Naznaczeni. Mroczna strona - ebook

ROZDZIAŁ 1

Więk­szość upro­wa­dzo­nych dzie­ci umie­ra w cią­gu trzech pierw­szych go­dzin od po­rwa­nia. Do­kład­ne dane zna­łam dzię­ki mo­jej współ­lo­ka­tor­ce, cho­dzą­cej en­cy­klo­pe­dii, spe­cja­list­ki od sta­ty­styk i praw­do­po­do­bieństw. Wie­dzia­łam, że w mia­rę jak go­dzi­ny prze­cho­dzi­ły w dni, a dni w ty­go­dnie, szan­se na od­na­le­zie­nie po­rwa­ne­go ma­la­ły do tego stop­nia, że FBI mu­sia­ło w koń­cu wy­co­fy­wać lu­dzi ze śledz­twa.

Wie­dzia­łam, że gdy spra­wa zo­sta­je ozna­czo­na jako nie­wy­ja­śnio­na i tra­fia do nas, wte­dy już trze­ba szu­kać cia­ła, a nie dziew­czyn­ki.

Ale…

Mac­ken­zie McBri­de mia­ła sześć lat.

Jej ulu­bio­nym ko­lo­rem był fio­le­to­wy.

Chcia­ła zo­stać „gwiaz­dą we­te­ry­na­rii”.

Nie moż­na prze­stać szu­kać ta­kie­go dziec­ka. Nie da się po­rzu­cić na­dziei, na­wet gdy­by się pró­bo­wa­ło.

– Wy­glą­dasz, jak­byś po­trze­bo­wa­ła się ro­ze­rwać. Albo ra­czej upić. – Mi­cha­el Town­send roz­siadł się przy mnie na ka­na­pie i roz­pro­sto­wał kon­tu­zjo­wa­ną nogę.

– Wszyst­ko okej – od­po­wie­dzia­łam.

Mi­cha­el prych­nął.

– Ką­ci­ki ust masz skie­ro­wa­ne do góry, ale cała resz­ta twa­rzy usi­łu­je z tym wal­czyć. Jak­by pró­ba uśmie­chu mia­ła za­mie­nić się w płacz.

To wła­śnie mi­nus przy­stą­pie­nia do pro­gra­mu. Na­zna­cze­ni bra­li w nim udział, po­nie­waż do­strze­ga­li wię­cej niż inni. Mi­cha­el od­czy­ty­wał emo­cje z twa­rzy rów­nie ła­two, jak resz­ta lu­dzi czy­ta­ła na­głów­ki ga­zet.

Na­chy­lił się w moją stro­nę.

– Ko­lo­ra­do, po­wiedz tyl­ko sło­wo, a wspa­nia­ło­myśl­nie po­mo­gę ci się ro­ze­rwać.

Ostat­nim ra­zem, gdy Mi­cha­el za­pro­po­no­wał, że po­mo­że mi się ro­ze­rwać, spę­dzi­li­śmy pół go­dzi­ny na wy­sa­dza­niu róż­nych rze­czy, ukra­dli­śmy agent­ce FBI pen­dri­ve’a i zła­ma­li­śmy jego za­bez­pie­cze­nia.

Wła­ści­wie, for­mal­nie rzecz bio­rąc, to Slo­ane zła­ma­ła za­bez­pie­cze­nia, ale Mi­cha­el i ja też ma­cza­li­śmy w tym pal­ce.

– Żad­nych roz­ry­wek – od­po­wie­dzia­łam sta­now­czo.

– Na pew­no? – za­py­tał Mi­cha­el. – W ro­lach głów­nych wy­stą­pią ga­la­ret­ka, Lia oraz ze­msta, o któ­rą ta dziew­czy­na się pro­si.

Nie chcia­łam wie­dzieć, co ta­kie­go zro­bił nasz miej­sco­wy wy­kry­wacz kłamstw, żeby spro­wo­ko­wać ze­mstę, któ­rej istot­nym ele­men­tem mia­ła być ga­la­ret­ka. Wziąw­szy pod uwa­gę oso­bo­wość Lii i jej prze­szłość z Mi­cha­elem, moż­li­wo­ści mo­gła­bym mno­żyć w nie­skoń­czo­ność.

– Zda­jesz so­bie spra­wę, że ro­bie­nie so­bie jaj z Lii nie skoń­czy się do­brze.

– Zde­cy­do­wa­nie – od­po­wie­dział Mi­cha­el. – Gdy­by tyl­ko nie cią­żył mi tak bar­dzo zdro­wy roz­są­dek i in­stynkt sa­mo­za­cho­waw­czy.

Mi­cha­el jeź­dził jak wa­riat i miał w no­sie wszel­kie za­sa­dy. Sześć ty­go­dni wcze­śniej śle­dził mnie po tym, jak wy­szłam nie­ocze­ki­wa­nie z domu. Do­sko­na­le wie­dział, że by­łam źró­dłem ob­se­sji se­ryj­ne­go mor­der­cy, i zo­stał przez to po­strze­lo­ny.

Dwu­krot­nie.

In­stynkt sa­mo­za­cho­waw­czy nie był jego moc­ną stro­ną.

– A je­śli my­li­my się co do tej spra­wy? – za­py­ta­łam. Moje my­śli ze­szły z Mi­cha­ela na Mac­ken­zie. Z wy­da­rzeń sprzed ośmiu ty­go­dni na bie­żą­ce dzia­ła­nia agen­ta Brig-gsa i jego ze­spo­łu.

– Nie my­li­my się – od­po­wie­dział ła­god­nie Mi­cha­el.

Niech za­dzwo­ni te­le­fon, po­my­śla­łam. Niech za­dzwo­ni Briggs i przy­zna, że tym ra­zem mia­łam ra­cję.

Gdy agent Briggs prze­ka­zał mi akta ze spra­wą Mac­ken­zie McBri­de, za­czę­łam pra­cę od usta­le­nia pro­fi­lu po­dej­rza­ne­go. Był nim wię­zień na zwol­nie­niu wa­run­ko­wym, któ­ry znik­nął pra­wie w tym sa­mym cza­sie co Mac­ken­zie. Zdol­no­ści Mi­cha­ela ogra­ni­cza­ją się do czy­ta­nia z wy­ra­zu twa­rzy i mowy cia­ła. Ze mną jest ina­czej: naj­pierw zwra­cam uwa­gę na kil­ka szcze­gó­łów, a po­tem po­tra­fię wejść do czy­je­goś umy­słu i wy­obra­zić so­bie, jak to jest być tym kimś, pra­gnąć tych sa­mych rze­czy i to samo ro­bić.

Za­cho­wa­nie. Oso­bo­wość. Śro­do­wi­sko.

Po­dej­rza­ny w spra­wie Mac­ken­zie nie umiał­by tak za­pla­no­wać po­rwa­nia. Coś mi w tym nie pa­so­wa­ło.

Do­kład­nie przej­rza­łam pli­ki w po­szu­ki­wa­niu ko­goś, kto pa­so­wał­by do pro­fi­lu. Mło­dy. Męż­czy­zna. In­te­li­gent­ny. Sta­ran­ny. Na wpół wy­bła­ga­łam, na wpół zmu­si­łam Lię, żeby obej­rza­ła wszyst­kie na­gra­nia zwią­za­ne ze spra­wą: ze­zna­nia świad­ków, prze­słu­cha­nia i prze­pro­wa­dzo­ne roz­mo­wy. Li­czy­łam na to, że wy­ła­pie ja­kieś kłam­stwo. I w koń­cu jej się uda­ło. Ad­wo­kat McBri­de’ów wy­gło­sił oświad­cze­nie dla pra­sy w imie­niu swo­ich klien­tów. Dla mnie wy­glą­da­ło zwy­czaj­nie, ale dla Lii kłam­stwa były tak wy­raź­ne jak fał­sze dla ko­goś ze słu­chem ab­so­lut­nym.

„Nikt nie może zro­zu­mieć tra­ge­dii ta­kiej jak ta”.

Praw­nik był mło­dym męż­czy­zną, in­te­li­gent­nym, sta­ran­nym – i kła­mał, gdy wy­ma­wiał te sło­wa. Ist­nia­ła tyl­ko jed­na oso­ba, któ­ra ro­zu­mia­ła to, co się sta­ło. Któ­ra nie uwa­ża­ła, że to tra­ge­dia.

Ten, kto upro­wa­dził Mac­ken­zie.

We­dług Mi­cha­ela praw­nik McBri­de’ów eks­cy­to­wał się na samo wspo­mnie­nie imie­nia dziew­czyn­ki. Mia­łam na­dzie­ję, że ozna­cza to szan­sę – jak­kol­wiek małą – że prze­trzy­my­wał ją żywą. Jako do­wód na to, że jest więk­szy, lep­szy i spryt­niej­szy od FBI.

– Cas­sie. – Dean Red­ding wpadł do po­ko­ju tak na­gle, że aż ści­snę­ło mnie w pier­si. Dean prze­waż­nie był spo­koj­ny i za­mknię­ty w so­bie. Pra­wie ni­g­dy nie pod­no­sił gło­su.

– Dean?

– Zna­leź­li ją – oznaj­mił. – Zna­leź­li ją na jego po­se­sji, do­kład­nie tam, gdzie wska­za­ła Slo­ane. Żywą.

Pod­sko­czy­łam, czu­jąc, jak puls dud­ni mi w uszach, nie­pew­na, czy się roz­pła­czę, zwy­mio­tu­ję, czy za­cznę wrzesz­czeć. Dean się uśmiech­nął. Żad­nym tam pół­u­śmiesz­kiem czy gry­ma­sem. Roz­pro­mie­nił się, co kom­plet­nie go prze­obra­zi­ło. Cze­ko­la­do­wo­brą­zo­we oczy po­bły­ski­wa­ły spod blond wło­sów bez­u­stan­nie za­sła­nia­ją­cych mu twarz. Na jed­nym z jego po­licz­ków po­ja­wił się do­łe­czek, któ­re­go ni­g­dy wcze­śniej nie wi­dzia­łam.

Rzu­ci­łam mu się na szy­ję. Chwi­lę póź­niej uwol­ni­łam się z jego uści­sku i przy­pa­dłam do Mi­cha­ela, a on zła­pał mnie i krzyk­nął z ra­do­ści. Dean usiadł na pod­ło­kiet­ni­ku ka­na­py. By­łam ni­czym klin po­mię­dzy nimi, czu­łam cie­pło dwóch ciał, a je­dy­ne, o czym my­śla­łam, to Mac­ken­zie, któ­ra mo­gła wró­cić do domu.

– Czy to za­mknię­ta im­pre­za, czy moż­na się do­łą­czyć?

Cała na­sza trój­ka od­wró­ci­ła się w kie­run­ku Lii, któ­ra sta­nę­ła w drzwiach. Od czub­ka gło­wy po ko­niusz­ki pal­ców była ubra­na na czar­no, je­dy­nie na szyi mia­ła schlud­nie za­wią­za­ny bia­ły je­dwab­ny szal. Unio­sła brew na nasz wi­dok. Była spo­koj­na, opa­no­wa­na i skłon­na do kpin.

– Sama przy­znaj – po­wie­dział Mi­cha­el. – Cie­szysz się ra­zem z nami.

Lia ob­rzu­ci­ła spoj­rze­niem ko­lej­no mnie, Mi­cha­ela i De­ana.

– Szcze­rze – za­czę­ła – to chy­ba nikt w tej chwi­li nie cie­szy się tak jak Cas­sie.

Igno­ro­wa­nie dwu­znacz­nych przy­ty­ków Lii szło mi co­raz le­piej, ale ten tra­fił w samo sed­no. Ob­la­łam się ru­mień­cem, ści­śnię­ta po­mię­dzy Mi­cha­elem i De­anem. Nie mia­łam za­mia­ru cią­gnąć tego te­ma­tu ani po­zwo­lić Lii ze­psuć chwi­lę.

Dean wstał i z po­nu­rym wy­ra­zem twa­rzy ru­szył w stro­nę Lii. Przez mo­ment wy­da­wa­ło mi się, że po­wie jej coś na te­mat bu­rze­nia na­stro­ju, ale nie – po pro­stu chwy­cił ją i prze­rzu­cił przez ra­mię.

– Hej! – za­pro­te­sto­wa­ła.

Dean się uśmiech­nął, po­sa­dził ją obok Mi­cha­ela i mnie, a sam za­jął miej­sce na brze­gu ka­na­py, jak­by nic się nie sta­ło. Kie­dy Lia spoj­rza­ła krzy­wo na Mi­cha­ela, on tyl­ko do­tknął jej po­licz­ka i po­wtó­rzył:

– Sama przy­znaj. Cie­szysz się ra­zem z nami.

Lia za­rzu­ci­ła wło­sy na ra­mię i wbi­ła wzrok przed sie­bie, uni­ka­jąc spo­glą­da­nia ko­mu­kol­wiek w oczy.

– Mała dziew­czyn­ka wra­ca do domu – po­wie­dzia­ła. – Dzię­ki nam. Oczy­wi­ście, że się cie­szę ra­zem z wami.

– Bio­rąc pod uwa­gę róż­ne po­zio­my se­ro­to­ni­ny, praw­do­po­do­bień­stwo, że każ­de z czte­rech osób bę­dzie do­świad­czać w tej sa­mej chwi­li jed­na­ko­wej ra­do­ści, jest cał­kiem…

– Slo­ane – rzu­cił Mi­cha­el bez od­wra­ca­nia się. – Je­śli nie do­koń­czysz tego zda­nia, w przy­szło­ści cze­ka cię fi­li­żan­ka świe­żo mie­lo­nej kawy.

– W naj­bliż­szej przy­szło­ści? – za­py­ta­ła po­dejrz­li­wie. Mi­cha­el od daw­na ogra­ni­czał Slo­ane spo­ży­wa­nie ko­fe­iny.

Ra­zem z Mi­cha­elem i Lią spoj­rza­łam na De­ana. Bez sło­wa wstał, pod­szedł do Slo­ane i po­trak­to­wał ją tak, jak przed chwi­lą Lię. Gdy de­li­kat­nie po­sa­dził mi ją na ko­la­nach, za­śmia­łam się i pra­wie ru­nę­łam na pod­ło­gę, ale Lia w porę zła­pa­ła mnie za koł­nierz.

Uda­ło się nam, po­my­śla­łam, gdy ra­zem z Mi­cha­elem, Lią i Slo­ane prze­py­cha­li­śmy się łok­cia­mi, a Dean przy­glą­dał się temu z bez­piecz­nej od­le­gło­ści. Mac­ken­zie nie tra­fi do ar­chi­wum. Nie zo­sta­nie za­po­mnia­na.

Dzię­ki nam Mac­ken­zie McBri­de bę­dzie mia­ła szan­sę do­ro­snąć.

– Kto uwa­ża – za­czę­ła Lia z peł­nym zde­cy­do­wa­nia szel­mow­skim bły­skiem w oku – że po­win­ni­śmy to uczcić?ROZDZIAŁ 2

Był póź­ny wrze­sień, czu­ło się już ostat­nie tchnie­nie lata. Gdy za­szło słoń­ce, lek­ki chłód prze­nik­nął do ogro­du za do­mem, ale na­sza upo­jo­na suk­ce­sem piąt­ka pra­wie tego nie od­czu­ła. Lia wy­bra­ła mu­zy­kę. Mia­ro­wy rytm li­nii basu za­głu­szał od­gło­sy ma­łe­go mia­stecz­ka Qu­an­ti­co w Vir­gi­nii.

Do­pó­ki nie do­łą­czy­łam do pro­gra­mu na­zna­czo­nych, wła­ści­wie ni­g­dy nie czu­łam, że­bym gdzieś przy­na­le­ża­ła, ale przez tę chwi­lę, w tym mo­men­cie, tego wie­czo­ru nic in­ne­go się nie li­czy­ło.

Ani znik­nię­cie mo­jej mat­ki i jej rze­ko­me mor­der­stwo.

Ani zwło­ki, któ­re za­czę­ły się pię­trzyć wo­kół mnie, gdy przy­sta­łam na pra­cę dla FBI.

Przez tę chwi­lę, w tym mo­men­cie, tego wie­czo­ru by­łam nie­zwy­cię­żo­na i po­tęż­na. By­łam też czę­ścią cze­goś.

Lia zła­pa­ła mnie za rękę i prze­pro­wa­dzi­ła z gan­ka na traw­nik. Po­ru­sza­ła się z gra­cją, do­sko­na­le, płyn­nie, jak­by uro­dzi­ła się pod­czas tań­ca.

– Choć raz w swo­im ży­ciu – na­ka­za­ła – od­puść so­bie.

Kiep­ska ze mnie tan­cer­ka, ale ja­kimś spo­so­bem za­czę­łam ko­ły­sać bio­dra­mi do ryt­mu.

– Slo­ane! – krzyk­nę­ła Lia. – Rusz no tu swój za­dek!

Slo­ane, któ­ra zdą­ży­ła już ode­brać obie­ca­ną fi­li­żan­kę kawy, pod­bie­gła do nas w pod­sko­kach. Szyb­ko sta­ło się ja­sne, że ta­niec w jej ro­zu­mie­niu ozna­czał dużą licz­bę pod­sko­ków oraz od cza­su do cza­su roz­po­ście­ra­nie rąk i ma­cha­nie pal­ca­mi. Z sze­ro­kim uśmie­chem za­prze­sta­łam prób na­śla­do­wa­nia zmy­sło­wych ru­chów Lii na rzecz po­dej­ścia Slo­ane: pod­sko­ki, po­ru­sza­nie pal­ca­mi, pod­sko­ki.

Lia spoj­rza­ła na nas z kon­ster­na­cją i zwró­ci­ła się do chło­pa­ków po wspar­cie.

– Nie – od­po­wie­dział zdaw­ko­wo Dean. – Za­po­mnij. – Zro­bi­ło się na tyle ciem­no, że bę­dąc po dru­giej stro­nie traw­ni­ka, nie mo­głam do­kład­nie doj­rzeć wy­ra­zu jego twa­rzy, ale by­łam pew­na, że za­ci­skał zęby. – Ja nie tań­czę – wy­ja­śnił.

Mi­cha­el nie miał ta­kich opo­rów i do nas do­łą­czył. Ku­lał, ale ja­koś da­wał radę, pod­ska­ku­jąc na jed­nej no­dze.

Lia wy­wró­ci­ła ocza­mi.

– Je­steś bez­na­dziej­ny – za­ko­mu­ni­ko­wa­ła.

Mi­cha­el wzru­szył ra­mio­na­mi, po czym roz­po­starł ręce i za­ma­chał pal­ca­mi.

– To je­den z wie­lu mo­ich ta­len­tów.

Lia za­rzu­ci­ła mu ra­mio­na na szy­ję i tań­cząc, przy­su­nę­ła się do nie­go. Mi­cha­el uniósł brwi, ale się nie od­su­nął. Wy­glą­dał na roz­ba­wio­ne­go.

Cza­sem ra­zem, cza­sem osob­no. Żo­łą­dek gwał­tow­nie mi się ści­snął. Od kie­dy ich znam, Lia i Mi­cha­el nie byli parą ani przez chwi­lę. Mu­sia­łam upo­mnieć samą sie­bie, że to nie moja spra­wa. Lia i Mi­cha­el mogą ro­bić, co im się żyw­nie po­do­ba.

Mi­cha­el za­uwa­żył, że się na nich ga­pię. Ze­ska­no­wał mi twarz, zu­peł­nie jak­by prze­glą­dał książ­kę. Uśmiech­nął się i po­wo­li, roz­myśl­nie pu­ścił do mnie oczko.

Tań­czą­ca obok Slo­ane spoj­rza­ła ko­lej­no na Mi­cha­ela, Lię i De­ana, za­nim przy­su­nę­ła się ta­necz­ny­mi pod­sko­ka­mi w moją stro­nę.

– Ist­nie­je czter­dzie­ści pro­cent szans, że to się skoń­czy obi­ciem czy­jejś twa­rzy – wy­szep­ta­ła.

– No chodź, De­an­ciu! – za­wo­ła­ła Lia. – Do­łącz do nas. – Sło­wa te były po czę­ści za­pro­sze­niem, po czę­ści wy­zwa­niem. Cia­ło Mi­cha­ela po­ru­sza­ło się w rytm ru­chów Lii i na­gle zro­zu­mia­łam, że ona nie od­sta­wia­ła tej szop­ki ani dla mnie, ani dla Mi­cha­ela. Zbli­ży­ła się do nie­go wy­łącz­nie po to, by wku­rzyć De­ana.

I uda­ło jej się, są­dząc po jego spoj­rze­niu.

– Wiesz, co ro­bić – pod­kpi­wa­ła so­bie. Ob­ró­ci­ła się w tań­cu ple­ca­mi do Mi­cha­ela, a on oto­czył ją ra­mio­na­mi.

Pierw­szy­mi re­kru­ta­mi pro­gra­mu byli Dean i Lia, przez lata tyl­ko we dwo­je. Lia po­wie­dzia­ła mi kie­dyś, że Dean jest dla niej jak brat – i w każ­dym calu wy­glą­dał te­raz na na­do­pie­kuń­cze­go star­sze­go bra­ta.

Mi­cha­el lubi wku­rzać De­ana. Nie było co do tego wąt­pli­wo­ści. Lia lubi dro­czyć się z De­anem. A Dean…

Mi­cha­el prze­su­nął rękę wzdłuż ra­mie­nia Lii, na co Dean za­zgrzy­tał zę­ba­mi. Slo­ane mia­ła ra­cję. By­li­śmy o je­den nie­wła­ści­wy krok od bój­ki. Mi­cha­el pew­nie uwa­żał to za bu­do­wa­nie wię­zi.

– Chodź, Dean – po­wie­dzia­łam, ubie­ga­jąc Lię, za­nim po­wie­dzia­ła­by coś pro­wo­ku­ją­ce­go. – Nie mu­sisz tań­czyć. Po pro­stu po­martw się do ryt­mu mu­zy­ki.

To go roz­ba­wi­ło. Uśmiech­nę­łam się. Mi­cha­el roz­luź­nił uścisk i od­su­nął się od Lii.

– Za­tań­czy­my, Ko­lo­ra­do? – Chwy­cił mnie za rękę i za­krę­cił mną. Lia zmru­ży­ła oczy, ale szyb­ko od­ku­ła się, ła­piąc Slo­ane w pa­sie. Pró­bo­wa­ła przy­mu­sić ją do cze­goś, co przy­po­mi­na­ło­by praw­dzi­wy ta­niec.

– Nie je­steś ze mną szczę­śli­wa – oznaj­mił Mi­cha­el, gdy znów ob­ró­ci­łam się w jego stro­nę.

– Nie lu­bię po­gry­wa­nia.

– Nie po­gry­wa­łem z tobą – po­wie­dział Mi­cha­el, ob­ra­ca­jąc mnie po raz dru­gi. – A dla two­jej in­for­ma­cji, to nie po­gry­wa­łem też z Lią.

Spoj­rza­łam na nie­go.

– Pro­wo­ku­jesz De­ana.

Mi­cha­el wzru­szył ra­mio­na­mi.

– Każ­dy ma ja­kieś hob­by.

Dean zo­stał na skra­ju traw­ni­ka, ale czu­łam na so­bie jego spoj­rze­nie.

Mi­cha­el prze­chy­lił gło­wę i do­dał:

– Uno­sisz ką­ci­ki ust, ale czo­ło ci się marsz­czy.

Od­wró­ci­łam się. Pół­to­ra mie­sią­ca wcze­śniej Mi­cha­el po­pro­sił mnie, że­bym się zo­rien­to­wa­ła, co czu­ję do nie­go – i do De­ana. Sta­ra­łam się, jak mo­głam, żeby o tym nie my­śleć, żeby nie po­zwo­lić so­bie czuć cze­go­kol­wiek do żad­ne­go z nich, po­nie­waż gdy­bym tyl­ko coś po­czu­ła – co­kol­wiek – Mi­cha­el za­raz by to za­uwa­żył. Do­tych­czas ja­koś ra­dzi­łam so­bie bez chło­pa­ków. Nie po­trze­bo­wa­łam ich, na pew­no nie do tego stop­nia, w ja­kim po­trze­bo­wa­łam być czę­ścią cze­goś. Za­le­ża­ło mi na nich wszyst­kich. Nie są­dzi­łam, że kie­dy­kol­wiek będę to jesz­cze czuć. I nie cho­dzi­ło tyl­ko o Mi­cha­ela czy De­ana, ale też o Slo­ane, a na­wet Lię. Przy­na­le­ża­łam tu. Nie przy­na­le­ża­łam ni­g­dzie przez bar­dzo dłu­gi czas.

Może ni­g­dy.

Nie mo­głam tego schrza­nić.

– Je­steś pew­ny, że nie dasz się na­mó­wić na ta­niec? – Lia krzyk­nę­ła do De­ana.

– Tak.

– Cóż, w ta­kim ra­zie… – We­pchnę­ła się po­mię­dzy Mi­cha­ela i mnie i wkrót­ce to ja tań­czy­łam ze Slo­ane. Lia rzu­ci­ła Mi­cha­elo­wi spoj­rze­nie spod ob­fi­cie po­ma­lo­wa­nych rzęs i przy­ło­ży­ła mu dło­nie do pier­si.

– Po­wiedz mi, Town­send – wy­mru­cza­ła. – Czy to twój szczę­śli­wy dzień?

To nie wró­ży­ło do­brze.ROZDZIAŁ 3

Byłam ugo­to­wa­na. Bez po­mo­cy, bez szans. Kil­ka se­kund od ka­ta­stro­fy – i nie mo­głam zro­bić z tym ab­so­lut­nie nic.

– Two­je trzy i pod­bi­jam o dwa. – Mi­cha­el uśmiech­nął się po­gar­dli­wie. Gdy­bym umia­ła od­czy­ty­wać emo­cje, mo­gła­bym stwier­dzić, czy ten jego uśmie­szek ozna­cza, że ma świet­ne kar­ty i po­da­je mi na tacy moją wła­sną zgu­bę, czy szcze­rzy się dla­te­go, że nie mogę po­znać, czy ble­fu­je. Nie­ste­ty, le­piej niż od­czy­ty­wa­nie wy­ra­zu twa­rzy szło mi roz­po­zna­wa­nie ludz­kich oso­bo­wo­ści i kie­ru­ją­cych nimi po­bu­dek.

Do za­no­to­wa­nia. Ni­g­dy nie grać w po­ke­ra z na­zna­czo­ny­mi.

– Wcho­dzę. – Lia za­wi­nę­ła swój błysz­czą­cy czar­ny ku­cyk wo­kół pal­ca wska­zu­ją­ce­go i wy­ło­ży­ła na śro­dek sto­łu wy­ma­ga­ną ilość cia­ste­czek oreo. Bio­rąc pod uwa­gę, że jej spe­cjal­no­ścią było wy­kry­wa­nie kłamstw, ode­bra­łam to jako znak, że ist­nie­je cał­kiem spo­ra szan­sa, że Mi­cha­el ble­fu­je.

Je­dy­nym pro­ble­mem po­zo­sta­wał fakt, że nie mia­łam po­ję­cia, czy te­raz Lia nie pró­bu­je nas zwieść.

Slo­ane przy­pa­try­wa­ła się wszyst­kie­mu zza ist­nej góry oreo.

– Pas – po­wie­dzia­ła. – Bio­rę rów­nież pod uwa­gę zje­dze­nie czę­ści mo­ich że­to­nów. Mo­że­my usta­lić, że oreo bez kre­mu jest war­te dwie trze­cie war­to­ści pod­sta­wo­wej?

– Po pro­stu je zjedz – po­wie­dzia­łam, pa­trząc tę­sk­nie na jej stos i żar­tu­jąc tyl­ko po­ło­wicz­nie. – Masz duży za­pas.

Slo­ane uro­dzi­ła się i wy­cho­wa­ła w Las Ve­gas. Li­czy­ła kar­ty od chwi­li, gdy w ogó­le na­uczy­ła się li­czyć. Pa­so­wa­ła śred­nio co trze­cie roz­da­nie, ale wy­gra­ła każ­de, w któ­re we­szła.

– Ko­muś tu nie idzie – oznaj­mi­ła Lia, wska­zu­jąc pal­cem w moją stro­nę. Po­ka­za­łam jej ję­zyk.

Ko­muś zo­sta­ły tyl­ko dwa orea.

– Wcho­dzę. – Wes­tchnę­łam, prze­su­wa­jąc oby­dwa cia­stecz­ka do puli. Nie było sen­su prze­cią­gać tego, co i tak mia­ło się wy­da­rzyć. Mia­ła­bym prze­wa­gę, gdy­bym gra­ła z nie­zna­jo­my­mi. Mo­gła­bym spoj­rzeć na czy­jeś ubra­nie i po­sta­wę i od razu bym wie­dzia­ła, jak bar­dzo ktoś jest skłon­ny do po­dej­mo­wa­nia ry­zy­ka, czy ble­fu­je po kry­jo­mu, czy robi z tego całą sce­nę. Nie­ste­ty, nie gra­łam z nie­zna­jo­my­mi, a umie­jęt­ność od­czy­ty­wa­nia oso­bo­wo­ści ob­cych lu­dzi nie była zbyt­nio przy­dat­na w gru­pie osób, któ­re się już zna­ło.

– A ty, Red­ding? Wcho­dzisz czy nie? – Mi­cha­el wy­po­wie­dział to jak wy­zwa­nie.

Po­my­śla­łam, że może Lii nie uda­ło się go przej­rzeć. Może Mi­cha­el nie ble­fo­wał. Nie spo­dzie­wa­łam się, że wy­zy­wał­by De­ana, gdy­by nie był pew­ny wy­gra­nej.

– Wcho­dzę – od­po­wie­dział Dean. – Za wszyst­ko. – Prze­su­nął do puli pięć cia­ste­czek i uniósł brwi, pa­trząc na Mi­cha­ela i ide­al­nie na­śla­du­jąc jego wy­raz twa­rzy.

Mi­cha­el wy­rów­nał staw­kę. Lia rów­nież. Moja ko­lej.

– Skoń­czy­ły mi się cia­stecz­ka – oznaj­mi­łam.

– By­ła­bym skłon­na usta­lić nie­znacz­ną sto­pę pro­cen­to­wą – rzu­ci­ła Slo­ane i po­wró­ci­ła do po­zba­wia­nia cia­ste­czek na­dzie­nia.

– Mam po­mysł – ob­wie­ści­ła Lia nie­win­nym to­nem, któ­ry na­tych­miast uzna­łam za zwia­stun kło­po­tów. – Za­wsze mo­że­my przejść na na­stęp­ny po­ziom.

Ścią­gnę­ła z szyi bia­łą chu­s­tę i rzu­ci­ła ją mnie. Jej dło­nie po­wę­dro­wa­ły do dołu ko­szul­ki na ra­miącz­kach, któ­rą mia­ła na so­bie, po czym unio­sła ją wy­star­cza­ją­co wy­so­ko, żeby nie po­zo­sta­wić wąt­pli­wo­ści co do tego, jak miał wy­glą­dać na­stęp­ny po­ziom.

– Zgod­nie z moją wie­dzą re­gu­ły roz­bie­ra­ne­go po­ke­ra ja­sno okre­śla­ją, że wy­łącz­nie prze­gry­wa­ją­cy zo­bo­wią­za­ny jest do zdej­mo­wa­nia ubrań – wtrą­ci­ła Slo­ane. – Nikt jesz­cze nie prze­grał, ergo…

– Na­zwij to prze­ja­wem so­li­dar­no­ści – oznaj­mi­ła Lia, uno­sząc bluz­kę jesz­cze wy­żej. – Cas­sie pra­wie skoń­czy­ły się że­to­ny.

– Lia. – De­ano­wi się to nie po­do­ba­ło.

– No co ty, Dean. – Wy­dę­ła usta w prze­sad­nym gry­ma­sie. – Wy­lu­zuj. Do­ko­ła sami swoi.

Po tych sło­wach, zdję­ła swo­ją ko­szul­kę. Mia­ła na so­bie górę od bi­ki­ni. Sta­ło się ja­sne, że to za­pla­no­wa­ła.

– Pod­bi­jam staw­kę – zwró­ci­ła się do mnie.

Nie mia­łam na so­bie ko­stiu­mu ką­pie­lo­we­go, więc nie było mowy o zdej­mo­wa­niu ko­szul­ki. Po­wo­li ścią­gnę­łam pa­sek.

– Slo­ane? – Lia zwró­ci­ła się do niej w na­stęp­nej ko­lej­no­ści. Slo­ane wbi­ła wzrok w Lię. Za­ru­mie­ni­ła się.

– Nie roz­bie­ram się, do­pó­ki nie usta­li­my prze­licz­ni­ka wy­mia­ny – po­in­for­mo­wa­ła cierp­ko, wska­zu­jąc swą górę że­to­nów.

– Slo­ane. – Ode­zwał się Mi­cha­el.

– Tak?

– Może mia­ła­byś ocho­tę na dru­gą fi­li­żan­kę kawy?

Czter­dzie­ści pięć se­kund póź­niej Slo­ane była w kuch­ni, a obaj chłop­cy sie­dzie­li bez ko­szu­lek. Brzuch De­ana był opa­lo­ny, od­cień lub dwa ciem­niej­szy od Mi­cha­ela. Nie li­cząc bli­zny po kuli, ró­żo­wej i wi­docz­nej w miej­scu, gdzie bark prze­cho­dził w klat­kę pier­sio­wą, skó­ra Mi­cha­ela przy­po­mi­na­ła mar­mur. Dean rów­nież miał bli­znę. Star­szą i cień­szą, jak­by ktoś na­kre­ślił mu czub­kiem noża po­strzę­pio­ną li­nię od oboj­czy­ka do pęp­ka.

– Spraw­dzam – po­wie­dzia­ła Lia.

Po ko­lei od­sło­ni­li­śmy kar­ty.

Trój­ka.

Ko­lor.

Ful, damy na ósem­ki. Mi­cha­el miał naj­moc­niej­sze kar­ty.

Wie­dzia­łam. Nie ble­fo­wał.

– Two­ja ko­lej – rzu­ci­ła Lia.

Od­sło­ni­łam kar­ty i prze­li­czy­łam wy­nik.

– Ful – od­po­wie­dzia­łam z uśmie­chem. – Kró­le na dwój­ki. To chy­ba zna­czy, że wy­gra­łam, co?

– Ale jak… – wy­beł­ko­tał Mi­cha­el.

– Chcesz mi po­wie­dzieć, że uda­wa­łaś całe to uża­la­nie się nad sobą? – Lia mimo wszyst­ko była pod wra­że­niem.

– Nie uda­wa­łam – od­po­wie­dzia­łam. – To­tal­nie spo­dzie­wa­łam się prze­gra­nej. Po pro­stu nie spoj­rza­łam na kar­ty.

Wy­my­śli­łam, że je­śli nie będę zna­ła swo­ich kart, nie do­my­ślą się ich ani Mi­cha­el, ani Lia.

Dean ro­ze­śmiał się pierw­szy.

– Po­wi­taj­cie Cas­sie – po­wie­dział Mi­cha­el. – Kró­lo­wą ble­fu.

Lia się wku­rzy­ła.

– Czy to zna­czy, że mogę za­trzy­mać wa­sze ko­szul­ki? – za­py­ta­łam, się­ga­jąc po pa­sek i ła­piąc po dro­dze oreo.

– Naj­le­piej, gdy­by wszy­scy za­trzy­ma­li swo­je ko­szul­ki i je za­ło­ży­li. W tej chwi­li.

Za­sty­głam w bez­ru­chu. Głos, któ­ry wy­dał nam to po­le­ce­nie, był su­chy i na­le­żał do ko­bie­ty. Na uła­mek se­kun­dy prze­nio­słam się my­śla­mi do pierw­szych ty­go­dni pro­gra­mu. Po­my­śla­łam o na­szej opie­kun­ce i men­tor­ce, agent­ce spe­cjal­nej La­cey Loc­ke. Któ­ra mnie uczy­ła. Któ­rą ubó­stwia­łam. Któ­rej ufa­łam.

– Kim pani jest? – Zmu­si­łam się do po­wro­tu do tu i te­raz. Nie mo­głam so­bie po­zwo­lić na roz­my­śla­nie o Loc­ke. Gdy­bym po­dą­ży­ła tą ścież­ką, cięż­ko by­ło­by mi z niej zejść. Za­miast tego sku­pi­łam się na oso­bie, któ­ra wy­da­wa­ła nam po­le­ce­nia. Wy­so­ka i szczu­pła, nie mia­ła w so­bie ani gra­ma de­li­kat­no­ści. Ciem­no­brą­zo­we wło­sy spię­te we fran­cu­ski kok się­ga­ją­cy kar­ku, pod­bró­dek lek­ko wy­su­nię­ty do przo­du. Oczy sza­re, o od­cie­niu ja­śniej­szym od swo­je­go ko­stiu­mu. Dro­gie ubra­nia no­si­ła tak, jak­by ta­ki­mi nie były.

U boku mia­ła ka­bu­rę z pi­sto­le­tem.

Pi­sto­let. Jed­nak nie uda­ło mi się od­ciąć od wspo­mnień. Loc­ke. Pi­sto­let. Znów tam by­łam. Nóż.

Dean po­ło­żył mi dłoń na ra­mie­niu.

– Cas­sie. – Przez ko­szul­kę czu­łam jego cie­pło. Usły­sza­łam, jak wy­ma­wia moje imię. – W po­rząd­ku. Znam ją.

Je­den strzał. Dru­gi. Mi­cha­el upa­da. Loc­ke – trzy­ma pi­sto­let…

Sku­pi­łam się na od­dy­cha­niu i zwal­czy­łam wspo­mnie­nia. Mnie nie po­strze­lo­no. Moją trau­mą było coś in­ne­go. Z mo­je­go po­wo­du Mi­cha­el dał się po­strze­lić.

Ten po­twór mnie ko­chał, na swój po­krzy­wio­ny spo­sób.

– Kim pani jest? – za­py­ta­łam po­now­nie, wra­ca­jąc do te­raź­niej­szo­ści. Głos mia­łam su­chy i ką­śli­wy. – I co pani robi w na­szym domu?

Ko­bie­ta w sza­rym stro­ju rzu­ci­ła mi spoj­rze­nie, któ­re po­zo­sta­wi­ło nie­przy­jem­ne wra­że­nie – jak­by do­kład­nie wie­dzia­ła, co się dzia­ło w mo­jej gło­wie, o czym my­śla­łam.

– Agent­ka spe­cjal­na Ve­ro­ni­ca Ster­ling – po­wie­dzia­ła w koń­cu. – Miesz­kam w tym domu.ROZDZIAŁ 4

No, nie kła­mie. – Lia prze­rwa­ła ci­szę. – Na­praw­dę jest agent­ką spe­cjal­ną, na­praw­dę na­zy­wa się Ve­ro­ni­ca Ster­ling i z ja­kie­goś po­wo­du żywi myl­ne wy­obra­że­nie, że tu miesz­ka.

– Do­my­ślam się, że Lia? – za­py­ta­ła ko­bie­ta. – Spe­cja­list­ka od kłamstw.

– Opo­wia­dam je, za­uwa­żam. Bez róż­ni­cy. – Lia wzru­szy­ła ra­mio­na­mi, nie­znacz­nie i z wdzię­kiem, ale w jej spoj­rze­niu była zu­chwa­łość.

– Mimo to – kon­ty­nu­owa­ła agent­ka Ster­ling, igno­ru­jąc za­rów­no wzru­sze­nie ra­mion, jak i in­ten­syw­ność spoj­rze­nia Lii – mia­łaś na co dzień do czy­nie­nia z se­ryj­ną mor­der­czy­nią i jed­no­cze­śnie agent­ką FBI, wa­szą prze­ło­żo­ną, przez lata prak­tycz­nie miesz­kan­ką tego domu, ale jej kłamstw nie za­uwa­ży­łaś. – Mó­wi­ła to bez­na­mięt­nie, po pro­stu stwier­dza­ła fak­ty. Loc­ke zwio­dła nas wszyst­kich. – Ty na­to­miast – po­wie­dzia­ła, na­wią­zu­jąc ze mną kon­takt wzro­ko­wy – Cas­san­dro Hob­bes, nie wy­glą­dasz na ko­goś, kto grał­by w roz­bie­ra­ne­go po­ke­ra. I nie, nie na­le­ży ci się uzna­nie za to, że masz na so­bie T-shirt.

Agent­ka Ster­ling do­sad­nie za­wie­si­ła wzrok na pię­trzą­cym się na sto­le sto­sie ubrań. Za­ło­ży­ła ręce na pier­si i tak cze­ka­ła. Dean się­gnął po swo­ją ko­szul­kę i rzu­cił Lii jej. Mi­cha­el nie wy­glą­dał na prze­sad­nie za­kło­po­ta­ne­go, wła­ści­wie nie spra­wiał wra­że­nia, jak­by miał się ubrać. Agent­ka Ster­ling wpa­try­wa­ła się w nie­go, wy­raź­nie zwra­ca­jąc uwa­gę na bli­znę po kuli.

– Ro­zu­miem, że ty to Mi­cha­el – po­wie­dzia­ła. – Od­czy­tu­jesz emo­cje, zbyt dużo spraw lek­ce­wa­żysz i nie­ustan­nie wy­czy­niasz dur­ne rze­czy, by za­im­po­no­wać dziew­czy­nom.

– To na­praw­dę nie­spra­wie­dli­wa oce­na – od­po­wie­dział Mi­cha­el. – Wy­czy­niam masę dur­nych rze­czy nie tyl­ko z po­wo­du dziew­czyn.

Na twa­rzy Ve­ro­ni­ki Ster­ling nie było wi­dać na­wet naj­mniej­sze­go śla­du uśmie­chu.

– W wa­szym pro­gra­mie jest wa­kat na sta­no­wi­sku opie­ku­na. Przy­je­cha­łam tu, żeby go ob­jąć – wy­ja­śni­ła.

– Praw­da – od­po­wie­dzia­ła Lia, prze­cią­ga­jąc to sło­wo – ale to nie wszyst­ko. – Gdy agent­ka nie chwy­ci­ła przy­nę­ty, Lia mó­wi­ła da­lej. – Mi­nę­ło sześć ty­go­dni od śmier­ci Loc­ke. Za­czy­na­li­śmy się za­sta­na­wiać, czy FBI kie­dy­kol­wiek znaj­dzie ko­goś na jej miej­sce. – Ob­rzu­ci­ła spoj­rze­niem agent­kę Ster­ling. – Skąd oni pa­nią wzię­li? Urzą­dzi­li w cen­tra­li ca­sting? Za­mie­ni­li jed­ną mło­dą agent­kę na dru­gą?

Moż­na być pew­nym, że Lia nie bę­dzie się ba­wić w uprzej­mo­ści.

– Po­wiedz­my po pro­stu, że wy­jąt­ko­wo na­da­ję się na to sta­no­wi­sko – od­po­wie­dzia­ła agent­ka. Jej rze­czo­wy ton przy­po­mniał mi o czymś. O kimś. Do­pie­ro te­raz do­tar­ło do mnie, gdzie już wcze­śniej sły­sza­łam jej na­zwi­sko.

– Agent­ka Ster­ling – po­wie­dzia­łam. – Tak jak dy­rek­tor Ster­ling?

Spo­tka­łam dy­rek­to­ra FBI tyl­ko raz. Włą­czył się w po­przed­nią spra­wę, gdy se­ryj­ny mor­der­ca, któ­re­go ści­ga­ło FBI, upro­wa­dził cór­kę jed­ne­go z se­na­to­rów.

– Dy­rek­tor Ster­ling to mój oj­ciec. – Głos agent­ki był bez­na­mięt­ny. Do tego stop­nia, że za­czę­łam się za­sta­na­wiać, ja­kie mia­ła kom­plek­sy z po­wo­du ojca. – Przy­słał mnie tu, że­bym ogra­ni­czy­ła stra­ty.

Dy­rek­tor Ster­ling na na­stęp­cę Loc­ke wy­brał swo­ją wła­sną cór­kę. Po­ja­wi­ła się u nas, gdy agent Briggs mu­siał służ­bo­wo wy­je­chać poza mia­sto. Nie są­dzę, żeby to był przy­pa­dek.

– Agent Briggs mó­wił mi, że ode­szłaś z FBI – ode­zwał się ci­cho Dean, kie­ru­jąc sło­wa do agent­ki. – Po­dob­no prze­nio­słaś się do bez­pie­czeń­stwa we­wnętrz­ne­go.

– Zga­dza się – od­par­ła.

Pró­bo­wa­łam od­czy­tać coś z jej wy­ra­zu twa­rzy i tonu gło­su. Zna­ła się z De­anem, to było oczy­wi­ste. Jej twarz zła­god­nia­ła na jego wi­dok – choć pra­wie nie­zau­wa­żal­nie. In­stynkt ma­cie­rzyń­ski? Nie pa­so­wa­ło to do jej stro­ju. Prze­sad­nie wy­pro­sto­wa­na po­sta­wa, spo­sób, w jaki mó­wi­ła: o nas za­miast do nas. Moje pierw­sze wra­że­nie było ta­kie, że wszyst­ko mu­sia­ła mieć pod kon­tro­lą. Pro­fe­sjo­na­list­ka trzy­ma­ją­ca in­nych na dy­stans. Albo w ogó­le nie lu­bi­ła na­sto­lat­ków, albo kon­kret­nie nas.

Ale to, jak pa­trzy­ła na De­ana, na­wet je­śli trwa­ło to tyl­ko se­kun­dę…

Nie za­wsze taka by­łaś, po­my­śla­łam, wczu­wa­jąc się w jej spo­sób my­śle­nia. Wią­żesz wło­sy we fran­cu­ski kok, wy­po­wia­dasz zda­nia bez­na­mięt­nie i za­cho­wu­jąc dy­stans. Mu­sia­ło wy­da­rzyć się coś, przez co te­raz wszyst­ko chcesz kon­tro­lo­wać.

– Czy chcia­ła­byś po­dzie­lić się czymś z resz­tą kla­sy, Cas­san­dro?

Odro­bi­na ła­god­no­ści, jaka po­ja­wi­ła się na twa­rzy agent­ki, zdą­ży­ła już znik­nąć. Za­uwa­ży­ła, że ją pro­fi­lu­ję, i wy­wo­ła­ła mnie do ta­bli­cy. Do­wie­dzia­łam się dzię­ki temu dwóch rze­czy. Po pierw­sze pod po­zba­wio­ną hu­mo­ru war­stwą ze­wnętrz­ną wy­czu­łam sar­kazm. Na ja­kimś eta­pie swo­je­go ży­cia wy­po­wie­dzia­ła­by te sło­wa z uśmie­chem za­miast gry­ma­su. A po dru­gie…

– Jest pani pro­fi­ler­ką – po­wie­dzia­łam na głos. Przy­ła­pa­ła mnie na pro­fi­lo­wa­niu i nie mo­głam się oprzeć wra­że­niu, że po­trze­ba ko­goś po­dob­ne­go, żeby to za­uwa­żyć.

– Skąd ten po­mysł?

– Zo­sta­ła tu pani przy­sła­na na miej­sce Loc­ke. – Wy­po­wia­da­jąc te sło­wa, trak­tu­jąc ją jako na­stęp­czy­nię, czu­łam się go­rzej, niż po­win­nam.

– No i? – Jej głos był wy­so­ki i czy­sty, a spoj­rze­nie wy­nio­słe. Było w nich wy­zwa­nie, po­dob­nie jak pod­czas star­cia po­mię­dzy Mi­cha­elem i De­anem.

– Pro­fi­le­rzy szu­flad­ku­ją lu­dzi – oznaj­mi­łam, pa­trząc jej pro­sto w oczy. Nie za­mie­rza­łam pierw­sza od­wra­cać wzro­ku. – Mi­mo­wol­nie wy­ła­pu­je­my dro­bia­zgi, któ­rych na­stęp­nie uży­wa­my do stwo­rze­nia ob­ra­zu ca­ło­ści. Dzię­ki temu po­tra­fi­my stwier­dzić, z ja­kie­go ro­dza­ju czło­wie­kiem mamy do czy­nie­nia. Wi­dzę to po spo­so­bie, w jaki się pani wy­po­wia­da: Mi­cha­el „od­czy­tu­je emo­cje i zbyt dużo spraw lek­ce­wa­ży”, a ja w pani oczach nie wy­glą­da­łam na ko­goś, kto grał­by w roz­bie­ra­ne­go po­ke­ra. – Prze­rwa­łam, a sko­ro się nie od­zy­wa­ła, cią­gnę­łam da­lej. – Czy­ta­ła pani o nas i za­szu­flad­ko­wa­ła nas, jesz­cze za­nim po­sta­wi­ła tu nogę. To zna­czy, że do­sko­na­le pani wie, jak wszyst­kich nas do­bi­ja to, że nie przej­rze­li­śmy Loc­ke, i albo chcia­ła pani zo­ba­czyć, jak za­re­agu­je­my na to wspo­mnie­nie, albo też pró­bo­wa­ła pani roz­dra­py­wać rany dla sa­mej hecy. – Prze­rwa­łam i ob­rzu­ci­łam ją spoj­rze­niem, zwra­ca­jąc uwa­gę na naj­drob­niej­sze szcze­gó­ły, ta­kie jak la­kier do pa­znok­ci, po­sta­wa, buty. – Wy­glą­da pani bar­dziej na ma­so­chist­kę niż sa­dyst­kę, więc zga­du­ję, że chcia­ła po pro­stu zo­ba­czyć, jak za­re­agu­je­my.

W po­ko­ju za­pa­dła nie­zręcz­na ci­sza, któ­rą agent­ka wy­ko­rzy­sty­wa­ła jako broń.

– Nie mu­sisz mnie po­uczać, czym zaj­mu­ją się pro­fi­le­rzy – po­wie­dzia­ła w koń­cu ła­god­nym gło­sem, umie­jęt­nie do­bie­ra­jąc każ­de sło­wo. – Ukoń­czy­łam kry­mi­na­li­sty­kę jako naj­młod­szy ab­sol­went w hi­sto­rii aka­de­mii FBI. Prze­pra­co­wa­łam w Biu­rze wię­cej cza­su, niż ty prze­pra­cu­jesz w ca­łym swo­im ży­ciu. Od pię­ciu lat pra­cu­ję w bez­pie­czeń­stwie we­wnętrz­nym, zaj­mu­jąc się ter­ro­ry­zmem w ska­li kra­jo­wej. Pod­czas mo­je­go po­by­tu w tym domu, bę­dziesz się do mnie zwra­cać z sza­cun­kiem, a już na pew­no nie bę­dziesz na­zy­wać sie­bie pro­fi­ler­ką, po­nie­waż osta­tecz­nie je­steś tyl­ko dziec­kiem. – Pod jej lo­do­wa­tą sko­ru­pą znów po­ja­wi­ła się odro­bi­na cze­goś in­ne­go. Ale, ni­czym ktoś ga­pią­cy się na ja­kiś przed­miot uwię­zio­ny kil­ka me­trów pod lo­dem, nie po­tra­fi­łam stwier­dzić, co to było. – Cas­san­dro, nie ma mowy o współ­pra­cy. Je­steś ty, je­stem ja i jest opi­nia, jaką na­pi­szę na te­mat tego pro­gra­mu. Su­ge­ru­ję więc, że­by­ście po­sprzą­ta­li ten baj­zel, po­szli do łó­żek i po­rząd­nie się wy­spa­li. – Rzu­ci­ła Mi­cha­elo­wi jego ko­szul­kę. – Przy­da ci się.ROZDZIAŁ 5

Leża­łam w łóż­ku, ga­pi­łam się w su­fit i nie po­tra­fi­łam po­zbyć się my­śli, że gdy tyl­ko za­mknę oczy, znów na­wie­dzą mnie kosz­ma­ry. W snach wszyst­ko się zle­wa: to, co przy­da­rzy­ło się mo­jej mat­ce, gdy mia­łam dwa­na­ście lat, ko­bie­ty, któ­re za­bi­ła Loc­ke, błysk w jej oku, gdy wy­cią­ga­ła w moją stro­nę nóż. Krew.

Ob­ró­ci­łam się na bok i się­gnę­łam w stro­nę noc­ne­go sto­li­ka.

– Cas­sie? – ode­zwa­ła się Slo­ane ze swo­je­go łóż­ka.

– W po­rząd­ku – od­po­wie­dzia­łam. – Idź spać.

Za­ci­snę­łam pal­ce na tym, cze­go szu­ka­łam: na szmin­ce w ulu­bio­nym ko­lo­rze mo­jej mamy, czer­wie­ni róży. Była pre­zen­tem od Loc­ke, czę­ścią pro­wa­dzo­nej przez nią cho­rej gry: udzie­la­nych wska­zó­wek, szko­le­nia i wy­cho­wy­wa­nia mnie na swo­je po­do­bień­stwo. Chcia­łaś, że­bym wie­dzia­ła, jak bli­sko by­ły­ście ze sobą. Wczu­łam się w Loc­ke, pro­fi­lu­jąc ją w ten sam spo­sób, w jaki ro­bi­łam to pod­czas wie­lu in­nych nocy po­dob­nych do tej. Chcia­łaś, że­bym cię od­na­la­zła. Na­stęp­na część za­wsze była naj­trud­niej­sza. Chcia­łaś, że­bym była taka jak ty.

Pod­su­nę­ła mi nóż. Chcia­ła, że­bym za­bi­ła tam­tą dziew­czy­nę. Wie­rzy­ła, że się zgo­dzę.

Loc­ke na­praw­dę na­zy­wa­ła się La­cey Hob­bes. Była młod­szą sio­strą Lo­re­lai Hob­bes, ko­bie­ty po­da­ją­cej się za me­dium i uzna­nej za ofia­rę mor­der­stwa. Mo­jej mat­ki.

Ga­pi­łam się w ciem­ność i ob­ra­ca­łam w dło­ni szmin­kę. Nie­waż­ne, ile razy pró­bo­wa­łam się jej po­zbyć, nie by­łam w sta­nie tego zro­bić. Przy­po­mi­na­ła mi tych, któ­rym ufa­łam i któ­rych utra­ci­łam. W koń­cu zmu­si­łam się, żeby ją od­sta­wić.

Nie mo­głam so­bie tego ro­bić.

Nie po­tra­fi­łam prze­stać.

Po­myśl o czymś in­nym. Czym­kol­wiek. Wy­bra­łam agent­kę Ster­ling. Na­stęp­czy­nię Loc­ke, któ­ra no­si­ła ubra­nia ni­czym zbro­ję. Dro­gie, świe­żo upra­so­wa­ne. Na pa­znok­ciach mia­ła bez­barw­ny la­kier. Ża­den tam fran­cu­ski ma­ni­cu­re ani ko­lor­ki. Jaki jest sens ma­lo­wa­nia pa­znok­ci bez­barw­nym la­kie­rem? Czy lu­bi­ła sam ry­tu­ał na­kła­da­nia cien­kiej war­stwy po­mię­dzy pal­ce a resz­tę świa­ta? Był w tym ja­kiś pod­tekst: ochro­na, zdy­stan­so­wa­nie, siła.

Nie po­zwa­lasz so­bie na sła­bo­ści, po­my­śla­łam, tak jak na­uczo­no mnie zwra­cać się do pro­fi­lo­wa­nych osób. Dla­cze­go? Po­now­nie wró­ci­łam my­śla­mi do wska­zó­wek, ja­kich sama mi udzie­li­ła. Szczy­ci­ła się tym, że była naj­młod­szą ab­sol­went­ką aka­de­mii FBI. Kie­dyś pew­nie mia­ła wiel­kie am­bi­cje. Pięć lat temu ode­szła z Biu­ra. Dla­cze­go?

Za­miast na udzie­le­niu od­po­wie­dzi sku­pi­łam się na tym, że agent­ka Ster­ling po­zna­ła De­ana, jesz­cze za­nim ode­szła z FBI. Gdy go po­zna­łaś, nie mógł mieć wię­cej niż dwa­na­ście lat. To za­pa­li­ło mi lamp­kę alar­mo­wą. Sko­ro wte­dy się spo­tka­li, agent­ka mu­sia­ła na­le­żeć do ze­spo­łu, któ­ry ujął Da­nie­la Red­din­ga.

Agent Briggs do­wo­dził tam­ty­mi ludź­mi. Krót­ko póź­niej za­czął wy­ko­rzy­sty­wać zdol­no­ści De­ana: jego umie­jęt­ność wczu­wa­nia się w spo­sób my­śle­nia mor­der­ców. W koń­cu FBI od­kry­ło, co ro­bił Briggs, i za­miast go zwol­nić, stwo­rzy­ło cały pro­gram. Dean zo­stał prze­nie­sio­ny do sta­re­go domu w Qu­an­ti­co, mia­stecz­ku nie­opo­dal bazy Kor­pu­su Pie­cho­ty Mor­skiej. Briggs za­trud­nił męż­czy­znę o imie­niu Judd w cha­rak­te­rze opie­ku­na chłop­ca. Z cza­sem agent za­czął re­kru­to­wać in­nych na­sto­lat­ków o wy­jąt­ko­wych zdol­no­ściach. Naj­pierw Lię z jej nie­sa­mo­wi­tą umie­jęt­no­ścią wy­kry­wa­nia kłamstw. Póź­niej Slo­ane i Mi­cha­ela, a w koń­cu mnie.

Pra­co­wa­łaś wcze­śniej z agen­tem Brig­g­sem, po­my­śla­łam, wy­obra­ża­jąc so­bie Ve­ro­ni­cę Ster­ling. By­łaś w jego ze­spo­le. Może na­wet jako jego part­ner­ka. Gdy do­łą­czy­łam do pro­gra­mu, part­ner­ką Brig­g­sa była Loc­ke. Może za­nim sy­tu­acja się od­wró­ci­ła, to ona była na­stęp­czy­nią agent­ki Ster­ling.

Nie lu­bisz za­stę­po­wać in­nych ani gdy się cie­bie za­stę­pu­je. Nie je­steś tu wy­łącz­nie z po­wo­du ojca, po­wie­dzia­łam ci­cho. Znasz Brig­g­sa. Nie lu­bi­łaś Loc­ke. I dawno temu przej­mo­wa­łaś się lo­sem De­ana. Ta spra­wa ma dla cie­bie zna­cze­nie oso­bi­ste.

– Wie­dzia­łaś, że prze­cięt­na dłu­gość ży­cia wom­ba­ta sze­ro­ko­gło­we­go wy­no­si mię­dzy dzie­sięć a dwa­na­ście lat? – Naj­wy­raź­niej Slo­ane uzna­ła, że kła­ma­łam, gdy po­wie­dzia­łam, że wszyst­ko w po­rząd­ku. Im wię­cej kawy po­chła­nia­ła moja współ­lo­ka­tor­ka, tym więk­sze były szan­se, że za­cznie dzie­lić się lo­so­wy­mi in­for­ma­cja­mi z in­ny­mi, szcze­gól­nie je­śli do­szła do wnio­sku, że ktoś po­trze­bu­je ode­rwać się od swo­ich pro­ble­mów. – Naj­dłu­żej ży­ją­cy wom­bat do­żył w nie­wo­li trzy­dzie­stu czte­rech lat – kon­ty­nu­owa­ła Slo­ane, pod­pie­ra­jąc się na łok­ciu, by mnie wi­dzieć.

Zwa­żyw­szy na to, że dzie­li­ły­śmy ze sobą po­kój, po­win­nam była bar­dziej zde­cy­do­wa­nie za­pro­te­sto­wać prze­ciw­ko dru­giej fi­li­żan­ce kawy. Tej nocy jed­nak jej sta­ty­stycz­na pa­pla­ni­na dzia­ła­ła na mnie dziw­nie ko­ją­co. Pro­fi­lo­wa­nie Ster­ling nie od­da­li­ło mo­ich my­śli od Loc­ke.

Może to je od­da­li.

– Opo­wiedz mi wię­cej o wom­ba­tach – po­pro­si­łam.

Pa­trząc na mnie jak małe dziec­ko od­kry­wa­ją­ce wspa­nia­ło­ści świą­tecz­ne­go po­ran­ka, Slo­ane roz­pro­mie­ni­ła się i za­czę­ła opo­wia­dać.

.

.

.

…(fragment)…

Całość dostępna w wersji pełnej