Tęskniła za Polską nieprzytomnie. Za matką, za starszą córką, za krewnymi, za przyjaciółmi i znajomymi. Była dziennikarką, kochała swój zawód, a w tym obcym kraju nie miała szansy na takie opanowanie języka, by go wykonywać. Wszystko to spowodowało, że w krótkim czasie znalazła się w klinice psychiatrycznej. Przez wiele lat walczyła z ogarniającą ją psychozą, wegetując tylko i tracąc zdolności umysłowe. Podczas nawrotów choroby siedziała całymi dniami na kanapie, a głowę jej rozsadzały głosy nazistów, obsypujących ją inwektywami z powodu jej nienawiści do Niemców, grożących, że jeśli nie pójdzie do łóżka z jednym z nich, to zgwałcą jej córkę. Dręczyły ją inne tym podobne bzdury. Z drugiej strony bała się też Polaków, gdyż wszystkich posądzała, że są agentami bezpieki. Nic nie jadła, nie wychodziła z domu, zupełnie nie zajmowała się córką. Przeżywała prawdziwy koszmar. Nie była w stanie skupić uwagi na czymkolwiek dłużej niż parę minut. Cierpiała piekielne wprost męki. Nieraz chciała opowiedzieć o tym córce, lecz ta po powrocie ze szkoły zabierała talerz do swego pokoju, po czym zamykała się na klucz, nie odzywając się do matki ni słowem. Bała się matki, nigdy nie było wiadomo, co jej strzeli do głowy.

Nieszczęsna kobieta czuła się w zapyziałym niemieckim miasteczku jak w hadesie, a codzienność jawiła się jej w absurdalnej, gombrowiczowskiej perspektywie. Przestała chodzić do kościoła, z nikim się nie spotykała. Bała się wszystkich jak diabłów. Tak samo lękała się oglądania telewizji, gdyż zdawało się jej, że naziści opanowali osiągalne przez jej aparat kanały, nadając specjalne toksyczne programy przeznaczone dla ich wrogów. Jak upiór krążyła po brudnym mieszkaniu, nie będąc w stanie niczym się zająć. Gdy myślała o sytuacji, w jakiej znalazła się jej Dorotka, serce jej ściskał ból. Niestety, nie była w stanie zapłakać. Prześladujący ją dręczyciel tej nawet ulgi do niej nie dopuszczał, strącając w piekielną otchłań.

Najgorsze tortury przeżywała podczas zakupów. Każdy produkt kilkakrotnie zdejmowała i z powrotem wkładała do regału, gdyż prześladujące ją głosy dręczyły przeróżnymi groźbami. Nie wiedziała zaiste jakim cudem wciąż jeszcze przygotowywała posiłki dla córeczki. Sama przestała jeść, a nawet myć się, gdyż zdawało się jej, że wszystko w łazience jest zatrute. Często wychodziła nocą z mieszkania, gdyż prześladował ją głos diabła: „Uciekaj Polu z tego mieszkania, bo zwariujesz”. Lub też: „No, przygotuj się na śmierć, Polu!”. Drżąc z zimna krążyła po pustych ulicach, przepędzana z jednej na drugą sterującymi nią głosami potępieńców. Wracała nad ranem i wchodziła w ubraniu pod kołdrę, żeby się ogrzać, śmiertelnie wyczerpana. Lecz mimo to nie mogło być mowy o uśnięciu.

Wycieńczona wielotygodniowym głodowaniem i bezsennością zaczęła powoli opadać z sił. Wyglądała jak kościotrup. Konała u boku zamykającej się ze strachu na klucz córki. Wokół otaczała ją nienawiść: w sąsiedztwie, na zakupach, na ulicy. Co gorsza, nienawidziła nie tylko Niemców, lecz również Polaków. Zrobienie zakupów, ugotowanie obiadu, przebranie się lub umycie graniczyło z bohaterstwem. Poznała straszliwe cierpienia głodowej śmierci, gdyż z jednej strony przekonana była, że wszystko jest zatrute, z drugiej zaś odczuwała potworny ból skurczonego z głodu żołądka.

Dla małej Dorotki była to prawdziwa tragedia. Dotąd w jej życiu matka stanowiła jedyne oparcie, gdyż ojciec opuścił je, gdy miała cztery lata. Znalazł sobie odpowiedniejszą dla partyjnego karierowicza żonę niż bezpartyjna, religijna Pola, prowadząca obie córeczki za rączkę w każdą niedzielę do kościoła.

W Polsce oprócz wspaniałej matki miała dziewczynka babkę, starszą siostrę, krewnych, koleżanki i życzliwe, dobre nauczycielki. Była najlepszą w klasie uczennicą, tutaj z trudem radziła sobie z nauką. Tam była dumna z matki, tu wstydziła się jej. Nie mogła jej rozpoznać w zaniedbanej, chorej psychicznie kobiecie. Na szczęście w początkowym okresie po przyjeździe chodziły do kościoła i proboszcz ich parafii otoczył je opieką. Wkrótce Dorotka opanowała język niemiecki, dobrze się uczyła, nie miała jednak przyjaciółek, gdyż szkolne koleżanki traktowały ją z rezerwą, była samotna i smutna. Podobnie jak matka tęskniła za Polską, wydzwaniała do babki, do siostry, do innych krewnych i koleżanek, zajmowała się wysyłaniem do nich paczek.

Obserwując jak matka z pięknej, wypielęgnowanej, subtelnej blondynki przeistacza się w ludzkiego wraka, buntowała się przeciwko Bogu.

„Jak to? – zwracała się do Niego. – Taką dobrą, uczciwą, religijną kobietę spotykają same nieszczęścia! Ty albo w ogóle nie istniejesz albo nie jesteś ani dobry ani wszechmocny. A już na pewno nas nie kochasz.

W wieku dojrzewania przestała chodzić do kościoła, uciekała przed księdzem, który usiłował wprowadzić ją na dobrą drogę. Zaczęła szukać oparcia w poznanym w dyskotece szemranym towarzystwie, które wciągnęło ją do brania narkotyków. Nie pamiętała nawet, z kim straciła cnotę. Rzadko spędzała w domu noce, w ogóle rzadko się w nim pojawiała.

W tym czasie jej matka całymi dniami i nocami leżała znieruchomiała w łóżku, usiłując siłą woli, jak się jej zdawało, na odległość telepatycznie bronić córki przed wstrzykiwaniem jej heroiny, przed katowaniem przez nazistów, przed niewyobrażalnymi torturami. Następowały omamy wzrokowe. Widziała Dorotę broczącą krwią, skatowaną, z powybijanymi zębami, z rozwaloną czaszką. Musiała więc w końcu ubrać się, wsiąść na rower i szukać córki w różnych miejscach, żeby wykupić ją z rąk oprawców, którzy w tym czasie, o czym była przekonana, przewozili dziewczynę do szpitala, gdzie operowano ją, składając nieraz z kawałków, by ukryć przed Polą swe bestialstwo. Po każdej takiej operacji dziewczyna wymagała szczególnej opieki, a przy tym trzeba było od początku uczyć ją chodzenia, mówienia, w ogóle życia. Jęczała straszliwie, wzywając nieustannie swą mamę, lecz naziści kazali różnym Niemkom udawać jej matkę, by sobie nie przypomniała, że jest Polką.

Proboszcz jej parafii interesował się nieszczęsną kobietą. Gdy zbyt długo trwała jej psychoza, zawiadamiał wydział zdrowia, prosząc o interwencję. Zjawiał się wówczas w jej mieszkaniu urzędnik i wzywał karetkę pogotowia, którą zawożono ją do kliniki psychiatrycznej.

Dorota odwiedziła ją tam parę razy, lecz szpital czynił na niej tak przykre wrażenie, że w krótkim czasie zaniechała tego. W przekonaniu, że matka wiecznie będzie tam wracała, przeniosła się do starszego parę lat od niej, bezrobotnego narkomana.

Gdy w Polsce nastąpiły przemiany, Pola akurat wyszła po półrocznej kuracji ze szpitala. Była w doskonałej formie, do czego w znacznej mierze przyczyniły się wieści z ojczyzny, które z wypiekami na twarzy chłonęła w klinice, oglądając telewizję. Co z tego, skoro z przerażeniem stwierdziła, że córki nie ma w domu. Pokój dziewczyny był pusty, gdyż zabrała ze sobą wszystkie swe rzeczy i przedmioty, nawet meble. Jednak Pola nie załamała się. Wstąpił w nią nowy duch. Napełniona energią postanowiła przede wszystkim odnaleźć córkę.

W gimnazjum poinformowano ją, że Dorota od trzech miesięcy nie przychodzi do szkoły. Usiłowano ją o tym zawiadomić, lecz przebywała w klinice psychiatrycznej. Koleżanki nie utrzymywały z jej córką kontaktu. Nikt nie wiedział, co się z nią dzieje. Jedynie ksiądz powiedział załamanej matce, że Dorota stoczyła się na dno i żyje wśród narkomanów. Wiadomość ta spadła na Polę jak grom z jasnego nieba, ale nie poddała się. Postanowiła odnaleźć córkę i wyciągnąć za uszy z koszmarnego środowiska. Chodziła po narkomańskich melinach, dopytując się o córkę. Po pewnym czasie udało się jej zdobyć adres jej kochanka.

Drzwi otworzyła jej dziewczyna. Była pod wpływem narkotyku, ale dość przytomna.

– O ma...mu...sia! – wybełkotała. – Ty wyz...drowiałaś? Ale ładnie wyglądasz.

– Dorotko! – krzyknęła Pola i przytuliła ją, przerażona wyglądem córki. – Zabieram cię do domu.

– A... my mamy jakiś... dom? – spytała dziewczyna, nie uwalniając się z uścisku.

– Oczywiście – zapewniła ją gorliwie. – Wysprzątałam, zrobiłam pranie, wszystko wyczyściłam, kupiłam nowe meble do twojego pokoju.

Dorota powoli uwolniła się z uścisku.

– Ale... ja... ja już... chyba muszę tu zostać. Tak się jakoś już... przyzwyczaiłam do takiego...

– Ale gadanie – przerwała jej Pola – do niczego się nie przyzwyczaiłaś. Wpuść mnie do środka. Pomogę ci się spakować.

– Niech ci będzie – dziewczyna machnęła ręką. – Ciekawa jestem, jak tam jest w tym... naszym domu.

W brudnym, śmierdzącym mieszkaniu leżał w rozwalonej pościeli narkoman ze słuchawkami na uszach i chyba nie zdawał sobie sprawy z tego, co się dzieje. W każdym bądź razie nie wykazywał żadnej reakcji.

Dziewczyna upchnęła do walizki trochę ciuchów.

– A... nie mam tu nic specjalnego. Jedźmy już do tego... domu.

Gdy stanęły pod domem, rozejrzała się dokoła.

– Hmm... To my tu teraz będziemy mieszkać? – spytała nieprzytomnie.

– Zawsze tu mieszkałyśmy – odpowiedziała łagodnie Pola – ale nie poznasz naszego mieszkanka. Czyściutko jak w pudełeczku.

Gdy weszły do mieszkania, dziewczyna od razu udała się do swego pokoju i zwaliła się na tapczan.

– Przynieś mi sok pomarańczowy – zwróciła się do matki.

– Może byś się wykąpała? – spytała Pola, stawiając przed nią karton soku i napełnioną nim szklankę. – Może byś coś zjadła?

– Nie, nie... daj mi od... po...cząć – wybełkotała.

Po opróżnieniu całego kartonu, zapadła w jakiś rodzaj półsnu, od czasu do czasu pojękując. Pola zdjęła jej buty i przykryła kocem, pod głowę podłożyła jasiek. Dziewczyna leżała tak przez trzy dni, jęcząc i zrywając się co jakiś czas na równe nogi, po czym wypijała szklankę soku i kładła się z powrotem.Rozdział 2

Na horyzoncie pojawił się wreszcie klasztor sióstr Norbertanek położony nad Rudawą w miejscu, w którym wpada ona do Wisły. Było więc wreszcie na czym zatrzymać oko. Dotychczasowa droga była nieciekawa. Rzeka jak rzeka. Owszem przyjemnie było na nią patrzeć, ale domy po obu jej stronach były szare i brzydkie. Przez całą długą drogę wzdłuż jej brzegu dręczyły Dorotę ponure wspomnienia. Tak wiele lat upłynęło od tego czasu, a wszystkie te przeżycia tkwiły w jej świadomości tak mocno, że odczuwała wręcz przeżyty wówczas ból. Jak przez mgłę widziała siebie na tapczanie i pochylającą się nad nią matkę. Cierpiała straszliwie. Zdawało się jej, że umrze z bólu, jeśli nie wstrzyknie sobie heroiny. Jednak z drugiej strony gdzieś z tyłu głowy czuła się szczęśliwa, że odzyskała oparcie w matce, że to matka troszczy się teraz o nią, a nie ona o leżącą nieruchomo, obezwładnioną depresją matką. Czuła się jak w dzieciństwie, gdy chorowała na anginę, a jej kochana mamusia kładła jej dłoń na czole, by sprawdzić, czy ma podwyższoną temperaturę. Wiedziała, że to niesamowite cierpienie przejdzie, skoro jest u mamy. Musiała jakoś przetrwać, by tutaj pozostać.

Istotnie po trzech dniach skręcający wnętrzności ból ustąpił, poczuła straszliwy głód. Uszczęśliwiona Pola ugotowała rosół z kurczaka. Usiadły w kuchni przy stole, przyglądając się sobie nawzajem z radością.

– Teraz wezmę kąpiel – oznajmiła Dorota – a ty w tym czasie ugotuj drugie danie, bo wciąż jestem strasznie głodna.

– Usmażę szybciutko kotlety – odpowiedziała uszczęśliwiona matka.

Dziewczyna wysypiała się, odpoczywała, chodziła z matką na spacery, podczas których zachwycała się pięknem budzącej się do życia natury.

– Wiesz, po raz pierwszy w życiu zwracam na to uwagę – powiedziała podczas pewnego spaceru, z zachwytem przyglądając się pączkom na mijanych drzewach.

Miała wspaniały apetyt. Matka gotowała jej ulubione potrawy. Jadła, jadła i opowiadała o sobie. Włosy stawały Poli dęba, gdyż były to mrożące krew w żyłach opowieści o nocnych eskapadach.

W szkole nikt nie pytał Doroty, co się z nią przez trzy miesiące działo. Nadrobiła zaległości w nauce i zdała maturę.

Podczas wakacji pojechały do Polski na rekonesans z ogromną nadzieją. Tym większą, że ojciec Doroty jako prawnik związany ze śląskim oddziałem monopolistycznego wydawnictwa RSW Prasa został mianowany likwidatorem i zajmował się między innymi prywatyzacją wydawnictwa oraz obsadzaniem stanowisk redaktorów naczelnych. Kiedy Pola z chwilą powstania „Solidarności” przeszła z „Gazety Zachodniej” na etat do prasy tego Ruchu, jej były mąż, działacz partyjny wrogo do niego nastawiony, zaczął nagle ją odwiedzać, choć dotąd nie interesował się nawet córkami. Indagował ją nieustannie o jej działalność. Najwidoczniej pomogło mu to w zdobyciu pozycji likwidatora. Gdy jednak Pola po przyjeździe do Polski usiłowała się z nim spotkać, wykręcał się od tego. Widząc, że nie może liczyć na niego w znalezieniu pracy, udała się do nowego naczelnego redaktora „Gazety Zachodniej”, którym został były dziennikarz partyjnego dziennika. Do mianowania go na to stanowisko wystarczyła krążąca fama, że podczas weryfikacji dziennikarzy w czasie stanu wojennego odważnie stwierdził: „przywódcy „Solidarności” mieli słuszność”. Z obawy, iż Pola stanowi zagrożenie dla jego pozycji, wszak w obecnej sytuacji prędzej jej należałoby się to stanowisko, odmówił przyjęcia jej do pracy, wykręcając się, że nie ma już wolnych etatów. Próbowała jeszcze szczęścia w innych redakcjach. Bezskutecznie. Jej starsza córka Irena zatrudniona w warszawskim oddziale telewizji również nie była w stanie jej pomóc i odradzała powrót do Polski.

Większość jej przyjaciół z „Solidarności” wyemigrowała za granicę. Nie zamierzali wracać, aczkolwiek wszyscy już niemal mieli za sobą rekonesans na miejscu. Ci zaś, którzy zrobili karierę w kraju, byli dla niej nieosiągalni. Ich sekretarki odmawiały połączenia z nimi. Jeden z takich przyjaciół zajmował prominentną pozycję polityczną w Warszawie. Jego sekretarka powiedziała jej, że jest bardzo zajęty, ale może ją połączyć z jego żoną. Gdy Pola przypomniała się jej, kobieta zdenerwowała się:

– A co pani sobie wyobraża! – krzyknęła oburzona – to nie są dawne czasy. Mój mąż nie jest sekretarzem partii, żeby załatwiał znajomym pracę.

Spotkała się też z jedną ze swych więziennych współtowarzyszek niedoli. Znajdowała się w opłakanej sytuacji, na głodowej rencie inwalidzkiej, ponieważ podobnie jak Pola rozchorowała się psychicznie. Opowiedziała jej o innych kobietach z ich celi. Dwie zmarły, inne wegetowały na głodowych rentach. Ogromną przykrość sprawił Poli fakt, że nawet w gronie krewnych spotkała się z opinią, iż wprowadzenie stanu wojennego było koniecznością, więcej – obdarzano szacunkiem zbrodniczego w jej oczach generała Jaruzelskiego.

Przyjechała do Polski z nadzieją powrotu do ojczyzny. Niestety, okazało się, że nie ma tam dla niej miejsca. Nie miała szansy na zdobycie pracy, a co za tym idzie mieszkania. Gdziekolwiek się pojawiła, natrafiała na mur niechęci. Redakcyjna koleżanka, z którą siedziała w tym samym pokoju w „Gazecie Zachodniej” zdziwiła się, że Pola, wracając z Niemiec, nie ma pieniędzy na kupno mieszkania.

– Dobrze ci tak, po co pchałaś się do „Solidarności”? Sama sobie jesteś winna. Teraz są inne czasy – stwierdziła. – Tacy ludzie jak ty w ogóle nie nadają się do demokracji. Demokracja wymaga silnego charakteru. Ja bym tam na twoim miejscu i w Niemczech sobie poradziła. Ty jesteś po prostu za słaba, gdziekolwiek byś była!

Po powrocie do domu odtrącona i upokorzona Pola rozchorowała się i znowu wylądowała w klinice psychiatrycznej. Było to znienawidzone przez Dorotę miejsce. Dziewczyna wzdragała się przed każdą wizytą w tym ponurym przybytku ludzkiej niedoli. Czuła się całkowicie bezsilna wobec choroby matki. W żaden sposób nie potrafiła jej pomóc. Postanowiła przenieść się do Polski bez niej.

Dzięki temu, że była dopuszczona do studiów w Niemczech, udało jej się dostać miejsce na Wydziale Filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Zachłannie korzystała z atrakcji studenckiego życia. A przy tym zwiedzała zabytki, chodziła do muzeów, teatrów, na koncerty i opery. Kochała muzykę. Jeszcze w szkole podstawowej w Polsce chodziła do szkoły muzycznej. W Niemczech miała pianino, na którym często grała. Teraz poczuła się w swoim żywiole, starając się zagłuszyć rozpacz z powodu tragicznego losu swej nieszczęsnej matki.

Nigdzie dotąd nie czuła się tak wspaniale jak na ulicach tego zabytkowego miasta. Otaczający ją ludzie wydawali się jej bliscy jak rodzina. Dawne budowle urzekały metafizyczną tajemniczością. Unosiła się nad nimi aura dobrych duchów przeszłości utrzymujących dziejową ciągłość w tym niezwykłym mieście. Tu nawet śmierć pulsowała życiem. Stała z nią teraz oko w oko, lecz w jakże cudownym wymiarze: w olśniewającej architekturze, w dziełach wybitnych artystów, w Katedrze na Wawelu, Grobach Wawelskich i w Komnatach, w innych świątyniach i muzeach, w tablicach pamiątkowych, nawet w dawnych staropolskich nazwach ulic żyjących wspomnieniem tych, którzy dawno stamtąd odeszli.

Najbardziej oczarowała ją romantyczna aura Rynku – najpiękniejszego w Europie placu renesansowego, jak twierdzili koneserzy. Kiedyś podczas wieczornego spaceru stanęła jak wryta, poruszona urokiem wyeksponowanych oświetleniem starych kamienic, a zwłaszcza niepowtarzalnych sylwetek Bazyliki Mariackiej i Sukiennic. Chłonęła ekscytującą atmosferę wypełnionych po brzegi tarasów kawiarń, z których dochodził pomruk ściszonych rozmów i śmiechu tłumionego jakby w obawie, by nie prysł czar tego natchnionego miejsca.

Co najmniej raz w tygodniu chodziła na Wawel. Najpierw wchodziła do Katedry, stanowiącej dla Polaków najważniejszą świątynię w historii kraju. To z nią związane było życie królów Polski. Tu przyjmowali królewską koronę, zawierali śluby, chrzcili dzieci, a po śmierci tutaj składano ich szczątki. Ale nie tylko królowie byli tu pochowani, lecz również wielcy wodzowie i dwaj uwielbiani przez nią wieszczowie: Adam Mickiewicz i Juliusz Słowacki.

Kontemplowała w Katedrze każdy szczegół, chodziła dokoła, podziwiając wciąż na nowo wszystkie kaplice. Najdłużej stała zawsze przed Czarnym Krzyżem, pod którym ongiś modliła się Królowa Jadwiga. Doznawała w Katedrze niezmiennie głębokiego wzruszenia. Drżała na całym ciele, z jej oczu płynęły łzy. Tak samo wzruszona była w komnatach, zdawało się jej, że powinna w nich mieszkać. To było jej największe marzenie – zamieszkać na Wawelu.

Zdawało się jej nieraz, że widzi na ulicach miasta postacie z dawnych czasów. A to dumnie kroczących szlachciców w kontuszach, a to chyłkiem przemykające, wystrojone mieszczki, to znów onieśmielonych chłopów w sukmanach. Pod Wawelem zdarzało się jej zobaczyć jadące w jego kierunku, bogato zdobione karoce i odkryte powozy z dostojnymi osobami, a nad Wisłą sunął przed jej oczami tłum miejskiej gawiedzi w średniowiecznych ubiorach.

Czasem przesuwały się przed jej oczami duchy przyobleczone w szaty królewskie, zbroje rycerskie, habity mnichów i księże sutanny. Często ukazywały się jej świetliste anioły, walczące zaciekle z czarnoskrzydłymi potworami usiłującymi powalić miasto na kolana przed zachłanną diabelską potęgą. Widziała, jak odnoszą wspaniałe zwycięstwo, przeganiając z miasta moce ciemności.

Zaczęła się zastanawiać, czy jest normalna. Poszła nawet do psychiatry i opowiedziała mu to wszystko, ten jednak wygnał ją z gabinetu:

– Niech mi pani nie zawraca głowy! – obrugał ją. – W poczekalni siedzą ludzie naprawdę cierpiący, a pani zajmuje mi czas swą bujną wyobraźnią!

O tak, Dorota miała bardzo bogatą wyobraźnię. Najgorsze, że czasami nie potrafiła odróżnić jej wytworów od rzeczywistości. I wówczas ogarniał ją lęk przed psychiczną chorobą.

Pewnej nocy popijała wino przy barze w Piwnicy pod Baranami, gdy nagle ściągnął jej wzrok siedzący opodal przystojny młodzieniec w czerwonym swetrze. Zauważyła to towarzysząca jej przyjaciółka z lat dziecinnych studiująca w szkole teatralnej.

– Ten facet patrzy na ciebie ze spermą w oczach – zwróciła się do niej, chichocząc. – On cię dosłownie rozbiera oczyma. Trzeba przyznać, że wart jest grzechu – zaśmiała się głośno – prawdziwy ogier.

Wybitnie atrakcyjny, krótko ostrzyżony brunet wspaniale tańczył. Rozpierał go temperament. Nad ranem znalazła się u niego w łóżku, a nazajutrz przeniosła się do niego.

Wiktor ukończył nie dawno studia i pracował w jakimś instytucie naukowym. Sam nie zarabiał wiele, lecz miał majętnych rodziców, którzy urządzili mu na Starym Mieście wytworną garsonierę. Cyniczny i zblazowany nigdy jej nie powiedział, że ją kocha. Łączył ich wyłącznie szalony seks. Rozgoryczony był po utracie swej wielkiej miłości. Jego ukochana Iza studiowała w szkole aktorskiej. Nie dość, że rzuciła go dla znanego aktora, to w końcu popełniła wspólnie z kochankiem samobójstwo, co pogrążyło Wiktora w rozpaczy. Opowiadał o tym Dorocie ze łzami w oczach:

– Powiedziała, że chcą, żeby ich miłość wiecznie trwała, więc muszą wspólnie umrzeć jak Romeo i Julia, by to uczucie pozostało na zawsze, by nigdy nie osłabło, co z pewnością nastąpiłoby, gdyby dalej żyli.

Kiedy otrząsnął się z rozpaczy, z dość przyzwoitego młodzieńca przeistoczył się w playboya, rzucił się w wir niewiarygodnej rozpusty. Wszystkie noce spędzał w lokalach, sprowadzał do siebie po dwie, trzy dziewczyny. Nie potrafił już się zakochać. Zamienił się w typowego playboya. Przed Dorotą otworzył serce, więc wiedziała, że nie ma w nim dla niej miejsca, że króluje tam niepodzielnie duch Izy.

Wkrótce ów playboy powrócił do swego normalnego sposobu życia porzuconego na jakiś czas po jej wprowadzeniu się do niego. Urządzał w swojej osiemdziesięciometrowej garsonierze pijackie libacje i orgie seksualne, w których uczestniczyła. Coraz brutalniej ją traktował, podczas awantur posuwał się do rękoczynów, jednak nie byli w stanie się rozstać.

Dorota uwielbiała piękno krakowskich świątyń. Miała taką swoją ulubioną trasę. Często po zajęciach na uczelni wstępowała do pobliskiego barokowego kościoła św. Anny. Obchodziła go dokoła, podziwiając obrazy i rzeźby. Następnie szła do Kościoła Mariackiego, gdzie szybko przechodziła obok adorujących Przenajświętszy Sakrament i zatrzymywała się z tyłu, by podziwiać piękne witraże, następnie wchodziła w Grodzką, gdzie odwiedzała kościoły Dominikanów i Franciszkanów. Gdy miała więcej czasu szła jeszcze na wzgórze zamkowe, by obejść dokoła wawelską katedrę.

W pewien wieczór wracała z uczelni ciężko załamana, gdyż nie zaliczyła ćwiczeń. Wieczne balowanie spowodowało, że opuściła się w nauce. Ogarnął ją smutek i zniechęcenie do obecnego trybu życia. Miała już dość libacji, ekscesów seksualnych i wiecznych awantur. Weszła do Kościoła Mariackiego. Przypomniała sobie swój pierwszy pobyt w Krakowie w dzieciństwie. Jak na zniszczonej taśmie filmowej ujrzała siebie, siedzącą w tym pięknym kościele obok swej ślicznej mamusi, która modliła się żarliwie. Zatęskniła za nią nieprzytomnie. Po policzkach zaczęły jej spływać łzy.

„Gdzie jesteś?” – zwróciła się ze ściśniętym z żalu gardłem do Boga. „Co zrobiłeś z moją dobrą mamą? Dlaczego dopuściłeś do tego, bym ja, jej ukochana córka, upadła tak nisko?”.

Poczuła się jak ostatnia dziwka. Otarła łzy i wyszła z kościoła z zamiarem zatelefonowania do matki.

– Jak mogłam opuścić ją w nieszczęściu? – wyszeptała skruszona. – Jak mogłam zostawić ją tam zupełnie samą?

Udała się na Pocztę Główną, by zamówić rozmowę. Zastanawiała się, czy zatelefonować do kliniki czy do domu. Gdy ostatnio rozmawiała z matką, a było to przed miesiącem, ta wprawdzie wciąż jeszcze przebywała w szpitalu, ale była już w lepszej kondycji.

„Zadzwonię do domu” – zdecydowała.

– Mamusia! – krzyknęła mile zaskoczona, gdyż nie miała zbyt wielkiej nadziei, że ją tam zastanie. – Wypuścili cię wreszcie. Strasznie się cieszę!

– Dorotko, kochanie, to cudownie, że dzwonisz – ucieszyła się Pola. – Witaj! Tak się za tobą stęskniłam!

– A dobrze się już czujesz? – spytała dziewczyna niepewnie.

– O tak – zapewniła. – Tym razem naprawdę postawili mnie na nogi. Chyba już się więcej nie rozchoruję. Czuję się doskonale, tylko ciebie mi brak.

– Ja też za tobą tęsknię – szczerze wyznała Dorota.

– Powiedz, jak ci się tam wiedzie – spytała z troską matka.

– Fatalnie – rzekła ze ściśniętym gardłem. – Nie zaliczyłam ćwiczeń i... w ogóle.

– To wracaj do domu – przekonywała ją Pola.

– Tak myślisz? – dziewczyna zawahała się.

– Oczywiście! – zapewniła ją matka.

Zaczęła gorączkowo przedstawiać swój wyśniony plan:

– Przeniesiemy się do Monachium i zaczniesz studiować dziennikarstwo. To taki wspaniały zawód. Mogłabym ci później służyć radą i pomocą, gdy zaczniesz pracować w jakiejś gazecie. Co ci przyjdzie z tej filozofii? A poza tym Monachium to skupisko Polonii, tam jest Polska Misja Katolicka, działają polonijne organizacje. Mam tam znajomych z „Solidarności”. Będziemy sobie żyły jak w Polsce, chodziły do polskiego kościoła, na polskie imprezy, oglądały telewizję Polonia, kupowały polskie książki i gazety.

Dorota poczuła nagle dreszcz ekscytacji na myśl o takiej decyzji. „Zostawić to wszystko i na nowo ułożyć sobie przyzwoite życie!”.

– Chyba masz rację – powiedziała po chwili. – Tak zrobimy.

– Cudownie! – krzyknęła uradowana Pola. – Kiedy przyjedziesz?

– No, jak najszybciej – odpowiedziała zdecydowanie. – Jak tylko wszystko załatwię.

Dziewczyna nie miała pewności, że matka już więcej się nie rozchoruje. Pola nieraz już była w dobrej kondycji, a gdy tylko pojawiły się jakieś problemy, znów lądowała w klinice. Miała jednak nadzieję, że gdy będzie z nią mieszkała, to uda się jej dopilnować, by ta zażywała leki. W przypadku ciężkiej psychozy postanowiła wozić ją do lekarza na zastrzyki i wszystkiego dopilnować. Doszła do wniosku, że jej miłość i czuła opieka przywróci w końcu matkę do zdrowia.

Wiktor nie usiłował jej zatrzymać. Tuż przed jej odlotem zaproponował jej wspaniałe pożegnanie na zorganizowanym przez jego instytut balu karnawałowym poprzedzonym bankietem. Zaprosił też Szymona – jednego ze swych licealnych kolegów. Nie znała go, gdyż nie należał do grona bliskich przyjaciół playboya uczestniczących w organizowanych przez niego imprezach.

Młodzieniec zrobił na Dorocie niesamowite wrażenie. Nigdy dotąd nikt tak obłędnie jej się nie podobał, chociaż właściwie nie był w jej typie. Gustowała raczej w południowej urodzie, a on miał jasne, lekko zmierzwione, zasłaniające kark włosy i blado-niebieskie oczy o stalowym blasku. Gdy się uśmiechał promieniała cała jego postać. Nigdy w życiu nie zetknęła się z kimś o takim uśmiechu. A przy tym cała jego sylwetka wyróżniała się wśród innych wyszukaną elegancją. Granatowy garnitur i błękitna koszula jak ulał leżały na jego wysokiej, szczupłej, muskularnej postaci...
mniej..

BESTSELLERY

Kategorie: