Facebook - konwersja
Czytaj fragment
Pobierz fragment

Na łowach - ebook

Wydawnictwo:
Data wydania:
4 marca 2016
Format ebooka:
EPUB
Format EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie. Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego, który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego, który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Produkt niedostępny.  Może zainteresuje Cię

Na łowach - ebook

Książka zawiera opis prawdziwych zdarzeń i osób, przyjaciół, z którymi autor miał przyjemność i zaszczyt polować minione 30 lat. Książka zawiera zdjęcia, które mogą razić uczucia osób nie związanych z łowiectwem (+18)

Kategoria: Inne
Zabezpieczenie: Watermark
Watermark
Watermarkowanie polega na znakowaniu plików wewnątrz treści, dzięki czemu możliwe jest rozpoznanie unikatowej licencji transakcyjnej Użytkownika. E-książki zabezpieczone watermarkiem można odczytywać na wszystkich urządzeniach odtwarzających wybrany format (czytniki, tablety, smartfony). Nie ma również ograniczeń liczby licencji oraz istnieje możliwość swobodnego przenoszenia plików między urządzeniami. Pliki z watermarkiem są kompatybilne z popularnymi programami do odczytywania ebooków, jak np. Calibre oraz aplikacjami na urządzenia mobilne na takie platformy jak iOS oraz Android.
ISBN: 978-83-65236-96-8
Rozmiar pliku: 6,9 MB

FRAGMENT KSIĄŻKI

TRUDNE POCZĄTKI

W mojej Rodzinie polowali wszyscy za wyjątkiem Mamy. I mnie, odkąd pamiętam, ciągnęło do lasu. Jeździłem, więc jako mały chłopiec z Ojcem i na rykowiska i na dziki i na polowania zbiorowe. Jednak nie jakiś wewnętrzny zew czy pasja ciągnęły mnie wtedy do kniei i w pola. Myślę, że bardziej była to zwykła potrzeba czy instynkt, które każą małemu dziecku naśladować ojca.

I taki stan trwał do czasu, gdy zacząłem żyć własnym, a przynajmniej tak mi się wtedy wydawało, życiem. W odruchu buntu i negacji wszystkiego, co było Ich, przestałem jeździć na polowania i interesować się łowiectwem.

Liceum, a potem okres studiów niesie tyle atrakcji i przeróżnych pokus dla młodego człowieka, że na polowania nie starczało po prostu czasu. Wczesnoporanne, niedzielne pobudki, które mi urządzali Ojciec i Brat, gdy ja zdychałem po nieprzespanej i przebalowanej nocy, sprawę tylko pogarszały.

Wszystko zaczęło się znów zmieniać po studiach, gdy nastąpił w mym życiu okres tzw. małej stabilizacji, tzn. czas podjęcia pierwszej pracy zawodowej. Nie był to wprawdzie przełom, ale młodzieńcze porywy i beztroska dnia codziennego zaczęły powoli ustępować poczuciu odpowiedzialności i rosnącej trosce o swoją przyszłość w dziwnym i skomplikowanym świecie, który mnie otaczał. Ten stosunek do rzeczywistości zaczął mnie znowu zbliżać z Ojcem i już wkrótce, ulegając jego namowom, przystąpiłem do egzaminu łowieckiego. Wiedziałem, że bardzo mu na tym zależy i nawet mnie to trochę dziwiło. Dopiero po latach zrozumiałem, dlaczego tak było to dla Niego ważne.

Byłem dobrze przygotowany, mogę to teraz obiektywnie powiedzieć, ale w tamtych czasach nie zawsze to było najważniejsze. Egzamin oblałem i rozgoryczony wróciłem do domu informując wszystkich, że na tym koniec. Nic z tego, wraz z Bratem, który już parę lat polował, tak długo ciosali mi kołki na głowie, że w końcu ustąpiłem i zdałem go celująco.

Zacząłem stopniowo i powoli, hamowany przez Tatę, czerpać z otwartej szeroko przede mną Księgi Przygód Łowieckich. Rozdział po rozdziale, nic od razu, krok za krokiem tak, by rozumieć łowiectwo nie tylko sercem, ale i głową. Jestem głęboko wdzięczny Ojcu, że tak mnie ukształtował i pozwolił samemu zrozumieć jego istotę i rolę w nim łowcy.

Jakże ubodzy są ci z członków naszego Zrzeszenia, którzy łowiectwo znają jedynie z Epilogu tej Księgi i z zawartych w niej obrazków…

Mam głębokie przeświadczenie, że łowiectwo, czerpiąc inspiracje i wiedzę nie tylko z naszych wielowiekowych tradycji, jest ważnym czynnikiem kształtującym środowisko naturalne w naszym kraju. I myślę sobie, że właśnie dzięki Ojcu udało mi się tę wiedzę posiąść, a także to coś, co czyni z nas, zwykłych mieszczuchów, potrzebny i ważny element gospodarki łowieckiej i pozwala współtworzyć tradycję.

Zawarte w tym zbiorze historie są opisem prawdziwych zdarzeń i żywych ludzi, z którymi miałem szczęście i przyjemność spotkać się w czasie moich łowieckich wędrówek.

Dedykuję Ojcu, którego mądrość i wytrwałość pozwoliła mi stać się lepszym człowiekiem.NIEZAPOMNIANE TOKI…

Tak naprawdę moja historia zaczyna się w Osowej Sieni, OHZ ówczesnego Ministerstwa Rolnictwa, położonego w rolniczym krajobrazie Wielkopolski, na granicy województwa zielonogórskiego. Wcześniej, zaraz po zdaniu egzaminu, moje łowy ograniczały się do bardzo przeze mnie lubianych, do dzisiaj, polowań na piżmaki, wiosennych kaczorów i wielu, wielu dziczych podchodów i zasiadek. Tylko kilka razy byłem na bażantach i zaliczyłem kilkanaście polowań zbiorowych na kaczki i zające. Nigdy nie strzelałem breneką do grubego zwierza.

Więc gdy Ojciec zabrał mnie tam na polowanie na bażanty i — przede wszystkim — dziki, po prostu nie umiałem powstrzymać emocji. Wcześniej był tam z nim mój Brat i obaj wrócili zachwyceni i organizacją polowania i stanem zwierzyny. Piękna pogoda, urocza kwatera zlokalizowana w klasycystycznym dworze, sympatyczny i gościnny gospodarz obiecywały udany łowiecko weekend. Jest mroźna i śnieżna zima 1981 roku. A dokładnie 11 grudnia…

12 grudnia, po pierwszym dniu, udanym, choć nie tak jak się spodziewałem, zasiadamy do kolacji, by omówić następny dzień i długo wyczekiwane przeze mnie dzicze łowy. Strzelane bażanty w pędzeniach wyzwalały we mnie bardziej emocje strzeleckie niż łowieckie i mimo pięknego pokotu i „zaliczonych” 16 kogutów niecierpliwie czekałem na dziki. Nie byłem jeszcze selekcjonerem i nie miałem kulowej broni, jednak na to polowanie Ojciec pozwolił mi wziąć swój sztucer!!! Tym łatwiej zrozumieć, w jakim stanie ducha się znajdowałem. Jako młody chłopak i niezbyt doświadczony jeszcze myśliwy chłonąłem z najwyższym zaciekawieniem rozmowy starszych nemrodów i opowiadania organizatora i dyrektora Ośrodka p. Apolinarskiego. Pięknie i barwnie mówił o łowisku, hodowli danieli i stanie dzików i o sposobach polowania na nie w OHZ. Mówił dużo o psach, szczególnie jednym, mistrzu, którego mieliśmy zobaczyć w akcji. Wabił się Cywil. Na dworze panował siarczysty mróz i prószył drobny śnieżek; nazajutrz zapowiadał się piękny dzień, a ja — zasłuchany w opowieści gospodarza — myślami biegłem do jutrzejszych pędzeń. Leżąc już w łóżku, gdy tylko zamknąłem oczy młodzieńcza fantazja podsuwała coraz to nowe, fantastyczne obrazy grubych odyńców i wielkich watah, które przewalały się przez linię kilkadziesiąt kroków ode mnie…

Los, niestety, obszedł się ze mną okrutnie. Wszystkie moje nadzieje na wyjątkowe polowanie i wyśnione trofea rozpłynęły się w nicość o 6:00 rano, gdy obudził nas p. Apolinarski i powiedział zasmucony, że Jaruzelski ogłosił stan wojenny i polowanie jest odwołane!!!! Pamiętny 13 grudnia… Wracałem wściekły, w samochodzie nie rozmawiałem z Ojcem nawet wtedy, gdy mijaliśmy po drodze myśliwych polujących — i to nie tylko w jednym miejscu — na zające. Zaczęliśmy komentować to, co nam się zdarzyło i może zdarzyć dopiero, gdy mijaliśmy idącą na Wrocław dywizję czołgów.....Nikt wtedy nie wiedział, co ten stan wojenny naprawdę oznacza i czego można się spodziewać.

Następnego dnia po powrocie oddaliśmy, jak wszyscy, broń do depozytu, a mimo to do lasu ciągnęło dalej; wielka przykrość i zawód, jakie mnie spotkały w Osowej Sieni, domagały się pełnej i prawdziwej rekompensaty niezależnie, a może wbrew temu, co wokół nas się działo.

Na razie jeździłem do łowiska bez broni, dokarmiać zwierzynę; nie tylko sarny padały, bo zima była — kto pamięta — bardzo sroga. Jeździłem uparcie, pociągami i autobusami i robiłem pieszo dziesiątki kilometrów… Kto w to teraz uwierzy? Choćby tylko do Michała, to już była dla mnie cała wyprawa: pociągiem do Żor, autobusem do Suszca i pieszo do Kryr. Trwała kilka godzin. Dojście na kwaterę i dzień kończyły zawsze sympatyczne wieczory z jego Rodzicami i Rodzeństwem przy gorącej herbacie. W końcu znużony padałem w pokoiku, który Marysia, udostępniała nam na czas naszego pobytu. Najczęściej towarzyszył mi Mariusz, często Zbyszek i Andrzej.

Ten sezon był już dla wszystkich stracony i nowy szybko się zbliżał, więc coraz częściej zaczęliśmy myśleć o odebraniu broni i snuć plany na przyszłość. Odzyskaliśmy ją w końcu stycznia 1982 roku, po przedstawieniu w Komendzie Milicji wniosku, podpisanego przez Zarząd Koła i informującego o konieczności ochrony łowiska i odstrzału lisów w celu uniknięcia wśród nich epizoocji. I zaraz wyjechaliśmy w teren, na tydzień. Zbyszek, Andrzej i ja z Basią, moją dziewczyną. Mariusz dojeżdżał do nas w weekendy… A nastrzelaliśmy wtedy i na zasiadkę i spod naszej uroczej jamniczki Duni i z podchodu aż 8 lisów. Dla takiego jak ja młodego nemroda 3 lisy i jeden na spółkę z Mariuszem w 6 dni to był najwyższy stopień wtajemniczenia. Być może trudno dziś w to uwierzyć, ale były to dla nas łowy wyjątkowe, beztroskie i pełne młodzieńczych fascynacji, gdy wokół szalał terror. Cóż, tak było, a tłumaczyć nas powinien młody wiek, pasja i dwumiesięczny „łowiecki post”, co w tamtych czasach nie zdarzało się nikomu z nas, nigdy.

Zagrzani lisimi łowami, nie bacząc na wszelkie ograniczenia, jakie niósł ze sobą ten nieszczęsny stan wojenny, zaczęliśmy bardzo szybko myśleć o kolejnych przygodach. Przełom marca i kwietnia, wiadomo: piżmaki, potem kaczory i.....Chyba Zbyszek wymyślił wyjazd na cietrzewie, w teren, do którego wcześniej jeździł z Mariuszem i był raz ze mną, gdy jeszcze nie miałem broni. Okolice Grajewa i bagna biebrzańskie były wtedy tak egzotyczne i dzikie, że sam pomysł stał się dla mnie, od razu, czymś niemal ważniejszym niż obrona pracy magisterskiej, która zresztą zbiegała się z nim w czasie.

Mieliśmy jechać samochodem Mariusza. Właściwie to był Fiat 126p i to tak wyeksploatowany, że — właściwie — trudno było nazywać go nadal samochodem. Komfort jazdy zbliżony był do przewozu w „samojezdnej przyczepie”, szyby zamykane na „posuw”, podsufitka wsparta tyczkami z tyłu i przodu przez środek szyby i niemal całkowity brak pozostałych części miękkich poza fotelem kierowcy i tylną kanapą. Nie warto wspominać o innych brakach, bo nie to jest ważne.....Dość, że właśnie tym pojazdem mieliśmy się udać w blisko 600 km trasę. Odstrzały załatwił nam Janusz, którego znaliśmy od lat i który polował z nami w Rudach na rykowiskach. Mieszkał w Biebrzy i był członkiem tamtejszego koła łowieckiego.

W tych czasach wyboru wyposażenia — przynajmniej dla zwykłych zjadaczy chleba — nie było. Człowiek brał walonki, o które wcale nie było tak łatwo, kufajkę, czapkę z nausznikami, dużo, bardzo dużo bielizny termo aktywnej, broń i amunicję, rosyjską lornetkę, nóż marki Gerlach, wielofunkcyjny i składany i był spakowany w godzinę. Gorzej było załatwić zezwolenie na poruszanie się z bronią po innych niż, wówczas katowickim, województwach i jaki taki zapas paliwa. Kto pamięta te czasy i paliwo na kartki?…Zezwolenie, przy dużym udziale mojego Ojca, udało się dość szybko załatwić dla nas czterech. Uprawniało do używania broni na terenie katowickiego, opolskiego i łomżyńskiego. Benzynę załatwił mi Bogdan, który wprawdzie jeszcze nie polował, ale nosił się z takim zamiarem i pomoc myśliwym była, jak słusznie sądził, jego ważnym wkładem w łowiectwo. Upływ czasu zaciera w pamięci niektóre zdarzenia i nie wiem jak i dlaczego wycofał się z wyjazdu Zbyszek; dość, że ostatecznie ekipę tworzyli Mariusz, Andrzej i ja. Mieliśmy jeszcze zabrać, po drodze do Częstochowy, Maćka.

Jest początek maja. Obroniłem prace magisterską i fakt ten tak bardzo ucieszył moich Rodziców, że właściwie nie oponowali, gdy zaproponowałem im, by wyjechali do Wisły. Mój plan był oczywisty i dla Nich: trzeba to, jednak wyjątkowe w moim życiu, wydarzenie stosownie uczcić i potrzebny jest lokal na miejscu… A że lokal się w ten sposób znalazł, więc zabawa trwała kilka dni. Jej koniec przewidziany był, dość optymistycznie, chyba na piątek, dzień przed wyjazdem… Rano przyjechali po mnie Andrzej z Mariuszem. Nie wiem jak, bo przynajmniej Mariusz nie bardzo nadawał się do prowadzenia samochodu. Odór we wnętrzu Malucha był, mówiąc oględnie, deprymujący, choć ciasnota uniemożliwiała rozpoznanie, kto jest jego źródłem. Nieważne. Nie byłbym w stanie tego faktu ustalić i tak. Ładujemy samochód workami z ciuchami, broń i dwa 20 litrowe kanistry z benzyną. Towaru mamy niemal pod sufit, a po drodze jedziemy jeszcze po Maćka. Nie wchodząc zbytnio w szczegóły tej, na swój sposób, niezwykłej podróży wspomnę tylko o wielokrotnych kontrolach milicji i wojska, które z uwagą i zrozumieniem odnosiły się do naszych wyjaśnień do czasu, aż Mariusz wypalił, że mamy broń. Obstąpili nas dokoła z pepeszami wycelowanymi w samochód i dopiero glejt, zezwalający na poruszanie się z bronią po terenie województwa łomżyńskiego ich uspokoił. W tych czasach zapach alkoholu w samochodzie nie był czymś, co patrole interesowało najbardziej, więc jakoś w nocy, już po godzinie milicyjnej, dojechaliśmy do Janusza. Po maleńkim i do łóżek. Ja spałem w kuchni na materacu, Andrzej chyba też, a Mariusz na łóżku w pokoju Janusza. Nie wiem, gdzie tę noc spędził Janusz, ale następne spał w domu żony tak, że mieliśmy kwaterę na czas jakiś tylko dla siebie. Tak czy inaczej warunki zakwaterowania, jak na tamte czasy, mięliśmy komfortowe. Kilka razy, tak dla odmiany, spędzaliśmy wieczory u Wieśka, miejscowego myśliwego i przyjaciela Janusza, którego poznałem będąc tu poprzednim razem. Już wkrótce staliśmy się wszyscy zgraną paczką przyjaciół; wtedy łatwiej było o takie uczucia, szybko i dość łatwo się je cementowało. Myśliwych łączyła pasja łowiecka, stosunek do przyrody i — bardzo często — jednoczący niemal wszystkich pogardliwy i niechętny stosunek do ówczesnej władzy.

Jeszcze w nocy wyjechaliśmy na pierwszy tok. Nigdy wcześniej nie widziałem, nie słyszałem i nie czułem toku cietrzewi. Znałem go tylko z książek Weyssenhoffa czy Ejsmonda.

Zanurzamy się, więc, powoli w mroki podlaskiej wsi, drogą z Grajewa do Klimaszewnicy i dalej polna drogą do Kownatek. Linie elektryczną doprowadzono tam dopiero w 1978 r. i rzeczywiście, to miejsce jest jak na końcu świata. Nie widać żadnych świateł, nic tylko ciemność. Mamy się spotkać z Bolkiem, myśliwym i miejscowym kowalem, niezwykle przyjacielsko nastawionym do ludzi człowiekiem. Poznałem go już rok wcześniej, podczas pobytu u niego ze Zbyszkiem. Mariusz znał go lepiej, dużo lepiej, bo razem ze Zbyszkiem, już po weselu, spędzili noc poślubną z Bolkiem i jego młodą żoną w jednym, małżeńskim łożu!!!! Dla jasności i czystości sprawy: u Bolka w domu, jednym z bogatszych we wsi, były tylko dwie izby. Kuchnia z piecem kaflowym i tzw. przypieckiem, na którym spała babcia i sypialnia. Wybór, więc, nie był zbyt duży…

Krótkie, serdeczne, jak to u ludzi ze wschodu, przywitanie, podział terenu i ruszamy dalej. Ja mam iść z Bolkiem, Janusz prowadzi Mariusza i Andrzeja. Droga jest daleka i dość ciężka. Podmokłe łąki i nieużytki, tarniny i kępy zadrzewień to teren trudny do nocnego wędrowania w całkowitej ciemności. Człowiek stara się jeszcze iść bardzo cicho, podnosząc wysoko nogi i próbując nie chlapać w kałużach i nie wiadomo tylko po co. Na tokowisku nie ma jeszcze cietrzewi. Idziemy z Bolkiem do budki i gdy podchodzimy, po omacku wsuwam się do środka. Wpadam do dziury, bo jej dno jest około 40 cm poniżej poziomu łąki, na której stoi. Ściany są wyplecione z łoziny i poprzetykane sianem, na środku kupka słomy, służąca do siedzenia. Rozkładam krzesełko, ale natychmiast grzęźnie w miękkim, mocno już rozmokłym od chodzenia po nim torfie. Siedzimy dobre pół godziny i gdy ostygłem już po długim marszu przez podmokłą łąkę, zaczynam marznąć. Nie rozmawiamy w ogóle i czekamy na tokowika, gdy nagle słyszę charakterystyczny szum skrzydeł i na budce siada cietrzew. Jeszcze go nie widzę, ale instynktownie wyczuwam, że to ON, bo i co by to mogło być o tej porze, w tym miejscu. Serce podchodzi mi do gardła i nie mogę nawet przełknąć śliny. Otwieram usta i cicho, jak tylko umiem, oddycham przez usta. Po chwili kolejny cietrzew zlatuje na tokowisko i kolejny… Cieciorek nie słyszymy, ale muszą przecież gdzieś być! „Nasz” cietrzew odlatuje i zapada na łące. Jeszcze cicho, gdy nagle… tok rozpoczyna się jakby wstydliwie, z początku od cichych syków i czuszykania, zapewne murzynów, ciecieruków czyli młodych kogutów cietrzewia i łopotu ich skrzydeł. Słychać już wyraźnie tokowika… Wokół zaczyna z wolna szarzeć i jest lekki mrozik, który wybielił świat wokół nas delikatnym szronem. Gdzieś po lewej, powoli zaczynają majaczyć kształty podrygujących i przelatujących z miejsca na miejsce czarnych rycerzyków, jedne są bliżej inne dalej, ale stają się coraz bardziej wyraźne. Gdy ich stanowiska z grubsza ustalone, rozpoczynają się prawdziwe igrzyska. I tak jak woda w czajniku, stojąc na rozgrzanym węglowym piecu, najpierw z cicha i nieśmiało, potem coraz głośniej i gwałtowniej zamienia się we wrzątek, ukrop, tak i na mszarze kipi teraz i bulgoce jednostajny, nieprzerwany tok, z rzadka tylko zakłócany czuszykaniem. Bulgotają więc nadęte niczym indory, w pozycji niemal poziomej i z rozpostartymi pięknie lirami, kręcąc zawiłe piruety to w lewo, to w prawo. Czasem, gdy konkurent blisko, czuszykają śmiesznie podskakując, a bywa, że uderzają piersiami i biją skrzydłami, kiedy napastliwy intruz nie ustępuje pola. Ich otwarte liry, czerwone korale i bielutkie lustra są już wyraźne w szkłach lornetki i tworzą niezwykły obraz tanecznych zmagań tych małych, czarnych tancerzy. Trwa to nieprzerwanie długie minuty i patrzę jak urzeczony....czegoś takiego nie widziałem i nie słyszałem nigdy. Pewnie niewiele jest takich chwil w życiu, o których mógłbym powiedzieć, że mnie zaczarowały. Ta była właśnie taka. Zapomniałem o broni, mrozie, mokrych już butach i o całym Bożym świecie…

Nagle, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, odprężenie. Napięte mięśnie, gdy człowiek chłonie świat całym sobą, wreszcie puściły… Szabas. Wszystko milknie, gdy na niebie pojawia się najpierw delikatna żółtawa łuna, a potem już śmiało złota tarcza słońca. Siedzę dalej i ani drgnę w tej dziurze, wykopanej w ziemi, głodny i niewyspany, ale urzeczony i jakże szczęśliwy, że dane mi było przeżyć tak niewiarygodny i jedyny w swoim rodzaju spektakl! Toki rozkręcają się po chwili na nowo i dopiero, gdy jeden z rycerzyków zbliżył się nieco do mojej budki zacząłem mu się już nieco inaczej przyglądać i znów poczułem lekki skurcz mięśni. Bolek szturcha mnie, podtyka pod nos flaszkę samogonu i pokazuje koguta. Widać już wprawdzie lustro, ale jest chyba i tak za daleko, myślę, bo nie mieści mi się w głowie, by zepsuć to widowisko ordynarnym strzałem. Mam czas. Bolka o to nie winię, ale czar pryska…

Dopiero teraz dociera do mnie, powoli, gdzie jestem. Rozglądam się nieco jeszcze błędnym wzrokiem i widzę z tyłu gęste krzaki, które zakręcają w stronę, w którą chyba poszedł Mariusz. Z przodu, z lewej i prawej strony otwarta łąka i tylko przede mną rów lub rzeczka, sądząc po wąskim pasku mgły, unoszącym się na jego całej długości. Dzisiejsze toki zmierzają do końca, słabną powoli, gdy co chwila, z łopotem skrzydeł, odpływał kolejny uczestnik tych niezwykłych igrzysk. Już po chwili mszar rozbrzmiewał świergotem zupełnie innych ptaków.

Idziemy z Bolkiem na spotkanie chłopaków, a on już wesoły, opowiada mi swoje przygody z dzikami. Jest 7, może 8 rano, gdy wracamy do Biebrzy.

Cały dzień przed nami, ale grzecznie idziemy spać. Wstajemy i robimy obiad. Nic nie robić robi się najlepiej, pijąc; to prawda, którą zna każdy, kto przeżył epokę socjalizmu… I tak każdego dnia i tylko Janusz i Wiesiek nie zawsze mogli nam towarzyszyć. Cóż, wtedy młodzi i beztroscy nie myśleliśmy robić rzeczy rozsądnych, w cenie były rzeczy szalone i właśnie nierozsądne. Ale, czy aby dziś, choć trochę, nie jest tak samo?

Rano, jak poprzedniego dnia idę z Bolkiem na wielki stóg siana, który widzieliśmy po lewej stronie, przy którym grało kilka kogutów. Będzie cieplej, myślę sobie i nawet nie spodziewam się o ile cieplej… Już na górze Bolek wyciąga butelkę samogonu i podaje mi, mówiąc rozkazującym tonem: — Pij. Posłusznie pociągam z butelki i starym miejscowym zwyczajem wciągam w nozdrza zapach zewnętrznej strony własnej dłoni. Nawet pomaga… Po chwili przylatują pierwsze koguty i tok zaczyna się w najlepsze, jak co dzień. Znowu patrzę urzeczony na ten wyjątkowy spektakl, a widok — tym razem — mam na wielki obszar i widzę ponad 20 grających cietrzewi. Mam nawet jednego dość blisko, ale jest już po szabasie — robię zbyt gwałtowny ruch i kogut widząc to, odlatuje bez strzału.

Darmowy fragment
mniej..

BESTSELLERY

Kategorie: