Miss Harriet - ebook

Miss Harriet

Było nas w breku siedmioro — cztery kobiety i trzech mężczyzn, z których jeden siedział na koźle obok stangreta; jechaliśmy noga za nogą, drogą wijącą się brzegiem morza.

Wyjechawszy z Etretat o świcie dla zwiedzenia ruin Tancarvilie drzemaliśmy jeszcze, zdrętwiali w chłodnym powietrzu poranka. Szczególnie kobiety, nieprzywykłe tak jak my do wczesnego wstawania przed polowaniem, przymykały co chwila powieki, pochylały głowy lub też ziewały, nieczułe na piękno wschodu słońca.

Była jesień. Po obu stronach drogi ciągnęły się rżyska, żółte od niskich ździebeł owsa i zżętych zbóż pokrywających pola niby źle ogolony zarost. Ziemia skąpana w porannej rosie zdawała się dymić. Skowronki śpiewały wysoko w powietrzu, inne ptaki ćwierkały w zaroślach.

Wreszcie ukazało się słońce, czerwone gdy znajdowało się jeszcze na skraju horyzontu, zaś w miarę wznoszenia się w górę coraz bardziej świetliste; wieś zdawała się budzić, uśmiechać, otrząsać ze snu, niby dziewczyna wstająca z pościeli i zdejmująca koszulę z białych mgieł.

Hrabia d'Etraille, siedzący na koźle, zawołał: — Patrzcie, zając! — i wyciągnął rękę w lewo, wskazując na pólko koniczyny. Zwierzę hycało prawie schowane za polem, z daleka migały tylko jego długie uszy; potem skręciło na zaorany ugór, zatrzymało się, puściło się znów szalonym pędem, zmieniło kierunek, znów przystanęło zaniepokojone, wietrzące niebezpieczeństwo, niezdecydowane, którędy biec, znowu pomknęło wielkimi susami, wreszcie znikło w szerokim czworoboku buraków. Wszyscy mężczyźni zbudzili się śledząc bieg zwierzątka.

René Lemanoir odezwał się: — Nie jesteśmy dzisiaj uprzejmi dla dam — i patrząc na swoją walczącą ze snem sąsiadkę, baronową de Sérennes, szepnął jej półgłosem: — Pewnie myśli pani w tej chwili o mężu, pani baronowo. Niech się pani nie martwi. On przyjedzie dopiero w sobotę. Ma pani jeszcze całe cztery dni przed sobą.

(...)

KONIEC WERSJI DEMO