Nevermore-Cienie - ebook

Zjawiska rzeczywistości potrącały o mnie jako sny, i tylko jako sny, podczas gdy szaleńcze pomysły z krainy snów stały się w zamian nie tylko strawą mego codziennego istnienia, lecz stanowczo jedynem i całkowitem istnieniem w samem sobie.

– Edgar Allan Poe, „Berenice”, przełożył Bolesław Leśmian

O pani, jakaż tobie moc

Otwierać każe okno w noc?

Swawolne wiatry z drzew i krzaków

Lecą tu – niby stada ptaków;

Magiczny, bezcielesny rój

Napełnia szmerem pokój twój

I strasznie wokół ciebie pląsa,

I białą twą kotarą wstrząsa,

Gdzie pod zwartymi już powieki

Twa dusza śpi – ach! śpi na wieki…

Patrz – cienie drżą jak sen cmentarza!

Nic cię to, pani, nie przeraża?

– Edgar Allan Poe, „Uśpiona”, przełożył Antoni LangeProlog

Waszyngtoński Szpital Uniwersytecki,
Baltimore, 7 października 1849

Edgarze?

Przemawiając łagodnie, doktor Moran pochylił się nad pacjentem. Jego oczy spoczęły na bladej i wymizerowanej twarzy słynnego poety, Edgara Poego. Tyle że człowiek leżący teraz przed nim na szpitalnym łóżku w przyćmionym, żółtawym świetle lampy nie bardzo przypominał siebie samego z dostojnych portretów. Z zapadniętymi policzkami i woskową skórą, zbliżoną w odcieniu do okrywającej go pościeli, wyglądał raczej jak swój własny duch, pusta skorupa, udręczona imitacja. Ciemne rzęsy u sinych powiek jeszcze pogłębiały czerń obwódek pod jego podkrążonymi oczami. Szerokie czoło lśniło od potu spowodowanego nie tyle – jak wiedział doktor – gorączką, ile wysiłkiem.

Deszcz uderzał o szyby łukowych, gotyckich okien, przywierając do nich kryształowymi kroplami, które łączyły się w lśniące nitki połyskujące na tle ciemności.

Choć zbliżał się ranek, nocne cienie wciąż zalegały pustą poza jednym szpitalnym łóżkiem salę.

Na zewnątrz wył wiatr, z ulicy w dole dobiegały od czasu do czasu odgłosy końskich kopyt i rozklekotanych powozów.

– Edgarze – powtórzył Moran. – Słyszy mnie pan?

Oczy Poego uchyliły się powoli, szkliste i odległe, puste jak oczy lalki, czarne jak atrament. Zapatrzyły się w sufit.

Moran zmierzył pacjentowi puls, zaciskając kciuk i palec wskazujący na lepkim nadgarstku poety. No tak, serce biło jak szalone.

Zawahał się. Nie chciał, by jego podopieczny znów wpadł w amok, a jednak zależało mu na jeszcze paru minutach przytomnej rozmowy, na choćby chwilowym kontakcie z tym zamkniętym w swoim szaleństwie człowiekiem. Na dodatkowym elemencie układanki, która, w gotowej postaci, dałaby odpowiedź na pytanie, co takiego wydarzyło się cztery dni wcześniej, zanim Poe trafił do szpitala, nieprzytomny, pogrążony w majakach, od stóp do głów pokryty przypominającym popiół pyłem, w cudzym ubraniu, niezdolny udzielić jakichkolwiek składnych wyjaśnień na temat tego gdzie – albo chociaż z kim – spędził poprzednie godziny.

– Pamięta pan, gdzie jesteśmy? – spytał Moran, poprawiając się na starym drewnianym krześle, które ostro zaskrzypiało.

Ręka Poego niespodziewanie wystrzeliła w powietrze. Jej palce zacisnęły się na dłoni doktora z siłą właściwą przedśmiertnym drgawkom.

– Kto…? – wydyszał Edgar, rzężąc, a jego głos zabrzmiał ochryple, zdarty od wielogodzinnego krzyku. – Kto tu jest?

– Spokojnie – poprosił doktor, nie próbując wyzwalać dłoni, w nadziei, że dotyk dobrze wpłynie na poetę, przywoła go z powrotem, choć na moment zakorzeni w rzeczywistości.

– Reynolds? – szepnął Poe. Jego niewiarygodnie mocny chwyt jeszcze się zacieśnił, całe ramię drżało z napięcia. – Reynolds. Powiedz, że wreszcie się zjawiłeś.

Doktor przełknął ślinę. Oblizał wargi, które rwały się do artykułowania słów, zanim jeszcze wymyślił, co odpowiedzieć.

– Jestem doktor Moran, Edgarze. Pański lekarz. Na pewno pan pamięta.

Twarz Poego wykrzywiła się nagle, jego powieki się zacisnęły, wargi otworzyły, nabierając wyrazu niemego cierpienia. Uścisk zelżał.

– Powinienem był wiedzieć… – jęknął poeta, a każda sylaba składająca się na te słowa ociekała najczarniejszą rozpaczą. – Powinienem był wiedzieć, że mnie tak zostawisz. Tutaj.

– Edgarze – szepnął Moran. – Pragnę jedynie pomóc. Powie mi pan, co się stało? Powie mi pan, jak się pan znalazł w Baltimore?

– Ale ja nie jestem w Baltimore! – krzyknął Poe, rzucając głową na mokrej od potu poduszce. Potem jego oddech stał się płytki i jeszcze szybszy. Przez ciało chorego przebiegł dreszcz tak silny, że całe łóżko zadrżało.

Moran zmarszczył brwi, szukając wyrazów zdolnych utrzymać poetę na powierzchni świadomości, odwrócić jego uwagę od majaków, od tych istot, które podobno widział, jak przenikają przez ściany w kłębach czarnego dymu.

– Panie Poe, wspomniał pan wczoraj, że miał pan żonę. W Richmond. Czy powie mi pan…

– Prawie – wyszeptał Poe. – Prawie. Ale właściwie, Reynolds, ja mam żonę. – Przy tych słowach przesunął palcami po klatce piersiowej, ku miejscu, gdzie koszula była rozchylona. – Tutaj. Przez cały czas – zaszemrał. – Zamkniętą w tym rozgorączkowanym sercu. Przez cały czas.

– Kim jest ten Reynolds, o którym pan mówi? – spytał Moran. – Może przyjacielem?

– Może – odparł Poe. Jego dłoń zsunęła się na bok, spojrzenie znów wbił w sufit. – Zobaczymy. Cienie się gromadzą. Słyszy pan, jak szepczą? Ona się zbliża. Więc zobaczymy.

A potem źrenice mu się rozszerzyły, wypełniając się smolistą czernią.

Moran przyglądał się temu zafascynowany. Z delirium miał już do czynienia wielokrotnie, więc co takiego było w tym człowieku, że sam doktor ledwie powstrzymywał się od zerkania na gołe mury, by się upewnić, że wciąż są w pokoju sami?

Edgar jęknął. Jego ciało się naprężyło. Wygiąwszy kręgosłup, odrzucił głowę do tyłu i zawył. Wijąc się, szarpnął splątane prześcieradła i zapłakał:

– REYNOLDS!

Moran zerwał się na nogi.

– REYNOLDS! – krzyknął znowu Poe, tak jak to robił wcześniej całymi godzinami, zdzierając sobie do cna gardło.

– Edgarze! – zawołał doktor, łapiąc pacjenta za rękę. – Edgarze, tu jesteś bezpieczny.

– REYNOLDS!

– Nic ci tutaj nie grozi. Edgarze, posłuchaj! Już po wszystkim. Słyszysz? Cokolwiek się stało, już po wszystkim!

Wtedy Poe zastygł w bezruchu, z zaciśniętymi zębami i skurczoną w męce twarzą, po której spływały krople potu.

A potem coś się w nim zmieniło. Jak gdyby niespodziewanie się uspokoił, niby rozchybotany płomień świecy, osłonięty znienacka od lodowatego wiatru. Jego ciało rozluźniło się powoli i w końcu opadł na łóżko.

Po raz pierwszy poszukał wzrokiem Morana.

Doktor patrzył wstrząśnięty, nawet nie mrugając, jak czarne źrenice Poego się kurczą, odsłaniając – niczym burzowe chmury cofające się znad morza – jasne, niebieskoszare tęczówki.

Poeta, całkiem teraz przytomny, spoglądał na niego uporczywie i rozumnie.

– Czy to już? – spytał.

Westchnął, a jego ręka w dłoni doktora zwiotczała.

– Boże, zlituj się nad moją biedną duszą – powiedział jeszcze, a blask w jego oczach zgasł tak szybko, jak się pojawił.

– Edgarze! – krzyknął Moran.

Ale było za późno: w pustych źrenicach poety nie został nawet ślad dziwnego światła.2 Żal po utraconych

Obudziła się przestraszona. Gwałtownie wciągnęła powietrze, a jej wzrok natrafił na gładką powierzchnię sufitu w sypialni.

Zamrugała, gdy kolejne obrazy zaczęły migać jej przed oczami niczym urywki filmu puszczanego z zepsutego projektora. Przymknąwszy powieki, usiłowała się czegoś uchwycić, zatrzymać choćby jeden z tych ulotnych znaków i cieni, cokolwiek, co pomogłoby jej przypomnieć sobie, o czym właściwie śniła.

Jednakże wizje umykały zbyt szybko, tym słabsze i mniej wyraźne, im bardziej świadomość powracała do rzeczywistości.

Isobel jęknęła. Nie chciała się budzić. Chciała zaszyć się w pościeli. Chciała wracać.

Przewróciła się na bok i na wpół przytomnie wyjrzała przez wąski pasek okna widoczny między bliźniaczymi, obszytymi białą koronką zasłonkami.

Było jeszcze ciemno. Nadal bardzo wcześnie.

Zastanawiała się, czy gdyby nakryła głowę kołdrą i spróbowała znowu zasnąć, to wróciłaby do poprzedniego snu. Mimo że nie pamiętała, gdzie w nim była ani co się działo, miała pewność, że wizja nie skończyła się w tym momencie, w którym powinna. Coś pozostało niedopowiedziane. Nie, pomyślała, raczej niezrobione. Co takiego?

Westchnęła. Przepadło. Nić się zerwała.

Popatrzyła na wyświetlacz zegarka.

Zimne, niebieskie cyferki układały się w napis: 6:30.

Zastygła.

O, mój Boże! Jak to: szósta trzydzieści?

Lodowata bomba wybuchła gdzieś w głębi jej żołądka, zdetonowana nagłą świadomością, że ona, Isobel, dokładnie w tym momencie powinna się znajdować w autobusie, który tymczasem przekroczył już zapewne granicę hrabstwa, wioząc całą ich reprezentacyjną ekipę. Całą – z wyjątkiem niej.

– Tato…!!! – Głos zaskrzypiał jej w gardle. Odrzuciła kołdrę i, czując jak nogi pokrywa jej gęsia skórka, wygramoliła się z łóżka, by rzucić się ku drzwiom. Pchnęła je i wypadła na korytarz, z którego widać było przedpokój na dole.

Dom tonął w ciemności, wszędzie panował spokój.

Znajdujące się na końcu korytarza drzwi do sypialni Danny’ego stały otworem, słyszała dochodzące stamtąd chrapanie młodszego brata.

Zbiegła po schodach, nie dbając, czy go obudzi dudnieniem bosych stóp po wyłożonych chodnikiem stopniach.

– Ta…

W połowie drogi stanęła jak wryta, zaskoczona widokiem ojca, który pojawił się w holu, zwracając ku niej świeżo ogoloną twarz o pytającym wyrazie. W jednej ręce trzymał teczkę, w drugiej – samochodowy kubek z kawą. Miał na sobie czarne spodnie, białą, zapiętą na wszystkie guziki koszulę oraz srebrny prążkowany krawat, który podarowała mu z okazji Dnia Ojca.

Uniósł brwi.

– Znowu jakiś problem z autobusem, mała? – spytał, lekko zdziwiony.

Isobel stała bez ruchu na schodach, myśląc gorączkowo. Gdy tylko białe plamy w jej pamięci zaczęły wypełniać się treścią, rozszalałe serce nieco zwolniło. Obecność ciemnej choinki w salonie napełniła ją nagłą ulgą.

Rozgrywki krajowe. Zawody. To już było. Wrócili z Dallas przed tygodniem. Nie spóźniła się na autobus. Ba, musiała na niego czekać.

No i wygrali. Dopingująca ekipa z Trenton po raz trzeci z rzędu – co niespotykane – okazała się najlepsza w kraju.

Isobel wciąż słyszała tamte przenikliwe okrzyki triumfu. Przypomniała sobie, jak się ściskali – piszcząca, zalana łzami kula niebiesko-żółtych kostiumów, najeżona rękami wyciągniętymi ku błyszczącemu, złotemu trofeum.

– Po raz trzeci w tym tygodniu – rzucił ojciec, znów zwracając na siebie jej uwagę.

Szklistymi oczyma śledziła jego ruchy, gdy odstawiał teczkę na podłogę przy stojaku na parasole. Zbliżył się ku schodom i sięgnął po szarą wełnianą marynarkę, którą wcześniej powiesił na poręczy. Przekładając kubek z kawą z ręki do ręki, wpatrywał się w córkę i jednocześnie powoli się ubierał.

– Chyba muszę porozmawiać z waszą trenerką – oświadczył. – Powiedz jej, żeby trochę zluzowała z tymi dodatkowymi treningami. Lada dzień zaczniesz mieć koszmary, że przegraliście.

Isobel chwyciła się poręczy. Mocno zacisnęła palce na gładkim, wiśniowym drewnie, wbijając w nie paznokcie. Fragmenty snu wypływały teraz na powierzchnię jej świadomości niczym odłamki rozbitego statku na powierzchnię morza. Spośród plątaniny znanych i nieznanych obrazów, czasem zwykłych, a czasem strasznych, stopniowo wybijała się coraz wyraźniej pewna spokojna twarz.

Isobel zaczynała się zastanawiać, czy kiedyś jeszcze zdoła wyobrazić sobie jego oczy takimi, jakie były zanim… Zanim…

– Ej, spokojnie, Izzy – rzucił tata, nachylając się, by szturchnąć ją w kolano. – Jesteście najlepsi, mistrzuniu.

Ten sen… Zawsze zaczynał się od ostatniego treningu przed zawodami. Śniła o tym samym już kilka razy, ale nigdy nie dotarła we śnie tak daleko. Przy każdej poprzedniej okazji – naprawdę każdej – budziła się, gdy tylko widziała Varena, gdy tylko uświadamiała sobie, że jego obecność jest niemożliwa, więc to musi być sen. Innymi słowy – gdy tylko wracała jej świadomość.

Teraz wyglądało to inaczej. W jakiś sposób udało jej się zapomnieć o rzeczywistości na tyle skutecznie, by pozostać w obrębie snu. I by zobaczyć to, co Varen chciał jej pokazać.

Tylko co takiego chciał jej pokazać?

– Więęęc… – podjął tata. – Wiem, że dziś Wigilia, ale, jak się pewnie domyślasz, muszę na parę godzin skoczyć do biura. Zupełnie jak jakiś dickensowski Bob Cratchit. – Zerknął na zegarek.

– Tak czy owak wrócę wcześnie. Najpóźniej koło południa. Nadal wybieramy się we dwoje na ostatnie przedświąteczne zakupy, prawda? Bo muszę odebrać prezent dla mamy od jubilera. Potem Orange Julius? Ja stawiam.

Skinęła głową. W tym momencie zgodziłaby się na wszystko, byle tylko już sobie poszedł, byle tylko mogła zostać sama i skupić się na tych okruchach wspomnień o czasie spędzonym z Varenem. Nawet jeśli nie miała stuprocentowej pewności, czy spędzili go razem naprawdę.

Ale to musiało być naprawdę. Przecież bez wątpienia szukałby jej tą drogą. Wydawał się taki realny, taki obecny. Nadal czuła mrowienie w miejscach, gdzie jej dotykał, jej skóra wciąż pamiętała jego ciepło.

– Oookej – odezwał się znowu głos ojca. – To zadzwonię, jak będę po ciebie jechał. A tymczasem, Izzy, może spróbuj się jeszcze zdrzemnąć? Mam wrażenie, że nie odpoczęłaś po tych całych zawodach. Ostatecznie to się nazywa „zimowe wakacje”.

Znów pokiwała głową. Tak, tak, tak. To jej ostatnio najlepiej wychodziło.

Przez uśmiechniętą wcześniej twarz taty przemknął niepokój.

Isobel szybko się pozbierała.

– Chyba masz rację – oświadczyła.

Patrzył na nią ze zmarszczonymi brwiami, jakby zamierzał coś dodać. Zamiast tego jednak ponownie przywołał na usta uśmiech. Potem odwrócił się i otworzył drzwi wejściowe, wpuszczając do środka zimowe powietrze.

Ten nagły lodowaty powiew powinien przejąć ją dreszczem. Ale nie przejął.

Na dworze zdążyło się już trochę przejaśnić – świt najwyraźniej robił, co mógł, żeby przegonić nocne cienie.

Tata zawahał się jeszcze, zanim wreszcie sięgnął po teczkę.

– Zadzwonię, okej? – rzucił. Uniósł przy tym kubek z kawą do ucha, udając, że to telefon, jak gdyby ona, Isobel, potrzebowała tłumaczenia na język migowy.

– Okej – odrzekła. – W porządku.

Wyszedł, by po chwili wetknąć głowę z powrotem do środka.

– Zamknij za mną, co?

Isobel zwlokła się ze schodów.

Spełniła jego prośbę, przytknęła czoło do drewna, słuchając, jak kroki ojca na podjeździe stopniowo się oddalają.

Wciąż trzymając dłoń na klamce, złapała się na myśli, żeby pobiec za nim i go zawołać. Od czasu do czasu musiała zwalczać w sobie chęć, by mu o wszystkim opowiedzieć, nawet jeśli wiedziała, że nigdy by jej nie uwierzył.

Bo przecież mało brakowało, a wyznałaby mu, że koszmary o przegranej już miewa. Tyle że – choć zaczynały się od treningu – bynajmniej nie dotyczyły rozgrywek krajowych.

Dotyczyły wszystkiego innego. Czy raczej jedynej rzeczy, która się liczyła.

No i nie były wcale sennymi majakami.

Zresztą ostatnio rozróżnianie snu od jawy przychodziło jej z trudem.

Odwróciła się, opierając o drzwi plecami i słysząc szum auta, które tata wyprowadzał z podjazdu na drogę.

Światła auta wpadły przez okno do salonu, wywołując na jego ścianach i podłodze orszak zniekształconych cieni, przez co Isobel odniosła nagle wrażenie, że nie jest sama.

Poczuła dreszcz, który ustąpił dopiero, gdy w domu ponownie zapanowały cisza i półmrok.

Popatrzyła w górę, ku ciemnym drzwiom swojej sypialni.

Tata kazał jej spróbować się zdrzemnąć. Tyle że teraz, w pełni przebudzona, zaczynała żywić wątpliwości, czy kiedykolwiek jeszcze zdoła naprawdę odpocząć.3 Posępny grudzień

Telefon, zapowiedziany przez tatę na „koło południa”, zadzwonił przed czwartą. Coś tam się znowu stało – coś, co zmieniło krótką, wigilijną wizytę w biurze w kolejny, zwykły dzień pracy. Dlatego dopiero w okolicach piątej zaczęli przedzierać się przez korki w stronę centrum handlowego. Jakimś zadziwiającym sposobem udało im się – wraz ze wszystkimi torbami i torebkami – wydostać ze sklepowego kotła przed siódmą. Zdołali nawet odnaleźć swojego sedana, zanim pierwsze na wpół zamarznięte kropelki zapowiedzianego w prognozie pogody „zimowego miksu” zaczęły spadać na chodnik.

Isobel gapiła się przez okno, podczas gdy jej ojciec lawirował po zapchanym parkingu. Deszcz ze śniegiem zamazywał szyby auta.

Świąteczne lampki wyglądały jak jaśniejące smugi, bożonarodzeniowe wystawy rozlewały się w kolorowe, bezkształtne plamy.

Gdy sedan wyjechał wreszcie na główną drogę, z nieba sypnął prawdziwy śnieg. Zbierał się w miękkie stóżki na przedniej szybie, po raz kolejny zwracając myśli Isobel ku niedawnemu snowi.

– Strasznie cicho – stwierdził tata. – Może posłuchamy muzyki?

Nie czekał na odpowiedź. Natychmiast włączył radio i przez ostre zgrzyty, od których Isobel aż się wzdrygnęła, przebił się po chwili głos Binga Crosby’ego, zawodzący o białym Bożym Narodzeniu.

Skręcili, wydostając się z korka i włączając w strumień sunących wolno samochodów. Po lewej ciągnęły się drzewa, dzika jemioła zwisała z gołych gałęzi, podobna do kołtunów w skamieniałych włosach.

Mimo wysiłków taty próbującego zagaić konwersację, Isobel myślami wciąż przebywała w świecie, który istniał między „tu i teraz” a „zawsze”. W świecie, w którym utknął on.

Przez cały dzień nie potrafiła się skupić na niczym poza przebłyskami twarzy Varena – dręczącymi i zarazem dającymi nadzieję.

Snu wciąż nie potrafiła sobie przypomnieć, umykał jej jak najdalsze wspomnienia z dzieciństwa.

Najwyraźniej pamiętała bliskość Varena. Nie umiała tylko powiedzieć, gdzie razem byli i o czym rozmawiali.

W miarę, jak wlokły się kolejne godziny, coraz częściej nachodziła ją myśl, że kto wie, czy to nie jej własna podświadomość ponosi winę za te powtarzające się wizje, usiłując dostarczyć jej tego, bez czego – albo raczej bez kogo – nie dawało się żyć.

– Jak tak dalej pójdzie – odezwał się tata, włączając kierunkowskaz – to może wreszcie się doczekamy.

Isobel z trudem wróciła do rzeczywistości.

– Doczekamy się czego?

– Białych świąt, Iz – odrzekł, ani na moment nie odrywając oczu od drogi. – O czym ty tak zawzięcie rozmyślasz, co?

Zmieniając pas, tata pomachał na znak podzięki w stronę pani w wypakowanym dziećmi SUV-ie – bo ich przepuściła. Isobel spuściła oczy.

– Och… – Przywołała na twarz swój najlepszy uśmiech. – Myślałam o… rozgrywkach krajowych – skłamała, dotykając cienkiej złotej obrączki na serdecznym placu prawej dłoni. Kilka razy przekręciła osadzony na niej kamień: był niebieski – w barwach Trenton – i połyskiwał gładko w obejmie z drukowanych liter układających się w napis: MISTRZOWIE KRAJU.

– Odnoszę wrażenie, że sporo o nich ostatnio myślisz – mruknął tata. – Czy też raczej się nimi gryziesz. Aż ci się śni, że ich w ogóle nie było. – Umilkł i obrzucił ją krótkim spojrzeniem. Wiedziała, że czeka na jej odpowiedź, ale nie miała pojęcia, co właściwie odpowiedzieć. Nie miała pojęcia, jakiej odpowiedzi oczekiwał. Już lepiej, pomyślała, milczeć i pozwolić mu wyciągnąć własne wnioski. W ten sposób łatwiej ukryć prawdę.

– Wiesz, Izzy – podjął, patrząc znowu na drogę – w tym roku byliście naprawdę świetni. To znaczy jeszcze lepsi niż zwykle. Serio. Muszę przyznać, że trochę się zaniepokoiłem, jak ci z Heywood wykonali swój układ, no, ale potem wy naprawdę daliście czadu. Zdajesz sobie z tego sprawę, prawda? To znaczy… Bo ciągle mi się wydaje, że z jakiegoś powodu nieustannie się zastanawiasz, czy faktycznie zasłużyliście na wygraną. Zupełnie jakbyś się o coś obwiniała, a przecież chyba nigdy nie widziałem cię bardziej skoncentrowanej. Cały zespół się popisał, ale ty, Izzy, byłaś zupełnie niewiarygodna. No, całkiem nie z tego świata. Powinnaś pękać z dumy.

– I pękam – odparła, po raz ostatni obróciwszy na palcu pierścionek, gdy tymczasem sedan wjeżdżał na ich osiedle i mijał trzypoziomową fontannę, która stała teraz cicha i nieruchoma jak nagrobek, zbierając do swoich basenów śnieg.

Isobel poczuła, że tata znowu na nią zerka, więc odwzajemniła jego spojrzenie, zmuszając usta do jeszcze jednego nieszczerego uśmiechu. Robiła, co mogła, by utrzymać miły wyraz twarzy nawet po tym, jak ojciec odwrócił wzrok, jednakże całe to udawanie zaczynało się stawać męczące.

Tak czy owak w ostatnim czasie naprawdę próbowała sprawiać wrażenie, że rozgrywki krajowe wciąż obchodzą ją jak kiedyś, zanim przydzielono ją do pracy nad szkolnym projektem razem z zielonookim Gotem, który nazywał się Varen Nethers. Zanim w ogóle dowiedziała się czegokolwiek o nim samym czy o ponurej postaci, którą wybrał na bohatera ich prezentacji – o Edgarze Allanie Poem.

Tyle że była kiepską aktorką. Jeśli akurat nie ćwiczyła jakiegoś układu, nie machała nogami i nie wykrzykiwała dopingujących haseł, żeby jakoś podeprzeć tę nową, jakby wyciętą z kartonu wersję siebie, przyparta do muru potrafiła jedynie wyrzucić z siebie uśmiechnięte: „Wszystko w porządku, serio”. Jeśli akurat nie mogła się zapamiętać w czynności angażującej jej ciało i umysł, z wielkim trudem ukrywała fakt, że w środku jest całkiem pusta. I że w czasie Halloween zdarzyło się dużo więcej niż to, co opowiedziała rodzicom.

Wspomnienia z tamtej nocy wracały do niej w formie urywków. Ponura Fasada. Oniryczny bal. Opadający popiół, las. Niebo rozrywane na strzępy przez krwawo-fioletowe smugi. I jego oczy. Raz po raz te oczy. Wciąż na nowo zajmowane przez ciemność. Widziała, jak odpływają, połknąwszy jej odbicie, i jak na miejscu Varena zostaje ktoś obcy.

– Sądzisz, że mamie spodoba się ten naszyjnik?

– Co? – Zamrugała. – A, tak – dorzuciła zaraz, uświadamiając sobie, że musi chodzić o prezent, który tata odebrał tego popołudnia; ten sam, który sprzedawca wyjął z zamykanej na kluczyk szuflady ze specjalnymi zamówieniami. – Oczywiście, że tak.

Sedan zwolnił przed znakiem stopu ustawionym tuż przed skrętem w ich ulicę. Isobel podniosła do ust palec i zaczęła gryźć paznokieć.

– Tato? – zagaiła z kciukiem przy ustach. – Czy myślałeś o naszej ewentualnej wyprawie na Uniwersytet Marylandzki?

Zamiast normalnie minąć znak, ojciec zbyt gwałtownie wcisnął hamulec. Jednocześnie Isobel ujrzała, jak jego wargi zaciskają się w cienką kreskę.

– Myślałem – odrzekł głosem, w którym dało się wyczuć tę napiętą stanowczość, do jakiej zdążyła przez ostatnie dwa miesiące przywyknąć.

Od czasu Halloween stawał się, podobnie jak pogoda, coraz bardziej surowy, a lont jego cierpliwości skracał się nawet szybciej niż jesienno-zimowe dni.

Isobel tak się przyzwyczaiła do krążenia wokół niego na paluszkach, starannego dobierania słów i ważenia próśb, że już prawie nie pamiętała, jak to było, gdy stosunki między nimi układały się prościej, naturalniej.

Czasami zadawała sobie pytanie, czy w ogóle kiedykolwiek jej wybaczy, że go okłamała. Że próbowała omijać jego zakazy.

Że zakochała się w nieodpowiednim chłopaku.

– I? – ponagliła.

Westchnął. Rozluźniając dłonie na kierownicy, wszedł w zakręt.

– I bardzo się cieszę, że zastanawiasz się nad studiami, Izzy, naprawdę. Ale przecież nie musimy jechać i oglądać tego uniwersytetu od razu. Masz jeszcze dużo czasu. Ponad rok. Może wybierzemy się latem, jeśli wciąż będziesz się upierać przy Marylandzie. Dallas i rozgrywki krajowe trochę nadszarpnęły nasz budżet przeznaczony na podróże, mała. Obawiam się, że w tej chwili taka wycieczka jest niemożliwa. Poza tym chyba nie chcesz nigdzie jeździć w styczniu, co?

– Ale… – zaczęła. Zacisnęła dłoń na drzwiach, usiłując zachować spokój. Nie mogła się zdradzić ze swoją niecierpliwością. Nie mogła się zdradzić ze swoją desperacją. W przeciwnym razie natychmiast przejrzałby ją na wylot.

Odetchnąwszy głęboko, podeszła go z innej strony.

– Tato, długi weekend z okazji dnia Martina Luthera Kinga to jedyny moment, kiedy nie mamy żadnych treningów ani rozgrywek. A latem nie chcę stracić ostatniej szansy na obóz czirliderski.

Znów skręcił kierownicę, wprowadzając auto na podjazd. Płynnym gestem sięgnął do daszka przeciwsłonecznego i pilotem uruchomił bramę garażu. Śnieg sypał wielkimi płatkami, rozsnuwając ruchomą zasłonę między maską samochodu a otwierającą się coraz szerzej bramą, która wydawała niskie, zgrzytliwe dźwięki. Gdy wjechali do słabo oświetlonego wnętrza, ogarnął ich szary cień.

– Jest jeszcze przerwa wiosenna, Izzy. Może wybierzemy się w twoje urodziny. W ten sposób moglibyśmy spędzić na miejscu trochę czasu, pozwiedzać… Słyszałem, że mają tam świetne oceanarium… – Zaparkował i odchylił się na fotelu, z obiema rękami wspartymi o kierownicę i wyprostowanymi ramionami. – Ale wiesz, rozmawialiśmy o tym z mamą i pomysł, żebyś wyjeżdżała na uniwersytet tak daleko, nie bardzo jej się podoba.

– Przez to, co się wydarzyło w Halloween?

Natychmiast pożałowała tych słów. Leżące na kolanach ręce zacisnęły się jej w pięści. Spoglądając w dół, patrzyła na pierścionek z napisem „MISTRZOWIE KRAJU”, który w jej zamyśle miał rozwiać wątpliwości rodziców, i czekała na kontratak.

Tata wyłączył silnik, uciszając świąteczną muzykę. Wyjął kluczyk ze stacyjki i od razu zapaliło się światło przy przednim lusterku. Isobel ukradkiem zerknęła w stronę sąsiedniego fotela. W ostrym blasku rysy ojca wyglądały na twardsze niż kilka miesięcy wcześniej. Bruzdy wokół ust jakby mu się znienacka pogłębiły, choć może nie stało się to znienacka – tyle że Isobel w ostatnim czasie starannie unikała patrzenia któremukolwiek z rodziców w twarz. Nie tylko dlatego, że czuła się winna kłamstwa i obchodzenia zakazów, i stresu, którego wszystkim przyczyniła tamtej nocy, ale przede wszystkim z obawy, że ją przejrzą, że domyślą się prawdy. Zwłaszcza tata.

Zanim odpowiedział, zwlekał dłuższą chwilę.

– Częściowo przez to, co się wydarzyło w Halloween – rzekł wreszcie, a spomiędzy jego warg wydobyła się strużka pary. – I nie możesz mieć do mamy pretensji, Izzy. Nie możesz mieć pretensji do żadnego z nas.

Isobel aż się zapadła w sobie.

Odwróciła się do ojca plecami, rozpięła pas, otworzyła drzwi i wyślizgnęła się z auta. Zimowe powietrze zamknęło się wokół niej jak lodowata kapsuła, teraz każdy oddech wypływał z ust w postaci białych obłoczków. Poczuła wdzięczność, że jest tak zimno. Chłód pomógł jej się opanować. Powstrzymał ją przed załamaniem.

– Weź torby z tyłu, dobrze, Iz?

Usłuchała, działając na autopilocie i usiłując odzyskać obojętną minę. Otworzyła tylne drzwi i wyciągnęła sklepowe torby pełne pudełek i pudełeczek – gwiazdkowych prezentów pospiesznie opakowanych w kolorowy papier przez zmęczonych sprzedawców próbujących poradzić sobie z natłokiem klientów.

Zatrzasnęła drzwi, nie mając odwagi wrócić do kwestii Marylandu. Co jeszcze mogła powiedzieć? Doskonale wiedziała, że lepiej nie posuwać się za daleko. Nie wolno jej było ryzykować. Gdyby którekolwiek z rodziców nabrało choćby odrobiny podejrzeń co do motywów, które nią kierowały, a wbrew pozorom, nie łączyły się w żaden sposób z marylandzkim zespołem czirliderskim, cały plan – jeśli na tym etapie można było mówić o planie – natychmiast wziąłby w łeb. Nałożony na nią i jak dotąd niezbyt restrykcyjny szlaban błyskawicznie przybrałby formę całodobowego aresztu domowego objętego ścisłym nadzorem.

Świadoma tego niebezpieczeństwa uroczyście przysięgła sobie nie wspominać o Marylandzie ani słowem. Pojutrze, gdy skończą się święta, trzeba będzie oszacować straty i opracować awaryjny plan samodzielnej wyprawy.

Dziwne uczucie, przywodzące na myśl odwijającego się z gałęzi pytona, wypełniło jej wnętrze. Pomysł samotnej podróży do tak wielkiego miasta wyzwolił w niej nagłą panikę. Poza tym nieprzyjemna była świadomość, że przyjdzie jej okraść własnych rodziców, żeby móc pozwolić sobie na bilet lotniczy albo chociaż autobusowy. Nie wspominając już o tym, że taka operacja wiązała się z koniecznością kłamania i omijania zakazów. Znowu.

Tyle że Baltimore stanowiło jej ostatnią nadzieję. Jej jedyną nadzieję. Tam, na cmentarzu, rankiem dziewiętnastego stycznia, w dzień urodzin Edgara Allana Poego, co roku pokazywał się pewien mężczyzna. Mężczyzna w pelerynie i kapeluszu. Mężczyzna kryjący twarz za białym szalem.

Ten tchórz, pomyślała, zaciskając dłonie na uchwytach toreb.

Znany szerszej publiczności jako „Czciciel Poego” odwiedzał grób poety od dziesięcioleci. Zjawiał się nie wiadomo skąd, składał na nagrobku trzy czerwone róże i znikał.

Istniała tylko jedna przedstawiająca go fotografia. Zrobiona w latach dziewięćdziesiątych dla magazynu Life, czarno-biała i niezbyt wyraźna.

Szczęście lub przeznaczenie chciało, by zdjęcie to trafiło w ręce Isobel.

Wystawiwszy jej i Varenowi ocenę z prezentacji o Poem, nauczyciel angielskiego, pan Swanson, oddał Isobel wypracowanie z dołączonym artykułem opisującym poczynania Czciciela. Ilustrację dla owego artykułu stanowiło właśnie tamto zdjęcie.

Ujrzawszy je, Isobel przeżyła prawdziwy wstrząs. Natychmiast rozpoznała klęczącego przy grobie mężczyznę. Był to ten sam człowiek, który kiedyś ukazywał się jej w snach, nazywając samego siebie Reynoldsem. Ten sam, który od początku ją ostrzegał, walczył u jej boku, a nawet uratował jej życie.

Ten sam, który ją w końcu okłamał.

Poczuła gorzki chłód na wspomnienie tej zdrady, tak podstępnie wykorzystującej jej uczucia.

Zanim odkryła, że Reynolds z rozmysłem pozwolił jej się łudzić, jakoby Varen, podobnie jak ona, bezpiecznie wrócił do prawdziwego świata, zamaskowany zdrajca przysiągł, że on i ona nigdy więcej się nie spotkają. Nie przyszło mu wszakże do głowy, że kiedykolwiek zostanie przez nią rozpoznany jako Czciciel Poego.

Jak miałby coś takiego zakładać, skoro uważał ją za kukiełkę ślepo posłuszną jego poleceniom.

Czując, że jej decyzja nabiera mocy, Isobel skierowała się ku drzwiom do kuchni, które otworzyła sobie ramieniem. Tata szedł tuż za nią.

Za progiem ogarnął ją zapach pieczonego indyka i ziemniaczanego purée – cudowna woń, której towarzyszyło miłe domowe ciepło.

Mama stała przy kuchence ubrana w sprane dżinsy i zbyt duży szary podkoszulek. Jedną ręką mieszała w rondlu sos, w drugiej trzymała jakąś powieść. Isobel stwierdziła, że to któryś ze szmatławych kryminałów, jakie sama lubiła czytać między lekturowymi cegłami.

Na odgłos otwierających się drzwi mama odwróciła głowę, choć jej oczy z trudem oderwały się od książki. W każdym razie opuściła ją i posłała Isobel jeden ze swoich roztargnionych uśmiechów pod tytułem: „Jestem gdzieś indziej”.

– Już? – spytała. – Szybko jak na wigilijną wyprawę do centrum handlowego.

Isobel ściągnęła z głowy białą wełnianą czapkę. W jej brzuchu rozległo się głośnie burczenie, choć wcześniej wcale nie czuła wywołującego je głodu.

Odstawiła torby i zdjęła rękawiczki. Zrzuciwszy kurtkę, powiesiła ją na jednym z wieszaków koło drzwi.

Z salonu dobiegał znajomy podkład muzyczny do komputerowych gier, zakłócany od czasu do czasu brzękiem mieczy albo przerażonym krzykiem ponoszących klęskę nieumarłych. Danny. Wciąż przed ekranem. Zawsze przed ekranem.

Mama odłożyła otwartą powieść na blat grzbietem do góry.

– Zbyt późno zabrałam się do robienia obiadu, bo spodziewałam się was dopiero za jakieś pół godziny – oświadczyła.

– Znasz mnie przecież – wtrącił się do rozmowy tata, zatrzaskując za sobą drzwi. Zdjął kurtkę i powiesił ją obok kurtki Isobel. – Szybko i bez problemu. Taki ze mnie gość, co, Izzy?

Isobel rzuciła mu niedowierzające spojrzenie. Czy on rzeczywiście powiedział o sobie „gość”?

Znowu zgarnęła torby i ruszyła z nimi w głąb domu, jednakże zatrzymała się, czując, że dwie pary oczu świdrują jej w karku. Gdy obejrzała się przez ramię, jej podejrzenia się potwierdziły.

– Co? – spytała.

Sos w rondlu zaczął bulgotać i pryskać. Mama, jak gdyby wyrwana z transu, rzuciła się wyłączać kuchenkę.

Tata z kolei, z rękami w kieszeniach, nadal się gapił.

Doskonale wiedziała, co sobie myśli. Zastanawiał się, czy ich życie kiedykolwiek wróci do normy. Czy on sam kiedykolwiek będzie taki jak dawniej. Czy oni wszyscy będą.

Isobel natomiast zastanawiało, ile czasu zajmie mu udzielenie sobie oczywistej odpowiedzi na to pytanie.

Potrząsnęła torbami.

– Chyba pójdę to gdzieś odstawić.

I, nie czekając na reakcję, znikła w holu.

– Tak – usłyszała jeszcze za sobą głos taty. – Słusznie.

Oddalając się, odniosła wrażenie, że słyszy też, jak mama szeptem pyta:

– Co się stało?

Nie ulegało wątpliwości, że tata nie wytrzyma i powie jej, iż ona, Isobel, poruszyła kwestię Marylandu. Po raz kolejny.

Wzdrygnęła się. Przełożyła wszystkie torby do jednej dłoni, drugą zaś zdarła z szyi gryzący szalik. Skradając się przez korytarz, zawędrowała do salonu, gdzie telewizor i choinka połyskiwały łagodnym srebrnym światłem. Zatrzymała się na chwilę i kątem oka zauważyła, że na ekranie wyświetlają się statystyki, listy broni oraz ikonki sygnalizujące poziom funkcji życiowych poszczególnych bohaterów.

Fakt, że gra została przerwana w środku, mógł oznaczać tylko dwie rzeczy. Jej młodszy brat albo musiał się koniecznie wysikać, albo został porwany przez kosmitów.

Isobel prychnęła na widok porzuconego niedbale pilota, absolutnie pewna, że ona w wieku lat dwunastu nie mogła być aż tak leniwa.

Gdy jednak dotarła do schodów prowadzących na piętro, aż podskoczyła, przestraszona.

Danny, który najwyraźniej nie trafił na żaden statek kosmiczny, stał na najwyższym stopniu z szeroko rozłożonymi pulchnymi ramionami, blokując przejście: jedną dłoń zaciskał na poręczy, a drugą wspierał o ścianę, tworząc w ten sposób żywą zaporę.

– Z harcerskim pozdrowieniem, siostra – rzucił.

Isobel zmierzyła go podejrzliwym spojrzeniem. Zawsze stawała się nieufna, jeśli witał ją inaczej niż zwykłym: „Co tam, trollico” albo: „Cześć, Chewbacca”.

– Czego chcesz?

Odrzucił głowę na bok, żeby strząsnąć z błękitnych, przenikliwych oczu przydługie kudły w kolorze błota. Jeden kącik ust brata wygiął się w kpiącym uśmiechu, nadając mu swawolny wygląd.

– Zamierzam cię po prostu poinformować o świeżo zawartej transakcji, której jesteś istotnym elementem – odrzekł, zadzierając wysoko nos.

Isobel poczuła, że nerwowo drga jej lewa powieka.

– Danny, gadaj, o co chodzi.

– Jeśli łatwiej ci będzie w ten sposób zrozumieć – westchnął, przybierając ton, jakiego bohaterowie jego gier używali zapewne wobec bezimiennych pionków – ograniczę się od tej pory do wyrazów krótkich, a więc bardziej strawnych dla twojego ograniczonego, barbarzyńskiego, śmiertelnego podniebienia.

– Pijesz mleko prosto z kartonu i nazywasz mnie barbarzynką? Danny, mów, czego chcesz, i zejdź mi z drogi. Nie jestem w nastroju.

– Okej – odparł i zrobił się nagle śmiertelnie poważny. – Pamiętasz tę dziwną dziewczynę z twojej szkoły? Tę, której tata nie znosi? Nosi bransoletki. Śmiesznie mówi. Ma za dużo włosów.

– Gwen? – spytała Isobel i oczy jej się zwęziły. Wiedziała, że jej brat nie mógł mieć na myśli nikogo innego. Gwen, poza tym, że ostatnio była jej jedyną przyjaciółką, pomogła jej w dodatku wymknąć się na imprezę z okazji Halloween. I tata nigdy jej nie wybaczył, że bezwstydnie go okłamała, utrzymując, że razem z Isobel wybierają się na odbywające się pod okiem rodziców całonocne karaoke w żeńskim gronie, podczas gdy tak naprawdę chodziło o undergroundową imprezę w towarzystwie Varena.

– Jest w twoim pokoju – oznajmił Danny i skinął głową w odpowiednią stronę.

Isobel wytrzeszczyła oczy.

– Gwen jest tutaj?

– Dała mi dziesięć dolców, żebym ją wpuścił.

– Co? – Isobel popatrzyła w kierunku swoich lekko uchylonych drzwi. W pokoju przesunął się jakiś cień, na chwilę przysłaniając światło. Ruszyła po schodach, lecz Danny dalej tarasował przejście, znowu szeroko rozkładając ramiona. Przystanęła, rzucając mu lodowate, ostrzegawcze spojrzenie.

– Dziesięć dolców, żebym ją wpuścił – powtórzył młodszy brat. – Ale – dodał, wcelowując w nią palec i unosząc brwi tak, że znikły pod brunatną grzywką – ty i ja, oboje wiemy, że taka opłata nie pokrywa kosztów mojego milczenia. – Po tych słowach wyciągnął przed siebie jedną z pulchnych rąk, dłonią do góry.

Isobel gapiła się na niego zdumiona.

– Nie będę ci płacić – niemal krzyknęła, odpychając jego rękę. Rzuciła się naprzód, przepychając się obok, razem ze wszystkimi torbami.

Ku jej zaskoczeniu Danny po prostu się odsunął, opierając się ze skrzyżowanymi ramionami o ścianę.

– Myślisz, że tata pozwoli ci jeszcze wyjść w święta? – zawołał.

Isobel przystanęła w pół drogi. Obejrzała się.

Jej młodszy brat promiennie się uśmiechał.

Wyobraziła sobie, jak przyjemnie by było wyrwać mu garść tych potarganych kudłów. Burcząc, odstawiła torby na podłogę.

Nie chodziło nawet o to, że bała się szlabanu. Zwłaszcza że nikt oficjalnie nie zniósł poprzedniego. Ani nawet, dla ścisłości, nie zapowiedział, że kiedykolwiek zniesie. Ale tak czy owak nie chciała, by rodzice dowiedzieli się o wizycie Gwen. Ostatecznie Gwen była jedyną poza nią samą osobą, która wiedziała, co się naprawdę stało w Halloween.

Bo tam była.

To ona powiedziała Isobel, że nic jej się nie przywidziało. To ona, w przeciwieństwie do wszystkich innych, łącznie z policją, odmawiała przyjęcia do wiadomości, że Varen zwyczajnie uciekł z domu.

Isobel zdjęła z ramienia torebkę i poszperała w środkowej przegródce.

– Straszny z ciebie potwór – warknęła. Znalazłszy dziesiątkę, resztkę bożonarodzeniowego kieszonkowego, zmięła ją i cisnęła w kierunku brata. Danny, z miną lorda, schylił się po pieniądze. Wygładził pognieciony banknot o balustradę schodów. Potem spojrzał na niego pod światło, jakby sprawdzał jego autentyczność.

W końcu schował go do kieszeni i wykonał w stronę schodów serię gestów w stylu Vanny White.

– Koleżanka czeka na górze w pokoju po lewej. Wchodząc po schodach, należy pamiętać, by wszystkie ręce, ramiona, macki, szczypce i żuchwy trzymać przy sobie i…

– Tak do twojej wiadomości – nie wytrzymała Isobel, wbiegając już wraz z pakunkami po ostatnich stopniach. – Wyciszyłam telewizor i puściłam tę twoją głupią grę, żeby sobie leciała.

Danny natychmiast zrezygnował ze swojej pozy, jakby odrzucał od siebie gorący talerz. Pognał po schodach w dół, z falującym brzuszkiem, dudniąc po stopniach stopami w skarpetkach. Isobel właściwie słyszała, jak jej młodszy brat opada na swoje zwykłe miejsce przed ekranem, gdzie na beżowym dywanie – mogła przysiąc – jego pośladki zdążyły się już odcisnąć na trwałe.

Mamrocząc pod nosem, znowu ruszyła ku lekko uchylonym drzwiom swojego pokoju.

Cienka jak ostrze noża strużka zimnego światła, sącząca się przez nie na korytarz, zamrugała nagle, jakby ktoś wewnątrz gwałtownie rzucił się do przodu.

– Gwen? – szepnęła Isobel. Położyła dłoń płasko na drzwiach i popchnęła.