Na wsi - ebook

Opo­dal mia­stecz­ka ką­pie­lo­we­go sta­ły obok sie­bie dwie cha­ty u stóp pa­gór­ka. Ich wła­ści­cie­le upra­wia­li w po­cie czo­ła nie­uro­dzaj­ną zie­mię, żeby wy­cho­wać swe dzie­ci; mie­li ich po czwo­ro. Przed są­sia­du­ją­cy­mi ze sobą drzwia­mi cała gro­ma­da mal­ców ro­iła się ha­ła­śli­wie od rana do nocy. Dwo­je naj­star­szych mia­ło po sześć lat, dwo­je naj­młod­szych oko­ło pięt­na­stu mie­się­cy. We­se­la, a po­tem na­ro­dzi­ny przy­pa­da­ły pra­wie jed­no­cze­śnie w jed­nym i dru­gim do­mo­stwie.

Obie mat­ki z trud­no­ścią roz­róż­nia­ły swe po­tom­stwo, a oj­co­wie nie roz­po­zna­wa­li wca­le. Osiem imion wi­ro­wa­ło im w gło­wie i mie­sza­ło się wciąż ze sobą. Chcąc za­wo­łać jed­no z dzie­ci, wy­ma­wia­li zwy­kle trzy imio­na, za­nim na­tra­fi­li na wła­ści­we.

W pierw­szej z tych chat, idąc od uzdro­wi­ska w Rol­le-port, miesz­ka­li mał­żon­ko­wie Tu­va­che, któ­rzy mie­li trzech sy­nów i jed­ną cór­kę; w dru­giej Val­li­no­wie, ma­ją­cy trzy cór­ki i jed­ne­go syna.

Wszy­scy ży­wi­li się nędz­ną zupą, kar­to­fla­mi i świe­żym po­wie­trzem. O siód­mej rano, o dwu­na­stej w po­łu­dnie i szó­stej wie­czo­rem obie go­spo­dy­nie zwo­ły­wa­ły swój dro­biazg, żeby go na­kar­mić, jak pa­stu­chy spę­dza­ją sta­da gęsi. Dzie­ci sia­da­ły sze­re­giem, po­dług star­szeń­stwa, przy, sto­le wy­po­le­ro­wa­nym pięć­dzie­się­cio­let­nim uży­wa­niem Ostat­ni ma­lec z trud­no­ścią do­się­gał go twa­rzą. Sta­wia­no przed, nimi mi­ską peł­ną chle­ba roz­mię­kłe­go w wo­dzie, za­go­to­wa­nej z kar­to­fla­mi, po­ło­wą gło­wy ka­pu­sty i trze­ma ce­bu­la­mi. Całe to­wa­rzy­stwo naja­da­ło się do syta. Naj­mniej­sze­mu dziec­ku mat­ka sama da­wa­ła jeść. W nie­dzie­lę po­ja­wiał się ka­wa­łek mię­sa ku ogól­nej ucie­szą i oj­ciec za­zwy­czaj sie­dział dłu­żej przy sto­le po­wta­rza­jąc: „Chciał­bym to mieć co dzień”.

Pew­ne­go po­po­łu­dnia w sierp­niu lek­ki po­wo­zik za­trzy­mał się na­gle przed dwie­ma cha­ta­mi i mło­da ko­bie­ta, któ­ra po­wo­zi­ła sama, za­wo­ła­ła do sie­dzą­ce­go obok niej męż­czy­zny:

– Spójrz no, Hen­ry­ku, na tę gro­ma­dę dzie­ci! Jak ład­nie wy­glą­da­ją ba­wiąc się w tym ku­rzu.