Młody Sherlock Holmes. Czerwona pijawka - ebook

PROLOG

Kiedy James Hillager po raz pierwszy zobaczył gigantyczną pijawkę, myślał, że ma halucynacje.

W dżungli na Borneo było gorąco i wilgotno niczym w tureckiej łaźni. Ubranie miał zupełnie przemoczone, a wilgoć w powietrzu powodowała, że pot nie parował: kapał mu z palców i nosa albo spływał po ciele, gromadząc się tam, gdzie tkanina dotykała skóry. W butach miał tyle wody, że chlupotała przy każdym kroku. Jeśli tak dalej pójdzie, materiał przegnije w ciągu kilku tygodni. Nigdy jeszcze nie czuł się tak udręczony i nieszczęśliwy jak teraz.

Od upału kręciło mu się w głowie, z tych właśnie powodów – i dlatego, że był odwodniony i od wielu dni marnie się odżywiał – pomyślał, że ma zwidy. Od pewnego czasu w koronach drzew słyszał jakieś głosy: szepczące głosy, które rozmawiały o nim, naigrawając się z niego. Część jego umysłu mówiła mu, że to tylko szelest wiatru w listowiu, ale inna część miała ochotę wrzasnąć do nich, żeby się zamknęły. A potem je zastrzelić, jeśli nie posłuchają.

Widział już wcześniej zwierzęta, które wprawiały go w osłupienie. Może były rzeczywiste, a może też były zwidami. Widział małpy o wielkich bulwiastych nosach, żaby wielkości kciuka, w kolorze jaskrawopomarańczowym, czerwonym albo niebieskim, coś, co wyglądało dokładnie jak dorosły słoń, tyle że sięgało mu do ramion, i podobne do świni stworzenie o ciemnej sierści i długim, spiczastym, elastycznym pysku. Ile spośród nich było prawdziwych, a ile stanowiło wytwór jego rozgorączkowanego umysłu?

Obok niego Will Gimson zatrzymał się i pochylił, z rękami na kolanach, biorąc wielkie hausty wilgotnego powietrza.

– Muszę stanąć na minutkę – wydyszał. – Ledwo idę.

Hillager wykorzystał to, żeby otrzeć czoło chusteczką, i tak bardziej mokrą niż jego twarz. Może ma halucynacje, ponieważ dopadła go jakaś tropikalna gorączka. W tych lasach na Borneo szerzyły się dziwne choroby. Słyszał o ludziach, którzy tygodniami błąkali się po dżungli, a gdy wracali, wrzody pokrywały ich twarze albo ciało dosłownie odchodziło od kości.

Rozejrzał się nerwowo. Nawet te drzewa zdawały się z niego kpić. Z ich poskręcanych i sękatych pni wyrastały, niczym pasożyty, mniejsze rośliny i pnącza. Rosły tak gęsto, że przesłaniały niebo, a na dół dochodziło tylko rozproszone, zielonkawe światło.

Mimo gorąca dygotał. Nie byłoby go w tym strasznym miejscu, gdyby nie to, że swojego pracodawcy bał się jeszcze bardziej.

– Wracajmy już. – Nie chciał tu być ani chwili dłużej. Pragnął tylko dostać się z powrotem do portu, załadować klatki ze schwytanymi zwierzętami i wrócić do cywilizacji. – To nie tutaj. Złapaliśmy już dość zwierząt, żeby go zadowolić. On nawet nie zauważy.

– Zauważy ani chybi – odparł Gimson ponuro. – Zależy mu właśnie na tym jednym stworzeniu.

Hillager już miał zacząć się z nim sprzeczać, kiedy Gimson dodał:

– Czekaj! Chyba je widzę!

Hillager podszedł do kolegi. Ten wciąż stał pochylony, ale patrzył na korzenie jednego z drzew.

– Spójrz – powiedział, wskazując ręką.

Hillager podążył wzrokiem za jego palcem. Tam, w sadzawce między dwoma korzeniami, znajdowało się coś, co wyglądało jak wielki czerwony skrzep krwi rozmiaru jego dłoni. Połyskiwało w słabym świetle słońca.

– Jesteś pewien? – zapytał.

– Duke twierdził, że to tak właśnie będzie wyglądać. Dokładnie tak.

– Więc co robimy?

Zamiast odpowiedzieć, Gimson wyciągnął rękę i ujął to coś w palce. Podniósł. Zwisało bezwładnie. Hillager patrzył zafascynowany.

– Tak – oznajmił Gimson, odwracając to i przyglądając się bacznie. – Zobacz: tu jest otwór gębowy albo przyssawka, czy jak to się tam zwie. Trzy zęby umieszczone na krawędzi. Na drugim końcu też ma przyssawkę. Właśnie tak się trzyma – przyczepia się oboma końcami.

– I wysysa krew – dodał posępnie Hillager.

– I wysysa krew każdego zwierzęcia, które przechodzi na tyle wolno, że zdąży się przyczepić – wyjaśnił Gimson. – Te małe słonie, te stworzenia ze spiczastym pyskiem podobne do tapira – cokolwiek.

Pijawka tymczasem na ich oczach zmieniała kształt, robiła się coraz cieńsza i dłuższa. Kiedy Gimson ją podniósł, była niemal okrągła, ale teraz przypominała raczej grubą dżdżownicę. Wciąż zaciskał palce na mniej więcej jednej trzeciej długości od głowy – jeśli kawałek z otworem gębowym można nazwać głową.

– Co on z nimi robi? – zapytał Hillager. – Dlaczego wysyła po nie ludzi tak daleko?

– Mówi, że słyszy, jak wołają do niego – odparł Gimson. – A jeśli chodzi o to, co z nimi robi – naprawdę wolałbyś nie wiedzieć. – Pochylił się nad stworzeniem, by przyjrzeć mu się uważnie. Pijawka wiła się na oślep w jego stronę, czując w pobliżu ciepłą krew.

– Chyba jest głodna.

– Skąd wiesz?

– Szuka czegoś, do czego mogłaby się przyssać.

– Może powinniśmy ją zostawić? – zaproponował Hillager. – I poszukać jutro innej?

Miał nadzieję, że Gimson się nie zgodzi, bo naprawdę nie chciał być ani chwili dłużej w tej dżungli.

– To pierwsza, jaką widzieliśmy od tygodni – przypomniał mu Gimson. – Nie wiadomo, kiedy znajdziemy następną. Nie, musimy wziąć tę. Musimy dowieźć ją do domu.

– Ale czy przeżyje podróż?

Gimson wzruszył ramionami.

– Pewnie tak – jeśli ją przedtem nakarmimy.

– Okej. – Hillager się rozejrzał. – Co proponujesz? Małpę? Jedno z tych stworzeń podobnych do świni?

Gimson nie odpowiedział.

Hillager odwrócił się i zobaczył, że towarzysz wpatruje się w niego z osobliwym wyrazem twarzy. Jego mina wyrażała współczucie, ale głównie niesmak.

– Proponuję – oświadczył Gimson – żebyś podwinął rękaw.

– Oszalałeś? – wyszeptał Hillager.

– Nie, ja jestem tropicielem i przewodnikiem – wyjaśnił Gimson. – A ty myślałeś, że jaką rolę odgrywasz w tej ekspedycji? No już, podwijaj. To paskudztwo potrzebuje krwi, i to szybko.

Wiedząc, jak zareagowałby Duke, gdyby się dowiedział, że pozwolił pijawce umrzeć, zamiast ją nakarmić, Hillager zaczął powoli podwijać rękaw.ROZDZIAŁ 1

– Myślałeś kiedyś o mrówkach? – zapytał Amyus Crowe.

Sherlock potrząsnął głową.

– Poza tym, że na piknikach obłażą kanapki z dżemem, chyba nigdy się nad nimi nie zastanawiałem.

Spacerowali obaj po wiejskiej okolicy w hrabstwie Surrey. Żar słońca ciążył na karku Sherlocka jak cegła. W powietrzu unosił się niemal obezwładniający aromat kwiatów i świeżo skoszonej trawy.

Wzdrygnął się, gdy pszczoła zabrzęczała mu przy uchu. Nie miał specjalnie określonego stosunku do mrówek, ale pszczoły wciąż go przerażały.

Crowe roześmiał się.

– Co jest z tymi Brytyjczykami i kanapkami z dżemem? – zapytał, wciąż się śmiejąc. – Przysięgam, że w żadnym innym kraju nie ma takiej kuchni jak dla niemowlaków. Puddingi na parze, kanapki z dżemem – z okrojoną skórką, oczywiście – i warzywa gotowane tak długo, że zmieniają się w papkę prawie bez smaku. Jedzenie, do którego nie potrzeba zębów.

Sherlock poczuł ukłucie irytacji.

– A co jest takiego wspaniałego w amerykańskim jedzeniu? – zapytał, zmieniając pozycję na murze, na którym siedział. Przed nim teren opadał w stronę rzeki płynącej w oddali.

– Steki – odparł krótko Crowe.

Opierał się o mur, który sięgał mu do piersi. Kwadratowy podbródek ułożył na skrzyżowanych ramionach, a szerokoskrzydły kapelusz chronił jego oczy przed słońcem. Jak zwykle miał na sobie jasny lniany garnitur.

– Wielkie steki pieczone nad ogniem. Porządnie upieczone, tak żeby były chrupiące z brzegu, a nie tylko przesunięte nad świecą, jak u Francuzów. I nie zalane jakimś śmietanowym sosem z brandy, co także robią Francuzi. Nie trzeba wielkiej filozofii, żeby właściwie przyrządzić i podać stek, więc dlaczego nikt poza Stanami nie potrafi tego zrobić? – westchnął, a dobry humor, którym wcześniej wręcz tryskał, nagle wyparował, odsłaniając nieoczekiwanie głęboki smutek.

– Tęskni pan za Ameryką? – zapytał Sherlock.

– Za długo już mnie tam nie ma. I wiem, że Virginii też brakuje starego kraju.

Sherlock miał przed oczami obraz córki Crowe’a, Virginii, która jedzie na swoim ogierze Sandii, a jej miedziane włosy płyną za nią jak płomień.

– Kiedy chce pan wrócić? – zapytał z nadzieją, że nie nastąpi to zbyt szybko. Przywiązał się do nich obojga. Cieszył się, że pojawili się w jego życiu, od kiedy musiał zamieszkać u stryjostwa.

– Gdy moja praca tutaj się zakończy. – Szeroki uśmiech przeciął pobrużdżoną, wysmaganą wiatrem twarz Crowe’a, mężczyzna od razu odzyskał humor. – I kiedy uznam, że spełniłem obowiązek wobec twojego brata i nauczyłem cię wszystkiego, co wiem. A teraz porozmawiajmy o mrówkach.

Sherlock westchnął, zgadzając się na kolejną spontaniczną lekcję. Wysoki Amerykanin potrafił wybrać sobie dowolny element otoczenia, czy to na dworze, w mieście, czy w czyimś domu, i wykorzystać go jako pretekst do postawienia pytania, problemu albo zagadki logicznej. Zaczynało to Sherlocka irytować.

Crowe wyprostował się i obejrzał za siebie.

– Chyba gdzieś tu widziałem te stworzonka – oznajmił, podchodząc do kopczyka suchej ziemi, spiętrzonego niczym miniaturowe wzgórze na podłożu porośniętym trawą. Sherlock nie dał się nabrać. Crowe zapewne zauważył mrówki, kiedy tu szli, i zapamiętał jako materiał do następnej lekcji.

Chłopiec zeskoczył z muru i podszedł do miejsca, gdzie stał Crowe.

– Mrowisko – powiedział bez zapału. Małe czarne owady kręciły się bez celu wokół kopczyka ziemi.

– Istotnie. Widoczny dowód na to, że pod spodem jest całe mnóstwo tunelików, które te stworzonka cierpliwie wykopały. Gdzieś w głębi na pewno można znaleźć tysiące białych jajeczek, zniesionych przez królową mrówek, która spędza życie pod ziemią, nigdy nie widząc światła.

Crowe pochylił się i skinął na Sherlocka, żeby także spojrzał.

– Przyjrzyj się, jak one chodzą – polecił. – Co jest w tym zastanawiającego?

Sherlock obserwował je przez chwilę. Każda mrówka szła w inną stronę, a wszystkie wydawały się bez widocznej przyczyny co chwilę zmieniać kierunek.

– Poruszają się przypadkowo – stwierdził. – Albo reagują na coś, czego nie widzimy.

– Raczej to pierwsze wyjaśnienie – powiedział Crowe. – Nazywa się to krokiem pijaka i to dobry sposób, żeby szybko sprawdzić teren, jeśli się czegoś szuka. Większość ludzi przeszukujących jakiś obszar będzie chodzić po linii prostej, przecinając go w różnych kierunkach, albo podzieli go na kwadraty i będzie je po kolei sprawdzać. Te techniki zazwyczaj odnoszą skutek, ale szanse na znalezienie czegoś szybko rosną, jeśli przeszukuje się teren w taki przypadkowy sposób. Mówi się na to „krok pijaka”, bo tak chodzi człowiek opity whisky: nogi sobie, a głowa sobie. – Sięgnął do kieszeni marynarki i coś z niej wyjął. – Ale wracając do mrówek, popatrz tylko, co robią, kiedy znajdą coś interesującego.

Pokazał Sherlockowi, co trzyma w ręku. Był to gliniany garnczek przykryty woskowanym papierem obwiązanym sznurkiem.

– Miód – wyjaśnił, zanim chłopiec zdążył zapytać. – Kupiłem na targu. – Zdjął sznurek i papier. – Przepraszam, jeśli budzi niemiłe wspomnienia.

– Proszę się nie martwić – powiedział Sherlock. Schylił się i ukląkł obok Crowe’a. – Czy mogę zapytać, dlaczego chodzi pan ze słoikiem miodu w kieszeni?

– Nigdy nie wiadomo, co się może przydać – oświadczył z uśmiechem Crowe. – Albo może zaplanowałem to wszystko z wyprzedzeniem. Sam zdecyduj.

Sherlock tylko się uśmiechnął i potrząsnął głową.

– Miód to głównie cukier, ale też całe mnóstwo innych składników – ciągnął Crowe. – Mrówki uwielbiają cukier. Zanoszą go do gniazda, żeby nakarmić królową i larwy, wylęgające się z jajek.

Crowe zanurzył palec w miodzie, który, jak zauważył Sherlock, w gorącym porannym słońcu zrobił się płynny. Mężczyzna nabrał wielką, błyszczącą kroplę i pozwolił jej spaść. Wylądowała na kępie trawy i zawisła na chwilę, źdźbła przygięły się aż do ziemi i leżały tam jak lśniące splątane pasma.

– Zobaczmy teraz, co zrobią.

Sherlock przyglądał się, jak mrówki nadal chodzą tu i tam, niektóre wspinały się na źdźbła trawy i przez moment zwisały z nich głową w dół, a inne buszowały wśród grudek ziemi. Po chwili jedna z mrówek natknęła się na smużkę miodu. Zatrzymała się w pół drogi. Najpierw Sherlock myślał, że się przylepiła, ale ona przeszła wzdłuż smugi, następnie z powrotem, i pochyliła łepek, jakby piła.

– Zbiera tyle, ile może unieść – powiedział Crowe swobodnie. – Teraz pójdzie do mrowiska.

I rzeczywiście, mrówka zaczęła wracać po własnych śladach, ale zamiast zmierzać prosto do mrowiska, nadal chodziła w tę i z powrotem. Trwało to kilka minut i Sherlock niemal ją zgubił kilka razy, kiedy przechodziła przez ścieżkę innej grupy mrówek, ale w końcu dotarła do kopczyka ziemi i znikła w otworze.

– I co teraz? – zapytał Sherlock.

– Spójrz na miód – odparł Crowe.

Miód zdążyło już odkryć dziesięć, może piętnaście mrówek, i wszystkie go próbowały. Dołączały do nich następne, a niektóre z kolei odchodziły i zmierzały mniej więcej w kierunku mrowiska.

– Co zauważyłeś? – zapytał Crowe.

Sherlock pochylił głowę, żeby się przyjrzeć.

– Dotarcie do mrowiska wyraźnie zajmuje im coraz mniej czasu – rzekł z namysłem.

Po kilku minutach utworzyły się dwa równoległe rządki mrówek chodzących między miodem a mrowiskiem. Zamiast krążenia na oślep pojawił się ruch w wybranym kierunku.

– Dobrze – powiedział z aprobatą Crowe. – Teraz zróbmy mały eksperyment.

Sięgnął do kieszeni i wydobył kawałek papieru wielkości swojej dłoni. Położył go na ziemi w połowie drogi między mrowiskiem a miodem. Mrówki przeszły przez papier w stronę mrowiska, jakby w ogóle go nie zauważyły.

– Jak się porozumiewają? – zapytał Sherlock. – W jaki sposób mrówki, które znalazły miód, mówią innym w mrowisku, gdzie jest?

– Nie komunikują się – odparł Crowe. – Fakt, że wracają z miodem, to sygnał, że gdzieś znajduje się jedzenie, ale one nie potrafią mówić ani czytać w swoich myślach, ani też wskazywać kierunku swoimi tycimi nóżkami. Dzieje się tu coś dużo ciekawszego. Pokażę ci.

Crowe zręcznie obrócił kawałek papieru o dziewięćdziesiąt stopni. Mrówki, które były już na papierze, zeszły z krawędzi i wydawały się zagubione, chodząc bez celu dookoła, ale Sherlock patrzył zafascynowany, jak te, które dopiero weszły na papier, maszerują do połowy, po czym skręcają i wracają pod kątem prostym do swojej poprzedniej trasy, aż docierają do krawędzi, później schodzą i ruszają dalej.

– Idą po ścieżce – wykrztusił. – Po ścieżce, której my nie widzimy, ale one tak. Pierwsze kilka mrówek w jakiś sposób wyznaczyło tę ścieżkę, reszta nią poszła, a kiedy pan odwrócił papier, nadal nią szły, nie wiedząc, że teraz prowadzi gdzie indziej.

– Właśnie – potwierdził zadowolony Crowe. – Najprawdopodobniej to jakaś substancja chemiczna. Kiedy mrówka niesie jedzenie, zostawia za sobą chemiczny ślad. Wyobraź sobie coś jak kawałek materiału pokryty czymś o mocnym zapachu, takim jak anyżek, przyczepiony do jednego z odnóży. Inne mrówki, niczym psy, chętnie pójdą za anyżkowym śladem. Z powodu efektu „kroku pijaka” pierwsza mrówka obejdzie cały teren dookoła, zanim znajdzie mrowisko. Coraz więcej mrówek trafi na miód i niektóre będą szły do mrowiska dłuższą drogą, a inne krótszą. Im więcej mrówek pójdzie za nimi, tym wyraźniej krótsze ścieżki zostaną zaznaczone przez tę substancję, ponieważ są lepsze i mrówki mogą szybciej wrócić, a dłuższe ścieżki, te wiodące okrężną drogą, zanikną, gdyż nie okazały się równie dobre. W końcu utworzy się niemal prosta trasa. Można to udowodnić, robiąc coś takiego jak z tym papierem. Mrówki wciąż idą prostym szlakiem, chociaż teraz oddala je od mrowiska, ale w końcu znajdą właściwą drogę.

– Nieprawdopodobne – stwierdził Sherlock. – Nie miałem pojęcia. To nie... inteligencja, bo to instynktowne, a one się nie porozumiewają, ale wygląda, jakby były inteligentne.

– Niekiedy – zauważył Crowe – grupa jest mniej inteligentna niż jednostka. Pomyśl o ludziach: pojedynczo bywają bystrzy, ale gdy znajdą się w tłumie, mogą wszcząć zamieszki, zwłaszcza jeśli jakieś wydarzenie zadziała jak zapalnik. A niekiedy grupa zachowuje się bardziej inteligentnie niż jednostka, tak jak te mrówki albo rój pszczół.

Wyprostował się, otrzepując spodnie z ziemi i trawy.

– Instynkt podpowiada mi – powiedział – że zbliża się pora lunchu. Myślisz, że u twoich stryjostwa znajdzie się miejsce przy stole dla zbłąkanego Amerykanina?

– Oczywiście – odparł Sherlock. – Chociaż nie jestem pewien, co na to powie ochmistrzyni, pani Eglantine.

– Zdaj się na mnie. Mam niespożyte zasoby wdzięku, z których mogę czerpać w każdej chwili.

Poszli z powrotem przez pola i kępy drzew, gdzie Crowe po drodze wskazywał Sherlockowi jadalne grzyby, przypominając to, czego nauczył go przez kilkoma tygodniami. Teraz już chłopiec był pewny, że umiałby przetrwać w głuszy, żywiąc się tym, co znajdzie, i się nie zatruć.

W pół godziny doszli do dworu Holmesów: dużego i raczej nieprzystępnego domostwa stojącego na kilku akrach otwartej przestrzeni. Sherlock widział na górze okienko swojej sypialni: izdebki o nieregularnym kształcie, tuż pod spadzistym dachem. Nie była wygodna i nigdy nie spieszyło mu się do niej wieczorem.

Przed drzwiami frontowymi stał powóz; woźnica leniwie pstrykał biczem, podczas gdy koń przeżuwał siano z torby zawieszonej na łbie.

– Goście? – zapytał Crowe.

– Stryj Sherrinford i stryjenka Anna nie wspominali, że spodziewają się kogoś na lunchu – powiedział Sherlock, zastanawiając się, kto mógł przyjechać.

– Cóż, niebawem się dowiemy – zauważył Crowe. – To strata energii szukać odpowiedzi na jakieś pytanie, kiedy za chwilę dostanie się ją na tacy.

Doszli do schodów prowadzących do frontowego wejścia. Sherlock podbiegł do półotwartych drzwi, a Crowe statecznie kroczył za nim.

W mrocznym hallu słońce wpadające przez wysokie okna tworzyło skośne filary światła z wirującymi drobinkami kurzu. Olejne obrazy zapełniające ściany były prawie niewidoczne w półmroku. Letni upał wydawał się niemal namacalny.

– Powiem komuś, że pan tu jest – powiedział Sherlock do Crowe’a.

– Nie trzeba – mruknął Crowe. – Ktoś już wie. – Skinął głową w stronę cienia pod schodami.

Wynurzyła się stamtąd jakaś postać; czerń sukni i włosów równoważyła tylko bladość cery.

– Panie Crowe – odezwała się ochmistrzyni – nie sądzę, byśmy pana oczekiwali.

– Dwór Holmesów słynie ze swej gościnności – rzekł z powagą Crowe. – A także z wiktuałów, jakimi częstuje przejeżdżających podróżnych. A poza tym, jakże mógłbym odmówić sobie przyjemności ponownego ujrzenia pani, pani Eglantine?

Prychnęła; wąskie wargi zacisnęły się pod spiczastym, cienkim nosem.

– Jestem pewna, że wiele kobiet ulega pańskiemu kolonialnemu czarowi, panie Crowe – odparła. – Ale ja do nich nie należę.

– Pan Crowe zostanie na lunch – oświadczył stanowczo Sherlock, ale poczuł drżenie w sercu, kiedy spoczęło na nim ostre jak szpilka spojrzenie pani Eglantine.

– O tym zadecydują twoi stryjostwo – odrzekła. – A nie ty.

– W takim razie ja im o tym powiem – oznajmił. – Nie pani. – Odwrócił się do Crowe’a. – Proszę tu poczekać, a ja się rozejrzę.

Kiedy znów się odwrócił, pani Eglantine zdążyła napowrót zniknąć w półmroku.

– W tej kobiecie jest coś dziwnego – mruknął Crowe. – Nie zachowuje się jak służąca, tylko czasem tak, jakby była członkiem rodziny. Jakby to ona tu wszystkim rządziła.

– Nie wiem, dlaczego moi stryjostwo pozwalają jej na to – powiedział Sherlock. – Ja bym nie pozwolił.

Podszedł do drzwi salonu i zerknął do środka. Służące krzątały się przy kredensach pod ścianą, przygotowując półmiski z zimnym mięsem, rybą, serem, ryżem, piklami i pieczywem, żeby członkowie rodziny mogli przyjść i coś przegryźć, bo tak zwykle jadano lunch u Holmesów, ale nie było ani śladu stryjenki czy stryja. Sherlock wrócił więc do hallu i zawahał się przez chwilę, zanim podszedł do drzwi biblioteki i zapukał.

– Tak? – odezwał się z wnętrza głos nawykły do wygłaszania kazań i mów, które właściciel owego głosu, stryj Sherlocka, Sherrinford Holmes, pisał przez większość życia. – Proszę wejść!

Sherlock nacisnął klamkę.

– Jest tu pan Crowe – powiedział, gdy drzwi otworzyły się, ukazując jego stryja siedzącego przy biurku. Miał na sobie czarny surdut o staroświeckim kroju, a jego imponująca biblijna broda opadała mu na pierś, ścieląc się na leżącej przed nim bibułkowej podkładce. – Zastanawiałem się, czy mógłby zostać na lunch.

– Chętnie skorzystam z okazji, żeby porozmawiać z panem Crowe’em – stwierdził Sherrinford Holmes, ale uwagę Sherlocka odwrócił mężczyzna w długim surducie o wysokim kołnierzyku, którego sylwetka odznaczała się na tle wysokiego okna.

– Mycroft!

Brat Sherlocka skinął z powagą głową, ale w jego oczach pojawił się błysk, którego nie potrafił zamaskować.

– Sherlocku – powiedział – dobrze wyglądasz. Pobyt na wsi wyraźnie ci służy.

– Kiedy przyjechałeś?

– Przed godziną. Przyjechałem z Waterloo i wziąłem powóz na stacji.

– Na długo zostaniesz?

Mycroft wzruszył ramionami; nieznaczny ruch jego potężnej postaci.

– Nie zatrzymam się na noc, ale chciałem sprawdzić, czy robisz postępy. Miałem też nadzieję zobaczyć się z panem Crowe’em. Cieszę się, że jest tutaj.

– Twój brat i ja dokończymy rozmowę – rzekł Sherrinford – a potem zobaczymy się w jadalni.

Sherlock odprawiony w ten sposób zamknął za sobą drzwi biblioteki. Twarz rozciągnęła mu się w uśmiechu. Mycroft jest tutaj! Dzień stał się nagle jeszcze bardziej słoneczny niż przedtem.

– Czyżbym słyszał głos twego brata? – zadudnił Amyus Crowe z drugiej strony hallu.

– To jego powóz stoi na dworze. Powiedział, że chce z panem porozmawiać.

Crowe z powagą skinął głową.

– Zastanawiam się dlaczego – odezwał się cicho.

– Stryj Sherrinford zgodził się, by został pan na lunch. Spotkamy się z nimi w jadalni.

– To mi wygląda na spisek – oświadczył Crowe głośniej, ale zatroskana mina przeczyła niefrasobliwości w jego głosie.

Sherlock ruszył przodem do jadalni. Była tam już pani Eglantine, stała pod ścianą w cieniu między dwoma oknami. Sherlock nie zauważył, jak mijała go w hallu. Przez chwilę rozważał, czy ona nie jest duchem, który potrafi przenikać przez ściany, ale szybko uznał, że to głupia myśl. Duchy przecież nie istnieją.

Ignorując panią Eglantine, podszedł do kredensu i wziął talerz, by nałożyć sobie plastry mięsa i kawałki łososia. Crowe poszedł za nim i zaczął od drugiego końca kredensu.

Sherlock czuł się wciąż oszołomiony nagłym pojawieniem się starszego brata. Mycroft mieszkał i pracował w Londynie, stolicy Imperium. Był urzędnikiem państwowym pracującym dla rządu i chociaż często umniejszał swoją pozycję, mówiąc, że jest tylko skromnym gryzipiórkiem, Sherlock żywił od jakiegoś czasu przekonanie, że Mycroft jest dużo ważniejszy, niż to ujawnia. Kiedy Sherlock mieszkał w domu – to znaczy z ojcem i matką, zanim wysłano go do stryjostwa – Mycroft czasem przyjeżdżał z Londynu na kilka dni. Sherlock zauważył wtedy, że codziennie pojawia się człowiek w powozie, który przywozi czerwoną skrzynkę. Oddawał ją tylko Mycroftowi do rąk własnych, a ten w zamian wręczał mu kopertę, zawierającą, jak przypuszczał Sherlock, listy i notatki służbowe, wynikające z zawartości pudełka z poprzedniego dnia. Jakiekolwiek zajmował stanowisko, władze musiały codziennie być z nim w kontakcie.

Z ustami pełnymi jedzenia usłyszał, że otwierają się drzwi do biblioteki. Kilka chwil później w jadalni pojawiła się wysoka, przygarbiona postać Sherrinforda Holmesa.

– Ach, brōma theōn – oświadczył po grecku na widok kredensów. Zerkając ku Sherlockowi, powiedział: – Możesz skorzystać z biblioteki, mój psykhēs iatreion, żeby się spotkać z bratem. – Następnie odwrócił się do Crowe’a i dodał: – Mycroft prosił specjalnie, żeby pan do nich dołączył.

Sherlock odsunął talerz i pospieszył do biblioteki. Crowe ruszył za nim; choć szedł wolno, jego długie nogi szybko pokonywały odległość.

Mycroft stał w tej samej pozycji przy wysokim oknie. Uśmiechnął się do Sherlocka, po czym zbliżył się i zmierzwił mu czuprynę. Uśmiech zniknął z jego twarzy, gdy spojrzał na Crowe’a, ale uścisnął Amerykaninowi dłoń.

– Najpierw to, co najważniejsze – powiedział. – Po drobiazgowym śledztwie przeprowadzonym przez policję nie trafiliśmy na ślad barona Maupertuisa. Przypuszczalnie uciekł do Francji. Dobra wiadomość jest taka, że żaden brytyjski żołnierz – ani nikt inny – nie zginął od użądlenia pszczół.

– Wątpliwe, czy plan Maupertuisa miał szanse powodzenia – rzekł z powagą Crowe. – Podejrzewam, że baron był niezrównoważony. Ale lepiej było tego nie sprawdzać.

– A rząd jest odpowiednio wdzięczny – dodał Mycroft.

– Mycrofcie, a co z ojcem? – wykrztusił Sherlock.

Jego brat skinął głową.

– Statek, którym płynie, właśnie zbliża się do Indii. Prawdopodobnie za tydzień ojciec zejdzie ze swym pułkiem na ląd, ale zapewne nie dostaniemy od niego ani od nikogo innego wiadomości przez miesiąc lub dwa – szybkość komunikacji z tym odległym kontynentem jest, jaka jest. Jeśli czegokolwiek się dowiem, od razu ci przekażę.

– A mama?

– Jak wiesz, z jej zdrowiem nie jest najlepiej. Teraz jej stan wydaje się stabilny, ale przyda jej się odpoczynek. Wiem od lekarza, że śpi szesnaście albo osiemnaście godzin na dobę. – Westchnął. – Ona potrzebuje czasu, Sherlocku. Czasu i ochrony przed jakimkolwiek wysiłkiem psychicznym czy fizycznym.

– Rozumiem. – Sherlock urwał, próbując zapanować nad głosem. – Więc zostanę tutaj przez resztę wakacji?

– Nie jestem pewien – powiedział Mycroft – czy szkoła dla chłopców w Deepdene rzeczywiście ci służy.

– Moja łacina jest coraz lepsza – odparł Sherlock szybko, po czym skarcił sam siebie w myślach. Powinien zgodzić się z bratem, a nie zaprzeczać.

– Bez wątpienia – rzekł sucho Mycroft – ale są inne rzeczy oprócz łaciny, które chłopiec powinien poznać.

– Greka? – nie mógł się powstrzymać Sherlock.

Mycroft uśmiechnął się mimo woli.

– Widzę, że twój cięty dowcip cię nie opuszcza. Nie, choć znajomość łaciny i greki jest niezwykle ważna w coraz bardziej skomplikowanym świecie, w jakim żyjemy, myślę, że lepiej ci zrobi indywidualny, dopasowany do twoich potrzeb styl nauki. Zastanawiam się nad zabraniem cię z Deepdene, tak żebyś mógł uczyć się tutaj, w dworze Holmesów.

– Nie wróciłbym do szkoły? – Sherlock starał się znaleźć w sobie jakąś oznakę, że się tym przejął, ale nic nie poczuł. Nie zostawił tam przyjaciół, a w najlepszych momentach co najwyżej się nudził, a nie był szczęśliwy. W Deepdene nie miał czego szukać.

– Musimy pomyśleć z wyprzedzeniem o twoich studiach – ciągnął Mycroft. – Oczywiście w Cambridge. Albo Oksfordzie. Myślę, że twoje szanse wzrosną, jeśli skupimy się na wybranych przedmiotach nieco bardziej, niż byłoby to możliwe w Deepdene. – Znów się uśmiechnął. – Jesteś wyjątkowym chłopcem, i tak powinieneś być traktowany. Niczego nie obiecuję, ale przed końcem wakacji dam ci znać, jakie poczyniłem kroki.

– Czy będzie nadmierną śmiałością z mojej strony, jeśli zapytam, czy będę miał do odegrania skromną rolę w edukacji tego młodzieńca? – zadudnił Amyus Crowe.

– Tak – powiedział Mycroft z lekkim skrzywieniem ust. – Dotychczas bardzo skutecznie nie pozwolił mu pan zboczyć na manowce.

– On jest z rodu Holmesów – zauważył Crowe. – Można nim kierować, ale nie da się go do niczego zmusić. Pan był taki sam.

– Owszem – rzekł po prostu Mycroft. – Taki właśnie byłem.

Zanim Sherlock zdążył zapytać o tak zaskakujący fakt, że Crowe uczył także Mycrofta, ten poprosił:

– Byłbyś tak miły i pozwolił nam porozmawiać na osobności? Mamy pewne sprawy do omówienia.

– Czy... zobaczymy się jeszcze, zanim wyjedziesz?

– Oczywiście. Zostanę aż do wieczora. Możesz oprowadzić mnie po domu, jeśli chcesz.

– Możemy przejść się po majątku – zaproponował Sherlock.

Mycroft wzdrygnął się.

– Chyba nie – powiedział. – Raczej nie jestem stosownie ubrany na przechadzki.

– Ale tylko wokół domu – zaprotestował Sherlock. – Nie po lesie!

– Jeśli nie widzę sufitu nad głową i nie czuję pod stopami posadzki albo trotuaru, to jest przechadzka – oświadczył stanowczo Mycroft. – A teraz, panie Crowe, przystąpmy do rzeczy.

Sherlock niechętnie opuścił bibliotekę i zamknął za sobą drzwi. Sądząc po głosach dochodzących z jadalni, stryjenka także przyszła na lunch. Nie miał ochoty wysłuchiwać jej nieustającej paplaniny, więc wyszedł na dwór. Pałętał się przy bocznej ścianie budynku, z rękami w kieszeniach, kopiąc kamyki. Słońce świeciło mu niemal dokładnie nad głową, czuł cienką warstwę potu na czole i między łopatkami.

Przed sobą miał wysokie okna biblioteki. Otwarte okna.

Słyszał dźwięki docierające ze środka.

Wewnętrzny głosik mówił mu, że to prywatna rozmowa, z której wyraźnie go wykluczono, ale inny, bardziej kusicielski, podpowiadał, że Mycroft i Amyus Crowe rozmawiają o nim.

Przysunął się bliżej, idąc wzdłuż kamiennego gzymsu biegnącego wokół domu.

– Czy są pewni? – spytał Crowe.

– Pracował pan już dla Pinkertonów – odparł Mycroft. – Ich źródła wywiadowcze są zwykle bardzo dokładne, nawet tak daleko od Stanów Zjednoczonych.

– Ale to, że on przyjechał tutaj...

– Myślę, że Ameryka okazała się dla niego zbyt niebezpieczna.

– To duży kraj – zauważył Crowe.

– Ale w znacznej części niecywilizowany – odparł Mycroft.

Crowe nie był przekonany.

– Spodziewałbym się, że przejdzie przez granicę z Meksykiem.

– Ale najwyraźniej tego nie zrobił – Mycroft mówił stanowczym tonem. – Niech pan spojrzy na to w ten sposób: wysłano pana do Anglii, żeby ścigał pan zwolenników Południa z wojny secesyjnej, na których głowy wyznaczono cenę. Jaki miałby lepszy powód, żeby tu przyjechać, niż ten, że oni tu są?

– Logiczne – przyznał Crowe. – Czy podejrzewa pan spisek?

Mycroft zawahał się.

– Spisek to chyba na razie za mocne słowo. Przypuszczam, że wszyscy zmierzali do tego kraju, ponieważ jest cywilizowany, ludzie mówią tym samym językiem i wydaje się bezpieczny. Ale wystarczy trochę czasu i może zawiązać się spisek. Tylu podejrzanych ludzi, którzy nie mają nic do roboty poza dyskusjami... Musimy zdławić to w zarodku.

Sherlock był oszołomiony. O czym oni, u diabła, mówią? Zaczął podsłuchiwać zbyt późno, żeby pojąć sens rozmowy.

– Och, Sherlocku! – zawołał jego brat z wnętrza biblioteki. – Skoro i tak podsłuchujesz, możesz do nas dołączyć.