Nie pozwól mi odejść - ebook

Rose

Bez­na­dziej­nie jest być ni­ską. Ni­g­dy w ży­ciu nie zda­rzy­ło mi się po­my­śleć: Jej­ku, ale su­per jest być ni­ską. Ani razu. Ni­g­dy nie mo­głam do­się­gnąć rze­czy sto­ją­cych wy­so­ko. Jak choć­by te­raz. Elle ka­za­ła mi roz­pa­ko­wać kie­lisz­ki i usta­wić je na pół­kach za ba­rem, ale mę­czy­łam się z tym bar­dziej, niż by­łam skłon­na przy­znać.

Nie prze­pa­da­łam za na­szą głów­ną kel­ner­ką. Była pięk­na i wred­na, a do tego wy­so­ka. Nie mia­ła po­ję­cia, jak trud­no jest ko­muś, kto ma le­d­wie metr sześć­dzie­siąt, ba­lan­so­wać na pal­cach na stoł­ku ba­ro­wym, w do­dat­ku z kie­lisz­ka­mi w dło­niach. A może wła­śnie do­sko­na­le wie­dzia­ła i zło­śli­wie zle­ci­ła mi to za­da­nie.

Wy­chy­li­łam się do przo­du i wsu­nę­łam bez­piecz­nie ko­lej­ny kie­li­szek w je­den z otwo­rów wbu­do­wa­nych w ścia­nę wła­śnie w tym celu. Sto­łek za­chwiał się, a ja za­mar­łam, wstrzy­mu­jąc od­dech. Po­wo­li opa­da­jąc na pię­ty, zdo­ła­łam ja­koś za­cho­wać rów­no­wa­gę. Zo­sta­ły mi jesz­cze tyl­ko dwa pu­dła do roz­pa­ko­wa­nia, po­my­śla­łam, ża­łu­jąc, że w każ­dym jest aż dzie­sięć kie­lisz­ków.

– Je­śli je po­tłu­czesz, ich koszt od­li­czy­my ci z pen­sji. Nie mam w bu­dże­cie miej­sca na po­tłu­czo­ne szkło – roz­legł się za mną głę­bo­ki prze­cią­gły głos. Zna­łam ten głos. Nie­czę­sto go sły­sza­łam, ale je­śli już, za­zwy­czaj wy­ra­żał iry­ta­cję wo­bec mnie.

Kie­dyś było ina­czej. Kie­dyś ten głos koił moje lęki, chro­nił mnie, za­pew­niał mi bez­pie­czeń­stwo. A te­raz sły­sza­łam je­dy­nie zim­ne, obo­jęt­ne sło­wa. Wciąż so­bie po­wta­rza­łam, że ból z tego po­wo­du w koń­cu mi­nie. Ale na ra­zie tak się nie dzia­ło.

Czas zmie­nił nas obo­je. Za­miast ko­chać go do utra­ty tchu, mia­łam te­raz ocho­tę ude­rzyć go w tę przy­stoj­ną buź­kę i wy­je­chać z mia­sta.

– Zejdź stam­tąd, Rose – po­le­cił mi Ri­ver ostrym to­nem. – Idź zro­bić coś po­ży­tecz­ne­go. Spro­wa­dzę tu ko­goś, kto so­bie z tym po­ra­dzi.

Tym ra­zem pa­mię­tał przy­naj­mniej, jak mam na imię. W ze­szłym ty­go­dniu mó­wił do mnie Ra­chel, Da­isy i Rhon­da, za każ­dym ra­zem ina­czej. Bez przer­wy go po­pra­wia­łam i w koń­cu, wi­dać, po­skut­ko­wa­ło. Ro­zu­mia­łam, że ma na gło­wie re­stau­ra­cję peł­ną no­wych pra­cow­ni­ków, a stres zwią­za­ny z wiel­kim otwar­ciem – już za dwa ty­go­dnie – na pew­no się na nim od­bi­ja. Ale mimo wszyst­ko. Chło­piec, któ­re­go kie­dyś zna­łam, był do­bry, miły i tro­skli­wy. Był moim bo­ha­te­rem.

W trak­cie ostat­nich dzie­się­ciu lat Ri­ver w pew­nym mo­men­cie zmie­nił imię na Cap­ta­in i stał się twar­dy. Nie­przy­stęp­ny. Mia­łam wra­że­nie, że na­wet jego dziew­czy­na, ach-jaka-miła Elle, nie ma do­stę­pu do ła­god­niej­szej stro­ny Ri­ve­ra. Tej, któ­rą kie­dyś zna­łam naj­le­piej. Jak nikt inny. Ale wszyst­ko wska­zy­wa­ło na to, że tam­to jego wcie­le­nie prze­sta­ło ist­nieć.

– Elle ka­za­ła mi usta­wić te kie­lisz­ki – po­wie­dzia­łam, ze­ska­ku­jąc ze stoł­ka i pro­stu­jąc się, jak tyl­ko mo­głam. Ri­ver miał te­raz do­brze po­nad metr osiem­dzie­siąt wzro­stu, za­wsze zresz­tą był ode mnie dużo wyż­szy. Już kie­dy mie­li­śmy po szes­na­ście lat.

Nie sko­men­to­wał tego, ski­nął gło­wą w stro­nę kuch­ni.

– Brad po­trze­bu­je po­mo­cy przy ku­chen­nych przy­bo­rach, któ­re wła­śnie przy­wie­zio­no. Idź mu po­móc. Znaj­dę ko­goś, dla kogo usta­wie­nie tych kie­lisz­ków nie bę­dzie ta­kim wspi­nacz­ko­wym wy­zwa­niem.

Twarz ob­lał mi ru­mie­niec za­że­no­wa­nia. Prze­cież wca­le nie na­wa­li­łam ani ni­cze­go nie stłu­kłam. Cał­kiem do­brze mi szło. Wy­ko­ny­wa­łam tę ro­bo­tę po­wo­li, ale w koń­cu bym się z nią upo­ra­ła.

– Dam so­bie radę. Mój wzrost nie unie­moż­li­wia mi wy­ko­na­nia tego za­da­nia, je­śli o to panu cho­dzi – wark­nę­łam.

Ru­szył w stro­nę drzwi i na­wet się nie obej­rzał.

– Otwie­ra­my za dwa ty­go­dnie. Chciał­bym, żeby do tej pory te kie­lisz­ki zo­sta­ły już usta­wio­ne. – I wy­szedł.

– Pa­lant – mruk­nę­łam pod no­sem. Mia­łam ocho­tę mimo wszyst­ko do­koń­czyć usta­wia­nie. Ale przy moim szczę­ściu osta­tecz­nie stłu­kła­bym całe pu­deł­ko. Nie mo­głam ry­zy­ko­wać utra­ty tej pra­cy. Spa­ko­wa­łam wszyst­ko i przy­je­cha­łam na Flo­ry­dę, do Ro­se­ma­ry Be­ach, kie­dy od­kry­łam, że tu mogę zna­leźć Ri­ve­ra. Moje pla­ny nie się­ga­ły da­lej. Przez tyle lat szu­ka­łam go bez­sku­tecz­nie.

To był pierw­szy praw­dzi­wy trop, na jaki tra­fi­łam. Więc po­szłam za nim. Zdo­by­cie tej pra­cy oka­za­ło się ła­twiej­sze, niż są­dzi­łam, a bar­dzo jej po­trze­bo­wa­łam. Ro­se­ma­ry Be­ach nie było duże i trud­no było zna­leźć za­trud­nie­nie. Dom do wy­na­ję­cia, któ­ry wy­szu­ka­łam, znaj­do­wał się tuż poza mia­stem i był ma­leń­ki, ale bez­piecz­ny i na mia­rę mo­ich moż­li­wo­ści fi­nan­so­wych. Wła­śnie cze­goś ta­kie­go po­trze­bo­wa­ły­śmy.

Miesz­ka­ły­śmy w dom­ku dla go­ści przy jed­nej z wiel­kich wil­li, cha­rak­te­ry­stycz­nych dla tu­tej­sze­go wy­brze­ża. Je­dy­ną lo­ka­tor­ką wil­li była star­sza pani, Dia­na Bay­lor, któ­ra wy­da­wa­ła się za­chwy­co­na na­szą obec­no­ścią na ty­łach swo­jej re­zy­den­cji. Taki układ pa­so­wał nam wszyst­kim.

Bez tej pra­cy nie mia­ła­bym pre­tek­stu, by zbli­żyć się do Ri­ve­ra. A mia­łam mi­sję. Cho­ciaż po­wo­li za­czy­na­łam wąt­pić w jej sens. Mu­sia­łam so­bie przy­po­mi­nać, że nie ro­bię tego dla sie­bie. Moje po­trze­by i pra­gnie­nia ze­szły na plan dal­szy dzie­więć lat temu, kie­dy Ann Fran­ces przy­szła na świat i sta­ła się sen­sem mo­je­go ży­cia.

W dniu, w któ­rym Fran­ny skoń­czy­ła pięć lat, po­pro­si­ła mnie o jed­no: o moż­li­wość po­zna­nia swo­je­go ojca. Od tam­tej pory nie­zmien­nie co roku pro­si­ła mnie o to samo, na uro­dzi­ny i na Gwiazd­kę. Chcia­ła znać swo­je­go tatę – tak samo jak jej ko­le­żan­ki i ko­le­dzy. Po­cząt­ko­wo szu­ka­łam wy­mó­wek i sta­ra­łam się ja­koś zre­kom­pen­so­wać jej to, że ma tyl­ko mnie. Ale po­tem za­czę­łam szu­kać chłop­ca, któ­re­go kie­dyś tak bar­dzo ko­cha­łam, a po­tem po­świę­ci­łam wszyst­ko, żeby za­pew­nić mu bez­pie­czeń­stwo.

Spo­glą­da­jąc wstecz, za­sta­na­wia­łam się, czy moje po­świę­ce­nie było błę­dem. Po­wra­ca­ją­ce proś­by Fran­ny spra­wia­ły, że czu­łam się, jak­bym ją za­wio­dła, usi­łu­jąc oca­lić Ri­ve­ra. Ale wte­dy sama by­łam dziec­kiem i mu­sia­łam do­ko­nać wy­bo­ru, któ­ry miał wpływ na te dwie oso­by na ca­łym świe­cie, któ­re kie­dy­kol­wiek ko­cha­łam.

– Za­mie­rzasz do­koń­czyć za­da­nie, któ­re ci wy­zna­czy­łam, czy stać tu i nic nie ro­bić? – głos Elle wy­rwał mnie z za­my­śle­nia.

Dłu­gie ciem­ne wło­sy opa­da­ły jej na ra­mio­na, a te ko­cie zie­lo­ne oczy prze­szy­wa­ły mnie na wy­lot. Nie by­łam pew­na, dla­cze­go po­sta­no­wi­ła mnie znie­na­wi­dzić, ale tak wła­śnie było.

– Cap­ta­in ka­zał mi prze­rwać i po­móc Bra­do­wi w kuch­ni – od­par­łam, sta­ra­jąc się, żeby mój ton nie zdra­dził nie­chę­ci, jaką do niej czu­łam. Gdy­by po­skar­ży­ła się Ri­ve­ro­wi, na pew­no by mnie zwol­nił. Elle była jed­ną z naj­więk­szych prze­szkód w moim pla­nie. Nie chcia­łam, żeby w świe­cie Fran­ny po­ja­wił się ktoś tak wred­ny, jak ona. Mimo że moja cór­ka tak bar­dzo chcia­ła po­znać swo­je­go ojca, mu­sia­łam za­de­cy­do­wać, czy ten czło­wiek jest wart Fran­ny. Nie­ste­ty po dwóch ty­go­dniach pra­cy u nie­go stwier­dzi­łam, że nie do koń­ca. Nie by­łam pew­na, czy kie­dy­kol­wiek zdo­łam speł­nić je­dy­ne ży­cze­nie mo­je­go dziec­ka.

– Świet­nie. Więc idź. Tra­cisz czas. Mamy mnó­stwo pra­cy – za­or­dy­no­wa­ła, wska­zu­jąc w stro­nę kuch­ni, jak­bym nie wie­dzia­ła, jak tam tra­fić.

Ener­gicz­nie kiw­nę­łam gło­wą i ru­szy­łam w tam­tym kie­run­ku. Nie było po­wo­du, że­bym po­zo­sta­wa­ła w jej to­wa­rzy­stwie dłu­żej niż to ko­niecz­ne.Captain

Nic nie szło zgod­nie z pla­nem. Po­win­ni­śmy być już pra­wie go­to­wi, ale zbyt dłu­go zwle­ka­łem z za­trud­nie­niem ca­łe­go per­so­ne­lu. To był mój błąd. Te­raz jed­nak za­czy­na­łem kwe­stio­no­wać wy­bór pra­cow­ni­ków. Po­pra­wia­nie tego, co było nie tak w ja­kiejś re­stau­ra­cji, to jed­no; otwar­cie cał­kiem no­we­go lo­ka­lu to zu­peł­nie co in­ne­go. To nie było coś, czym chcia­łem się zaj­mo­wać przez resz­tę ży­cia, i po­waż­nie się za­sta­na­wia­łem, ile wła­ści­wie wy­sił­ku chcę wło­żyć w tę knaj­pę.

Z prze­szło­ścią już skoń­czy­łem, ale przy­szłość wca­le nie za­po­wia­da­ła się ła­two czy obie­cu­ją­co. Może po­wi­nie­nem obrać cał­kiem nowy kie­ru­nek. Kie­dy ten lo­kal za­cznie już funk­cjo­no­wać jak na­le­ży, prze­ka­żę go w czy­jeś inne ręce i znaj­dę gdzieś ja­kieś ry­bac­kie mia­stecz­ko z ba­rem na molo, któ­ry mógł­bym ku­pić. Pro­wa­dze­nie baru dla gro­mad­ki lo­kal­nych ry­ba­ków bar­dziej mi pa­so­wa­ło.

Naj­pierw jed­nak mu­sia­łem sku­tecz­nie uru­cho­mić tę knaj­pę. Nie tyl­ko dla­te­go, że by­łem to wi­nien Ar­thu­ro­wi Sto­uto­wi, jej wła­ści­cie­lo­wi, ale z tego pro­ste­go po­wo­du, że za­wsze koń­czy­łem to, co za­czą­łem. Dzię­ki temu, co pła­cił mi Ar­thur, będę mógł so­bie po­zwo­lić na zna­le­zie­nie tego baru na molo, by wresz­cie cie­szyć się spo­koj­nym ży­ciem.

– Mu­si­my zwol­nić tę rudą. Nie na­da­je się do tej pra­cy – oznaj­mi­ła Elle, wcho­dząc do mo­je­go ga­bi­ne­tu.

Nie mu­sia­łem py­tać, o kogo jej cho­dzi; już to wie­dzia­łem. Rose Hen­der­son była fi­li­gra­no­wa, z krą­gło­ścia­mi, któ­re mo­gły­by wstrzy­mać ruch dro­go­wy, i mia­ła twarz anio­ła. Uro­cze oku­la­ry, któ­re no­si­ła, by­naj­mniej jej nie szpe­ci­ły, pod­kre­śla­ły je­dy­nie jej oczy. To tyl­ko pod­sy­ca­ło nie­na­wiść Elle. Nie lu­bi­ła kon­ku­ren­cji, a wi­dzia­łem, że uwa­ża Rose za za­gro­że­nie. Nie dla­te­go, że­bym da­wał jej ja­kieś po­wo­dy do za­zdro­ści, ale dla­te­go, że wszy­scy fa­ce­ci pra­cu­ją­cy tu­taj zwra­ca­li uwa­gę na Rose. Trud­no było jej nie za­uwa­żyć.

– O któ­rej ru­dej mó­wisz? – spy­ta­łem, nie pod­no­sząc wzro­ku znad nie­zre­ali­zo­wa­nych za­mó­wień.

– O tej ni­skiej. Tej, któ­ra się do ni­cze­go nie na­da­je. Ka­za­łam jej usta­wić kie­lisz­ki, a ona ci się po­skar­ży­ła. To ja je­stem głów­ną kel­ner­ką, Cap­ta­in. Nie może mi się sta­wiać.

Za­trud­ni­łem Elle jako głów­ną kel­ner­kę, po­nie­waż mia­ła en­tu­zja­stycz­ną re­ko­men­da­cję ko­goś, komu Arth­ur ufał. Zde­cy­do­wa­łem się od razu, kie­dy ją po­zna­łem – i po roz­mo­wie kwa­li­fi­ka­cyj­nej. Nie pla­no­wa­łem co praw­da prze­le­cieć jej w moim ga­bi­ne­cie już na­stęp­ne­go dnia, ale ostro mnie uwo­dzi­ła, no i była sek­sow­na jak dia­bli. Nie wi­dzia­łem w tym pro­ble­mu. Lu­bi­łem wy­so­kie, smu­kłe i gib­kie ko­bie­ty. Jak dla mnie, nada­wa­ła się ide­al­nie. Nie­ste­ty naj­wy­raź­niej my­śla­ła, że sko­ro ze mną sy­pia, to ma nade mną swe­go ro­dza­ju wła­dzę, i mu­sia­łem jak naj­szyb­ciej to ukró­cić.

– To nie „my” za­trud­ni­li­śmy Rose, Elle, tyl­ko ja. I ni­ko­go nie bę­dzie­my zwal­niać. Ona wca­le ci się nie sta­wia. Po pro­stu nie mo­gła do­się­gnąć pó­łek. Ist­nia­ło po­waż­ne ry­zy­ko, że spad­nie i coś po­tłu­cze. Da­łem jej co in­ne­go do ro­bo­ty.

Mimo że na nią nie pa­trzy­łem, czu­łem, że jej fru­stra­cja na­ra­sta. Nie spodo­ba­ła jej się moja od­po­wiedź. Elle mia­ła pe­wien pro­blem ze skłon­no­ścią do kon­tro­lo­wa­nia sy­tu­acji. Ale świet­nie ro­bi­ła la­skę.

– Nie chcę jej tu­taj – na­dą­sa­ła się.

Spoj­rza­łem na nią wresz­cie. Wy­dę­ła war­gi i mia­ła taką minę, jak­by za­mie­rza­ła się roz­pła­kać. U kogo in­ne­go wy­glą­da­ło­by to ko­micz­nie, ale Elle mia­ła w tym wy­jąt­ko­we wy­czu­cie. Od­su­ną­łem się od sto­łu i po­kle­pa­łem po udzie.

– Chodź tu­taj, Elle – za­żą­da­łem z po­waż­ną miną.

Po­wo­li okrą­ży­ła moje biur­ko, przy­gry­za­jąc dol­ną war­gę. W jej oczach roz­bły­sło po­żą­da­nie. Na to jed­no mo­głem li­czyć bez­względ­nie. Je­śli chcia­łem uspo­ko­ić Elle, naj­lep­szy do tego był seks.

– Je­śli chcesz mnie pod­nie­cać tymi swo­imi sek­sow­ny­mi ustecz­ka­mi, mu­sisz ich też użyć, żeby zro­bić mi do­brze – po­wie­dzia­łem jej, kie­dy sta­nę­ła przede mną.

– Jak chcesz, że­bym to zro­bi­ła? – za­py­ta­ła bez tchu.

– Na ko­la­na – za­żą­da­łem.

Uklę­kła po­śpiesz­nie i za­czę­ła roz­pi­nać mi spodnie.

Na­wi­ną­łem na pa­lec ko­smyk jej ciem­nych wło­sów, czer­piąc przy­jem­ność z ich je­dwa­bi­ste­go do­ty­ku, a ona w tym cza­sie ścią­gnę­ła mi dżin­sy, po­tem bok­ser­ki, aż mój fiut zna­lazł się w jej rę­kach.

– Tak głę­bo­ko, jak tyl­ko zdo­łasz – po­le­ci­łem jej i za­czą­łem gła­skać jej od­sło­nię­ty kark.

Wy­da­ła skom­lą­cy dźwięk, po czym po­chy­li­ła się i wcią­gnę­ła mo­je­go fiu­ta do ust jak ja­kiś pie­przo­ny od­ku­rzacz, a ja od­rzu­ci­łem gło­wę do tyłu i jęk­ną­łem. Po­trze­bo­wa­łem dziś tego. Nie było lep­sze­go le­kar­stwa na stres.

– Wła­śnie tak, kot­ku, ssij go moc­no – za­chę­ca­łem ją, kła­dąc jej rękę z tyłu gło­wy i po­py­cha­jąc ją de­li­kat­nie, żeby wejść jej do gar­dła jesz­cze głę­biej.

Od­głos krztu­sze­nia tyl­ko jesz­cze bar­dziej mnie roz­pa­lił. Uwiel­bia­łem, kie­dy dła­wi­ła się od mo­je­go fiu­ta.

– Grzecz­na dziew­czyn­ka. Bar­dzo grzecz­na – po­chwa­li­łem ją, wie­dząc, że dzię­ki temu bę­dzie moc­niej się sta­rać. – Ssij mi go. Głę­biej, kot­ku. Bar­dzo do­brze.

Pu­ka­nie do drzwi spra­wi­ło, że za­mar­ła, ale przy­trzy­ma­łem jej gło­wę, żeby nie mo­gła się od­su­nąć.

– Je­stem za­ję­ty. Pro­szę nie prze­szka­dzać – za­wo­ła­łem.

Nikt się nie ode­zwał, więc po­kle­pa­łem Elle po gło­wie, żeby do­koń­czy­ła dzie­ła. Co też zro­bi­ła.

Go­dzi­nę po jej wyj­ściu uda­łem się do kuch­ni, żeby spraw­dzić, czy Brad ode­brał wszyst­ko, co za­mó­wi­liś­my. Moje na­pię­cie ze­lża­ło, a Elle po­czu­ła się pew­niej i prze­sta­ła za­bie­gać o zwol­nie­nie Rose. Przy­po­mnie­nie Elle, że to z nią się pie­przę, a nie z żad­ną inną, mia­ło cu­dow­ny wpływ na jej po­sta­wę.

Wcho­dząc do kuch­ni, od razu usły­sza­łem śmie­chy – ni­ski gar­dło­wy re­chot Bra­da i to­wa­rzy­szą­cy mu wyż­szy ko­bie­cy chi­chot. Po­dą­ża­jąc za dźwię­kiem, do­tar­łem na za­ple­cze kuch­ni, gdzie za­sta­łem Bra­da po­kry­te­go czymś, co wy­glą­da­ło na mąkę, i Rose, któ­ra trzy­ma­ła się za brzuch i za­śmie­wa­ła się do utra­ty tchu. Rose od­wró­ci­ła się w moją stro­nę. Wi­dząc jej roz­ba­wio­ne spoj­rze­nie, po­czu­łem na­gły ucisk w pier­si. Przej­rzy­sty błę­kit jej oczu wy­dał mi się zna­jo­my, ale to było jesz­cze coś wię­cej. Zu­peł­nie, jak­bym już wcze­śniej wi­dział i sły­szał, jak ona się śmie­je. Kie­dy na nią pa­trzy­łem, bo­la­ło mnie w pier­si w taki spo­sób, któ­ry wy­da­wał mi się bez sen­su. Jak­bym… za nią tę­sk­nił. Ale ja jej na­wet nie zna­łem.

Jej śmiech za­marł na­zbyt szyb­ko. Otar­ła łzy, któ­re na­pły­nę­ły jej do oczu z tego roz­ba­wie­nia i prze­nio­sła wzrok na Bra­da. De­ner­wo­wa­ła się przy mnie, ale też nie moż­na było po­wie­dzieć, że­bym kie­dy­kol­wiek był dla niej szcze­gól­nie miły. Była tyl­ko pra­cow­ni­cą, któ­rą za­trud­ni­łem. Już wkrót­ce stąd wy­ja­dę. Nie przy­je­cha­łem tu, żeby za­wie­rać zna­jo­mo­ści.

– Prze­pra­szam, sze­fie. Się­ga­łem po pu­dło na tam­tej pół­ce, no i nie­chcą­cy prze­wró­ci­łem wo­rek mąki, no i sam pan wi­dzi, co się sta­ło – wy­ja­śniał Brad, na­dal chi­cho­cząc.

Ode­rwa­łem wzrok od Rose i spoj­rza­łem na Bra­da. Pu­ścił do niej oko i pod­jął bez­owoc­ną pró­bę otrze­pa­nia się z mąki. Po­wi­nien wziąć prysz­nic. Nie miał­bym też nic prze­ciw­ko temu, gdy­by prze­stał tak się spo­ufa­lać z Rose.Rose

Ja­sne loki Fran­ny pod­ska­ki­wa­ły, kie­dy bie­gła do mnie znad wody. Pani Bay­lor w słom­ko­wym ka­pe­lu­szu z sze­ro­kim ron­dem sie­dzia­ła pod dę­bem z owo­co­wym na­po­jem w dło­ni. Mię­dzy nimi dwie­ma wy­wią­za­ła się na­tu­ral­na więź i pani Bay­lor za­pro­po­no­wa­ła, że może opie­ko­wać się Fran­ny, gdy ja będę w pra­cy. Po­wie­dzia­ła, że dzię­ki temu bę­dzie mia­ła za­ję­cie, no i to­wa­rzy­stwo.

Fran­ny ni­g­dy nie mia­ła dziad­ka ani bab­ci, a chcia­ła mieć ro­dzi­nę. Wi­dzia­ła inne dzie­ci, oto­czo­ne przez mamę, tatę, ro­dzeń­stwo, dziad­ków, ku­zy­nów, cio­cie, wuj­ków i pra­gnę­ła tego sa­me­go. Ale tego aku­rat nie mo­głam jej dać, bo sama nie mia­łam żad­nej ro­dzi­ny. Od pią­te­go roku ży­cia prze­by­wa­łam w ro­dzi­nach za­stęp­czych, do­pó­ki nie ucie­kłam jako szes­na­sto­lat­ka. Tyl­ko jed­ną oso­bę trak­to­wa­łam jako człon­ka ro­dzi­ny. Ten ktoś sta­no­wił rów­nież je­dy­ną poza mną ro­dzi­nę Fran­ny – był to Ri­ver.

Fran­ny mia­ła po mnie wło­sy, w każ­dym ra­zie mój na­tu­ral­ny ko­lor, oczy i – bie­dac­two – chy­ba rów­nież wzrost. Je­dy­ne, w czym zu­peł­nie nie przy­po­mi­na­ła mnie, to jej kar­na­cja. Ja by­łam ja­sna, Fran­ny na­to­miast sta­wa­ła się zło­ci­sto­brą­zo­wa od prze­by­wa­nia na słoń­cu choć­by przez chwi­lę. Mia­ła to po ojcu. Odzie­dzi­czy­ła też po nim po­czu­cie hu­mo­ru i uśmiech. Ale ta­kie rze­czy do­strze­ga­łam tyl­ko ja, mat­ka. Dla wszyst­kich in­nych Fran­ny była ude­rza­ją­co po­dob­na do mnie.

– Ma­mu­siu, zło­wi­łam rybę! Praw­dzi­wą żywą rybę. Tyle że mu­sia­łam wy­jąć ha­czyk z jej buzi i z po­wro­tem wrzu­cić ją do wody. Nie chcia­łam jej za­bi­jać. Mam na­dzie­ję, że ten ha­czyk za bar­dzo jej nie zra­nił. Pani Dia­na po­wie­dzia­ła, że nic jej nie bę­dzie. Wiem, że ryby się je, ale chcia­łam, żeby ta od­na­la­zła swo­ją ro­dzi­nę. Mo­gli tam za nią tę­sk­nić.

Fran­ny wy­rzu­ci­ła to wszyst­ko z sie­bie pra­wie na jed­nym od­de­chu, po czym ob­ję­ła mnie w pa­sie i moc­no przy­tu­li­ła.

– Tę­sk­ni­łam dziś za tobą, ale świet­nie się ba­wi­ły­śmy. Zro­bi­ły­śmy cze­ko­la­do­we cia­stecz­ka.

Po­chy­li­łam się, żeby po­ca­ło­wać ją w czu­bek gło­wy, po czym od­wró­ci­łam się w stro­nę pani Bay­lor. Uśmiech­nę­ła się do mnie cie­pło i wsta­ła. Kie­dy szła do nas, dłu­ga su­kien­ka bez ra­mią­czek tań­czy­ła na wie­trze wo­kół jej nóg. Za­wsze wy­glą­da­ła tak ele­ganc­ko i szy­kow­nie.

– Jak było dzi­siaj w pra­cy, Rose? – spy­ta­ła.

– Do­brze, dzię­ku­ję – od­par­łam z uśmie­chem. – Sły­szę, że mia­ły­ście dzień pe­łen wra­żeń.

Pani Bay­lor uśmiech­nę­ła się czu­le do Fran­ny.

– Dzię­ki tej osób­ce wszyst­kie dni sta­ją się we­so­łe. Ale ry­ba­ka z niej nie bę­dzie.

Fran­ny za­chi­cho­ta­ła i po­cią­gnę­ła mnie za rękę.

– Chodź­my do środ­ka na cia­stecz­ka i mle­ko.

– Tak, ze­psuj­my so­bie ape­tyt przed ko­la­cją de­ka­denc­ką cze­ko­la­dą – zgo­dzi­ła się pani Bay­lor, wska­zu­jąc wil­lę. Ni­g­dy ja­koś jej się nie śpie­szy­ło, że­by­śmy po­szły do na­sze­go dom­ku. Za­sta­na­wia­łam się, czy nie bę­dzie tę­sk­ni­ła za Fran­ny, kie­dy w przy­szłym ty­go­dniu za­cznie się szko­ła. Bar­dzo się zbli­ży­ły. Ale przy­naj­mniej wie­dzia­łam, że kie­dy Fran­ny wy­sią­dzie ze szkol­ne­go au­to­bu­su, co­dzien­nie będą na nią cze­ka­ły sma­ko­ły­ki i czu­łe uści­ski.

To bar­dzo wszyst­ko uła­twia­ło. Dłu­go bi­łam się z myś­lami, za­nim pod­ję­łam de­cy­zję o wy­jeź­dzie z Okla­ho­my, gdzie by­ły­śmy bez­piecz­nie za­do­mo­wio­ne. Fran­ny mia­ła tam ko­le­żan­ki, a dzię­ki pra­cy w se­kre­ta­ria­cie jej szko­ły mo­głam być bli­sko niej. Prze­pro­wadz­ka tu­taj ozna­cza­ła dla nas wiel­kie zmia­ny, ale zro­bi­łam to dla Fran­ny. A je­śli mia­ła­bym być cał­kiem szcze­ra, rów­nież z po­wo­du Ri­ve­ra.

Nie chcia­łam ża­ło­wać tej de­cy­zji, cho­ciaż im dłu­żej ob­co­wa­łam z Ri­ve­rem, tym więk­sze­go prze­ko­na­nia na­bie­ra­łam, że by­ło­by le­piej, gdy­by­śmy zo­sta­ły w Okla­ho­mie.

CZTER­NA­ŚCIE LAT TEMU

Ko­lej­na ro­dzi­na za­stęp­cza. Nie przy­wią­za­łam się do żad­nej z nich. Prze­sta­łam ma­rzyć o wła­snym domu przed wie­lo­ma laty. Te­raz mia­łam już tyl­ko na­dzie­ję, że nikt nie bę­dzie mnie bił i że co­dzien­nie będą da­wa­li mi jeść. Bo wie­dzia­łam, jak to jest być bitą i głod­ną.

Cora sta­ła obok mnie sztyw­na i spię­ta. Ona też nie spo­dzie­wa­ła się, że zo­sta­nę tu na dłu­żej. Prze­cho­dzi­łyś­my już przez to wcze­śniej. W cią­gu mi­nio­nych ośmiu lat, od­kąd moja mat­ka zo­sta­wi­ła mnie na par­kin­gu przed skle­pem spo­żyw­czym, czę­sto zmie­nia­łam domy. Cora Har­per była moją opie­kun­ką spo­łecz­ną i do jej obo­wiąz­ków na­le­ża­ło umiesz­cza­nie mnie w ko­lej­nych ro­dzi­nach za­stęp­czych.

– Bądź tu­taj grzecz­na, Ad­di­son. Nie kłóć się z nimi. Nie na­rze­kaj. Kie­dy każą ci coś zro­bić, zrób to. Ucz się pil­nie i nie roz­ra­biaj w szko­le. Może to bę­dzie ro­dzi­na dla cie­bie. Chcą mieć cór­kę. Mu­sisz tyl­ko być grzecz­na.

Za­wsze by­łam grzecz­na. W każ­dym ra­zie sta­ra­łam się. Nie na­rze­ka­łam. Pro­si­łam o je­dze­nie tyl­ko wte­dy, kie­dy brzuch mnie bo­lał z gło­du, i tyl­ko raz wda­łam się w szko­le w bój­kę, bo inna dziew­czyn­ka po­pchnę­ła mnie i ob­rzu­ci­ła wy­zwi­ska­mi. Sta­ra­łam się być grzecz­na naj­le­piej, jak umia­łam. Ale ostat­nio do­szłam do wnio­sku, że to moje „naj­le­piej” nie było wy­star­cza­ją­co do­bre. Nie mo­głam li­czyć na to, że tu bę­dzie ina­czej.

– Tak, pro­szę pani – od­par­łam grzecz­nie.

Cora spoj­rza­ła na mnie i wes­tchnę­ła ci­cho.

– Je­steś ślicz­ną dziew­czyn­ką. Gdy­byś jesz­cze tyl­ko za­cho­wy­wa­ła się jak na­le­ży, zna­la­zła­byś dom, w któ­rym mo­gła­byś zo­stać na za­wsze.

Mia­łam ocho­tę po­wie­dzieć jej, że prze­cież za­cho­wy­wa­łam się jak na­le­ży. Mia­łam to na czub­ku ję­zy­ka, po­wstrzy­ma­łam się jed­nak i tyl­ko kiw­nę­łam gło­wą.

– Tak, pro­szę pani – po­wtó­rzy­łam.

We­szłam za Corą po schod­kach na dużą bia­łą we­ran­dę bie­gną­cą wo­kół ład­ne­go żół­te­go domu. Po­do­ba­ło mi się tu­taj. Inne domy, w któ­rych miesz­ka­łam, nie wy­glą­da­ły tak ład­nie. Na ogół były sta­re i dziw­nie w nich pach­nia­ło.

Za­nim jesz­cze Cora zdą­ży­ła za­pu­kać, drzwi otwo­rzy­ły się po­wo­li. Sta­nął w nich wy­so­ki chło­piec. Miał ja­sne wło­sy, tro­chę za dłu­gie i zmierz­wio­ne. Prze­niósł spoj­rze­nie zie­lo­nych oczu z Cory na mnie. I zmarsz­czył brwi. Ni­g­dy do­tąd nie wi­dzia­łam chłop­ca, któ­ry wy­da­wał­by mi się pięk­ny, a on spo­glą­dał na mnie spod zmarsz­czo­nych brwi. Nie zdą­ży­łam na­wet na­roz­ra­biać.

– Je­steś mała. My­śla­łem, że je­steś w moim wie­ku – po­wie­dział, wpa­tru­jąc się we mnie.

Nie zno­si­łam, kie­dy wy­po­mi­na­no mi mój wzrost. Wszy­scy mó­wi­li, że je­stem ni­ska jak na swój wiek. W szko­le cią­gle mi z tego po­wo­du do­ku­cza­no. Wy­pro­sto­wa­łam się, żeby wy­dać się wyż­sza.

– Może to ty je­steś za wy­so­ki – wy­pa­li­łam w od­po­wie­dzi.

Cora chwy­ci­ła mnie za ra­mię i ści­snę­ła tak moc­no, że aż się skrzy­wi­łam. Wbi­ła mi w skó­rę swo­je dłu­gie pa­znok­cie, przy­po­mi­na­jąc mi, że mu­szę spra­wić, żeby tu się uda­ło. W prze­ciw­nym ra­zie zo­sta­nę prze­wie­zio­na do domu dla dziew­cząt, a wie­dzia­łam, ja­kie tam zda­rza­ły się kosz­ma­ry. Sły­sza­łam róż­ne strasz­ne hi­sto­rie.

– Prze­pra­szam – wy­mam­ro­ta­łam, czu­jąc ból w ra­mie­niu, któ­re Cora na­dal ści­ska­ła.

– Niech ją pani pu­ści. Ją to boli – po­wie­dział chło­piec ze zło­ścią, a ja znów prze­nio­słam wzrok na jego pięk­ną twarz. Pio­ru­no­wał Corę wzro­kiem, jak­by był go­to­wy sam za­brać jej rękę z mo­je­go ra­mie­nia. – Jezu, ona jest ma­lut­ka. Nie musi jej pani tak cho­ler­nie ści­skać – do­dał, marsz­cząc brwi.

– Ri­ver Ki­pling! Nie wy­ra­żaj się! – za­wo­łał ktoś, a za­raz po­tem drzwi wy­peł­ni­ła syl­wet­ka ko­bie­ty, któ­ra mia­ła się stać moim naj­gor­szym wro­giem.Captain

Gwał­tow­nie otwo­rzy­łem oczy i od­rzu­ci­łem koc, pod­ry­wa­jąc się i sia­da­jąc na brze­gu łóż­ka, po czym wzią­łem głę­bo­ki od­dech. By­łem zla­ny zim­nym po­tem, a ser­ce wciąż mi wa­li­ło. Do­brze zna­łem ten sen, ale daw­no mi się nie śnił. Od­kąd skoń­czy­łem szes­na­ście lat, wal­czy­łem z jed­nym de­mo­nem – tym, któ­ry wy­darł mi ser­ce i już go ni­g­dy nie zwró­cił.

Pie­przo­na śmierć. Za­bi­ja­łem lu­dzi. Wie­lu lu­dzi. Lu­dzi, któ­rzy za­słu­ży­li na śmierć. Fa­ce­tów, któ­rzy drę­czy­li dzie­ci. Dla któ­rych nie po­win­no być miej­sca na tym świe­cie. Za każ­dym ra­zem pra­gną­łem oca­lić ją. Tę, któ­rą za­wio­dłem. Tę, któ­rej nie zdo­ła­łem ura­to­wać. Usi­ło­wa­łem prze­zwy­cię­żyć ten uraz na tyle spo­so­bów, a mimo to, dzie­sięć lat póź­niej, na­dal mi się śni­ła. W inne noce śni­ło mi się to, jak ją stra­ci­łem. I to, że nie by­łem dość sil­ny, by ją ura­to­wać. Za­cis­ną­łem po­wie­ki, wzią­łem głę­bo­ki wdech i ukry­łem twarz w dło­niach. Każ­dy od­dech mnie pa­lił, mia­łem wra­że­nie, że za­raz pęk­nie mi ser­ce.

Pięk­na twa­rzycz­ka Addy pa­trzą­cej na mnie z uśmie­chem, pod­czas gdy jej ja­sne wło­sy tań­czy­ły wo­kół niej na wie­trze. Ten ob­raz prze­peł­niał mnie bło­go­ścią, ale to było tyl­ko złu­dze­nie. Słod­kie wspo­mnie­nie. Jed­no z ostat­nich zwią­za­nych z Addy. Ale ten sen za­wsze to­czył się tak szyb­ko. Wszę­dzie krew. Addy le­żą­ca w ka­łu­ży krwi. Ko­bie­ta, któ­ra mnie wy­cho­wa­ła, ze śmie­chem pa­trzą­ca, jak Addy umie­ra. Za każ­dym ra­zem krzy­cza­łem, ale nie mo­głem się do niej zbli­żyć. By­łem jak spa­ra­li­żo­wa­ny. Nie mo­głem oca­lić jej we śnie ani na­wet przy­tu­lić.

Była moją brat­nią du­szą. Moją dru­gą po­ło­wą. Już wte­dy, gdy by­li­śmy dzieć­mi, wie­dzia­łem, że z ni­kim ni­g­dy tak się już nie za­przy­jaź­nię. Nie trze­ba było wie­le cza­su, że­bym zro­zu­miał, że ją ko­cham. W pew­nym mo­men­cie prze­stra­szy­łem się, że ko­cham ją za bar­dzo.

My­śle­nie o Addy spra­wia­ło mi więk­szy ból, niż mógł­bym opi­sać. Wciąż cze­ka­łem, aż ten ból ze­lże­je i na­dej­dzie dzień, kie­dy będę mógł my­śleć z uśmie­chem o na­szych wspól­nych chwi­lach. Wie­dzia­łem jed­nak, że ni­g­dy tak się nie sta­nie. Stra­ci­ła ży­cie z mo­je­go po­wo­du. Taka pięk­na i de­li­kat­na. Nie pra­gną­łem nic wię­cej, jak tyl­ko chro­nić ją i moc­no przy­tu­lać.

Mu­sia­łem ja­koś się z tego otrzą­snąć przed wyj­ściem do pra­cy. Addy nie śni­ła mi się od wie­lu mie­się­cy. Za­zwy­czaj po­ja­wia­ła się w mo­ich snach, kie­dy coś przy­wo­ła­ło daw­ne wspo­mnie­nia. Nie by­łem pe­wien, co to było tym ra­zem. Dla­cze­go wró­ci­ła do mo­ich snów, któ­re tak czę­sto prze­mie­nia­ły się w kosz­ma­ry. Ale coś spra­wi­ło, że znów o niej my­śla­łem. Na pew­no nie Elle. Bar­dzo uwa­ża­łem, żeby ni­g­dy nie spo­ty­kać się z oso­bą, któ­ra przy­po­mi­na­ła­by mi Addy. Drob­ne blon­dyn­ki od­pa­da­ły od razu. Kie­dyś spró­bo­wa­łem i wspo­mnie­nia za­ata­ko­wa­ły mnie z taką siłą, że nie­wie­le bra­ko­wa­ło, a bym się za­ła­mał i mu­siał szu­kać po­mo­cy psy­chia­try. Przez ja­kiś czas wspo­mnie­nia o Addy po­wo­li mnie za­bi­ja­ły. Za­czą­łem ża­ło­wać, że nie od­sze­dłem ra­zem z nią. Ży­cie bez jej uśmie­chu wy­da­wa­ło się bez­sen­sow­ne.

Oka­za­łem się jed­nak tward­szy i zna­la­złem spo­sób na ży­cie. Tyle że ten spo­sób wią­zał się z od­bie­ra­niem ży­cia in­nym. Nie ża­ło­wa­łem jed­nak mo­jej prze­szło­ści. Zro­bi­łem to, co trze­ba było zro­bić, że­bym mógł oca­lić sa­me­go sie­bie i po­wstrzy­mać zbo­czeń­ców przed krzyw­dze­niem in­nych dzie­ci. To nie było zgod­ne z pra­wem, ale ja nie by­łem czło­wie­kiem, któ­ry przej­mo­wał­by się pra­wem.

Wsta­łem i po­sze­dłem wziąć prysz­nic, a przy oka­zji zna­leźć ja­kiś spo­sób na to, by ze­pchnąć wspo­mnie­nia z po­wro­tem w za­ka­mar­ki mo­jej pod­świa­do­mo­ści.

Dwie go­dzi­ny póź­niej, kie­dy wsze­dłem do mo­je­go ga­bi­ne­tu, na ka­na­pie na­prze­ciw­ko biur­ka sie­dział Ma­jor Colt z tym swo­im wiecz­nym uśmiesz­kiem na twa­rzy. Gdy­by ten ko­leś nie był taki do­bry w tym, co ro­bił, nie spik­nął­bym go z Be­ne­det­tem De­Car­lo. Zgry­wać bez­tro­skie­go play­boya, a w wol­nym cza­sie za­bi­jać lu­dzi dla pie­nię­dzy – to nie byle co. Ja spra­wia­łem wra­że­nie tego, kim by­łem: dup­ka. Nie mia­łem jego uro­ku. I by­naj­mniej mi, kur­de, na tym nie za­le­ża­ło.

– Co ty tu ro­bisz, Colt? – spy­ta­łem, rzu­ca­jąc klu­czy­ki na biur­ko.

– Wy­glą­da na to, że mój nowy cel jest zwią­za­ny z kimś stąd, więc pod­czas pra­cy będę mógł ko­rzy­stać z uro­ków Ro­se­ma­ry Be­ach. Wi­dzia­łeś, ja­kie nie­któ­re z tych la­se­czek mają nogi?

Nie bar­dzo mo­głem po­jąć, po co Be­ne­det­to miał­by go wy­sy­łać do Ro­se­ma­ry Be­ach. Chy­ba że to nie Be­ne­det­to. Ostat­nio prze­ka­zy­wał co­raz wię­cej wła­dzy czło­wie­ko­wi, któ­re­go przy­spo­sa­biał, by za­jął jego miej­sce: Cope’owi. Nikt nie znał jego na­zwi­ska. Wie­dzie­li­śmy tyl­ko, że te­raz on do­wo­dzi. I nikt z nim nie dys­ku­to­wał.

– Cope cię tu przy­słał? – spy­ta­łem.

– Tak. Te­raz mam do czy­nie­nia tyl­ko z nim. De­Car­lo wła­ści­wie nie zle­ca już no­wych ak­cji. Zo­sta­wia to Cope’owi.

Po­dej­rze­wa­łem, że Be­ne­det­to kon­tak­tu­je się oso­bi­ście je­dy­nie ze mną. Był dla mnie swe­go ro­dza­ju za­stęp­czym oj­cem. Zgar­nął mnie z uli­cy, kie­dy by­łem wy­stra­szo­nym dzie­cia­kiem, i nadał mo­je­mu ży­ciu sens.

– Uwa­żaj, że­byś mu nie pod­padł – ostrze­głem Col­ta.

Wi­dzia­łem, jak Cope za­bi­ja, tyl­ko dla­te­go, że może to zro­bić. To było prze­ra­ża­ją­ce. Ko­leś nie za­da­wał py­tań; ro­bił swo­je i od­cho­dził. Ktoś taki jak Be­ne­det­to mu­siał tak dzia­łać – ale nie ja. Zgo­dzi­łem się tyl­ko na jed­no: będę eli­mi­no­wał tych, któ­rzy so­bie na to za­słu­ży­li. Nie w oczach pra­wa, ale w mo­ich oczach. Tyl­ko to się dla mnie li­czy­ło. Je­śli mia­łem po­czu­cie, że ra­tu­ję ko­goś, kto tego po­trze­bu­je, by­łem go­tów po­cią­gnąć za cyn­giel.

Ma­jor za­chi­cho­tał.

– Wiem, o czym mó­wisz. To król twar­dzie­li.

To było mało po­wie­dzia­ne, ale Ma­jor wkrót­ce sam się o tym prze­ko­na.

– Mam pra­cę do wy­ko­na­nia, Colt. Przy­sze­dłeś tu z czymś kon­kret­nym?

Ma­jor wstał i wzru­szył ra­mio­na­mi.

– Nie, chcia­łem się tyl­ko przy­wi­tać i po­wie­dzieć, że będę tu przez ja­kiś czas.

Wspa­nia­le, fan­ta­stycz­nie, cho­le­ra.

Pu­ka­nie do drzwi od­wró­ci­ło moją uwa­gę od Ma­jo­ra.

– Pro­szę – za­wo­ła­łem w na­dziei, że to nie ja­kieś ko­lej­ne za­wra­ca­nie gło­wy z sa­me­go rana.

Naj­pierw zo­ba­czy­łem te oku­la­ry. W gło­wie znów usły­sza­łem jej wczo­raj­szy śmiech i ści­snął mi się żo­łą­dek. Czy to przez nią znów śnił mi się ten kosz­mar? Mia­łem, kur­wa, na­dzie­ję, że nie. Nie chcia­łem jej zwal­niać z tego po­wo­du. Ale nie mo­głem z nią pra­co­wać, je­śli mia­ła bu­dzić moje de­mo­ny.

– W czym mogę ci po­móc? – spy­ta­łem, usi­łu­jąc nie de­ner­wo­wać się na jej wi­dok.

Zer­k­nę­ła ner­wo­wo na Ma­jo­ra i prze­nio­sła wzrok z po­wro­tem na mnie.

– Moja cór­ka jest cho­ra. Rano obu­dzi­ła się z go­rącz­ką, a oso­ba, któ­ra się nią opie­ku­je pod moją nie­obec­ność, to star­sza pani. Nie mogę jej na­ra­żać na kon­takt z cho­rym dziec­kiem. Poza tym mu­szę za­brać Fran­ny do le­ka­rza.

Po­czu­łem ogrom­ną ulgę, że nie będę mu­siał jej dzi­siaj oglą­dać.

– Ile to, two­im zda­niem, po­trwa?

Całe jej cia­ło na­pię­ło się, jak­by chcia­ła się fi­zycz­nie po­wstrzy­mać przed rzu­ce­niem się na mnie w od­po­wie­dzi na tę bez­dusz­ną re­ak­cję. Omal się nie uśmiech­ną­łem.

– Mam na­dzie­ję, że le­karz prze­pi­sze jej ja­kieś leki i Fran­ny po­czu­je się na tyle do­brze, że ju­tro będę mo­gła przyjść do pra­cy – po­wie­dzia­ła to­nem, któ­ry do­bit­nie wy­ra­żał to, co sta­ra­ła się ukryć. Była na mnie wku­rzo­na.

– Dzie­ciak nie ma ojca? – wy­pa­li­łem, z ja­kie­goś cho­re­go po­wo­du chcąc ją wy­trą­cić z rów­no­wa­gi.

Jed­nak za­miast za­re­ago­wać de­fen­syw­nie i coś mi od­py­sko­wać, zbla­dła. Usły­sza­łem, że Ma­jor mam­ro­cze prze­kleń­stwo pod moim ad­re­sem. Kur­de, oj­ciec dzie­cia­ka nie żył czy jak? Ta moja nie­wy­pa­rzo­na gęba.

– Nie wy­da­je mi się… nie – od­par­ła szep­tem, po czym wy­co­fa­ła się i za­mknę­ła za sobą drzwi.

– Je­steś du­bel­to­wym dup­kiem – mruk­nął Ma­jor z iry­ta­cją. – Ona wy­glą­da na słod­kie stwo­rze­nie. Bar­dzo sek­sow­ne słod­kie stwo­rze­nie. I jest sa­mot­ną mat­ką.

Miał ra­cję, więc się z nim nie spie­ra­łem. By­łem jej wi­nien prze­pro­si­ny.Rose

An­gi­na. W dwa­dzie­ścia czte­ry go­dzi­ny jej się nie po­lep­szy. Będę mu­sia­ła zo­stać w domu z Fran­ny przy­naj­mniej przez dwa dni, za­nim an­ty­bio­ty­ki za­dzia­ła­ją na tyle sku­tecz­nie, że­bym mo­gła wró­cić do pra­cy. Ale na myśl o tym, że będę mu­sia­ła prze­ka­zać tę wia­do­mość sze­fo­wi, ro­bi­ło mi się nie­do­brze.

Sło­wa Ri­ve­ra – nie, Cap­ta­ina – prze­są­dzi­ły spra­wę, je­śli o mnie cho­dzi. Nie było po­wo­du, że­by­śmy mia­ły zo­stać tu dłu­żej. Nie mo­głam jed­nak po­wie­dzieć, że przy­jazd do Ro­se­ma­ry Be­ach był błę­dem. Wie­dzia­łam te­raz przy­naj­mniej, co sta­ło się z chłop­cem, któ­re­go przez te wszyst­kie lata no­si­łam w ser­cu. Wca­le nie po­zba­wia­łam Fran­ny do­bre­go ojca. Cap­ta­in oka­zał się dup­kiem. Le­piej, je­śli ni­g­dy go nie po­zna. Poza tym po­wąt­pie­wa­łam, czy on by mi w ogó­le uwie­rzył. A tego już bym nie znio­sła. Mia­łam dość.

Zaj­rza­łam do na­szej wspól­nej sy­pial­ni – Fran­ny spa­ła spo­koj­nie dzię­ki le­kar­stwu, któ­re jej po­da­łam. Za­bra­łam z noc­nej szaf­ki ku­bek z roz­to­pio­nym lo­dem i na pal­cach wy­co­fa­łam się z po­ko­ju. Te­raz mu­sia­łam za­dzwo­nić do Cap­ta­ina. Je­śli bę­dzie ro­bił mi trud­no­ści, po pro­stu zre­zy­gnu­ję z tej pra­cy, za­nim on zdą­ży mnie zwol­nić. W tym mie­ście były jesz­cze inne po­sa­dy do wzię­cia. Na pew­no zdo­ła­ła­bym gdzieś się za­trud­nić, do­pó­ki nie za­osz­czę­dzi­my dość pie­nię­dzy, by znów się prze­pro­wa­dzić.

Do­sko­na­le po­tra­fi­łam za­dbać o nas obie. Nie za­mie­rza­łam po­grą­żać się w żalu. To były po pro­stu drzwi, któ­re wresz­cie mo­głam za­mknąć, żeby roz­po­cząć nowy roz­dział ży­cia. Te­raz nie bę­dzie mnie już drę­czyć po­czu­cie winy, je­śli umó­wię się z kimś in­nym. Nie bę­dzie mi sta­wać przed ocza­mi uśmiech­nię­ta twarz Ri­ve­ra za każ­dym ra­zem, kie­dy ja­kiś fa­cet za­pro­si mnie na rand­kę. Od tej pory będę mo­gła się zgo­dzić, je­śli tyl­ko fa­cet mi się spodo­ba. Nie będę mia­ła po­wo­du, żeby się po­tem ob­wi­niać.

Wy­szłam z te­le­fo­nem przed dom, żeby nie obu­dzić Fran­ny. Je­śli będę mia­ła szczę­ście, tra­fię na Elle, a ona na pew­no za­cho­wa się nie­sto­sow­nie. I będę mo­gła rzu­cić tę pra­cę. Ła­twi­zna.

– Halo? – usły­sza­łam w te­le­fo­nie głę­bo­ki głos Cap­ta­ina. Wku­rza­ło mnie, że tak lu­bię ten jego głu­pi głos.

– Cap­ta­in, tu Rose. Moja cór­ka ma an­gi­nę i będę mu­sia­ła z nią zo­stać przez dwa dni – wy­pa­li­łam po­śpiesz­nie, po czym ze­sztyw­nia­łam w ocze­ki­wa­niu na jego re­ak­cję.

– Do­brze, ja­sne. Weź tyle wol­ne­go, ile po­trze­bu­jesz – od­parł.

Przez chwi­lę za­po­mnia­łam od­dy­chać i sta­łam tam z sze­ro­ko otwar­ty­mi usta­mi. Czy ja go do­brze usły­sza­łam?

– A je­śli cho­dzi o moją wcze­śniej­szą uwa­gę… – cią­gnął. – Prze­pra­szam. To było nie­grzecz­ne i po­ni­żej pasa. Nie po­wi­nie­nem był o to py­tać. Sza­nu­ję to, że je­steś cięż­ko pra­cu­ją­cą sa­mot­ną mat­ką.

Sło­wa, któ­re by­łam go­to­wa mu wy­krzy­czeć, roz­wia­ły się gdzieś, a ja sta­łam i w mil­cze­niu upa­ja­łam się tym, co usły­sza­łam.

– Je­steś tam? – spy­tał.

Zdo­ła­łam kiw­nąć gło­wą, cho­ciaż nie mógł tego zo­ba­czyć. Prze­łknę­łam śli­nę, po­now­nie otwo­rzy­łam usta i uda­ło mi się ja­koś pi­snąć:

– Dzię­ku­ję.

Cap­ta­in wes­tchnął cięż­ko i mil­czał przez chwi­lę.

Czyż­by cze­kał, aż do­dam coś jesz­cze? Za­sko­czył mnie. Nie wie­dzia­łam, co po­wie­dzieć.

– Po pro­stu do mnie za­dzwoń, jak już bę­dziesz wie­dzia­ła, kie­dy mo­żesz wró­cić do pra­cy. Damy so­bie radę bez cie­bie, gdy bę­dziesz opie­ko­wa­ła się cór­ką – po­wie­dział jesz­cze i za­koń­czył roz­mo­wę. Wi­docz­nie dał so­bie spo­kój z cze­ka­niem na moją od­po­wiedź. Trzy­ma­łam te­le­fon w dło­ni i wpa­try­wa­łam się w nie­go tępo. Czy to się na­praw­dę przed chwi­lą zda­rzy­ło?

– Mamo! – za­wo­ła­ła Fran­ny z domu. Po­śpie­szy­łam do niej z po­wro­tem. Póź­niej będę się za­sta­na­wiać nad po­bud­ka­mi Cap­ta­ina.

CZTER­NA­ŚCIE LAT TEMU

– Lu­bisz jeść, co? – z roz­ba­wio­nym uśmiesz­kiem za­gad­nął mnie przez stół.

Gdy­by nie był taki ład­ny, zi­gno­ro­wa­ła­bym go, ale lu­bi­łam pa­trzeć na jego uśmiech­nię­tą twarz. Na­wet kie­dy się ze mną dro­czył.

Po­czu­łam, że ob­le­wa mnie go­rą­cy ru­mie­niec ze wsty­du, że tak szyb­ko po­chła­niam je­dze­nie. Ni­g­dy nie wie­dzia­łam, kie­dy prze­sta­nie się po­ja­wiać. Do­pó­ki sta­wia­no przede mną peł­ne ta­le­rze, za­mie­rza­łam z tego ko­rzy­stać.

Kiw­nę­łam tyl­ko gło­wą.

– Nie prze­sta­ną cię kar­mić – za­pew­nił mnie, jak­by czy­tał mi w my­ślach.

Ma­jąc ta­kie ży­cie, a nie inne, ten chło­pak nie wie­dział, co to zna­czy być głod­nym. Ja wie­dzia­łam. Wie­dzia­łam tak­że, że to, co do­bre, nie trwa wiecz­nie. Trze­ba się tym cie­szyć, póki się da.

– My­śla­łem, że może dzi­siaj zje­dzą z nami, ale tata nie wró­cił na ko­la­cję. A mama sie­dzi i się dąsa. To się czę­sto zda­rza. Przy­zwy­cza­isz się.

Wło­ży­łam do ust ko­lej­ny kęs tłu­czo­nych ziem­nia­ków. Do­pó­ki mnie kar­mi­li, nie dba­łam o to, gdzie sami je­dzą.

– Nie je­steś zbyt roz­mow­na.

Prze­łknę­łam i odło­ży­łam wi­de­lec.

Był cał­kiem miły, cho­ciaż lu­bił się ze mną dro­czyć. Może mo­gli­by­śmy się za­przy­jaź­nić pod­czas mo­je­go po­by­tu tu­taj, gdy­bym tyl­ko dała mu szan­sę na to, żeby mnie po­znał.

– Lu­bię kur­cza­ka – po­wie­dzia­łam w koń­cu, bo nic in­ne­go nie przy­szło mi do gło­wy.

Jego uśmie­szek zmie­nił się w sze­ro­ki uśmiech, a po­tem w śmiech. Te­raz cała twarz mnie pa­li­ła, a on za­czął krę­cić gło­wą, cały czas się śmie­jąc.

– Nie, to… – chi­cho­tał – to do­brze. Cie­szę się, że lu­bisz kur­cza­ka, Ad­di­son.

– Addy – od­par­łam szep­tem.

Umilkł i na­chy­lił się do mnie przez stół.

– Co po­wie­dzia­łaś?

Prze­zwy­cię­ży­łam wstyd i po­pa­trzy­łam mu w oczy.

– Mam na imię Addy.

Ką­ci­ki jego ust unio­sły się w górę, a zie­leń oczu roz­bły­sła.

– Po­do­ba mi się. Addy.

– Dzię­ku­ję. Mnie też. Ad­di­son jest za dłu­gie i brzmi sta­ro.

Wciąż się uśmie­cha­jąc, wzru­szył ra­mio­na­mi.

– Moim zda­niem, wca­le nie brzmi sta­ro, ale Addy do cie­bie pa­su­je.

– Mama mó­wi­ła do mnie Addy – wy­zna­łam, za­ska­ku­jąc samą sie­bie. Ni­g­dy o niej nie roz­ma­wia­łam.

– Co się sta­ło z two­ją mamą?

Chcia­łam mu po­wie­dzieć. Ni­ko­mu in­ne­mu nie chcia­łam, ale temu chłop­cu tak.

– Zo­sta­wi­ła mnie daw­no temu… na par­kin­gu przed skle­pem spo­żyw­czym.Captain

Kie­dy drzwi mo­je­go ga­bi­ne­tu otwo­rzy­ły się bez pu­ka­nia, uzna­łem, że to Elle. Na­dal wy­obra­ża­ła so­bie myl­nie, że sko­ro upra­wia­my seks, to ma tu­taj ja­kąś wła­dzę.

– Na­stęp­nym ra­zem za­pu­kaj – wark­ną­łem, nie pod­no­sząc wzro­ku. Na pew­no za­raz za­cznie się dą­sać, a ja nie by­łem w na­stro­ju na zno­sze­nie jej fo­chów.

– Mia­łam ręce za­ję­te two­ją kawą. Prze­ję­łam ją od tej wy­so­kiej ciem­no­wło­sej dziew­czy­ny, z któ­rą się pro­wa­dzasz – od­par­ła Bla­ire. Gwał­tow­nie pod­nio­słem gło­wę i zo­ba­czy­łem moją sio­strę, któ­ra z prze­kor­nym uśmiesz­kiem sta­ła w drzwiach, trzy­ma­jąc w dło­niach fi­li­żan­kę kawy. – Ale te­raz so­bie my­ślę, że sko­ro tak mi dzię­ku­jesz, to może za­trzy­mam tę kawę dla sie­bie.

Po­zna­łem sio­strę do­pie­ro kil­ka lat temu. Na­wet nie wie­dzia­łem o jej ist­nie­niu, do­pó­ki nie od­na­lazł mnie mój bio­lo­gicz­ny oj­ciec. Ale od chwi­li, kie­dy się spo­tka­li­śmy, ze wszyst­kich sił za­bie­ga­ła o to, by­śmy sta­li się ro­dzi­ną. I do­pię­ła swe­go. Bla­ire Fin­lay trud­no było cze­go­kol­wiek od­mó­wić.

– Prze­pra­szam. My­śla­łem, że to Elle – wy­ja­śni­łem.

W jej oczach, tak po­dob­nych do mo­ich wła­snych, po­ja­wił się błysk zro­zu­mie­nia, po czym po­de­szła i po­sta­wi­ła fi­li­żan­kę na moim biur­ku.

– W ta­kim ra­zie ro­zu­miem cię do­sko­na­le. Ona jest iry­tu­ją­ca. – Bla­ire nie owi­ja­ła w ba­weł­nę. Za­wsze mó­wi­ła to, co my­śli.

– Cze­mu za­wdzię­czam tę przy­jem­ność? – spy­ta­łem, bio­rąc kawę i roz­pie­ra­jąc się w swo­im fo­te­lu, żeby przyj­rzeć się sio­strze, któ­ra sa­do­wi­ła się wy­god­nie w fo­te­lu sto­ją­cym na­prze­ciw­ko mo­je­go biur­ka.

– Po pro­stu się za tobą tę­sk­ni­łam. Są­dzi­łam, że dzię­ki two­jej prze­pro­wadz­ce do Ro­se­ma­ry Be­ach bę­dzie­my czę­ściej się wi­dy­wać, ale ty cały czas pra­cu­jesz. Po­skar­ży­łam się Ru­sho­wi dziś rano, a on za­pro­po­no­wał, że­bym cię od­wie­dzi­ła i za­pro­si­ła do nas na ko­la­cję.

Rush Fin­lay był jej mę­żem i sy­nem per­ku­si­sty naj­słyn­niej­sze­go ze­spo­łu roc­ko­we­go na świe­cie, czy­li Slac­ker De­mon. Za­czę­li się po­ja­wiać na pierw­szym miej­scu list prze­bo­jów dwa­dzie­ścia lat temu i na­dal tam tra­fia­li. Rush wy­wo­dził się z zu­peł­nie in­ne­go śro­do­wi­ska niż Bla­ire, ale ich zwią­zek był uda­ny. On wiel­bił zie­mię, po któ­rej ona stą­pa­ła, i był za­ska­ku­ją­co do­brym oj­cem dla ich syn­ka.

– Ten lo­kal po­chła­nia mój czas do ostat­niej se­kun­dy. Pierw­szy raz w ży­ciu otwie­ram nową re­stau­ra­cję i, szcze­rze mó­wiąc, nie spo­dzie­wa­łem się, że bę­dzie aż tak cięż­ko.

Bla­ire prze­chy­li­ła gło­wę i ja­sne wło­sy opa­dły jej na ra­mię.

– Czy­li nie przyj­dziesz na ko­la­cję?

By­łem za­ję­ty, wie­dzia­łem jed­nak, że je­śli jej od­mó­wię, bę­dzie jej przy­kro, a ja po­czu­ję się z tym okrop­nie. No i od­wie­dzi mnie ktoś jesz­cze. Rush. A jego wi­zy­ta by­naj­mniej nie bę­dzie przy­ja­ciel­ska.

– Przyj­dę – ule­głem. – Po­wiedz tyl­ko kie­dy.

Uśmiech­nę­ła się pro­mien­nie, a ja do­sze­dłem do wnio­sku, że wy­wo­ła­nie ta­kie­go uśmie­chu na jej twa­rzy było war­te zna­le­zie­nia cza­su na spo­tka­nie z jej ro­dzi­ną.

– Su­per! Może ju­tro wie­czo­rem? – wy­krzyk­nę­ła, spla­ta­jąc dło­nie, jak­bym prze­ka­zał jej wła­śnie ja­kąś cu­dow­ną wia­do­mość.

– My­ślę, że ju­tro dam radę.

– Do­sko­na­le. O siód­mej. Tyl­ko nie przy­pro­wa­dzaj tej dziew­czy­ny. Mo­żesz z kimś przyjść, je­śli chcesz, ale nie z nią. Albo może ja za­pro­szę ja­kąś zna­jo­mą czy coś… – urwa­ła. Nie zna­łem żad­nej zna­jo­mej Bla­ire, któ­ra by­ła­by sama, ale nie mo­głem jej ufać, że nie bę­dzie pró­bo­wa­ła mnie z kimś swa­tać.

– Nie przy­pro­wa­dzę Elle, ale nie chcę też, że­byś ty ko­goś za­pra­sza­ła. Niech to bę­dzie spo­tka­nie ro­dzin­ne.

Bla­ire pod­nio­sła się z uśmie­chem, któ­ry wpra­wił mnie w zde­ner­wo­wa­nie. Już za­czę­ła coś kom­bi­no­wać. Cho­le­ra.

– To do zo­ba­cze­nia – po­wie­dzia­ła. – Nie prze­pra­co­wuj się. Ten lo­kal wy­glą­da su­per i na pew­no od­nie­sie suk­ces. Na­le­ży ci się tro­chę cza­su dla sie­bie.

Kiw­ną­łem gło­wą. W ca­łym moim ży­ciu tyl­ko jed­nej oso­bie za­le­ża­ło na mnie na tyle, by da­wać mi ta­kie bez­sen­sow­ne rady. Ode­pchną­łem wspo­mnie­nie o niej. Addy zno­wu mi się śni­ła, nie mo­głem jej do­pusz­czać rów­nież do mo­je­go ży­cia na ja­wie.

– Po­sta­ram się – za­pew­ni­łem Bla­ire, byle tyl­ko dała so­bie spo­kój z tą tro­ską i po­szła. Nie chcia­łem, żeby się o mnie trosz­czy­ła, kie­dy by­łem tak roz­bi­ty emo­cjo­nal­nie.

– To do ju­tra – do­da­ła jesz­cze, jak­by się bała, że za­po­mnę. I wresz­cie po­szła.

Wy­pi­łem so­lid­ny łyk kawy, nie zwa­ża­jąc na to, że pa­rzy mi usta i gar­dło. Mia­łem mnó­stwo pa­pier­ko­wej ro­bo­ty i te­le­fo­nów do wy­ko­na­nia.

Tym­cza­sem le­d­wie drzwi za­mknę­ły się za Bla­ire, zno­wu ktoś za­pu­kał. Pod­nio­słem gło­wę, tłu­miąc prze­kleń­stwo ci­sną­ce mi się na usta.

– Pro­szę – po­wie­dzia­łem gło­śniej, niż było trze­ba.

Drzwi otwo­rzy­ły się po­wo­li i w szpa­rze uka­za­ła się twarz Rose.

– Prze­pra­szam, że prze­szka­dzam. Ja tyl­ko… chcia­łam po­wie­dzieć, że wró­ci­łam, i po­dzię­ko­wać za zro­zu­mie­nie w związ­ku z cho­ro­bą Fran­ny. Przez resz­tę ty­go­dnia będę pra­co­wać po go­dzi­nach.

Ła­twiej jest być bez­względ­nym, obo­jęt­nym sze­fem, kie­dy nie zna się szcze­gó­łów z oso­bi­ste­go ży­cia pod­wład­nych. Te­raz jed­nak wie­dzia­łem, że Rose jest sa­mot­ną mat­ką, a to, kur­de, wszyst­ko zmie­nia­ło. Była taka mło­da, a mimo to za­trzy­ma­ła dziec­ko i sama je wy­cho­wy­wa­ła. Zy­ska­ła tym mój sza­cu­nek.

Jej wiel­kie oczy za­mru­ga­ły za oku­la­ra­mi, a ja za­czą­łem się za­sta­na­wiać, jak wy­glą­da­ła­by bez oku­la­rów. W nich też była pięk­na, nie umia­łem so­bie wy­obra­zić, o ile sta­ła­by się atrak­cyj­niej­sza, gdy­by nie cho­wa­ła się za nimi.

– Cór­ka czu­je się już le­piej? – spy­ta­łem, za­nim zdą­ży­łem się po­wstrzy­mać.

Na­pię­cie Rose wy­raź­nie ze­lża­ło, uśmiech roz­ja­śnił jej twarz, a ja po­czu­łem ucisk w pier­si, jak wte­dy, kie­dy usły­sza­łem w kuch­ni jej śmiech. Po­ru­sza­ła we mnie ja­kąś czu­łą stru­nę.

– Tak, dzię­ku­ję. Czu­je się znacz­nie le­piej i już zno­wu może wy­cho­dzić z domu i się ba­wić – od­par­ła Rose to­nem peł­nym mi­ło­ści i ulgi. Ko­cha­ła cór­kę. Nie było co do tego żad­nych wąt­pli­wo­ści.

– To do­brze. Cie­szę się, że jej się po­pra­wi­ło. Nie przej­muj się nad­go­dzi­na­mi. Mo­żesz pra­co­wać w nor­mal­nym wy­mia­rze. Nie wy­da­je mi się, że­by­śmy mie­li aż ta­kie za­le­gło­ści.

– Okej – kiw­nę­ła gło­wą. – Czy mam zna­leźć Elle, żeby wy­zna­czy­ła mi za­ję­cia na dziś?

Elle by ją ze­żar­ła, więc po­trzą­sną­łem gło­wą. Co było śmiesz­ne, bo Elle wkrót­ce mia­ła zo­stać sze­fo­wą kel­ne­rek i Rose tak czy owak bę­dzie pod­le­gać jej bez­po­śred­nio. Nie mo­głem wiecz­nie chro­nić jej przed Elle, zresz­tą to nie po­win­no być, kur­de, ko­niecz­ne. Mu­sia­łem o to za­dbać. Elle nic nie wie­dzia­ła o ży­ciu Rose. Po­win­na jej od­pu­ścić.

– Idź to kuch­ni i po­móż Bra­do­wi. Przy­jął dziś nową do­sta­wę to­wa­ru. Dzi­siaj na lunch pra­cow­ni­cy kuch­ni przy­go­tu­ją część na­szych po­pi­so­wych dań, a ob­słu­ga spo­tka się w sali ja­dal­nej na de­gu­sta­cji, że­by­ście wszy­scy po­tra­fi­li opi­sać klien­tom każ­dą po­tra­wę.

– Tak jest – od­par­ła tro­chę zbyt szyb­ko, jak­by nie mo­gła się do­cze­kać, kie­dy się ode mnie uwol­ni, po czym wy­szła i za­mknę­ła za sobą drzwi, zo­sta­wia­jąc mnie sa­me­go.

.

.

.

…(fragment)…

Całość dostępna w wersji pełnej