Odludki i poeta - ebook

AKT PIERW­SZY

Sce­na pierw­sza

Sala; drzwi nu­me­ro­wa­ne; sto­li­ki po obu stro­nach.

Kap­ka, Zu­zia.

Zu­zia przy sto­li­ku czy­ta z wiel­ką uwa­gą re­ko­pism.

KAP­KA

za drzwia­mi

Kawa pod nu­mer czwar­ty! na salę her­ba­ta!

Jest tam kto! aj, śmie­tan­ka! aj! tam­że do kata!

Jest tam kto! Zu­ziu! Zu­ziu!

wbie­ga trze­piac pal­ta­mi, po­strze­ga czy­ta­ją­cą, skra­da sie i wy­ry­wa po­szyt

To czas na czy­ta­nie?

ZU­ZIA

zry­wa­jąc się

Ja za­raz… ja bo, oj­cze…

Chce odejść.

KAP­KA

groź­no

Zu­zia tu zo­sta­nie!

Do­pó­kiż ga­dać będę i jed­no po­wta­rzać,

Aby wszę­dzie za­gląd­nąć, na wszyst­ko uwa­żać?

Śmie­tan­ka już w po­pie­le, oj­ciec w pal­ce dmu­cha,

A moja pan­na Zu­zia nie pa­trzv, nie słu­cha.

Cór­ko! czy ty chcesz znisz­czyć mego domu sła­wę?

Pa­no­wie od go­dzi­ny cze­ka­ją na kawę,

A kawa jesz­cze w pusz­ce, może nie zmie­lo­na.

za­ła­mu­jąc ręce

Cór­ko! na mo­jęz hań­bę wy­szłaś z mego łona…

Je­den już ostrym sło­wem dał się sły­szeć przy mnie,

Dru­gi, gdym za­czął mó­wić o dzi­siej­szym zim­nie,

Naj­grzecz­nie) ani mruk­nął, ale drzwi otwo­rzył;

A lub­cia czy­ta… i co?… dłoń bym w ogień wło­żył,

Że…

Pa­trzy w po­szyt, Zu­zia chce ode­brać

ZU­ZIA

Już kawa…

KAP­KA

że wier­sze

ZU­ZIA

chcąc do­stać

Pro­szę.

KAP­KA

od­su­wa­jąc się

I ja pro­szę.

Wier­sze! I ja przez wier­sze taki wstyd po­no­szę?

wy­rzu­ca przez okno

Precz!

ZU­ZIA

Cóż pan Edwin po­wie?

KAP­KA

Bar­dzo o to sto­ję.

Niech się roz­gnie­wa… owszem… I lek­cy­je two­je

Tuz się dziś skoń­czyć mu­szą…

ZU­ZIA

Już?

KAP­KA

Nie dość pół roku?

ZU­ZIA

Cze­mu dłu­żej nie moż­na?

KAP­KA

Bo mam ro­zum w oku.

ZU­ZIA

Ale ja mało umiem.

KAP­KA

Le­piej umieć mało

Jak się prze­uczyć.

ZU­ZIA

Jesz­cze choć rok by się zda­ło…

KAP­KA

To, to, to, prosz­tę kogo! rok!… cze­mu nie dwa, trzy?

Lecz moje oko wi­dzi, gdzie pań Edwin pa­trzy,

Gdzie l pan­na Zu­zan­na… wi­dzi do­sko­na­le,

Nie w książ­kę, szko­da mó­wić, o, me w książ­kę wca­le!

Wiem, co zna­czy, gdy jed­no przy dru­gim usię­dzie.

Lecz ja­kem Jó­zef Kap­ka, mc z tego me bę­dzie.

ZU­ZIA

pła­cząc i ca­łu­jąc go w rękę

Mój oj­cze!

KAP­KA