Miłość nas zderzyła - ebook

Vivi:

Wiedziałam, że zakochałam się w Verona Cove od pierwszego dnia, ale czekałam siedem dni, żeby to przypieczętować. Po tygodniu spędzonym tutaj wycinam w drzewie w centrum miasta moje imię. To o wiele trudniejsze, niżbyście pomyśleli, zanurzać scyzoryk w wiekowej korze. Jedenaście liter zajęło mi całe godziny, w każdym razie tak mi się wydawało. Na szczęście przed wschodem słońca nikt nie pilnuje Irving Park ani właściwie niczego. Dam głowę, że najgorszym przestępstwem, jakie widziało Verona Cove, było upuszczenie serwetki. Ten, kto ją upuścił, starał się ją złapać, założę się, ale porwał ją wiatr i w końcu gdzieś tam zamieniła się w śmieć.

Poza tym właściwie cieszyłabym się, gdyby mnie złapali – żaden problem, skoro upamiętniłam się nierównymi liniami na zawsze wyrytymi w drzewie starszym niż którykolwiek z trzech tysięcy pięćdziesięciu jeden mieszkańców miasteczka: „Vivi tu była”.

Jak już skończę, głaszczę moje rękodzieło, bo – fakt – mam naturę wandala, ale to zbrodnia namiętności. Wiem, że park nie ma mi tego za złe, bo ja go kocham, i wydaje mi się, że nawet starannie przystrzyżona trawa i oklejone ławki rozumieją moje uczucie.

Ruszam ścieżką do wyjścia i dopiero teraz uświadamiam sobie, ile jestem spóźniona. Poranne słońce przekroczyło już linię horyzontu i chodnik zdobią koronkowe cienie liści. Każdy centymetr miasteczka zalewają kwiaty – róże w kolorze fuksji pną się po kratach, forsycja płonie jak żółte fajerwerki. Idę chodnikiem, pod drzewami, z których obsypują się bladoróżowe płatki, jak w powolnej burlesce.

Dlatego właśnie chcę zostać tu na zawsze, nie tylko na lato. Na razie wobec mamy użyłam argumentu, że przy Verona Cove Hawaje wyglądają jak pływająca sterta śmieci. Na Hawajach nigdy nie byłam, ale widziałam zdjęcia. Verona Cove to małe nadmorskie miasteczko, jakiego można się spodziewać na wybrzeżu Massachusetts albo Karoliny Północnej, a tymczasem jest wciśnięte w mały przesmyk w głębi Kalifornii. Mieszkałam w kilku miastach, więc możecie mi wierzyć, kiedy mówię, że Verona Cove nie jest zwykłym miasteczkiem. Jest jak połączenie Mayberry z lasem równikowym i z Shangri-La. Każdy detal jest tak doskonały, że czuję się jak na planie filmowym i mam ochotę głaskać pomalowane pergole, skrzynki na listy w stylu retro i latarnie, które świecą jak rząd białych księżyców.

Wszystko jest czyste, ale nie nieskazitelne, i widać, że każdy kawałek miasta żyje i jest kochany.

Dzielnica handlowa to kwadrat, jej oś wyznacza Main Street. Każdego ranka mijam ładną ceglaną restaurację, miejscowy sklep żelazny i księgarnię. Sklep, do którego idę, ma na froncie szyld z kanapką i napisem „Betty Dinner” u góry, wykonanym pięknym, odręcznym pismem. Pod spodem różowymi drukowanymi literami napisane jest: „Najlepsze śniadania według »Daily Gazette«”, a niżej wymienione są dania polecane na śniadanie i lunch. Cove Coffee ma podobny certyfikat na wystawie: „Najlepsza kawiarnia według »Daily Gazette«”. W miasteczku wszystkiego jest po jednym: jedna apteka, jeden spożywczy, jeden sklep z rękodziełem – więc z założenia każdy jest najlepszy, ale podoba mi się to, że miasteczko docenia wkład każdego z nich.

Kiedy wchodzę do knajpki, rozlega się dźwięk dzwonka, a mnie uderza zapach syropu klonowego, kawy i aromatycznych kiełbasek. Przychodziłam tu przez wszystkie siedem poranków, bo o tej porze nie ma gdzie pójść, a jestem tak podniecona pobytem w nowym miejscu, że budzę się wcześnie rano.

Dziś zjawiam się później niż zwykle i Betty’s jest pełna osiemdziesięciolatków – obłoki siwych włosów unoszą się jak chmury nad oparciami winylowych siedzisk w błękitnym kolorze.

Betty stoi przy kasie i wciska przyciski.

– O, dzień dobry, słodki pączusiu. Sekundka.

Myślę, że Betty słowa takie jak: skarbie, kochanie i słoneczko, ma wytłoczone w umyśle na dwóch kostkach do gry. Przy każdym kliencie wstrząsa jedną albo dwiema naraz i losuje jedno słowo albo kombinację: słodki pączusiu, skarbie złoty, laleczko kochana. Lubię słyszeć, kim jestem każdego dnia. Pieszczotliwe określenie jest jak ciasteczko szczęścia w mojej ulubionej chińskiej restauracji; nie dlatego tam chodzę, ale przeżycie jest tym milsze.

Betty wychodzi zza lady i mierzy wzrokiem pełną salę.

– Może będziesz musiała minutkę poczekać, aż stolik się zwolni.

Ale ja zdążyłam namierzyć mój cel: starszego mężczyznę w cienkim swetrze.

– Nie ma sprawy. Usiądę z panem policjantem Hayashim.

Spogląda na mnie, jakbym powiedziała: a teraz oswoję tygrysa i będzie mnie karmił naleśnikami.

– Hm, kochanie, on ma specyficzne podejście do porannej samotności. I nie tylko porannej.

– Nic nie szkodzi. – Uśmiecham się do niej, bo wiem coś, czego nie wie ona: pan Hayashi nie jest mrukiem.

W trzeci poranek, który tu spędzałam, po drodze do Betty’s zauważyłam owczarka niemieckiego – ze szpiczastymi uszami i kanciastym pyskiem. Siedział z tyłu w radiowozie.

– Za co cię zamknęli, słodziaku? – spytałam przez uchyloną szybę. Pies spojrzał na mnie, z dumą i spokojem wymaganym w jego zawodzie. – Na pewno nie za napad ani pobicie, wykluczone, na to jesteś zbyt łagodny, to widać. Narkotyki? Nie, nie ten typ. Aha! Założę się, że za kradzież. Ciekawe, czego? Pizzy ze stołu? Tortu sprzed nosa jakiegoś dziecka? Wyglądasz mi na łasucha.

Jego długi ogon uderza o oparcie kanapy.

– Skrzydełka bez kości w sosie jamajskim – odezwał się za mną cichy głos. – To jej słabość.

Suczka. Poczułam się głupio, że myślałam inaczej. Ona, oczywiście, merdała ogonem na widok swojego partnera – mężczyzny z siwymi włosami w granatowym policyjnym mundurze. Jak był dość blisko, odczytałam nazwisko na srebrnej plakietce: „Hayashi”.

– Ale nie została aresztowana. Przynajmniej na razie. – Wypił łyk kawy na wynos z Betty’s.

– Oj, wiem, że jest na służbie – powiedziałam. – Zaczepiłam ją tylko. Nie mogłam się powstrzymać, mam bzika na punkcie psów, a to prawdziwa perełka. Znam się na tym.

– Tak, to dobry pies, prawda, Babs?

– Babs? – spytałam, zjeżona. Co za imię dla policyjnego psa! Serio, wszystkie owczarki niemieckie wabią się Rex, Maverick albo Ace.

– Właściwie Kubaba.

Jeszcze większy absurd, ale starałam się nie reagować.

– No, miło cię poznać, Kubaba – powiedziałam do psa, odwróciłam się do jej partnera i wyciągnęłam do niego rękę. – A ja jestem Vivi.

Podał mi rękę.

– Jesteś praworządną obywatelką?

– Nigdy nie byłam aresztowana. – Uśmiechnęłam się, bo nie miałam odwagi powtórzyć jego słów. – Jak na razie.

Potem poszłam do domu i odszukałam imię Kubaba. I teraz rozumiem policjanta Hayashiego na tyle, że wiem, że będzie dla mnie miły.

– Cześć! – mówię, podchodząc do jego stolika. Wpatruje się w krzyżówkę, którą starannie wypełnia drukowanymi literami, niebieskim długopisem. – Vivi. Poznaliśmy się w tym tygodniu. Zażartowałam, że pana służbowy pies jest aresztowany.

Podnosi wzrok i przygląda mi się, jakbym próbowała go oszukać.

– Pamiętam.

– Kubaba – mówię – była jedyną niezależną królową Sumerów. Jedyną kobietą na sumeryjskiej liście królów.

Na jego twarzy pojawia się uśmiech.

– Przeczytałaś o niej?

Świat owczarków samców szkolonych, żeby rozerwać gardło przestępcom, a on nazwał swoją królową zgodnie z tym, jaka jest: równa im.

– Mogę się przysiąść?

Rozgląda się, ewidentnie szukając innego wolnego miejsca, żeby mnie odesłać. Ja się miło uśmiecham i czekam, aż się podda. W końcu wszyscy się poddają. Jego wzrok wraca do mnie.

– Oczywiście, że możesz.

Hm. Staroświecki przytyk, po którym powinnam spytać kulturalnie: czy mogłabym się do pana przysiąść? Ale siadam po prostu na ławce naprzeciwko niego i rzucam torbę obok.

I dobry policjant nie wie, co ze mną zrobić.

– Na pewno nigdy nie byłaś aresztowana? – pyta. – Wyglądasz mi na taką, co nie przejmuje się zasadami.

Kładę sobie rękę na piersi, teatralnie.

– Nigdy w życiu!

Zaciskam wargi, żeby się nie uśmiechnąć. Bo nawet gdybym została przyłapana na nacinaniu drzewa, wiem, że Hayashi ma miękkie serce. Kiedy wraca do swojej krzyżówki, ja otwieram szkicownik na stronie, na której pracowałam wczoraj wieczorem. Słowo inspiracja jest nabazgrane u góry i się ze mną drażni. Żeby przedstawić wabi-sabi, chciałam narysować prostą różową suknię, czysty jedwab postrzępiony u dołu. Ale mnie olśniło i teraz jest to dziewczyna w gałęziach kwitnącej wiśni, z których opadają płatki, kiedy się obraca.

Zaczynam od nowa na sąsiedniej stronie i od czasu do czasu zerkam ukradkiem na mojego kompana. Kiedy nie zna odpowiedzi, żuje czubek długopisu i zerka groźnie na gazetę, jakby mogła się przestraszyć i podpowiedzieć mu właściwe słowo.

– Hej, laleczko – mówi do mnie Betty i nalewa mi kawy do kubka. Kawę piję dla smaku, oczywiście, bo kofeina to ostania rzecz, jakiej potrzebuję. Większość rzeczy robię w życiu dla smaku, nie z konieczności. – Przechodzimy do gofrów?

Pierwszego ranka tutaj zamówiłam pierwszą pozycję z menu – klasyczny omlet – i postanowiłam, że spróbuję wszystkiego po kolei. Omlety mam już za sobą.

– Tak, poproszę! Brzmi naprawdę bosko.

– Proszę, Pete. – Stawia przed nim talerz. Jajka sadzone i chrupiący bekon na ciepłych bułeczkach. Mniaaam. Do tej kolumny jeszcze nie dotarłam.

– Więc – bierze widelec – o co chodzi z tą Marilyn Monroe?

Dotykam końcówek moich loków.

– Nie chodzi o Marilyn. Chodzi o mnie.

Zabiera się do jedzenia, ale się na nim nie skupia.

– Rozumiem.

Naprawdę, czy dziewczyna nie może zrobić czegoś zwyczajnie dla frajdy? Trochę przytyłam przez ostatnie miesiące, a krągłości są dla mnie czymś nowym. Więc pomyślałam: wiesz co? świetna okazja, żeby przefarbować włosy na platynowy blond i ściąć na długość między uszami a ramionami. Nawinęłam grube pasma włosów na piankowe papiloty i nawilżam cały ten chaos płynem do trwałej. Właściwie niewiele wiem o Marilyn Monroe. Ale wpadła na dobry trop z tymi krótkimi kręconymi włosami. Kiedy podskakują na mojej głowie, czuję się zabawnie i lekko, i jakbym była gotowa, gdyby leśne elfy chciały, żebym z nim zatańczyła. I dopóki włosy mam jak Marilyn, pomyślałam, że spróbuję czerwonej szminki i lakieru do paznokci.

Czytałam, że umaszczenie zwierząt wynika z przystosowania do natury albo służy ochronie, albo jest sygnałem dla drapieżnika lub potencjalnego partnera seksualnego. Ha! Może moje platynowe włosy, czerwone wargi i różowe policzki służą temu wszystkiemu? A może po prostu lubię zwracać na siebie uwagę?

Kiedy zjawiają się gofry, odsuwam szkicownik, żeby zrobić miejsce, wbijam widelec i, oooch! Niebo w gębie, złociste, maślane, posypane cukrem pudrem. Policjant Hayashi wpatruje się w mój szkicownik. Kawałkiem bułki wyciera resztki płynnego żółtka.

– Wabi-sabi. Wiesz, co to znaczy?

– O ile dobrze rozumiem – silę się, żeby zabrzmieć mądrze – tego słowa nie da się przetłumaczyć. Wabi może oznaczać rustykalny albo nagi, albo ulotny. Sabi… to jak zanikły. Albo znikający. Stary. Razem, to jak dostrzeganie piękna w prostocie i naturze. W ulotnych chwilach, a nawet w upadku.

Wypija kawę do dna.

– Skąd się tego wszystkiego dowiedziałaś?

– Od przyjaciółki. – Mogę jeszcze nazywać Ruby przyjaciółką? Jej obraz atakuje mój umysł, jej jaskraworóżowe wargi, czarne włosy z grzywką, i ściska mnie z tęsknoty za nią, za całą jej rodziną. – Zeszłej wiosny jej mama zrobiła wielki pokaz technik mieszanych i zestawiła japońską estetykę, w której się wychowała, z zachodnią, którą studiowała.

Zanim zdąży coś wtrącić, wzdycham i wskazuję wiotką sukienkę z gałęzi wiśni.

– Próbuję przedstawić niektóre pojęcia za pomocą mody, ale nie jestem pewna, czy można doszukiwać się w nich mojej osobistej estetyki. Lubię odkrywczą, odważną modę i czuję, że jak w końcu wyjadę do Japonii, skupię się na stylu ulicznym. Był pan w Japonii?

– Nie, nie byłem. Ale… – Waha się i wyciąga pieniądze z portfela. – Zawsze chciałem zobaczyć Kinkaku-ji.

– Świątynię Złotego Pawilonu?

Kiwa głową.

– Moja matka mówiła o niej z zachwytem.

– To dlaczego nigdy pan tam nie pojechał, jeżeli pan chce?

– No, wiesz, życie. – Po tych słowach wciska na głowę znoszoną bejsbolówkę. Odchodzi od stolika bez słowa.

Ja zaraz po nim, bo w mojej porannej rutynie jest jeszcze jeden przystanek przed pracą.

Verona Cove leży ponad poziomem morza, więc jeżeli pójdzie się na zachód jakąkolwiek ulicą, w końcu dojdzie się do klifów. Niektóre urywają się nad samym oceanem, inne schodzą łagodnie do wybrzeża. Chyba wyobrażałam sobie wybrzeże Kalifornii z surferami na falach i z plamami kolorowych parasoli. Ale jest spokojniejsze, słychać tylko szum wody i śpiew ptaków. Staję na klifie, od oceanu tuż pode mną unosi się mgiełka, a ja, po tygodniu, nadal jestem oszołomiona. Natura sprawia, że przy niej najlepsi architekci, projektanci i artyści wypadają jak kiepscy amatorzy. Jestem strasznie szczęśliwa, że stoję i podziwiam panoramę błękitnego nieba i fale z białymi brzegami, i postrzępioną ziemię pod moimi stopami.

Spodziewałam się tych paru ptaków, które skaczą przy mnie, dlatego schowałam do kieszeni kawałki gofrów ze śniadania. Dziobią okruchy rozrzucone na ziemi, a ja szukam w torebce tego, czego przyszłam się pozbyć. Mam w niej dwie jaskrawopomarańczowe fiolki, muszę być pewna, że znalazłam tę właściwą.

Tabletki są śliskie. Przyciskam jedną palcem, żeby ją wyjąć. Kiedy mam ją w dłoni, zbieram siły, bo zdążyłam się przekonać, że potrzeba naprawdę sporej siły do takiej niepozornej tabletki. Zamachuję się, rozpościeram dłoń. Tabletka spada z klifu, a ja wyobrażam sobie delikatny plusk, kiedy wpada do oceanu. Może trafi na nią ryba i wynurzy nad wodę okrągły pyszczek, żeby ją połknąć, i jeżeli cierpi na emocjonalne wzloty i upadki, poczuje się lepiej. Cała przyjemność po mojej stronie, rybko!

Odwracam się plecami do Pacyfiku i ruszam w stronę pracowni ceramicznej. Nie mogę sobie wyobrazić lepszej pracy na lato. Nie muszę nosić stroju służbowego, przyglądam się, jak ludzie tworzą, co jest prawie jak podglądanie – zaglądam im w głąb duszy. Magia, mówię wam. Magia.

Ta praca trafiła mi się cudem, tak naprawdę. W drugim dniu w Verona Cove usiadłam na ławce przed pracownią, licząc na chwilę rozrywki, jak ją otworzą. Zanim pojawiła się właścicielka – godzinę później niż powinna – stępiłam ołówek na szkicowaniu sukienek. Właścicielka, Whitney, ma najcieplejszą energię i najfajniejsze loki, jakie w życiu widziałam – całe tysiące, mocno związanych. Nie mogłam przestać się gapić na jej włosy i myślałam, że musiał je stworzyć sam Bóg lokówką wielkości ołówka numer dwa. Jej przeprosiny tonęły w wyjaśnieniach – że zasiedziała się nad ceramiką do późnej nocy i że znów zaspała.

Siedziałyśmy przez następną godzinę – ja malowałam miskę dla mamy, a Whitney układała farby naszkliwne w tęczowym porządku. Cały czas przepraszała, ale powiedziałam, że nic się nie stało, że ja i sen rzadko mamy ze sobą coś wspólnego. Zażartowała, że może powinnam pracować u niej rano, żeby ona mogła się wyspać.

– Prawdę mówiąc – powiedziałam – miałam zamiar szukać pracy.

Wtedy przestała się śmiać i spytała, czy mówię poważnie, chociaż mogła mi zapłacić tylko minimalną pensję. No, cóż, pewnie się domyślacie, jaka była moja odpowiedź, skoro tu jestem i szukam kluczy w torebce.

Kiedy skręcam w High Street, widzę, że ławka przed Fired Up jest zajęta. Siedzi na niej dziewczynka w różowych tenisówkach i ciemnowłosy chłopak mniej więcej w moim wieku. Już z daleka widzę, że jego fryzura nie jest wynikiem stylizacji, ale skutkiem notorycznego braku wizyty u fryzjera – lekko zmierzwione włosy zaczynają się kręcić. Są naprawdę świetne, gdybym ja miała takie, w życiu bym ich nie ścięła, nie przefarbowała i nie zmieniła ani jednej rzeczy.

Rozmawiają, kiedy podchodzę, a mała wymachuje nogami. Chłopak ma siedemnaście albo osiemnaście lat – jest za młody, żeby być jej ojcem – ale prawie wygląda na ojca. Widzę, że ma ciemne podkowy pod oczami, więc może przez nie. A może przez luźne spodnie khaki i granatową koszulkę z kieszenią na sercu. Ubranie nie jest modne ani niemodne, po prostu praktyczne. Widać, że jest za bardzo zajęty, żeby uświadomić sobie, że jest taki fajny.

– Dzień dobry! – mówię.

Oboje patrzą na mnie jak na postać z komiksu, która nagle ożyła.

– Cześć. – Chłopak wstaje szybko, a mała za nim.

– Przyszliście malować?

– Tak – mówi.

Mała kiwa głową.

– No to wchodźcie. – Kiwam na nich jedną ręką, a drugą nadal szukam kluczy i posyłam im mój najbardziej czarujący uśmiech, żeby skłonić ich do rozmowy. Nie za bardzo lubię ciszę, po prostu do mnie nie pasuje. Wolę prowadzić dialog sama ze sobą niż czołgać się po okopach dziwnej nicości. Ponieważ nie bardzo wiem, co powiedzieć, moje myśli wracają do porannych czynności i towarzysza ze śniadania.

– Mieszkacie tu czy jesteście na wakacjach? – Przytrzymuję drzwi, a oni wchodzą do środka.

Chłopak chrząka.

– Miejscowi.

– O, świetnie. – Drzwi się za nami zatrzaskują, a ja rzucam torebkę na ladę. – Wiecie, czy policja w Verona Cove jest bardzo surowa dla takich, co pierwszy raz złamali prawo? Którzy mogli, hm, stworzyć niedozwolone dzieło sztuki na roślinie. Oczywiście, pytam w imieniu koleżanki.Jonah:

Któregoś dnia zamorduję mój budzik. Nie korzystam z budzika w telefonie, bo istnieje całkiem realna szansa, że wyrzuciłbym go przez okno mojego pokoju na poddaszu.

Każdego ranka budzik piszczy, a ja w myślach flambiruję to cholerstwo. Podpalam go na wielkiej patelni. Śmieję się, kiedy się topi. Rzadko, kiedy jestem prawie obudzony, w myślach urządzam budzikowi poważny pogrzeb wikingów. Znowu dzwoni.

Moje stopy zbiegają po schodach. Muszę. Znaleźć. Kawę. Później prysznic, załadować pralkę, rozładować zmywarkę, praca. Zanim zdążę przejść do pierwszego etapu, zauważam, że ktoś podskakuje w kuchni.

– Jonah! Dzisiaj! Dzisiaj! Dzisiaj! – Stopy Leah uderzają o linoleum przy co drugiej sylabie. Jest już ubrana, po różowe tenisówki. Miałem jedenaście lat, kiedy się urodziła, i czasami nie mogę uwierzyć, że jest już na tyle duża, że sama potrafi zawiązać sobie buty.

– Co: dzisiaj?

Jej uśmiech staje się płaską linią.

– Idę na ceramikę. Wypełniłam obowiązki z tabelki, obiecałeś.

Cholera. Rzeczywiście obiecałem.

Krzyżuje ręce.

– W zeszłym tygodniu, w środę albo w czwartek, powiedziałeś, że w poniedziałek mnie zabierzesz. Poniedziałek jest dzisiaj. To znaczy, że idziemy.

– Masz rację. – Nie jestem wystarczająco rozbudzony, żeby wymyślić, jak to zorganizować. Przed jedenastą muszę być w restauracji, a mój starszy brat i siostra są już w pracy. Ale naprawdę nie chcę zabierać do pracowni ceramicznej dwójki młodszego rodzeństwa. Jest powiedzenie o ludziach, którzy są jak ogień i woda, ale Bekah i Isaac są jak olej i gorąca patelnia. Zestawić ich razem, i są syki, plucie i czasami ogień. Wczoraj rano urządzili pojedynek na wrzaski o to, kto będzie siedział na fotelu przed telewizorem. Bekah rzuciła w głowę Isaaca poduszką, chybiła i rozbiła wazon. Dałem obojgu szlaban. Prawdę mówiąc, nie wiem, co znaczy „dać szlaban” w przypadku ośmiolatka i jedenastolatki, ale zabrzmiało to poważnie.

– I co, możemy iść? – pyta Leah.

– Tak.

– Hura, hura, hura!

Biorę kubek z szafki i odwracam się do Leah.

– Chcesz owsiankę?

– Chcę grzankę z masłem orzechowym i bananem, ale Bekah nie chciała mi upiec chleba.

– A może być owsianka z masłem orzechowym i bananem?

Krzywi się.

– Dobrze. Będzie grzanka. – Przekierowuję ręce do bochenka chleba i wkładam kromkę do tostera. Podaję Leah banana i tępy nóż. Nóż trzyma w prawej dłoni, a banana w lewej, chowając palce, jak ją nauczyłem. Tata mnie nauczył w kuchni swojej restauracji. Pokazał mi też, co by się stało, gdybym nie zastosował tej techniki, żeby chronić palce przed ostrzem. W pokazowej lekcji jako zamiennik sztucznej krwi wystąpił keczup i było wiele dramatyzmu. Miałem wtedy dziewięć lat. To była najfajniejsza rzecz na świecie. Kiedy chleb wyskakuje, kładę go na talerzu dla Leah. Smaruje go masłem orzechowym.

– Pomaluję kubek do kawy dla mamy – mówi z uśmiechem.

– Dobry pomysł. – Nalewam sobie kawy. Za nami do kuchni wchodzi Isaac. Twarz zasłania mu książka. Isaac potrafi czytać, chodząc. Mało tego, czytając książkę, chodzi lepiej niż przeciętna osoba, kiedy nie robi nic innego poza chodzeniem. Potrafi ominąć znaki drogowe, wejść po schodach i wyminąć pieszych. Czasami to denerwujące. Zerka na nas, na jego okularach odbijają się drzwi lodówki.

– Powiedziałeś, że idziemy do pracowni ceramicznej?

– My idziemy – mówię.

– Hura, hura, hura! – odzywa się Leah.

– Świetnie! Ja też idę.

– Nie. Ty masz szlaban. I spójrz na tabelę obowiązków. Kto ma wypełnione wszystkie rubryki w każdym tygodniu tego miesiąca?

Isaac mruży oczy i patrzy na wykres, szukając argumentu.

– No… Tylko Leah. Ale to nie w porządku! Ona dostaje najłatwiejsze zadania, bo jest najmłodsza. Posortować pranie i nakryć do stołu potrafi każdy.

Leah spogląda na niego gniewnie. Z całej siły się powstrzymuję, żeby nie uszczypnąć Isaaca.

– Leah ma dopiero pięć lat. Robi tyle, ile może, i nigdy nie trzeba jej dwa razy prosić.

Nikt się nie wykłócał, kiedy to moja mama zarządzała tabelą obowiązków – laminowaną planszą z sześcioma naszymi imionami po lewej stronie. Prowadziła kalendarz zajęć i wydarzeń naszej ośmioosobowej rodziny. Podpisywała usprawiedliwienia. W każdy poniedziałek rano robiła gofry, żeby osłodzić nam początek nowego tygodnia. Trzydziestego pierwszego grudnia ściągała świąteczne dekoracje. Ale to było, zanim staliśmy się siedmioosobową rodziną. W moim tacie wszystko było wielkie. Wzrost, śmiech, osobowość. Teraz patrzę na zdjęcia naszej ósemki, i kiedy sobie wyobrażę, że go tam nie ma, cała kompozycja traci równowagę. Tak jak my.

Tata żartował, że zapomniałby głowy, gdyby nie to, że mama co rano przytwierdza mu ją do tułowia. Ja byłem za mały, żeby znać powiedzenie o tym, że zgubiłoby się głowę, gdyby nie była przytwierdzona do ciała. Wpatrywałem się w kołnierzyk taty. Chciałem zobaczyć zygzaki Frankensteina na jego szyi. A kiedy zmarł, okazało się, że mamie też był niezbędny do codziennego funkcjonowania. Teraz mama właściwie nie wychodzi z sypialni. Czasami zastanawiam się, czy szepcze do swojego serca: bij, bij, bij. Do płuc: wdech, wydech, wdech, wydech. Jakby cały jej czas i energię pochłaniała sama egzystencja.

Po drodze na górę woła mnie Bekah z pokoju, który dzieli z Leah. Klęczy i przekopuje najniższą szufladę swojej szafy.

– Widziałeś moje granatowe spodenki?

– Nie. Czekaj, może. Chyba są w praniu.

– Uch. – Stękanie stanowi co najmniej połowę komunikacji Bekah ze mną. Ma jedenaście lat, ale nie pamiętam, żebym ja sprawiał tyle problemów co ona.

– Chciałam się w nie dzisiaj ubrać.

– Więc je sobie wypierz.

Rusza w stronę szafy, znowu stęka i tupie. Wypijam łyk kawy. W chwilach takich jak ta czuję gorycz.

– Co się stało? – To pośpieszna reakcja Silasa, kiedy do niego dzwonię.

Mój starszy brat pracuje w Cove Coffee jako kierownik zmiany i słyszę znajome odgłosy w tle: pracujące spieniacze mleka i urywane głosy.

– Jest jakaś szansa, żebyś wyrwał się z pracy wcześniej?

– Co? Specjalnie wziąłem poranną zmianę, żeby wrócić, zanim ty wyjdziesz na popołudniową.

– Wiem. Zapomniałem, że muszę gdzieś zabrać Leah.

– Nie możesz zabrać też Bekah i Isaaca?

Pewnie, mógłbym. Ale mogłoby się to skończyć tym, że zostawiłbym ich na poboczu jak stare meble tarasowe albo zdezelowaną kanapę, z kartką z napisem: „Do wzięcia. Za darmo”.

– Dałem im wczoraj szlaban.

Po drugiej stronie słuchawki zapada milczenie. Cisza przekazuje słowa, które padały między nami wiele razy. A co, jeżeli Isaacowi wpadnie do głowy, żeby przeprowadzić eksperyment naukowy albo Bekah postanowi, że spotka się na basenie z koleżankami, nic nikomu nie mówiąc? Czy mama się w ogóle zorientuje? Może dzięki temu w końcu by się z tego wyrwała. A może by się tym nie przejęła. Zostawić ich w domu to jak zostawić dwoje dzieci zupełnie samych. Ale Bekah ma jedenaście lat.

– Zostaw ich i powiedz mamie. Nic im się nie stanie.

Połączenie się urywa, a ja jestem przerażony następnym krokiem. Nie wiem, kiedy zacząłem się czuć jak opiekun unieruchomionego w domu chorego.

Stoję przez chwilę przed ledwie uchylonymi drzwiami, aż w końcu je otwieram. Od śmierci taty mama spędza za tymi drzwiami więcej czasu niż kiedykolwiek za jego życia. Zdarzają się dobre dni, kiedy po chwili się budzi. A bywają i złe, kiedy wydaje mi się, że obserwuję, jak umiera w zwolnionym tempie.

– Mamo?

Jej głowa odwraca się do mnie. Uśmiecha się słabo. Nigdy nie pojmę tego, jak ta izolacja wybieliła jej policzki. Kiedyś były rumiane od śmiechu. Od biegania po ogrodzie za Leah i Isaakiem.

– Cześć, synu.

– Cześć. – Podchodzę bliżej, ale nie na tyle, żeby usiąść na łóżku. – Obiecałem Leah, że zabiorę ją do pracowni ceramicznej. Silas jest do dziesiątej w pracy, więc Isaac i Bekah będą tu przez godzinę albo dwie.

– Dobrze. – Przewraca się, żeby zwrócić się twarzą do mnie. – Przepraszam, że nie wstałam, żeby zrobić im śniadanie. Jestem dziś za bardzo zmęczona.

Dzisiaj i każdego dnia od sześciu miesięcy. Ale na ogół w niedzielę udaje jej się wstać do kościoła. Te przeprosiny są wymówką. Podobnie jak pytania: Mógłbyś spakować maluchom drugie śniadanie? Mógłbyś zaprowadzić Bekah na trening piłkarski? Zawsze pyta, zawsze mówi dziękuję. I tak bym to zrobił. Wie o tym.

– Nie martw się tym, mamo.

Nie ma sensu wzbudzać w niej poczucia winy. Nie jest w stanie poczuć się lepiej. Ja nie jestem w stanie zrobić nic, żeby poczuła się lepiej. Nikt z nas nie jest w stanie. Możemy jedynie nie pogarszać sprawy.

– Dzięki, synu.

Jej uśmiech jest niemal prawdziwy, myślę.

– Co ja bym bez ciebie zrobiła?

Szczerze mówiąc, nie wiem. Przy całej tej wyrażanej wdzięczności mama na pewno rozumie, że wykonujemy jej pracę. Cała nasza starsza trójka stara się zastąpić oboje rodziców, dzień po dniu. Pewnie próbowałbym potrząsnąć mamą, żeby oprzytomniała, gdyby nie wyglądała tak krucho.

Ubieram się w te same ciuchy, które miałem na sobie wczoraj, i przelotnie zerkam na swoje odbicie w lustrze na korytarzu. Ludzie, jak to się stało, że moje włosy tak wyglądają? Chyba nie powinienem być zaskoczony. Ostatni raz u fryzjera byłem, kiedy Candice Michaels zaciągnęła mnie z ulicy do swojego salonu. Jak bezdomnego psa.

– Macie być grzeczni, kiedy mnie nie będzie, nie żartuję. Jak się dowiem, że się kłóciliście, wrócę do pracowni ceramicznej i oddam kolekcję twoich lakierów do paznokci – mówię do Bekah, a potem odwracam się do Isaaca. – A twoje ulubione książki wrzucę do pieca.

Bekah przewraca oczami. Isaac nie odrywa wzroku od książki. Kątem oka widzę tańczącą Leah. Jest tak przejęta, że nie może ustać w miejscu. Wiruje po całym pokoju.

Mamy furgonetkę, ale używamy jej tylko do wyjazdów za miasto – do centrum handlowego po szkolne ubrania albo do wielkiego kompleksu kinowego zamiast do maleńkiego kina w naszym miasteczku. Moja starsza siostra, Naomi, przez większość dni dojeżdża furgonetką na staż. Żadne z nas nie ma nic przeciwko temu, bo w Verona Cove wszędzie możemy dojść pieszo. Na każdy mój jeden krok Leah stawia dwa. Mijamy panią Albrecht i Edgara, pudla, który jest tak podobny do niej, że zastanawiam się czasem, czy jakimś cudem nie jest z nim spokrewniona.

– Cześć, dzieciaki – mówi.

Kiwam jej, a Leah głaszcze Edgara po łebku. Po lewej stronie mija nas para uprawiająca power-walking w Poważnych Strojach Treningowych, oni się z nami nie witają. W Verona Cove są dwa rodzaje ludzi: wczasowicze i miejscowi. Leah i ja jesteśmy miejscowymi w trzecim pokoleniu. Nie twierdzę, że jest między nami wojna. To przesada. Miejscowi są zależni od wczasowiczów, a nawet ich lubimy. A wczasowicze uwielbiaaaają Verona Cove. Tak o tym mówią. My, miejscowi, kochamy Verona Cove jak powietrze. Nie musimy o tym mówić ani nawet myśleć o tym codziennie. Mamy to we krwi. Z tego jesteśmy stworzeni.

Leah i ja zatrzymujemy się w Cove Coffee, ja na kolejną kawę, a ona, żeby zobaczyć Silasa w akcji.

– Cześć – mówi Silas. Podaje mi kubek czarnej kawy. – Poradziłeś sobie?

– Zostawiłem ich. To tylko godzina albo dwie. Zobaczymy, czym to się skończy.

– Nic nie widzę! – burczy Leah, więc ją podnoszę. Silas ozdabia napój bitą śmietaną, a potem sosem czekoladowym, a Leah klaszcze zachwycona. Silas pracuje już tu od jakiegoś czasu, ale dla niej to ciągle nowość. Jej brat za barem. Silas uśmiecha się promiennie i przesuwa małą filiżankę na koniec baru. Gorąca czekolada. Leah piszczy ze szczęścia, ale Silas wyciąga jeden palec do jej warg i puszcza do niej oko. Ona go naśladuje i puszcza oko niezdarnie – zamyka je zbyt długo.

Psychologowie powiedzieliby pewnie, że ją rozpieszczamy, bo jest najmłodsza w rodzinie. Ale to dlatego, że jest tak niesamowicie fajna.

Po drodze do Fired Up wypijam kawę, a Leah, mlaszcząc, pochłania gorącą czekoladę. Siadamy na drewnianej ławce przed pracownią i rozmawiamy o tym, co chcemy robić tego lata. Ja chcę udoskonalić mój sos Beurre Blanc i chcę nadal biegać po plaży, żebym nie umarł na atak serca jak nasz tata. Ale nie przedstawiam tego Leah w ten sposób. Mówię, że chcę wypróbować kilka nowych przepisów i szybciej biegać. Ona chce często chodzić do biblioteki i obejrzeć film animowany o kaczkach, i zbudować zamek z piasku większy niż ten, który zbudowaliśmy w zeszłym roku. Później obmyślamy strategię, aż nagle wyczuwam czyjąś obecność obok.

– Dzień dobry! – Dziewczyna, która spogląda na nas z góry, jest platynową blondynką i ma usta w kolorze wiśni z nalewki. Nie przypomina wyglądem żadnej z dziewczyn z mojej szkoły. Nie przypomina żadnej dziewczyny, jaką w życiu widziałem. I patrzy na nas… z radością. Nie ma oporów, żeby zachowywać się przy nas radośnie.

– Cześć. – Niewiele brakuje, żebym się potknął, kiedy próbuję wstać.

– Przyszliście malować? – Dziewczyna kiwa głową, wskazując fasadę pracowni.

Leah obok mnie kiwa głową, a ja nadal nie grzeszę rozmownością.

– Tak.

– No to wchodźcie. – Uśmiecha się i kiwa na nas.

Kiedy czekamy, aż otworzy drzwi, spoglądam z góry na Leah. Wydaje mi się, że powinniśmy znać tę dziewczynę – przecież tu pracuje. Na pewno tu mieszka. Ale Leah jest zbyt pochłonięta przyglądaniem się jej.

– Jesteście stąd czy na wakacjach? – Przytrzymuje drzwi, a Leah i ja wchodzimy do środka.

– Stąd.

– O, świetnie. – Klaszcze w dłonie, kiedy drzwi się za nią zatrzaskują, i stawia torbę. – Wiecie, czy policja w Verona Cove jest bardzo surowa dla takich, co pierwszy raz złamali prawo? Którzy mogli, hm, stworzyć niedozwolone dzieło sztuki na roślinie. Oczywiście, pytam w imieniu koleżanki.

Otwieram usta, żeby powiedzieć… właściwie nie wiem. Dziewczyna się śmieje, przywołując gestem Leah.

– Ale z czym ja tu wyskakuję! Przede wszystkim malowanie! Chodź. Jesteś szczęśliwą wygraną dzisiejszego dnia. W nagrodę za to, że jesteś rannym ptaszkiem, możesz sobie wybrać, jakie tylko chcesz miejsce w całej sali. Strasznie się cieszę, że mam klientów tak wcześnie rano. To znaczy, nie zrozumcie mnie źle, lubię też spędzać czas sama ze sobą. Jestem dobrym towarzystwem.

Dziewczyna gada, z Leah wybiera jedyny stolik znajdujący się w prostokącie światła, które wpada przez okno. Idę za nią, przyglądając się pięknej dziewczynie, która znika na zapleczu. Wygląda tak, jak smakuje cytrynowe ciasto bezowe. Jest słoneczna, orzeźwiająca, słodka. Kiedy znów się wyłania, zawiązuje mały różowy fartuszek na szyi Leah, a potem schyla się, żeby przewiązać jej go w pasie.

– Jak masz na imię?

Leah patrzy na mnie. Często to robi, kiedy wzrokiem pyta o zgodę. Kiwam głową. Zawsze kiwam do niej głową.

Nie potrzebuje mojego pozwolenia po to, żeby rozmawiać z ludźmi. Kiedy Leah milczy, dziewczyna też kiwa głową.

– Jesteś bardzo mądra, że nie rozmawiasz z nieznajomymi, ja nie byłam w tym dobra, kiedy byłam mała. Prawdę mówiąc, dalej idzie mi strasznie, ale w pracy nazywają to kontaktem z klientami. – Jej czerwone wargi poruszają się szybko, rozchylając się i łącząc przy każdej sylabie. Wyciąga rękę do Leah. – Jestem Vivi, mam szesnaście lat, prawie siedemnaście, i właśnie przeprowadziłam się tu na lato, mieszkam przy Los Flores Drive. Moim ulubionym kolorem jest niebieski, kocham psy, lody i uwielbiam śmiać się tak mocno, że mało nie posikam się w majtki.

Leah zaciska wargi, tłamsząc uśmiech, który próbuje się utworzyć. Dziewczyna – Vivi – ma triumfalną minę.

– Teraz już nie jestem obca. Wiesz o mnie różne osobiste rzeczy, a nawet jedną wstydliwą. Ale nie musisz mi mówić, jak ci na imię, jeżeli nie chcesz.

– Jestem Leah. – Ściska krótko dłoń Vivi, chociaż właściwie wcale nie jest to uścisk.

– Cześć, Leah. Bardzo miło cię poznać. A ty, słodziaku? – Vivi przechyla głowę do mnie, a kilka okrągłych loków jak sprężyna rozciąga się do ziemi i z powrotem.

Powiedziała do mnie: słodziaku? Jedyną osobą, która tak do mnie mówi, jest Betty. Betty ma ponad sześćdziesiąt lat i zna mnie od urodzenia.

– A może ty też się boisz nieznajomych?

– Jonah. – Zniżam głos, żeby było słychać, że jestem facetem. Nie słodziakiem.

Jej śmiech brzmi jak świst wiatru. Nie wiem, co takiego śmiesznego powiedziałem. Wspina się na palce, żeby przełożyć mi fartuch przez głowę.

– Nie, ja nie maluję. Ja jestem tylko starszym bratem.

– Nie bądź śmieszny, Jonah – mówi. Przesuwa się za mnie i zawiązuje fartuch w pasie tak, jak zrobiła to Leah. Nie protestuję. Przygląda mi się w fartuchu, uśmiecha się i zerka na Leah. – Chyba farby cię wołają. Zalecam z nimi poszaleć. Jest osiemdziesiąt sześć tysięcy kolorów, zakładam się, że jesteś w stanie użyć co najmniej połowy! Im więcej, tym lepiej!

Leah wybiera tyle buteleczek z farbami, ile są w stanie unieść jej małe rączki, a potem bierze dwa kubki. Zanosi się na to, że ja też będę malował. Zanurzam pędzel w granatowej farbie. Leah pochyla się nad swoim kubkiem, pochłonięta ozdabianiem. Przeciągam pędzlem po kubku raz za razem, systemowo. Vivi wraca i stawia na stole rolkę ręcznika papierowego i słoik z czystą wodą. Potem siada na krześle obok mnie. Chcę się odezwać po raz pierwszy. Może mam szansę, żeby nie wypaść na skończonego dupka.

– Jak ci się podoba Verona Cove?

– Właściwie jestem w niej zakochana. Spodziewałam się wielkich rezydencji przy plaży i olbrzymich hoteli, ale tak mi ulżyło, że nie widać tu przepychu ani przesady, ani bezduszności. Te wszystkie osobliwe domki i hoteliki są czarujące.

Kręcę głową, nie spuszczając wzroku z kubka. Pokrywam szorstką porcelanę pewnymi pociągnięciami pędzla.

– Tak, rada miasta, zgodnie z warunkami zagospodarowania przestrzennego, nie wydaje pozwoleń na nowe domy jednorodzinne o powierzchni przekraczającej dwieście pięćdziesiąt metrów kwadratowych. Nie wydają też zgody na hotele, jedynie na pensjonaty.

Dziewczyna mruga, przyswajając informację. O Boże, co ze mnie za głupek. Nie do wiary. Ta dziewczyna na pewno zna trzy języki obce. Ta dziewczyna pewnie ma fajnego starszego chłopaka albo album muzyczny akustycznego rocka na koncie. Albo jedno i drugie. A ja gadam o warunkach zagospodarowania przestrzennego?

– Fascynujące. – Jej rzęsy trzepoczą wolniej.

Są tak ciemne nad niebieskimi oczami. Chwileczkę, czy ona powiedziała: fascynujące? Bez cienia sarkazmu?

– Jestem zupełnie urzeczona historią Verona Cove, bo jest niepodobna do żadnej miejscowości, w której byłam i chcę wiedzieć, jak to możliwe, że tak jest i dlaczego tak jest. Wiesz, co mam na myśli?

Chcę powiedzieć: tak. Chcę powiedzieć: tak, piękna dziewczyno, wiem. Rozumiem cię doskonale. Jesteś moją bratnią duszą. Zamiast tego, z powodu wcześniej wspomnianej głupoty, wzruszam ramionami.

– Mieszkam tu całe życie.

– No to uwierz mi na słowo. Jesteś szczęściarzem, takim samym, jakbyś wygrał los na loterii. Niewielu ludzi ma tyle szczęścia, żeby spędzić dzieciństwo w tak pięknym miejscu. Tak małym i miłym, że raz powiesz komuś, jak ci na imię i on to pamięta.

Jasny gwint, gdzie ona mieszka, skoro ludzie jej nie pamiętają? Pewnie w Nowym Jorku.

– Skąd jesteś?

– Mieszkałam w wielu miejscach. Ostatnio w Seattle. I najdłużej. Tam się urodziłam, później przeprowadziłam się do Boulder, ale po roku wróciłam do Seattle. Stamtąd przeprowadziliśmy się do Utah, potem na krótko do San Francisco, a potem znów wróciliśmy do Seattle. Spędziłyśmy tam jakiś czas. Dopóki nie przyjechałyśmy tutaj.

– Seattle. Dużo tam pada. – No, świetnie mi idzie. Rozmówca roku. Będę dalej recytował podstawowe fakty na temat miast Stanów Zjednoczonych, aż będzie się chciała ze mną umówić. Ku mojemu zaskoczeniu ona się uśmiecha.

– Zgadza się. Ale też nie pada często. Tego nie mówią. Że pora deszczowa jest okropna, ale słoneczne dni są piękniejsze niż gdziekolwiek indziej.

– Więc mieszkasz przy Los Flores? W którym domu?

– W tym nowoczesnym. Richard, jego właściciel, jest najważniejszym klientem mojej mamy, wyjechał na lato do Chin i zaproponował nam dom. Pomyślał, że nadmorskie widoki mogą zainspirować moją mamę, i miał zupełną rację. – Pochyla się do mnie i zakrywa dłonią usta. – Poza tym jest kawalerem i, między nami, myślę, że jest na nią napalony.

Czuję pociągnięcie za rękaw. Zerkam w dół na kubek Leah, który wyciąga, żeby mi pokazać. Nierówno namalowane serca we wszystkich kolorach. Przestrzenie pomiędzy nimi pokryte są miętową farbą.

– Wygląda świetnie, Leah. Mama będzie zachwycona.

Uśmiecha się, ale nagle wtrąca się Vivi.

– No, proszę. Jesteś artystką?

Leah marszczy brwi.

– Nie…

– Bo jesteś bardzo utalentowana, muszę ci powiedzieć. Niektórzy, o wiele starsi od ciebie, nie potrafią malować chociaż w połowie tak dobrze jak ty. A ja się znam, bo moja mama jest z zawodu malarką, więc wiem, kiedy ktoś ma talent do malowania. Jonah, na przykład, go nie ma.

To rozśmiesza Leah. Policzki ma rumiane z dumy. Moje też chyba są różowe. Otwieram usta, żeby się wytłumaczyć z jednolicie niebieskiego kubka, ale Leah odzywa się przede mną.

– Twoja mama jest malarką?

To pytanie mnie zaskakuje. W domu Leah mówi to, co myśli. Ale publicznie, nawet przy koleżankach w szkole, w każdej rozmowie trzyma dystans.

– Oj, tak. Dlatego tu jesteśmy – żeby mogła malować słońce i ocean.

Leah się nad tym zastanawia.

– Więc nie znasz tu nikogo oprócz twojej mamy?

Vivi wzrusza ramionami.

– Poznałam parę osób. A czemu? Chcesz mi polecić kandydatów na przyjaciół? Albo jakieś ciekawe rzeczy do zrobienia? Albo najlepsze miejsca, gdzie można coś zjeść?

– U mnie w domu – mówi Leah. – To najlepsze miejsce, gdzie można coś zjeść.

– U ciebie w domu? – Vivi się uśmiecha.

Leah kiwa głową.

– Jonah, czy Vivi może dzisiaj przyjść do nas na kolację?

– Hm… – Owszem, z radością umówiłbym się na kolację z tą dziewczyną. Ale nie w moim domu z moją zwariowaną rodziną. Obie na mnie patrzą. Cholera, naprawdę nie mam żadnej wymówki. Nie mamy jedzenia? Wierutna bzdura, kupuję jedzenie hurtowo, żeby zaoszczędzić. Prawda jest zbyt brutalna – moja mama jest pogrążona w depresji, a ja mam pięcioro dysfunkcyjnego rodzeństwa. Vivi nawiązuje ze mną kontakt wzrokowy, a ja w myślach błagam ją: nie każ mi siedzieć przy naszym kuchennym stole i przyglądać się, jak wszystko obserwujesz – kłótnie i dokuczliwy brak rodziców.

– Jasne. Jeżeli chcesz.

Vivi klaszcze z radości, a Leah się uśmiecha. I tak nie miałeś najmniejszych szans, mówię sobie. Więc nic nie tracisz. Leah podała mi tykającą bombę zegarową, a ja zgodziłem się, żeby ją odpalić. Teraz muszę czekać, aż wypali mi w twarz.

– Co mamy dziś na kolację? – pyta Leah.

– Jeszcze nie zdecydowałem. A co byś chciała?

– Pizzę. Ale nie taką sklepową. Taką, jak ty robisz. – Zerka na Vivi. – Jest najlepsza. Będzie ci smakowała.

Nie jest to tanie danie, ale zrobię je. Leah wstaje, żeby wybrać kolejny kolor farby. Kiedy jest dość daleko od nas, pochylam głowę.

– Nie musisz tego robić, jeżeli nie masz ochoty. Szczerze, ona to zrozumie.

– Ale przecież ja chcę. – Vivi mruży oczy, jakbym wygadywał głupoty. Jakby przyjęcie zaproszenia na kolację od pięciolatki było najbardziej normalną rzeczą na świecie. – Jak mówiłam, jestem w mieście nowa, poza tym moja mama nie gotuje, więc przez tydzień jadłam na kolację płatki. Pyszne płatki, ale chętnie zjadłabym coś ciepłego. Coś odżywczego. Więc o której mam wpaść?

– Hm… – Zawieszam głos. Obliczam, ile czasu zajmie mi kupno składników, przejście z pracy do domu i zrobienie ciasta. I ile czasu zajmie mi sprzątnięcie domu, przekonanie rodzeństwa, żeby w obecności Vivi zachowywali się normalnie, i wymyślenie co, o ile w ogóle cokolwiek, mam powiedzieć tej dziewczynie na temat moich rodziców. A raczej ich braku. Potrzebuję minimum dwa tygodnie.

– Masz. – Vivi chwyta mnie za nadgarstek i przyciąga do siebie moją lewą rękę. Czuję wilgoć na skórze, chłodne pociągnięcia mokrego pędzla. Kiedy kończy, na mojej ręce widnieje dziesięć cyfr namalowanych niebieską farbą. Jej numer telefonu biegnie od bicepsa, gdzie zaczyna się rękaw koszulki, do nasady dłoni. – Napisz esemes, jak będziesz wiedział.

Wychodzimy z pracowni po niecałej godzinie, w ciągu której Leah zdążyła zdobyć nową koleżankę, a ja numer dziewczyny, namalowany na ręce. Spoglądam na Leah.

– To było dziwne.

Kiwa głową.

– Ale miłe.

Teraz mam niecałe pół dnia na to, żeby doprowadzić moje życie do normalności, a przynajmniej do względnej normalności, tak żeby ta ładna dziewczyna nie uciekła z krzykiem, zaraz jak wejdzie. Potrzebny mi plan. I fryzjer. I pewnie strzałki usypiające dla mojego rodzeństwa.

Leah idzie po chodniku jak po równoważni. Przyglądam jej się przez chwilę, aż w końcu pytam:

– Jak myślisz, jak dziwna jest nasza rodzina w skali od jednego do dziesięciu?

– Sto – mówi po prostu. – Ale w pozytywnym sensie.

Na ogół czuję, że ledwie to wszystko ogarniam. Ale skoro moja najmłodsza siostra jest zdania, że ma dobre życie mimo braku ojca i nieobecnej matki, wiem, że warto. W pozytywnym sensie. Wiem, że to niewiele. Ale mnie wystarczy.

Koniec wersji demonstracyjnej.