Facebook - konwersja
Czytaj fragment
Pobierz fragment

Ocena własna sprawności fizycznej członków kadry narodowej karate - ebook

Wydawnictwo:
Data wydania:
24 września 2014
Format ebooka:
EPUB
Format EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie. Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu. Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
, MOBI
Format MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu. Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
(2w1)
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego, który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego, który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
14,90

Ocena własna sprawności fizycznej członków kadry narodowej karate - ebook

Mateusz Zarzecki w książce "Ocena własna sprawności fizycznej członków kadry narodowej karate” dokonał przeglądu literatury i przedstawił w skrócie historię karate jako sztuki walki, ale także prężnie rozwijającej się dyscypliny sportowej. Zwrócił uwagę na charakterystyczne okresy rozwoju karate: hinduski, chiński, okinawski , japoński i ogólnoświatowy. Przedstawił pojęcie sprawności fizycznej, a także omówił najważniejsze typy koncepcji sprawności fizycznej: mechanistyczno - biologiczny, behawioralno - kulturowy, motoryczny, fizjologiczno - medyczny.

W pracy tej zostały omówione także pojęcia motoryczności i zdolności motorycznych. Przedstawiono definicje i komponenty istotnych z punktu widzenia dyscypliny karate cech motorycznych, w których zdolności te się przejawiają. W części badawczej użyto kwestionariusza ankiety jako narzędzia do zbadania oceny własnej sprawności fizycznej (w ujęciu motorycznym) członków kadry narodowej karate.

Zawodnicy najwyżej oceniają swoją koordynację ruchową, natomiast najniżej siłę. Mężczyźni wyżej od kobiet ocenili wszystkie komponenty sprawności fizycznej z wyjątkiem gibkości. Kobiety wyżej oceniły swoją sprawność fizyczną ogólną od mężczyzn. Członkowie kadry narodowej wyżej oceniają swoją sprawność fizyczną ogólną od większości jej poszczególnych składowych.

Kategoria: Popularnonaukowe
Zabezpieczenie: Watermark
Watermark
Watermarkowanie polega na znakowaniu plików wewnątrz treści, dzięki czemu możliwe jest rozpoznanie unikatowej licencji transakcyjnej Użytkownika. E-książki zabezpieczone watermarkiem można odczytywać na wszystkich urządzeniach odtwarzających wybrany format (czytniki, tablety, smartfony). Nie ma również ograniczeń liczby licencji oraz istnieje możliwość swobodnego przenoszenia plików między urządzeniami. Pliki z watermarkiem są kompatybilne z popularnymi programami do odczytywania ebooków, jak np. Calibre oraz aplikacjami na urządzenia mobilne na takie platformy jak iOS oraz Android.
ISBN: 978-83-7900-245-0
Rozmiar pliku: 932 KB

FRAGMENT KSIĄŻKI

I. STRESZCZENIE

W niniejszej pracy dokonano przeglądu literatury i przedstawiono w skrócie historię karate jako sztuki walki, ale także prężnie rozwijającej się dyscypliny sportowej. Zwrócono uwagę na charakterystyczne okresy rozwoju karate: hinduski, chiński, okinawski, japoński i ogólnoświatowy.

Przedstawiono pojęcie sprawności fizycznej, a także omówiono najważniejsze typy koncepcji sprawności fizycznej: mechanistyczno - biologiczny, behawioralno - kulturowy, motoryczny, fizjologiczno - medyczny. Zostały omówione także pojęcia: motoryczności i zdolności motorycznych. Przedstawiono definicje i komponenty istotnych z punktu widzenia dyscypliny karate cech motorycznych, w których zdolności te się przejawiają.

W części badawczej użyto kwestionariusza ankiety, jako narzędzia do zbadania oceny własnej sprawności fizycznej (w ujęciu motorycznym) członków kadry narodowej karate. Zawodnicy najwyżej oceniają swoją koordynację ruchową, natomiast najniżej siłę. Mężczyźni wyżej od kobiet ocenili wszystkie komponenty sprawności fizycznej z wyjątkiem gibkości. Kobiety wyżej oceniły swoją sprawność fizyczna ogólną od mężczyzn.

Członkowie kadry narodowej wyżej oceniają swoją sprawność fizyczną ogólną od większości jej poszczególnych składowych.

II. WSTĘP

2.1. Uzasadnienie wyboru tematu

Rodowód karate związany jest z działaniami wojennymi, lecz z upływem lat przekształciło się w sztukę walki, której celem nadrzędnym jest wychowanie w duchu pracowitości i szacunku dla drugiego człowieka (w tym również przeciwnika). Karate z biegiem czasu przekształciło się w sport uprawiany przez rzeszę ludzi na sześciu kontynentach. W karate, podobnie jak w wielu innych dyscyplinach i konkurencjach sportowych, sprawność fizyczna odgrywa kluczowa rolę. Wysoki poziom poszczególnych elementów sprawności fizycznej bardzo często decyduje o przebiegu i wyniku rywalizacji sportowej, dlatego jest to sfera wymagająca szczególnej uwagi trenerów i zawodników.

Z środowiskiem karate jestem związany od wielu lat, jako pasjonat, czynny zawodnik, ale także i sędzia. Problematyka sprawności fizycznej nie jest mi obca, dlatego w swojej pracy zdecydowałem się spojrzeć na nią przez pryzmat uprawianej przeze mnie dyscypliny.

2.2. Cel pracy

Głównym celem mojej pracy jest przybliżenie historii karate i przedstawienie tematyki sprawności fizycznej, ale także próba odpowiedzi na następujące pytania:

1. Jakie cechy motoryczne są najwyżej oceniane przez członków kadry narodowej karate?
2. Jakie cechy są wyżej ocenione przez kadrowiczów-mężczyzn, a jakie przez przedstawicielki płci żeńskiej?
3. Jak zawodnicy oceniają swoją sprawność fizyczną ogólną?

III. Historia Karate

3.1. Powstanie karate

Karate powstało kilka wieków temu na wyspie Okinawa, która przynależy do archipelagu Ryukyu. Było wersją miejscowej adaptacji sztuk walki wywodzących się z terenu Chin (dzisiaj zwanych wu-shu).

Prawdą jest to, że jednym z podstawowych celów karate było rzeczywiście unieszkodliwienie przeciwnika jednym ciosem pięści lub kopnięciem, jednak nawet starożytni praktycy ponad techniki stawiali duchowe aspekty swej sztuki Trening to ćwiczenie ciała i umysłu, ale i traktowanie przeciwnika z należnym mu szacunkiem i respektem.

Rodowód tej oryginalnej sztuki jest jednak bardzo stary i sięga co najmniej dwóch tysiącleci. W historii rozwoju karate należy wyróżnić pięć charakterystycznych okresów.

3.2.Okres hinduski

Są to odległe czasu historii karate sięgające tysięcy lat wstecz. Nie są poddawane weryfikacji historycznej z powodu braku wiarygodnych dowodów. Oparte są na legendach, przekazach ustnych i przypuszczeniach.

Podobno wojownicy z klasy kshantriya praktykowali sztukę walki wręcz, a wspomina o tym Sutra Lotosu. Istnieją też przekazy o vajramushti, wojownikach z zaciśniętymi pięściami, którzy hartowali swe dłonie poprzez uderzenia w kamienne płyty i polewanie ich mlekiem (co miało też symbolikę religijną). Hindusem był także Bodhidharma (Daruma), legendarny mnich, który na przełomie V i VI stulecia naszej ery przybył do Chin i osiadł w klasztorze Shaolin, gdzie zapoczątkował oryginalny odłam buddyzmu zen. Praktyka zen polegała na życiu w ubóstwie i milczącej medytacji w pozycji siedzącej, a w celu wzmocnienia mnichów i utrzymania ich w dobrej kondycji psychicznej i fizycznej Daruma wdrożył zestaw ćwiczeń, który do tradycji przeszedł pod nazwą "Osiemnastu rąk Lo-han". Większość stylów wu-shu wiąże początki swego istnienia z klasztorem Shaolin.

3.3. Okres chiński

Argumentem, który w sposób najbardziej poważny i wiarygodny przemawia za chińskim rodowodem karate jest sama nazwa tej sztuki walki. Do końca lat dwudziestych XX wieku karate zapisywano za pomocą dwóch ideogramów: kara - co znaczyło chińskie, konkretnie z czasów dynastii Tang (618-907 n.e.) i te - ręce. W czasach narastających procesów nacjonalizacyjnych w Japonii, ale także pod wpływem japońskich mistrzów, zamieniono pierwszy ideogram na homonim kara - puste (wymawiano tę nazwę w taki sam sposób, lecz inaczej zapisywano).

Dynastia Ming (1368 - 1644 n.e.) dała światu sztuk walki jedną z najważniejszych ksiąg z zakresu taktyki i sztuk walki - Wu Pei Chih. Okres bezpośrednio po jej upadku to czasy uchodźców politycznych chroniących się w klasztorach, gdzie ćwiczono i rozwijano sztuki walki. Z klasztorami i mnichami związanych jest dużo przekazów o założycielach różnych szkół kung-fu i chińskiego boksu. Stopień wtajemniczenia adeptów kung-fu przebiegał równolegle z weryfikowaniem ich progresu w sztuce walki, według legend trzeba było pokonywać tory przeszkód takie jak tunele z atakującymi mechanicznymi manekinami, zapadnie, ruchome worki itp. Historia nie oszczędziła klasztoru Shaolin w prowincji Honan, który został splądrowany i zburzony a mnisi zabici (choć legenda mówi o mniszce-mistrzyni kung-fu, która się uratowała i później utworzyła styl modliszki). Okres Tsing (1644 - 1911) był czasem, kiedy rozwinęło się wiele stylów kung-fu. Ich sklasyfikowanie jest skomplikowane z tego względu, że był to czas burzliwy, a mistrzowie często stojący na czele grup powstańczych zmuszeni byli do ukrywania się. Duża ich cześć uciekła na Tajwan, a po podbiciu przez Mandżurów tej wyspy-na Okinawę. Po raz ostatni praktykujący kung-fu dali o sobie znać podczas "powstania bokserów" w 1900 r., kiedy przynależący do tajnych związków takich jak "Wielkie Pięści" podjęli walkę i z armią europejską.

W klasyfikacji chińskich sztuk walki wręcz, w zależności od przyjętych kryteriów, wyróżnia się style wewnętrzne (związane z rozwijaniem siły wewnętrznej i spektakularnych technik ataku punktów witalnych, nacisków) i zewnętrzne (stawiające na siłę fizyczną i dynamikę), style południowe i północne (podział geograficzny), style wzorujące się za zachowaniu zwierząt, często mitycznych (styl smoka, tygrysa, węża, małpy, żurawia itd.).

3.4. Okres okinawski

Okinawa była wyspą, na której ścierały się wpływy kontynentalne (głównie chińskie) i wpływy pochodzące z głównych wysp Japonii. Zapoznanie się z elementami obcych kultur umożliwił Okinawczykom prężnie rozwijający się handel oraz rybołówstwo. Już w połowie XIV wieku cesarz chiński wysłał na Okinawę, w celu przekazania wiedzy rzemieślniczej i artystycznej, 36 rodzin, które tam osiadły. Zagrożeniem dla mieszkańców Okinawy byli piraci, zaborczy samurajowie z Kyushu, a także wizyty Tajwańczyków i rozmaite intrygi natury politycznej prowadzone przez większych i silniejszych sąsiadów. Król Okinawy Sho Hashi wydał w tych niespokojnych czasach surowy zakaz posiadania broni, aby ukrócić walki na wyspie (która często dzieliła się na kilka księstw wojujących ze sobą). Po podbiciu Okinawy przez klan Shimazu w roku 1609, Japończycy potwierdzili edyktem zakaz posiadania broni. Dla wielu Okinawczyków była to prawdziwa okupacja. I tak zaczęto uczyć się walki bez broni (karate) oraz tej z wykorzystaniem przedmiotów codziennego użytku (kobudo). Po upadku dynastii Ming uchodźcy z Chin i Tajwanu eksperci kung-fu dotarli na Okinawę i przekazywali swoje umiejętności, wiedzę i doświadczenia. Ćwiczono, zachowując tajemnicę (głównie w nocy). Wiedzę i umiejętności przekazywano z mistrza na ucznia i z ojca na syna za pomocą kata, czyli tzw. walki z cieniem. Mistrzowie tworzyli nowe kata i ćwiczyli te powstałe w przeszłości, aż do wypracowania unikalnego i efektywnego sposobu walki podporządkowanego regule ikken hisatsu, czyli zabicia jednym uderzeniem. Stopniowo karate przestało być praktykowane w tajemnicy; ćwiczono je ze względu na poszanowanie tradycji oraz podtrzymywanie tężyzny fizycznej.

W rozwoju okinawskiego karate (zwanego przez niektórych tode, śmiertelne ręce) wyróżnić można dwa kierunki: dynamiczny, szybki shorin-ryu i siłowy, preferujący walkę w krótszym dystansie shorei-ryu. Stopniowo powstały szkoły karate skupiające mistrzów wokół jakiegoś miasta, które nazywano te - ręce: Shuri-te, Tomari-te, Naha-te. W Shuri-te dominowały wpływy zwrotnego shorin-ryu, w Tomari-te połączono w pełni shorin-ryu z twardym shorei-ryu, Naha-te wywodziło się z idei shorei-ryu. Ta ostatnia szkoła ma najkrótszą historię, ponieważ ukształtowała się dopiero na przełomie XIX i XX wieku z chińskich sztuk walki. Mówiąc o okinawskim karate, należy wspomnieć o największych mistrzach. Pierwszy z nich to Sakugawa. Jego wkład w rozwój karate i kobudo jest ogromny. Żył na przełomie XVIII i XIX wieku, wiele lat przebywał w Chinach i jest twórcą wielu kata, z których najsłynniejsze to kata bo (walka długim kijem). Uczniem Sakugawy, jak i chińskiego attache wojskowego na Okinawie, Kushanku był Sokon Matsumura uważany za twórcę Shuri-te. Jego najsłynniejsi uczniowie to: Itosu, Kyan, Motobu, Chibana. Stopniowo nastąpiło odejście od tradycji w kierunku współczesności. Dwóch wielkich mistrzów karate przełomu XIX i XX wieku uratowało tę sztukę od zapomnienia i przyczyniło się do jej progresji: Yasutsune Itosu z Shuri-te oraz Kanryo Higaonna z Naha-te. Itosu, wprowadził naukę karate do szkół Okinawy i opracował w pierwszych latach naszego wieku pięć kata szkoleniowych Pinan (Heian), które stanowią podstawę nauczania w większości współczesnych stylów karate. Stworzył nowe kata i opracował też nowe wersje tych, które występowały w przeszłości. Higaonna, przyjaciel Itosu, był instruktorem karate rodziny królewskiej Okinawy, studiował wiele lat różne style w Chinach, rozwinął Naha-te. Po włączeniu nauki karate do systemu edukacji fizycznej w szkołach i w policji, do czego przyczynili się głównie wspomniani dwaj mistrzowie, wieści o karate zaczęły wychodzić na zewnątrz i przenikać do Tokio.

3.5. Okres japoński

Okres japoński trwa od roku 1922, kiedy to Gichin Funakoshi (1868 - 1957), uczeń mistrzów Azato i Itosu przeprowadził publiczną prezentacje karate w stolicy Japonii. Spotkała się ona z olbrzymim zainteresowaniem. Funakoshi nie powrócił na Okinawę, lecz pozostał w Tokio, aby nauczać i rozpowszechniać karate. Dołączenie karate do japońskich sztuk walki budo zawdzięczamy jego nauczaniu. Pierwszy w Tokio dom do treningów - dojo nazwano Shotokan. Nazwa wiąże się z literackim pseudonimem mistrza Funakshiego, pod którym tworzył poezję. Nazwą Shotokan określa się dziś najliczniej reprezentowany styl karate na świecie. Twórca judo, sławny Jigoro Kano zaprosił Funakoshiego do Kodokanu. Okazywał

Rys. 1. Ideogramy kara-te-do oznaczające drogę pustej pięści.

fascynację karate do tego stopnia, że niektóre techniki zaczerpnięte z tej sztuki walki dołączył do judo. W następstwie udanej działalności Funakoshiego na główne wyspy Japonii przybywali kolejni mistrzowie wywodzący się z Okinawy: Chojun Miyagi (założyciel Goju-ryu) i Kenwa Mabuni (twórca Shito-ryu) W 1935 r. jeden z uczniów Funakoshiego Hironori Ohtsuka założył Wado-ryu.. Karate rozwinęło się w latach trzydziestych w całej Japonii najpierw na uniwersytetach, później w ośrodkach militarnych. Dokonano zmian nazw kata na czysto japońskie, uproszczono i usystematyzowano ich ruchy, zmieniono szereg pozycji, zaczęto ćwiczyć praktyczne zastosowanie kata, ćwiczono aranżowaną walkę, a następnie wolną walkę. Wymienieni twórcy czterech wielkich stylów karate rozwijali techniki kumite - walki sparingowej. Miyagi oraz Gogen Yamaguchi, wprowadzili bunkai, czyli interpretację poszczególnych ruchów kata. Syn Funakoshiego-Yoshitaka stworzył podstawy tradycyjnego kumite (kihon kumite), natomiast Ohtsuka rozwinął to w cały system yakusoku kumite. Adeptom karate, zwłaszcza tym młodym przestało wystarczać praktykowanie kata, tradycyjny sposób nauki karate na Okinawie. Biorąc przykład z judo myślano o sportowym aspekcie karate. Gichin Funakoshi i większość starych okinawskich mistrzów byli temu przeciwni. Uważali, to za działanie niebezpieczne, które może zaszkodzić psychice karateków. Pod koniec życia Funakoshi został prezydentem Japan Karate

Rys. 2. Gishin Funakoshi- założyciel stylu karate shotokan.

Association. Jest duże prawdopodobieństwo, że nie zdawał sobie sprawy, że organizacja ta została stworzona głównie dla przekształcenia karate w sport. W roku jego śmierci po raz pierwszy rozegrano mistrzostwa Japonii.

Japoński okres rozwoju karate przyniósł, na wzór innych sztuk podział na stopnie uczniowskie kyu oraz mistrzowskie dan. Był to istotny krok w usystematyzowaniu wiedzy karate, która na Okinawie nie była spisywana. Rok 1964 wydawał się bardzo ważny dla rozwoju karate. W trakcie igrzysk olimpijskich w Tokio po raz pierwszy rozdano medale olimpijskie w judo i dano nadzieję przedstawicielom karate na dołączenie do grona dyscyplin olimpijskich, pod warunkiem unifikacji przepisów walki.

Zapraszamy do skorzystania z oferty naszego wydawnictwa.

Wydawnictwo Psychoskok

mniej..

BESTSELLERY

Kategorie: