Naśladowca - ebook

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Rockford, Illinois

Wtorek, 5. marca 2001

godz. 1.00

Włosy dziewczynki połyskiwały jedwabiście. Chciał ich dotknąć i przeklinał w duchu to, że musi nosić gumowe rękawiczki. Kosmyki miały kolor żółtego, soczystego jedwabiu, co było niezwykłe u dziesięcioletniego dziecka. Zwykle wraz z upływem lat barwa ta szarzała, aż nabierała mysiego odcienia, któremu dawny blask można było przywrócić jedynie za pomocą farby.

Przekrzywił głowę, zadowolony z tego, że ją wybrał. Dziewczynka była nawet piękniejsza i doskonalsza od poprzedniej.

Pochylił się i pogłaskał ją po głowie. Patrzyła na niego pozbawionymi życia, niebieskimi oczami. Wciągnął głęboko w nozdrza jej miły, dziecięcy zapach.

Tylko ostrożnie...

Nie może po sobie zostawić żadnych śladów.

Ten Drugi wymagał od niego perfekcjonizmu. Wciąż chciał od niego więcej i więcej.

Ciągle go obserwował. Wystarczyło, że spojrzał przez ramię, a Ten Drugi już tam był.

Na jego czole pojawiły się zmarszczki i natychmiast zaczął myśleć o czymś innym, żeby nie było widać, co czuje.

Moja śliczna. Najcudowniejsza.

Śpiący Aniołek.

Śledcza Kitt Lundgren użyła kiedyś określenia Morderca Śpiących Aniołków, które media natychmiast podchwyciły.

To określenie bardzo mu się spodobało.

Jednak Ten Drugi kręcił na nie nosem. Wyglądało na to, że nic mu nie odpowiada.

Szybko skończył układanie ciała. Jej włosy... Koszulka nocna z różowymi kokardkami, którą wybrał specjalnie dla niej... Wszystko powinno być takie, jak sobie zaplanował.

Idealne.

A teraz finał. Wyjął z kieszeni różową pomadkę i delikatnie umalował dziewczynce usta. Starał się nie przesadzić z kolorem.

Gdy skończył, uśmiechnął się na widok swojego dzieła.

Dobranoc, mój mały aniołku. Śpij dobrze.ROZDZIAŁ DRUGI

Wtorek, 5. marca 2001

godz. 8.25

Śledcza z wydziału do spraw zabójstw stanęła w drzwiach dziecięcej sypialni i poczuła, jak ściska się jej żołądek. Zginęła kolejna dziewczynka, a jej rodzice spokojnie spali przez całą noc na dole i nic nie słyszeli.

Najgorszy z możliwych koszmarów. Jednak dla tej rodziny stał się on brutalną rzeczywistością.

Ekipa techniczna przystąpiła do pracy, obfotografowując miejsce zbrodni. Jeden z policjantów rozmawiał przez komórkę.

Po prostu dobrze znane, a przez to banalne dźwięki. Kitt przyzwyczaiła się do nich już dawno temu i zwykle nie zwracała na nie uwagi.

Ale to była już druga dziewczynka w ciągu sześciu ostatnich tygodni. A poza tym też miała dziesięć lat.

Tak samo jak jej Sadie.

Na myśl o córce poczuła ukłucie w sercu. Kitt starała się odpędzić od siebie te myśli, próbowała skupić się na czekającym ją zadaniu. Musiała przecież złapać potwora, który to zrobił.

Niestety nie zostawił praktycznie żadnych śladów przy pierwszej ofierze. Może przynajmniej teraz coś spieprzył.

Kitt weszła do środka i rozejrzała się po sypialni. Jej ściany były pomalowane na pastelowy różowy kolor. W pokoju stały białe, rustykalne mebelki i łóżko z baldachimem. Koronkowe białe zasłonki pasowały do całości. Na półce siedziały lalki. Poznała Felicity, ponieważ Sadie miała taką samą.

Prawdę mówiąc, pokój bardzo przypominał sypialnię jej córki. Wystarczyło tylko przesunąć łóżko z prawej strony na lewą, postawić w kącie biurko i zmienić kolor ścian z różowego na brzoskwiniowy, a poczułaby się jak u siebie.

Skup się, Kitt. Tu nie chodzi o Sadie. Zajmij się pracą.

Spojrzała w bok. Jej partner, Brian Spillare, był tu już od jakiegoś czasu i właśnie rozmawiał z porucznikiem Scottem Snowe’em z wydziału gromadzenia danych. W wydziale pracowało dziewięciu śledczych, którzy w przeciwieństwie do swoich kolegów z wielkich miast mieli wszechstronne specjalistyczne przygotowanie i zajmowali się danymi wszelkiego rodzaju: odciskami palców, próbkami krwi, analizą śladów i opracowywaniem informacji balistycznych. Policjanci zbierali też owady i larwy, które zagnieździły się w ciałach ofiar, bo dzięki temu można było dokładniej określić czas zgonu. Poza tym fotografowali miejsce zbrodni i brali udział w sekcji zwłok, którą również dokumentowali fotograficznie.

I zawsze mieli pełne ręce roboty.

Po zabezpieczeniu śladów, policjanci z tego wydziału przesyłali materiał dowodowy do stanowego laboratorium kryminalnego, które znajdowało się niedaleko budynku Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego, czyli UBP, w którym mieścił się nie tylko wydział policji w Rockford, ale także biuro szeryfa, urząd koronera i miejskie więzienie.

Zastępca szeryfa przysłał tu wszystkich pracowników wydziału gromadzenia danych, co wcale jej nie zdziwiło. Dwoje zabitych dzieci w ciągu sześciu tygodni to był prawdziwy wstrząs dla tego przemysłowego miasta, gdzie tak bardzo ceniono wartości rodzinne. W ciągu roku ginęło tu zwykle piętnaście osób, a między nimi nie było dotąd dziesięcioletnich ślicznych blondynek, które tuż przed śmiercią zasypiały słodko w swoich wychuchanych sypialniach.

Kitt zauważyła, że partner na nią patrzy. Wskazała łóżeczko, ale dał jej znak, żeby zaczekała. Po chwili zakończył rozmowę z porucznikiem Snowe’em i podszedł do niej.

– Ten facet zaczyna mnie wkurzać – powiedział.

Brian był misiowaty, a w dodatku miał rude włosy i piegi. Jednak za maską dobroduszności krył się naprawdę wybuchowy temperament. Wielu gorzko żałowało, że weszło mu w drogę lub nadepnęło na odcisk.

Kitt nie miałaby nic przeciwko temu, żeby Brian dostał tego sukinsyna w swoje ręce.

– Długo tu jesteś? – spytała.

– Jakieś piętnaście minut. – Zerknął w stronę ofiary. – Myślisz, że spróbuje zabić trzecią?

– Mam nadzieję, że nie – mruknęła. – Jednak jeśli chcemy zyskać pewność, musimy go złapać.

Skinął głową, a następnie pochylił się i dotknął lekko jej ramienia.

– Jak tam Sadie?

Umiera. Jej jedyne dziecko, radość jej życia! Kitty poczuła ucisk w klatce piersiowej. Pięć lat temu rozpoznano u jej córki ostrą białaczkę limfatyczną. Przeszła przez chemio- i radioterapię, a także przeszczep szpiku i teraz, po kolejnym niepowodzeniu, traciła siły do dalszej walki.

Nie mogła wydusić słowa, tylko bezradnie potrząsnęła głową. Brian ścisnął ze współczuciem jej ramię.

– Trzymasz się jeszcze?

Ale resztką sił.

– Tak – odparła, czując, że napięcie słabnie. – Próbuję.

Brian nie naciskał. Wiedział lepiej niż ktokolwiek, pomijając Joego, jej męża, co Kitt przeżywa. Raz jeszcze ścisnął z westchnieniem jej ramię i podeszli do łóżeczka. Kitt starała się nie wyobrażać sobie, co zobaczy. Wszystko wskazywało na to, że był to ten sam morderca co poprzednio, ale chciała spojrzeć na sprawę świeżym okiem, obiektywnie. Lepiej niczego z góry nie zakładać, nie dopasowywać śladów do żadnej teorii. Dobry śledczy koncentruje się przede wszystkim na badaniu zebranych dowodów, bo to one mogą doprowadzić go do celu. Kto o tym zapomni, traci wiarygodność.

Jednak ledwie spojrzała na martwe dziecko, natychmiast poczuła, że trudno jej będzie zachować profesjonalny chłód i dystans.

Podobnie jak poprzednia ofiara, dziewczynka była ładną, niebieskooką blondynką. Gdyby nie ślady morderstwa: zsinienie, wybroczyny, powstałe na skutek pęknięcia naczyń krwionośnych w gałkach ocznych i ustach oraz postępujące stężenie pośmiertne, można by pomyśleć, że śpi.

Śpiący aniołek.

Tak jak w przypadku poprzedniego dziecka.

Ułożone na poduszce jasne włosy dziewczynki przypominały aureolę. Morderca musiał włożyć wysiłek w to, żeby tak właśnie wyglądały. Kitt pochyliła się w stronę ofiary. Morderca umalował jej usta delikatną, różową szminką.

– Wygląda na to, że ją udusił – powiedział Brian. – Tak jak poprzednią.

Wskazywały na to wybroczyny i brak innych obrażeń. Kitt skinęła głową.

– To znaczy, że umalował ją po dokonaniu morderstwa. – Spojrzała na partnera. – A co z koszulą nocną?

– Taka sama jak poprzednio. Matka twierdzi, że to nie jej.

Kitt zmarszczyła brwi. Ozdobiona falbankami i różowymi kokardkami koszula nocna była naprawdę ładna.

– A ojciec coś mówił?

– Nic szczególnego. Żadne nie dotykało ciała. Matka przyszła obudzić ją do szkoły. Zaczęła krzyczeć, gdy tylko ją zobaczyła. To ojciec zadzwonił pod 911.

Wydało jej się dziwne, że nie dotykali ciała, ale prasa tyle pisała o poprzednim morderstwie, że pewnie od razu wiedzieli, co się stało. Nawet nie musieli sprawdzać, czy ich córka jeszcze żyje.

– Musimy ich prześwietlić – dodał Brian.

Kitt skinęła głową. Statystyki wskazywały, że bardzo niewiele dzieci padało ofiarami osób spoza rodziny. Była to smutna prawda, którą jako policjanci musieli brać pod uwagę.

Jednak oboje z Brianem wiedzieli, że istniało niewielkie prawdopodobieństwo, że to dziecko było kolejną ofiarą przemocy w rodzinie. Tym razem mieli do czynienia z seryjnym mordercą małych dziewczynek.

– Wygląda na to, że tak jak poprzednio, dostał się tu przez okno – rzucił Brian.

– Było otwarte? – spytała zdziwiona.

– Pewnie tak, bo szyba jest nienaruszona, a na framudze nie ma żadnych śladów. Snowe chce wziąć całe okno do badania.

– Jakieś ślady na dole? – spytała z nadzieją, chociaż od dawna nie padało i ziemia była twarda i ubita.

– Nie. Tylko przecięta siatka przeciw owadom w oknie.

Kitt zaczęła masować zdrętwiały kark.

– Cholera, Brian, co to wszystko znaczy? Co on chce nam w ten sposób powiedzieć?

– Że jest psycholem, który zasługuje na to, by go obedrzeć żywcem ze skóry!

– I co jeszcze? Skąd ta szminka? Te nocne koszule? Dlaczego morduje małe dziewczynki?

Z pokoju obok dobiegł głuchy jęk. Wydał się Kitt tak znajomy, że aż zadrżała.

A jak ona poradzi sobie bez Sadie?

Twarz Briana wykrzywił gniew.

– Sam mam dwie córki. Nie chciałbym znaleźć ich rano... – Zacisnął dłonie. – Musimy go dopaść za wszelką cenę!

– Złapiemy go! – rzuciła gniewnie Kitt. – Choćbym miała wyjść z siebie!ROZDZIAŁ TRZECI

Rockford, Illinois

Wtorek, 7. marca 2006

Przenikliwy sygnał telefonu obudził Kitt z głębokiego snu, w który zapadła dopiero po zażyciu leków. Przez moment szukała słuchawki, a potem dwa razy omal jej nie upuściła, w końcu jednak podniosła ją do ucha i wymamrotała:

– Aa...lo?

– Kitt, tu Brian. Musisz wstać.

Otworzyła oczy i zamrugała powiekami, porażona światłem słonecznym, które wdzierało się przez szpary w zasłonach. Spojrzała na zegarek i natychmiast usiadła na łóżku.

Chyba nie włączyła budzika.

Spojrzała na drugą stronę łóżka, należącą do męża, zdziwiona, że jej nie obudził, a potem poczuła dojmującą frustrację. Nawet po tych trzech latach wciąż jeszcze spodziewała się go tam zastać.

Nie miała ani dziecka, ani męża.

Była sama.

Zakaszlała i przetarła oczy, próbując przegonić resztki snu.

– Skoro dzwonisz tak wcześnie, to sprawa musi być bardzo poważna – próbowała żartować.

– Ten skurwiel wrócił. Wystarczy?

Nie musiała pytać, o kogo chodzi. Doskonale wiedziała, że o Mordercę Śpiących Aniołków. Ta sprawa stała się jej obsesją i omal nie zniszczyła jej życia i kariery.

– Kto...?

– Mała dziewczynka. Jestem właśnie na miejscu zbrodni.

Najgorszy koszmar.

Morderca uderzył po pięciu latach przerwy.

– Kto się tym zajmuje?

– Riggio i White.

– Gdzie to się stało?

Podał jej adres w niezbyt dobrej, robotniczej dzielnicy Rockford.

– Kitt?

Wstała już i przygotowywała ubrania.

– Tak?

– Uważaj, Riggio jest...

– Zaborcza?

– Powiedzmy, że niezbyt skora do współpracy. Nie lubi, gdy ktoś próbuje jej pomóc.

– Dobra, będę pamiętać. Dzięki.ROZDZIAŁ CZWARTY

Wtorek, 7. marca 2006

godz. 8.25

Śledcza Mary Catherine Riggio, na którą wszyscy poza matką mówili M.C., skinęła głową porucznikowi Spillare, który pojawił się na miejscu zbrodni. Żaden z kolegów, widząc to chłodne pozdrowienie, nie domyśliłby się, że mieli romans w czasach, kiedy Spillare był w separacji z żoną.

Jednak to się skończyło. Spillare wrócił do żony, a ona odzyskała zdrowy rozsądek. Wystarczająco długo była zapatrzona w starszego kolegę, który był powszechnie znany w policji w Rockford. Opowieści o jego osiągnięciach podziałały na nią jak afrodyzjak. Inne kobiety wolały słuchać słodkich głupstw szeptanych im do ucha, ale ją podniecały opowieści o strzelaninach i złapanych bandytach.

Nikt nigdy nie powiedział o niej, że jest typowa.

Po skończonym romansie doszła jednak szybko do siebie, a nawet wyciągnęła wielce pouczający wniosek – nigdy nie należy wchodzić w osobiste układy ze zwierzchnikami. Obiecała sobie, że już nie popełni tego błędu.

M.C. podeszła do porucznika, zaraz też dołączył do niej jej partner, Tom White. Miał trzydzieści parę lat, był czarny i bardzo przystojny. Właśnie urodziło mu się trzecie dziecko i wyglądał na niedospanego. Jednak był świetnym policjantem i chociaż od niedawna pracował z M.C., szło im nadspodziewanie dobrze. Może dlatego, że darzył ją szacunkiem, ufał jej instynktowi i nie zgrywał się na silniejszego i ważniejszego.

Podczas lat spędzonych w wydziale zabójstw współpracowała z różnymi ludźmi. Zawsze traktowała swoją pracę niezwykle poważnie i nie próbowała tego ukrywać. Była też twarda i wymagająca w stosunku do siebie i swoich partnerów. Wiedziała, że gdyby trochę złagodniała, koledzy bardziej by ją lubili, jednak nie zamierzała się zmieniać. Robiła, co uważała za słuszne, nie zważając na opinie innych, nawet Briana Spillarego.

Jeśli brakuje im czułości, to niech sobie kupią misia, powtarzała w duchu.

– Wygląda znajomo, co?

– Aż za bardzo. – Porucznik skinął głową.

Pięć lat temu trzy podobne morderstwa wstrząsnęły tutejszą społecznością. Rockford nie było duże, leżało w bezpiecznej odległości stu pięćdziesięciu kilometrów na zachód od Chicago, a dalej rozciągały się pola uprawne. Wydawało się więc, że jest tu bezpiecznie. Toteż te morderstwa wywołały prawdziwą panikę. M.C. zajmowała się wówczas patrolowaniem miasta i pamiętała, że co rusz wzywano wtedy policję w zupełnie błahych sprawach.

Trzecie morderstwo było ostatnim z serii. Życie powoli wróciło do normalności.

Czyżby tylko na parę lat?

Przyjrzała się uważniej Brianowi, który nie pracował już w wydziale zabójstw. Awansował na szefa jednej z komórek w Centralnym Biurze Śledczym, które nadzorowało pracę policji w Rockford i zajmowało się kontrolowaniem prowadzonych przez nią dochodzeń.

Rozumiała jednak jego obecne zainteresowanie. Był przecież jednym ze śledczych prowadzących tę sprawę. Drugim była Kitt Lundgren.

M.C. próbowała wydobyć z zakamarków pamięci wszystkie związane z nią szczegóły, a zwłaszcza te dotyczące porucznik Lundgren. Śledztwo potraktowano priorytetowo, a Kitt była za nie osobiście odpowiedzialna. Stało się ono jednak jej obsesją do tego stopnia, że przestała się zajmować innymi sprawami, a nawet słuchać poleceń zwierzchników. W wydziale krążyły plotki o jej problemach z alkoholem. Ten i ów przebąkiwał, że to z powodu jej zaniedbań morderca wymknął im się z rąk. W końcu Kitt została wysłana na przymusowy urlop, połączony podobno z psychoterapią, z którego wróciła całkiem niedawno.

M.C. zmarszczyła brwi.

– Porucznik Lundgren już tu jedzie, prawda?

Brian skinął głową.

– Należy jej się po tym wszystkim, co przeszła. Powinnaś jej pozwolić... – zawiesił głos.

– Przyjechał już anatomopatolog – wtrącił Tom White.

Urząd koronera zatrudniał dwóch sądowych anatomopatologów. Pojawiali się przy każdym zgonie, oficjalnie uznawali kogoś za zmarłego, badali i fotografowali ciało, a następnie przewozili je do kostnicy na sekcję.

Tym razem przyjechał Frances Roselli, starszy od Briana, niski, schludnie ubrany mężczyzna, który był z pochodzenia Włochem.

– Dawno cię nie widziałem, Frances – powiedział Brian, podchodząc do niego.

– Moim zdaniem im rzadziej mnie widujesz, tym lepiej – odparł Roselli. – Tylko nie bierz tego do siebie.

– Masz rację – zaśmiał się Brian. – Znasz poruczników Riggio i White’a?

– Tak, jasne. – Skinął im głową. – Witam. No i co tu mamy?

– Dziesięcioletnie dziecko – odparła M.C. – Wygląda na to, że je uduszono.

Roselli spojrzał na Briana, jakby oczekiwał potwierdzenia.

– Tak właśnie działał Morderca Śpiących Aniołków – zauważył.

– Niestety, wiele wskazuje na to, że powrócił.

Anatomopatolog westchnął głęboko.

– Miałem nadzieję, że to się już skończyło!

– Mnie to mówisz?! – jęknął Brian. – Dziennikarze znowu na nas wsiądą!

M.C. spojrzała na Toma.

– Możesz zorganizować mały obchód, żeby sprawdzić, czy sąsiedzi czegoś nie zauważyli?

Porucznik White skinął głową.

– Dobrze, natychmiast wyznaczę do tego kilku mundurowych.

– Ten dom jest na sprzedaż. Chcę znać agencje, w których go zgłoszono i nazwiska osób zainteresowanych kupnem i oględzinami.

– Poza tym wygląda tak, jakby niedawno go malowano – zauważył Tom. – Sprawdzę też malarzy i ich pomocników.

– Świetnie – rzuciła M.C., a następnie zwróciła się do anatomopatologa: – Kiedy dostanę raport z wynikami sekcji?

– Najwcześniej dziś wieczorem.

– Dobrze, zadzwonię o szóstej.ROZDZIAŁ PIĄTY

Wtorek, 7. marca 2006

godz. 8.40

Kitt zatrzymała forda taurusa przed niewielkim domkiem, zastawiając przy tym jakiś samochód. Żeby powstrzymać gapiów i zostawić trochę miejsca do parkowania, policjanci odgrodzili część ulicy taśmą. Za nią zauważyła furgonetkę z urzędu koronera, kilka wozów patrolowych, a także kilka nieoznakowanych.

Przeniosła wzrok na dom, który przypominał małe, niebieskie pudełeczko. Pewnie nie miał nawet dziewięćdziesięciu metrów kwadratowych. Zastój w gospodarce nie oszczędził również Rockford. Wyniosły się stąd duże firmy, takie jak Rockwell International czy U.S. Filter, które kiedyś dawały zatrudnienie wielu mieszkańcom. Inne, mniejsze, jeszcze utrzymywały się na powierzchni, jednak kosztem zwolnień i cięcia kosztów. Prognozy ekonomiczne nie wyglądały różowo. Według oficjalnych danych w ciągu ostatnich lat zlikwidowano tu trzydzieści tysięcy miejsc pracy. I wystarczyło przejechać przez miasto, żeby zauważyć, że te liczby wcale nie są przesadzone. W Rockford straszyło coraz więcej zamkniętych zakładów pracy.

Kitt mieszkała tu od czterdziestu ośmiu lat i nigdy, nawet po śmierci Sadie i rozstaniu z mężem, nie przyszło jej do głowy, że mogłaby się gdzieś przeprowadzić. Lubiła to zamieszkane przez potomków włoskich i szwedzkich emigrantów miasto. Unikano tu sporów i kłótni, w co drugim lokalu serwowano świetną pizzę, a kiedy miała ochotę na trochę światowego życia, droga do Chicago zajmowała niewiele ponad godzinę.

Prawdę mówiąc, rzadko tam jeździła. Czuła się lepiej w swojskiej atmosferze średniego miasta.

Wysiadła z wozu i poczuła na skórze chłodne, wilgotne powietrze. Zadrżała i otuliła się szczelniej kurtką. W północnej części Illinois zima była ciężka, wiosna chłodna, a lato zbyt krótkie, ale mieszkali tu naprawdę wspaniali ludzie. Warto było trochę pocierpieć, żeby mieć takie towarzystwo.

Przeszła pod taśmą i podeszła do mundurowego policjanta. Wpisała się do jego notatnika, nie zwracając uwagi na ciekawe spojrzenia kolegów. Nie miała do nich pretensji. Wróciła z urlopu dopiero dwa miesiące temu i jak do tej pory zajmowała się jedynie drobnymi napadami, które także, jako potencjalnie zagrażające życiu, trafiały do wydziału zabójstw.

Nie czuła się jeszcze bardzo pewnie, ale do dzisiaj niezbyt się tym przejmowała. Była wdzięczna, że zastępca szefa, Sal Minelli, pozwolił jej wrócić. Przecież zawaliła sprawę, a w dodatku na koniec zupełnie się załamała. Jej nieudolne działania mogły zagrozić bezpieczeństwu kolegów.

Sal pomagał jej w równym stopniu, co Brian. Do końca życia pozostanie ich dłużniczką. Co by zrobiła, gdyby straciła pracę? Przecież nic innego nie umiała robić!

Nie, poprawiła się w myślach. Kiedyś byłam też żoną i matką.

Potrząsnęła głową, żeby wypędzić z niej myśli, które przysparzały jej bólu i osłabiały psychikę, i weszła do środka. Rodzice dziecka siedzieli objęci na dole, w niewielkim salonie. Kitt nie miała tyle siły, by nawiązać z nimi kontakt wzrokowy. Rozejrzała się tylko po wnętrzu, dostrzegając bardzo schludne, ale tanie meble, stary wytarty dywan i ładnie pomalowane szarozielone ściany.

Z jakiegoś pomieszczenia na górze dobiegały odgłosy rozmów, więc od razu tam poszła. Za dużo osób na małej przestrzeni, pomyślała odruchowo. Porucznik Riggio powinna zwrócić większą uwagę na ślady.

Brian też tu był, chociaż nie pracował już w wydziale zabójstw. Mary Catherine Riggio jakby wyczuła jej obecność, bo obróciła się w stronę drzwi. W czasie tego półtora roku wiele się zmieniło w wydziale zabójstw. Kilka osób awansowało do stopnia porucznika, między innymi Mary, która dostała też stanowisko śledczej. Kitt słyszała, że jest bystra, ambitna i nie idzie na żadne kompromisy. Może być ciężko, pomyślała.

Spojrzała jej w oczy, skinęła głową i ruszyła w stronę łóżeczka.

Wystarczyło jedno spojrzenie, by zrozumieć, że Brian miał rację. To musiał być ten sam człowiek!

Kitt z trudem przełknęła ślinę, próbując zdławić poczucie winy, które nieustannie jej towarzyszyło. Przecież mogła go złapać pięć lat temu! Dlaczego poniosła klęskę?

Chciała oderwać wzrok od ofiary, ale nie była w stanie. Poczuła ból. Nagle przed oczami zamajaczyła jej twarz Sadie. W piersi narastał szloch, ale zdołała go powstrzymać. Te morderstwa łączyły się nierozerwalnie w jej myślach ze śmiercią córki.

Kitt wiedziała, dlaczego tak się stało. Omawiała to wielokrotnie ze swoim psychoterapeutą. Pierwsze morderstwo miało miejsce, gdy córka zaczęła się poddawać. Dlatego walka o życie Sadie splotła się z walką o to, by uchronić inne dziewczynki przed śmiercią.

Niestety Kitt zawiodła na całej linii.

Nagle dotarło do niej, że dziewczynka ma inaczej ułożone ręce. Pięć lat temu morderca krzyżował je wszystkim ofiarom na piersi, starannie prostując ich dłonie i palce. Teraz jedna ręka, z powykręcanymi palcami, wskazywała pierś, druga była niedbale odrzucona i nie przylegała do ciała.

To mogło nie mieć znaczenia. Mała zmiana w rytuale mordercy? W końcu minęło już pięć lat... A jednak Kitt przeczuwała, że jest to ważne. Morderca, którego tropiła wcześniej, był perfekcjonistą. Niczego nie zmieniał, ofiary zawsze wyglądały tak samo, a poza tym nigdy nie pozostawiał po sobie żadnych śladów.

Podekscytowana odkryciem zawołała Briana. Oczywiście Riggio i White pospieszyli za nim.

– Miło mi panią poznać, pani porucznik – odezwała się Riggio, nie pozwalając jej dojść do słowa.

– Mnie również...

– Cieszę się, że zechciała pani podzielić się z nami swoimi doświadczeniami – dodała tamta z ponurą, zaciętą miną.

Kitt tylko wzruszyła ramionami i spojrzała na Briana.

– Zwróciłeś uwagę na ręce?

Namyślał się przez chwilę, a potem z podziwem pokręcił głową.

– Nie, nie pomyślałem o tym. – Zerknął na M.C. – W przypadku poprzednich morderstw ręce zawsze były ułożone tak samo, na piersi, tuż przy sercu.

Roselli spojrzał na nich przez ramię.

– Właśnie. To bardzo interesujące.

M.C. zmarszczyła brwi.

– Dlaczego?

– W obu przypadkach ułożenie jest nienaturalne, co znaczy, że morderca zrobił to po śmierci ofiary.

– No jasne, ale co w tym...

– Interesującego? – wpadł jej w słowo. – To, jak długo musiał czekać.

– Nie rozumiem – powiedziała Kitt. – Musiał chyba działać szybko, zanim zaczęło się stężenie pośmiertne.

Anatomopatolog pokręcił głową.

– Nic podobnego. Musiał zaczekać, aż zacznie się stężenie pośmiertne.

Wszyscy milczeli, próbując zrozumieć, co to oznacza. M.C. pierwsza przerwała ciszę.

– Ile to mogło zająć czasu?

– Ponieważ w pokoju jest ciepło, trwało to zapewne od trzech do czterech godzin.

Kitt nie mogła w to uwierzyć.

– Chcesz powiedzieć, że siedział tu i czekał, aż ciało zacznie sztywnieć?!

– Właśnie. Jego cierpliwość została wynagrodzona, bo ciała odkryto, zanim zakończyło się stężenie pośmiertne, od dziesięciu do dwunastu godzin po śmierci. Zapewne właśnie o to mu chodziło.

Brian gwizdnął przeciągle i spojrzał na Kitt.

– Ułożenie rąk ofiary musi być dla niego bardzo ważne.

– Tak, chce nam coś przez to powiedzieć. Trzeba przyznać, że jest odważny.

– Większość morderców ucieka z miejsca zbrodni najszybciej, jak się da.

– Przynajmniej tych sprytnych – poprawiła go Kitt. – A ten, który mordował dziewczynki, był piekielnie inteligentny.

– Więc co może znaczyć takie ułożenie rąk? – Brian wskazał ofiarę.

– Ja i ty – rzucił White.

– Albo my i oni, tu i tam – dodała Kitt.

– Albo nic – wtrąciła poirytowana M.C.

– To mało prawdopodobne, zważywszy, ile ryzykował. – Brian spojrzał na Kitt. – Zauważyłaś jeszcze jakieś różnice?

Pokręciła głową.

– Nie. Przynajmniej na razie – dodała i spojrzała na porucznik Riggio. – Czy z pokoju coś zniknęło?

– Słucham?

– Morderca Śpiących Aniołków nie brał niczego z miejsca zbrodni, co zresztą nie jest typowe dla seryjnego mordercy – wyjaśniła. – Czy tym razem też wszystko jest na swoim miejscu?

M.C. i White wymienili spojrzenia.

– Będziemy musieli poprosić rodziców tej małej, żeby przejrzeli jej rzeczy – powiedziała z westchnieniem M.C.

White zapisał to w swoim notatniku.

– Czy mogę się tu jeszcze rozejrzeć? – Kitt skierowała to pytanie do porucznik Riggio, chcąc wykazać dobrą wolę, chociaż wiedziała, że gdyby spytała Briana, na pewno by się zgodził. A ponieważ był wśród nich najstarszy rangą, nikt nie śmiałby się mu sprzeciwiać.

Jednak sprawę powierzono właśnie porucznik Riggio, a Kitt widziała, że koleżanka aż się pali do tej pracy. Znała ten typ twardych i bezwzględnych kobiet. W policji wciąż pracowali głównie mężczyźni, wśród których kobiety musiały albo walczyć łokciami, albo dać się zepchnąć na pozycję pracowników pośledniej kategorii. Riggio wybrała oczywiście to pierwsze i nikogo nie powinno to dziwić. Jednak istniało niebezpieczeństwo, że z czasem sama zacznie zachowywać się jak facet, a może nawet jeszcze gorzej. Nikt nie wiedział tego lepiej niż Kitt.

Ciężkie doświadczenia ostatnich lat dały jej dużo do myślenia. Nareszcie zrozumiała, że wartość kobiety, która pracuje w policji, polega na tym, że nie jest mężczyzną. Inny sposób myślenia i reagowania może się przyczyniać do rozwiązania sprawy. Natomiast kobieta, która udaje mężczyznę, staje się tylko karykaturą siebie samej.

– Tak, proszę – odparła Riggio. – I niech mi pani powie, gdyby tu coś jeszcze nie pasowało do poprzednich zbrodni.

Poza ułożeniem rąk wszystko było jednak takie jak pięć lat temu. Kitt kręciła się po pokoju, jak długo mogła, ale w końcu musiała jechać. Czuła się głupio, wychodząc stąd bez przesłuchania rodziców czy rozmowy z policjantami, którzy rozmawiali z sąsiadami.

Cholera, to powinno być jej śledztwo! Przecież poświęciła tyle czasu i energii na rozpracowanie tego mordercy! Pamiętała każdy szczegół związany z poszczególnymi zbrodniami!

Niestety, zawaliła sprawę. Co gorsza, nigdy się z tym nie pogodziła.

– Lundgren!

Obróciła się w stronę, z której dobiegał głos. Zobaczyła Mary Catherine Riggio, która zatrzymała się przed nią z zaciętą miną.

– Chciałam z panią chwilę porozmawiać.

Kitt spodziewała się tego. Założyła ręce na piersi.

– Tak?

– Niech pani posłucha, znam pani historię i wiem, jak ważne było dla pani to śledztwo. Rozumiem, co pani czuje teraz, kiedy jest pani z niego wyłączona...

– Wyłączona? Naprawdę?

– Niech pani nie zgrywa naiwnej. To moja sprawa! I żądam, żeby się pani do niej nie wtrącała.

– Inaczej mówiąc, mam wziąć tyłek w troki i już się tutaj nie pokazywać?

– Tak.

Kitt zaskoczyła taka arogancja.

– Pragnę pani przypomnieć, że jeśli to rzeczywiście jest Morderca Śpiących Aniołków, to wiem o nim więcej niż ktokolwiek inny. Na pewno przyda się pani ta wiedza...

Porucznik Riggio wzruszyła ramionami.

– Mam wgląd we wszystkie papiery.

– Ale mój instynkt...

– Niewiele pani pomógł – wtrąciła natychmiast M.C.

Było to bolesne przypomnienie i Kitt powstrzymała naturalną chęć obrony. Nie miała zamiaru się tłumaczyć. Przynajmniej przed tą nowicjuszką.

– Znam tego faceta – powiedziała. – Jest inteligentny i bardzo ostrożny. Myśli o wszystkich szczegółach, niczego nie pozostawia przypadkowi. Jest dumny z tego, że potrafi zapanować nad emocjami i nie zostawia żadnych śladów. Potrafi bardzo długo śledzić dzieci, by dowiedzieć się o nich wszystkiego, a potem wybiera te najsłabsze...

– Czyli jakie?

– To zależy, choćby od sytuacji materialnej rodziców, ale również od ich przyzwyczajeń...

– Skąd ta pewność?

– Bo od pięciu lat myślę niemal wyłącznie o tym skurwielu! Pojawia się nawet w moich snach. Jedyne, czego chcę, to dorwać go!

– Więc czemu to się pani nie udało?

Kitt nie umiała odpowiedzieć na tak postawione pytanie. Już niemal deptała zabójcy po piętach, a jednak zawaliła sprawę.

Riggio pochyliła się w jej stronę.

– Posłuchaj, Lundgren, nie mam nic przeciwko tobie, to nic osobistego. Pracuję w policji na tyle długo, by wiedzieć, jaka to parszywa robota i jak daje nam popalić. Ale pamiętaj, że to moja sprawa, więc trzymaj się od niej z daleka. Sama zajmę się wszystkim.

– Ja też byłam kiedyś taka zarozumiała.

Riggio wzruszyła ramionami.

– Możliwe...

Kitt chwyciła ją za rękę.

– Współpraca mogłaby pomóc w rozwiązaniu tej sprawy. Jeśli porozmawiasz z Salem...

– Nic z tego. – Riggio przecząco pokręciła głową. – Przykro mi.

Kitt nie sądziła, by Riggio rzeczywiście odczuwała żal. Puściła ją i cofnęła się o krok.

– Powinnaś pamiętać, że nie chodzi o ciebie, tylko o to, żeby złapać mordercę – rzuciła.

Tamta wbiła w nią jadowity wzrok.

– Doskonale wiem, o co tu chodzi...

– Sama pójdę do zastępcy szefa!

– Proszę bardzo. Przecież obie wiemy, co powie.

Kitt patrzyła za nią jeszcze przez chwilę, a następnie ruszyła do swego wozu. Oczywiście domyślała się, co powie jej Sal, ale mimo to chciała z nim pogadać.ROZDZIAŁ SZÓSTY

Wtorek, 7. marca 2006

południe

Zastępca komendanta policji w Rockford, Salvador Minelli, wysłuchał uważnie wszystkich argumentów Kitt. Był bardzo przystojnym mężczyzną, z włosami przyprószonymi siwizną i gładką, jak na pięćdziesięciojednolatka, twarzą. Ubierał się elegancko i chodził sprężystym krokiem. Sal, jak nazywali go wszyscy w policji, bardziej przypominał polityka niż policjanta. Było tajemnicą poliszynela, że za parę lat, po przejściu obecnego szefa policji na emeryturę, będzie głównym kandydatem na to stanowisko.

Sal zawsze traktował ją jak oddany przyjaciel. Pięć lat temu był jej bezpośrednim zwierzchnikiem i starał się ją osłaniać przed różnymi atakami, również tymi z góry.

Może dlatego, że sam miał pięcioro dzieci i rozumiał, jak ciężka i bolesna była dla niej strata Sadie? A może po prostu cenił ją jako pracownika? Przecież był jej bezpośrednim szefem i doskonale wiedział, na co ją stać.

– Znam tego faceta – powtórzyła to, co wcześniej powiedziała młodszej koleżance. – Doskonale wiesz, że znam te sprawę lepiej niż ktokolwiek inny. Niech Riggio ją prowadzi, ale ja powinnam jej pomagać!

Milczał przez chwilę, a następnie złożył dłonie.

– Dlaczego, Kitt?

– Bo chcę dopaść tego drania! Nareszcie wsadzić go za kratki! Bo mogę się przydać w śledztwie!

– Obawiam się, że porucznik Riggio jest innego zdania.

– Jest młoda i zbyt pewna siebie. Potrzebuje pomocy.

– Miałaś już szansę go złapać, Kitt.

– Tym razem mi się uda!

Sal patrzył na nią tak, jakby w ogóle nie usłyszał ostatniej uwagi.

– Chyba wiesz, jak ważne jest świeże spojrzenie na sprawę?

– Tak, ale...

Wyciągnął dłoń, żeby ją uciszyć.

– Porucznik Riggio jest dobra. Naprawdę dobra.

Kiedyś mówił to samo o niej, ale to było dawno.

– Jest uparta i chorobliwie ambitna – przekonywała.

Sal uśmiechnął się lekko.

– Dlatego przydzieliłem jej White’a.

– Jak mam cię przekonać, że sobie poradzę?

– Przykro mi, Kitt, ale już podjąłem decyzję. Jesteś za słaba psychicznie na tę sprawę.

– Czy to nie ja powinnam o tym decydować? – spytała wyczerpana.

– Nie – odparł po prostu, a następnie pochylił się w jej stronę. – Nie obawiasz się, że znowu zaczęłabyś pić?

– Wykluczone. – Spojrzała mu prosto w oczy. – Od roku nie miałam w ustach nawet kropli alkoholu i tak już zostanie.

– Nie zdołam cię po raz kolejny obronić, Kitt – powiedział przyciszonym głosem. – Wiesz, o czym mówię, prawda?

Pozwoliła wymknąć się mordercy.

A Sal ją wtedy osłaniał, stał za nią murem. Może dlatego, że sam czuł się częściowo odpowiedzialny.

Jak również z powodu Sadie.

– Poproszę Riggio i White’a, żeby cię o wszystkim informowali. To jedyne, co mogę zrobić.

Wstała, zdziwiona tym, że drżą jej ręce. Z przerażeniem stwierdziła, że chętnie by się czegoś napiła, by uspokoić nerwy.

Wiedziała jednak, że nie może tego zrobić. Nigdy więcej.

– Dziękuję – rzuciła i podeszła do drzwi.

Spojrzał na nią i Kitt zastygła z ręką na klamce.

– Jak tam Joe?

Jej były mąż i do niedawna najlepszy przyjaciel. Chodzili ze sobą od średniej szkoły.

– Prawie ze sobą nie rozmawiamy.

– Wiesz, co o tym myślę.

Cholera! Myślała dokładnie to samo!

– Pozdrów go ode mnie, jeśli go spotkasz.

Skinęła głową i wyszła, wciąż myśląc o byłym mężu.ROZDZIAŁ SIÓDMY

Wtorek, 7. marca 2006

godz. 17.30

– Cześć, Joe.

Były mąż uniósł wzrok znad planów, które miał na biurku. Jego jasne włosy posiwiały w ciągu ostatnich lat, ale oczy wciąż były intensywnie niebieskie. Patrzył jednak na nią nieufnie.

Doskonale go rozumiała. Przecież od dawna nie wpadała do niego ot tak sobie, żeby po prostu pogawędzić.

– Cześć. Trochę mnie zaskoczyłaś.

– Flo wyszła – chodziło o sekretarkę i asystentkę Joego – więc pomyślałam, że już nie pracujesz. Jak tam interesy?

– Trochę lepiej. Na szczęście zaczyna się już wiosna.

Joe prowadził własną firmę budowlaną, która siłą rzeczy zimą nie dostawała prawie żadnych zleceń. Dobrze, jeśli udało się załatwić jakieś prace remontowe, bo z czegoś trzeba było płacić pracownikom.

– Wyglądasz na zmęczonego – zauważyła.

– Bo jestem. – Przeciągnął ręką po twarzy. – A ty chyba wróciłaś do pracy.

Spojrzał znacząco w stronę wybrzuszenia widocznego pod kurtką. Nigdy tak naprawdę nie przyzwyczaił się do tego, że nosi broń.

– Sal prosił, żeby cię pozdrowić.

Znowu spojrzał jej w oczy.

– A jak z piciem?

– Ani kropli. Od jedenastu miesięcy i dwóch tygodni. I to się już nie zmieni.

– Bardzo się cieszę.

Wiedziała, że mówi szczerze. Przecież widział, jak alkohol powoli ją niszczył. I chociaż się rozwiedli, wciąż w jakiś sposób mu na niej zależało. Tak jak jej na nim.

Kitt chrząknęła.

– Pewnie jeszcze nie słyszałeś, ale... Morderca Śpiących Aniołków znowu uderzył.

Milczał i nawet się nie poruszył. Dostrzegła jednak zmarszczki, które pojawiły się na jego czole.

– Ofiara nazywa się Julie Entzel. Znaleziono ją dziś rano.

– Bardzo mi przykro. Czy Sal przydzielił ci to śledztwo?

– Nie. Uważa, że jestem w to za bardzo zaangażowana emocjonalnie. I... zbyt słaba, by do tego wracać.

Joe pokiwał głową.

– A ty się z nim nie zgadzasz?

Powiedział to z przekąsem. Kitt aż zesztywniała, gotowa się bronić.

– Widzę, że ty tak.

Westchnął głośno i zacisnął dłonie.

– Ta sprawa była dla ciebie ważniejsza niż nasze małżeństwo. Niż ja. Jak myślisz, co powinienem ci powiedzieć?

– Nie zaczynaj, Joe.

Wstał wolno, wciąż zaciskając pięści.

– Zajmowałaś się nią nawet po tym, jak sprawa ucichła. Po tym, jak Sal ją zamknął.

Miał rację. To właśnie dlatego zaczęła pić. Dlatego odważyła się zlekceważyć rozkazy. Jednak ta sprawa nie była dla niej ważniejsza od Joego. Mówiła mu o tym wielokrotnie, ale nie wiedziała, jak go przekonać.

Zaśmiał się gorzko.

– Tylko o tym myślałaś! W ogóle nie poświęcałaś czasu rodzinie.

– Jakiej rodzinie?

Kitt natychmiast pożałowała swoich słów. Od razu zauważyła, jak bardzo go zabolały.

– Przepraszam, Joe. Nie chciałam...

Potrząsnął tylko głową.

– Po co tu przyszłaś?

– Wydawało mi się, że powinnam ci powiedzieć o tej dziewczynce.

– Dlaczego?

– Nie rozumiem – rzuciła, marszcząc brwi.

– Julie Entzel nie była naszą córką. W życiu nie widziałem żadnej z tych dziewczynek. Nigdy nie potrafiłaś tego zrozumieć.

– Ależ rozumiem. I to aż nazbyt dobrze. Ale ty zrozum, że czuję się za nie odpowiedzialna... Że chcę pomóc...

– Posłuchaj, mnie też serce boli, kiedy myślę o tych dzieciach i ich rodzicach. Doskonale wiem, co znaczy stracić córkę! Aż mi się niedobrze robi, kiedy myślę o tym, co zrobił ten potwór! – Wziął głęboki oddech. – Ale to nie były nasze dzieci. Powinnaś o tym pamiętać i wrócić do normalnego życia.

– Tak jak ty?

– Widzisz w tym coś złego? – Zrobił długą przerwę. – Chcę się ponownie ożenić, Kitt.

Patrzyła na niego z otwartymi ustami, pewna, że się przesłyszała. Musiała źle usłyszeć! Jej Joe chce się ożenić?!

– Nie znasz jej – dodał, zanim zdążyła zadać oczywiste pytanie. – Ma na imię Valerie.

Poczuła, że zaschło jej w ustach. Zaczęło jej się kręcić w głowie. Czyżby podświadomie spodziewała się, że ze względu na nią do końca życia będzie samotny?

Właśnie tak!

Kitt starała się nie okazywać swoich uczuć.

– Nie wiedziałam, że się z kimś spotykasz. I to tak poważnie.

– A ja nie widziałem powodów, żeby cię o tym informować.

Żadnych powodów? A wszystko, co razem przeżyli?

– Jak długo z nią chodzisz?

– Cztery miesiące.

– Cztery miesiące? To niezbyt długo... Jesteś pewny, że...?

– Tak.

– Kiedy ślub? – spytała ze ściśniętym gardłem.

– Jeszcze nie ustaliliśmy konkretnej daty, ale pewnie zrobimy to wkrótce. Przyjęcie nie będzie duże. Zaprosimy jedynie najbliższą rodzinę i paru przyjaciół.

– Jasne.

Spojrzał na nią smutno.

– Tylko tyle masz mi do powiedzenia?

– Nie. – Zamrugała oczami i spojrzała w bok, by nie domyślił się, co czuje. – Mam nadzieję, że będziecie szczęśliwi.ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Środa, 8. marca 2006

godz. 21.10

Bar Bustera znajdował się w miejscu nazywanym Five Points, gdyż krzyżowało się tu pięć najważniejszych dużych ulic Rockford. Ten obszar na przemian kwitł i podupadał, w zależności od tego, czy przedsiębiorcy decydowali się otwierać nowe bary, restauracje i kluby.

Jednak bar Bustera przetrwał wszelkie przeciwności. Wybór dań nie był duży, ale serwowano tu solidne i smaczne posiłki oraz alkohol. Poza tym w niektóre dni tygodnia można było wieczorami posłuchać muzyki na żywo lub obejrzeć inne występy.

M.C. była zbyt poruszona, żeby jechać od razu do domu, dlatego postanowiła wstąpić do Bustera. Trochę zaniedbany bar nie cieszył się popularnością wśród policjantów, ale często można tu było spotkać przynajmniej kilku oficerów. W tej chwili potrzebowała drinka i rozmowy o pracy, żeby się trochę uspokoić.

Weszła do budynku, wciągając w nozdrza zapach papierosów, hamburgerów i piwa. Przy barze siedział Brian wraz z dwoma kumplami – śledczymi Scottem Snowe’em i Nickiem Sorensteinem. Rozmawiali z jakimś mężczyzną, którego nie znała.

Podeszła do kontuaru. Snowe zauważył ją pierwszy i od razu pomachał ręką.

– Bardzo mi miło, że cię widzę – rzuciła.

– Naprawdę? – Snowe wypił łyk piwa.

Skinęła głową i zamówiła wino.

– Tak, chciałam się dowiedzieć, co nowego w sprawie Entzel.

– Ee, myślałem, że chodzi ci o mnie...

– To później – powiedziała ze śmiechem.

– No dobra, zwłaszcza że mam niewiele do opowiedzenia. Na oknie były tylko odciski palców rodziców i tej małej. Morderca z całą pewnością nosił rękawiczki.

– Jakieś skrawki materiału albo włosy?

– To nie moja działka. Spytaj o zdjęcia.

– No dobra, co ze zdjęciami?

– Zostawiłem je na twoim biurku, kiedy wychodziłem z pracy. Gdzie byłaś? W toalecie?

M.C. zignorowała to pytanie.

– I jak wyszły?

– Prawdziwe dzieła sztuki. Czego się spodziewałaś po mistrzu?

Mary Catherine przewróciła oczami.

– Gratuluję dobrego samopoczucia – mruknęła.

– Hej, Riggio – wtrącił Sorenstein. – Nie boisz się tej speluny?

– Odwal się, stary.

Nick Sorenstein był policyjnym entomologiem. Z prawdziwą pasją grzebał w trupach i wyłuskiwał z nich przeróżne larwy i owady. Wymagało to przygotowania i olbrzymiej wiedzy, a jednocześnie narażało na zaczepki i żarty kolegów.

Snowe znowu napił się piwa.

– M.C. pytała właśnie, czy znaleźliśmy coś w pokoju Entzel.

– A owszem, bardzo ciekawe czarne nitki – ożywił się Sorenstein. – Były na oknie i w łóżku małej. Morderca pewnie nosi się na czarno.

– To nic nowego.

– Dużo kociej sierści – ciągnął Sorenstein, nie zwracając uwagi na jej ironiczną uwagę. – Mają długowłosego kota, który nazywa się Whiskers. Wziąłem próbki jego sierści do laboratorium. Trzeba będzie poczekać na wyniki badań. To wymaga czasu.

– Którego mamy mało...

Dopiero teraz zwrócił na nią uwagę Brian, dotychczas zajęty rozmową z facetem, którego nie znała.

– Cześć, M.C., to jest nasz nowy znajomy, Lance Ca... Castrolliani, czy jakoś tak. – Sposób, w jaki wypowiedział nazwisko nieznajomego, wskazywał, że siedział tu już od dłuższego czasu.

– Castrogiovanni – poprawił go mężczyzna i wyciągnął dłoń w jej stronę.

– Mary Catherine Riggio – przywitała się z nim.

– Bardzo mi miło, ale muszę już lecieć. Zaraz mnie poproszą na scenę.

Dopiero po chwili zrozumiała, co miał na myśli. W środy u Bustera występowali komicy, a Lance Castrogiovanni miał na sobie nawet odpowiedni kostium.

Popatrzyła za nim z nadzieją. Chętnie by się dzisiaj z czegoś pośmiała.

– Jest taki chudy, że mógłbym go podnieść jedną ręką – rzucił Snowe. – Ale nie sądzę, żeby mu się to spodobało.

Koledzy wybuchnęli śmiechem. No tak, te męskie żarty. Jednak Snowe wiedział, co mówi. Chociaż nie był zbyt wysoki, to jednak dobrze zbudowany i miał mięśnie jak stal. Widziała go parę razy na siłowni.

Zaś Castrogiovanni, który zaczął właśnie monolog o nieszczęśliwym dzieciństwie, był co prawda wysoki, ale przy tym chudy jak szczapa. Jego rude włosy przyciągały wzrok.

– Zacznę od tego, że pochodzę z dużej włoskiej rodziny – mówił Castrogiovanni.

M.C. spojrzała z zainteresowaniem w stronę sceny.

– Nie jest mi łatwo, bo spróbujcie sobie wyobrazić, że ciągle wpadacie na kogoś z rodziny. Tylko czy ja wyglądam na Włocha?

Nie wyglądał. W oczy rzucały się nie tylko rude włosy, ale też jasna, piegowata cera.

– No właśnie. Adoptowano mnie – ciągnął. – Sami możecie się domyśleć, jak to było. Jak musieli nałgać moim rodzicom: tak, oczywiście, to urodzony Włoch. Będzie z niego dobry mafiozo. – Dotknął swoich włosów. – Pewnie powiedzieli im, że z czasem ściemnieją. Ale tak się nie stało, a ja nie zostałem mafiozem. Jak myślicie, czy ktoś czułby respekt przed facetem, który ma włosy w kolorze marchewki?

M.C. zaśmiała się. Wiedziała, że Castrogiovanni ma sporo racji.

– Albo to, widzieliście ten gest? – Wykonał gest, który znała od swoich braci, więc wybuchnęła głośnym śmiechem. – Normalnie budzi szacunek i posłuch, ale jeśli o mnie idzie, to chłopcy tylko pukali się w głowę. Albo pukali mnie w głowę. – Zrobił żałosną minę.

– Naprawdę starałem się być prawdziwym Włochem, wiecie, mafiozem – ciągnął. – Chodzić, jak prawdziwy Włoch. To takie męskie...

Zademonstrował wolny, kołyszący się chód, który był znakiem firmowym również jej braci. Robił to naprawdę dobrze, ale owszem, w jego wykonaniu wyglądało w równym stopniu śmiesznie, co żałośnie.

M.C. nie mogła powstrzymać śmiechu. Mężczyzna spojrzał w jej stronę.

– Jasne, śmiejcie się z mojego bólu. Ale ja przecież chciałem tylko, żeby przyjęli mnie do rodziny...

Sorenstein szturchnął ją, więc spojrzała w bok.

– Podobno Kitt miała telefon od kogoś, kto podaje się za Mordercę Śpiących Aniołków.

– Tak? Skąd to wiesz?

– Od kogoś z Centralnego Biura Śledczego.

Doskonale wiedziała, od kogo. Mrużąc oczy, spojrzała na Briana, który wygłupiał się, flirtując z młodziutką barmanką.

– Fałszywy alarm. Niektórzy po prostu nie wiedzą, co zrobić z czasem.

– Jesteś pewna? – spytał Snowe.

– Myślisz, że prawdziwi mordercy nie mają nic lepszego do roboty tylko wydzwaniać na policję? Daj spokój.

– Różnie to bywa.

Poirytowana M.C. zaczęła żałować, że jednak nie pojechała do domu.

– Dajcie spokojnie pooglądać – mruknęła i znowu obróciła się do sceny.

– Co? Nadepnęliśmy ci na odcisk? – zaczął się z nią drażnić Sorenstein.

– Czyżby nie układało ci się z Kitt? – dołączył do niego Snowe.

– Po prostu chcę posłuchać – odparła.

Nie zwróciła uwagi na ich śmiechy. Spokojnie wysłuchała całego monologu, popijając wino, a kiedy się skończył, zaczęła głośno klaskać. Co jakiś czas zerkała ukradkiem na kolegów.

Kiedy Castrogiovanni skończył, znowu do nich podszedł.

– Dziękuję – rzuciła. – Właśnie tego potrzebowałam.

Barmanka postawiła przed nim piwo, zapewne jako część honorarium. Wypił kilka łyków, a potem się uśmiechnął.

– Pochodzi pani z włoskiej rodziny?

Zabrzmiało to bardziej jak stwierdzenie niż pytanie. Zresztą wystarczyło na nią spojrzeć, miała przecież ciemne włosy i oliwkową cerę. Nie trzeba było nawet pytać o nazwisko.

– To było bardzo zabawne. I celne – dodała.

– Dzięki.

– Mów mi M.C., tak jak wszyscy.

– Lance. – Uścisnęli sobie dłonie.

– Jak to się stało, że rodzina pozwoliła ci zostać komikiem? – zaciekawiła się, myśląc o swojej matce, która z pewnością by tego nie przeżyła.

– Wynajęli wujka Tony’ego, żeby mnie ścigał.

– Miał cię przekonać do wyboru innego zawodu?

– Gorzej. Groził, że jeśli nie zmienię zdania, to skieruje sprawę do sądu. Trzeba go było widzieć, istny Al Capone!

– Mówisz poważnie?

– Oczywiście. Powiedziałem, że czekam na jego prawników. – Upił kolejny łyk piwa. – A ty? Co z twoją rodziną?

– Jestem najmłodsza z sześciorga rodzeństwa. Mam pięciu braci.

– A, więc jesteś małą księżniczką. Pozazdrościć.

– Tak, tylko że pracuję w policji. Wyobrażasz sobie księżniczkę z pistoletem?

Uniósł kufel i mrugnął do niej wesoło.

– Witam w klubie odszczepieńców i buntowników.

Odszczepieńców? Nigdy nie myślała o sobie w ten sposób, ale nagle zrozumiała, że to trafne określenie. Bardzo kochała swoją rodzinę, ale była inna. I to nie tylko dlatego, że nie stosowała się do wyznawanych przez nich zasad. Była też inna z powodu swego zawodu i stylu życia.

– Mogę się włączyć do rozmowy? – spytał Brian, który chyba już skutecznie przepłoszył barmankę. M.C. uznała jednak, że ma dosyć i wstała. – Jasne, ale ja znikam. Jestem potwornie zmęczona.

Wychodząc, zerknęła jeszcze na Lance’a Castrogiovanniego. Zauważył jej spojrzenie i uśmiechnął się. Odwzajemniła jego uśmiech, zastanawiając się, czy go jeszcze kiedyś spotka. Miała nadzieję, że tak.