Możesz wyleczyć choroby autoimmunologiczne. - ebook

ROZDZIAŁ 2 Fakty i mity na temat chorób autoagresywnych

SMUTNA RZECZYWISTOŚĆ JEST TAKA, że medycyna konwencjonalna nie radzi sobie z leczeniem chorób autoimmunizacyjnych. Pracowałam z tysiącami pacjentów, którym lekarze przepisywali silne leki, narażając ich tym samym na dotkliwe efekty uboczne i skazując na życie, które w najlepszym przypadku można było określić jako „pełne wyzwań”, a w najgorszym „budzące litość”. Pacjenci dowiadywali się, że pozostało im już tylko zaakceptować swój los: życie z okropną, nieuleczalną chorobą, której postępów nie można powstrzymać, a co najwyżej spowolnić.

Ci sami pacjenci po trzydziestu dniach stosowania programu Myers promienieli zdrowiem i energią, wolni od bólu, gotowi powrócić do dawnego życia. Dlaczego zatem medycyna konwencjonalna nie przyzna, że istnieje lekarstwo na choroby autoimmunizacyjne?

To pytanie, które powracało do mnie przez wiele lat, zawsze przypominało mi o postaci Ignaza Semmelweisa. Nazwisko tego węgierskiego lekarza może niewiele mówić moim czytelnikom, ale adepci akademii medycznej dobrze je znają.

W połowie XIX wieku Semmelweis pracował w wiedeńskim szpitalu położniczym. Był to okres, gdy tysiące kobiet umierało podczas porodu w wyniku zakażenia połogowego. W tamtych czasach lekarze badali jedną pacjentkę za drugą, nie dbając o sterylność dłoni. Zakażenie kończyło się śmiercią co dziesiątej kobiety.

W medycynie nie zaistniała jeszcze teoria zarazków Louisa Pasteura. Intuicja podpowiadała jednak Semmelweisowi, że rozprzestrzenianiu się choroby winien jest brak higieny po stronie lekarzy. Doszedł do wniosku, że jeśli kadra medyczna będzie myła dłonie między kolejnymi porodami, zachorowalność powinna znacząco spaść.

Z perspektywy czasu wiemy, że Semmelweis miał słuszność. Co więcej, dysponował też dowodami: gdy nakazał stażystom przemywać ręce roztworem podchlorynu wapnia, śmiertelność spowodowana zakażeniem połogowym spadła do poziomu raptem 2%.

Można by oczekiwać, że koledzy po fachu pogratulują Semmelweisowi sukcesu i sami wprowadzą jego metody. Tymczasem lekarze odrzucili wniosek, jakoby przenosili zarazki, i odmówili mycia rąk. Potrzeba było pół wieku, by praktyki Semmelweisa przekuto w medyczny zwyczaj.

Dlaczego ówczesne środowisko lekarskie nie dostrzegało czegoś, co dla nas jest oczywistością? Oczami wyobraźni widzę, jak ci właśnie lekarze, lekceważący pomysł szorowania dłoni i sterylizacji sprzętu medycznego, brudnymi rękoma odbierają porody, ubrani w zachlapany krwią kitel, którego nie zdejmowali przez cały dzień. Potem moje myśli wędrują ku współczesnej medycynie i jej brakowi zrozumienia dla wpływu sposobu odżywiania, zdrowia jelit, toksyn, infekcji i stresu na rozwój chorób autoimmunizacyjnych – i nie tylko. Jestem przekonana, że w przeciągu najbliższej dekady tych samych lekarzy uzna się za równie staroświeckich i upartych – a zarazem niebezpiecznych – co ich XIX-wiecznych kolegów.

Lekarz medycyny konwencjonalnej zawsze będzie twierdził, że nie ma większego znaczenia, jak się odżywiamy. Ja jednak niezliczoną ilość razy na własne oczy widziałam, że zmiany wprowadzone w diecie pozwalają cofnąć objawy choroby i odstawić leki. Lekarz powie, że pomóc mogą tylko lekarstwa. Ale to nieprawda – i mogę tę opinię poprzeć świadectwami moich pacjentów. Nie dążę do kłótni, ale czasami czarne jest czarne, a białe jest białe; czasami cesarz medycyny konwencjonalnej naprawdę jest nagi i tylko specjalista w dziedzinie medycyny funkcjonalnej powie to na głos.

Domyślam się, jak wielkim wyzwaniem jest dla czytelnika tak radykalna zmiana sposobu myślenia. W telewizji podczas pojedynczej przerwy reklamowej można zobaczyć nawet trzy propozycje leków na choroby autoimmunizacyjne, a każda reklama kusi wpadającą w ucho muzyką, kwiatuszkami, uśmiechami aktorów i kuszącym hasłem: „Zapytaj swojego lekarza o…”. Oczywiście pytamy lekarza albo, kto wie, zaczęliśmy już przyjmować nowy lek i odczuwamy satysfakcję z faktu, że zrobiliśmy to, czego oczekiwali od nas twórcy reklamy. Nadajemy na jednych falach. Podpinamy się pod sugestywne hasło: „Wszyscy wiedzą, że…”.

OSIEM GŁÓWNYCH MITÓW DOTYCZĄCYCH CHORÓB AUTOIMMUNIZACYJNYCH

Mit pierwszy: choroby autoagresywnej nie można cofnąć.

Mit drugi: do zwalczenia objawów konieczne jest przyjmowanie silnych leków.

Mit trzeci: leczenie objawów chorób autoimmunizacyjnych przy pomocy farmaceutyków nie powoduje poważnych efektów ubocznych.

Mit czwarty: poprawienie trawienia i kondycji zdrowotnej jelit nie ma wpływu na rozwój chorób autoagresywnych.

Mit piąty: dieta bezglutenowa nie wpływa na poprawę stanu zdrowia chorego.

Mit szósty: choroba autoimmunizacyjna jest zawsze równoznaczna z pogorszeniem jakości życia.

Mit siódmy: w przypadku chorób autoagresywnych najważniejsze są geny; czynniki środowiskowe nie odgrywają większej roli.

Mit ósmy: układ odpornościowy jest taki, a nie inny; nie mamy wpływu na jego funkcjonowanie.

Kiedy jednak zapytamy, co może nam dać rezygnacja z glutenu, nie mówiąc już nawet o ryżu, komosie ryżowej i roślinach strączkowych, możemy liczyć co najwyżej na pełne współczucia spojrzenie i smutne potrząśnięcie głową. Lekarz może nas ostrzec przed „szarlatańskimi teoriami” albo wręcz odmówić rozmowy na temat alternatywnych rodzajów terapii. Kilkoro z moich pacjentów zostało wyrzuconych przez swojego lekarza, gdy zażądali rozwiązania, które pozwoliłoby im odstawić leki. W każdym z trzech przypadków lekarz twierdził, że medykamenty, które przepisał, wpisują się w „standardowe procedury”, czyli odpowiadają ogólnie przyjętym metodom, po czym odmówił dalszego leczenia „buntowniczego” pacjenta.

„Skoro nie potrafi mi pani zaufać, to nie widzę możliwości dalszego leczenia” – powiedział lekarz pewnej młodej kobiecie, która trafiła pod moją opiekę. Wspomniana pacjentka mieszkała w niewielkiej miejscowości w Teksasie, gdzie dostępny był tylko jeden specjalista dysponujący doświadczeniem w leczeniu jej choroby. Ponieważ jednak ośmieliła się zakwestionować opinię lekarza, została całkowicie pozbawiona opieki. Nie chcę, by to samo spotkało innych.

Widziałam dowody działania programu Myers, oceniałam wyniki badań i stosowałam ją w leczeniu tysięcy chorych. Jako lekarka, ale i pacjentka jestem przekonana, że program ten zdaje egzamin, ale chcę o tym przekonać również moich czytelników. Dlatego rozłożę teraz każdy mit o chorobach autoimmunizacyjnych na czynniki pierwsze i wyjaśnię, jaka jest prawda.