Monologi umarłych - ebook

Nie Bóg,

nie człowiek, lecz sztuka

wybawi Cię od wszystkiego,

ale człowiek jak i sztuka

są od jednego Boga.

Na naszych zajęciach przyszło mi poznać gatunek literacki, jakim są rozmowy zmarłych. Tym samym ta książka mogła powstać.

Znaczenie napisanych tekstów

odkrywa się często w głosie jego twórcy,

kiedy wybrzmiewa swoje słowa,

ale w ustach innych,

bo jego zaniemówiły na wszystkie pozostałe epoki ziemi.

Plotyn

Tam, gdzie kończy się wrażliwość człowiecza

umiera państwo.

Wspólnota rozdrabnia się na grupy, pod grupy,

nic wreszcie z niej nie zostaje.

Wrażliwość ludzka obumiera.

Ludzie budują siedziby, które są jak pałace,

odgrodzone od siebie murem.

Wokół biegają złe psy. Zwierzęta stają się nawet milsze

ludziom niż oni sami, bowiem zachowują naturę plemienną,

mimo zindoktrynowanej tresury.

Zamieszkują obok siebie, ludzie, już nie z sobą.

Widok mają na nicość. Okala ich tylko własna skorupa

z kamienia. Wymrą jak dwa gatunki ludzkie,

jakie zamieszkiwały ziemię w jednym czasie.

Zginą w pojedynczym stadzie. W grupie A i w grupie B.

Silni i słabi. Wrażliwi i obojętni na siebie.

Zginą obie grupy, bo potrzebują siebie.

Ludzie potrzebują ludzi, by mieć po co oddychać.

By mieć po co budować. By mieć po co ogień rozniecać.

Ludzie umierają z przesytu. Obok ludzie giną z głodu.

Rozproszone, bezdomne stada okupują świątynie

z kamienia,

które pokryły trawę i zabetonowały niebo.

Dzieje się spektakl pogardy.

Człowiek szuka człowieka z latarnią zgaszoną nocą, aby go

nie spotkać. Ludzie, mordujecie siebie, by mordować.

Igrzyska śmierci. Człowiek jak mięso pada na arenie.

Dziwna to rzecz — martwy byt. Przyglądają mu się inni.

Nikt nie spieszy z pomocą. Ludzie są głusi na mowę ludzką.

Człowiek umiera obok człowieka. Nie ma kromki chleba.

Na śmietniku gnije wszystko. Zarosły nawet nasze sumienia!

Wszystko stało się teatrem, sztucznym bytem.

Nawet, kiedy umieram — staję się śmieszny, jak z komedii.

Darmowy fragment