W obcej skórze - ebook

Pięć lat wcześniej

ZANIM UDAŁO JEJ SIĘ dotrzeć do domu, zdążyli już otoczyć budynek kordonem. Nieznajomy w mundurze właśnie rozwija taśmę policyjną.

Marnie obserwuje jego metodyczną pracę z bezpiecznej kryjówki w samochodzie, lodowatymi palcami trzymając klucz w stacyjce, nie zgasiwszy silnika, by móc szybko uciec, odjechać i nie wracać…

Rozumie, że nie przedostanie się przez kordon policyjny, lecz wie też, że musi. Cokolwiek ją czeka w tym domu — a boi się, boi się tak bardzo, że bolą ją zęby — znajdują się tam również odpowiedzi. Musi się dostać do środka.

Gasi silnik i ściska w pięści kluczyki, ich zęby wbijają się boleśnie w jej palce. Zaczyna się trząść, jeszcze zanim wysiądzie z samochodu.

Karetka, przed domem stoi karetka, jednak cicho, bez syreny i świateł. Jej załoga jest w środku, nikt się nie śpieszy z wyjściem. To zły znak. Najwyraźniej można porzucić nadzieję, bo zdarzyło się najgorsze. Marnie ma mokrą twarz i wypatruje deszczu, jednak niebo jest czyste, szare, jakby ktoś naciągnął na nie plandekę. Nie ma deszczu, jest za to tępe, zgrzytliwe napięcie przed burzą.

Padało cały miesiąc. Podobnie jak reszta londyńczyków, przyzwyczaiła się; w schowku trzyma jedną parasolkę, w szufladzie biurka na komisariacie drugą, a jeszcze inną w torebce na ramieniu. Nie chciała moknąć w kolejce po kawę albo wychodząc ze stacji metra czy stercząc na miejscu zbrodni. „Zawsze bądź przygotowana” to żadne motto, to zwykły rozsądek. A przynajmniej kiedy możesz. Kiedy nie staje przed tobą coś tak ogromnego i potwornego, że boisz się podejść bliżej.

Szuka wzrokiem funkcjonariusza wspierającego.

I oto jest, we fluorescencyjnej kamizelce, stoi przy samochodzie taty, brązowym vauxhallu, źródle dumy i radości. Wóz zdaje się błyszczeć mimo braku słońca, podobnie jak szyby w oknach, oślepiając Marnie. Zupełnie jakby wszystko za policyjną taśmą było kruche, zrobione ze szkła. Nawet wiszący nad drzwiami kosz petunii. Kruchy, łamliwy.

Marnie stoi na chodniku, zęby jej dzwonią z zimna, i wie, że musi się dostać do środka, i wie, że nie może.

Znowu ma czternaście lat i nadzieję wślizgnąć się z powrotem do domu, nie budząc przy tym rodziców. Oczy pieką od maskary, w ustach sucho po tequili. Czuje się, jakby wąż wpełzł jej do butów i dusił stopy, aż omdlały. Nie ma czucia w nogach i ogarnia ją panika. Prędzej umrze, niż tam dotrze…

Otrząsa się ze wspomnień. Nie ma czternastu lat, lecz dwadzieścia osiem, i jest przerażona tym, co znajdzie po drugiej stronie policyjnej taśmy: ciszę oraz ten mroczny smród, który zostanie na jej ubraniach na wiele godzin, a na skórze jeszcze dłużej.

Zmusza się do skupienia myśli na czymś innym. Innej zbrodni, która nie zdołała jej pokonać, znacznie gorszej niż to, co czekało ją w domu. Albie Crane…

W jej myślach pojawia się Albie Crane. Bezdomny w podeszłym wieku, bez rodziny. Spalony żywcem w porcie przez dzieciaki naćpane najtańszymi dragami, zanim jeszcze zaczęło padać, kiedy wciąż było dość sucho, żeby stary płaszcz i sześć spłaszczonych kartonów paliły się całą noc, zostawiając po sobie lepką masę oskórowanych żeber i zwęglonej czaszki. Stary Albie Crane, po którym nikt nie płakał. Zmusiła się do powtórzenia tego kłamstwa: „Spał, kiedy to się stało”, jakby dało się przespać coś takiego. Wydawało jej się, że nie zobaczy i nie poczuje nic gorszego, ale potem Albiego Crane’a przebiły dwie ofiary pożaru domu, stopione w jedno przez ogień.

Funkcjonariusz wspierający jest dość młody, żeby mieć trądzik, ale to nie ma znaczenia. On tu dowodzi. Mógłby zatrzymać nawet naczelnika policji.

Taśma, wprawiona w ruch przez powiew powietrza albo przejeżdżające samochody, furkocze, fur-fur-fur.

Kątem oka Marnie zauważa panią Poole, sąsiadkę rodziców, jak stoi skulona na podwórku przed domem numer dwanaście. Pod wpływem szoku na jej twarzy wykwitły plamy, na ramionach trzyma foliowy koc, jednak nikt jej nie towarzyszy. Cała akcja rozgrywa się w budynku obok. Nikomu innemu nie stała się krzywda, inaczej policyjna taśma odgrodziłaby większy teren.

Zazwyczaj by ją to pocieszyło; byłoby znakiem, że niebezpieczeństwo się nie rozprzestrzeniło. Że jest prywatną sprawą ofiar.

Widząc Marnie, pani Poole wydaje zduszony jęk i zakrywa usta dłonią.

Marnie schyla się i przechodzi pod taśmą.

— Pani nie może tu wejść.

Z bliska trądzik wygląda jeszcze gorzej, jest żółto-czerwony. Chłopak zbliża się do niej, powaga funkcji dodaje mu dobre dziesięć centymetrów wzrostu.

Marnie wyciąga odznakę, zbyt późno przypominając sobie, że oprócz stopnia zdradza własne nazwisko. Rome, zupełnie tak jak właściciele domu. Sierżant Marnie Rome. Córeczka Grega i Lisy.

Ktoś kładzie jej wielką łapę na ramieniu i Marnie aż podskakuje.

Tim Welland, jej przełożony.

Teraz kobieta już ma pewność: jest tak źle, że gorzej być nie może.

— Sierżant Rome — mówi cicho. — Marnie.

Zwraca się do niej po imieniu. Jest gorzej, znacznie gorzej.

— Proszę. — Marnie chce po prostu dostać się do środka. Tutaj trzęsie się z zimna. — Panie inspektorze, proszę… — Przytrzymując ją za ramię, Welland prowadzi ją z powrotem w stronę taśmy, która ociera się o jej koszulkę. — Proszę…

Welland ma strup nad lewą brwią, zbyt wysoko, żeby to było zwykłe zacięcie się przy goleniu. Jest poszarpany i tworzy go kilka okręgów nałożonych na siebie jak tarcza na strzelnicy. Czerwone żyłki znaczą białka jego oczu. Wygląda na chorego. Wygląda staro.

— Proszę mnie wpuścić do środka — mówi Marnie. — Proszę. Chcę ich zobaczyć.

— Jeszcze nie. Jeszcze… nie.

Swoją niedźwiedzią łapą przytrzymuje ją w miejscu, jednak nie może jej powstrzymać przed patrzeniem przez ramię na wychodzącego z budynku technika, z zakrwawionymi kolanami białego kombinezonu i plastikową torebką trzymaną w wyciągniętej przed siebie ręce.

Nóż. Nóż do krojenia chleba, ze stalowymi ząbkami obklejonymi strzępkami czerwonej skóry.

Najpierw słychać niski odgłos protestu jakby zwierzęcia cierpiącego na chroniczny ból, a potem suchy, urywany szloch. Marnie nie może tego znieść, chce zakryć uszy, lecz może powinna raczej zasłonić usta, bo to z nich dobiega ten dźwięk.

Welland popycha ją w stronę krawężnika. Marnie walczy. Nie chce być tą osobą — tą, która pada na chodnik i płacze, która nie potrafi znieść pukania do drzwi, która pada i nigdy więcej się nie podnosi.

Ofiarą. Marnie nie będzie ofiarą.

— Proszę dać sobie chwilę, pani sierżant. — Ciężka dłoń Wellanda ląduje na jej karku. Marnie nie ma innego wyjścia, musi położyć głowę na kolanach. — Po prostu… daj sobie chwilę.1

Teraz

OD STRONY ULICY dom komisarz Marnie był wąski i elegancki, pokryty stiukiem. Noah Jake wyobrażał sobie, że w środku znalazłby proste, funkcjonalne meble. Drewniane okiennice, wazę udającą kamień, z pomarańczowymi kwiatami. Mieszkanie z dwoma pokojami i korytarzem, zgadywał Noah. Miał ochotę zajrzeć do środka, jednak nie chciał się narzucać. Zamiast tego położył ręce na kierownicy i czekał, patrząc, jak światło słoneczne przebija się przez chmury nad Londynem i pada na stiuk.

Czasami łatwo było pamiętać, że miasto powstało na masowych grobach po pladze. Nic nie było równe, nawet droga, pełna samochodów jadących z centrum na West End. Przeczytał gdzieś — zapewne w jednym z przewodników Dana — że Primrose Hill omal nie zostało ogromnym cmentarzyskiem; plany z dziewiętnastego wieku przewidywały w tym miejscu wielokondygnacyjną piramidę, wyższą niż katedra św. Pawła, mającą pomieścić pięć milionów zmarłych mieszkańców miasta. W tamtym okresie architekci mieli obsesję na punkcie starożytnego Egiptu, wszędzie wciskali hieroglify, kierując się radami powracających z wypraw podróżników. Dzisiaj nad miastem górowało obracające się London Eye, z osią niczym kościelna iglica.

Noah zerknął na zegarek, a potem na dom.

Drzwi wejściowe były ciemnoniebieskie i błyszczące, tak jak jej oczy. Drzwi z zamkiem antywłamaniowym. Jeszcze chwila i będzie spóźniona. Noah nigdy nie słyszał, żeby jej się to przytrafiło. Powinien zapukać? Nie, to byłoby wścibstwo. Niewiele zdołał dowiedzieć się na temat Marnie Rome w ciągu pięciu miesięcy wspólnej pracy, zdawał sobie jednak sprawę, że pani komisarz bardzo pilnuje swojej prywatności.

W każdym razie nie minęła minuta, kiedy otworzyły się niebieskie drzwi. Komisarz zeszła po schodach do samochodu, ubrana w ciemny garnitur i białą koszulę, ze skórzaną torbą w wytłaczane wzory. Wszystko w jej wizerunku było starannie dobrane, począwszy od krótkich rudych loków po buty na niskim obcasie.

Noah zerknął na fotel pasażera, chociaż wiedział, że jest czysty, a potem strzepał niewidoczny pył z rękawów marynarki; chciał zaprezentować się należycie. Wyciągnął rękę, żeby otworzyć drzwi przed pasażerką.

— Dobry.

— Dzień dobry. — Wślizgnęła się na fotel, stawiając torbę na podłodze. — Poszczęściło ci się z parkowaniem.

— Przyjechałem wcześniej, bo pomyślałem, że lepiej, żebyśmy się dzisiaj nie spóźnili.

— I słusznie.

Noah przekręcił kluczyk, ale poczekał, aż Marnie zapnie pas. Zauważyła to i uśmiechnęła się, a potem zapięła klamrę z przesadną dbałością.

— Bezpieczeństwo przede wszystkim.

Pół godziny później, kiedy patrzył na zdjęcia leżące na biurku ich przełożonego, inspektora Tima Wellanda, „bezpieczeństwo” było ostatnim słowem, jakie przychodziło Noahowi do głowy.

— Nasif Mirza. — Welland rzucał fotografie jedna po drugiej, jakby rozdawał karty. — Podejrzany w sprawie o brutalną napaść z bronią w ręku. Tą bronią był bułat, jeśli nie zdążyliście się jeszcze domyślić. — Zdjęcia upodabniały go do reżysera, który właśnie pokazuje rozrysowane kadry jakiegoś horroru. Pretensjonalnego filmu tylko dla dorosłych, z którego wycinają bardziej makabryczne sceny i wydają je tylko na DVD.

Marnie Rome sięgnęła po jedną z fotografii, przyjrzała jej się, a potem ją odłożyła. Noah trzymał ręce poza zasięgiem wzroku, pod blatem biurka.

— Właśnie patrzycie na to, co zostało z prawej ręki Lee Hurrana — oznajmił Welland.

A zostało coś żółtego, tłustego i poszarpanego. Bułat odciął dłoń Hurrana w nadgarstku. Nie poszło gładko; amputacja wymagała dwóch czy trzech ciosów, odsłonięty kawałek kości był potrzaskany od siły uderzeń.

Palce Noaha zrobiły się mokre od potu. W biurze Wellanda było duszno i gorąco; Tim, w trakcie remisji raka skóry, okrągły rok podkręcał ogrzewanie. Nieczuły na wysoką temperaturę, nigdy się nie pocił. Podobnie Marnie Rome. Noah zerknął na nią i zobaczył świeży materiał bluzki, suchą skórę szyi. Tymczasem u niego kropla potu spływała powoli między łopatkami, łaskocząc go.

— Hurran nie chce zeznawać. Podobno boi się, że straci drugą dłoń, a może nawet jaja. — Welland kiwnął na zdjęcia. — Nasif nie jest zbytnio wybredny, jeśli chodzi o odcinanie części ciała.

— Hurran jest w szpitalu. — Marnie szybko omiotła wzrokiem leżące na biurku zdjęcia. — Lekarze sprawdzają, czy nie doszło do infekcji. W ranie było mnóstwo brudu… Może Hurran poczuje się bezpieczniej, kiedy wróci do domu.

— Domu, czyli tej dziury, gdzie go znaleźli? Nie liczyłbym na to.

— Mamy bułat. Z odciskami palców Mirzy. To nie wystarczy?

— Ani trochę. Koronna Służba Prokuratorska — Welland wymówił każdą sylabę z niesmakiem — potrzebuje więcej dowodów, zanim wniosą oskarżenie. Najwyraźniej ten… obiad dla psa to za mało.

Marnie chwyciła najgorsze ze zdjęć, żeby mu się przyjrzeć. Noah żałował, że nie jest dość twardy, żeby łatwo znosić tę część pracy. Zbyt często czuł obrzydzenie, musiał się przyzwyczaić do takich widoków. Takich widoków jak…

Jak odcięta, na wpół zjedzona dłoń Lee Hurrana. Dorwały się do niej szczury albo bezdomny kot. Nie znaleźli jej w magazynie, gdzie dokonano napaści. Nasif Mirza — albo ktoś inny — przerzucił ją na drugą stronę ściany, gdzie znajdowało się nielegalne wysypisko.

— Ayana Mirza… — zaczęła Marnie.

— Prokuratura chce jej zeznań — przerwał podkomendnej Welland — na temat wybuchowego temperamentu brata. A najlepiej, żeby w ogóle doniosła na niego za to, co jej zrobił.

— Możemy go aresztować bez zeznań siostry.

— Za to? — Welland pokazał na zdjęcia. — Czy to drugie?

Noah wolał nie myśleć o tamtym zdarzeniu; o tym, co Nasif Mirza zrobił Ayanie w ich rodzinnym domu. Fotografie na wpół zjedzonej dłoni Hurrana były wystarczająco paskudne.

Ani on, ani Marnie nie mieli okazji poznać dziewczyny. Przejęli sprawę z innego wydziału z powodu niedawnych cięć budżetowych.

— Prokuratura źle ocenia szanse na doprowadzenie Nasifa przed sąd — oznajmił Welland. — Na bułacie były inne odciski, ktoś mógł ukraść broń, bla, bla, bla. Ich zdaniem zeznania Ayany mogą przeważyć szalę. Dziewczyna jest chodzącym dowodem na brutalność brata. Nie ma wątpliwości, że świetnie wypadnie w sądzie.

— I nie uważają, że to nękanie ofiary?

— Są ostrożni, komisarz Rome. A oboje dobrze wiemy, co się dzieje, kiedy prokuratura robi się ostrożna.

— Wiem, co się stało Ayanie. — Oczy Marnie pociemniały. — Zresztą to nie był tylko Nasif. Wszyscy trzej bracia dziewczyny brali w tym udział.

— To, co się czasami dzieje w rodzinach… — Welland skrzywił się, jakby powiedział coś nietaktownego. Szybko odwrócił wzrok od Marnie.

Wzruszyła ramionami.

— Można na tym zarobić, gdy się jest psychiatrą.

Noah odniósł wrażenie, że coś mu umknęło, jakby nie dosłyszał czegoś ważnego. Od tego gorąca gotował mu się mózg. Jak Welland mógł pracować w takich warunkach?

— Doradzam ostrożność. Dziewczyna boi się, że bracia mogliby ją odnaleźć. Ukrywa się… — Welland zerknął w notatki.

— W ośrodku dla ofiar przemocy w Finchley — podpowiedziała Marnie. — Rozmawiałam z Edem Bellokiem.

— Tak, Finchley. — Welland kiwnął głową. — Co Ed ma do powiedzenia na jej temat?

Ed Belloc pracował w biurze wsparcia ofiar przemocy. Noah go nie poznał, lecz sądząc po tym, co mówiła o nim Marnie, był dobrym człowiekiem, wykonującym trudną pracę. Pomógł policji odnaleźć Ayanę Mirzę po ucieczce z domu.

— Będzie chciała uniknąć zakłócenia spokoju ośrodka — zauważyła Marnie — i nie zaryzykuje utraty miejsca w nim. Nie ma zbyt wielu opcji, nie stać jej na wynajem mieszkania. Jeśli znajdzie pracę albo zgłosi się po zasiłek, jej bracia mogliby ją wyśledzić poprzez numer ubezpieczenia społecznego. Dlatego… dziewczyna próbuje pozostać osobą zaginioną.

Welland kiwnął głową i wstał z krzesła.

— Sierżancie Jake, na pewno chce pan teraz sprawdzić pocztę. Komisarz Rome, mogę na słówko?

Marnie poczekała na wyjście Noaha z biura, wiedząc, co ją teraz czeka. Położyła ręce na kolanach, próbując w ten sposób powstrzymać się przed wierceniem. Opuszki palców kleiły się od dotykania zdjęć; chciała się umyć. Nie pomagały też warunki panujące w biurze Wellanda, przywodzące na myśl saunę. Mogła się założyć, że Noah właśnie brał zimny prysznic w łazience na komisariacie.

Kiedy zostali sami, Welland odchylił się i podparł brodę kciukami.

— Jak się pani czuje?

W świetle jarzeniówek kopuła jego czaszki była błyszcząca i piegowata. Twarz, pozbawiona rzęs i brwi, wydawała się naga. Otwarta. Świetna do wyciągania zeznań. Nowotwór omal nie pozbawił go oka. Chociaż od dwóch lat rak pozostawał w remisji, jego skóra wciąż nosiła oznaki choroby, przez co oko pozostawało ponuro odsłonięte, a ci, którzy nie znali historii Wellanda, jego walki, żartowali, że śpi z jednym okiem otwartym.

— Nic mi nie jest. — Posłała uśmiech na drugi koniec biurka. Światło odbijało się od błyszczących na blacie zdjęć. Ślady zębów na martwej dłoni Lee Hurrana. Zastanawiała się, czy prosił, żeby mu ją pokazano. Czy Hurran chciał na nią spojrzeć, wiedząc, że chirurdzy nie mieli szans jej przyszyć? Zanim ją odnaleziono, długo leżała martwa.

— Nic mi nie jest — powtórzyła.

Welland przyglądał się jej twarzy, szukając innej odpowiedzi. Część z jego zachowań, jak się domyślała, było zwyczajnym skreślaniem kolejnych pozycji z listy zadań. Sto pierwsza zasada zarządzania ludźmi: „Okaż swoim podwładnym troskę, zwłaszcza w kryzysowych sytuacjach”. Nie sprawiało mu to żadnej przyjemności.

— Może i doskonale udaję pozbawionego uczuć chama, ale wiem, jaki mamy dzień.

— Piątek — odparła i uśmiechnęła się.

Kiwnął głową na kalendarz wiszący na ścianie. Zdjęcia mostów. Welland uwielbiał mosty. Na marzec wybrano ten zwijany nad Paddington Basin. Wyglądał jak kołowrotek dla chomika giganta.

— Jutro… minie pięć lat, co do dnia. Jak sobie z tym radzisz?

— Nie licząc — rzuciła Marnie.

Nie licząc, nie wspominając. Nie rozmawiając o tym.

— Ale wciąż go odwiedzasz.

— Tak. — Nigdy nie ukrywała swoich wizyt, pewna, że Welland i tak by się o nich dowiedział; detektywi zajmujący się morderstwami nie mogą ot tak pojawiać się w poprawczaku, nie uruchamiając kilku alarmów w systemie. — Jutro też.

— Jutro — powtórzył Welland. — W rocznicę.

— Zaklepałam ten termin już dawno. Nie zamierzam kupować baloników. — Uśmiech bolał, ale postanowiła go utrzymać. — Jeśli to miał pan na myśli.

— Oczywiście, że nie miałem na myśli baloników. Chodziło mi o to, co zrobił. Co zrobił pięć lat temu…

— Pięć lat to szmat czasu. — Sięgnęła po zdjęcie odciętej dłoni Hurrana i udawała, że znowu mu się przygląda. Przynajmniej teraz mogła przestać się uśmiechać. — Dla niego. Pięć lat to szmat czasu dla Stephena.

— To i tak za krótko — warknął Welland, a potem chrząknął. — Pani komisarz… Marnie. — Skrzywił się. Nie lubił zwracać się do podwładnych po imieniu. Już pięć lat temu, przed domem jej rodziców, miał z tym problem, kiedy mówił do niej per Marnie i obejmował ją.

Postanowiła oszczędzić mu tych nieprzyjemności.

— Mam zadanie do wykonania — oznajmiła, wstając. — Muszę załatwić prokuraturze te zeznania, prawda?

Welland wyraźnie poczuł ulgę. Znowu odchylił się na fotelu, uwalniając palce, by otrzeć twarz, której skóra po wielu operacjach pozostawała nieustannie napięta.

— Jasne.2

W FINCHLEY słońce przegrało potyczkę z chmurami.

Ośrodek dla kobiet będących ofiarami przemocy okazał się brązowym budynkiem z betonu, wpuszczonym nisko w ziemię, z dachem napuchniętym od zbyt wielu warstw papy. Przed fasadą ustawiono rusztowanie, czerwono-biała taśma upodabniała metalowe rozpórki do tradycyjnych reklam golibrodów. Wybrzuszona przez deszcz cienka warstwa folii otaczała krawędź dachu. Każde okno zostało zasłonięte, przez co budynek łatwo byłoby pomylić z ruiną, miejscem przeznaczonym do rozbiórki.

— Pierwsze wrażenie? — zapytała Marnie, gasząc silnik. — Nie mogę powiedzieć, żeby ujmował mnie ten szyk prefabrykatów.

— To poważny kandydat na najbardziej przygnębiające miejsce, jakie kiedykolwiek widziałem. — Noah popatrzył przez przednią szybę. — Może w środku wygląda lepiej…

— Tak twierdzi Ed. Przynajmniej w odniesieniu do większości innych ośrodków. — Marnie wysiadła z samochodu. — Nie jestem pewna, czy ten też miał na myśli.

Noah poszedł jej śladem. Podmuchy powietrza wywoływane przez ruch uliczny szarpały folią, a jej szum przypominał tarcie ziarenek piasku o podeszwy butów. Od rusztowania bił zapach rozgrzanego metalu. Na ścieżce prowadzącej do wejścia ziały dziury w miejscach, gdzie odstawiono fuszerkę przy wylewaniu asfaltu. Prawdziwa ruina.

— Co robią na dachu? — zapytał Noah.

— Nie mam pojęcia. Może przecieka. — Marnie stanęła, przyglądając się zasłoniętym oknom ośrodka. — Wyobraź sobie takie życie, bez śladu. Ja bym chyba nie dała rady. A ty?

— Gdybym znalazł się w dramatycznej sytuacji, może. Gdybym nie miał innego wyjścia.

— Tak, w dramatycznej sytuacji. — Potarła dłonią kark. — Jeśli właśnie tutaj Ayana Mirza czuje się bezpieczna, musimy to uszanować. Jeśli uda nam się ją przekonać do zeznawania przeciwko braciom, super. Ale musimy być delikatni.

Noah kiwnął głową. Nad nimi szare chmury przepuszczały pojedyncze promienie słońca.

— Zbiera się na deszcz — zauważył. — Mam nadzieję, że dobrze zabezpieczyli dach.

— To nie zwykły deszcz. — Marnie spojrzała na niebo. — To burza. Nie czujesz jej zapachu?

Powietrze wewnątrz wydawało się suche, naelektryzowane. Cisza panująca w ośrodku była sztuczna. Niegodna zaufania. Marnie spięła się, zerkając do tyłu na drzwi, które się za nimi zamknęły.

— Co z ochroną?

Cyklopowe oko kamery monitoringu, zainstalowanej na zewnątrz, odbijało ich twarze w pomniejszeniu. Marnie pokazała swoją legitymację, chociaż nikt o nią nie prosił.

— Drzwi były tylko zatrzaśnięte — powiedział Noah. — Prawda?

— Tak. — Komisarz Rome stała, wsłuchując się w ciszę.

— Może wyprowadzili wszystkich z budynku na czas remontu dachu.

— Ed twierdzi co innego. Mają tu swojego pracownika, w dni robocze od dziewiątej do siedemnastej. Ktoś powinien mieć nad wszystkim pieczę. Chodźmy.

Ruszyli pustym korytarzem, który pachniał zatęchłym dymem papierosowym, talkiem i mlekiem. Na samym końcu znajdowało się wyjście ewakuacyjne, zamknięte. Cisza była jeszcze bardziej wyraźna.

Noah potarł zmarznięte palce. Nie chodziło tylko o tę ciszę; wszystko tu wydawało się niepokojące, jakby ktoś zastawił na nich pułapkę albo…

Z prawej strony dobiegł ich krzyk.

Marnie Rome zaczęła biec.

Noah deptał jej po piętach, czując, jak na jego karku pojawia się gęsia skórka.

Ciąg dalszy w wersji pełnej