Ogrody marzeń - ebook

Podziękowania

Jeszcze raz dziękuję rodzinie Morrisów za pomoc i wiedzę. Dziękuję Lis, za poświęcony mi czas i umiejętności.

Jestem ogromnie wdzięczna moim wspaniałym włoskim przewodniczkom, Monice Luraschi i Ricie Annunziacie, które przekazały mi bezcenne informacje o terenach wokół jeziora Como, a w szczególności o takich miejscowościach, jak Villa Balbianello, Villa Carlotta i Bellagio. Tante grazie.

Dziękuję również personelowi, a zwłaszcza Francescowi i jego wspaniałemu zespołowi z Grand Hotelu w Villa Serbelloni, którzy umilili mi pobyt.

Dziękuję także Elianowi Toye’owi Southerdenowi za wysiłek, jaki włożył w moją naukę włoskiego, chociaż byłam pewnie jego najgorszą uczennicą. Grazie mille.

Specjalne podziękowania należą się Bev Hadwen za intuicję i cierpliwość, i za stworzenie mi „Ogrodu marzeń”.

Wielkie dzięki należą się Johnowi i Lesley Jenkinsom z ogrodu Wollerton Old Hall w Shropshire za podsunięcie mi pomysłu na miejsce akcji jednej ze scen książki i za to, że potrafią inspirować tak wiele osób.

Nieustające wyrazy wdzięczności kieruję do całego wydawnictwa „Orion”, ze szczególnym uwzględnieniem pana Keatsa (choćby za niekonwencjonalne koszule i niesamowite dowcipy) oraz pana Taylora za ukończenie czterdziestu lat (Ach! Ach!). Oczywiście dziękuję Kate Mills, Genevieve Pegg, Jonowi Woodowi, Jo Carpenterowi, Ianowi Dimentowi, Jo Dawsonowi, Emmie Noble, Debbie z działu graficznego (te nowe okładki są świetne) i na koniec Susan, która tak skutecznie potrafi brać do galopu. To był wyjątkowy rok.Rozdział pierwszy

Tego dnia ostatnim zajęciem Lucy było podlewanie roślin. Lubiła to robić, gdyż czynność ta nie tylko rozbudzała w niej instynkt opiekuńczy, ale również dawała poczucie władzy. Trzymając gumowy wąż, wyobrażała sobie, że dzierży naładowaną strzelbę, a w takiej chwili nikt rozsądny nie ośmieliłby się jej przeciwstawić.

Po raz pierwszy doświadczyła tego, gdy miała piętnaście lat. Nerwowy nauczyciel biologii został wezwany do telefonu w samym środku wykładu o kiełkowaniu nasion i powierzył jej opiekę nad rozpadającą się szkolną cieplarnią. Jego żona była w ciąży, a termin rozwiązania minął dwa tygodnie temu.

– N-niczego n-n-ie r-r-uszajcie, do-opóki nie wrócę – powiedział, oddalając się pospiesznie.

Równie dobrze mógłby powiedzieć: „R-r-róbcie coo chcecie. O-o-obróćcie wszystko w ru-uinę”.

W odpowiedzi grupa koleżanek Lucy rozpięła bluzki i podwiązała je w talii tak, by wyeksponować pępki, po czym rozsiadła się na wypalonej słońcem trawie, częstując się podawanym z rąk do rąk papierosem. Pozostała część klasy postanowiła znaleźć jakieś inne zajęcie. Lucy dostrzegła starannie zwinięty wąż do podlewania i kran, więc nie namyślając się, ustawiła plastikowe i gliniane doniczki na półce w głębi cieplarni, odkręciła kran i poczęła celować w nie wężem. Pierwsza gliniana doniczka, trafiona strumieniem wody, spadła z hukiem na podłogę i rozbiła się. Za nią poszły następne. Okrzyki zachęty ze strony kolegów sprawiły, że zwiększyła ciśnienie wody i postanowiła rozprawić się z plastikowymi doniczkami, które zaczęły fruwać na wszystkie strony i niczym wielkie pociski odbijały się od szklanych szyb. Do najbardziej spektakularnych należał moment, gdy gliniana doniczka rozbiła szybę. Zupełnie jak w filmie. Nigdy w życiu tak się nie bawiła.

Dziewczęta, które leżały na trawie, wystawiając twarze do słońca, przyszły sprawdzić, co to za hałas. Ich przemądrzałe, pełne wyższości miny wyzwoliły w Lucy złe instynkty. Nie zastanawiając się nad konsekwencjami, skierowała wąż w stronę znienawidzonych koleżanek, które nieustannie paplały o swoich ojcach, ich grubych portfelach i o tym, jakie to musi być okropne dla Lucy, że jej własny ojciec ją olewa. Tymczasem to ona go olewała. Silny strumień wody zmył szyderstwo z ich twarzy. Cofnęły się przerażone, z trudem chwytając oddech. Lucy triumfowała. Była niezwyciężona. Była kimś.

Niestety, znalazła się w kłopotach. Nauczycielka przysłana w zastępstwie pana Forbesa ujrzała coś, co według relacji przekazanej później dyrektorce szkoły – zdaniem Lucy znacznie przesadzonej – przypominało scenę z filmu katastroficznego.

– Pani Gray – powiedziała dyrektorka o twarzy podobnej do sosnowej szyszki, gdy następnego dnia wezwano matkę Lucy. – W naszej szkole nie tolerujemy tego rodzaju chuligańskich wybryków Będę zmuszona zawiesić Lucy do końca semestru w nadziei, że wykorzysta ten czas do zastanowienia się nad swoim postępowaniem i co ważniejsze, nad swoją przyszłością.

– Przyszłością? – powtórzyła matka Lucy. – Co pani przez to rozumie?

– Że być może pani uzna, że atmosfera w Fair Lawns nie jest dla Lucy odpowiednia.

Sugestia była jasna i wyraźna. Lucy Gray ze swoim niedbałym traktowaniem lekcji, zuchwałością, nieuznawaniem autorytetów i szczególnym podejściem do prawdy i uczciwości, stwarzała problemy Pytanie: „Czy mam pani przypomnieć, pani Gray, incydent z podrobionym usprawiedliwieniem nieobecności?” – nie było zaproszeniem do powrotu do Fair Lawns.

– Nie pojmuję, dlaczego mnie to martwi – powiedziała Fiona Gray, gdy odjeżdżały z pospiesznie spakowanym kufrem Lucy, wciśniętym do bagażnika samochodu. – Czemu wciąż mi to robisz?

Lucy wychyliła się przez okno i pomachała na pożegnanie koleżankom zgromadzonym na końcu wysadzanego kasztanami podjazdu, po czym odchyliła się na oparcie i ściągnęła okropne szkolne buty. Nie będzie ich już potrzebowała. Błyskawicznym ruchem ręki, tak by matka nie zauważyła, wyrzuciła je przez okno. Równie ohydne pończochy podzieliły los butów. Oparła bose stopy na desce rozdzielczej samochodu.

– Oświeć mnie, mamo, co ja takiego wciąż robię?

– Stawiasz mnie w niezręcznej sytuacji. Przynosisz wstyd. Jak gdyby problemy z twoim ojcem nie wystarczały Co ja złego zrobiłam? Czym sobie zasłużyłam na takie traktowanie? I gdzie, u licha, znajdę szkołę, która cię przyjmie?

– Zawsze możesz znaleźć czas między bieganiem po sklepach a pracą społeczną i uczyć mnie w domu. – Na twarzy matki pojawił się wyraz przerażenia. – Spójrz prawdzie w oczy, mamo. Jestem trudnym dzieckiem.

– Nie trudnym, tylko zdziczałym. Cud, że tak długo wytrwałaś w Fair Lawns. To wszystko przez twojego ojca. A kogo wszyscy winią? Mnie! To mnie się oskarża, że jestem złą matką, choć robię, co mogę. Zdejmij nogi z deski rozdzielczej i spróbuj zachowywać się jak dama. – Pani Gray westchnęła głęboko. – Ludzie nie mają pojęcia, jak ciężko jest być matką trudnego dziecka.

To była jedna z dobrze znanych tyrad matki. Biedna mama. Odbierała wszystko tak osobiście, jakby każda katastrofa na świecie plamiła jej dobre imię.

Czternaście lat później matka wciąż zachowywała się tak, jakby Lucy robiła wszystko, aby ją zirytować i zmartwić. Nie miało znaczenia, że córka dorosła. W ubiegłym tygodniu skończyła dwadzieścia dziewięć lat i była uosobieniem dobrych manier. Matka nadal widziała w niej nieznośną nastolatkę, która zamieniała jej życie w piekło. Po latach Lucy zrozumiała, że prawdopodobnie przysporzyła tylu kłopotów z powodu rozstania rodziców i chociaż w końcu się z matką dogadała, sytuacja z ojcem była zupełnie inna. Po prostu dla niej nie istniał. Nic, co powiedział lub zrobił, nie mogło zrekompensować krzywdy, jaką wyrządził swoim odejściem.

Stosunki z matką ostatnio znacznie się poprawiły, ale pozostały punkty sporne. Na przykład to, jak Lucy zarabiała na życie. W podręczniku Fiony Gray Jak zrobić karierę nie przewidziano pracy w centrum ogrodniczym. Uważała, że w ten sposób córka do niczego nie dojdzie. Jakby matka sama zrobiła karierę. Potem pojawiał się następny temat.

– Dlaczego nie zmienisz stylu ubierania się? Ludzie wezmą cię za przybłędę. Czy to taka zbrodnia ładnie się ubierać? Chyba nie jesteś lesbijką?

Ale największym problemem Fiony był fakt, że Lucy nie wykazywała najmniejszych skłonności do stabilizacji i wyjścia za mąż.

– Jeżeli będziesz z tym zwlekać, stracisz najlepszych kandydatów. Pozostaną same wyskrobki i niedołęgi.

Za każdym razem, gdy pojawiał się ten temat, Lucy miała ochotę odpowiedzieć, że wczesne wyjście za mąż nie uchroniło Fiony przed mężem niedołęgą – mężczyzną, który trafił w ramiona pewnej Włoszki, znacznie od niego młodszej – wiedziała jednak, że lepiej nie wspominać Marcusa Graya. Jego obecność, a raczej nieobecność, pozwoliła mu zyskać pozycję gwiazdy w ich rodzinnym dramacie bez konieczności zapewnienia mu miejsca w domu.

Jak na ironię, chociaż przekonywała Lucy, żeby znalazła sobie, jakiegoś miłego chłopca”, sama nie spieszyła się do ponownego zamążpójścia. Rok temu pojawił się jednak Charles Carrington, serdeczny, prostoduszny człowiek i jednocześnie zatwardziały kawaler. Musiał być chyba najodważniejszym z mężczyzn, skoro zaakceptował Fionę. A może miał grubą skórę? W efekcie szalonego romansu porwał Fionę z miasteczka Swanmere w południowym Cheshire do okazałego wiejskiego domu w Northamptonshire i Lucy została sama.

– Nie masz nic przeciwko temu? – spytała matka, pokazując obrączkę wysadzaną brylantami. Wyjaśniła, że ich życie się zmieni. Jakby to nie było oczywiste.

– Mamo, jestem już dużą dziewczynką. Jedź i baw się dobrze. Zasłużyłaś na to.

– Dlaczego nie zamieszkasz z nami? Jestem pewna, że Charles nie miałby nic przeciwko temu.

– Ostatnią rzeczą, jakiej Charles potrzebuje, to pasierbica wałęsająca się po domu. Poza tym mam tu pracę i przyjaciół.

Te słowa wywołały pogardliwe cmoknięcie językiem. Dezaprobata, z jaką Fiona odnosiła się do pracy Lucy w centrum ogrodniczym Meadowlands, dotyczyła również Orlanda. Matka uważała, że ma na nią fatalny wpływ Orlando Fielding, młodszy o rok syn jej szefa, był najlepszym przyjacielem Lucy, a od pięciu miesięcy lokatorem.

Poznali się, gdy miała szesnaście lat i zaczęła pracować w weekendy i dni wolne od zajęć szkolnych w centrum ogrodniczym prowadzonym przez jego ojca. Orlando, który mu pomagał od chwili, gdy był na tyle duży, aby nosić worki z kompostem i używać odpowiedzialnie węża do podlewania, dostał polecenie wprowadzenia jej w arkana sztuki ogrodniczej. Wkrótce nawiązała się między nimi przyjaźń. Tak dobrze się rozumieli, że ludzie często brali ich za rodzeństwo.

Ku rozczarowaniu ojca Orlando nie chciał przejąć rodzinnego biznesu. Zrobił dyplom z botaniki, a potem roczny kurs projektowania ogrodów i założył własną firmę. Ale z pieniędzmi było u niego krucho i nie chcąc, aby zhańbił się powrotem na łono rodziny, Lucy zaproponowała, aby przeprowadził się do niej, skoro matka wyjechała.

Gdy skończyła podlewanie, nikogo już prawie nie było i miejsce wydawało się opustoszałe. Zwinęła wąż, spytała Hugh czy jest jeszcze coś do zrobienia, zarzuciła na ramiona mały plecak i wsiadła na rower. Pedałując do domu w promieniach zachodzącego słońca, zastanawiała się, czy przyjść jutro do pracy w szortach. Zapowiadano ciepły i słoneczny dzień. Pierwszy maja był wolny od pracy, czekał ją więc pracowity przedłużony weekend i tłumy klientów, których będzie ostrzegać do znudzenia, że za wcześnie na sadzenie kwiatów z uwagi na możliwość przygruntowych przymrozków. Nie wszyscy zdawali sobie z tego sprawę.

Zjeżdżała teraz w stronę miasteczka Swanmere. Pęd powietrza rozwiewał jej długie jasne włosy i barwił policzki na różowo. Zdjęła nogi z pedałów i rozkoszowała się chwilą i pięknem otaczającego świata. Po miesiącach wietrznej, deszczowej pogody i zachmurzonego nieba wreszcie nadeszła wiosna. Krzewy głogu pokryły się świeżą zielenią, a pola rzepaku, nad którymi powoli zachodziło słońce, tworzyły wspaniały żółty kobierzec.

Słysząc nadjeżdżający z tyłu samochód, postawiła stopy na pedałach i zjechała na trawiaste pobocze, obsypane stokrotkami i dmuchawcami. Wkrótce pojawi się też trybula leśna. Wielki czarny mercedes z indywidualną tablicą rejestracyjną przemknął obok niej. Sporo ich tu jeździło. Swanmere było jedną z najbogatszych miejscowości w Cheshire, gdzie stare fortuny mieszały się z nowymi.

Gdy Lucy miała szesnaście lat, po rozwodzie rodziców, przeniosła się tu z matką z Londynu. Zanim wszystko się zawaliło, ojciec prowadził własną agencję reklamową. Mieszkali w Fulham i wiedli szczęśliwe życie. Ale ojciec zrujnował je, wdając się w romans. Zraniona i rozwścieczona matka zatrudniła najzdolniejszego prawnika do spraw rozwodowych i postawiła twarde warunki. Dostała dom i znaczną sumę pieniędzy, a Marcus zdecydował się sprzedać firmę i przeprowadzić do Wioch – do „Tiramisu”, jak Lucy nazywała jego kochankę. Matka pochodziła z Cheshire, jej rodzice mieszkali tam aż do śmierci. Sprzedała dom w Fulham i kupiła Church View, piękną, zabytkową rezydencję w stylu z epoki królowej Anny, w samym sercu historycznego miasteczka Swan-mere, z ładnymi, czarno-białymi domami z muru pruskiego. Można się tu było czuć jak na planie filmowym. Kilka lat temu kręcono w miasteczku film kostiumowy. Wszyscy chcieli w nim statystować.

Lucy nie wyobrażała sobie, że mogłaby mieszkać gdzie indziej. Gdy pojawił się Charlie Carrington, poczuła lęk. Czy to znaczy, że będzie musiała się wynieść z Church View? Czy matka zechce sprzedać dom i będzie oczekiwać od niej, by sobie coś znalazła? W jej wieku powinno się już myśleć o własnym domu. Na szczęście obawy szybko się rozwiały Fiona nie miała zamiaru sprzedawać Church View i o dziwo oznajmiła, że Lucy może w nim mieszkać tak długo, jak będzie chciała. Miłość uczyniła z niej osobę wspaniałomyślną. Zgodziła się nawet, chociaż niechętnie, by Orlando się wprowadził.

Orlando okazał się idealnym lokatorem. Był czysty, porządny i znakomicie gotował. Co więcej, nie należał do mężczyzn, którzy zabierają pilota do telewizora lub chowają go w kanapie, gdy nadawany jest jakiś babski program, który ona chciała obejrzeć. Jedyne, co ich różniło, to pogląd na ogrodnictwo, a w szczególności programy telewizyjne, poświęcone projektowaniu ogrodów. Ona była wielką purystką jako przyszła członkini Królewskiego Towarzystwa Ogrodniczego, uważała jednak, że należy pozwolić ludziom urozmaicać ogrody mostkami i wymyślnymi ozdobami, Orlando przeciwnie. Obwiniał Alana Titchmarsha za wszystkie tanie i tandetne dekoracje w podmiejskich ogrodach w Anglii i twierdził, że ogrodnictwo jest jak pornografia – powinno się je pozostawić profesjonalistom.

Jechała główną ulicą miasteczka, mijając zamknięte już sklepy Otwarty był jedynie sklep Claytona z winami. Właśnie wychodził z niego Mac Truman z zawiniętą w papier butelką pod pachą. Wcisnęła dzwonek przy kierownicy i pomachała ręką. Mac uśmiechnął się i też jej pomachał. Lubiła Maca i jego bratanka. Conrad Truman uchodził za najlepszą partię w miasteczku. Według powszechnej opinii nie było mężczyzny seksowniejszego niż zabójczo przystojny wdowiec pogrążony w żałobie.

Minęła aptekę, kiosk z gazetami i pocztę. Przed kościołem skręciła w lewo, w wybrukowaną uliczkę, niewiele szerszą od samochodu. Zeskoczyła z roweru, pchnęła ozdobną furtkę z kutego żelaza i weszła do przydomowego ogródka. Nareszcie w domu.

Otworzyła tylne drzwi i zawołała Orlanda. Odpowiedział jej dochodzący z łazienki szum wody Nucąc pod nosem, przejrzała korespondencję leżącą na stole w kuchni. Zatrzymała się przy kopercie z nalepką poczty lotniczej i włoskim znaczkiem. Sądząc po grubości i dacie, domyśliła się, że to spóźniona kartka urodzinowa od ojca. Bez namysłu wrzuciła ją do kosza.Rozdział drugi

Helen zastanawiała się, kiedy siedząca przed nią wyniosła kobieta, o twarzy jak donica, sobie pójdzie. Olivia Marchwood, sześćdziesięciokilkuletnia stara panna, o okropnych manierach i wielkopańskim sposobie wysławiania się, należała do kobiet, których Helen starannie unikała. Gdy rozparła się na kremowej sofie, wciskając w poduszki siedzenie pokaźnych rozmiarów, Helen miała ochotę wziąć jakiś drąg i oderwać ją od nich. Ten nieproszony gość pojawił się godzinę temu z nadzieją, że zastanie panią Madison-Tyler, i nic nie wskazywało na to, by zamierzała wkrótce się pożegnać. Olivia Marchwood należała do tych gruboskórnych i despotycznych kobiet, którym nie przyszłoby do głowy, że powinny wyjść, nawet gdyby Helen otworzyła drzwi.

Helen domyślała się, że celem tej wizyty jest wybadanie, kim są nowi mieszkańcy starej plebanii. („Wprowadzili się tu państwo dwa tygodnie temu, pomyślałam więc, że najwyższy czas powitać was w Swanmere”) i poinformowanie Helen o możliwościach działających w miasteczku towarzystw i klubów Helen postanowiła w duchu, żeby unikać tych, w których działał jej gość. Nie była osobą łatwo nawiązującą znajomości i wolała trzymać się na uboczu. Doświadczenie nauczyło ją, że to najlepsza metoda unikania kłopotów. Zdaniem Huntera dlatego właśnie tak długo nie wychodziła za mąż. To było jedno z bardziej wnikliwych spostrzeżeń jej męża. Pobrali się sześć miesięcy temu, w tydzień po jej czterdziestych piątych urodzinach i po siedmiu miesiącach znajomości.

– Nie należę do mężczyzn, którzy zmieniają zdanie lub idą na kompromisy – powiedział pięć tygodni po tym, jak się poznali – więc możesz już wybierać suknię ślubną.

– Facet, który nie zmienia zdania? – mruknęła. – W takim razie jak wytłumaczysz fakt, że byłeś dwa razy żonaty?

– To cios poniżej pasa, nie sądzisz?

– Niekoniecznie. W końcu powinnam wiedzieć, w co się pakuję – odparła, chociaż doskonale zdawała sobie sprawę z tego, w co się pakuje. – Czyżbyś był niewierny?

– Tak – przyznał bez ogródek. – Naprawdę chcesz kontynuować ten temat?

Słusznie czy nie, więcej do tego nie wracała. Poślubiła Huntera starszego od niej o szesnaście lat, gdyż wierzyła, że przyszłość jest ważniejsza od przeszłości.

Poznała go na przyjęciu charytatywnym zorganizowanym na rzecz hospicjum w Crantsford. Jako jeden z głównych sponsorów wygłosił krótkie, ale dowcipne przemówienie i uwagi Helen nie uszedł fakt, że stał się obiektem zainteresowania. Średniego wzrostu, przystojny, obdarzony charyzmą, doskonale zdawał sobie sprawę z tego, jak działa na ludzi. Przypominał jej ulubionego aktora Michaela Kitchena. Kiedy zszedł z podium i usiadł przy stole, Annabel, koleżanka Helen, która zaprosiła ją na przyjęcie, szepnęła jej na ucho:

– Mam zamiar ci go przedstawić, kiedy się troszeczkę uspokoi.

– A po co?

– Ponieważ – Annabel skinęła głową w kierunku Huntera i ściszyła głos – prosił mnie o to.

– Kiedy?

– Gdy byłaś w toalecie, podszedł do mnie i zapytał, kim jesteś.

Annabel nie potrzebowała grać roli pośrednika, ponieważ po części oficjalnej Hunter sam się przedstawił i zaproponował drinka w barze, odciągając ją od przyjaciółki.

– Przypuszczam, że tym sposobem zdobywa pan to, czego chce – rzuciła z irytacją.

– Nigdy mnie nie zawodzi. Czego się pani napije?

– Niczego. Nie jestem spragniona.

– Ja też nie. Chodźmy gdzieś, gdzie będziemy mogli porozmawiać. – Proszę nie być taką – dodał, gdy odmówiła. Jeszcze raz, wbrew woli, została przeprowadzona przez zatłoczoną salę. – Czy zje pani ze mną kolację? – spytał w ogrodzie hotelowym.

– Nie, dziękuję – odpowiedziała i odeszła. Cóż to za arogancki facet!

– Proszę zjeść ze mną kolację – zawołał za nią – a udowodnię, że myślę poważnie.

Odwróciła się.

– O czym?

– O pani.

– Chyba pomylił pan mnie z kimś innym. Pewnie z wytworem własnej wyobraźni.

Odeszła w stronę parkingu. Wsiadła do samochodu i właśnie wkładała kluczyk do stacyjki, gdy odezwała się komórka. Osiemnaście miesięcy temu jej babcia upadła i złamała biodro, Nie wróciła do zdrowia i Helen żyła w ciągłym strachu przed kolejną złą wiadomością. Przyłożyła telefon do ucha.

– Słucham? Skąd, u licha, zna pan mój numer? – Spojrzała w stronę hotelu i zobaczyła, że Hunter stoi na schodach i patrzy na nią.

– Proszę się nie gniewać, ale zmusiłem pani przyjaciółkę Annabel, aby mi go dała. Powiedziałem, że to sprawa życia i śmierci.

– To skończy się pańską śmiercią, jeśli będzie mnie pan nękał.

Zaśmiał się ze swobodą człowieka znającego swoją wartość.

– Chyba pani tak nie myśli. Czy poświęcenie jednej lub dwóch godzin na zjedzenie ze mną lunchu byłoby takie kłopotliwe?

– Nie jadam lunchu.

– Dzisiaj pani zjadła.

– Zrobiłam to dla Annabel.

– A czy nie mogłaby pani zrobić tego dla mnie? Albo może wypilibyśmy drinka? Nie proszę chyba o zbyt wiele.

Uznała, że prościej będzie ustąpić i umówiła się z nim na drinka w przyszłym tygodniu. Istniała szansa, że był człowiekiem, który uzyskawszy to, czego chce, znudzi się i da jej spokój. Pomyliła się jednak, bo od tego momentu zaczął zalecać się coraz bardziej intensywnie. Obsypywał ją prezentami, kwiatami, nawet kupił jej nowy samochód, gdy pewnego wieczoru spóźniła się na kolację, bo wysłużony peugeot nie zapalił i musiała wezwać taksówkę. Sześć miesięcy po pamiętnym przyjęciu charytatywnym spędzali urlop w Egipcie. Lecieli nad Nilem w specjalnie wynajętym balonie i w chwili gdy wstawał świt, poczęstował ją kieliszkiem szampana i wręczył pierścionek ze szmaragdem.

– Helen Madison, próbowałem przekonać cię na wszelkie możliwe sposoby. Czy przestaniesz wreszcie robić uniki i zgodzisz się wyjść za mnie?

– Jak mogłabym odmówić w tak romantycznej scenerii? – odpowiedziała, spoglądając na dwóch młodych Egipcjan, którzy sterowali balonem i starali się być niewidoczni.

Ślub odbył się w prywatnej kaplicy, w wiejskim hotelu, w północnym Yorkshire. Jednymi gośćmi byli Annabel z mężem i Frank Maguire, najbliższy i najstarszy przyjaciel Huntera. Helen bardzo żałowała, że jej babcia, Emma Madison, jedyna krewna, nie może być obecna.

Helen drgnęła, bo dotarło do niej, że Olivia Marchwood przerwała swój męczący monolog i zadała pytanie. Czy zdecydowała już, co zrobi z ogrodem przy domu.

– Nie powinien dłużej dziczeć – dodała. – Szkoda, że biedna Alice nie mogła go ze sobą zabrać. Czy pani zna się na ogrodnictwie? Radziłabym nie wprowadzać zbyt wielu zmian. Powinna pani najpierw poznać ogród, zanim zdecyduje się na usunięcie czegokolwiek.

Miała wielką ochotę odpowiedzieć, że usunęłaby każdy krzew i drzewo, a resztę podpaliła.

– Proszę mówić mi po imieniu – zaproponowała. – Nie znam się na ogrodnictwie. – Rozejrzała się po salonie i zatrzymała wzrok na próbkach wykładzin, które przeglądała, zanim jej przeszkodzono. – Mam tyle pracy w domu, że ogród będzie musiał poczekać.

– Chętnie służę pomocą i radą. Jak już wspomniałam, jestem przewodniczącą klubu ogrodniczego. Może dołączy pani do nas? Spotykamy się raz w miesiącu i zapraszamy wielu ciekawych prelegentów. W zeszłym miesiącu dyskutowaliśmy o…

– Na Boga, to już tak późno? – przerwała Helen, gdy zegar nad kominkiem wybił siódmą. Czas na stanowczą reakcję. – Jest mi niezmiernie przykro, ale mam kilka bardzo ważnych telefonów do załatwienia – oznajmiła, po czym wstała.

Na szczęście Olivia podniosła się z sofy i zanim zdołała rozpocząć kolejny długi wywód, Helen odprowadziła ją do drzwi frontowych.

– Proszę pamiętać, co mówiłam o życiu towarzyskim w Swanmere – powiedziała Olivia Marchwood na odchodnym. – Jak pani sądzi? Czy pani mąż byłby zainteresowany włączeniem się w prace rady parafialnej? Właśnie złożyłam rezygnację po wielu latach działalności, więc jest wakat. Powiedziałam pastorowi, że mam dość i dalej niech radzi sobie beze mnie. Strach pomyśleć, co to będzie.

Przekonana, że pastor z radością przyjął jej odejście, Helen pomachała gościowi i zamknęła drzwi. Pokręciła głową na myśl o Hunterze udzielającym się w radzie parafialnej i poszła do kuchni.

Jak większość pomieszczeń na starej plebanii kuchnia została całkowicie zmodernizowana. Podstawowe prace, zgodnie z życzeniami Huntera, wykonano przed ich wprowadzeniem się. Pozostały do urządzenia dwie sypialnie i łazienka. Kuchnia przed remontem była ciasna, niefunkcjonalna, z wyposażeniem z lat siedemdziesiątych. Składały się nań zniszczona kuchenka, zlew ze stali nierdzewnej, dwie szafki i blaty kuchenne firmy Formica, imitujące marmur, powypalane i porysowane. Na podłodze leżały płytki z linoleum. Po wyburzeniu ścian kuchnia stała się większa i jaśniejsza – z kremowymi szafkami, granitowymi blatami, głębokim ceramicznym zlewem i największą kuchenką firmy Aga, jaką Helen kiedykolwiek widziała. Początkowo chciała wybrać tańszą kuchenkę, ale Hunter uparł się, że musi być Aga.

– Ale one są takie drogie – zaprotestowała. – Kosztują prawie tyle, co mały dom.

– Ile razy muszę ci powtarzać, że pieniądze nie są problemem?

Otworzyła drzwi balkonowe i wyszła na taras. Stojąc przed kamienną balustradą, odetchnęła kilka razy głęboko, jakby uwalniała się od Olivii Marchwood. Był wspaniały wieczór. Ogród tonął w świetle zachodzącego słońca i nawet w tak opłakanym stanie radował oczy. Trawniki przypominały łąkę upstrzoną dmuchawcami i stokrotkami. Rododendrony wkrótce miały rozwinąć czerwone pączki. Nieprzystrzyżone krzewy zasłaniały ścieżki. Pod błyszczącymi liśćmi magnolii połyskiwały dzwonki, a za świerkowym zagajnikiem, żywopłotem z głogu i majestatycznymi kasztanami wznosiła się wieża zegarowa normandzkiego kościoła. We wtorki wieczorem dochodziło stamtąd bicie dzwonu. Wyobraziła sobie balsamiczne letnie noce i powietrze wibrujące dźwiękiem. Wiedziała, że w głębi ogrodu jest furtka i kręta ścieżka prowadząca do kościoła, ale nie miała jeszcze czasu, by się nią przejść.

Wbrew temu, co powiedziała Olivii Marchwood, nie była tak zupełnie niekompetentna w sprawach ogrodniczych. Co prawda jej entuzjazm przewyższał umiejętności, miała jednak świadomość, że taki ogród będzie wymagał wiele pracy, zanim wróci do dawnej świetności. Powinna znaleźć ogrodnika, bo sama nie da sobie rady. Nie miała pojęcia, ile biorą ogrodnicy, bo nigdy żadnego nie zatrudniała, ale Hunter powiedział, że zapłaci, ile trzeba.

– Żadnego liczenia się z kosztami – uprzedził. – Weź najlepszego.

Liczenie się z kosztami, jak mówił Hunter, było nawykiem, którego starała się pozbyć, nie było to jednak łatwe. Całe życie oszczędzała. Przez ostatnie sześć lat prowadziła własne biuro turystyczne, specjalizujące się w wycieczkach po wyspach brytyjskich i Europie. Chociaż jakoś wiązała koniec z końcem, biuro nie przynosiło kokosów i biorąc pod uwagę konieczność opieki nad babcią, musiała liczyć się z każdym pensem. Niestety, wydarzenia z jedenastego września mocno ją dotknęły Oferta biura była skierowana głównie do turystów amerykańskich i gdy ich zabrakło, wpływy znacznie się zmniejszyły.

W dodatku okazało się, że babcia potrzebuje troskliwej pielęgnacji. Helen robiła, co mogła, ale w końcu doszła do wniosku, że dom opieki to jedyne rozwiązanie. Sprzedała więc dom babci, a pieniądze zainwestowała, by móc opłacać koszty jej pobytu w pensjonacie. Jednak wybrany przez nią dom okazał się fatalny. Stan zdrowia babci szybko się pogarszał. Widząc smutek i strach na twarzy Emmy, gdy się z nią żegnała, czuła się zdruzgotana. Jakby tego było mało, źle zainwestowała pieniądze ze sprzedaży. Pozostał jej tylko nieduży dom z trzema sypialniami w szeregowej zabudowie i małym ogródkiem. Wtedy niespodziewanie pojawił się Hunter i jej życie uległo zmianie.

Dopiero gdy lepiej go poznała, przekonała się o rozmiarach jego bogactwa. Gdy przed jej domem pojawił się nowiutki mercedes coupé, z różową wstążką przywiązaną do maski, zrozumiała, z kim ma do czynienia. Słuchając opowiastek Annabel, oglądając jego zdjęcia na stronach kroniki towarzyskiej w „Cheshire Life” i czytając artykuł o nim, gdy wybrano go na biznesmena roku, sądziła, że jest dość zamożny. Zorientowawszy się, że nie doceniła stanu jego konta, postanowiła więcej się z nim nie spotykać. Spytana o powód, odpowiedziała, że nie czuje się komfortowo przy takiej różnicy statusu majątkowego.

– Ludzie pomyślą, że jestem z tobą wyłącznie dla pieniędzy.

– Ludzie powiedzą, że jestem z tobą, ponieważ jesteś młoda i wyglądasz przy mnie cholernie atrakcyjnie. Daj spokój, Helen. Nie przejmuj się tym, co inni pomyślą. Co z tego, że jestem multimilionerem, skoro chcę dzielić mój sukces z tobą? Czy to coś złego, że potrafię zliczyć do trzech?

Umiejętność zliczenia do trzech w wieku dwudziestu kilku lat pozwoliła mu na założenie firmy wynajmującej powierzchnie magazynowe. Zaczął od magazynów i składów dla biur i osób prywatnych, a później rozszerzył działalność, by na koniec stać się największym przedsiębiorcą w swojej branży w Anglii. Przekazał synowi Clancy’emu prowadzenie interesu, a sam zajął się międzynarodowym rynkiem nieruchomości, w szczególności apartamentami wakacyjnymi i letnimi domami na Karaibach, Florydzie, w Hiszpanii, a ostatnio w Dubaju. Jego słowa cytował nawet „Times”: „Nie wierzę, by cisi i pokorni opanowali ziemię. Gdyby do tego doszło, świat znalazłby się w opłakanym stanie” – powiedział.

To był typowy komentarz Huntera. Ale miał też inne oblicze – filantropa. Bez jego finansowego wsparcia zamknięto by hospicjum w Crantsford. Na zaręczyny podarował jej lot balonem i pierścionek ze szmaragdem, który nosiła z pewnym zażenowaniem, ale także coś, co ceniła sobie najbardziej: sfinansował przeniesienie babci do najlepszego prywatnego domu opieki, jaki można było znaleźć. Dzięki temu Helen nie musiała sprzedawać swojego domku w Crantsford. Hunter proponował, aby się go pozbyła, twierdząc, że nie będzie jej już potrzebny. Nie miała jednak ochoty rozstawać się z domkiem i wynajęła go młodemu małżeństwu na dorobku.

Zdawała sobie sprawę, że do końca życia nie odwdzięczy się Hunterowi za to, co zrobił, bo nigdy nie zdoła spłacić długu, jaki u niego zaciągnęła. Wkrótce przekonała się, że to właśnie odpowiada Hunterowi.Rozdział trzeci

Minął ponad tydzień, odkąd Orlando wyjął z kosza list od ojca Lucy Leżał teraz w szufladzie komody w jego pokoju, a on czekał na odpowiedni moment. Zamierzał namówić Lucy, aby choć raz otworzyła kopertę od Marcusa Graya. Wiedział, dlaczego nie chce mieć z ojcem nic wspólnego, i chociaż nigdy go nie poznał, współczuł mu, bo wszystkie kartki wysyłane córce na urodziny czy Boże Narodzenie nieodmiennie trafiały do kosza. Można się było jedynie domyślać, co zawierała koperta – list, a może czek – ale reakcja Lucy była zawsze taka sama: nie interesowało ją to, co jest w środku. Twierdziła, że ojciec podtrzymuje tę farsę z poczucia winy i obowiązku. Może miała rację, ale Orlando, jak jego ojciec, uważał, że zawsze trzeba próbować, a wątpliwości rozstrzygać na korzyść podejrzanego.

Poza tą jedną sprawą Lucy była osobą pozytywnie nastawioną do świata, skłonną do wybaczania i najweselszą, jaką znał. Jednak wystarczyło poruszyć temat rozwodu rodziców, a zmieniała się nie do poznania. Jakby opadała wielka zasłona na wzmiankę o ojcu. Orlando winił za to Fionę Gray czy Fionę Carrington, bo takie teraz nosiła nazwisko. Była wyjątkiem od zasady, którą kierował się w życiu, że trzeba pozwolić ludziom robić to, na co mają ochotę. Uważał ją za wyjątkowo samolubną i płytką kobietę i miał o niej zdecydowanie negatywną opinię. Dzieliła ludzi na użytecznych i bezużytecznych. Jako zwykły ogrodnik znalazł się w tej drugiej kategorii. Lucy opowiadała, że miesiąc po wyjeździe ojca matka wpadła w depresję i ona musiała wszystkim się zająć. Miała wówczas czternaście lat. Rzadko wspominała o tym okresie, ale było prawie pewne, że właśnie wtedy znienawidziła ojca.

Robiło się późno. Orlando dopił herbatę, którą poczęstował go klient, i skupił się na nowym zleceniu: chodziło o zagospodarowane małej, zupełnie nowej (robotnicy budowlani wciąż tam byli), pozbawionej trawy działki. Właściciele chcieli, żeby stworzył na niej coś, co widzieli w telewizji. Miał nadzieję, że przekona ich, iż koncepcja surowych geometrycznych linii i podwyższonego tarasu z jasnoniebieskimi doniczkami wypełnionymi dekoracyjnymi trawami jest już niemodna. Zamierzał zaproponować delikatne linie i kwietniki o mniej ozdobnych za to bardziej naturalnych kształtach i formach. Pewnie będzie musiał pójść na kompromis, by zachować zlecenie, ale jedynie do pewnego stopnia, bo chciał być uczciwy wobec siebie. Lucy uważała, że uczciwość uczciwością, ale co mu po zasadach, jeśli umrze z głodu.

– Chodzi o to, że to, co robię, traktuję poważnie – odpowiedział. – Chcę, aby zaprojektowane przeze mnie ogrody miały jakąś wartość.

Pomimo tych kąśliwych uwag Lucy wiedział, że go rozumie. I fakt, że nie brała od niego za mieszkanie ani grosza, sprawiał, że czuł się jej dłużnikiem. Gdy wprowadził się do niej i nie był w stanie zapłacić za czynsz, ponieważ zlecenia, jakie otrzymywał, na to nie wystarczały, powiedziała, że nie ma to dla niej żadnego znaczenia. Czasami, gdy nie mógł znaleźć pracowników potrzebnych do realizacji zadania, brała dni wolne, zakasywała rękawy i pomagała mu. Ostatnio jednak trafiło mu się zlecenie z prawdziwego zdarzenia, w dodatku dobrze płatne. Na obrzeżach Swanmere powstały nowe domy i Orlando, po wrzuceniu ulotek reklamowych do skrzynek pocztowych nowych właścicieli, zapewnił sobie stały dopływ zleceń. Bogaci klienci gotowi byli zrezygnować ze sztampowych projektów oferowanych przez firmę budowlaną i zapłacić za stworzenie czegoś wyjątkowego. Musiał tylko przekonać ich, by odrzucili modne dziwactwa, jakie widzieli w telewizji. Ogrody to żyjące i oddychające istoty i należy traktować je z szacunkiem.

Zwinął taśmę mierniczą, zapisał wymiary na planie, który potem rozrysuje w odpowiedniej skali, i zebrał narzędzia. Umówił się z klientem, że odezwie się za dzień lub dwa, po czym wsiadł do samochodu i wrócił do domu. Przypomniał mu się list urodzinowy wyjęty z kosza. Jak skłonić Lucy do jego otwarcia? Przyszło mu na myśl, że sam to zrobi i sprawdzi, co zawiera. Jeżeli nie znajdzie w nim nic poza zdawkowymi życzeniami, wyrzuci go ponownie. Skoro facet nie zadał sobie trudu napisania czegoś więcej, zasługiwał na skreślenie. A jeśli Marcus Gray jest chory lub umierający? Czy Lucy wybaczyłaby sobie, że odrzuciła jego ostatnią prośbę o pojednanie? Nie wiedział, czy matka Lucy ma jakiś kontakt z byłym mężem, ale jeżeli wiedziała, że jest chory, to ukrywanie tego przed córką byłoby zgodne z jej charakterem.

Pewnie ponosiła go wyobraźnia, poza tym to nie jego sprawa, jak powiedziałaby Lucy. Już widział ją z rękami na biodrach i wyrazem twarzy mówiącym „Nie zadzieraj ze mną”.

Tak właśnie na niego patrzyła, gdy się poznali. Miała zrobione pasemka i wysoko upięte włosy, co upodabniało ją do kolorowego ananasa w ciężkich butach na chudych nogach. Zachodził wówczas w głowę, czemu, u licha, jego ojciec dał jej pracę, zwłaszcza że sprawiała wrażenie ofermy, bo potrącała różne rzeczy i wpadała na ludzi. Potem jednak przyznał ojcu rację, ponieważ wniosła do firmy powiew świeżego powietrza. Dotąd wydawało mu się, że wszyscy pracujący w Meadowslands to wiekowi starcy.

– Liczę, że się utemperuje – powiedział ojciec, gdy Orlando spytał go o nową pracownicę na pół etatu. – Zaufałem jej. Wygląda na bystrą.

Cały Hugh Fielding. Okazało się, że Lucy jest rzeczywiście bystrą i chętną uczennicą, toteż gdy oznajmiła, że zdała ostatni egzamin w liceum, zaproponował jej stałą pracę i możliwość dokształcania się na kursie ogrodnictwa w miejscowym college’u.

Była szósta trzydzieści, gdy Orlando wrócił do domu. Karteczka na stole w kuchni informowała, że Lucy pojechała na działkę. Jeżeli nie miał nic do roboty, też tam jeździł, by jej pomóc lub dla towarzystwa.

Lucy kochała działkę. Była położona na szczycie łagodnie opadającego wzgórza – najwyższego miejsca w miasteczku. Rozciągający się z niego widok na okoliczne miejscowości zapierał dech w piersi. Lubiła tu przychodzić, nie tylko ze względu na piękny widok i satysfakcję, jaką dawała jej praca na działce, ale również z powodu innych działkowiczów, z którymi nawiązała przyjaźnie. Matka uznała za coś niewybaczalnego, gdy Lucy oznajmiła, że wystąpiła o przyznanie działki i ostatecznie ją dostała. Fionie kojarzyło się to z klasą robotniczą, ludźmi w cyklistówkach i wytartych spodniach podwiązanych w talii sznurkiem. Nie było tam miejsca dla dobrze wychowanej panny. Jakże się myliła! Sąsiadkami Lucy były dwie nauczycielki, lekarka i urzędniczka.

Lucy otworzyła furtkę i ruszyła starannie utrzymaną ścieżką ku terenom należącym do Kościoła anglikańskiego i dzierżawionym przez działkowiczów za niską opłatą. Chłonęła słodki zapach świeżo ściętej trawy i kremowobiałych kwiatów głogu. Ponure prognozy nie sprawdziły się – pogoda była ciepła i sucha. Na działkach krzątali się starsi panowie, jak nazywała swoich sąsiadów: Joe’ego, Billa i Dana. Zawsze sobie z niej żartowali, zastawiając na nią pułapki. Bill był najmłodszy, miał prawie siedemdziesiąt cztery lata i pierwszy ją zauważył.

– Chłopaki, jest nasza królowa maja! – poinformował Joe’ ego i Dana.

– A gdzie twój chłopak? – spytał Joe, szczeciniasty, dziarski siedemdziesięcioośmiolatek.

Starsi panowie zawsze tak sobie żartowali z Lucy i Orlanda. Chociaż głośno protestowała przeciw tym aluzjom, nie chcieli jej uwierzyć.

– Nie wrócił jeszcze z pracy, kiedy wychodziłam z domu – odpowiedziała. – Ale zostawiłam mu kartkę, więc miejcie się na baczności, bo w każdej chwili może się pojawić i zrobić z wami porządek.

Joe zaśmiał się.

– Zawsze uważałem go za paskudnego zazdrośnika.

– Pomóc ci w czymś? – spytał z uśmiechem Dan, najspokojniejszy i najstarszy z nich, bo osiemdziesięciojednoletni.

– Dziękuję, Dan. W razie czego dam ci znać.

Dan był jej ulubieńcem. Z nim pierwszym się zaprzyjaźniła po przeprowadzce do Swanmere. Pewnego popołudnia zerwała się z lekcji i nie mając co robić, zawędrowała na działki. Zagadał do niej i nim się zorientowała, trzymała w ręku szpadel i pomagała mu rozrzucać jakiś cuchnący nawóz. Gdy skończyli, pokazał jej, jak urywać rozłogi truskawek i robić z nich nowe roślinki, jak sprawdzać, czy owoców nie zaatakowała szara pleśń. Wyjaśnił, dlaczego podkłada słomę pod rośliny – żeby zapewnić przepływ powietrza i zabezpieczyć je przed grzybami – i zaproponował, by przyszła za kilka dni, gdy truskawki będą już dobre do jedzenia. To właśnie Dan zainteresował ją ogrodnictwem i ponieważ nie miał własnej rodziny, wziął ją pod swoje skrzydła i nie dopuścił, aby zeszła na złą drogę.

Zostawiła starszych panów przy kopaniu i pieleniu i ruszyła dalej ścieżką, w pewnym momencie skręcając w prawo, aż znalazła się przed swoją działką. Przyjrzała się jej dokładnie, wypatrując śladów nieproszonych gości. Środki zastosowane przez nią poskutkowały – rozpylony wokół roztwór płynu do zmywania chronił przed mszycami, dzwoniące na wietrze puszki i butelki odstraszały króliki, a kręgi z kamiennego kruszywa i naczynia z piwem chroniły przed wężami. Natura to wspaniała rzecz, ale od czasu do czasu warto jej pomóc. Otwierając małą drewnianą szopę, którą zbudowała razem z Orlandem, zmarszczyła brwi, przypominając sobie słowa matki.

– Gdybyś tylko bardziej o siebie dbała, kochanie. Natura dała ci ładną buzię, ale przy odrobinie wysiłku mogłabyś być piękna.

– Ale ja nie chcę być piękna! – wykrzyknęła w odpowiedzi.

– Bzdura. Oczywiście że chcesz. Każda dziewczyna chce być piękna.

– Ale ja nie chcę. Nawet nie chcę o tym myśleć. I nienawidzę cię.

– Nieprawda.

– Nie mów mi, o czym mam myśleć, a o czym nie. Nienawidzę cię, nienawidzę cię, nienawidzę cię!

To była jedna z tych słownych potyczek, które powtarzały się często, doprowadzając Lucy do wybuchu.

– Co więcej, żałuję, że muszę mieszkać z tobą, a nie z ojcem! – wrzasnęła.

Matka często wpadała w gniew, podobnie jak ona, ale to, co się wtedy stało, wprawiło ją w zaskoczenie. Fiona uderzyła ją w twarz. Nie raz, ale dwa razy. Kiedy spróbowała po raz trzeci, Lucy uchyliła się, ale to nie uspokoiło matki.

– Więc zamieszkaj z nim! – krzyknęła piskliwie. – Skoro jest tak wspaniały, pakuj manele i przeprowadź się do niego. Jeżeli oczywiście cię zechce, w co bardzo wątpię.

Wspomnienie było ostre i bolesne. Lucy czuła, jak w jej serce wbija się nóż. Czasami zastanawiała się, które z rodziców sprawiło jej większy ból. Ojciec czy matka.