Monologi i deklamacye. 3, Staroświeckie - ebook

SPIS RZE­CZY.

Imć pana Ka­la­san­te­go Za­ją­ca, ora­cya mi­ło­sna… 5

Hi­sto­rya o kon­ku­rach je­go­mość pana Mo­czy­gę­by… 8

Hi­sto­rya o wdzię­kach jed­nej wdo­wy… 16

O nie­któ­rym pła­net­ni­ku, co du­chy wy­wo­ły­wał, i o wiel­kiej one­go kon­fu­zjej… 10

Jako imć pan­na Bar­ba­ra wid­mo oba­czyć chcia­ła… 23

O cza­rach i uro­kach bia­ło­głow­skich… 30

O kró­lew­nie i dzia­du… 32

Hi­sto­rya o pięk­nej Ru­chli i od­waż­nym Nnchi­mie… 38

Mą­dry i głu­pi… 45

Te­atr Ama­tor­ski Nr 75.

Or-Ot.IMĆ PANA KA­LA­SAN­TE­GO ZA­JĄ­CA ORA­CYA MI­ŁO­SNA.

Mnie mi­ło­ści­wa wiel­ce do­bro­dzi­ko!

Oto pi­sa­nie za­sy­łam jej­mo­ści,

Nie, jak ów, któ­ry pod no­sem ma mle­ko,

Jeno, jako mąż pe­łen sta­tecz­no­ści.

W jas­syr mnie wzię­łaś, na­dob­na pod­wi­ko,

I zgo­ła więd­nę ze sro­giej mi­ło­ści!

Ślu­zy mi cie­ką z ha­nieb­nej tę­sk­no­ty,

A ser­ce pła­cze tak, jak w mar­cu koty!

Z jej­mo­ści wdo­wa – i ja je­stem wdo­wiec, (Za co dzię­ko­wać Bogu nie prze­sta­nę!)

Obo­je błą­dzim, jako ów wę­dro­wiec,

Co za­wę­dro­wał w kra­je gdzieś nie­zna­ne;

Tedy po­rzuć­my cier­ni­sty ma­no­wiec,

Moje ty wdzięcz­ne klej­no­ty ko­cha­ne!

I na ró­ża­ną ścież­kę znijdź­my śmia­ło,

Kędy nam szczę­ście bę­dzie plo­no­wa­ło,

Wiem, że z jej­mo­ści oso­ba ob­rot­na

I że k'nam za­cna for­tu­na przy­pły­nie,

Cud­na Kor­du­lo nie bądź taka psot­na

I nie­chże ślub nasz od­bę­dzie się ni­nie.

Moja w tem gło­wa: nie bę­dziesz sa­mot­na:

Po­cze­kaj jej­mość: niech jeno rok mi­nie!

A po­tem, gdy się zja­wi pierw­szy pro­rok,

Bę­dziesz z bo­cia­nem mieć kon­szach­ty co rok.

Z mło­du-m ja za­wż­dy w kon­fl­den­cyi by­wał

Z owym nie­wia­sty mi­łu­ją­cym pta­kiem, –

Tedy do po­sług będę go za­ży­wał,

Ba! za­wrę so­jusz z ca­łym ich or­sza­kiem!

Nie bę­dzie prę­dzej bo­cian od­po­czy­wał (Nie za­do­wo­li­li mnie byle czem ta­kiem),

Aż nam przy­bę­dzie po­cie­cha dwu­na­sta,

Wte­dy do­pie­ro po­wiem: "Te­raz ba­sta!"

Wi­dzisz więc jej­mość żem nie byle chły­stek

I że po­waż­ne my­śli mam i przed­nie,

Tedy dość wdzięcz­nie przyj­mij ten mój świ­stek,

Gdy mnie pchnąć nie chcesz w utra­pień bez­ed­nie,

Bo­wiem z afek­tów drżę cały, jak li­stek,

I wciąż o to­bie du­mam w noc i we dnie,

Pić na­wet nie chcę dla sro­giej ża­ło­by:

Jeno dwa garn­ce wy­pi­jam w pół do­był

Wiesz o tem jej­mość do­brze, jako wdo­wa,

Że amor cud­nych udzie­la sło­dy­czy,

Te sło­wa od­pisz jeno mi! te sło­wa:

"Mi­łu­ję cie­bie, mo­ści mo­stow­ni­czy!"

Becz­ka mał­ma­zyi stoi już go­to­wa,

Ja­dła mam tyle, ile ser­ce ży­czy!

Oby­wa­te­li nie chciej ująć świa­tu!

Moja ty gład­sza od wdzięcz­ne­go kwia­tu!!

………………………

Na­tem za­koń­czam epi­sto­łę moją…

Uf! jak przy młoc­ce set­nie się zma­cha­łem!

Krzy­necz­kę krzy­wo te ku­la­sy sto­ją,

Bo z pięć już ro­ków zgo­ła nie pi­sa­łem!

Te­raz ca­łu­ję bia­łą rącz­kę two­ją,

My­śląc o oczach i o licz­ku bia­łem

I o tych in­nych spe­cja­łach du­ma­jąc…

Po­kor­ny słu­ga: Ka­la­san­ty Za­jąc.