Nala: poemat - ebook

I.

Omdle­wa­ją­ce oczy sza­fi­ro­we,

Warg mło­dych ko­ral zmy­sło­wy, pło­mien­ny,

Krą­głe ra­mio­na, – lica ru­ben­so­we,

Wy­dat­ne pier­si, głos nę­cą­cy, sen­ny,

Rzeź­bio­na szy­ja, wło­sów zło­tych fala

I krew ogni­sta – taką była Nala. ` n

I taką uj­rzał w skwar­ny zmierzch lip­co­wi,

Gdy nerw drży każ­dy, spra­gnio­ny roz­ko­szy,

Mło­dy ar­ty­sta, ma­larz lek­ko­gło­wy,

Któ­ry z swej celi wdzięcz­nych nimf nie pło­szy,

I hołd mi­łost­kom skła­da nie­ustan­ny,

Ma­lu­jąc Psy­chy kla­sycz­ne i Dy­an­ny.

Dziw­nie lu­bież­na szła w su­kien­ce skrom­nej,

Zlek­ka ko­ły­sząc się z gra­cją hisz­pan­ki,

Za nią, na mi­łość i na, sztu­kę po­mny

Ma­larz, mo­del­ki chci­wy i ko­chan­ki,

Roz­my­ślał jaki jej przy­ro­da szczo­dra,

Stan dała gib­ki i sze­ro­kie bio­dra.

A pięk­na Nala szła i nie wie­dzia­ła,

Jak nęci chłop­ców, mimo wła­snej woli.

I jak tchnie od niej żar jędr­ne­go cia­ła,

I jak z ma­la­rza zmy­sła­mi swa­wo­li

Co śnił, że w sza­rą lip­co­wą go­dzi­nę

Zna­lazł Aspa­zyę swą – i For­na­ri­nę.

Prze­to się zbli­żył, wdzię­ków tych cie­ka­wy,

Chcąc za­spo­ko­ić cia­ło, myśl i ner­wy,

I ar­ty­stycz­ny cy­gan, słyn­ny z wpra­wy

W ulicz­nym flir­cie, za­czął peł­ną we­rwy

Roz­mo­wę, któ­ra, jak Born lub cu­kier­ki,

Za­chwy­ca szwacz­ki i ma­ga­zy­nier­ki.

W nu­żą­ce jarz­mo wtło­czo­ne od dziec­ka,

Śni o ro­man­sach dziew­czę z ludu chęt­nie

I snad­no mi­łość chwy­ta je zdra­dziec­ka.

By kwit­nąć chwi­lę buj­nie i na­mięt­nie;

Toż pięk­ną Nalę, – spryt­ny cy­gan mło­dy,

Ła­two na­mó­wił na spa­cer i lody.