Z odczytem - ebook

Do ja­kiej gra­ni­cy roz­pa­sa­nia oświa­to­we­go do­szły nie­któ­re lu­bel­skie ży­wio­ły, naj­le­piej za­świad­czy fakt, że prze­stał im już wy­star­czać od­czyt, któ­ry się po­czci­wym, sta­rym oby­cza­jem, po jed­no­ra­zo­wym skom­pi­lo­wa­niu, ob­wo­zi­ło z miej­sca na miej­sce. Ży­wio­ły po­czę­ły żą­dać…

W dniu, któ­re­go data nie jest zno­wu tak da­le­ce waż­ną, żeby ją aż dru­kiem ogła­szać, otrzy­mu­je pan Ry­zio kart­kę, pi­sa­ną, mi­ra­bi­le dic­tu! po­praw­ną i tak or­to­gra­ficz­ną pol­sz­czy­zną, że mo­gła­by, i po­nie­kąd win­na, na­wet w sfe­rze ren­ciar­sko-rol­nej zna­leźć za­sto­so­wa­nie, z żą­da­niem od­czy­tu na ta­kie a ta­kie po­po­łu­dnie nie­dziel­ne – oraz z po­da­niem te­ma­tu

„Po­trzeb­ny nam jest od­czyt na te­mat «Dola chło­pów pol­skich w koń­cu XVIII stu­le­cia», w tym ro­dza­ju, jak to już pan­na Wła­dy­sła­wa itd. Pro­si­my naj­uprzej­miej itd. Fur­man­ka o go­dzi­nie itd”.

Pan Ry­zio spo­sęp­niał.

Ła­two ci jest, drob­na jed­nost­ko rol­na z Za­ga­ja, na­pi­sać or­to­gra­ficz­nie list, po­dać ty­tuł, wy­ra­zić uprzej­mo­ści, pod swym ma­ło­rol­nym na­zwi­skiem wy­wi­nąć za­krę­tas, któ­ry by mógł uczy­nić za­dość po­czu­ciu god­no­ści po­sła do Dumy, ale w parę dni zbu­do­wać od­czyt, zna­leźć od­po­wied­nie kli­sze do la­tar­ni…

– Skąd­że wziąć kli­sze? – wy­krzyk­nął pan Ry­zio. – Gdzież ja mam Ka­lin­kę, Smo­leń­skie­go, Ko­rzo­na, gdzież mam Go­rzyc­kie­go albo ja­kie­go­kol-
wiek in­ne­go? Nic nie mam! Sie­dzę na tym pust­ko­wiu i wyję w ot­chłań jak wilk za górą…