Muhammad Ali. Zmierzch giganta 1942-2016 - ebook

Prolog

Po­ste­ru­nek po­li­cji w Lo­uisvil­le mie­ścił się w sza­rym, odra­pa­nym bu­dyn­ku na koń­cu Shel­by Stre­et. Tego dnia dy­żur peł­nił Joe Mar­tin, ży­la­sty fa­cet z prze­rze­dzo­ny­mi ja­sny­mi wło­sa­mi. Pa­no­wał nie­przy­tom­ny upał, ła­go­dzo­ny nie­co przez pra­cu­ją­cy pod su­fi­tem ogrom­ny wen­ty­la­tor. Nie zdej­mu­jąc nóg z biur­ka, Joe się­gnął po ko­lej­ną bu­tel­kę wody mi­ne­ral­nej. Otwo­rzył ją zę­ba­mi i jed­nym po­tęż­nym hau­stem wy­chy­lił nie­mal do dna. Woda była obrzy­dli­wie cie­pła, ale przy­naj­mniej mo­kra i zwil­ża­ła przy­jem­nie wy­schnię­te na wiór gar­dło. Wła­dze sta­nu Ken­tuc­ky, wy­po­sa­ża­jąc po­li­cyj­ne po­ste­run­ki, nie prze­wi­dzia­ły ta­kie­go zbyt­ku jak lo­dów­ki.

Przez za­sło­nię­te ro­le­ta­mi okna wdzie­ra­ły się do biu­ra po­wie­wy cie­płe­go wia­tru. Był chy­ba pią­tek, bo ze znaj­du­ją­cej się na­prze­ciw­ko re­stau­ra­cji wiatr przy­no­sił obrzy­dli­wy za­pach sma­żo­nej na ole­ju ryby. Zza za­mknię­tych drzwi do­cho­dzi­ło mo­no­ton­ne kle­ko­ta­nie ma­szy­ny do pi­sa­nia. Je­dy­ne ume­blo­wa­nie po­ko­ju sta­no­wi­ły ogrom­ne, za­śmie­co­ne biur­ko z wy­su­wa­nym bla­tem, dwa twar­de krze­sła i lada. Na biur­ku tlił się nie­do­pa­łek w mo­sięż­nej po­piel­nicz­ce, peł­nej star­szych bliź­nia­ków. Sza­re płat­ki po­pio­łu przy­pró­szy­ły żół­ty blat biur­ka i le­żą­ce na nim pa­pie­ry. Na boku ol­brzy­mie­go me­bla ktoś pra­co­wi­cie wy­rył du­ży­mi cy­fra­mi kil­ka nu­me­rów te­le­fo­nicz­nych. Na brud­no­zie­lo­nej ścia­nie wi­sia­ła wiel­ka mapa te­re­nu i ubie­gło­rocz­ny ka­len­darz – A.D. 1953. Pod­ło­gę po­kry­wa­ły strzę­py spar­cia­łej gu­mo­wej wy­kła­dzi­ny, za­mo­co­wa­nej przy­śru­bo­wa­ny­mi tu i ów­dzie ka­wał­ka­mi za­śnie­dzia­łe­go mo­sią­dzu.

Joe usły­szał do­cho­dzą­cy od stro­ny scho­dów tu­pot nóg i po chwi­li do biu­ra we­szło dwóch klien­tów. Oby­dwaj rasy czar­nej, mie­li po dzie­sięć, je­de­na­ście lat; jed­ne­mu spły­wa­ły po twa­rzy wiel­kie jak kro­ple desz­czu łzy.

– Co się sta­ło, chło­pa­ki? – Mar­tin pod­niósł się zza biur­ka. – Po­bił was kto?

– Nie… tyl­ko… mia­łem… ro­wer… – wy­du­kał za­ry­cza­ny dzie­ciak.

– Co, spa­dłeś z ro­we­ru?

– Nie. Ja­kiś fa­cet rąb­nął mi ro­wer. – Mu­rzy­nek opa­no­wał wresz­cie płacz.

– Gdzie?

– Pod skle­pem.

– Pod któ­rym skle­pem?

– Pod wa­rzyw­nia­kiem sta­re­go Drey­era.

– Za­pią­łeś?

– Nie.

– No to sam po­pro­si­łeś zło­dzie­ja, żeby go so­bie wziął. – Joe Mar­tin zmarsz­czył brwi, ale chcąc nie chcąc za­brał się do spi­sy­wa­nia pro­to­ko­łu.

– Jak masz na imię?

– Cas­sius.

– Tyl­ko tyle?

– Nie. Cas­sius Mar­cel­lus.

– I to wszyst­ko?

– Nie. Mam jesz­cze na­zwi­sko.

– A ja­kie, je­śli moż­na wie­dzieć? – Joe na­le­żał do cier­pli­wych po­li­cjan­tów.

– Clay. Cas­sius Mar­cel­lus Clay.

Pod­czas gdy Mar­tin wy­peł­niał pie­czo­ło­wi­cie ru­bry­ki for­mu­la­rza, roz­pacz ma­łe­go Cas­siu­sa zmie­nia­ła się w złość. Za­ci­snął moc­no pię­ści i wy­ce­dził przez zęby:

– Jak zła­pię tego ło­bu­za, stłu­kę go na kwa­śne jabł­ko!

Po­li­cjant uśmiech­nął się, pa­trząc na wą­tłe ra­mio­na dzie­cia­ka.

– Mu­sisz się spo­ro na­uczyć – po­wie­dział. – I dużo tre­no­wać, je­śli chcesz ko­mu­kol­wiek spra­wić la­nie. Jak masz ocho­tę, to wpad­nij do mnie na salę przy Jef­fer­son Stre­et.

Po­ste­run­ko­wy Mar­tin był jed­nym z tre­ne­rów miej­sco­we­go klu­bu bok­ser­skie­go Co­lum­bia Gym­na­sium, gdzie przez sport sta­ra­no się trzy­mać dzie­cia­ki z bied­nych ro­dzin z dala od uli­cy. Na­stęp­ne­go dnia, kie­dy pro­wa­dził za­ję­cia z mło­dy­mi adep­ta­mi pię­ściar­skiej sztu­ki, sta­nę­li przed nim dwaj wczo­raj­si in­te­re­san­ci.

– To jest mój młod­szy brat Ru­dolph – przed­sta­wił swe­go to­wa­rzy­sza mały Cas­sius. – On też chciał­by na­uczyć się bok­so­wać.

– No to wkła­daj­cie rę­ka­wi­ce chło­pa­ki. Zo­ba­czy­my, co je­ste­ście war­ci.

Tak wy­glą­dał po­czą­tek jed­nej z naj­bar­dziej eks­cy­tu­ją­cych spor­to­wych ka­rier. O ma­łym Cas­siu­sie już wkrót­ce za­czę­to pi­sać, że ma re­fleks pan­te­ry, kro­ki tan­ce­rza naj­wyż­szej kla­sy, szyb­kie i sil­ne pię­ści oraz że­la­zny pod­bró­dek, wy­trzy­mu­ją­cy każ­de ude­rze­nie.