Ona - ebook

Na pur­pu­ro­wym tle dra­pe­rii, owi­nię­ta w gi­piu­ry ma­ją­ce ton sło­nio­wej ko­ści, z twa­rzą ocie­nio­ną ka­ska­dą czar­nych piór, po­ja­wia się na­gle jak zja­wi­sko i czar ja­kiś za­pa­no­wy­wa do­ko­ła. Roz­ja­śnia się w sali te­atral­nej i wi­do­wi­sko prze­sta­je być sza­blo­no­wym, prze­sta­je być ste­kiem ko­mu­na­łów po­grą­ża­ją­cych nasz umysł w smut­nej roz­ter­ce. Sztu­ka Ca­pu­sa nik­nie, na­to­miast całe za­ję­cie na­szej ar­ty­stycz­nej stro­ny du­cho­wej cią­gnie ku so­bie ta loża, w któ­rej na tle pur­pu­ro­wych dra­pe­rii za­ry­so­wy­wa się syl­wet­ka ko­bie­cej po­sta­ci, syl­wet­ka me­lan­cho­lij­na, jak­by stwo­rzo­na przez Ti­zia­na Va­cel­lio. Jej czar, jej uśmiech Gio­con­dy, roz­wią­zu­ją­cej za­gad­kę swej my­śli wiel­ką, ko­bie­cą, głę­bo­ką do­bro­cią, pa­nu­je wśród ścian te­atral­nej sali. Jak eter sub­tel­ny i le­d­wo wy­czuć się da­ją­cy, jak ta­jem­ni­cze, nie­zro­zu­mia­ne świa­tło prze­ni­ka­ją­ce ciem­no­ści, tak ona cała wy­peł­nia sobą prze­strzeń te­atru i po­nad nami, w nas, jest wszę­dzie, po­chła­nia na­sze my­śli, a rów­no­cze­śnie ja­koś sen­nie, do­bro­czyn­nie i ko­ją­co ko­ły­sze.

I to jest nad­zwy­czaj­ne, ten flu­id, któ­ry pły­nie z jed­nej drob­nej isto­ty ko­bie­cej, a prze­ni­ka­ją­cy set­ki dusz. Ona nie mówi, ona mil­czy, oczy wiel­kie, ciem­ne, wpół­przy­sło­nię­te znu­żo­ną po­wie­ką, utkwi­ła przed sie­bie, a prze­cież dzia­ła dziw­nie, ta­jem­ni­czo dzia­ła na du­sze na­sze. Nie draż­ni, nie nie­po­koi, nie drę­czy. Bez woli swej, bez wie­dzy spro­wa­dza uko­je­nie, spo­kój, rów­no­wa­gę es­te­tycz­ną. Wiel­kie Pięk­no trium­fu­je w tej chwi­li, Pięk­no wy­piesz­czo­ne­go du­cha, któ­ry pło­nie jak pło­mień lam­py ala­ba­stro­wej, lam­py o prze­pysz­nych li­niach spo­koj­nych i z całą tro­ską o kształt do­sko­na­ły kre­ślo­nych, pło­mień, któ­ry nie za­gasł pod żad­nym po­dmu­chem wi­chru. Błę­kit­nie­je i roz­ta­cza rów­ny, ła­god­ny blask. W krąg ten spa­da­ją na­sze scho­rza­łe du­sze i po­wo­li prze­twa­rza­ją się w sen­ne świa­teł­ka, bla­de od­bla­ski świa­tło­ści, roz­ja­śnia­ją­cej opa­lo­wo ala­ba­stro­we ścia­ny lam­py. Ona – ta roz­daw­czy­ni spo­koj­ne­go świa­tła, kła­dą­ca nie­wi­dzial­nie swe de­li­kat­ne dło­nie na czo­łach zmę­czo­nych ży­ciem i na gło­wach neu­ra­ste­nią wy­czer­pa­nych, sie­dzi mil­czą­ca, z gło­wą opar­tą o ciem­ne dra­pe­rie loży. Sen – wi­dze­nie – słod­kie zja­wi­sko wie­czy­stej ko­bie­co­ści – uśmiech Gio­con­dy – ręce o to­nach list­ków ka­me­lii, po­kry­tych kro­pla­mi dia­men­tów pier­ście­nio­wych, po­stać hie­ra­tycz­nej kró­lo­wej, do­brej i ła­ska­wej – wpa­trzo­nej w za­świa­ty!